Want kids to learn well? Feed them well | Sam Kass

Translator: Joseph Geni Reviewer: Camille Martínez

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Pongsathon Wanittanom

I am a chef

ผมเป็นพ่อครัวครับ

and a food policy guy,

และเป็นคนวางนโยบายด้านอาหาร

but I come from a whole family of teachers.

แต่ผมมาจากครอบครัวที่ทุกคนเป็นครู

พี่สาวผมเป็นครูการศึกษาพิเศษ ในเมืองชิคาโก

My sister is a special ed teacher in Chicago.

My father just retired after 25 years teaching fifth grade.

พ่อผมเพิ่งจะเกษียณออกมา หลังจากสอนชั้นประถมห้ามานาน 25 ปี

ป้าและลุงในอดีตก็เป็นศาสตราจารย์

My aunt and uncle were professors.

My cousins all teach.

ลูกพี่ลูกน้องทุกคนก็สอนหนังสือ

ทุกคนในครอบครัวผม โดยพื้นฐานแล้ว ก็เป็นครูกัน ยกเว้นผม

Everybody in my family, basically, teaches except for me.

They taught me that the only way to get the right answers

พวกเขาสอนผมว่า วิธีเดียวที่จะได้คำตอบที่ถูกต้อง

is to ask the right questions.

ก็คือ ต้องถามคำถามให้ถูก

ดังนั้น อะไรคือคำถามที่ถูก

So what are the right questions

when it comes to improving the educational outcomes for our children?

เมื่อมาถึงเรื่อง การปรับปรุงผลการศึกษา สำหรับเด็กๆของเรา

There's obviously many important questions,

เห็นได้ชัดเจนว่า คำถามสำคัญๆมีอยู่มากมาย

but I think the following is a good place to start:

แต่ผมคิดว่า คำถามต่อไปนี้ เป็นการเริ่มต้นที่ดี

เราคิดว่าอะไรเป็น ความเกี่ยวข้องกัน

What do we think the connection is

ระหว่างสติปัญญาที่กำลังเติบโตของเด็ก

between a child's growing mind

and their growing body?

กับร่างกายที่กำลังเติบโตของพวกเขา

What can we expect our kids to learn

เราจะสามารถคาดหวังให้เด็กของเรา เรียนรู้อะไรได้

if their diets are full of sugar and empty of nutrients?

หากอาหารที่พวกเขารับประทานนั้น เต็มไปด้วยนํ้าตาล และไม่มีสารอาหารเลย

What can they possibly learn

พวกเขาจะสามารถเรียนรู้อะไรได้

if their bodies are literally going hungry?

หากร่างกายของเขานั้น โดยแท้จริงแล้ว กำลังหิวโหย

พร้อมด้วยทรัพยากรทั้งหมด ที่เราทุ่มเทเข้าไปในโรงเรียน

And with all the resources that we are pouring into schools,

we should stop and ask ourselves:

เราควรที่จะหยุดและถามตัวเราเองว่า

จริงๆแล้ว กำลังสร้างเด็กของเรา เพื่อให้ประสบความสำเร็จหรือเปล่า

Are we really setting our kids up for success?

ครับ เมื่อสองสามปีก่อน

Now, a few years ago,

I was a judge on a cooking competition called "Chopped."

ผมเคยเป็นกรรมการตัดสินการแข่งขันทำอาหาร ที่เรียกกันว่า "ชอปป์"

Four chefs compete with mystery ingredients

หัวหน้าครัวสี่คนแข่งกันทำอาหาร ด้วยส่วนผสมที่ปิดเป็นความลับ

to see who can cook the best dishes.

เพื่อดูว่า ใครจะสามารถประกอบอาหาร ที่ดีที่สุดออกมาได้

ยกเว้นรายการตอนที่ว่านี้ -- เพราะเป็นตอนที่พิเศษอย่างมาก

Except for this episode -- it was a very special one.

Instead of four overzealous chefs trying to break into the limelight --

แทนที่จะเป็นหัวหน้าครัวที่กระตือรือร้น จนออกนอกหน้า พยายามเป็นเป้าสายตา --

something that I would know nothing about --

กลับเป็นบางสิ่งบางอย่างที่ผมไม่รู้เลย --

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

เพราะพวกเขาเป็นหัวหน้าครัวของโรงเรียน

these chefs were school chefs;

you know, the women that you used to call "lunch ladies,"

ครับ พวกผู้หญิงที่คุณเคยเรียกกันว่า "แม่ครัวอาหารกลางวัน"

but the ones I insist we call "school chefs."

แต่เป็นคนที่ผมยืนกรานให้เราเรียกเขา "หัวหน้าครัวโรงเรียน"

Now, these women -- God bless these women --

ครับ ผู้หญิงเหล่านั้น -- พระเจ้า ผู้หญิงเหล่านี้

spend their day cooking for thousands of kids,

ใช้เวลาในแต่ละวันของเธอ ประกอบอาหาร สำหรับเด็กๆหลายพันคน

breakfast and lunch, with only $2.68 per lunch,

อาหารเช้าและอาหารกลางวัน ด้วยเงินเพียง 2.68 ดอลลาร์ ต่อมื้อ

ด้วยเงินเพียงประมาณหนึ่งดอลลาร์ในนั้น ไปจ่ายซื้ออาหาร

with only about a dollar of that actually going to the food.

In this episode,

ครับในการแข่งขันคราวนี้

ส่วนประกอบลึกลับสำหรับจานหลัก คือ ข้าวควินัว

the main-course mystery ingredient was quinoa.

Now, I know it's been a long time

ครับ ผมรู้ดีว่า มันเนิ่นนานมาแล้ว

ที่ท่านทั้งหลายส่วนใหญ่ ทานอาหารกลางวันโรงเรียน

since most of you have had a school lunch,

and we've made a lot of progress on nutrition,

เราได้มีความก้าวหน้าในเรื่อง คุณค่าทางโภชนาการ

but quinoa still is not a staple in most school cafeterias.

แต่ข้าวควินัวนั้น ยังคงไม่ได้เป็นอาหารหลัก ในห้องอาหารโรงเรียนส่วนใหญ่

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So this was a challenge.

สิ่งนี้จึงเป็นความท้าทาย

But the dish that I will never forget was cooked by a woman

แต่อาหารจานที่ผมจะไม่ลืมเลยนั้น ประกอบขึ้นโดยผู้หญิงคนหนึ่ง

named Cheryl Barbara.

ชื่อว่า เชอริล บาร์บาร่า

Cheryl was the nutrition director

เชอริล เป็นผู้อำนวยการด้านโภชนาการ

at High School in the Community in Connecticut.

ที่โรงเรียนมัธยม ในชุมชน ในรัฐคอนเนตทิคัต

เธอทำพาสตาจานอร่อยนี้ขึ้นมา

She cooked this delicious pasta.

It was amazing.

มันแปลกน่าทึ่ง

It was a pappardelle with Italian sausage,

มันเป็นเส้นพาสต้าเส้นแบน กับซอสอิตาเลียน

มีผักคะน้า พามิซานชีส

kale, Parmesan cheese.

It was delicious, like, restaurant-quality good, except --

มันอร่อยเหมือนกับอาหารคุณภาพภัตตาคารชั้นดี เว้นเสียแต่ --

she basically just threw the quinoa, pretty much uncooked,

โดยแท้จริงแล้ว เธอแค่เพียงโยนควินัว ที่ยังไม่สุกมากนัก

into the dish.

ใส่ลงไปในอาหารจานนั้น

It was a strange choice,

เป็นทางเลือกในการทำอาหารที่แปลก

and it was super crunchy.

และมันก็เลยกรอบยอดกรอบ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So I took on the TV accusatory judge thing that you're supposed to do,

ผมจึงสวมบทบาทต่อว่า ตามแบบที่กรรมการในรายการทีวีเขาทำกัน

and I asked her why she did that.

และถามเธอว่า ทำไมจึงทำอย่างนั้นครับ

Cheryl responded, "Well, first, I don't know what quinoa is."

เชอริลตอบว่า "ค่ะ ลำดับแรก ฉันไม่รู้ว่าควินัวคืออะไร

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

"But I do know that it's a Monday,

"แต่ฉันรู้ว่ามันเป็นวันจันทร์

and that in my school, at High School in the Community,

และในโรงเรียนของฉัน โรงเรียนมัธยมในชุมชน

I always cook pasta."

ฉันจะทำพาสต้าตลอดเวลา"

เชอริลอธิบายว่า สำหรับเด็กนักเรียนของเธอหลายคน

See, Cheryl explained that for many of her kids,

there were no meals on the weekends.

ไม่มีอาหารรับประทาน ในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์

No meals on Saturday.

ไม่มีอาหารทานในวันเสาร์

No meals on Sunday, either.

และก็ไม่มีอาหารทานในวันอาทิตย์ด้วย

เธอจึงทำพาสต้า เพราะเธอค้องการให้แน่ใจว่า

So she cooked pasta because she wanted to make sure

she cooked something she knew her children would eat.

ทำอะไรบางอย่างที่เธอรู้ว่า เด็กๆของเธอจะกิน

Something that would stick to their ribs, she said.

บางอย่างที่จะทำให้เด็กๆอิ่มอยู่ท้อง

Something that would fill them up.

บางอย่างที่จะทำให้พวกเขาเต็มอิ่ม

Cheryl talked about how, by the time Monday came,

เมื่อวันจันทร์มาถึง

her kids' hunger pangs were so intense

ความเจ็บแปลบจากความหิวโหยของเด็กๆของเธอ มันรุนแรงมาก

that they couldn't even begin to think about learning.

จนพวกเขาไม่สามารถแม้แต่จะ เริ่มต้นคิดเกี่ยวกับการเรียน

Food was the only thing on their mind.

อาหารเป็นเพียงสิ่งเดียว ที่อยู่ในจิตใจของพวกเขา

The only thing.

เป็นสิ่งเดียวเท่านั้น

And unfortunately, the stats -- they tell the same story.

และโชคร้าย ทางสถิติ -- ก็บอกไว้อย่างเดียวกันนี้

ครับ เรามานำเรื่องนี้เข้าไปใน สภาพแวดล้อมของเด็ก

So, let's put this into the context of a child.

And we're going to focus on

และเราจะมุ่งเน้นไปที่

the most important meal of the day, breakfast.

อาหารมื้อที่สำคัญที่สุดของวัน คือ อาหารมื้อเช้า

Meet Allison.

ไปพบกับอัลลิสัน

She's 12 years old,

เธออายุ 12 ปี

เธอฉลาดราวกับแส้ (ฉลาดมาก)

she's smart as a whip

and she wants to be a physicist when she grows up.

และเธอต้องการจะเป็นนักฟิสิกส์ เมื่อโตขึ้น

If Allison goes to a school that serves a nutritious breakfast

หากอัลลิสันไปโรงเรียนที่ให้บริการอาหารเช้า

to all of their kids,

กับเด็กนักเรียนทุกคน

here's what's going to follow.

นี่คือสิ่งที่จะตามมา

Her chances of getting a nutritious meal,

โอกาสของเธอที่จะได้อาหารมื้อที่มีคุณค่า

one with fruit and milk, one lower in sugar and salt,

คือมื้อที่มีผลไม้และนม มื้อที่มีปริมาณนํ้าตาลและเกลือตํ่า

dramatically increase.

โอกาสนั้น จะเพิ่มสูงขึ้นอย่างมาก

Allison will have a lower rate of obesity than the average kid.

และอัลลิสันก็จะมีอัตราที่จะเป็นโรคอ้วน ตํ่ากว่าเด็กทั่วไปโดยเฉลี่ย

She'll have to visit the nurse less.

เธอก็จะต้องไปพบแพทย์พยาบาล น้อยลง

เธอก็จะมีระดับของความวิตกกังวล และความซึมเศร้าตํ่าลง

She'll have lower levels of anxiety and depression.

She'll have better behavior.

เธอก็จะมีความประพฤติดีขึ้น

She'll have better attendance, and she'll show up on time more often.

เธอก็จะมีการเข้าเรียนดีขึ้น และเธอก็จะ มาปรากฎตัวตรงเวลาบ่อยขึ้น

ทำไมหรือครับ

Why?

Well, because there's a good meal waiting for her at school.

ครับ เพราะว่ามีอาหารที่ดี คอยเธออยู่ที่โรงเรียน

โดยรวม อัลลิสันจะมีสุขภาพดีขึ้น

Overall, Allison is in much better health

than the average school kid.

กว่าเด็กทั่วไปโดยเฉลี่ย

So what about that kid

แล้วเด็กคนนั้นเล่าครับ

who doesn't have a nutritious breakfast waiting for him?

ที่ไม่มีอาหารเช้า ที่มีคุณค่า คอยเขาอยู่เล่าครับ

Well, meet Tommy.

ครับ มาพบกับทอมมี่

He's also 12. He's a wonderful kid.

เขาก็อายุ 12 ปีเหมือนกัน เป็นเด็กยอดเยี่ยม

He wants to be a doctor.

เขาต้องการเป็นแพทย์

By the time Tommy is in kindergarten,

เมื่อเขาเรียนในชั้นอนุบาล

he's already underperforming in math.

เขาก็เรียนไม่ดีไปแล้ว ในวิชาคณิตศาสตร์

เมื่อถึงตอนอยู่ชั้นประถมสาม

By the time he's in third grade,

he's got lower math and reading scores.

เขาก็ได้คะแนนตํ่าลงไปอีก ในวิชาคณิตศาสตร์ และการอ่าน

เมื่อถึงตอนที่เขาอายุ 11 ปี

By the time he's 11,

it's more likely that Tommy will have to have repeated a grade.

ก็น่าจะเป็นไปได้มากขึ้น ว่าทอมมี่ก็จะต้องเรียนซํ้าชั้น

งานวิจัยแสดงว่า เด็กที่ไม่ได้ อาหารบำรุงเลี้ยงอย่างคงเส้นคงวา

Research shows that kids who do not have consistent nourishment,

particularly at breakfast,

โดยเฉพาะอย่างยิ่งอาหารเช้า

have poor cognitive function overall.

การปฏิบัติงานด้านความรู้ความเข้าใจ จะไม่ดี

So how widespread is this problem?

ครับ แล้วปัญหานี้มันแผ่กระจายไป ขนาดไหนแล้ว

Well, unfortunately, it's pervasive.

โชคร้ายครับ มันแพร่กระจายไปทั่ว

Let me give you two stats

ขอให้คุณดู 2 สถิติ

that seem like they're on opposite ends of the issue,

ซึ่งดูเหมือนว่า ทั้งสองอยู่ที่ ขั้วปลายสุดตรงข้ามกัน ของปัญหา

but are actually two sides of the same coin.

แต่จริงๆแล้ว เป็นเหมือนสองด้านของเหรียญ

ในอีกแง่หนึ่ง

On the one hand,

หนึ่งในหกของคนอเมริกันนั้น ไม่มีความมั่นคงด้านอาหารการกิน

one in six Americans are food insecure,

including 16 million children -- almost 20 percent --

รวมไปถึง เด็ก 16 ล้านคน -- ซึ่งเกือบจะถึง 20 เปอร์เซ็นต์ --

are food insecure.

ไม่มั่นคงด้านอาหารการกิน

In this city alone, in New York City,

ในเมืองนี้เมืองเดียว คือ ในนิวยอร์ค

เด็ก 474,000 คน ที่อายุตํ่ากว่า 18 ปี เผชิญกับความหิวโหย ในทุกๆปี

474,000 kids under the age of 18 face hunger every year.

It's crazy.

เป็นเรื่องประหลาดงี่เง่า

On the other hand,

ในอีกแง่หนึ่ง

diet and nutrition is the number one cause of preventable death and disease

อาหารการกินและโภชนาการ เป็นสาเหตุ หมายเลขหนึ่ง ของการตายและโรค ที่ป้องกันได้

in this country, by far.

ในประเทศนี้ มากที่สุด

And fully a third of the kids that we've been talking about tonight

และเต็มๆ หนึ่งในสามของเด็กๆ ที่เราได้กำลังพูดถึงกันอยู่ ในคํ่าคืนนี้

are on track to have diabetes in their lifetime.

กำลังอยู่ในช่องทางไปสู่โรคเบาหวาน ในช่วงชีวิตเขาเหล่านั้น

Now, what's hard to put together but is true

ครับ สิ่งที่ยากจะรวบรวบได้ แต่มันเป็นเรื่องจริง

is that, many times, these are the same children.

ก็คือ หลายต่อหลายครั้ง เหล่านี้เป็นเด็กๆพวกเดียวกัน

So they fill up on the unhealthy and cheap calories

พวกเขาอิ่มแปล้ ด้วยพลังงานแคลอรี ที่ราคาถูก และไม่ดีต่อสุขภาพ

that surround them in their communities and that their families can afford.

ที่ล้อมรอบตัวเขาอยู่ ในชุมชนของเขา ที่ครอบครัวของเขาสามารถซื้อหามาได้

But then by the end of the month,

แต่แล้วตอนสิ้นเดือน

food stamps run out or hours get cut at work,

แสตมป์อาหารหมดไปแล้ว หรือไม่ก็ ขั่วโมงทำงานถูกตัดลงไป

and they don't have the money to cover the basic cost of food.

และพวกเขาก็ไม่มีเงินใช้ เพื่อซื้ออาหารที่สำคัญที่สุด

แต่เราควรจะสามารถแก้ปัญหานี้ได้ ใช่หรือไม่ครับ

But we should be able to solve this problem, right?

We know what the answers are.

เรารู้ว่า คำตอบนั้นคืออะไร

As part of my work at the White House, we instituted a program

ในฐานะเป็นส่วนหนึ่งของงานของผม ที่ทำเนียบขาว เราจัดตั้งโปรแกรมหนึ่งขึ้นมา

ให้โรงเรียนทุกโรงที่มีเด็กเกินกว่า 40 เปอร์เซ็นต์ มาจากครอบครัวรายได้ตํ่า

that for all schools that had 40 percent more low-income kids,

we could serve breakfast and lunch to every kid in that school.

เราสามารถให้บริการอาหารเช้าและกลางวัน กับเด็กทุกคนในโรงเรียนเหล่านั้นได้

For free.

ฟรี

This program has been incredibly successful,

โปรแกรมนี้ประสบผลสำเร็จอย่างไม่น่าเชื่อ

because it helped us overcome a very difficult barrier

เพราะมันได้ช่วยเราให้เอาชนะอุปสรรค ที่ยากมากๆไปแล้ว

when it came to getting kids a nutritious breakfast.

ในเรื่องของการให้เด็กได้อาหารเช้า ที่มีคุณค่าทางอาหาร

And that was the barrier of stigma.

และนั่นคือ อุปสรรคของความอัปยศ

See, schools serve breakfast before school,

ครับ โรงเรียนบริการอาหารเช้าก่อนเข้าเรียน

and it was only available for the poor kids.

และมันมีให้แต่เฉพาะเด็กที่ยากจนเท่านั้น

So everybody knew who was poor and who needed government help.

ทุกคนจึงรู้กันว่า ใครยากจน และใครต้องการความข่วยเหลือจากรัฐบาล

Now, all kids, no matter how much or how little their parents make,

ทีนี้ เด็กทุกคน ไม่ว่าพ่อแม่จะหาเงินได้ มากหรือน้อยแค่ไหน

have a lot of pride.

มีความภาคภูมิใจมากขึ้นทุกคน

แล้วอะไรเกิดขึ้นหรือครับ

So what happened?

Well, the schools that have implemented this program

ครับ โรงเรียนที่นำโครงการนี้ไปปฏิบัติ

saw an increase in math and reading scores by 17.5 percent.

ได้เห็นคะแนนคณิตศาสตร์และการอ่านเพิ่มขึ้น

17.5 percent.

ถึง 17.5 เปอร์เซ็นต์

And research shows that when kids have a consistent, nutritious breakfast,

และการวิจัยแสดงให้เห็นว่า เมื่อเด็กๆได้รับ อาหารเช้าที่มีคุณค่าอย่างคงเส้นคงวา

their chances of graduating increase by 20 percent.

โอกาสของพวกเขาที่จะสำเร็จการศึกษา เพิ่มขึ้นถึง 20 เปอร์เซ็นต์

20 percent.

20 เปอร์เซ็นต์ครับ

เมื่อเราให้การหล่อเลี้ยงบำรุงกับเด็กของเรา ตามที่พวกเขาต้องการ

When we give our kids the nourishment they need,

we give them the chance to thrive,

เราได้ให้โอกาสเขาที่จะเจริญเติบโต ได้อย่างดี

both in the classroom and beyond.

ทั้งในห้องเรียนและไกลออกไปจากนั้น

Now, you don't have to trust me on this,

ครับ คุณไม่ต้องเชื่อใจผมก็ได้ ในเรื่องนี้

but you should talk to Donna Martin.

แต่คุณควรจะคุยกับคุณ ดอนน่า มาร์ติน

I love Donna Martin.

ผมรักคุณ ดอนน่า มาร์ติน

ดอนน่า มาร์ติน เป็นผู้อำนวยการด้านโภชนาการ โรงเรียนที่เทศมณฑลเบิร์ค

Donna Martin is the school nutrition director at Burke County

in Waynesboro, Georgia.

ในเมือง เวย์เนสโบโร รัฐจอร์เจีย

ย่านเบิร์ค เป็นย่านที่ยากจนที่สุด ย่านหนึ่ง

Burke County is one of the poorest districts

in the fifth-poorest state in the country,

ในรัฐที่ห้าที่ยากจนที่สุด ในประเทศ

and about 100 percent of Donna's students live at or below the poverty line.

ราว 100 % ของนักเรียนของเธอ ดำรงชีพอยู่ ที่เส้นแบ่งระดับความยากจนหรือตํ่ากว่านั้น

A few years ago,

เมื่อสองสามปีก่อน

Donna decided to get out ahead of the new standards that were coming,

ดอนน่าตัดสินใจที่จะนำมาตรฐานใหม่มาใช้

and overhaul her nutrition standards.

และยกระดับมาตรฐานโภชนาการใหม่

She improved and added fruit and vegetables and whole grains.

เธอปรับปรุงและเพิ่มเข้ามา ผลไม้และผัก และธัญพืชที่ไม่ได้ผ่านการขัดสี

She served breakfast in the classroom to all of her kids.

เธอบริการอาหารเช้าในชั้นเรียน ให้กับเด็กทุกคนของเธอ

And she implemented a dinner program.

และเธอก็นำโครงการอาหารเย็นมาปฏิบัติ

Why?

ทำไมหรือครับ

Well, many of her kids didn't have dinner when they went home.

เด็กๆของเธอจำนวนมาก ไม่ได้กินอาหารเย็น ตอนพวกเขากลับไปบ้าน

So how did they respond?

แล้ว พวกเขาตอบรับอย่างไรหรือครับ

Well, the kids loved the food.

เด็กๆชื่นชอบอาหารนั้นมาก

They loved the better nutrition,

พวกเขารักชื่นชอบโภชนาการที่ดีกว่า

and they loved not being hungry.

และพวกเขาก็รักที่ไม่ต้องหิวโหย

But Donna's biggest supporter came from an unexpected place.

แต่ผู้สนับสนุนรายใหญ่ที่สุดของดอนน่านั้น มาจากที่เราคาดไม่ถึง

เขาชื่อ อีริก พาร์เกอร์

His name from Eric Parker,

เขาเป็นหัวหน้าโค้ชฟุตบอล ให้กับทีม เบร์ก เคาท์ตี้ แบร์ส

and he was the head football coach for the Burke County Bears.

Now, Coach Parker had coached mediocre teams for years.

ครับ โค้ชพาร์เกอร์เคยเป็นโค้ช ให้กับทีมกลางตารางหลายปี

The Bears often ended in the middle of the pack --

ทีมเดอะแบร์สมักจะไปจบลง ตรงกลางของกลุ่ม--

a big disappointment in one of the most passionate football states

เป็นความผิดหวังครั้งใหญ่ ในรัฐ ที่รักในกีฬาฟุตบอลที่สุดรัฐหนึ่ง

in the Union.

ในประเทศ

But the year Donna changed the menus,

แต่ในปีที่ดอนน่า ได้เปลี่ยนรายการอาหาร

ทีมเดอะแบร์ส ไม่ได้ชนะในดิวิชั่นเท่านั้น

the Bears not only won their division,

they went on to win the state championship,

แต่พวกเขาได้ไปแข่งต่อ จนชนะได้เป็นแชมป์ของรัฐ

เอาชนะทีมพีช เคาน์ตี้ โทรจานส์

beating the Peach County Trojans

28-14.

28-14

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And Coach Parker,

โค้ชพาร์เกอร์จึง

he credited that championship to Donna Martin.

ให้เครดิตในความเป็นแชมป์นี้กับ ดอนน่า มาร์ติน

When we give our kids the basic nourishment,

เมื่อเราให้อาหารหล่อเลี้ยงบำรุงที่สำคัญ กับเด็กๆของเรา

พวกเขาก็จะเติบโตได้อย่างดี

they're going to thrive.

And it's not just up to the Cheryl Barbaras

และมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับ เชอริล บาร์บารัส

and the Donna Martins of the world.

และกับ ดอนน่า มาร์ติน เพียงเท่านั้น

มันขึ้นอยู่กับพวกเราทุกคน

It's on all of us.

And feeding our kids the basic nutrition is just the starting point.

การให้อาหารเลี้ยงดูเด็กของเรา ด้วยโภชนาการที่สำคัญ เป็นเพียงจุดเริ่มต้น

What I've laid out is really a model

สิ่งที่ได้วางไว้แล้ว แท้จริงเป็นแบบอย่าง

for so many of the most pressing issues that we face.

สำหรับปัญหาเร่งด่วนมากที่สุด ที่เราเผชิญอยู่

If we focus on the simple goal of properly nourishing ourselves,

ถ้าเราเน้นไปที่เป้าหมายธรรมดาๆในเรื่อง การบำรุงเลี้ยงร่างกายของเราเองอย่างเหมาะสม

we could see a world that is more stable and secure;

เราก็จะได้เห็นโลก ที่มั่นคงและปลอดภัย ยิ่งขึ้น

we could dramatically improve our economic productivity;

เราก็จะปรับปรุงความสามารถในการผลิต เชิงเศรษฐกิจได้ดียิ่งขึ้น

เราก็จะสามารถแปรเปลี่ยน การให้การรักษาพยาบาลของเราได้

we could transform our health care

and we could go a long way

เราก็จะไปได้อีกไกล

in ensuring that the Earth can provide for generations to come.

ในการให้แน่ใจได้ว่า โลกนี้จะมีใว้ให้กับคนรุ่นต่อไปได้

Food is that place where our collective efforts

อาหาร เป็นที่ซึ่ง ความพยายามที่เราเก็บรวบรวมมานั้น

can have the greatest impact.

สามารถทำให้เกิดผลกระทบที่ใหญ่ที่สุดได้

So we have to ask ourselves: What is the right question?

เราจึงควรจะถามตัวเราเองดังต่อไปนี้ อะไรเป็นคำถามที่ถูกต้อง

What would happen

อะไรน่าจะเกิดขึ้น

if we fed ourselves more nutritious, more sustainably grown food?

หากเราให้อาหารที่มีคุณค่ายิ่งขึ้น และ ที่ปลูกอย่างยั่งยืนยิ่งขึ้น แก่ตัวเราเอง

What would be the impact?

อะไรน่าจะเป็นผลกระทบนั้น

Cheryl Barbara,

เชอริล บาร์บารา

Donna Martin,

ดอนน่า มาร์ติน

Coach Parker and the Burke County Bears --

โค้ช พาร์เกอรื และ ทีมเบิร์ก เคาน์ตี้ แบร์ส

I think they know the answer.

ผมคิดว่า เขาเหล่านั้นรู้คำตอบ

Thank you guys so very much.

ขอบคุณทุกท่านอย่างมาก

(Applause)

(เสียงปรบมือ)