Want kids to learn well? Feed them well | Sam Kass

Translator: Joseph Geni Reviewer: Camille Martínez

Translator: Ali Ahmadi Reviewer: soheila Jafari

I am a chef

من یک آشپز

and a food policy guy,

و سیاستگزار غذا هستم،

but I come from a whole family of teachers.

اما در یک خانواده پر از معلم بزرگ شده ام.

My sister is a special ed teacher in Chicago.

خواهرم یک مدرس آموزشهای ویژه در شیکاگو.

My father just retired after 25 years teaching fifth grade.

پدرم بعد از ۲۵ سال تدریس کلاس پنجم اکنون بازنشسته شده است.

My aunt and uncle were professors.

عمه و عمویم استاد دانشگاه بودند.

My cousins all teach.

تمام عموزاده هایم هم تدریس می کنند.

Everybody in my family, basically, teaches except for me.

در خانواده من همه به غیر از من تدریس می کنند.

They taught me that the only way to get the right answers

آنها به من آموختند که تنها راه رسیدن به جواب های درست

is to ask the right questions.

پرسیدن سوال های درست است.

So what are the right questions

پس این سوال های درست کدامند؟

when it comes to improving the educational outcomes for our children?

وقتی به پیشرفت نتایج در آموزش و پرورش فرزندانمان فکر می کنیم؟

There's obviously many important questions,

قطعا جواب های مهمی وجود دارند،

but I think the following is a good place to start:

اما فکر میکنم اینجا نقطه خوبی برای آغاز است:

What do we think the connection is

به نظر ما رابطه بین

between a child's growing mind

رشد ذهنی یک کودک

and their growing body?

و رشد بدنی آنها چیست؟

What can we expect our kids to learn

ما چه انتظاری از یادگیری کودکانمان باید داشته باشیم

if their diets are full of sugar and empty of nutrients?

اگر رژیم غذایی آنها پر از قند و خالی از مواد مغذی باشد؟

What can they possibly learn

چطور ممکن است یادگیری مناسب داشته باشند

if their bodies are literally going hungry?

اگر بدنشان همواره به سمت گرسنگی میل کند؟

And with all the resources that we are pouring into schools,

و با توجه به تمام منابعی که داریم به مدارس اضافه می کنیم،

we should stop and ask ourselves:

ما باید توقف کنیم و از خودمان بپرسیم

Are we really setting our kids up for success?

آیا ما واقعا در حال آماده سازی کودکان مان برای موفقیت هستیم؟

Now, a few years ago,

چند سال پیش

I was a judge on a cooking competition called "Chopped."

من داور یک مسابقه آشپزی به نام "Chopped" بودم (به معنی تکه تکه شده)

Four chefs compete with mystery ingredients

در آن چهار آشپز با مواد اولیه راز آمیز مسابقه می دهند

to see who can cook the best dishes.

تا مشخص شود کدام یک بهترین غذا را آماده می کند

Except for this episode -- it was a very special one.

به غیر از یک قسمت-- که بسیار خاص و مهم بود

Instead of four overzealous chefs trying to break into the limelight --

به جای چهار آشپز متعصب که تلاش می کردند خودشان را نشان دهند--

something that I would know nothing about --

چیزی که من هیچی راجع بهش نمی دانستم--

(Laughter)

(خنده حضار)

these chefs were school chefs;

این آشپز ها, آشپز های مدرسه بودند--

you know, the women that you used to call "lunch ladies,"

یادتون هست خانم هایی را که در مدرسه "خانم ناهار" صدا می کردید؟

but the ones I insist we call "school chefs."

اما آنهایی که مد نظر من هستند را "آشپز های مدرسه" می نامیم.

Now, these women -- God bless these women --

خب. این خانم ها خدا بهشان برکت بدهد

spend their day cooking for thousands of kids,

آنها تمام روز را برای آماده کردن غذا برای هزاران کودک صرف می کنند

breakfast and lunch, with only $2.68 per lunch,

صبحانه و ناهار فقط با ۲.۶۸ دلار به ازای هر ناهار

with only about a dollar of that actually going to the food.

که در حقیقت یک دلار آن صرف خود غذا می شود.

In this episode,

حالا در این قسمت،

the main-course mystery ingredient was quinoa.

ماده اولیه راز آمیزغذای اصلی کینوا بود. (نوعی گیاه)

Now, I know it's been a long time

می دانم که زمان زیادی گذشته

since most of you have had a school lunch,

از آخرین باری که شما در مدرسه ناهار خوردید،

and we've made a lot of progress on nutrition,

و ما پیشرفت های زیادی در مواد مغزی داشتیم

but quinoa still is not a staple in most school cafeterias.

اما کینوآ هنوز بخش اصلی کافه تریا های مدارس را شامل نمی شود

(Laughter)

(خنده حضار)

So this was a challenge.

پس این یک چالش بود

But the dish that I will never forget was cooked by a woman

و غذایی که هرگز فراموش نخواهم کرد توسط یک خانم‌ پخته شده بود

named Cheryl Barbara.

به نام شریل باربارا.

Cheryl was the nutrition director

شریل مدیر مواد مغزی در

at High School in the Community in Connecticut.

دبیرستان عمومی در کانکتیکات بود.

She cooked this delicious pasta.

او یک پاستای بسیار خوشمزه پخته بود.

It was amazing.

فوق العاده بود.

It was a pappardelle with Italian sausage,

یک پاپاردل با سس ایتالیایی

kale, Parmesan cheese.

کیل و پارمزان.

It was delicious, like, restaurant-quality good, except --

خوش طعم بود با کیفیت نظیر رستوران ها به غیر از اینکه--

she basically just threw the quinoa, pretty much uncooked,

او کینوآ را نسبتا خام اضافه کرده بود

into the dish.

به غذا

It was a strange choice,

این انتخاب بسیار عجیب بود،

and it was super crunchy.

و بسیار ترد هم از آب درامده بود.

(Laughter)

(خنده حضار)

So I took on the TV accusatory judge thing that you're supposed to do,

پس من ژست داور تلویزیونی شماتت بار که باید را به خود گرفتم،

and I asked her why she did that.

و از او دلیل این کار را پرسیدم.

Cheryl responded, "Well, first, I don't know what quinoa is."

شریل جواب داد:‌ "خب، اولا من نمیدانم کینوآ چیست."

(Laughter)

(خنده حضار)

"But I do know that it's a Monday,

«اما میدانم که امروز دوشنبه است،

and that in my school, at High School in the Community,

و در مدرسه من در دبیرستان عمومی،

I always cook pasta."

من همیشه پاستا می پزم»

See, Cheryl explained that for many of her kids,

ببینید، شریل این موضوع را برای خیلی از کودکانش توضیح داد،

there were no meals on the weekends.

هیچ غذایی آخر هفته ها پخته نمیشد.

No meals on Saturday.

نه در شنبه ها،

No meals on Sunday, either.

و نه در یکشنبه ها.

So she cooked pasta because she wanted to make sure

پس پاستا درست کرد چون میخواست مطمئن باشد

she cooked something she knew her children would eat.

چیزی درست کرده است که می داند بچه هایش می خورند.

Something that would stick to their ribs, she said.

به قول خودش،‌ چیزی که گوشت بدنشان شود.

Something that would fill them up.

چیزی که سیرشان کند.

Cheryl talked about how, by the time Monday came,

وقتی که دوشنبه از راه رسید

her kids' hunger pangs were so intense

شدت گرسنگی بچه های او آنقدر شدید بود

that they couldn't even begin to think about learning.

که نمی توانستند حتی راجع به یادگیری فکر کنند.

Food was the only thing on their mind.

غذا تنها چیز بود که در فکرش بودند.

The only thing.

تنها چیز.

And unfortunately, the stats -- they tell the same story.

و متاسفانه، آمار ها هم داستان-- مشابهی را نقل می کنند.

So, let's put this into the context of a child.

پس بیایید این موضوع را برای یک کودک تصور کنیم.

And we're going to focus on

و ما باید بر روی

the most important meal of the day, breakfast.

مهمترین وعده روز، صبحانه تمرکز کنیم.

Meet Allison.

با الیسون آشنا شوید.

She's 12 years old,

او ۱۲ سالش است،

she's smart as a whip

مثل شلاق باهوش است

and she wants to be a physicist when she grows up.

و میخواهد وقتی بزرگ شد یک فیزیکدان شود.

If Allison goes to a school that serves a nutritious breakfast

اگر الیسون به مدرسه ای برود که در آن صبحانه مغذی

to all of their kids,

برای همه بچه هایش سرو شود،

here's what's going to follow.

این اتفاق ها رخ می دهند.

Her chances of getting a nutritious meal,

شانس بدست آوردن یک وعده مغذی

one with fruit and milk, one lower in sugar and salt,

با میوه و شیر، با نمک و قند کمتر

dramatically increase.

به طور قابل توجهی افزایش می یابد.

Allison will have a lower rate of obesity than the average kid.

الیسون نسبت به دیگر کودکان چاقی کمتری خواهد داشت.

She'll have to visit the nurse less.

نیاز کمتری به پرستار خواهد داشت.

She'll have lower levels of anxiety and depression.

مقدار کمتری استرس و افسردگی تجربه میکند.

She'll have better behavior.

اخلاق بهتری به خود میگیرد.

She'll have better attendance, and she'll show up on time more often.

حضور در کلاس بیشتری خواهد داشت و اغلب به موقع به کلاس می رسد.

Why?

چرا؟

Well, because there's a good meal waiting for her at school.

خب، چون یک غذای خوب در مدرسه منتظرش است

Overall, Allison is in much better health

به طور کلی،‌الیسون در سلامت بهتری

than the average school kid.

از یک دانش آموز معمولی است.

So what about that kid

پس آن بچه ای که

who doesn't have a nutritious breakfast waiting for him?

یک صبحانه مغزی منتظرش نیست چی؟

Well, meet Tommy.

خب، با تامی آشنا شوید.

He's also 12. He's a wonderful kid.

او هم ۱۲ سالش است، یک بچه فوق العاده

He wants to be a doctor.

می خواهد دکتر شود،

By the time Tommy is in kindergarten,

وقتی تامی در مهد کودک است،

he's already underperforming in math.

در ریاضیات ضعف نشان میدهد.

By the time he's in third grade,

وقتی به کلاس سوم می رسد

he's got lower math and reading scores.

نمرات ریاضی و روخوانی کمتری می گیرد.

By the time he's 11,

وقتی ۱۱ سالش می شود

it's more likely that Tommy will have to have repeated a grade.

شانس این که یک درس را تکرار کند بالاتر می رود.

Research shows that kids who do not have consistent nourishment,

تحقیقات نشان میدهد،‌بچه هایی که تغذیه کامل ندارند،

particularly at breakfast,

مخصوصا در صبحانه،

have poor cognitive function overall.

عملکرد شناختی ضعیف تری دارند.

So how widespread is this problem?

اما چقدر این مساله فراگیر است؟

Well, unfortunately, it's pervasive.

خب، متاسفانه، بسیار زیاد!

Let me give you two stats

به این ۲ آمار دقت کنید

that seem like they're on opposite ends of the issue,

که به نظر می رسد در دو سوی مخالف این مساله هستند،

but are actually two sides of the same coin.

اما در حقیقت دو سوی یک سکه اند

On the one hand,

از یک سو

one in six Americans are food insecure,

از هر ۶ آمریکایی، یک نفر غذای کافی دریافت نمی کند

including 16 million children -- almost 20 percent --

شامل ۱۶ میلیون کودک --تقریبا ۲۰ درصد --

are food insecure.

غذای کافی ندارند

In this city alone, in New York City,

تنها در این شهر، نیویورک

474,000 kids under the age of 18 face hunger every year.

۴۷۴.۰۰۰ کودک زیر هجده سال هر روز گرسنگی می‌کشند.

It's crazy.

تکان دهنده است.

On the other hand,

در سوی دیگر.

diet and nutrition is the number one cause of preventable death and disease

رژیم و مواد مغذی، دلیل شماره یک مرگ های قابل پیشگیری و بیماری ها است

in this country, by far.

حداقل در این کشور.

And fully a third of the kids that we've been talking about tonight

و یک سوم کودکانی که امشب راجع بهشان صحبت کردیم

are on track to have diabetes in their lifetime.

در مسیر مبتلا شدن به دیابت در آینده هستند.

Now, what's hard to put together but is true

چیزی که هضمش سخت است اما واقعیت دارد

is that, many times, these are the same children.

این است که مدت هاست که این ها همان کودکان هستند.

So they fill up on the unhealthy and cheap calories

پس آنها خود را با کالری های کم خاصیت و ناسالم سیر می کنند

that surround them in their communities and that their families can afford.

کالری هایی که دور و برشان هست و خانواده شان می تواند تامین کند

But then by the end of the month,

اما در پایان ماه

food stamps run out or hours get cut at work,

کوپن های غذا تمام می شوند و ساعت کار کم میشود

and they don't have the money to cover the basic cost of food.

و آنها توان مالی تهیه هزینه اولیه غذا را نخواهند داشت.

But we should be able to solve this problem, right?

اما ما باید بتوانیم این موضوع را حل کنیم درسته؟

We know what the answers are.

ما میدانیم جواب سوالات چه هستند

As part of my work at the White House, we instituted a program

به عنوان بخشی از شغلم در کاخ سفید ما برنامه ای تدوین کردیم

that for all schools that had 40 percent more low-income kids,

برای مدارسی که بیش از ۴۰ درصد کودکان کم درآمد داشتند،

we could serve breakfast and lunch to every kid in that school.

ما می توانستیم صبحانه و ناهار برای هر کودک در آن مدرسه آماده کنیم

For free.

به صورت رایگان.

This program has been incredibly successful,

این برنامه به شکل شگفت آوری موفق بوده است،

because it helped us overcome a very difficult barrier

چون کمک کرد یک مانع بزرگ را پشت سر بگذاریم

when it came to getting kids a nutritious breakfast.

وقتی مساله آماده کردن یک صبحانه مغذی برای کودکان بود

And that was the barrier of stigma.

و اون مانع، شرمساری بود

See, schools serve breakfast before school,

مدارس قبل از مدرسه صبحانه می دادند،

and it was only available for the poor kids.

و این فقط برای بچه های فقیر تر آماده شده بود

So everybody knew who was poor and who needed government help.

و همه می دانستند چه کسی فقیر است و نیاز به کمک دولتی دارد.

Now, all kids, no matter how much or how little their parents make,

حالا، همه بچه ها، بدون توجه به سطح درآمد پدر و مادرشان

have a lot of pride.

غرور زیادی کسب می کردند.

So what happened?

پس،‌ چه اتفاقی افتاد؟

Well, the schools that have implemented this program

خب، مدارسی که این برنامه را اجرا کرده بودند

saw an increase in math and reading scores by 17.5 percent.

۱۷.۵ درصد رشد در نمرات ریاضی و روخوانی تجربه کردند

17.5 percent.

۱۷.۵ درصد

And research shows that when kids have a consistent, nutritious breakfast,

و تحقیقات نشان داده که وقتی بچه ها، صبحانه کامل و مغذی دریافت می کنند

their chances of graduating increase by 20 percent.

شانس فارق التحصیل شدن آنها ۲۰ درصد افزایش می یابد

20 percent.

۲۰ درصد

When we give our kids the nourishment they need,

وقتی به فرزندانمان تغذیه ای که نیاز دارند را می دهیم

we give them the chance to thrive,

به آنها شانسی برای رشد می دهیم

both in the classroom and beyond.

هم در کلاس درس و هم ورای آن

Now, you don't have to trust me on this,

لازم نیست به من در این رابطه اعتماد کنید

but you should talk to Donna Martin.

اما باید با دونا مارتین صحبت کنید

I love Donna Martin.

من عاشق دونا مارتین هستم

Donna Martin is the school nutrition director at Burke County

دونا مارتین یک مدیر مواد مغذی در منطقه بورک است

in Waynesboro, Georgia.

در وینسبورک، جرجیا

Burke County is one of the poorest districts

خب، منطقه بورک یکی از فقیر ترین محله هاست

in the fifth-poorest state in the country,

در پنجمین ایالت فقیر کشور،

and about 100 percent of Donna's students live at or below the poverty line.

و تقریبا ۱۰۰ درصد دانش آموزان دونا زیر خط فقر زندگی می کردند.

A few years ago,

چند سال پیش

Donna decided to get out ahead of the new standards that were coming,

دونا تصمیم گرفت که از استاندارد هایی که می آمدند جلو بزند.

and overhaul her nutrition standards.

و استاندارد های غذایی خود را بازسازی کند.

She improved and added fruit and vegetables and whole grains.

او میوه، سبزیجات و انواع غلات را بیشتر و یا اضافه کرد،

She served breakfast in the classroom to all of her kids.

او برای همه دانش آموزانش صبحانه را در کلاس سرو می کرد.

And she implemented a dinner program.

و او یک برنامه شام نیز طرح ریزی کرد.

Why?

چرا؟

Well, many of her kids didn't have dinner when they went home.

بسیاری از دانش آموزانش وقتی به خانه می رفتند شام نداشتند

So how did they respond?

خب،‌آنها چطور برخورد کردند؟

Well, the kids loved the food.

بچه ها عاشق غذا شدند

They loved the better nutrition,

آنها مواد مغزی بیشتر را دوست داشتند،

and they loved not being hungry.

و عاشق گرسنگی نکشیدن بودند.

But Donna's biggest supporter came from an unexpected place.

اما بزرگترین حامی دونا از یک جای غیر منتظره رسید.

His name from Eric Parker,

اسمش اریک پارکر بود،

and he was the head football coach for the Burke County Bears.

و او مربی فوتبال تیم خرس های برک کانتی بود.

Now, Coach Parker had coached mediocre teams for years.

مربی پارکر سال ها تیم های معمولی را مربی گری می کرد.

The Bears often ended in the middle of the pack --

و خرس ها همیشه وسط های جدول لیگ را تمام می کردند--

a big disappointment in one of the most passionate football states

یک نا امیدی بزرگ برای یکی از ایالت های عاشق فوتبال

in the Union.

در کل کشور.

But the year Donna changed the menus,

اما وقتی که دونا منو ها را تغییر داد،

the Bears not only won their division,

نه تنها خرس ها در گروه خود برنده شدند

they went on to win the state championship,

بلکه تا قهرمانی لیگ ایالتی هم رسیدند،

beating the Peach County Trojans

با شکست تروژان ها پیچ کانتی

28-14.

۲۸ بر ۱۴.

(Laughter)

(خنده حضار)

And Coach Parker,

و مربی پارکر.

he credited that championship to Donna Martin.

دلیل قهرمانی شان را دونا مارتین می دانست.

When we give our kids the basic nourishment,

وقتی ما به فرزندانمان تغذیه مناسب می رسانیم،

they're going to thrive.

آنها رشد می کنند

And it's not just up to the Cheryl Barbaras

و این فقط محدود به شریل بارباراها

and the Donna Martins of the world.

و دونا مارتین های این دنیا نمی شود.

It's on all of us.

این بسته به همه ماست.

And feeding our kids the basic nutrition is just the starting point.

و غذا دادن به کودکان مان با مواد مغذی اولیه، تنها نقطه آغاز است.

What I've laid out is really a model

آنچه که من طرح ریزی کرده ام یک مدل است

for so many of the most pressing issues that we face.

برای بسیاری از مشکلات سختی که با آنها مواجه هستیم

If we focus on the simple goal of properly nourishing ourselves,

اگر بر روی هدف ساده تغذیه درست خودمان تمرکز کنیم

we could see a world that is more stable and secure;

شاهد دنیایی خواهیم بود که پایدار تر و امن تر است

we could dramatically improve our economic productivity;

می توانیم به شکل قابل توجهی بهره وری اقتصادی مان را افزایش دهیم:

we could transform our health care

می توانیم سلامت مان را دگرگون کنیم

and we could go a long way

و می توانیم راه درازی را برویم

in ensuring that the Earth can provide for generations to come.

تا مطمئن باشیم زمین می تواند برای نسل های آینده هم کافی باشد.

Food is that place where our collective efforts

غذا نکته ای است که تلاش های کلی ما

can have the greatest impact.

می توانند بزرگترین اثر ها را بگذارند.

So we have to ask ourselves: What is the right question?

پس ما باید از خودمان بپرسیم سوال درست کدام است؟

What would happen

چه اتفاقی می افتد

if we fed ourselves more nutritious, more sustainably grown food?

اگر ما خودمان را با غذایی مغزی تر و با رشد پایدار تر تغذیه کنیم؟

What would be the impact?

اثر آن چه خواهد بود؟

Cheryl Barbara,

شریل باربارا،

Donna Martin,

دونا مارتین،

Coach Parker and the Burke County Bears --

مربی پارکر و خرس های برک کانتی--

I think they know the answer.

من فکر می کنم آنها جواب درست را می دانند.

Thank you guys so very much.

بسیار ازتون متشکرم.

(Applause)

(تشویق)