Paul Tudor Jones II: Why we need to rethink capitalism

Translator: Mongkol C Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

This is a story about capitalism.

เรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับ "ทุนนิยม"

It's a system I love

มันเป็นระบบที่ผมรัก

because of the successes and opportunities it's afforded me and millions of others.

เพราะความสำเร็จและโอกาส ที่มันให้กับผมและผู้คนอีกนับล้าน

I started in my 20s trading commodities, cotton in particular, in the pits,

ผมเริ่มช่วงอายุ 20 เทรดสินค้าโภคภัณฑ์ ค้าฝ้ายเป็นหลัก อยู่ในคอก

and if there was ever a free market free-for-all, this was it,

ถ้าจะมีตลาดเสรี ที่เสรีไปทุกอย่าง ที่นี่แหละ

where men wearing ties but acting like gladiators

ที่ซึ่งคนใส่สูท แต่ทำตัวกันอย่างกับ นักรบแกลดิเอเตอร์

fought literally and physically for a profit.

สู้กันทั้งทางตัวหนังสือ และกายภาพ เพื่อผลกำไร

Fortunately, I was good enough that by the time I was 30,

โชคดีที่ผมเก่งพอตัว นั่นคือผมในช่วงอายุ 30

I was able to move into the upstairs world of money management,

ผมสามารถผลักดันตัวเองไปอยู่ชั้นบน ของโลกแห่งการบริหารเงิน

where I spent the next three decades as a global macro trader.

ที่ซึ่งผมใช้เวลาอีก 30 ปีต่อมา เป็นนักค้ามหภาคระดับโลก

And over that time, I've seen a lot of crazy things in the markets,

ในช่วงเวลานั้น ผมได้เห็น สิ่งที่บ้าคลั่งมากมายในตลาด

and I've traded a lot of crazy manias.

และผมเองก็ค้าขายอย่างบ้าคลั่งด้วยเช่นกัน

And unfortunately,

โชคไม่ดี

I'm sad to report that right now we might be in the grips

ผมเสียใจที่จะต้องบอกพวกคุณว่า ตอนนี้เราอาจจะติดอยู่กับ

of one of the most disastrous, certainly of my career,

หนึ่งในหายนะ โดยเฉพาะในอาชีพของผม

and one consistent takeaway is manias never end well.

และจุดจบที่มักจะเกิดขึ้นก็คือ ความบ้าคลั่งไม่เคยจบลงด้วยดี

Now, over the past 50 years,

กว่า 50 ปีที่ผ่านมา

we as a society have come to view our companies and corporations

เราในฐานะสังคม เริ่มที่จะมีมุมมองต่อ บริษัทของเรา องค์กรของเรา

in a very narrow, almost monomaniacal fashion

ด้วยรูปแบบมุมมองที่แคบมากๆ

with regard to how we value them,

ว่าเราจะให้มูลค่าต่อสิ่งต่างๆ อย่างไร

and we have put so much emphasis on profits,

เรามุ่งเน้นไปที่ผลกำไร

on short-term quarterly earnings and share prices,

รายได้ระยะสั้นรายไตรมาส และราคาหุ้น

at the exclusion of all else.

นอกเหนือจากสิ่งอื่นใด

It's like we've ripped the humanity out of our companies.

มันเหมือนกับเราได้กำจัดความเป็นมนุษย์ ทิ้งออกไปจากบริษัทของเรา

Now, we don't do that -- conveniently reduce something

แต่ตอนนี้ เราไม่ทำอย่างนั้น - ลดค่าบางสิ่งบางอย่างอย่างง่ายดาย

to a set of numbers that you can play with like Lego toys --

ไปเป็นกลุ่มตัวเลขที่คุณสามารถเล่นได้ เหมือนเล่นตัวต่อเลโก้

we don't do that in our individual life.

เราไม่ทำอย่างนั้นในชีวิตของเรา

We don't treat somebody or value them

เราไม่ปฎิบัติต่อผู้คนหรือให้ค่าเขา

based on their monthly income or their credit score,

โดยขึ้นกับรายได้ต่อเดือน หรือคะแนนความน่าเชื่อถือของเขา

but we have this double standard

แต่เรามีสองมาตรฐานนี้

when it comes to the way that we value our businesses,

เมื่อมันเกี่ยวกับเรื่องธุรกิจ

and you know what?

คุณรู้อะไรมั้ย

It's threatening the very underpinnings of our society.

สิ่งเหล่านี้คุกคามรากฐานของสังคมเรา

And here's how you'll see.

และคุณจะได้เห็นสิ่งนี้

This chart is corporate profit margins going back 40 years

แผนภาพนี้ คือส่วนต่างผลกำไรของบริษัท ย้อนหลัง 40 ปี

as a percentage of revenues,

เป็นเปอร์เซ็นต์ของรายได้

and you can see that we're at a 40-year high of 12.5 percent.

คุณจะเห็นว่า เรากำลังอยู่ที่จุดสูงสุด ในรอบ 40 ปี ที่ 12.5%

Now, hooray if you're a shareholder,

ไชโย!! ถ้าคุณเป็นผู้ถือหุ้น

but if you're the other side of that, and you're the average American worker,

แต่ถ้าคุณอยู่อีกฟากหนึ่งหละ และถ้าคุณคือผู้ใช้แรงงานอเมริกันทั่วไปหละ

then you can see it's not such a good thing.

คุณจะเห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องดีเลย

["U.S. Share of Income Going to Labor vs. CEO-to-Worker Compensation Ratio"]

["ส่วนแบ่งของรายได้ที่ไปสู่แรงงาน เทียบกับ อัตราส่วนผลตอบแทนระหว่างผู้บริหารกับคนงาน]

Now, higher profit margins do not increase societal wealth.

ส่วนต่างผลกำไรที่สูงขึ้น ไม่ได้เพิ่มความมั่งคั่งทางสังคม

What they actually do is they exacerbate income inequality,

แต่สิ่งที่มันทำคือ ทำให้ความไม่เท่าเทียมกันทางรายได้ เลวร้ายยิ่งขึ้น

and that's not a good thing.

ซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องดีเลย

But intuitively, that makes sense, right?

แต่จริงๆ แล้วมันสมเหตุสมผลมั้ย?

Because if the top 10 percent of American families

เพราะว่า ถ้าครอบครัวอเมริกัน 10%

own 90 percent of the stocks,

เป็นเจ้าของหุ้น 90%

as they take a greater share of corporate profits,

ดังนั้น พวกเขาก็จะได้ ส่วนแบ่งส่วนใหญ่ของกำไรบริษัท

then there's less wealth left for the rest of society.

จากนั้น ความมั่งคั่งส่วนน้อย ค่อยเหลือตกอยู่แก่คนที่เหลือของสังคม

Again, income inequality is not a good thing.

อีกครั้ง ความไม่เท่าเทียมทางรายได้ไม่ใช่เรื่องดี

This next chart, made by The Equality Trust,

แผนภาพถัดไปนี้ ทำโดย กองทุนความเท่าเทียม

shows 21 countries from Austria to Japan to New Zealand.

แสดงข้อมูล 21 ประเทศ จากออสเตรีย ไปถึงญี่ปุ่น และนิวซีแลนด์

On the horizontal axis is income inequality.

ในแกนแนวนอน คือความไม่เท่าเทียมทางรายได้

The further to the right you go, the greater the income inequality.

ยิ่งไปทางขวามากเท่าไหร่ ความไม่เท่าเทียมทางรายได้ยิ่งมากขึ้น

On the vertical axis are nine social and health metrics.

ในแกนแนวตั้ง คือมาตรวัดทางด้านสังคมและสุขภาพ 9 ปัจจัย

The more you go up that, the worse the problems are,

ยิ่งไปข้างบนมากเท่าไหร่ ปัญหายิ่งแย่ยิ่งขึ้น

and those metrics include life expectancy, teenage pregnancy, literacy,

มาตรวัดเหล่านั้นรวมไปถึง ความคาดหวังในชีวิต การตั้งท้องในวัยรุ่น การอ่านออกเขียนได้

social mobility, just to name a few.

การเคลื่อนย้ายทางสังคม เป็นต้น

Now, those of you in the audience who are Americans may wonder,

คราวนี้ พวกคุณที่เป็นผู้ฟังชาวอเมริกันอาจแปลกใจ

well, where does the United States rank?

แล้วอันดับของสหรัฐฯอยู่ไหนหละ

Where does it lie on that chart?

มันอยู่ตรงไหนบนแผนภาพนั่น

And guess what?

รู้มั้ย

We're literally off the chart.

เราหลุดโผจากแผนภาพนั้น

Yes, that's us,

ใช่ นั่นแหละพวกเรา

with the greatest income inequality

ด้วยความไม่เท่าเทียมทางรายได้ที่กว้างมาก

and the greatest social problems, according to those metrics.

ด้วยปัญหาทางสังคมที่ใหญ่มาก ตามมาตรวัดเหล่านั้น

Now, here's a macro forecast that's easy to make,

แหละนี่คือการพยากรณ์ภาพรวม ซึ่งทำได้ง่ายมาก

and that's, that gap between the wealthiest and the poorest,

ซึ่งก็คือ ช่องว่างระหว่างคนที่รวยที่สุดกับคนที่จนที่สุด

it will get closed.

จะถูกปิดลง

History always does it.

ประวัติศาสตร์เป็นอย่างนั้นเสมอ

It typically happens in one of three ways:

สิ่งที่มักจะเกิดหนึ่งในสามทางก็คือ

either through revolution, higher taxes, or wars.

ด้วยการปฎิวัติ เรียกเก็บภาษีสูงขึ้น หรือสงคราม

None of those are on my bucket list.

สิ่งเหล่านั้นไม่อยู่ในรายการก่อนตายของผม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, there's another way to do it,

ยังมีทางอื่นที่ทำได้

and that's by increasing justness in corporate behavior,

นั่นคือการเพิ่มถูกต้องเที่ยงธรรม เข้าไปในพฤติกรรมองค์กร

but the way that we're operating right now,

แต่วิธีการที่เรากำลังปฎิบัติอยู่ปัจจุบันนี้

that would require a tremendous change in behavior,

ต้องการการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมอย่างมหาศาล

and like an addict trying to kick a habit,

และเหมือนการเสพติด ในการเริ่มต้นแก้ไขนิสัย

the first step is to acknowledge that you have a problem.

ขั้นแรกคือการยอมรับว่าคุณมีปัญหา

And let me just say, this profits mania that we're on

ผมอยากจะบอกว่า ความคลั่งไคล้ในการทำกำไรที่พวกเราเป็นอยู่

is so deeply entrenched

มันฝังรากลึกมาก

that we don't even realize how we're harming society.

จนเราไม่เคยตระหนักว่า เราทำร้ายสังคมอยู่

Here's a small but startling example of exactly how we're doing that:

นี่คือตัวอย่างเล็กๆ แต่น่าประหลาดใจถึงสิ่งที่เรากำลังทำ

this chart shows corporate giving

แผนภาพนี้แสดงการให้ของบริษัท

as a percentage of profits, not revenues, over the last 30 years.

เป็นเปอร์เซ็นต์ของกำไร ไม่ใช่รายได้ ในรอบ 30 ปีที่ผ่านมา

Juxtapose that to the earlier chart of corporate profit margins,

เทียบกับแผนภาพก่อนหน้านี้ ที่เป็นส่วนต่างกำไรของบริษัท

and I ask you, does that feel right?

ผมอยากจะถามพวกคุณว่า มันดูแล้วถูกต้องไหม?

In all fairness, when I started writing this, I thought,

อย่างตรงไปตรงมา ตอนผมเริ่มเขียนสิ่งนี้ ผมคิดว่า

"Oh wow, what does my company, what does Tudor do?"

"ว้าววว... แล้วบริษัทของผม - ทูดอร์ (Tudor) - ทำอะไรลงไปบ้างเนี่ย"

And I realized we give one percent of corporate profits

แล้วผมได้รับรู้ว่า เรามอบ 1% ของกำไรบริษัท

to charity every year.

ให้กับการกุศลทุกๆ ปี

And I'm supposed to be a philanthropist.

แล้วผมคิดว่าผมเป็น ผู้ช่วยเหลือสังคม

When I realized that, I literally wanted to throw up.

พอผมรับรู้สิ่งนี้ ผมแทบจะอาเจียนออกมา

But the point is, this mania is so deeply entrenched

แต่ประเด็นคือ ความบ้าคลั่งนี้มันฝังรากลึก

that well-intentioned people like myself don't even realize that we're part of it.

จนแม้แต่คนที่มีความตั้งใจที่ดีอย่างผม ก็ไม่เคยตระหนักว่าเราก็เป็นส่วนหนึ่งของมัน

Now, we're not going to change corporate behavior

จริง ๆ แล้ว เราไม่ได้เปลี่ยนพฤติกรรมองค์กร

by simply increasing corporate philanthropy or charitable contributions.

โดยแค่เพิ่มการช่วยเหลือของบริษัท หรือเพิ่มยอดบริจาค

And oh, by the way, we've since quadrupled that,

อ้อ... อย่างไรก็ตาม เราได้เพิ่มมันไปสี่เท่า

but -- (Applause) -- Please.

แต่ -- (เสียงปรบมือ) --

But we can do it by driving more just behavior.

แต่เราสามารถทำมันได้มากกว่านี้ ด้วยการผลักดันพฤติกรรมที่เที่ยงธรรมให้มากยิ่งขึ้น

And one way to do it is actually trusting

โดยทางหนึ่งที่จะทำมันก็คือ

the system that got us here in the first place,

การเชื่อใจในระบบ ที่ทำให้เรามาอยู่จุดนี้แต่แรก

and that's the free market system.

และนั่นคือระบบตลาดเสรี

About a year ago, some friends of mine and I

เมื่อปีที่แล้ว เพื่อนผมหลายคนและตัวผมเอง

started a not-for-profit called Just Capital.

ได้เริ่มองค์กรไม่แสวงหากำไร ชื่อ "Just Capital"

Its mission is very simple:

เป้าหมายของมันนั้นง่ายมาก

to help companies and corporations

นั่นคือการช่วยบริษัทและองค์กรต่างๆ

learn how to operate in a more just fashion by using the public's input

เรียนรู้ในการดำเนินธุรกิจ ในรูปแบบที่มีคุณธรรมยิ่งขึ้น โดยใช้ข้อมูลสาธารณะ

to define exactly what the criteria are for just corporate behavior.

ในการนิยามว่าอะไรคือเกณฑ์ สำหรับพฤติกรรมองค์กรที่มีคุณธรรม

Now, right now, there's no widely accepted standard

ทุกวันนี้ ยังไม่มีมาตรฐานที่เป็นที่ยอมรับในวงกว้าง

that a company or corporation can follow, and that's where Just Capital comes in,

ให้บริษัทหรือองค์กรต่างๆ สามารถดำเนินตาม และนั่นคือสิ่งที่ "Just Capital" จะเข้ามาทำ

because beginning this year and every year we'll be conducting a nationwide survey

โดยในต้นปีนี้ และทุกๆ ปีต่อไป เราจะจัดการสำรวจทั่วประเทศ

of a representative sample of 20,000 Americans

โดยกลุ่มตัวอย่างของคนอเมริกัน 20,000 คน

to find out exactly what they think

เพื่อหาว่าพวกเขาคิดว่าอะไร

are the criteria for justness in corporate behavior.

คือเกณฑ์สำหรับความถูกต้องเที่ยงธรรม ในพฤติกรรมองค์กร

Now, this is a model that's going to start in the United States

นี่คือรูปแบบที่กำลังจะเริ่มในสหรัฐฯ

but can be expanded anywhere around the globe,

ซึ่งสามารถขยายไปที่ไหนก็ได้ทั่วโลก

and maybe we'll find out

และเราอาจจะค้นพบว่า

that the most important thing for the public

สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับสาธารณะ

is that we create living wage jobs, or make healthy products,

ก็คือเราได้สร้างงานที่พอยังชีพ หรือสร้างผลิตภัณฑ์เพื่อสุขภาพ

or help, not harm, the environment.

หรือช่วย ไม่ใช่ทำร้ายสิ่งแวดล้อม

At Just Capital, we don't know, and it's not for us to decide.

ที่ "Just Capital" เราไม่รู้ และมันก็ไม่ใช่การตัดสินใจของเรา

We're but messengers,

เราเป็นเพียงผู้ส่งสาร

but we have 100 percent confidence and faith in the American public

แต่เรามีความเชื่อและศรัทธาเต็ม 100% ต่อส่วนรวมของคนอเมริกัน

to get it right.

ที่จะทำมันให้ถูกให้ควร

So we'll release the findings this September for the first time,

ดังนั้น เราจะเปิดเผยผลการวิจัย ออกมาเป็นครั้งแรก ในเดือนกันยายนนี้

and then next year, we'll poll again,

แล้วในปีหน้า เราก็จะทำการสำรวจอีก

and we'll take the additive step this time

และเราจะเพิ่มขั้นตอนเข้าไปในครั้งหน้านี้

of ranking the 1,000 largest U.S. companies

ด้วยการจัดอันดับ 1,000 บริษัทที่ใหญ่ที่สุดในสหรัฐอเมริกา

from number one to number 1,000 and everything in between.

จากอันดับที่ 1 ถึงอันดับที่ 1,000 และทุกๆ อันดับที่อยู่ในนั้น

We're calling it the Just Index,

เราเรียกมันว่า ดัชนีความเที่ยงธรรม

and remember, we're an independent not-for-profit with no bias,

และโปรดจำไว้ว่า เราเป็นองค์กรอิสระไม่แสวงหากำไร ปราศจากอคติ

and we will be giving the American public a voice.

และเราจะเป็นกระบอกเสียง ให้กับส่วนรวมของคนอเมริกัน

And maybe over time, we'll find out that as people come to know

และเมื่อเวลานั้นมาถึง เราอาจจะพบว่า ผู้คนสามารถที่จะรู้ได้ว่า

which companies are the most just,

บริษัทไหนมีความเที่ยงธรรมมาก

human and economic resources will be driven towards them,

ผู้คนและทรัพยากรทางเศรษฐกิจ จะสามารถเคลื่อนเข้าหาบริษัทเหล่านั้น

and they'll become the most prosperous

และบริษัทเหล่านั้นก็จะเจริญยิ่งขึ้น

and help our country be the most prosperous.

และช่วยประเทศของเราให้เจริญยิ่งขึ้น

Now, capitalism has been responsible for every major innovation

ทุนนิยมได้รับผิดชอบต่อทุกๆ นวัตกรรมหลัก

that's made this world a more inspiring and wonderful place to live in.

ที่ทำให้โลกนี้น่าหลงใหล และเป็นที่ที่น่าอยู่

Capitalism has to be based on justice.

ทุนนิยมควรจะตั้งอยู่บนความยุติธรรม

It has to be, and now more than ever,

มันควรจะต้องเป็น มากกว่าที่เคยเป็นมา

with economic divisions growing wider every day.

ในขณะที่ภาคส่วนเศรษฐกิจได้ขยายตัวมากขึ้นทุกวัน

It's estimated that 47 percent of American workers

มีการประมาณการว่า 47% ของแรงงานอเมริกัน

can be displaced in the next 20 years.

จะหายไปในอีก 20ปีข้างหน้า

I'm not against progress.

ผมไม่ได้ต่อต้านความก้าวหน้า

I want the driverless car and the jet pack just like everyone else.

ผมต้องการรถไร้คนขับ หรือชุดจรวด เหมือนกับคนอื่นๆ

But I'm pleading for recognition that with increased wealth and profits

แต่ผมอยากร้องขอให้รับรู้ว่า ความมั่งคั่งและผลกำไรที่เพิ่มขึ้น

has to come greater corporate social responsibility.

ควรมาพร้อมกับความรับผิดชอบต่อสังคม

"If justice is removed," said Adam Smith, the father of capitalism,

อดัม สมิธ - บิดาแห่งทุนนิยมกล่าวไว้ว่า "ถ้าความยุติธรรมถูกขจัดไป"

"the great, the immense fabric of human society must in a moment

"ความยิ่งใหญ่จากการถักทอของสังคมมนุษย์

crumble into atoms."

จะถูกบดขยี้กลายเป็นผุยผงโดยพลัน"

Now, when I was young, and there was a problem,

ตอนผมยังเด็ก เวลามีปัญหา

my mama used to always sigh and shake her head and say,

แม่ของผมมักจะถอนหายใจ และเขย่ามือเธอ แล้วพูดว่า

"Have mercy, have mercy."

"จงมีเมตตา จงมีเมตตา"

Now's not the time for us, for the rest of us to show them mercy.

ตอนนี้ ไม่ใช่เวลาของเรา ของพวกเราทั้งหลายที่จะมีเมตตาต่อพวกเขา

The time is now for us to show them fairness,

ตอนนี้คือเวลาสำหรับเรา ที่จะแสดงความเป็นธรรมต่อพวกเขา

and we can do that, you and I,

และเราสามารถทำมันได้ คุณกับผม

by starting where we work, in the businesses that we operate in.

โดยเริ่มจากที่ที่เราทำงาน ธุรกิจที่เราดำเนินกิจการ

And when we put justness on par with profits,

และเมื่อเราให้ความเที่ยงธรรม เท่าเทียมกับการทำกำไร

we'll get the most wonderful thing in all the world.

เราจะได้สิ่งที่น่าทึ่งที่สุดในโลกนี้

We'll take back our humanity.

เราจะได้ความเป็นมนุษย์ของเรากลับคืนมา

Thank you.

ขอบคุณ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)