How I Stopped the Taliban from Shutting Down My School | Sakena Yacoobi | TED Talks

Translator: Thipnapa Huansuriya Reviewer: Rawee Ma

(Arabic) I seek refuge in Allah from cursed Satan. In the Name of Allah, the most Gracious, the most Merciful.

(อารบิก) ขออัลเลาะห์คุ้มครองข้าจากซาตานอันชั่วร้าย ในนามของอัลเลาะห์ผู้ทรงเปี่ยมเมตตากรุณา

(English) I was born in a middle class family.

(อังกฤษ) ฉันเกิดในครอบครัวชนชั้นกลาง

My father was five years old when he lost his father,

พ่อของฉันอายุห้าขวบ ตอนที่ปู่เสียชีวิต

but by the time I was born,

พอตอนที่ฉันเกิด

he was already a businessman.

พ่อของฉันก็เป็นนักธุรกิจแล้ว

But it didn't make a difference to him

สำหรับพ่อ มันไม่ต่างกัน

if his children were going to be a boy or a girl:

ไม่ว่าลูกจะเป็นชายหรือหญิง

they were going to go to school.

พ่อก็จะให้ไปโรงเรียน

So I guess I was the lucky one.

ฉันเลยคิดว่าฉันโชคดีนะ

My mother had 16 pregnancies.

แม่ของฉันตั้งท้อง 16 ครั้ง

From 16 pregnancies, five of us are alive.

จาก 16 ครั้ง มีพวกเราที่รอดชีวิตมาห้าคน

You can imagine as a child what I went through.

คุณคงจินตนาการออก ว่าตอนเด็กๆ ฉันผ่านอะไรมาบ้าง

Day to day, I watched women

วันแต่ละวัน ฉันมองดูผู้หญิง

being carried to a graveyard,

ถูกหามไปยังสุสาน

or watched children going to a graveyard.

หรือมองดูเด็กๆ ถูกหามไปสุสาน

At that time, when I finished my high school,

ตอนนั้น เมื่อฉันจบมัธยมปลาย

I really wanted to be a doctor.

ฉันอยากเป็นหมอมากๆ

I wanted to be a doctor to help women and children.

ฉันอยากเป็นหมอเพื่อช่วยผู้หญิงและเด็กๆ

So I completed my education,

ฉันจึงตั้งใจเรียนจนจบการศึกษา

but I wanted to go to university.

แต่ฉันอยากเรียนต่อมหาวิทยาลัย

Unfortunately, in my country, there wasn't a dormitory for girls,

น่าเสียดาย ที่ในประเทศของฉัน ไม่มีหอพักสำหรับเด็กผู้หญิง

so I was accepted in medical school, but I could not go there.

ฉันได้รับตอบรับจากโรงเรียนแพทย์ แต่ฉันไปเรียนไม่ได้

So as a result, my father sent me to America.

ดังนั้น พ่อจึงส่งฉันมาที่อเมริกา

I came to America.

ฉันมาอเมริกา

I completed my education.

ฉันจบการศึกษา

While I was completing my education,

แต่ขณะที่ฉันกำลังจะจบการศึกษา

my country was invaded by Russia.

ประเทศของฉันถูกรัสเซียบุก

And do you know that at the time I was completing my education,

ตอนนั้นฉันกำลังเรียนใกล้จบ

I didn't know what was going on with my family or with my country.

ฉันไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น กับครอบครัวของฉันหรือประเทศของฉัน

There were months, years, I didn't know about it.

มีช่วงเวลานับเป็นเดือนเป็นปี ที่ฉันไม่รู้เรื่องนี้เลย

My family was in a refugee camp.

ครอบครัวของฉันอยู่ในค่ายผู้ลี้ภัย

So as soon as I completed my education,

ดังนั้น ทันทีที่ฉันจบการศึกษา

I brought my family to America.

ฉันพาครอบครัวของฉันมาอเมริกา

I wanted them to be safe.

ฉันต้องการให้พวกเขาปลอดภัย

But where was my heart?

แล้วห้วใจฉันล่ะ หายไปไหน

My heart was in Afghanistan.

หัวใจของฉันอยู่ในอัฟกานิสถาน

Day after day, when I listened to the news,

วันแล้ววันเล่า เวลาฉันฟังข่าว

when I followed what was going on with my country,

เวลาฉันติดตามว่าเกิดอะไรขึ้นในประเทศของฉัน

my heart was breaking up.

หัวใจของฉันแตกสลาย

I really wanted to go back to my country,

ฉันอยากกลับไปยังประเทศของฉันมาก

but at the same time I knew I could not go there,

แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็รู้ว่าฉันกลับไปที่นั่นไม่ได้

because there was no place for me.

เพราะที่นั่นไม่มีที่ให้ฉันยืน

I had a good job.

ตอนนั้นฉันมีงานที่ดี

I was a professor at a university.

ฉันเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัย

I earned good money.

ได้เงินเดือนดี

I had a good life.

ฉันมีชีวิตที่ดี

My family was here.

ครอบครัวของฉันอยู่ที่นี่

I could live with them.

ฉันใช้ชีวิตอยู่กับพวกเขาได้

But I wasn't happy.

แต่ฉันไม่มีความสุข

I wanted to go back home.

ฉันอยากกลับบ้าน

So I went to the refugee camp.

ฉันจึงไปที่ค่ายผู้ลี้ภัย

And when I went to the refugee camp in Pakistan,

และเมื่อฉันไปถึงค่ายผู้ลี้ภัยในปากีสถาน

there were 7.5 million refugees.

ที่นั่นมีผู้ลี้ภัย 7.5 ล้านคน

7.5 million refugees.

ผู้ลี้ภัย 7.5 ล้านคน

About 90 percent of them were women and children.

ประมาณ 90% เป็นผู้หญิงและเด็ก

Most of the men have been killed or they were in war.

ผู้ชายส่วนใหญ่ถูกฆ่า หรือไม่ก็ไปรบ

And you know, in the refugee camp,

และในค่ายผู้ลี้ภัย

when I went day-to-day to do a survey,

เวลาฉันออกไปสำรวจในแต่ละวัน

I found things you never could imagine.

ฉันก็เจอสิ่งที่คุณไม่อาจจินตนาการได้

I saw a widow with five to eight children

ฉันเห็นแม่ม่ายที่มีลูกห้าถึงแปดคน

sitting there and weeping

นั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น

and not knowing what to do.

ไม่รู้ว่าจะทำยังไง

I saw a young woman have no way to go anywhere,

ฉันเห็นหญิงสาวคนหนึ่ง ไม่มีทางไปไหนได้เลย

no education, no entertainment, no place to even live.

ไม่มีการศึกษา ไม่มีสิ่งบันเทิง ไม่มีที่แม้แต่จะใช้ชีวิตอยู่

I saw young men that had lost their father and their home,

ฉันเห็นเด็กหนุ่มที่สูญเสียพ่อ และสูญเสียบ้าน

and they are supporting the family as a 10-to-12-year old boy --

และเขาต้องทำงานหาเลี้ยงครอบครัว ทั้งที่เป็นเด็กอายุ 10-12 ขวบ

being the head of the household,

เขาต้องเป็นหัวหน้าครอบครัว

trying to protect their sister and their mother and their children.

พยายามปกป้องน้องสาว แม่ของเขา และลูกๆ คนอื่น

So it was a very devastating situation.

มันเป็นสถานการณ์ที่ทำให้ใจสลายมาก

My heart was beating for my people,

ใจฉันเต้นแรงด้วยความเห็นใจคนเหล่านี้

and I didn't know what to do.

แต่ฉันไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี

At that moment, we talk about momentum.

ขณะนั้น เราคุยกันถึงแรงขับเคลื่อน เพื่อการเปลี่ยนแปลง

At that moment, I felt, what can I do for these people?

ในขณะนั้น ฉันรู้สึกขึ้นมาว่า ฉันจะทำอะไรให้คนเหล่านี้ได้บ้าง

How could I help these people?

ฉันจะช่วยเขาได้อย่างไร

I am one individual. What can I do for them?

ฉันเป็นคนคนเดียว ฉันจะทำอะไรให้พวกเขาได้

But at that moment, I knew

แต่ในชั่วขณะนั้น ฉันนึกขึ้นมาได้

that education changed my life.

ว่าการศึกษาเปลี่ยนชีวิตฉัน

It transformed me. It gave me status.

มันปฏิรูปตัวฉัน ให้สถานะทางสังคมแก่ฉัน

It gave me confidence. It gave me a career.

มันให้ความมั่นใจ มันให้อาชีพการงาน

It helped me to support my family,

มันช่วยให้ฉันเลี้ยงดูครอบครัวได้

to bring my family to another country,

พาครอบครัวฉันไปยังประเทศอื่นได้

to be safe.

ทำให้พวกเขาปลอดภัย

And I knew that at that moment

ฉันจึงตระหนักในชั่วขณะนั้นเอง

that what I should give to my people is education and health,

ว่าสิ่งที่ฉันควรให้แก่ผู้คนในประเทศของฉัน คือการศึกษาและสุขภาพ

and that's what I went after.

นั่นคือเป้าหมายที่ฉันแสวงมาตลอด

But do you think it was easy?

แต่คุณคิดหรือว่ามันง่าย ?

No, because at that time, education was banned for girls, completely.

ไม่เลย เพราะตอนนั้น การศึกษา เป็นสิ่งต้องห้ามเด็ดขาดสำหรับเด็กหญิง

And also, by Russia invading Afghanistan,

และจากเหตุการณ์ที่รัสเซียบุกอัฟกานิสถาน

people were not trusting anyone.

ผู้คนก็ไม่ไว้วางใจใครเลย

It was very hard to come and say, "I want to do this."

มันยากมากที่จะออกมาบอกว่า "ฉันอยากทำเรื่องนี้"

Who am I?

ฉันเป็นใครกัน ?

Somebody who comes from the United States.

ใครก็ไม่รู้ที่มาจากสหรัฐอเมริกา

Somebody who got educated here.

ได้รับการศึกษามาจากอเมริกา

Did they trust me? Of course not.

พวกเขาไว้ใจฉันเหรอ ? ไม่มีทาง

So I really needed to build the trust in this community.

ฉันจึงจำเป็นต้องสร้าง ความไว้วางใจในชุมชนนี้

How am I going to do that?

ฉันจะทำยังไงล่ะ ?

I went and surveyed and looked and looked.

ฉันออกไปสำรวจ เฝ้ามอง และสังเกต

I asked.

ฉันถาม

Finally, I found one man.

ในที่สุด ฉันก็พบชายคนหนึ่ง

He was 80 years old.

เขาอายุ 80 ปี

He was a mullah.

และเป็นมุลลาห์​ (ครูสอนศาสนา)

I went to his tent in the camp,

ฉันไปที่เต๊นท์ของเขาในค่าย

and I asked him,

และถามเขาว่า

"I want to make you a teacher."

"ฉันอยากฝึกให้คุณเป็นครู"

And he looked at me,

เขามองฉัน

and he said, "Crazy woman,

แล้วพูดว่า "ยัยบ้า

crazy woman, how do you think I can be a teacher?"

ยัยผู้หญิงบ้าคนนี้ คิดได้ไงว่าฉันจะเป็นครูได้"

And I told him, "I will make you a teacher."

ฉันบอกเขาว่า "ฉันจะฝึกให้คุณเป็นครู"

Finally, he accepted my offer,

ในที่สุด เขาก็ตอบรับข้อเสนอของฉัน

and once I started a class in his compound,

และเมื่อฉันเริ่มเปิดชั้นเรียน ในบริเวณบ้านเขา

the word spread all over.

ข่าวก็แพร่สะพัดออกไป

In a matter of one year,

ภายในแค่ปีเดียว

we had 25 schools set up,

เราตั้งโรงเรียนได้ 25 แห่ง

15,000 children going to school,

เด็ก 15,000 คนได้ไปโรงเรียน

and it was amazing.

ซึ่งมันน่าทึ่งมาก

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

But of course, we're doing all our work, we were giving teacher training.

เราทำงานของเราทั้งหมด เราฝึกอบรมครู

We were training women's rights, human rights, democracy, rule of law.

เราฝึกอบรมเรื่องสิทธิสตรี สิทธิมนุษยชน ประชาธิปไตย หลักกฎหมาย

We were giving all kinds of training.

เราจัดฝึกอบรมทุกชนิด

And one day, I tell you,

แต่แล้ววันหนึ่ง ฉันจะเล่าให้ฟัง

one day I was in the office in Peshawar, Pakistan.

วันหนึ่งฉันอยู่ในที่ทำงาน ในเมืองเปชาวา ปากีสถาน

All of a sudden, I saw my staff running to rooms and locking the doors

ทันใดนั้น ฉันก็เห็นเพื่อนร่วมงานของฉัน วิ่งเข้ามาในห้องและปิดประตู

and telling me, "Run away, hide!"

และบอกฉันว่า "หนีไป ไปซ่อนตัวซะ!"

And you know, as a leader, what do you do?

แต่ ในฐานะผู้นำ คุณจะทำยังไง ?

You're scared. You know it's dangerous.

คุณกลัว คุณรู้ว่ามันอันตราย

You know your life is on the line.

คุณรู้ว่าชีวิตคุณแขวนอยู่บนเส้นด้าย

But as a leader, you have to hold it together.

แต่ในฐานะผู้นำ คุณต้องตั้งสติให้ได้

You have to hold it together and show strength.

คุณต้องตั้งสติ และแสดงความเข้มแข็ง

So I said, "What's going on?"

ฉันจึงถามไปว่า "เกิดอะไรขึ้น"

And these people were pouring into my office.

แล้วคนพวกนี้ก็กรูกันเข้ามา ในห้องทำงานของฉัน

So I invited them to the office.

ฉันเชิญให้เขาเข้ามาในห้องทำงาน

They came, and there were nine of them -- nine Taliban.

เขาก็เข้ามา มีกันเก้าคน เป็นพวกตาลีบันเก้าคน

They were the ugliest looking men you can ever see.

เป็นผู้ชายที่ดูน่าเกลียดที่สุด ที่คุณเคยเห็นมาเลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Very mean-looking people,

เป็นคนที่ดูโหดเหี้ยมมาก

black clothes, black turban,

ชุดดำ ผ้าโพกหัวสีดำ

and they pour into my office.

กรูกันเข้ามาในห้องทำงานของฉัน

And I invited them to have a seat and have tea.

ฉันเชิญให้เขานั่งและดื่มชา

They said no. They are not going to drink tea.

พวกเขาตอบว่าไม่ เขาไม่ดื่มหรอก

And of course, with the tone of voice they were using,

และแน่นอน ด้วยน้ำเสียงแบบที่เขาใช้

it was very scary,

มันน่ากลัวมาก

but I was really shaking up.

ฉันตัวสั่นจริงๆ นะ

But also I was strong, holding myself up.

แต่ฉันก็ต้องเข้มแข็ง ตั้งสติให้ได้

And, of course, by that time, you know how I dress --

และแน่ละ คุณคงรู้ว่าตอนนั้นฉันแต่งตัวยังไง

I dress from head to toe in a black hijab.

ฉันใส่ชุดฮิญาบสีดำยาวหัวจรดเท้า

The only thing you could see, my eyes.

สิ่งเดียวที่คุณเห็นคือดวงตาของฉัน

They asked me, "What are you doing?

พวกเขาถามว่า "พวกแกกำลังทำอะไรกัน

Don't you know that school is banned for girls?

ไม่รู้เหรอว่าโรงเรียน เป็นเรื่องต้องห้ามสำหรับเด็กผู้หญิง ?

What are you doing here?"

แล้วพวกแกทำอะไรกันที่นี่ ?"

And you know, I just looked at them,

และอย่างที่คุณรู้ ฉันได้มองหน้าพวกเขา

and I said, "What school? Where is the school?"

และตอบไปว่า "โรงเรียนอะไร ? มีโรงเรียนที่ไหน ?"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And they look at my face, and they said, "You are teaching girls here."

พวกเขาจ้องหน้าฉัน และพูดว่า "พวกแกสอนหนังสือเด็กผู้หญิงกันที่นี่"

I said, "This is a house of somebody.

ฉันตอบว่า "นี่มันบ้านคน

We have some students coming,

เรามีนักเรียนมาที่นี่

and they are all learning Koran, Holy Book.

แต่มาเรียนคัมภีร์กุรอ่าน คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์

And you know, Koran says that if you learn the Holy Book, the woman,

แล้วพวกคุณรู้ใช่ไหม คัมภีร์กุอ่านกล่าวว่า ผู้หญิงน่ะ ถ้าได้เรียนคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์

they can be a good wife,

พวกเธอก็จะเป็นภรรยาที่ดี

and they can obey their husband."

ที่เคารพเชื่อฟังสามี"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I tell you one thing:

ฉันจะบอกให้

that's the way you work with those people, and you know --

นั่นคือวิธีเจรจากับคนพวกนี้ และอย่างที่คุณรู้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So by that time, they started speaking Pashto.

พอถึงตรงนั้น พวกเขาก็พูดภาษาพาซตูกัน

They talked to each other,

พวกเขาพูดกันว่า

and they said, "Let's go, leave her alone, she's OK."

"ไปเถอะ อย่าไปยุ่งกับเธอ ไม่มีอะไรหรอก"

And you know, this time, I offered them tea again,

ทีนี้ฉันก็เลยชวนเขาดื่มชาอีก

and they took a sip and they left.

พวกเขาจิบชา แล้วหัวเราะ

By that time, my staff poured into my office.

ถึงตอนนั้น เพื่อนร่วมงานของฉัน ก็กรูกันเข้ามาในห้องทำงาน

They were scared to death.

พวกเขากลัวแทบตาย

They didn't know why they didn't kill me.

พวกเขาไม่รู้ว่าทำไมพวกตาลีบันจึงไม่ฆ่าฉัน

They didn't know why they didn't take me away.

ทำไมไม่เอาตัวฉันไป

But everybody was happy to see me.

แต่ทุกคนดีใจที่ได้เห็นฉัน

Very happy, and I was happy to be alive, of course.

มีความสุขมาก และแน่นอน ฉันก็ดีใจที่ฉันรอดชีวิตมาได้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Of course, I was happy to be alive.

แน่ล่ะ ฉันดีใจที่รอดชีวิตมาได้

But also, as we continuously gave training during the fall of the Taliban --

และเราก็สอนหนังสือต่อไปอย่างต่อเนื่อง ในช่วงที่กลุ่มตาลีบันล่มสลาย

of course during the Taliban there is another story.

ช่วงที่ตาลีบันมีอำนาจนั้น เป็นอีกเรื่องหนึ่งเลย

We went underground and we provided education for 80 schoolgirls,

เราต้องทำงานลับๆ แอบสอนหนังสือเด็กหญิง 80 คน

3,000 students underground, and continuously we trained.

มีนักเรียนอีกสามพันคน ที่เราแอบสอนแบบลับๆ

With the fall of the Taliban, we went into the country,

เมื่อตาลีบันล่มสลาย เราเข้าไปในประเทศ

and we opened school after school.

เปิดโรงเรียนแล้วโรงเรียนเล่า

We opened women's learning center.

เราเปิดศูนย์การเรียนรู้สำหรับผู้หญิง

We continuously opened clinics.

เราเปิดคลินิกเพิ่มอย่างต่อเนื่อง

We worked with mothers and children.

เราทำงานกับแม่และเด็ก

We had reproductive health training.

เราฝึกอบรมเรื่อง อนามัยการเจริญพันธุ์

We had all kinds of training that you can imagine.

เราเปิดสอนทุกอย่างที่คุณจินตนาการได้

I was very happy. I was delighted with the outcome of my work.

ฉันมีความสุขมาก ปลื้มปิติกับดอกผลของงานที่ฉันทำ

And one day, with four trainers and one bodyguard,

วันหนึ่ง ฉันกับครูสี่คน และคนคุ้มกันคนหนึ่ง

I was going up north of Kabul,

เดินทางขึ้นไปทางเหนือของกรุงคาบูล

and all of a sudden, again,

ทันใดนั้น เอาอีกแล้ว

I was stopped in the middle of the road

ฉันถูกดักให้หยุดรถกลางทาง

by 19 young men.

โดยชายหนุ่ม 19 คน

Rifles on their shoulders, they blocked the road.

ที่ล้วนประทับปืนไรเฟิลที่บ่า ปิดถนนเอาไว้

And I told my driver, "What's going on?"

ฉันถามคนขับรถว่า "เกิดอะไรขึ้น ?"

And the driver said, "I don't know."

คนขับรถบอกว่า "ผมก็ไม่รู้"

He asked them. They said, "We have nothing to do with you."

เขาถามชายหนุ่มพวกนั้น ซึ่งตอบว่า "ไม่เกี่ยวกับแก"

They called my name. They said, "We want her."

พวกเขาเรียกชื่อฉัน และบอกว่า "พวกเราต้องการคุยกับเธอ"

My bodyguard got out, said, "I can answer you.

คนคุ้มกันฉันลงจากรถไป และบอกว่า "ผมคุยให้

What do you want?"

พวกคุณต้องการอะไร ?"

They said, "Nothing." They called my name.

พวกเขาตอบ "ไม่ต้องการอะไร" แล้วเรียกชื่อฉัน

And by that time, the women are yelling and screaming inside the car.

สาวๆ ที่มาด้วยกัน เริ่มตะโกนและกรีดร้องอยู่ในรถ

I am very shaken up, and I told myself, this is it.

ฉันตัวสั่นมาก บอกกับตัวเองว่า คงจะจบแล้ว

This time, we all are going to be killed.

คราวนี้ฉันต้องโดนฆ่าแน่

There is no doubt in my mind.

ไม่ต้องสงสัยเลย

But still, the moment comes, and you take strength

แต่เมื่อถึงชั่วขณะนั้น คุณต้องเรียกความเข้มแข็ง

from whatever you believe and whatever you do.

จากอะไรก็ตามที่คุณเชื่อ อะไรก็ตามที่คุณทำ

It's in your heart.

มันอยู่ในใจของคุณ

You believe in your worth, and you can walk on it.

คุณเชื่อในคุณค่าของคุณ และเดินหน้าต่อไป

So I just hold myself on the side of the car.

ฉันจึงตั้งสติกับตัวเองตรงข้างรถ

My leg was shaking, and I got outside.

ขาฉันสั่น ฉันก้าวออกไป

And I asked them, "What can I do for you?"

แล้วถามว่า "จะให้ฉันช่วยอะไร ?"

You know what they said to me?

คุณรู้ไหม เขาตอบว่ายังไง ?

They said, "We know who you are.

พวกเขาตอบว่า "เรารู้ว่าคุณเป็นใคร

We know where you are going.

เรารู้ว่าคุณกำลังจะไปไหน

Every day you go up north here and there.

ทุกๆ วัน คุณเดินทางขึ้นเหนือไปที่นั่นที่นี่

You train women, you teach them

สอนพวกผู้หญิง ฝึกพวกผู้หญิง

and also you give them an opportunity to have a job.

และสร้างโอกาสให้พวกผู้หญิงได้มีงานทำ

You build their skills. How about us?"

คุณสร้างทักษะให้พวกผู้หญิง แล้วพวกเราล่ะ ?"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

"And you know, how about us?

"คุณว่าไงล่ะ พวกเราล่ะ ?

What are we going to do?"

พวกเราจะทำยังไงกัน ?

I looked at them, and I said, "I don't know."

ฉันมองพวกเขาแล้วตอบว่า "ฉันไม่รู้"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

They said, "It's OK.

พวกเขาตอบว่า "โอเค ไม่เป็นไร

The only thing we can do, what we know,

สิ่งเดียวที่เราทำเป็น ที่เรารู้

from the time we're born, we just hold the gun and kill.

ตั้งแต่เกิดมา คือการถือปืนและฆ่าคน

That's all we know."

นั่นคือทั้งหมดที่เรารู้"

And you know what that means.

คุณรู้ใช่ไหม มันหมายความว่าอะไร

It's a trap to me, of course.

มันเป็นกับดักสำหรับฉัน แน่นอน

So I walk out of there. They said, "We'll let you go, go."

ฉันเดินออกจากตรงนั้น พวกเขาบอกว่า "พวกเราจะปล่อยคุณไป ไปเถอะ"

And so I walked into the car, I sit in the car,

ฉันก็เลยเดินไปขึ้นรถ นั่งลง

and I told the driver, "Turn around and go back to the office."

แล้วบอกคนขับรถว่า "กลับไปที่ทำงาน"

At that time, we only were supporting girls.

ตอนนั้น เราให้ความช่วยเหลือเฉพาะผู้หญิง

We only had money for women to train them,

เรามีเงินสอนและฝึกอบรมเฉพาะผู้หญิง

to send them to school, and nothing else.

เพื่อส่งพวกเธอไปโรงเรียน เพียงแค่นั้น

By the time I came to the office,

พอฉันกลับมาถึงที่ทำงาน

of course my trainers were gone.

บรรดาครูก็แยกย้ายไปแล้ว

They ran away home. Nobody stayed there.

พากันกลับบ้าน ไม่มีใครอยู่

My bodyguard was the only one there,

เหลือคนคุ้มกันฉันเพียงคนเดียว

and my voice was completely gone.

เสียงฉันหายไปเลย

I was shaken up, and I sat on my table,

ฉันตัวสั่น นั่งลงบนโต๊ะของฉัน

and I said, "What am I going to do?"

และพูดว่า "ฉันจะทำยังไงดี ?"

How am I going to solve this problem?

"ฉันจะแก้ปัญหานี้ยังไงดี ?"

Because we had training going on up north already.

เพราะเรามีการฝึกอบรม เพิ่งเปิดขึ้นทางตอนเหนือแล้ว

Hundreds of women were there coming to get training.

ผู้หญิงเป็นร้อยๆ ไปเข้าเรียนที่นั่น

So I was sitting there, all of a sudden, at this moment,

เรานั่งกันอยู่ตรงนั้น แล้วทันใด ณ ชั่วขณะนั้น

talking about momentum, we are,

ที่เราคุยกันถึงแรงขับเคลื่อน เพื่อการเปลี่ยนแปลง

at that moment,

ในชั่วขณะนั้นเอง

one of my wonderful donors called me about a report.

พอดีผู้ให้ทุนที่แสนดีของฉัน ก็โทรมาถามเรื่องรายงาน

And she asked me, "Sakena?" And I answered her.

เธอเรียกชื่อฉัน "ซากีนา" ฉันตอบกลับ

She said, "It's not you. What's wrong with you?"

เธอพูดว่า "ฟังดูไม่เหมือนเธอเลย เกิดอะไรขึ้นกับเธอน่ะ"

I said, "Nothing." I tried to cover.

ฉันตอบว่า "ไม่มีอะไร" ฉันพยายามปกปิด

No matter what I tried to do, she didn't believe me,

แต่ไม่ว่าจะพยายามยังไง เธอก็ไม่เชื่อฉัน

and she asked me again.

เธอถามฉันอีกครั้ง

"OK, tell me what's going on?"

"เอาล่ะ บอกฉันมาว่าเกิดอะไรขึ้น ?"

I told her the whole story.

ฉันจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง

At that time, she said, "OK, you go next time, and you will help them.

ถึงตรงนั้น เธอตอบว่า "โอเค คราวหน้า เธอเมื่อไปที่นั่น เธอไปช่วยพวกเขาเลยนะ"

You will help them."

เธอจะต้องช่วยพวกเขา"

And when, two days later, I went the same route,

แล้วพอสองวันต่อมา ฉันก็ไปตามเส้นทางเดิม

and do you know, they were not in here,

แต่พวกเขาไม่อยู่ที่นั่น

they were a little back further,

พวกเขาย้ายเข้าไปลึกกว่าเดิมนิดหน่อย

the same young men, standing up there and holding the rifle

เด็กหนุ่มคนเดิม ยืนอยู่ตรงนั้น ถือปืนไรเฟิล

and pointing to us to stop the car.

เล็งมาที่เรา เพื่อให้หยุดรถ

So we stopped the car.

เราก็จอดรถ

I got out. I said, "OK, let's go with me."

ฉันลงไป และบอกว่า "โอเค ไปกับฉัน"

And they said, "Yes."

พวกเขาตอบว่า "ฮะ"

I said, "On one condition, that whatever I say, you accept it."

ฉันบอกว่า "แต่มีเงื่อนไขนะ ไม่ว่าฉันจะพูดอะไร พวกเธอต้องยอมรับ"

And they said, yes, they do.

พวกเขาตอบว่า ได้ ตกลง

So I took them to the mosque,

ฉันจึงพาพวกเขาไปที่มัสยิด

and to make a long story short,

เล่าสั้นๆ คือ

I told them I'd give them teachers.

ฉันบอกพวกเขาว่าฉันจะจัดครูให้

Today, they are the best trainers.

วันนี้ พวกเขากลายเป็นครูผู้สอนที่ดีที่สุด

They learn English,

พวกเขาเรียนภาษาอังกฤษ

they learn how to be teachers,

เรียนวิชาการเป็นครู

they learn computers,

เรียนคอมพิวเตอร์

and they are my guides.

และกลายมาเป็นคนนำทางให้ฉัน

Every area that is unknown to us in the mountain areas,

ทุกพื้นที่ที่เราไม่รู้จัก พื้นที่ที่เป็นภูเขา

they go with me. They are ahead, and we go.

พวกเขาไปกับฉัน เขาเดินนำทาง แล้วเราเดินตาม

And they protect us.

และพวกเขาก็ปกป้องเรา

And --

และ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

That tells you that education transforms people.

นั่นคือหลักฐานที่บอกคุณว่า การศึกษาเปลี่ยนแปลงคนได้

When you educate people,

เมื่อคุณให้การศึกษาแก่ผู้คน

they are going to be different,

พวกเขาจะเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม

and today all over,

และวันนี้ ไม่ว่าที่ไหน

we need to work for gender equality.

เราต้องจัดการเรื่องความเท่าเทียมทางเพศ

We cannot only train women but forget about the men,

เราไม่สามารถสอนเฉพาะผู้หญิง แล้วลืมพวกผู้ชายไปได้

because the men are the real people who are giving women the hardest time.

เพราะผู้ชายคือตัวการที่แท้จริง ที่ทำให้ผู้หญิงตกระกำลำบาก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So we started training men because the men should know

เราจึงเริ่มสอนพวกผู้ชาย เพราะผู้ชายควรจะรู้

the potential of women,

ถึงศักยภาพของผู้หญิง

know how much these potential men has,

รู้ว่าผู้ชายมีศักยภาพมากแค่ไหน

and how much these women can do the same job they are doing.

และผู้หญิงก็สามารถทำงาน แบบเดียวกับที่ผู้ชายทำได้

So we are continuously giving training to men,

ฉันจึงให้การศึกษาแก่ผู้ชายอย่างต่อเนื่อง

and I really believe strongly.

และฉันเชื่อในวิถีทางนี้อย่างแรงกล้า

I live in a country that was a beautiful country.

ฉันใช้ชีวิตอยู่ในประเทศ ที่เคยเป็นประเทศอันสวยงาม

I just want to share this with you.

ฉันอยากเล่าเรื่องพวกนี้ให้คุณฟัง

It was a beautiful country,

มันเคยเป็นประเทศที่สวยงาม

beautiful, peaceful country.

สวยงาม และสงบ

We were going everywhere.

เราเดินทางไปไหนได้ทุกแห่ง

Women were getting education:

ผู้หญิงได้รับการศึกษา

lawyer, engineer, teacher,

เป็นทนายความ วิศวกร ครู

and we were going from house to house.

และเราออกจากบ้านหนึ่งไปยังอีกบ้านหนึ่ง

We never locked our doors.

เราไม่เคยต้องล็อกประตู

But you know what happened to my country.

แต่คุณรู้นะ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับประเทศของฉัน

Today, people cannot walk out of their door without security issues.

วันนี้ ผู้คนไม่สามารถออกจากบ้านได้ โดยไม่มีปัญหาเรื่องความปลอดภัย

But we want the same Afghanistan we had before.

เราต้องการอัฟกานิสถาน แบบเดิมของเรากลับคืนมา

And I want to tell you the other side.

ฉันอยากบอกให้คุณรู้อีกด้านหนึ่ง

Today, the women of Afghanistan are working very, very hard.

วันนี้ ผู้หญิงในอัฟกานิสถาน กำลังทำงานหนักมากๆ

They are earning degrees. They are training to be lawyers.

พวกเธอได้รับปริญญา เรียนเป็นทนายความ

They are training to be doctors, back again.

เรียนเป็นหมออีกครั้งหนึ่ง

They are training to be teachers,

พวกเธอเรียนเป็นครู

and they are running businesses.

และทำธุรกิจ

So it is so wonderful

ดังนั้น มันยอดเยี่ยมมากเลย

to see people like that reach their complete potential,

ที่ได้เห็นผู้คนเหล่านั้น บรรลุศักยภาพสูงสุดของเขา

and all of this is going to happen.

ทั้งหมดนี้จะต้องเกิดขึ้น

I want to share this with you,

ฉันอยากเล่าเรื่องพวกนี้ให้คุณฟัง

because of love,

เพราะความรัก

because of compassion,

เพราะความเมตตา

and because of trust and honesty.

และเพราะความไว้วางใจ และความซื่อสัตย์

If you have these few things with you,

ถ้าคุณมีสิ่งเหล่านี้

you will accomplish.

คุณจะทำได้สำเร็จ

We have one poet, Mawlānā Rūmī.

เรามีกวีท่านหนึ่ง นาม มาลานา รูมิ

He said that by having compassion

ท่านกล่าวว่า จงมีเมตตา

and having love, you can conquer the world.

จงมีความรัก แล้วคุณจะครองโลกได้

And I tell you, we could.

และฉันขอบอกคุณว่า เราทำได้

And if we could do it in Afghanistan,

และถ้าเราทำได้ที่อัฟกานิสถาน

I am sure 100 percent that everyone can do it in any part of the world.

ฉันมั่นใจ 100 เปอร์เซ็นต์ ว่าทุกคนก็ทำได้ ไม่ว่าที่ใดในโลกนี้

Thank you very, very much.

ขอบคุณมากๆ ค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you. Thank you.

ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)