Ivan Krastev: Can democracy exist without trust?

Translator: Thanyatorn Chantivas Reviewer: Nattpapat Pinyopusarerk

I'm afraid I'm one of those speakers

ผมเกรงว่าผมเป็นหนึ่งในนักพูด

you hope you're not going to meet at TED.

ที่คุณหวังว่าคุณจะไม่ต้องเจอที่ TED

First, I don't have a mobile,

หนึ่ง ผมไม่มีโทรศัพท์

so I'm on the safe side.

เพื่อผมจะได้ไม่มีปัญหา

Secondly, a political theorist

สอง นักทฤษฏีการเมือง

who's going to talk about the crisis of democracy

ที่จะพูดเรื่องวิกฤติของประชาธิปไตย

is probably not the most exciting topic you can think about.

อาจไม่ใช่เรื่องน่าสนใจที่สุดที่คุณนึกถึง

And plus, I'm not going to give you any answers.

นอกจากนี้ ผมก็จะไม่ให้คำตอบใดๆ กับคุณ

I'm much more trying to add to some of the questions we're talking about.

อันที่จริง ผมคงจะพยายามเพิ่มคำถาม เกี่ยวกับเรื่องที่เราคุยกันมากกว่า

And one of the things that I want to question

และหนึ่งในสิ่งที่ผมอยากจะตั้งคำถาม

is this very popular hope these days

คือความหวังที่เป็นที่นิยมมากในตอนนี้

that transparency and openness

ว่าความโปร่งใสและความเปิดเผย

can restore the trust in democratic institutions.

จะพิ่มความเชื่อมั่นในสถาบันประชาธิปไตยได้

There is one more reason for you to be suspicious about me.

มีเหตุผลอีกข้อที่ควรทำให้คุณระแวงในตัวผม

You people, the Church of TED, are a very optimistic community.

พวกคุณ สาวกของ TED เป็นกลุ่มคนที่มองโลกในแง่ดีมากๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Basically you believe in complexity, but not in ambiguity.

โดยพื้นฐานแล้ว คุณเชื่อในความซับซ้อน แต่ไม่เชื่อในความคลุมเครือ

As you have been told, I'm Bulgarian.

อย่างที่พวกคุณรู้ ผมเป็นชาวบัลแกเรีย

And according to the surveys,

และจากผลสำรวจ

we are marked the most pessimistic people in the world.

เราถูกจัดเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายที่สุดในโลก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The Economist magazine recently wrote an article

นิตยสาร The Economist ได้เขียนบทความหนึ่ง เมื่อเร็วๆนี้

covering one of the recent studies on happiness,

เกี่ยวกับงานวิจัยใหม่ๆเรื่องความสุข

and the title was "The Happy, the Unhappy and the Bulgarians."

และชื่อของมันก็คือ "คนที่มีความสุข คนที่ไม่มีความสุข และชาวบัลแกเรีย"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So now when you know what to expect,

ตอนนี้ พวกคุณก็รู้กันแล้วว่าจะเจอกับอะไร

let's give you the story.

ผมจะเล่าเรื่องๆหนึ่งในคุณฟัง

And this is a rainy election day in a small country --

ในวันเลือกตั้งที่ฝนตกวันหนึ่ง ในประเทศเล็กๆ

that can be my country, but could be also your country.

ซึ่งอาจจะเป็นประเทศของผม หรือของคุณก็ได้

And because of the rain until four o'clock in the afternoon,

และเพราะฝนที่ตกจนถึงสี่โมงเย็น

nobody went to the polling stations.

จึงไม่มีใครเลยที่ไปคูหาเลือกตั้ง

But then the rain stopped,

แต่เมื่อฝนหยุด

people went to vote.

ประชาชนก็ไปโหวตกัน

And when the votes had been counted,

และเมื่อนับคะแนนเสียงเสร็จ

three-fourths of the people have voted with a blank ballot.

พบว่า สามในสี่ของคนที่ไปโหวต เลือกไม่ลงคะแนนให้ใครเลย

The government and the opposition,

ส่วนฝ่ายรัฐบาลและฝ่ายค้าน

they have been simply paralyzed.

ทั้งคู่ก็อึ้งไปเลย

Because you know what to do about the protests.

เพราะคุณรู้ว่าต้องทำอะไรถ้ามีการประท้วง

You know who to arrest, who to negotiate with.

คุณรู้ว่าต้องจับใคร เจรจากับใคร

But what to do about people who are voting with a blank ballot?

แต่จะทำอะไร ในเมื่อผู้คนต่างโหวตช่องไม่ลงคะแนน

So the government decided to have the elections once again.

รัฐบาลก็เลยตัดสินใจจัดการเลือกตั้งใหม่อีกครั้ง

And this time even a greater number,

และครั้งนี้ คนจำนวนมากกว่าเดิมเสียอีก

83 percent of the people, voted with blank ballots.

83% ของคนทั้งหมด เลือกช่องไม่ประสงค์จะลงคะแนน

Basically they went to the ballot boxes

พูดง่ายๆก็คือ พวกเขาไปที่คูหาเลือกตั้ง

to tell that they have nobody to vote for.

เพื่อจะบอกว่าเขาไม่มีใครที่จะโหวตให้

This is the opening of a beautiful novel by Jose Saramago

นี่เป็นฉากเริ่มของนิยายที่งดงามโดย Jose Saramago

called "Seeing."

ชื่อว่า "Seeing"

But in my view it very well captures

แต่ในมุมมองของผม มันจับภาพ

part of the problem that we have with democracy in Europe these days.

ปัญหาบางส่วนเกี่ยวกับประชาธิปไตย ในยุโรปในปัจจุบันได้เป็นอย่างดี

On one level nobody's questioning

ในจุดหนึ่ง ไม่มีใครสงสัย

that democracy is the best form of government.

ว่าประชาธิปไตยเป็นระบบการปกครองที่ดีที่สุด

Democracy is the only game in town.

ประชาธิปไตยเป็นเกมเพียงเกมเดียวในสังคม

The problem is that many people start to believe

ปัญหาก็คือ ผู้คนจำนวนมากเริ่มเชื่อว่า

that it is not a game worth playing.

มันเป็นเกมที่ไม่คุ้มค่าที่จะเล่น

For the last 30 years, political scientists have observed

30 ปีที่ผ่านมา นักวิทยาศาสตร์การเมืองพบว่า

that there is a constant decline in electoral turnout,

การมีส่วนร่วมทางการเมืองได้ลดลงอย่างต่อเนื่อง

and the people who are least interested to vote

และกลุ่มคนที่สนใจเรื่องการลงคะแนนเสียงน้อยที่สุด

are the people whom you expect are going to gain most out of voting.

คือกลุ่มคนที่คุณคาดว่าจะได้ประโยชน์จากการโหวตที่สุด

I mean the unemployed, the under-privileged.

ผมหมายถึง คนที่ตกงาน หรือคนที่ด้อยสิทธิ

And this is a major issue.

และนี่เป็นประเด็นสำคัญ

Because especially now with the economic crisis,

โดยเฉพาะในตอนนี้ซึ่งมีวิกฤติทางเศรษฐกิจ

you can see that the trust in politics,

คุณเห็นได้ว่าความเขื่อใจในการเมือง

that the trust in democratic institutions,

ความเชื่อใจในสถาบันทางประชาธิปไตยต่างๆ

was really destroyed.

ถูกทำลายโดยสิ้นเชิง

According to the latest survey being done by the European Commission,

จากผลสำรวจล่าสุดของคณะกรรมาธิการยุโรป

89 percent of the citizens of Europe believe that there is a growing gap

89% ของพลเมืองยุโรปเชื่อว่า มีการเพิ่มช่องว่าง

between the opinion of the policy-makers and the opinion of the public.

ระหว่างความเห็นของผู้ออกนโยบายกับของสาธารณชน

Only 18 percent of Italians and 15 percent of Greeks

เพียง 18% ของชาวอีตาลี และ 15% ของชาวกรีก

believe that their vote matters.

เชื่อว่าคะแนนเสียงของพวกเขามีผล

Basically people start to understand that they can change governments,

นั่นคือ ผู้คนเริ่มเข้าใจว่าพวกเขาเปลี่ยนรัฐบาลได้

but they cannot change policies.

แต่ไม่สามารถเปลี่ยนนโยบายได้

And the question which I want to ask is the following:

คำถามที่ผมอยากจะถามก็คือ

How did it happen that we are living in societies

มันเกิดขึ้นได้ยังไง การที่เราอยู่ในสังคม

which are much freer than ever before --

ที่มีอิสระมากกว่าที่เคยเป็นมา

we have more rights, we can travel easier,

เรามีสิทธิมากขึ้น เราเดินทางสะดวกขึ้น

we have access to more information --

เราเข้าถึงข้อมูลได้มากขึ้น

at the same time that trust in our democratic institutions

และในขณะเดียวกัน ความเชื่อมั่นในสถาบันประชาธิปไตย

basically has collapsed?

ถึงกลับพังทลายลง

So basically I want to ask:

สรุปแล้ว ผมอยากจะถามว่า

What went right and what went wrong in these 50 years

สิ่งไหนที่เป็นความถูกต้องและ ความผิดพลาดในช่วง 50 ปีนี้

when we talk about democracy?

เมื่อเราพูดถึงประชาธิปไตย

And I'll start with what went right.

ผมจะเริ่มจากสิ่งที่เป็นความถูกต้อง

And the first thing that went right was, of course,

อย่างแรกก็คือ แน่นอน

these five revolutions which, in my view,

การปฏิวัติทั้งห้าครั้งนี้ ซึ่งในความคิดของผม

very much changed the way we're living and deepened our democratic experience.

เปลี่ยนชีวิตประจำวันของเราและทำให้ เรามีประสบการณ์ทางประชาธิปไตยมากขึ้น

And the first was the cultural and social revolution of 1968 and 1970s,

อย่างแรกคือ การปฏิวัติวัฒนธรรมและสังคม ในปี 1968 และช่วง 1970

which put the individual at the center of politics.

ซึ่งทำให้ตัวบุคคลกลายเป็นศูนย์กลางของการเมือง

It was the human rights moment.

มันคือช่วงเวลาของสิทธิมนุษยชน

Basically this was also a major outbreak, a culture of dissent,

และยังเป็นการปะทุครั้งใหญ่ของวัฒนธรรมการเห็นต่าง

a culture of basically non-conformism,

วัฒนธรรมของการไม่ทำตามคนอื่น

which was not known before.

ซึ่งไม่เคยมีมาก่อน

So I do believe that even things like that

ผมเชื่อว่าแม้แต่เรื่องแบบนั้น

are very much the children of '68 --

ก็เป็นผลของยุค '68 เช่นกัน

nevertheless that most of us had been even not born then.

อย่างไรก็ตาม พวกเราส่วนมากก็ยังไม่เกิดในช่วงนั้น

But after that you have the market revolution of the 1980s.

แต่หลังจากนั้น ก็มีการปฏิวัติการตลาดช่วงปี 1980

And nevertheless that many people on the left try to hate it,

และไม่ว่าอย่างไร พวกฝั่งซ้ายก็พยายามจะเกลียดมัน

the truth is that it was very much the market revolution that sent the message:

ความจริงแล้วมันก็คือการปฏิวัติการตลาดนี่แหละ ที่แสดงว่า

"The government does not know better."

รัฐบาลไม่ได้รู้ดีไปกว่าเรา

And you have more choice-driven societies.

และคุณก็ได้สังคมที่ดำเนินไปด้วยทางเลือกมากกว่าเดิม

And of course, you have 1989 -- the end of Communism, the end of the Cold War.

และแน่นอน คุณมีปี 1989 จุดจบของคอมมิวนิสต์ จุดจบของสงครามเย็น

And it was the birth of the global world.

และเป็นจุดกำเนิดของโลกทั้งโลก

And you have the Internet.

และคุณก็มีอินเตอร์เน็ต

And this is not the audience to which I'm going to preach

ผมคงไม่สวดให้คุณฟังว่า

to what extent the Internet empowered people.

อินเตอร์เน็ตให้อำนาจกับผูุ้คนมากแค่ไหน

It has changed the way we are communicating

มันเปลี่ยนวิธีการติดต่อสื่อสารของเรา

and basically we are viewing politics.

และมุมมองต่อการเมืองของเรา

The very idea of political community totally has changed.

แนวคิดหลังของสังคมการเมืองได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

And I'm going to name one more revolution,

ผมจะกล่าวถึงการปฏิวัติเพิ่มอีกเหตุการณ์หนึ่ง

and this is the revolution in brain sciences,

นั่นก็คือการปฏิวัติทางด้านวิทยาศาสตร์สมอง

which totally changed the way

ซึ่งได้เปลี่ยนแปลงวิธีที่

we understand how people are making decisions.

เราเข้าใจว่าผู้คนตัดสินใจอย่างไร

So this is what went right.

และนี่คือสิ่งที่เป็นความถูกต้อง

But if we're going to see what went wrong,

แต่ถ้าเราจะดูสิ่งที่เป็นความผิดพลาด

we're going to end up with the same five revolutions.

เราก็จะจบลงที่การปฏิวัติทั้งห้าครั้งนี้เช่นเดิม

Because first you have the 1960s and 1970s,

เพราะตอนแรก คุณมีช่วงปี 1960s และ 1970s

cultural and social revolution,

การปฏิวัติางด้านวัฒนธรรมและสังคม

which in a certain way destroyed the idea of a collective purpose.

ซึ่ง ในมุมหนึ่ง ได้ทำลายแนวคิดเรื่อง เป้าหมายส่วนรวมอย่างถึงแก่น

The very idea, all these collective nouns that we have been taught about --

คำนามจัดกลุุ่มต่างๆที่เราถูกสอน

nation, class, family.

ชาติ, ชนชั้น, ครอบครัว

We start to like divorcing, if we're married at all.

พวกเราเริ่มที่จะชอบการหย่า, ถ้าเราเคยแม้แต่จะแต่งงาน

All this was very much under attack.

ทั้งหมดนี้กำลังถูกโจมตี

And it is so difficult to engage people in politics

และมันก็ยากมากที่จะทำให้ผู้คนมีส่วนร่วมกับการเมือง

when they believe that what really matters

เมื่อพวกเขาเชื่อว่าสิ่งที่สำคัญจริงๆ

is where they personally stand.

ก็คือจุดยืนของตัวพวกเขาแต่ละคน

And you have the market revolution of the 1980s

และคุณก็มีการปฏิวัติการตลาดในช่วงปี 1980s

and the huge increase of inequality in societies.

ซึ่งมาพร้อมกับความไม่เท่าเทียมที่เพิ่มขึ้นในสังคม

Remember, until the 1970s,

จำไว้นะครับ ก่อนจะถึงช่วง 1970s

the spread of democracy has always been accompanied

การเผยแพร่ของประชาธิปไตยจะมาพร้อมกับ

by the decline of inequality.

ความไม่เท่าเทียมที่ลดลงเสมอ

The more democratic our societies have been,

ยิ้งสังคมเราเป็นประชาธิปไตยมากขึ้นเท่าไหร่

the more equal they have been becoming.

สังคมก็ยิ่งเท่าเทียมกันมากขึ้นเท่านั้น

Now we have the reverse tendency.

แต่ตอนนี้ เรามีแนวโน้มที่ตรงข้ามกัน

The spread of democracy now is very much accompanied

การเผลแพร่ของประชาธิปไตยในขณะนี้มาพร้อมกับ

by the increase in inequality.

ความไม่เท่าเทียมที่เพิ่มขึ้น

And I find this very much disturbing

และผมว่ามันเป็นสิ่งที่น่ากังวลมาก

when we're talking about what's going on right and wrong

เมื่อเราพูดถึงสิ่งที่เป็นความถูกต้องและความผิดพลาด

with democracy these days.

ของประชาธิปไตยในปัจจุบัน

And if you go to 1989 --

และถ้าคุณย้อนกลับไปช่วงปี 1989

something that basically you don't expect that anybody's going to criticize --

คุณจะได้ฟังบางอย่างที่คุณไม่คาดว่าจะมีใครวิจารณ์

but many are going to tell you, "Listen, it was the end of the Cold War

แต่หลายๆคนจะบอกคุณว่า "ฟังนะ มันก็คือจุดจบของสงครามเย็นนั่นแหละ

that tore the social contract between the elites and the people in Western Europe."

ที่ฉีกสัญญาประชาคมระหว่าง ชนชั้นนำกับผู้คนในยุโรปตะวันตก"

When the Soviet Union was still there,

เมื่อสหภาพโซเวียตยังอยู่นั้น

the rich and the powerful, they needed the people,

กลุ่มคนรวยและทรงอำนาจยังต้องการประชาชนอยู่

because they feared them.

เพราะพวกเขากลัวประชาชน

Now the elites basically have been liberated.

แต่ตอนนี้ ชนชั้นสูงก็เหมือนได้รับอิสระ

They're very mobile. You cannot tax them.

พวกเขาไหลลื่นมาก เราไม่สามารถเก็บภาษีจากเขาได้

And basically they don't fear the people.

และโดยทั่วไป เขาไม่กลัวประชาชน

So as a result of it, you have this very strange situation

ผลที่ตามมาก็คือ คุณเจอกับสถานกาณ์ที่ประหลาดอย่างมาก

in which the elites basically got out of the control of the voters.

ชนชั้นนำอยุ่นอกเหนือการควบคุมของผู้ลงคะแนนเสียง

So this is not by accident

ดังนั้นนี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

that the voters are not interested to vote anymore.

ที่ผู้ลงคะแนนเสียงไม่สนใจจะโหวตอีกต่อไป

And when we talk about the Internet,

และเมื่อเราพูดถึงอินเตอร์เน็ต

yes, it's true, the Internet connected all of us,

ใช่ มันจริงที่ว่าอินเตอร์เน็ตเชื่อมเราเข้าด้วยกัน

but we also know that the Internet created these echo chambers and political ghettos

แต่เราก็รู้ว่าอินเตอร์เน็ตสร้างการเห็นพ้อง และเป็นที่กักกันของความคิดทางการเมือง

in which for all your life you can stay with the political community you belong to.

ซึ่งตลอดทั้งชีวิตของคุณ คุณสามารถอยู่กับ ฝ่ายการเมืองที่คุณเห็นด้วยได้

And it's becoming more and more difficult

และมันก็ยากขึ้นทุกที

to understand the people who are not like you.

ที่จะเข้าใจผู้คนที่แตกต่างไปจากเรา

I know that many people here

ผมรู้ว่าหลายๆคนตรงนี้

have been splendidly speaking about the digital world and the possibility for cooperation,

เคยพูดเกี่ยวกับโลกดิจิตัลและความเป็นไปได้ในการร่วมมือกัน

but [have you] seen what the digital world has done to American politics these days?

แต่เห็นมั้ยครับว่าโลกดิจิตัลทำอะไร กับการเมืองของอเมริกาไว้บ้าง

This is also partly a result of the Internet revolution.

นี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของการปฏิวัติอินเตอร์เน็ตเช่นกัน

This is the other side of the things that we like.

นี่เป็นอีกด้านของสิ่งที่พวกเราชอบ

And when you go to the brain sciences,

และเมื่อคุณนึกถึงวิทยาศาสตร์สมอง

what political consultants learned from the brain scientists

สิ่งที่ผู่ให้คำปรึกษาด้านการเมืองได้จากนักวิทยาศาสตร์สมอง

is don't talk to me about ideas anymore,

ก็คืออย่าพูดเรื่องไอเดียให้ฉันฟังอีก

don't talk to me about policy programs.

ไม่ต้องพูดเรื่องแผนนโยบายให้ฉันฟัง

What really matters is basically to manipulate the emotions of the people.

สิ่งที่ส่งผลจริงๆคือการบงการอารมณ์ของประชาชนต่างหาก

And you have this very strongly

และนี่มันส่งผลมาก

to the extent that, even if you see when we talk about revolutions these days,

ถึงขนาดที่ในปัจจุบัน เมื่อเราพูดถึงการปฏิวัติ

these revolutions are not named anymore around ideologies or ideas.

การปฏิวัติเหล่านั้นไม่ได้ถูกตั้งชื่อตามแนวความคิดอีกต่อไป

Before, revolutions used to have ideological names.

ก่อนหน้านี้ มันถูกตั้งขื่อตามแนวคิด

They could be communist, they could be liberal,

มันอาจจะเป็นคอมมิวนิสต์ หรือเป็นเสรีนิยม

they could be fascist or Islamic.

อาจจะเป็นฟาสซิสต์หรืออิสลาม

Now the revolutions are called under the medium which is most used.

แต่ตอนนี้ การปฏิวัติถูกเรียกชื่อตามสื่อที่ถูกใช้มากที่สุด

You have Facebook revolutions, Twitter revolutions.

คุณมีการปฏิวัติเฟสบุ๊ค การปฏิวัติทวิตเตอร์

The content doesn't matter anymore, the problem is the media.

เนื้อหาไม่สำคัญอีกต่อไป ปัญหาอยู่ที่สื่อที่ใช้

I'm saying this because one of my major points

ผมพูดถึงเรื่องนี้ เพราะหนึ่งในประเด็นหลักของผมคือ

is what went right is also what went wrong.

สิ่งที่เป็นความถูกต้อง ก็เป็นความผิดพลาดเช่นเดียวกัน

And when we're now trying to see how we can change the situation,

และเมื่อเราพยายามคิดว่าเราจะ เปลี่ยนสถานการณ์ตอนนี้อย่างไร

when basically we're trying to see what can be done about democracy,

หรือพยายามคิดว่าสามารถทำอะไรกับประชาธิปไตยได้บ้าง

we should keep this ambiguity in mind.

เราควรนึกถึงความคลุมเครือนี้ด้วย

Because probably some of the things that we love most

เพราะบางครั้ง บางอย่างที่เรารักมากที่สุด

are going to be also the things that can hurt us most.

ก็อาจจะเป็นสิ่งที่ทำร้ายเราได้มากที่สุดเช่นกัน

These days it's very popular to believe

ในปัจจุบัน มันเป็นที่นิยมมากที่จะเชื่อว่า

that this push for transparency,

การผลักดันเพื่อความโปร่งใส

this kind of a combination between active citizens, new technologies

การผสมผสานระหว่างพลเมืองที่ตื่นตัว เทคโนโลยีใหม่ๆ

and much more transparency-friendly legislation

และกฏหมายที่ส่งเสริมความโปร่งใส

can restore trust in politics.

จะทำให้เรากลับมาเชื่อมั่นในการเมืองอีกครั้ง

You believe that when you have these new technologies and people who are ready to use this,

คุณเชื่อว่าเมื่อคุณมีเทคโนโลยีใหม่ๆ และผู้คนที่พร้อมจะใช้มัน

it can make it much more difficult for the governments to lie,

มันจะทำให้รัฐบาลโกหกได้ยากขึ้น

it's going to be more difficult for them to steal

ทำให้รัฐบาลขโมยได้ยากขึ้น

and probably even going to be more difficult for them to kill.

หรือแม้แต่ทำให้รัฐบาลฆ่าคนได้ยากขึ้น

This is probably true.

นี่ก็อาจจะจริง

But I do believe that we should be also very clear

แต่ผมเชื่อว่า เราควรจะทำให้ชัดเจนด้วยว่า

that now when we put the transparency at the center of politics

เมื่อเราให้ความโปร่งใสเป็นจุดศูนย์กลางของการเมือง

where the message is, "It's transparency, stupid."

ข้อความที่ออกมาคือ "มันโปร่งใสน่ะ เจ้าโง่"

Transparency is not about restoring trust in institutions.

ความโปร่งใสไม่ใช่การเรียกความเชื่อใจกลับมาสู่สถาบัน

Transparency is politics' management of mistrust.

ความโปร่งใสเป็นการจัดการทางการเมืองของความไม่เชื่อใจ

We are assuming that our societies are going to be based on mistrust.

เรากำลังสมมติว่าสังคมของเราจะมีรากฐานเป็นความไม่เชื่อใจ

And by the way, mistrust was always very important for democracy.

อย่างไรก็ตาม ความไม่เขื่อใจนั้นสำคัญมากต่อประชาธิปไตย

This is why you have checks and balances.

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณถึงมีระบบถ่วงดุลอำนาจ

This is why basically you have all this creative mistrust

เป็นเหตุผลว่าทำไมคุณถึงมีความไม่เชื่อใจที่สร้างสรรค์เหล่านี้

between the representatives and those whom they represent.

ระหว่างตัวแทนกับกลุ่มคนที่เขาเป็นตัวแทนให้

But when politics is only management of mistrust,

แต่เมื่อการเมืองกลายเป็นเรื่องของการจัดการความไม่เชื่อมั่น

then -- I'm very glad that "1984" has been mentioned --

นั่น -- ผมดีใจที่ "1984" ถูกกล่าวถึง

now we're going to have "1984" in reverse.

เพราะเรากำลังจะมี "1984" เวอร์ชั่นตรงข้าม

It's not going to be the Big Brother watching you,

มันจะไม่ใช่เรื่องของพี่เบิ้มที่คอยจับตามองคุณ

it's going to be we being the Big Brother

แต่เราจะกลายเป็นพี่เบิ้มนั่นแทน

watching the political class.

คอยจับตามองชนชั้นการเมือง

But is this the idea of a free society?

แต่นั่นมันคือสังคมที่อิสระจริงๆหรือ?

For example, can you imagine

ยกตัวอย่างเช่น คุณลองจินตนาการดู

that decent, civic, talented people are going to run for office

ว่าผู้คนที่มีความสามารถจะทำงานการเมืองไหมครับ

if they really do believe

ถ้าเขาเชื่อจริงๆจังๆ

that politics is also about managing mistrust?

ว่าการเมืองเป็นเรื่องการจัดการความไม่เชื่อใจ

Are you not afraid with all these technologies

คุณไม่กลัวหรือ? ว่าเทคโนโลยีเหล่านี้

that are going to track down

ซึ่งจะแกะรอย

any statement the politicians are going to make on certain issues,

ทุกประโยคที่นักการเมืองจะพูดเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ

are you not afraid that this is going to be a very strong signal to politicians

คุณไม่กลัวว่านี่จะเป็นสัญญาณนี่รุนแรงต่อนักการเมืองเหรอ

to repeat their positions, even the very wrong positions,

ให้พวกเขาย้ำจุดยืนของตนเอง แม้ว่าจะเป็นจุดยืนที่ผิด

because consistency is going to be more important than common sense?

เพราะความคงเส้นคงวาจะกลายเป็น สิ่งที่สำคัญกว่าสามัญสำนึก?

And the Americans who are in the room,

และพวกคุณชาวอเมริกันทุกคนในห้องนี้

are you not afraid that your presidents are going to govern

คุณไม่กลัวเหรอครับว่า ประธานาธิปดีของคุณจะต้องปกครอง

on the basis of what they said in the primary elections?

ตามสิ่งที่พวกเขาพูดในการเลือกตั้งขั้นต้น?

I find this extremely important,

ผมคิดว่านี่สำคัญมากๆ

because democracy is about people changing their views

เพราะประชาธิปไตยเป็นเรื่องของผู้คนที่เปลี่ยนมุมมอง

based on rational arguments and discussions.

ตามข้อโต้แย้งที่มีเหตุผลและการอภิปราย

And we can lose this with the very noble idea

และเราอาจจะสูญเสียสิ่งนี้ให้กับแนวคิดที่สูงส่ง

to keep people accountable

เพื่อให้ผู้คนสามารถตรวจสอบได้

for showing the people that we're not going to tolerate

ด้วยการแสดงให้ประชาชนเห็นว่าเราจะไม่ทน

politicians the opportunism in politics.

ต่อการฉวยโอกาสของนักการเมือง

So for me this is extremely important.

ดังนั้น สำหรับผม นี่เป็นเรื่องสำคัญอย่างที่สุด

And I do believe that when we're discussing politics these days,

และผมเชื่อว่าเมื่อเรากำลังถกกันเรื่องการเมืองในปัจจุบัน

probably it makes sense

บางครั้งมันอาจจะดูมีเหตุผล

to look also at this type of a story.

ที่จะพิจารณาเรื่องราวแบบนี้บ้าง

But also don't forget, any unveiling is also veiling.

แต่ก็อย่าลืมว่าสิ่งที่เปิดเผยก็ยังถูกปกปิด

[Regardless of] how transparent our governments want to be,

[ไม่ว่า]รัฐบาลจะอยากโปร่งใสมากแค่ไหน

they're going to be selectively transparent.

พวกเขาก็ยังจะโปร่งใสเฉพาะบางเรื่องอยู่ดี

In a small country that could be my country,

ในประเทศเล็กๆที่อาจจะเป็นประเทศของผม

but could be also your country,

หรือประเทศของคุณ

they took a decision -- it is a real case story --

พวกเขาได้ตัดสินใจ - นี่เป็นเรื่องจริงนะครับ -

that all of the governmental decisions,

ว่าการตัดสินใจทั้งหมดของรัฐบาล

discussions of the council of ministers,

และการอภิปรายของสภารัฐมนตรี

were going to be published on the Internet

จะถูกเผยแพร่ทางอินเตอร์เน็ต

24 hours after the council discussions took place.

ใน 24 ชั่วโมงหลังจากการอภิปราย

And the public was extremely all for it.

และสาธารณชนก็เห็นด้วยเป็นอย่างมาก

So I had the opportunity to talk to the prime minister,

ผมก็เลยได้มีโอกาสพูดคุยกับนายกฯ

why he made this decision.

ว่าทำไมเขาถึงตัดสินใจอย่างนี้

He said, "Listen, this is the best way

เขาบอก "ฟังนะ นี่คือทางที่ดีที่สุด

to keep the mouths of my ministers closed.

ที่จะทำให้ปากของรัฐมนตรีของผมปิดเสียที

Because it's going to be very difficult for them to dissent

เพราะมันจะยากมากสำหรับพวกเขาที่จะแย้งกัน

knowing that 24 hours after

เมื่อเขารู้ว่า 24 ชั่วโมงหลังจากนี้

this is going to be on the public space,

เรื่องนี่จะไปอยู่บนพื้นที่สาธารณะ

and this is in a certain way going to be a political crisis."

และจะนำไปสู่หายนะทางการเมืองอย่างแน่นอน"

So when we talk about transparency,

ดังนั้นเมื่อเราพูดถึงความโปร่งใส

when we talk about openness,

เมื่อเราพูดถึงความเปิดเผย

I really do believe that what we should keep in mind

ผมเชื่ออย่างสุดใจว่าเราควรจะระลึกไว้

is that what went right is what went wrong.

ว่าความถูกต้องก็เป็นความผิดพลาดได้เช่นกัน

And this is Goethe, who is neither Bulgarian nor a political scientist,

และนี่คือ Goethe ซึ่งไม่ใช่ชาวบัลแกเรีย หรือนักวิทยาศาสตร์การเมือง

some centuries ago he said,

ไม่กี่ศตวรรษที่แล้ว เขาได้กล่าวไว้ว่า

"There is a big shadow where there is much light."

"มันจะมีเงามหึมา ณ ที่ที่มีแสงมาก"

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)