How I Stopped the Taliban from Shutting Down My School | Sakena Yacoobi | TED Talks

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

(Arabic) I seek refuge in Allah from cursed Satan. In the Name of Allah, the most Gracious, the most Merciful.

از شیطان به خداوند پناه می‌برم. به نام خدا، بخشنده ترین، مهربان ترین.

(English) I was born in a middle class family.

من در یک خانواده متوسط بدنیا آمدم.

My father was five years old when he lost his father,

پدرم پنج ساله بود که پدرش را از دست داد،

but by the time I was born,

اما زمانی که به دنیا آمدم،

he was already a businessman.

او یک بازرگان بود.

But it didn't make a difference to him

برای او تفاوتی نداشت

if his children were going to be a boy or a girl:

که فرزندانش دختر یا پسر باشند:

they were going to go to school.

همه باید به مدرسه می‌رفتند.

So I guess I was the lucky one.

فکر می‌کنم من خوش‌شانس ترین بودم.

My mother had 16 pregnancies.

مادرم ۱۶ بار باردار شد.

From 16 pregnancies, five of us are alive.

و از ۱۶ بار حاملگی، تنها پنج تای ما زنده هستیم.

You can imagine as a child what I went through.

کودکی که من داشتم را می‌توانید تصور کنید.

Day to day, I watched women

روز به روز، من زنانی را می‌دیدم

being carried to a graveyard,

که به گورستان برده می‌شدند،

or watched children going to a graveyard.

یا کودکانی که به گورستان برده می شدند.

At that time, when I finished my high school,

در آن زمان که دبیرستان را تمام کردم،

I really wanted to be a doctor.

واقعا دلم می‌خواست که پزشک شوم.

I wanted to be a doctor to help women and children.

می‌خواستم پزشک شوم تا به زنان و کودکان کمک کنم.

So I completed my education,

بنابراین تحصیلاتم دبیرستانی را تمام کردم،

but I wanted to go to university.

اما می‌خواستم به دانشگاه بروم.

Unfortunately, in my country, there wasn't a dormitory for girls,

متاسفانه، در کشور من، برای دختران خوابگاهی وجود نداشت،

so I was accepted in medical school, but I could not go there.

خُب من در دانشکده پزشکی پذیرفته شدم، اما نمی‌توانستم به آنجا بروم.

So as a result, my father sent me to America.

در نتیجه، پدرم مرا به آمریکا فرستاد.

I came to America.

من به آمریکا آمدم.

I completed my education.

و تحصیلاتم را تکمیل کردم.

While I was completing my education,

در زمان تکمیل تحصیلاتم،

my country was invaded by Russia.

روسیه به کشورم حمله کرد.

And do you know that at the time I was completing my education,

می‌دانید در زمانی که من درسم می خواندم،

I didn't know what was going on with my family or with my country.

نمی‌دانستم که چه اتفاقی برای خانواده و کشورم در حال رخ دادن هست.

There were months, years, I didn't know about it.

ماه‌ها و سال ها، من اطلاعی نداشتم.

My family was in a refugee camp.

خانواده‌ام در اردوگاه پناهندگان بودند.

So as soon as I completed my education,

به محض اینکه تحصیلاتم تمام شد،

I brought my family to America.

خانواده‌ام را به آمریکا آوردم.

I wanted them to be safe.

می‌خواستم که آنها ایمن باشند.

But where was my heart?

اما قلبم کجا بود؟

My heart was in Afghanistan.

قلبم در افغانستان بود.

Day after day, when I listened to the news,

روزها پس از روزها، هنگامی که به اخبار گوش می‌دادم،

when I followed what was going on with my country,

هنگامی که دنبال می کردم که در کشورم چه می‌گذرد،

my heart was breaking up.

قلبم به درد می‌آمد.

I really wanted to go back to my country,

واقعا می‌خواستم به کشورم برگردم،

but at the same time I knew I could not go there,

اما همان زمان می‌دانستم که نمی‌توانم به آنجا بروم.

because there was no place for me.

زیرا جایی برای من نبود.

I had a good job.

شغل خوبی داشتم.

I was a professor at a university.

استاد دانشگاه بودم.

I earned good money.

درآمد خوبی داشتم.

I had a good life.

زندگی خوبی داشتم.

My family was here.

خانواده‌ام اینجا بودند.

I could live with them.

نمی‌توانستم آنها را تنها بگذارم.

But I wasn't happy.

ولی خوشحال نبودم.

I wanted to go back home.

می‌خواستم که به خانه برگردم.

So I went to the refugee camp.

بنابراین به اردوگاه پناهندگان رفتم.

And when I went to the refugee camp in Pakistan,

هنگامی که به اردوگاه پناهندگان در پاکستان رفتم،

there were 7.5 million refugees.

در آنجا هفت و نیم میلیون پناهنده بود.

7.5 million refugees.

هفت و نیم میلیون پناهنده.

About 90 percent of them were women and children.

حدود ۹۰ درصد آنها زنان و کودکان بودند.

Most of the men have been killed or they were in war.

بیشتر مردان کشته شده بودند یا در جنگ بودند.

And you know, in the refugee camp,

می‌دانید، در اردوگاه پناهندگان،

when I went day-to-day to do a survey,

هنگامی که هرروز برای بررسی و مطالعه به آنجا می رفتم،

I found things you never could imagine.

چیزهایی را فهمیدم که هرگز نمی‌توانید تصور کنید.

I saw a widow with five to eight children

زنهای بیوه‌ای را دیدم که با پنج تا هشت فرزند

sitting there and weeping

نشسته و گریه می‌کنند

and not knowing what to do.

و نمی‌دانستند که چه کنند.

I saw a young woman have no way to go anywhere,

زنان جوانی را دیدیم که راهی برای اینکه به جای بروند نداشتند،

no education, no entertainment, no place to even live.

نه تحصیل، نه سرگرمی، نه مکانی که حتی زندگی کنند.

I saw young men that had lost their father and their home,

مردان جوانی را دیدم که پدرانشان و خانه هایشان را از دست داده بودند،

and they are supporting the family as a 10-to-12-year old boy --

و از خانواده شان حمایت می‌کردند هنگامی که پسر بچه ای ۱۰ تا ۱۲ ساله بودند--

being the head of the household,

سرپرست خانواده شده بودند،

trying to protect their sister and their mother and their children.

تلاش می‌کردند که از خواهران‌ و مادران و فرزندانشان حفاظت کنند.

So it was a very devastating situation.

خب وضعیت بسیار ناراحت کننده‎ای بود.

My heart was beating for my people,

قلبم برای مردمم می تپید،

and I didn't know what to do.

نمی دانستم چه باید کنم.

At that moment, we talk about momentum.

در آن لحظه، ما درباره حرکات آنی صحبت می‎کنیم.

At that moment, I felt, what can I do for these people?

در آن لحظه، من احساس می‎کردم، برای این مردم چه می توانم بکنم؟

How could I help these people?

چگونه می‌توانم به این مردم کمک کنم؟

I am one individual. What can I do for them?

من تنها یک نفر هستم. چکار می‌توانم برایشان کنم؟

But at that moment, I knew

اما در آن لحظه، می‎دانستم

that education changed my life.

که تحصیلات زندگی مرا دگرگون کرده بود.

It transformed me. It gave me status.

مرا تغییر داد. به من موقعیت داد.

It gave me confidence. It gave me a career.

به من اعتماد به نفس داد. به من شغل داد.

It helped me to support my family,

به من کمک کرد تا از خانواده‌ام حمایت کنم،

to bring my family to another country,

و آنها را به کشور دیگری ببرم،

to be safe.

تا امن باشند.

And I knew that at that moment

و در آن لحظه می‎دانستم

that what I should give to my people is education and health,

که آنچه باید به مردمانم بدهم بهداشت و آموزش هست،

and that's what I went after.

و این چیزی است که بعد از آن به دنبالش رفتم.

But do you think it was easy?

اما فکر می‌کنید آسان بود؟

No, because at that time, education was banned for girls, completely.

خیر، زیرا در آن زمان، آموزش برای دختران کاملا ممنوع بود

And also, by Russia invading Afghanistan,

و همچنین، با حمله روسیه به افغانستان،

people were not trusting anyone.

مردم به کسی اعتماد نمی‌کردند.

It was very hard to come and say, "I want to do this."

این که بیایم و بگویم، "می خواهم اینکار را بکنم" بسیار مشکل بود.

Who am I?

من کی بودم؟

Somebody who comes from the United States.

کسی که از آمریکا آمده

Somebody who got educated here.

کسی که آنجا تحصیل کرده.

Did they trust me? Of course not.

آیا مردم به من اعتماد می‌کردند؟ البته که ،نه.

So I really needed to build the trust in this community.

خب من واقعا نیاز داشتم که اعتماد آن جامعه را داشته باشم.

How am I going to do that?

چگونه می‌توانستم اینکار را کنم؟

I went and surveyed and looked and looked.

من رفتم و بررسی، جستجو و جستجو کردم.

I asked.

و پرسیدم.

Finally, I found one man.

در نهایت، مردی را یافتم.

He was 80 years old.

او ۸۰ ساله بود.

He was a mullah.

یک ملا بود.

I went to his tent in the camp,

به چادر او در اردوگاه رفتم،

and I asked him,

و به او گفتم،

"I want to make you a teacher."

"می خواهم تو را معلم کنم. "

And he looked at me,

و او به من نگاه کرد.

and he said, "Crazy woman,

و گفت،"زن دیوانه،

crazy woman, how do you think I can be a teacher?"

زن دیوانه، چطور میدانی که من می‌توانم یک معلم باشم؟"

And I told him, "I will make you a teacher."

و او گفتم، " من تو را یک معلم خواهم کرد."

Finally, he accepted my offer,

و آخر سر او پیشنهاد مرا پذیرفت،

and once I started a class in his compound,

و من کلاس را در مجموعه اش شروع کردم،

the word spread all over.

و این حرف همه جا پیچید.

In a matter of one year,

و بعد از یک سال،

we had 25 schools set up,

من ۲۵ مدرسه ایجاد کرده بودم،

15,000 children going to school,

۱۵٫۰۰۰ کودک به مدرسه می‎رفتند،

and it was amazing.

بسیار فوق العاده بود.

(Applause)

( تشویق )

Thank you.

سپاسگزارم.

Thank you.

سپاسگزارم.

But of course, we're doing all our work, we were giving teacher training.

البته، ما همه کار می‎کردیم، به آموزگاران آموزش می‌دادیم.

We were training women's rights, human rights, democracy, rule of law.

حقوق زنان، حقوق بشر، دموکراسی، قانون و حقوق را به آنها آموزش می‌دادیم،

We were giving all kinds of training.

همه نوع آموزش به آنها می‌دادیم.

And one day, I tell you,

و یک روز، می‌گویم،

one day I was in the office in Peshawar, Pakistan.

یک روز، من در دفترم کارم در پیشاور پاکستان بودم.

All of a sudden, I saw my staff running to rooms and locking the doors

که ناگهان، کارکنانم را دیدیم که به اتاق‌ها می‌دویدند و درها را قفل می‌کنند

and telling me, "Run away, hide!"

و به من می‌گفتند،"فرار کن، پنهان شو!"

And you know, as a leader, what do you do?

و آیا میدانید که به عنوان یک رهبر، چه باید کنید؟

You're scared. You know it's dangerous.

شما ترسیده‌اید. می‌دانید این خطرناک است.

You know your life is on the line.

می‌دانید که زندگیتان در خطر هست.

But as a leader, you have to hold it together.

اما به عنوان رهبر، باید همه را در خود نگهداری.

You have to hold it together and show strength.

باید همه را در خود نگهدری و قدرت نشان دهی.

So I said, "What's going on?"

خب گفتم،"چه خبره؟"

And these people were pouring into my office.

و افرادی به دفتر کارم هجوم آوردند.

So I invited them to the office.

خب من ازشان دعوت کردم که به دفتر کارم بیایند.

They came, and there were nine of them -- nine Taliban.

آنها آمدند، ۹ نفر بودند، ۹ نفر از طالبان.

They were the ugliest looking men you can ever see.

کریه و زشت ترین مردانی که می توانید تصور کنید.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

Very mean-looking people,

افراد بسیار بد ذات،

black clothes, black turban,

لباس سیاه بر تن داشتند، عمامه سیاه،

and they pour into my office.

و توی دفترم ریختند.

And I invited them to have a seat and have tea.

دعوتشان کردم که بنشیند و چای بخورند.

They said no. They are not going to drink tea.

گفتند نه. چای نمی‌خورند.

And of course, with the tone of voice they were using,

و البته، لحنی در صدایشان که بسیار

it was very scary,

وحشتناک بود،

but I was really shaking up.

من واقعا می لرزیدم.

But also I was strong, holding myself up.

اما محکم و قوی بودم، و خودم را نگه داشته بودم.

And, of course, by that time, you know how I dress --

و البته، در آن زمان، می‌دانید که من چگونه لباس پوشیده بودم--

I dress from head to toe in a black hijab.

لباسی که از سر تا پا چادر سیاه بود.

The only thing you could see, my eyes.

تنها چیزی که می توانستی از من ببینی چشمانم بود.

They asked me, "What are you doing?

از من پرسیدند،" چکار میکنی؟

Don't you know that school is banned for girls?

ایا میدانی که مدرسه برای دختران ممنوع هست؟

What are you doing here?"

اینجا چکار می کنی؟"

And you know, I just looked at them,

می دانید، تنها به آنها نگاه کردم،

and I said, "What school? Where is the school?"

و گفتم،" چه مدرسه ای؟ مدرسه کجاست؟"

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

(Applause)

( تشویق)

And they look at my face, and they said, "You are teaching girls here."

آنها به صورتم نگاه کردند، و گفتند، " اینجا تو به دختران درس می‌دهی."

I said, "This is a house of somebody.

گفتم،" این خانه کسی هست.

We have some students coming,

تعدادی شاگرد به اینجا می‌آیند

and they are all learning Koran, Holy Book.

تا قرآن، کتاب مقدس را یاد بگیرند،

And you know, Koran says that if you learn the Holy Book, the woman,

و می‌دانید قرآن گفته که اگر زنان قرآن، کتاب مقدس را یادبگیرند،

they can be a good wife,

آنها همسران خوبی می توانند شوند،

and they can obey their husband."

و می‌توانند از همسرانشان فرمانبرداری کنند."

(Laughter)

( خنده)

And I tell you one thing:

یک چیزی را به شما بگویم:

that's the way you work with those people, and you know --

این راهی هست که با این گونه افراد باید کار کرد، و میدانید--

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

So by that time, they started speaking Pashto.

خب ، در آن لحظه شروع به صحبت کردن به زبان پشتو کردند.

They talked to each other,

آنها با یکدیگر گفتگو کردند.

and they said, "Let's go, leave her alone, she's OK."

و گفتند،" برویم، او را به حال خودش بگذاریم، کارش درسته."

And you know, this time, I offered them tea again,

میدانید در آن لحظه دوباره به آنها چای تعارف کردم.

and they took a sip and they left.

آنها چای‌شان را برداشتند و خندیدند.

By that time, my staff poured into my office.

و در آن لحظه، کارمندانم ریختند در دفترم.

They were scared to death.

آنها از کشته شدن ترسیده بودند.

They didn't know why they didn't kill me.

آنها نمی‌دانستند که چرا طالبان مرا نکشتند.

They didn't know why they didn't take me away.

نمی‌دانستند چرا مرا نبردند.

But everybody was happy to see me.

اما همه خوشحال بودند که مرا می‌دیدند.

Very happy, and I was happy to be alive, of course.

خیلی خوشحال، والبته، من هم خوشحال بودم که زنده بودم.

(Laughter)

( خنده)

Of course, I was happy to be alive.

والبته، من هم خوشحال بودم که زنده بودم.

But also, as we continuously gave training during the fall of the Taliban --

ما به آموزش پس از فروپاشی طالبان نیز ادامه دادیم.

of course during the Taliban there is another story.

البته در زمان طالبان موضوع دیگری بود.

We went underground and we provided education for 80 schoolgirls,

ما مخفی بودیم ما ۸۰ مدرسه دخترانه ایجاد کرده بودیم،

3,000 students underground, and continuously we trained.

۳٫۰۰۰ دانش آموز مخفی، و بطور مداوم آموزش را ادامه می‌دادیم.

With the fall of the Taliban, we went into the country,

با فروپاشی طالبان، ما به کشور رفتیم،

and we opened school after school.

مدرسه پس از مدرسه باز کردیم.

We opened women's learning center.

مرکز آموزش زنان را ایجاد کردیم.

We continuously opened clinics.

به طور مداوم کلینیک باز کردیم.

We worked with mothers and children.

با مادران و کودکان کار کردیم.

We had reproductive health training.

آموزش‌های بهداشت باروری دادیم.

We had all kinds of training that you can imagine.

تمامی آموزشهایی که می‌توانید تصور کنید را داشتیم.

I was very happy. I was delighted with the outcome of my work.

من خیلی خوشحال بودم. از نتیجه کارم خشنود بودم.

And one day, with four trainers and one bodyguard,

یک روز، با چهار مربی و یک محافظ

I was going up north of Kabul,

به طرف شمال کابل رفتم،

and all of a sudden, again,

و دوباره ناگهان، دوباره

I was stopped in the middle of the road

وسط راه، توسط ۱۹ مرد جوان

by 19 young men.

متوقف شدم.

Rifles on their shoulders, they blocked the road.

مسلسل بر دوش، جاده را بسته بودند.

And I told my driver, "What's going on?"

به راننده‌ام گفتم،" چه خبر است؟"

And the driver said, "I don't know."

و راننده گفت،" نمی‎دانم."

He asked them. They said, "We have nothing to do with you."

راننده از آنها پرسید، آنها گفتند، " ما کاری با تو نداریم."

They called my name. They said, "We want her."

آنها نام من را بردند. و گفتند،" ما او را می‌خواهیم."

My bodyguard got out, said, "I can answer you.

محافظ من بیرون آمد و گفت، " من می‌توانم پاسخ شما را بدهم.

What do you want?"

چه می‌خواهید؟"

They said, "Nothing." They called my name.

گفتند، " هیچ چیز." و مرا صدا کردند.

And by that time, the women are yelling and screaming inside the car.

زنان در خودرو شروع به فریاد زدن کردند.

I am very shaken up, and I told myself, this is it.

من می لرزیدم، و به خودم گفتم همین هست که هست.

This time, we all are going to be killed.

این‌بار، کشته خواهم شد.

There is no doubt in my mind.

شکی در ذهنم نداشتم.

But still, the moment comes, and you take strength

اما هنوز، وقتی آن لحظه فرا می‌رسید، شما از هر چه که باور دارید

from whatever you believe and whatever you do.

و هر چه که می‎کنید قدرت می گیرید.

It's in your heart.

این قلب شماست.

You believe in your worth, and you can walk on it.

شما ارزش‌هایتان را بارو دارید، می‌توانید به اتکای آن قدم بردارید.

So I just hold myself on the side of the car.

من فقط خودم را در درون خودرو نگه داشتم.

My leg was shaking, and I got outside.

پاهایم می لرزیدند، و از خودرو بیرون آمدم.

And I asked them, "What can I do for you?"

از آنها پرسیدم،" چکار می‌توانم برایتان بکنم؟"

You know what they said to me?

میدانید آنها به من چه گفتند؟

They said, "We know who you are.

گفتند،" ما میدانیم تو که هستی.

We know where you are going.

و میدانیم به کجا می‌خواهی بروی.

Every day you go up north here and there.

هر روز به شمال اینجا و آنجا می روی.

You train women, you teach them

به زنان آموزش می‌دهی، به آنها آموزش میدهی

and also you give them an opportunity to have a job.

و این فرصت را می‎دهی که شغل داشته باشند.

You build their skills. How about us?"

تو به آنها مهارت و شغل میدهی. پس ما چی؟"

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

(Applause)

( تشویق)

"And you know, how about us?

" میدانی، پس ما چی؟

What are we going to do?"

ما چکار باید بکنیم؟"

I looked at them, and I said, "I don't know."

به آنها نگاه کردم، و گفتم، "نمیدانم."

(Laughter)

( خنده)

They said, "It's OK.

گفتند،"" بسیار خوب؛

The only thing we can do, what we know,

تنها کاری که ما می‎توانیم بکنیم، کاری است که آن را بلدیم،

from the time we're born, we just hold the gun and kill.

از زمانی که به دنیا آمدیم، ما فقط اسلحه کشیدیم و کشتیم.

That's all we know."

این تنها چیزی است که ما میدانیم."

And you know what that means.

میدانید که این به چه معناست.

It's a trap to me, of course.

البته این تله ای برای من بود.

So I walk out of there. They said, "We'll let you go, go."

خب من جلو رفتم. گفتند،"ما میگذاریم توبروی. برو."

And so I walked into the car, I sit in the car,

خب من رفتم توی خودرو نشستم،

and I told the driver, "Turn around and go back to the office."

و به راننده گفتم، "دور بزن و برگرد به دفتر."

At that time, we only were supporting girls.

در آن زمان ما فقط دختران را پوشش می‌دادیم.

We only had money for women to train them,

ما تنها برای آموزش زنان پول داشتیم،

to send them to school, and nothing else.

برای اینکه آنها را به مدرسه بفرستیم، و چیز دیگری نداشتیم.

By the time I came to the office,

زمانی که به دفترم برگشتم،

of course my trainers were gone.

خب معلوم هست که مربی‌هایم رفتند.

They ran away home. Nobody stayed there.

آنها به خانه‌هایشان رفتند. کسی آنجا نمی‌ماند.

My bodyguard was the only one there,

تنها محافظم آنجا بود،

and my voice was completely gone.

و صدایم را کاملا از دست داده بودم.

I was shaken up, and I sat on my table,

می لرزیدم، روی میزم نشستم،

and I said, "What am I going to do?"

و گفتم،" چکار باید بکنم؟"

How am I going to solve this problem?

من این مشکل را حل خواهم کرد؟

Because we had training going on up north already.

زیرا ما گروه آموزشی را از قبل به سوی شمال فرستاده بودیم.

Hundreds of women were there coming to get training.

صدها زن برای آموزش به آنجا می‌امدند.

So I was sitting there, all of a sudden, at this moment,

خب من آنجا نشسته بودم، و ناگهان در آن لحظه،

talking about momentum, we are,

درباره تغییر و دگرگونی حرف می زنم،

at that moment,

ما در آن لحظه بودیم،

one of my wonderful donors called me about a report.

یکی از اهدا کننده‎های مالی بی نظیرم تلفن کرد تا گزارشی بدهد.

And she asked me, "Sakena?" And I answered her.

و او پرسید،" سکینه؟" و به او پاسخ دادم.

She said, "It's not you. What's wrong with you?"

گفت، " این تویی. چی شده؟"

I said, "Nothing." I tried to cover.

گفتم،" هیچ چیز." تلاش کردم که موضوع مخفی نگه دارم.

No matter what I tried to do, she didn't believe me,

مهم نیست که من چه تلاشی کردم، او ولی باور نکرد.

and she asked me again.

دوباره از من دوباره پرسید.

"OK, tell me what's going on?"

" بسیار خوب، به من بگو چه اتفاقی افتاده؟"

I told her the whole story.

تمام داستان را برایش تعریف کردم.

At that time, she said, "OK, you go next time, and you will help them.

آن وقت او گفت،" بسیار خوب، بار دیگر که رفتی به آنها کمک خواهی کرد.

You will help them."

به آنها کمک خواهی کرد."

And when, two days later, I went the same route,

دو روز بعد، به همان مسیر رفتم.

and do you know, they were not in here,

و میدانی، آنها آنجا نبودند،

they were a little back further,

آنها کمی عقب‌تر بودند،

the same young men, standing up there and holding the rifle

همان مرد جوان، آنجا ایستاده بود و مسلسل را نگه داشته بود

and pointing to us to stop the car.

و به ما اشاره کرد که بایستیم.

So we stopped the car.

ما خودرو را نگه داشتیم.

I got out. I said, "OK, let's go with me."

پائین آمدم. گفتم،" بسیار خوب با من بیاید."

And they said, "Yes."

گفتند ، " باشد."

I said, "On one condition, that whatever I say, you accept it."

گفتم،" به یک شرط، هر چه که گفتم قبول کنید."

And they said, yes, they do.

و گفتند، " قبول.

So I took them to the mosque,

من آنها را به مسجد بردم،

and to make a long story short,

کوتاه کنم داستان را،

I told them I'd give them teachers.

به آنها گفتم به شما آموزگار می دهم.

Today, they are the best trainers.

امروز، آنها بهترین مربی ها هستند.

They learn English,

انگلیسی یاد می‌گیرند،

they learn how to be teachers,

آنها یاد خواهند گرفت که آموزگار شوند.

they learn computers,

آنها کامپیوتر یاد می‌گیرند،

and they are my guides.

و آنها راهنما من هستند.

Every area that is unknown to us in the mountain areas,

هر جایی در کوه ها را که ما نمی شناسیم،

they go with me. They are ahead, and we go.

آنها با من می آیند. آنها جلو میروند و من به دنبالشان.

And they protect us.

آنها از ما محافظت می کنند.

And --

و--

(Applause)

( تشویق)

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق)

That tells you that education transforms people.

این به شما می‎گوید که آموزش انسانها را دگرگون می کند.

When you educate people,

هنگامی که مردم را آموزش می‌دهید.

they are going to be different,

آنها تغییر خواهند کرد،

and today all over,

و امروز در همه جا،

we need to work for gender equality.

ما نیاز داریم که درباره برابری جنسی کار کنیم.

We cannot only train women but forget about the men,

ما نمی‌توانیم تنها برای زنان کار کنیم و مردان را فراموش کنیم،

because the men are the real people who are giving women the hardest time.

زیرا مردان افرادی واقعی هستند که به زنان سخت ترین شرایط را می‌دهند.

(Laughter)

( خنده)

So we started training men because the men should know

خب ما شروع به آموزش مردان کردیم

the potential of women,

زیرا آنها باید توانایی بالقوه زنان را بدانند،

know how much these potential men has,

باید بدانند که مردان چقدر توانایی دارند،

and how much these women can do the same job they are doing.

و این زنان چه میزان کار مشابهی را نسبت به آنها می توانند انجام دهند.

So we are continuously giving training to men,

خب ما آموزش را به مردان ادامه دادیم،

and I really believe strongly.

و واقعا به این باور دارم.

I live in a country that was a beautiful country.

من در کشوری زندگی می‌کنم که کشور زیبایی بود.

I just want to share this with you.

و تنها این را با شما به اشتراک می گذارم.

It was a beautiful country,

بله کشور زیبایی بود.

beautiful, peaceful country.

زیبا، کشوری آرام.

We were going everywhere.

ما به هرجایی می رفتیم.

Women were getting education:

زنان تحصیل می‌کردند:

lawyer, engineer, teacher,

وکلا، مهندسین، آموزگاران،

and we were going from house to house.

با از خانه ای به خانه دیگر می رفتیم.

We never locked our doors.

ما هرگز درها را قفل نمی‌کردیم.

But you know what happened to my country.

اما می‎دانید که برای کشور من چه اتفاقی افتاد.

Today, people cannot walk out of their door without security issues.

امروز، مردم نمی‌توانند در خارج از خانه‌هایشان راه بروند بدون مشکل امنیتی.

But we want the same Afghanistan we had before.

ما افغانستانی را که قبلا داشتیم می‎خواهیم.

And I want to tell you the other side.

می‎خواهیم جنبه دیگری را برایتان بگویم.

Today, the women of Afghanistan are working very, very hard.

امروز ، زنان افغانستان به سختی کار می کنند.

They are earning degrees. They are training to be lawyers.

آنها مدرک تحصیلی می‌گیرند. آموزش می بینند تا وکیل شوند.

They are training to be doctors, back again.

آنها آموزش می بیننند تا پزشک شوند.

They are training to be teachers,

آموزش می بینند که آموزگار شوند.

and they are running businesses.

و آموزش می بینند تا تجارت را راه بیاندازند.

So it is so wonderful

این خیلی عالی هست

to see people like that reach their complete potential,

که افرادی را ببینیم که به بالاترین حد توانشان می‎رسند،

and all of this is going to happen.

و همه آنها اتفاق خواهد افتاد.

I want to share this with you,

می خواهم این را با شما به اشتراک بگذارم،

because of love,

به دلیل عشق،

because of compassion,

به دلیل شفقت،

and because of trust and honesty.

و به دلیل اعتماد وراستگویی.

If you have these few things with you,

اگر شما این چند مورد را داشته باشید،

you will accomplish.

شما آن را انجام خواهید داد.

We have one poet, Mawlānā Rūmī.

ما یک شعر داریم، از مولانا.

He said that by having compassion

او می گوید که با داشتن شفقت

and having love, you can conquer the world.

و عشق، می توانید جهان را فتح کنید.

And I tell you, we could.

و به شما می گویم، ما می‌توانیم.

And if we could do it in Afghanistan,

و اگر ما بتوانیم اینکار را در افغانستان بکنیم،

I am sure 100 percent that everyone can do it in any part of the world.

صد در صد مطمئن هستم که هر کسی می تواند در هر بخشی از جهان این کار را کند.

Thank you very, very much.

بسیار، بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق)

Thank you. Thank you.

سپاسگزارم، سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)