Paul Tudor Jones II: Why we need to rethink capitalism

پل تودور جونز: چرا باید در نظام سرمایه‌داری تجدید نظر کنیم

Translator: soheila Jafari Reviewer: Saeid Saadat Talab

This is a story about capitalism.

این روایتی درباره سرمایه‌داری است.

It's a system I love

سیستسمی که من عاشقش هستم

because of the successes and opportunities it's afforded me and millions of others.

به دلیل موفقیت و فرصت‌هایی که برای من و میلیونها نفر دیگر فراهم کرده.

I started in my 20s trading commodities, cotton in particular, in the pits,

من دهه بیست زندگیم تجارت پنبه را در یک دشت شروع کردم،

and if there was ever a free market free-for-all, this was it,

و اگرتا آن زمان بازار آزادی برای همه بود، چنین بازاری بود،

where men wearing ties but acting like gladiators

جایی که مردی با کروات اما مانند گلادیتور

fought literally and physically for a profit.

برای بدست آوردن سود، مبارزه کلامی و جسمی می‌کرد.

Fortunately, I was good enough that by the time I was 30,

خوشبختانه، زمانی که ۳۰ ساله بودم به موفقیت رسیدم،

I was able to move into the upstairs world of money management,

و قادرشدم که به سوی مدیریت مالی جهانی حرکت کنم،

where I spent the next three decades as a global macro trader.

جایی که سه دهه را به عنوان بازرگان بزرگ جهانی گذراندم.

And over that time, I've seen a lot of crazy things in the markets,

و از آن زمان، چیزهای دیوانه‌وار زیادی در بازار دیده‌ام،

and I've traded a lot of crazy manias.

و چیزهای دیوانه‌وار زیادی را معامله کرده‌ام.

And unfortunately,

متاسفانه،

I'm sad to report that right now we might be in the grips

برای من بسیار ناراحت کننده است که بگویم که در چنگال

of one of the most disastrous, certainly of my career,

یکی از مصیبت بارترین و خطرناک ترین زمان‌ها قطعا در طی زندگی حرفه‌ای ام هستیم،

and one consistent takeaway is manias never end well.

و این پیام ثابتی است که هرگز پایان خوشی ندارد.

Now, over the past 50 years,

در طی پنجاه سال گذشته،

we as a society have come to view our companies and corporations

ما به عنوان یک جامعه نگاه بسیار کوته‌فکرانه‌ای به شرکت‌ها و بنگاه‌های تجاری‌مان داشته‌ایم،

in a very narrow, almost monomaniacal fashion

با توجه به چگونگی ارزشی که برای آنها قايل شدیم،

with regard to how we value them,

تقریبا روش جنون آمیزی بوده است،

and we have put so much emphasis on profits,

و تاکید بسیار زیادی فقط روی سود و منفعت،

on short-term quarterly earnings and share prices,

درآمد درطی سه ماهه کوتاه مدت و قیمت سهام، کرده‌ایم.

at the exclusion of all else.

به قیمت محرومیت سایر افراد.

It's like we've ripped the humanity out of our companies.

این مثل پاره پاره کردن انسانیت به خاطر شرکت‌هایمان است.

Now, we don't do that -- conveniently reduce something

اکنون، ما اینکار را نمی‌کنیم-- به راحتی چیزی را کم می کنیم

to a set of numbers that you can play with like Lego toys --

تا اعدادی را که می‌توانیم با آنها مثل اسباب بازی لوگو بازی کنیم کنار هم بچینیم--

we don't do that in our individual life.

ما در زندگی شخصی‌مان این‌کار را نمی‌کنیم.

We don't treat somebody or value them

ما افراد را بر اساس

based on their monthly income or their credit score,

درآمد ماهیانه‌ یا عدد کارت اعتباریشان ارزش‌ گذاری و با آنها رفتار نمی‌کنیم

but we have this double standard

اما هنگامی که نوبت به ارزش‌ گذاری داد و ستدمان می شود

when it comes to the way that we value our businesses,

این یک بام و دو هوا را انجام می‌دهیم،

and you know what?

و می‌دانید موضوع چیست؟

It's threatening the very underpinnings of our society.

این تهدید بزرگی برای شالوده و زیربنای جامعه ماست.

And here's how you'll see.

در اینجا می‌توانید ببینید که چگونه اتفاق افتاده.

This chart is corporate profit margins going back 40 years

این نمودار حاشیه سود شرکت‌های بزرگ است که

as a percentage of revenues,

درصدی از درآمد در ۴۰ گذشته را نشان می‌دهد،

and you can see that we're at a 40-year high of 12.5 percent.

می بینید که ما اکنون ۱۲/۵ درصد بالاتر از تمامی ۴۰ سال گذشته هستیم.

Now, hooray if you're a shareholder,

اگر شما سهامدار هستید هورا،

but if you're the other side of that, and you're the average American worker,

اما اگر شما در طرف دیگر هستید اگر طبقه متوسط کارگران امریکایی هستید،

then you can see it's not such a good thing.

آن‌وقت می‌بنید که این چندان خوب نیست.

["U.S. Share of Income Going to Labor vs. CEO-to-Worker Compensation Ratio"]

["نسبت تقسیم درآمد کارگران در مقابل اعضای هیئت مدیره در ایالات متحده "]

Now, higher profit margins do not increase societal wealth.

خُب، حاشیه سود بالاتر ثروت اجتماعی را افزایش نمی‌دهد.

What they actually do is they exacerbate income inequality,

آنچه که درواقع انجام می‌دهد تشدید نابرابری است،

and that's not a good thing.

و این چیز خوبی نیست.

But intuitively, that makes sense, right?

اما این احساس را به وجود میآورد که این منطقی است، درسته؟

Because if the top 10 percent of American families

زیرا اگر دهک بالای خانواده‌های آمریکایی

own 90 percent of the stocks,

مالک ۹۰ درصد از سهام باشند،

as they take a greater share of corporate profits,

چنان‌چه آنها سهم بسیار بزرگی از سود را بردارند،

then there's less wealth left for the rest of society.

آنگاه سهم کمی برای بقیه جامعه باقی می‌ماند.

Again, income inequality is not a good thing.

باز هم نابرابری درآمد چیز خوبی نیست.

This next chart, made by The Equality Trust,

نمودار بعدی، توسط بنیاد The Equality Trust تهیه شده،

shows 21 countries from Austria to Japan to New Zealand.

از اتریش تا ژاپن تا نیوزیلند را در قرن بیست و یکم نشان می‌دهد.

On the horizontal axis is income inequality.

محور افقی نابرابری درآمدی است.

The further to the right you go, the greater the income inequality.

هرچه به سمت راست بروید، نابرابری بیشتری دارید.

On the vertical axis are nine social and health metrics.

در محور عمودی ۹ معیار اجتماعی و بهداشت و درمان آمده است.

The more you go up that, the worse the problems are,

هر چه بالاتر بروید، مشکل بزرگتر و بدتر است،

and those metrics include life expectancy, teenage pregnancy, literacy,

در خصوص این معیارها از جمله امید به زندگی، بارداری نوجوانان، بی سوادی،

social mobility, just to name a few.

تحرک اجتماعی( حرکت به بالا یا پائین طبقات اجتماعی)، فقط خواستم چندتا را نام برده باشم.

Now, those of you in the audience who are Americans may wonder,

آمریکاییهای حاضر در اینجا هستید شاید بخواهید بدانید،

well, where does the United States rank?

که جای آمریکا در رده‌بندی این نمودار کجاست؟

Where does it lie on that chart?

آمریکا در کجای این نمودار قرار گرفته؟

And guess what?

و حدس بزنید؟

We're literally off the chart.

ما دقیقا خارج از این نمودار هستیم.

Yes, that's us,

بله این ما هستیم،

with the greatest income inequality

با بالاترین نابرابری درآمدی

and the greatest social problems, according to those metrics.

و بر اساس این معیارها با بالاترین مشکلات اجتماعی.

Now, here's a macro forecast that's easy to make,

پیش‌بینی کلانی هست که خیلی راحت می‌توان آن را برآورد کرد،

and that's, that gap between the wealthiest and the poorest,

این فاصله بین داراترین و ندارترین فرد است،

it will get closed.

که نزدیک می شود.

History always does it.

تاریخ همواره این کار را می‌کند.

It typically happens in one of three ways:

معمولا از طریق یکی از این سه راه اتفاق می‌افتد:

either through revolution, higher taxes, or wars.

از طریق انقلاب، مالیات بالا و یا جنگ.

None of those are on my bucket list.

هیچ یک از اینها در لیست من نیستند.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

Now, there's another way to do it,

خب، راه دیگری وجود دارد،

and that's by increasing justness in corporate behavior,

که بالابردن عدالت درعملکرد شرکت‌ها است،

but the way that we're operating right now,

اما با توجه به راهی که امروز طی می کنیم،

that would require a tremendous change in behavior,

نیاز به تغییر بسیار بزرگی در رفتارمان داریم،

and like an addict trying to kick a habit,

و مانند یک معتاد که تلاش می‌کند که به اعتیادش اعتیادش را ترک کند،

the first step is to acknowledge that you have a problem.

اولین قدم این است که قبول کنیم که مشکل داریم.

And let me just say, this profits mania that we're on

بگذارید به شما بگویم، این شهوت سود که دچارش هستیم

is so deeply entrenched

عمیقا در ذهن ما تثبیت شده است

that we don't even realize how we're harming society.

آنچنان‌که حتی متوجه نمی‌شویم چگونه درحال آسیب رساندن به جامعه هستیم.

Here's a small but startling example of exactly how we're doing that:

این نمونه کوچکی اما شگفت آوریست که نشان می دهد چگونه اینکار را می‌کنیم:

this chart shows corporate giving

این نمودار نشان دهنده بخشش شرکت‌های بزرگ

as a percentage of profits, not revenues, over the last 30 years.

از درصدی از سود -نه درآمد- در طی ۳۰ سال است.

Juxtapose that to the earlier chart of corporate profit margins,

از شما می‌پرسم، آیا مقایسه ابتدای نمودار با

and I ask you, does that feel right?

حاشیه سود شرکت‌های بزرگ درست است؟

In all fairness, when I started writing this, I thought,

منصفانه می‌گویم، هنگامی که من شروع به نوشتن کردم، فکر کردم،

"Oh wow, what does my company, what does Tudor do?"

"آه، وای، شرکت من چه می‌کند، تودر چه می کند؟"

And I realized we give one percent of corporate profits

متوجه شدم ما یک درصد از سود شرکت را

to charity every year.

سالیانه به موسسات خیریه می‌دهیم.

And I'm supposed to be a philanthropist.

قرار است من یک فرد انسان‌دوست و نیکوکار باشم.

When I realized that, I literally wanted to throw up.

هنگامی که این را فهمیدم، واقعا نزدیک بود بالا بیاورم.

But the point is, this mania is so deeply entrenched

اما نکته این است این شیدایی و دیوانه‌وار (به دنبال سود بودن) چنان عمیقا در ما تثبیت شده

that well-intentioned people like myself don't even realize that we're part of it.

که حتی مردمی که حسن نیت دارند از جمله خودم تشخیص نمی‌دهند که ما نیز جزيی از آن هستیم.

Now, we're not going to change corporate behavior

ما قصد تغییر عملکرد شرکت‌های بزرگ را تنها برای

by simply increasing corporate philanthropy or charitable contributions.

بالا بردن بخشش انساندوستانه یا کمک های خیریه نداریم.

And oh, by the way, we've since quadrupled that,

به هر حال، چهار برابرش کردیم،

but -- (Applause) -- Please.

اما - (تشویق حضار) - لطفا.

But we can do it by driving more just behavior.

اما با به تحرک درآوردن عدالت و برابری بیشتر می‌توانیم این‌کار را بکنیم

And one way to do it is actually trusting

و یکی از راه‌ها برای انجام آن، اعتماد واقعی

the system that got us here in the first place,

به سیستمی است که ما را به مقام اول جهان رسانیده،

and that's the free market system.

و این سیستم بازار آزاد است.

About a year ago, some friends of mine and I

حدود یک سال پیش، من و تعدادی از دوستانم

started a not-for-profit called Just Capital.

یک بنگاه غیر انتفاعی با نام «سرمایه عادلانه» ایجاد کردیم.

Its mission is very simple:

ماموریتش خیلی ساده است:

to help companies and corporations

کمک به شرکت‌ها و سازمان‌های بزرگ

learn how to operate in a more just fashion by using the public's input

برای یادگیری اینکه چگونه با استفاده ازداده‌های عمومی به روش عادلانه‌تری را فعالیت کنند

to define exactly what the criteria are for just corporate behavior.

تا دقیقا به معیارهای عدالتِ عملکردِ شرکتی برسند.

Now, right now, there's no widely accepted standard

خب، در حال حاضر استاندارد پذیرفته شده ای وجود ندارد

that a company or corporation can follow, and that's where Just Capital comes in,

که یک شرکت یا سازمان بتواند آن را دنبال کند، و این جایی است که «سرمایه عادلانه» پیش می‌آید،

because beginning this year and every year we'll be conducting a nationwide survey

چون در ابتدای امسال وهر ساله ما یک نظرسنجی عمومی

of a representative sample of 20,000 Americans

با نمونه ۲۰٫۰۰۰ نفری آمریکایی‌ها می‌گیریم

to find out exactly what they think

برای یافتن دقیقا همان چیزی که فکر می‌کنم

are the criteria for justness in corporate behavior.

معیار مناسبی برای درستی عملکرد شرکت‌ها است.

Now, this is a model that's going to start in the United States

خب این مدلی است که قرار است در ایالات متحده شروع شود

but can be expanded anywhere around the globe,

اما می‌تواند به تمامی جهان گسترش یابد،

and maybe we'll find out

و شاید ما دریابیم

that the most important thing for the public

که مهم‌ترین چیز برای عموم مردم

is that we create living wage jobs, or make healthy products,

ایجاد مشاغلی با درآمد مناسب برای زندگی، یا تولیدات سالم،

or help, not harm, the environment.

و یا صدمه نرساندن و کمک به محیط زیست است.

At Just Capital, we don't know, and it's not for us to decide.

در «سرمایه عادلانه» ما این را نمی‌دانیم و پیدا کردن آن هم کار ما نیست.

We're but messengers,

ما پیام‌آوران هستیم،

but we have 100 percent confidence and faith in the American public

اما ۱۰۰ درصد مطمئنیم و به کارمان برای عموم مردم آمریکا ایمان داریم

to get it right.

تا به نقطه درست برسیم.

So we'll release the findings this September for the first time,

خب ما برای اولین بار در ماه سپتامبر یافته‌هایمان را منتشر خواهیم کرد،

and then next year, we'll poll again,

و سال بعد دوباره نظر سنجی می‌کنیم،

and we'll take the additive step this time

و این بار گامهای فزاینده برخواهیم داشت

of ranking the 1,000 largest U.S. companies

تا۱٫۰۰۰ شرکت بزرگ امریکایی را

from number one to number 1,000 and everything in between.

به ترتیب از یک تا ۱٫۰۰۰ رده‌بندی کنیم.

We're calling it the Just Index,

ما آن را شاخص عدالت و دادگری می‌نامیم،

and remember, we're an independent not-for-profit with no bias,

و به یاد داشته باشید، ما مستقل، غیرانتقاعی و بی‌طرف هستیم،

and we will be giving the American public a voice.

و صدای مردم آمریکا خواهیم بود.

And maybe over time, we'll find out that as people come to know

شاید با گذشت زمان دریابیم که با آگاهی یافتن مردم

which companies are the most just,

از این‌که کدام شرکت‌ها عادلانه‌ترعمل می‌کنند،

human and economic resources will be driven towards them,

منابع انسانی و اقتصادی را به سوی آنها حرکت می‌دهد،

and they'll become the most prosperous

و آنها تبدیل به مرفه‌ترین خواهند شد

and help our country be the most prosperous.

و به کشور ما کمک خواهند کرد که مرفه‌ترین شود.

Now, capitalism has been responsible for every major innovation

هر نوآوری و اختراع بزرگی را نظام سرمایه‌داری به وجود آورده

that's made this world a more inspiring and wonderful place to live in.

که جهان را الهام‌بخش ترین و شگفت انگیزترین مکان برای زندگی کرده است.

Capitalism has to be based on justice.

سرمایه‌داری باید بر پایه عدالت و دادگری قرار گیرد.

It has to be, and now more than ever,

و امروز بیش از هر زمان دیگری می‌باید

with economic divisions growing wider every day.

هر روزه بخش‌های اقتصادی در حال رشد و گسترش باشند.

It's estimated that 47 percent of American workers

برآورد شده که ۴۷ درصد کارگران آمریکایی

can be displaced in the next 20 years.

در طی ۲۰ سال آینده آواره خواهند شد.

I'm not against progress.

من علیه پیشرفت نیستم.

I want the driverless car and the jet pack just like everyone else.

من هم مانند هر کس دیگری خودرو بدون راننده و جت پک می خواهم (جتی کوچکی که به پشت فرد بسته میشود)

But I'm pleading for recognition that with increased wealth and profits

اما اصرار دارم برای به رسمیت شناخته شدن اینکه افزایش ثروت و سود،

has to come greater corporate social responsibility.

بایستی همراه با افزایش مسئولیت اجتماعی شرکت‌ها باشد.

"If justice is removed," said Adam Smith, the father of capitalism,

آدام اسمیت، پدر سرمایه داری گفت،" اگر عدالت از میان برود،

"the great, the immense fabric of human society must in a moment

بافه‌ی گسترده‌ی جامعه بشری، در یک آن

crumble into atoms."

فرو ریخته به ذرات اتم تبدیل می‌شود. "

Now, when I was young, and there was a problem,

زمانی که جوان بودم، و مشکلی پیش می‌آمد،

my mama used to always sigh and shake her head and say,

مادرم همیشه سر تکان می‌داد و آه می‌کشید و می‌گفت:

"Have mercy, have mercy."

"بخشنده باش، بخشنده باش."

Now's not the time for us, for the rest of us to show them mercy.

امروز زمانه، زمانه نشان دادن بخشندگی‌مان به دیگران نیست،

The time is now for us to show them fairness,

زمان نشان دادن دادگری و انصاف به آنها است.

and we can do that, you and I,

و ما می‌توانیم این کار را انجام دهیم، من و شما،

by starting where we work, in the businesses that we operate in.

با شروع کردن از جایی که کار می‌کنیم، در کسب و کاری که مشغول هستیم،

And when we put justness on par with profits,

و هنگامی که عدالت و دادگری را با سود همتراز کنیم،

we'll get the most wonderful thing in all the world.

زیبا ترین و شگفت‌آورترین چیزها را در تمامی جهان به دست خواهیم آورد.

We'll take back our humanity.

ما انسانیت‌مان را برمی‌گردانیم.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)