Ivan Krastev: Can democracy exist without trust?

ایوان کراستف: آیا دموکراسی بدون اعتماد وجود دارد؟

Translator: Mana Ahmady Reviewer: soheila Jafari

I'm afraid I'm one of those speakers

متاسفم که من یکی از اون سخنران‌هایی نیستم

you hope you're not going to meet at TED.

که شما امیدوارید در TED ببینید.

First, I don't have a mobile,

اول از همه، من تلفن همراه ندارم.

so I'm on the safe side.

به همین خاطر در حاشیه امنیت قرار می‌گیرم.

Secondly, a political theorist

دوم اینکه، یک نظریه‌پرداز سیاسی

who's going to talk about the crisis of democracy

که می‌خواد درباره بحران دموکراسی حرف بزنه

is probably not the most exciting topic you can think about.

احتمالا هیجان‌انگیز ترین سوژه‌ای که به ذهن میاد رو برای سخنرانی انتخاب نمی‌کنه.

And plus, I'm not going to give you any answers.

و تازه، من به شما پاسخی ارائه نمی‌دم.

I'm much more trying to add to some of the questions we're talking about.

من بیشتر تلاش می‌کنم به پرسشهایی که دربارشون حرف می‌زنیم چیزی اضافه کنم.

And one of the things that I want to question

و یکی از چیزهایی که می‌خوام درباره‌اش بپرسم

is this very popular hope these days

مربوطه به این امید فزاینده و محبوبِ اخیر،

that transparency and openness

که آیا شفافیت و بازبودن می‌تونه اعتماد به سازمان‌های دموکراتیک رو بازیابی کنه.

can restore the trust in democratic institutions.

که آیا شفافیت و بازبودن می‌تونه اعتماد به سازمان‌های دموکراتیک رو بازیابی کنه.

There is one more reason for you to be suspicious about me.

یه دلیل دیگه هم وجود داره که شما نسبت به من بدگمان باشید.

You people, the Church of TED, are a very optimistic community.

شماها، اعضای محفل TED، یک جامعه بسیار خوشبین هستید.

(Laughter)

(خنده)

Basically you believe in complexity, but not in ambiguity.

اصولا شما به پیچیدگی باور دارید، اما به ابهام نه.

As you have been told, I'm Bulgarian.

همونطوری که می‌دونید، من اهل بلغارستان هستم.

And according to the surveys,

و براساس نظرسنجی‌ها،

we are marked the most pessimistic people in the world.

ما به عنوان بدبین‌ترین مردم جهان شناخته می‌شیم.

(Laughter)

(خنده)

The Economist magazine recently wrote an article

مجله اکونومیست به تازگی مقاله‌ای رو درباره آخرین مطالعات بر روی شادی منتشر کرده،

covering one of the recent studies on happiness,

مجله اکونومیست به تازگی مقاله‌ای رو درباره آخرین مطالعات بر روی شادی منتشر کرده،

and the title was "The Happy, the Unhappy and the Bulgarians."

که عنوانش هست: "آدمهای شاد، آدمهای ناشاد و بلغارها".

(Laughter)

(خنده)

So now when you know what to expect,

خب، حالا که می‌دونید باید انتظار چی رو داشته باشید،

let's give you the story.

بذارید سراغ قصه بریم.

And this is a rainy election day in a small country --

قصه یک انتخابات در یک روز بارونی در یک کشور کوچیک...

that can be my country, but could be also your country.

که می‌تونه کشور من باشه، همونطور که می‌تونه کشور شما باشه.

And because of the rain until four o'clock in the afternoon,

چون بارون تا ساعت ۴ بعدازظهر ادامه داشت،

nobody went to the polling stations.

هیچ‌کس به حوزه‌های رای‌گیری نرفت.

But then the rain stopped,

اما وقتی بارون قطع شد،

people went to vote.

مردم رفتن تا رای بدن.

And when the votes had been counted,

و هنگامی‌که آرا شمرده شد،

three-fourths of the people have voted with a blank ballot.

معلوم شد که سه چهارم مردم رای سفید دادن.

The government and the opposition,

حکومت و اقلیت کاملا فلج شدن.

they have been simply paralyzed.

حکومت و اقلیت کاملا فلج شدن.

Because you know what to do about the protests.

چون آدم می‌دونه واسه یک اعتراض سیاسی چه‌کار کنه.

You know who to arrest, who to negotiate with.

می‌دونی کی رو باید دستگیر کنی، و با چه کسی مذاکره کنی.

But what to do about people who are voting with a blank ballot?

اما با مردمی که رای سفید می‌دن چه باید کرد؟

So the government decided to have the elections once again.

بنابراین حکومت تصمیم گرفت انتخابات رو یک بار دیگه برگزار کنه.

And this time even a greater number,

و این‌بار حتی عده بیشتری از مردم، ۸۳ درصد مردم، رای سفید دادن.

83 percent of the people, voted with blank ballots.

و این‌بار حتی عده بیشتری از مردم، ۸۳ درصد مردم، رای سفید دادن.

Basically they went to the ballot boxes

درواقع اونها سراغ صندوق‌های رای رفتن

to tell that they have nobody to vote for.

تا بگن کسی رو ندارن که بهش رای بدن.

This is the opening of a beautiful novel by Jose Saramago

این سرآغاز یک رمان زیبا به نام "بینایی" نوشته ژوزه ساراماگو ست.

called "Seeing."

این سرآغاز یک رمان زیبا به نام "بینایی" نوشته ژوزه ساراماگو ست.

But in my view it very well captures

که به نظرِمن به خوبی تونسته بخشی از مشکل ما با دموکراسی در اروپا رو دربربگیره.

part of the problem that we have with democracy in Europe these days.

که به نظرِمن به خوبی تونسته بخشی از مشکل ما با دموکراسی در اروپا رو دربربگیره.

On one level nobody's questioning

در وهله اول، هیچ کس زیرِسوال نمی‌بره که دموکراسی بهترین شیوه حکومته.

that democracy is the best form of government.

در وهله اول، هیچ کس زیرِسوال نمی‌بره که دموکراسی بهترین شیوه حکومته.

Democracy is the only game in town.

دموکراسی تنها گزینه موجوده.

The problem is that many people start to believe

مشکل اینجاست که بسیاری از مردم دارن به این اعتقاد پیدا می‌کنن که

that it is not a game worth playing.

این ارزش تلاش‌کردن رو نداره.

For the last 30 years, political scientists have observed

در سی سال گذشته، دانشمندانِ علوم سیاسی شاهد بودن

that there is a constant decline in electoral turnout,

که کاهشی دایمی در جمعیت رای‌دهندگان وجود داره.

and the people who are least interested to vote

و مردمی که کمترین علاقه به رای دادن رو نشون می‌دن

are the people whom you expect are going to gain most out of voting.

همون مردمی هستن که انتظار می‌ره بیشترین سود رو از رای دادن به دست بیارن.

I mean the unemployed, the under-privileged.

منظورم بیکاران و مردم طبقات پایین تره.

And this is a major issue.

و این مساله اصلی است.

Because especially now with the economic crisis,

چون، به ویژه حالا و با این بحران اقتصادی،

you can see that the trust in politics,

می‌شه دید که اعتماد به سیاست و نهادهای دموکراتیک واقعا داغون شده.

that the trust in democratic institutions,

می‌شه دید که اعتماد به سیاست و نهادهای دموکراتیک واقعا داغون شده.

was really destroyed.

می‌شه دید که اعتماد به سیاست و نهادهای دموکراتیک واقعا داغون شده.

According to the latest survey being done by the European Commission,

بر اساس آخرین نظرسنجی‌های انجام شده توسط کمیسیون اروپا،

89 percent of the citizens of Europe believe that there is a growing gap

۸۹ درصد شهروندان اروپا معتقدن که شکاف فزاینده‌ای میان دیدگاه سیاست‌گذاران و مردم وجود داره.

between the opinion of the policy-makers and the opinion of the public.

۸۹ درصد شهروندان اروپا معتقدن که شکاف فزاینده‌ای میان دیدگاه سیاست‌گذاران و مردم وجود داره.

Only 18 percent of Italians and 15 percent of Greeks

تنها ۱۸ درصد ایتالیایی‌ها و ۱۵ درصد یونانی‌ها معتقدن که رای اونها به حساب میاد.

believe that their vote matters.

تنها ۱۸ درصد ایتالیایی‌ها و ۱۵ درصد یونانی‌ها معتقدن که رای اونها به حساب میاد.

Basically people start to understand that they can change governments,

اصولا مردم دارن می‌فهمن که دولت‌ها رو می‌تونن تغییر بدن، اما خطِ‌ مشی رو نه.

but they cannot change policies.

اصولا مردم دارن می‌فهمن که دولت‌ها رو می‌تونن تغییر بدن، اما خطِ‌ مشی رو نه.

And the question which I want to ask is the following:

و سوالی که می‌خوام بپرسم اینه:

How did it happen that we are living in societies

چطور این اتفاق رخ داده که ما حالا داریم در جوامعی زندگی می‌کنیم

which are much freer than ever before --

که بسیار آزادتر از گذشته هستند-

we have more rights, we can travel easier,

ما حقوق بیشتری داریم، راحت‌تر سفر می‌کنیم،

we have access to more information --

دسترسی به اطلاعات بیشتری داریم-

at the same time that trust in our democratic institutions

و همزمان اعتماد به نهادهای دموکراتیک اساسا فرو ریخته؟

basically has collapsed?

و همزمان اعتماد به نهادهای دموکراتیک اساسا فرو ریخته؟

So basically I want to ask:

بنابراین من درواقع می‌خوام بپرسم:

What went right and what went wrong in these 50 years

در این ۵۰ سال تاریخ دموکراسی، کجای راه رو درست رفتیم و کجا رو اشتباه؟

when we talk about democracy?

در این ۵۰ سال تاریخ دموکراسی، کجای راه رو درست رفتیم و کجا رو اشتباه؟

And I'll start with what went right.

و من با اونچه که درست ازآب دراومد شروع می‌کنم.

And the first thing that went right was, of course,

و نخستین چیزی که درست ازآب دراومد، مسلما

these five revolutions which, in my view,

پنج انقلابی بود که به نظر من،

very much changed the way we're living and deepened our democratic experience.

بسیار روش زندگیمون رو تغییر داد و تجربه دموکراتیک ما رو غنی کرد.

And the first was the cultural and social revolution of 1968 and 1970s,

اولینِ اونها انقلاب فرهنگی و اجتماعی ۱۹۶۸ و دهه ۱۹۷۰ بود،

which put the individual at the center of politics.

که فردگرایی رو درمرکز سیاست قرار داد.

It was the human rights moment.

عصرِ حقوق بشر فرا رسیده بود.

Basically this was also a major outbreak, a culture of dissent,

اما این اساسا يك طغيانِ شگرف و یک ناهم‌اندیشیِ فرهنگى هم بود،

a culture of basically non-conformism,

يك فرهنگِ از بُن ناسازگار،

which was not known before.

كه تابه حال شناخته نشده بود.

So I do believe that even things like that

بنابراين من عميقا معتقدم حتى چيزهايى مثل اين

are very much the children of '68 --

فرزندان انقلاب ٦٨ هستند-

nevertheless that most of us had been even not born then.

با وجودی‌که بيشتر ما حتى اون زمان به دنيا نیومده بوديم.-

But after that you have the market revolution of the 1980s.

اما بعدها در دهه هشتاد انقلاب بازار( تغییر روابط کار بر اساس تکنولوژی ارتباطات) رو شاهد بوديم.

And nevertheless that many people on the left try to hate it,

و به رغم اينكه بسيارى از چپ ها از اين حرف متنفرن،

the truth is that it was very much the market revolution that sent the message:

در حقیقت، این انقلابِ بازار بود که این پیام رو فرستاد:

"The government does not know better."

"حكومت داناتر نيست. "

And you have more choice-driven societies.

و جوامع بيشترى با امكان انتخاب پديد اومدن.

And of course, you have 1989 -- the end of Communism, the end of the Cold War.

و البته سال ١٩٨٩ رو نبايد از قلم انداخت. فروپاشی كمونيسم و پایان جنگ سرد.

And it was the birth of the global world.

و اين تولد جهان يك پارچه بود.

And you have the Internet.

و حالا شما اينترنت داريد.

And this is not the audience to which I'm going to preach

و از اون دسته مخاطبانی هم نیستید که بخوام براتون موعظه کنم

to what extent the Internet empowered people.

که تا چه حد اینترنت مردم رو توانمند کرده.

It has changed the way we are communicating

اینترنت روش ارتباط برقرار کردن ما رو تغییر داده

and basically we are viewing politics.

و ما در واقع داریم سیاست رو رصد می‌کنیم.

The very idea of political community totally has changed.

ایده اصلی جامعه‌ی سیاسی به کلی عوض شده.

And I'm going to name one more revolution,

و من می‌خوام از یک انقلاب دیگه هم نام ببرم،

and this is the revolution in brain sciences,

و اون انقلابی‌ست که در دانش ما درباره مغز رخ داد،

which totally changed the way

و به طور کلی تصور ما رو از روش‌های تصمیم‌گیری انسان تغییر داد.

we understand how people are making decisions.

و به طور کلی تصور ما رو از روش‌های تصمیم‌گیری انسان تغییر داد.

So this is what went right.

خب این، راهی بود که درست رفتیم.

But if we're going to see what went wrong,

اما اگه بخوایم بدونیم که کجا اشتباه کردیم

we're going to end up with the same five revolutions.

بازهم به همین پنج انقلاب می‌رسیم.

Because first you have the 1960s and 1970s,

چرا که در آغاز، دهه هفتاد و هشتاد میلادی رو داریم با انقلاب فرهنگی و اجتماعی،

cultural and social revolution,

چرا که در آغاز، دهه هفتاد و هشتاد میلادی رو داریم با انقلاب فرهنگی و اجتماعی،

which in a certain way destroyed the idea of a collective purpose.

که به طریقی ایده‌ی هدف جمعی رو تخریب کرد.

The very idea, all these collective nouns that we have been taught about --

همان آرمان کذایی، همه نام‌های جمعی که یادمون داده بودن.

nation, class, family.

ملت، کلاس، خانواده.

We start to like divorcing, if we're married at all.

ما دیگه طلاق رو می‌پسندیم، البته اگه هرگز ازدواج کرده باشیم.

All this was very much under attack.

به همه‌ی این مفاهیم حمله شده.

And it is so difficult to engage people in politics

و خیلی سخته که مردمی رو دل‌مشغول سیاست کنیم

when they believe that what really matters

که معتقدن، اونچه واقعا مهمه موقعیت شخصی خودشونه.

is where they personally stand.

که معتقدن، اونچه واقعا مهمه موقعیت شخصی خودشونه.

And you have the market revolution of the 1980s

و سپس به انقلاب بازار در دهه هشتاد و و رشد بی‌سابقه نابرابری در جوامع می‌رسیم.

and the huge increase of inequality in societies.

و سپس به انقلاب بازار در دهه هشتاد و و رشد بی‌سابقه نابرابری در جوامع می‌رسیم.

Remember, until the 1970s,

به یاد داشته باشید که تا دهه هفتاد،

the spread of democracy has always been accompanied

گسترش دموکراسی همواره با کاهش نابرابری همراه بوده.

by the decline of inequality.

گسترش دموکراسی همواره با کاهش نابرابری همراه بوده.

The more democratic our societies have been,

هرچه جوامع دموکراتیک‌تر شدند،

the more equal they have been becoming.

مساوات بیشتری در آنها برقرار شد.

Now we have the reverse tendency.

حالا به یک روند عکس رسیدیم.

The spread of democracy now is very much accompanied

گسترش دموکراسی تا اندازه زیادی با افزایش نابرابری توام است.

by the increase in inequality.

گسترش دموکراسی تا اندازه زیادی با افزایش نابرابری توام است.

And I find this very much disturbing

و به نظر من این، برای بررسیِ درست و نادرست در دموکراسیِ امروز، بسیار نگران کننده‌ست.

when we're talking about what's going on right and wrong

و به نظر من این، برای بررسیِ درست و نادرست در دموکراسیِ امروز، بسیار نگران کننده‌ست.

with democracy these days.

و به نظر من این، برای بررسیِ درست و نادرست در دموکراسیِ امروز، بسیار نگران کننده‌ست.

And if you go to 1989 --

و اگر به سال ۱۹۸۹ نظری بندازید-

something that basically you don't expect that anybody's going to criticize --

-چیزی که اصلا انتظار ندارید کسی اون رو به بوته‌ی نقد بذاره-

but many are going to tell you, "Listen, it was the end of the Cold War

اما خیلی‌ها هستن که بهتون خواهند گفت: «ببین، پایان جنگ سرد بود

that tore the social contract between the elites and the people in Western Europe."

که قرارداد اجتماعی طبقه حاکم و مردم رو در اروپای غربی از هم گسست.»

When the Soviet Union was still there,

وقتی اتحاد شوروی هنوز پابرجا بود،

the rich and the powerful, they needed the people,

قدرتمندان و ثروتمندان، هردو به مردم نیاز داشتند،

because they feared them.

چرا که از مردم می‌ترسیدند.

Now the elites basically have been liberated.

حالا در اصل طبقه حاکم رها شدند.

They're very mobile. You cannot tax them.

اونا بسیار سیال شدند. نمی‌شه چیزی رو بهشون تحمیل کرد.

And basically they don't fear the people.

و درواقع اونا دیگه از مردم نمی‌ترسن.

So as a result of it, you have this very strange situation

در نتیجه، موقعیت بغرنجی پدید اومده

in which the elites basically got out of the control of the voters.

که در اون طبقه حاکم از سیطره‌ی رای‌دهندگان خارج شدند.

So this is not by accident

بنابراین این تصادفی نیست که رای دهندگان دیگه علاقه‌ای به رای‌دادن ندارن.

that the voters are not interested to vote anymore.

بنابراین این تصادفی نیست که رای دهندگان دیگه علاقه‌ای به رای‌دادن ندارن.

And when we talk about the Internet,

و وقتی از اینترنت حرف می‌زنیم،

yes, it's true, the Internet connected all of us,

آره، درسته، اینترنت همه‌ی مارو با هم مرتبط کرده،

but we also know that the Internet created these echo chambers and political ghettos

اما این رو هم می‌دونیم که اینترنت این اتاق‌های پژواک و تبعیدگاه‌های سیاسی رو خلق کرده

in which for all your life you can stay with the political community you belong to.

که در اونها می‌تونید برای همه‌ی عمرتون با جمعیت سیاسی که بهش تعلقِ خاطر دارید باقی بمونید.

And it's becoming more and more difficult

هرروز دشوارتر می‌شه که بتونید آدم‌هایی رو که شبیه شما نیستن، بفهمین.

to understand the people who are not like you.

هرروز دشوارتر می‌شه که بتونید آدم‌هایی رو که شبیه شما نیستن، بفهمین.

I know that many people here

من می‌دونم بسیاری از شما در اینجا

have been splendidly speaking about the digital world and the possibility for cooperation,

به طور باشکوهی درباره‌ی جهان دیجیتال و امکان مشارکت حرف می‌زنید،

but [have you] seen what the digital world has done to American politics these days?

اما آیا دیدید که این روزها جهان دیجیتال چه بر سرِ سیاستمداران آمریکایی آورده؟

This is also partly a result of the Internet revolution.

این هم بخشی از نتایج انقلاب اینترنتی‌ست.

This is the other side of the things that we like.

این روی دیگر سکه‌ی چیزهای دوست‌داشتنی ماست.

And when you go to the brain sciences,

و وقتی از علوم مغزی سراغ می‌گیرید،

what political consultants learned from the brain scientists

اونچه سیاستمداران از دانشمندانِ مغز فراگرفتن اینه که

is don't talk to me about ideas anymore,

دیگه با من درباره‌ی ایده‌آل‌ها حرف نزن،

don't talk to me about policy programs.

به من از خط‌ مشی سیاسی چیزی نگو.

What really matters is basically to manipulate the emotions of the people.

اونچه بیشترین اهمیت رو داره، خیلی ساده، دستکاری کردن عواطف مردمه.

And you have this very strongly

و این عقیده بسیار قدرتمند و پرنفوذه.

to the extent that, even if you see when we talk about revolutions these days,

تاجایی که، حتی وقتی داریم این روزها از انقلاب‌ها حرف می‌زنیم،

these revolutions are not named anymore around ideologies or ideas.

انقلاب‌ها دیگه به نام ایدئولوژی یا آرمان‌ها شناخته نمی‌شن.

Before, revolutions used to have ideological names.

پیشتر، انقلاب‌ها نَسَب‌های ایدئولوژیک داشتن.

They could be communist, they could be liberal,

می‌تونستن کمونیستی باشن، یا لیبرال،

they could be fascist or Islamic.

می‌تونستن فاشیست باشن یا اسلامی.

Now the revolutions are called under the medium which is most used.

حالا انقلاب‌ها تحت نام پرطرفدارترین رسانه‌ها نامگذاری می‌شن.

You have Facebook revolutions, Twitter revolutions.

حالا انقلاب‌های فیس‌بوکی با توییتری داریم.

The content doesn't matter anymore, the problem is the media.

محتوا دیگه اهمیتی نداره، مسئله رسانه‌ست.

I'm saying this because one of my major points

من این بحث رو به میون کشیدم، چرا که یکی از نکات مهم حرف من

is what went right is also what went wrong.

اینه که، اون راهِ درست بود که در واقع مارو به بیراهه کشوند.

And when we're now trying to see how we can change the situation,

و حالا، وقتی برای تغییر این وضعیت تلاش می‌کنیم،

when basically we're trying to see what can be done about democracy,

وقتی در اصل داريم سعی مى‌كنيم بفهميم که بايد براى دموكراسى چه بايد كرد،

we should keep this ambiguity in mind.

بايد اين ابهام رو در ذهن داشته باشيم.

Because probably some of the things that we love most

چون بعضى چيزهايى كه ار همه بيشتر دلبسته‌شون هستيم،

are going to be also the things that can hurt us most.

به ابزارهايى تبديل مى شن كه بيشترين آسيب رو به ما مى رسونن.

These days it's very popular to believe

اين روزها اغلب مردم باور دارن

that this push for transparency,

كه اين رغبتِ روزافزون به شفافيت،

this kind of a combination between active citizens, new technologies

اين همگرايى ميان شهروندانِ کنشگر، فن آورى نوين

and much more transparency-friendly legislation

و وضع قوانين طرفدار شفافيت

can restore trust in politics.

مى تونه اعتماد به سياست و سياستمدارها رو برگردونه.

You believe that when you have these new technologies and people who are ready to use this,

باور داريد كه فن آورىِ نو و مردمى كه آمادن ازش استفاده كنن،

it can make it much more difficult for the governments to lie,

دروغ گفتن براى حكومت ها رو دشوارتر مى‌كنه.

it's going to be more difficult for them to steal

دزدى كردن رو براشون سخت تر مي‌كنه.

and probably even going to be more difficult for them to kill.

و حتى آدم‌كشى هم براشون دشوارتر مي‌شه.

This is probably true.

اين ممكنه باور درستى باشه.

But I do believe that we should be also very clear

اما به نظر من ما بايد به خوبی آگاه باشیم

that now when we put the transparency at the center of politics

که حالا، وقتی شفافيت رو در مركز سياست قرار می‌دیم

where the message is, "It's transparency, stupid."

داريم اين پيام رو دريافت مى‌كنيم كه شفافيت، حماقته.

Transparency is not about restoring trust in institutions.

شفافيت نمي‌تونه اعتماد رو به سياست برگردونه.

Transparency is politics' management of mistrust.

شفافيت، ابزار مديريتِ سیاسیِ شک و بدگمانی‌ست.

We are assuming that our societies are going to be based on mistrust.

فرض بر اينه كه جوامع ما دارن بر پايه ى سوءظن پيش ميرن.

And by the way, mistrust was always very important for democracy.

و به هرحال، سوءظن و بى اعتمادى هميشه براى دموكراسى بسيار اهميت داشته.

This is why you have checks and balances.

برای همینه که نظام نظارت و تعادل در قوای سیاسی رو ایجاد کردیم.

This is why basically you have all this creative mistrust

و به همین دلیل هم هست که چنین حجمی از بی‌اعتمادی خلاق و آفرینشگر میان نماینده‌ها و مردمی که اونها رو نمایندگی می‌کنند وجود داره.

between the representatives and those whom they represent.

و به همین دلیل هم هست که چنین حجمی از بی‌اعتمادی خلاق و آفرینشگر میان نماینده‌ها و مردمی که اونها رو نمایندگی می‌کنند وجود داره.

But when politics is only management of mistrust,

اما وقتی سیاست تنها تبدیل به مدیریت بی‌اعتمادی بشه،

then -- I'm very glad that "1984" has been mentioned --

آنگاه -من بسیار خوشحالم که به کتاب «۱۹۸۴» اشاره شد-

now we're going to have "1984" in reverse.

ما فضای وارونه‌ای از «۱۹۸۴» رو تجربه خواهیم.

It's not going to be the Big Brother watching you,

دیگه «ناظرِ کبیر»ی در کار نیست که تحت نظر بگیره،

it's going to be we being the Big Brother

«ناظرِ کبیر» خودِ ما خواهیم بود

watching the political class.

که طبقه‌ی سیاسی رو می‌پاییم.

But is this the idea of a free society?

اما آیا غرض از جامعه‌ی آزاد همین بود؟

For example, can you imagine

برای مثال، آیا می‌تونید تصور کنید

that decent, civic, talented people are going to run for office

که انسان‌های شایسته، بااستعداد و بافرهنگ حاضرن برای حکومت تلاش کنن

if they really do believe

اگه واقعا باور داشته باشن که سیاست شامل اداره‌ی بدگمانی و بی‌اعتمادی هم هست؟

that politics is also about managing mistrust?

اگه واقعا باور داشته باشن که سیاست شامل اداره‌ی بدگمانی و بی‌اعتمادی هم هست؟

Are you not afraid with all these technologies

آیا ترس برتون نمی‌داره که این همه فن‌آوری

that are going to track down

که قراره ردِ هر جمله‌ای رو، که سیاستمداران درباره مسائل خاصی به زبون میارن، بگیره،

any statement the politicians are going to make on certain issues,

که قراره ردِ هر جمله‌ای رو، که سیاستمداران درباره مسائل خاصی به زبون میارن، بگیره،

are you not afraid that this is going to be a very strong signal to politicians

ممکنه به این منجر بشه که سیاستمداران این پیام رو دریافت کنن

to repeat their positions, even the very wrong positions,

که باید موضعشون رو، حتی مواضع نادرستشون رو همچنان تکرار کنن،

because consistency is going to be more important than common sense?

چون ثباتِ رای با اهمیت تر از عقلِ سلیم به نظر میاد؟

And the Americans who are in the room,

و آمریکایی‌هایی که در این جلسه حضور دارین،

are you not afraid that your presidents are going to govern

آیا از این نمی‌ترسید که رییس‌جمهورهاتون بر اساس اونچه در انتخابات مقدماتی گفتن، حکومت کنن؟

on the basis of what they said in the primary elections?

آیا از این نمی‌ترسید که رییس‌جمهورهاتون بر اساس اونچه در انتخابات مقدماتی گفتن، حکومت کنن؟

I find this extremely important,

من این رو بسیار مهم می‌دونم؛

because democracy is about people changing their views

چرا که هدفِ سیاست تغییر دیدگاه‌های مردم براساس استدلال‌های منطقی و مباحثه‌ست.

based on rational arguments and discussions.

چرا که هدفِ سیاست تغییر دیدگاه‌های مردم براساس استدلال‌های منطقی و مباحثه‌ست.

And we can lose this with the very noble idea

و ممکنه این رو، همین اندیشه‌ی اصیل رو، از دست بدیم

to keep people accountable

که مردم رو توجیه کنیم و به اونها نشون بدیم که اونها سیاستمداران فرصت‌طلب رو تحمل نخواهند کرد.

for showing the people that we're not going to tolerate

که مردم رو توجیه کنیم و به اونها نشون بدیم که اونها سیاستمداران فرصت‌طلب رو تحمل نخواهند کرد.

politicians the opportunism in politics.

که مردم رو توجیه کنیم و به اونها نشون بدیم که اونها سیاستمداران فرصت‌طلب رو تحمل نخواهیم کرد.

So for me this is extremely important.

به همین دلیل من این رو به شدت مهم می‌دونم.

And I do believe that when we're discussing politics these days,

و عمیقا معتقدم وقتی امروز سیاست رو به بحث می‌گذاریم،

probably it makes sense

احتمالا منطقی به نظر میاد اگه به این رویِ سکه هم توجه کنیم.

to look also at this type of a story.

احتمالا منطقی به نظر میاد اگه به این رویِ سکه هم توجه کنیم.

But also don't forget, any unveiling is also veiling.

اما درعین حال فراموش نکنید که هر فاش‌کردنی خودش یه جور نقابه.

[Regardless of] how transparent our governments want to be,

فارغ از اینکه حکومت‌های ما می‌خوان تا چه حد شفاف باشن،

they're going to be selectively transparent.

درنهایت به صورت گزینشی شفاف خواهند بود.

In a small country that could be my country,

در یه کشورِ کوچیک که می‌تونه کشور من باشه،

but could be also your country,

همونطور که می‌تونه کشور شما باشه،

they took a decision -- it is a real case story --

تصمیمی گرفتن -و این یه داستان واقعیه-

that all of the governmental decisions,

که همه مصوبات دولت و بحث‌های وزیران

discussions of the council of ministers,

که همه مصوبات دولت و بحث‌های وزیران

were going to be published on the Internet

۲۴ ساعت پس از وقوع مباحثه‌ها بر روی اینترنت منتشر بشه.

24 hours after the council discussions took place.

۲۴ ساعت پس از وقوع مباحثه‌ها بر روی اینترنت منتشر بشه.

And the public was extremely all for it.

و مردم به شدت از این تصمیم حمایت کردن.

So I had the opportunity to talk to the prime minister,

خب، من این فرصت رو داشتم که با نخست‌وزیر درباره دلیل این تصمیم حرف بزنم.

why he made this decision.

خب، من این فرصت رو داشتم که با نخست‌وزیر درباره دلیل این تصمیم حرف بزنم.

He said, "Listen, this is the best way

اون گفت: «گوش کن، این بهترین راه برای بستن دهان وزرای دولتمه.

to keep the mouths of my ministers closed.

اون گفت: «گوش کن، این بهترین راه برای بستن دهان وزرای دولتمه.

Because it's going to be very difficult for them to dissent

چون براشون خیلی سخت خواهد بود که رای مخالف بدن

knowing that 24 hours after

برغم اینکه می‌دونن ۲۴ساعت بعد، قراره میان عموم منتشر بشه،

this is going to be on the public space,

برغم اینکه می‌دونن ۲۴ساعت بعد، قراره میان عموم منتشر بشه،

and this is in a certain way going to be a political crisis."

و از یه دیدگاهی می‌تونه یه بحران سیاسی براشون به بار بیاره.»

So when we talk about transparency,

بنابراین وقتی ما از شفافیت حرف می‌زنیم،

when we talk about openness,

و هنگامی‌که درباره بازبودن گفتگو می‌کنیم،

I really do believe that what we should keep in mind

واقعا به این معتقدم که اونچه باید به ذهن بسپاریم اینه که

is that what went right is what went wrong.

اونچه درست بود خرابی به بار آورد.

And this is Goethe, who is neither Bulgarian nor a political scientist,

و گوته، که نه بلغاری بود و نه یه دانشمند علوم سیاسی، چندین سده پیش چنین سروده:

some centuries ago he said,

و گوته، که نه بلغاری بود و نه یه دانشمند علوم سیاسی، چندین سده پیش چنین سروده:

"There is a big shadow where there is much light."

«آنجا که نور بیشتر است سایه های سیاه تری می توان یافت.»

Thank you very much.

از شما بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)