Peter Saul: Let's talk about dying

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Suwitcha Chandhorn Reviewer: Yada Sattarujawong

Look, I had second thoughts, really,

คุณครับ ผมลองคิดทบทวนดูแล้ว จริงๆนะ

about whether I could talk about this

ว่าผมควรจะพูดถึงเรื่องนี้ หรือสามารถจะพูดเรื่องนี้

to such a vital and alive audience as you guys.

กับผู้ชมที่ยังมีชีวิตและเคลื่อนไหวอยู่ อย่างพวกคุณหรือเปล่า

Then I remembered the quote from Gloria Steinem,

แล้วผมก็นึกขึ้นมาได้ถึงคำพูดของ กลอเรีย สไตเนม

which goes,

ที่ว่า

"The truth will set you free,

"ความจริงจะให้อิสรภาพกับคุณ

but first it will piss you off." (Laughter)

แต่มันจะต้องทำให้คุณอารมณ์เสียซะก่อน" (เสียงหัวเราะ)

So -- (Laughter)

เพราะงั้น (เสียงหัวเราะ)

So with that in mind, I'm going to set about

ด้วยประโยคนั้นในใจ ผมกำลังจะลงมือ

trying to do those things here,

ลองทำแบบนั้นที่นี่

and talk about dying in the 21st century.

คือลองพูดเกี่ยวกับความตายในศตวรรษที่ 21 นี้

Now the first thing that will piss you off, undoubtedly,

ทีนี้สิ่งแรกที่จะต้องทำให้คุณอารมณ์เสียแหงๆ

is that all of us are, in fact, going to die

ก็คือความจริงที่ว่า พวกเราทุกคนต้องตาย

in the 21st century.

ในศตวรรษที่ 21 นี้

There will be no exceptions to that.

ไม่มีข้อยกเว้นสำหรับเรื่องนั้น

There are, apparently, about one in eight of you

เห็นได้ชัดว่า มีหนึ่งในแปดของพวกคุณ

who think you're immortal, on surveys, but --

ที่คิดว่าตัวเองเป็นอมตะ มันเป็นจากผลการสำรวจ แต่...

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Unfortunately, that isn't going to happen.

โชคร้ายที่มันคงจะไม่เกิดขึ้น

While I give this talk, in the next 10 minutes,

ในขณะที่ผมกำลังพูดเรื่องนี้อยู่ ในอีก 10 นาทีข้างหน้า

a hundred million of my cells will die,

เซลส์จำนวนร้อยล้านเซลส์ในตัวผมจะตาย

and over the course of today, 2,000 of my brain cells

และเมื่อถึงสิ้นวัน เซลส์สมอง 2,000 เซลส์ของผม

will die and never come back,

จะตาย และไม่มีทางฟื้นคืนกลับ

so you could argue that the dying process

ดังนั้นคุณสามารถพูดได้ว่า กระบวนการเสียชีวิต

starts pretty early in the piece.

เริ่มต้นขึ้นแต่เนิ่นๆ เป็นส่วนๆไป

Anyway, the second thing I want to say about dying in the

อย่างไรก็ตาม เรื่องที่สองที่ผมต้องการจะพูดเกี่ยวกับความตาย

21st century, apart from it's going to happen to everybody,

ในศตวรรษที่ 21 นอกจากเรื่องที่ว่ามันต้องเกิดกับทุกคน

is it's shaping up to be a bit of a train wreck

ก็คือ มันทำให้เราต้องเผชิญกับภาวะคล้ายรถไฟเบรคแตก

for most of us,

สำหรับพวกเราส่วนใหญ่

unless we do something to try and reclaim this process

ถ้าเราไม่ทำอะไรบางอย่างที่จะฟื้นฟูกระบวนการนี้

from the rather inexorable trajectory that it's currently on.

จากวิถีที่ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงซึ่งดำรงอยู่

So there you go. That's the truth.

เพราะงั้นนี่ไง นี่คือความจริง

No doubt that will piss you off, and now let's see

ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันต้องทำให้คุณหัวเสียแน่ๆ ทีนี้ลองมาดูกันว่า

whether we can set you free. I don't promise anything.

เราจะสามารถช่วยให้คุณพ้นภาวะนี้ไปได้หรือไม่ ผมไม่ให้สัญญาอะไรนะครับ

Now, as you heard in the intro, I work in intensive care,

ทีนี้ ตามที่คุณรู้มา ผมทำงานในห้อง ICU

and I think I've kind of lived through the heyday

และผมคิดว่าผมได้อยู่ในยุครุ่งเรือง

of intensive care. It's been a ride, man.

ของ ICU เลยล่ะ มันเป็นประสบการณ์ที่เหลือเชื่อครับ

This has been fantastic.

มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์

We have machines that go ping.

เรามีเครื่องจักรที่ส่งเสียงดัง ปิ๊บ

There's many of them up there.

มีอยู่เยอะด้วยที่นั่น

And we have some wizard technology which I think

และเรามีเทคโนโลยีวิเศษ ที่ผมคิดว่า

has worked really well, and over the course of the time

มันทำงานได้ดีมาก ในช่วงเวลาดังกล่าว

I've worked in intensive care, the death rate

ผมทำงานใน ICU ซึ่งอัตราการเสียชีวิต

for males in Australia has halved,

สำหรับเพศชายในออสเตรเลีย ลดลงครึ่งหนึ่ง

and intensive care has had something to do with that.

และการดูแลใกล้ชิดของหน่วย (ICU) เกี่ยวข้องกับอัตราที่ลดลงนั้น

Certainly, a lot of the technologies that we use

แน่นอนว่า เทคโนโลยีจำนวนมากที่เราใช้

have got something to do with that.

มีส่วนเกี่ยวข้องกับตัวเลขที่ลดลงนั้น

So we have had tremendous success, and we kind of

ดังนั้นเราจึงประสบความสำเร็จอย่างสูง เราถึงกับ

got caught up in our own success quite a bit,

ถูกตรึงไว้กับความสำเร็จของเราเองชั่วระยะเวลาหนึ่ง

and we started using expressions like "lifesaving."

และเราเริ่มใช้ว่า "ช่วยชีวิต"

I really apologize to everybody for doing that,

ผมขอโทษจากใจ กับทุกท่านที่ทำไปอย่างนั้น

because obviously, we don't.

เพราะเห็นได้ชัดว่า เราทำไม่ได้

What we do is prolong people's lives,

สิ่งที่เราทำก็คือ การยืดชีวิตของคนออกไป

and delay death,

และทำให้ความตายเกิดขึ้นช้าลง

and redirect death, but we can't, strictly speaking,

และเปลี่ยนทิศทางของความตาย แต่เราคงไม่สามารถกล่าวได้เต็มปากว่า

save lives on any sort of permanent basis.

เราได้ช่วยชีวิต ในความหมายที่แปลว่า มันจะยังคงอยู่อย่างนี้ได้ตลอดไป

And what's really happened over the period of time

และสิ่งที่เกิดขึ้น ในช่วงเวลานั้น

that I've been working in intensive care is that

ช่วงที่ผมได้ทำงานอยู่ที่ห้อง ICU ก็คือ

the people whose lives we started saving back in the '70s,

บรรดาคนที่เราเคยช่วยชีวิตไว้ได้ ในช่วงทศวรรษที่ 70

'80s, and '90s, are now coming to die in the 21st century

80 และ 90 ก็ทยอยเสียชีวิตลง ในศตวรรษที่ 21

of diseases that we no longer have the answers to

จากโรคที่เราไม่มีทางรักษา

in quite the way we did then.

ไม่ใช่ด้วยวิธีที่เราเคยทำมาก่อนหน้านี้

So what's happening now is there's been a big shift

ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ ก็คือมีการยกระดับครั้งใหญ่

in the way that people die,

ในวิถีการเสียชีวิตของคน

and most of what they're dying of now isn't as amenable

และส่วนใหญ่แล้ว สิ่งที่ทำให้เราเสียชีวิตตอนนี้ ก็ไม่เหมือนสิ่งที่เคยยอมสยบให้เรา

to what we can do as what it used to be like

กับสิ่งที่เราสามารถทำได้ เหมือนกับที่เคยเป็นมา

when I was doing this in the '80s and '90s.

เมื่อตอนที่ผมทำงานนี้ตอนช่วงทศวรรษที่ 80 และ 90

So we kind of got a bit caught up with this,

ดังนั้นเราคงต้องพยายามตามให้ทัน

and we haven't really squared with you guys about

และเรายังไม่ไปถึงไหน กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกคุณ

what's really happening now, and it's about time we did.

ในตอนนี้ และเป็นเวลาที่เราต้องทำอะไรแล้ว

I kind of woke up to this bit in the late '90s

ผมรู้สึกตื่นตัวกับเรื่องนี้ในช่วงปลายทศวรรษที่ 90

when I met this guy.

เมื่อผมได้พบคนผู้นี้

This guy is called Jim, Jim Smith, and he looked like this.

คนคนนี้ชื่อ จิม, จิม สมิธ เขามีลักษณะประมาณนี้

I was called down to the ward to see him.

ผมถูกเรียกไปที่แผนกเพื่อดูเขา

His is the little hand.

มือของเขาเป็นมือเล็กๆ

I was called down to the ward to see him

ผมถูกเรียกไปที่แผนกเพื่อดูเขา

by a respiratory physician.

โดยแพทย์ทางเดินหายใจ

He said, "Look, there's a guy down here.

เขาบอกว่า "ดูสิ มีคนที่อยู่ที่นี่

He's got pneumonia,

เขาเป็นโรคปอดบวม

and he looks like he needs intensive care.

และดูเหมือนว่า เขาจะต้องการความช่วยเหลือด่วน

His daughter's here and she wants everything possible

ลูกสาวของเขาอยู่ที่นั่น เธอต้องการให้ทำอะไรก็ได้

to be done."

เพื่อช่วยชีวิตเขาให้ได้"

Which is a familiar phrase to us.

ซึ่งเป็นประโยคที่คุ้นเคยสำหรับเรา

So I go down to the ward and see Jim,

ดังนั้นผมจึงลงไปที่แผนกแล้วดูจิม

and his skin his translucent like this.

ผิวของเขาโปร่งบางอย่างที่เห็น

You can see his bones through the skin.

คุณจะมองเห็นกระดูกของเขาผ่านผิวได้เลย

He's very, very thin,

เขาผอม ผอมมากๆ

and he is, indeed, very sick with pneumonia,

และที่จริง เขาอาการหนักมาก จากโรคปอดบวม

and he's too sick to talk to me,

เขาป่วยเกินกว่าจะพูดกับผม

so I talk to his daughter Kathleen, and I say to her,

ดังนั้นผมจึงพูดกับลูกสาวของเขา เคทลีน บอกเธอว่า

"Did you and Jim ever talk about

"คุณและจิมเคยคุยกันบ้างมั้ย

what you would want done

ว่าเขาต้องการให้ทำอะไร

if he ended up in this kind of situation?"

ถ้าเขาต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้"

And she looked at me and said, "No, of course not!"

เธอมองผม แล้วบอกว่า "ไม่ ไม่แม้แต่จะคิด"

I thought, "Okay. Take this steady."

ผมคิดในใจว่า "โอเค ใจเย็นนะเรา"

And I got talking to her, and after a while, she said to me,

แล้วผมก็คุยกับเธอ หลังจากนั้นพักหนึ่ง เธอบอกกับผมว่า

"You know, we always thought there'd be time."

"คุณรู้มั้ย เรามักจะคิดว่า คงจะยังพอมีเวลา"

Jim was 94. (Laughter)

จิมอายุ 94 (เสียงหัวเราะ)

And I realized that something wasn't happening here.

ผมรู้สึกตระหนักว่า บางอย่างไม่ได้เกิดขึ้นที่นี่

There wasn't this dialogue going on

ไม่มีการสนทนาในเรื่อง

that I imagined was happening.

ที่ผมคิดว่าควรจะเกิดขึ้น

So a group of us started doing survey work,

ดังนั้นกลุ่มของเราได้เริ่มทำการสำรวจ

and we looked at four and a half thousand nursing home

โดยเราเริ่มจากบ้านคนชรา 4,500 แห่ง

residents in Newcastle, in the Newcastle area,

คนที่อาศัยอยู่ในนิวคาสเซิล ในบริเวณนิวคาสเซิล

and discovered that only one in a hundred of them

และค้นพบว่ามีเพียงหนึ่งในร้อยของพวกเขา

had a plan about what to do when their hearts stopped beating.

ที่มีการวางแผนไว้ว่าจะทำอะไร เมื่อหัวใจของพวกเขาหยุดเต้น

One in a hundred.

หนึ่งในร้อย

And only one in 500 of them had plan about what to do

และมีเพียงหนึ่งใน 500 คนเท่านั้น ที่วางแผนรับมือไว้

if they became seriously ill.

ถ้าหากว่าพวกเขาป่วยหนัก

And I realized, of course, this dialogue

แน่นอน ผมตระหนักว่า การสนทนาเรื่องนี้

is definitely not occurring in the public at large.

จะไม่มีทางได้เกิดขึ้นในวงกว้าง

Now, I work in acute care.

ตอนนี้ ผมทำงานในหน่วยดูแลโรคปัจจุบัน

This is John Hunter Hospital.

นี่คือโรงพยาบาล จอห์น ฮันเตอร์

And I thought, surely, we do better than that.

และผมคิดว่า แหงล่ะ เราทำได้ดีกว่านี้

So a colleague of mine from nursing called Lisa Shaw and I

ดังนั้น เพื่อนร่วมงานของผมจากหน่วยพยาบาล ชื่อ ลิซ่า ชอว์ และ ผมเอง

went through hundreds and hundreds of sets of notes

อ่านบันทึกหลายร้อย หลายพันชุด

in the medical records department

ในแผนกเก็บบันทึกทางการแพทย์

looking at whether there was any sign at all

เพื่อค้นหาสัญญาณใดๆก็ตาม

that anybody had had any conversation about

ว่ามีใครซักคนมั้ย ที่มีบทสนทนาเกี่ยวกับ

what might happen to them if the treatment they were

สิ่งที่จะเกิดขึ้นกับพวกเขา ถ้าการรักษาที่เขาได้รับ

receiving was unsuccessful to the point that they would die.

ไม่ประสบความสำเร็จ จนกระทั่งพวกเขาเสียชีวิต

And we didn't find a single record of any preference

และเราไม่ได้พบการบันทึกใดเลยแม้แต่ชิ้นเดียว ที่เชื่อมโยง

about goals, treatments or outcomes from any

ไปยังเป้าหมาย การรักษา หรือ ผลการรักษา จาก

of the sets of notes initiated by a doctor or by a patient.

ชุดบันทึก ที่คุณหมอ หรือ คนไข้เอง ได้บันทึกไว้

So we started to realize

เราจึงเริ่มตระหนักว่า

that we had a problem,

เรามีปัญหาเสียแล้ว

and the problem is more serious because of this.

และปัญหานี้ใหญ่หลวงนัก เป็นเพราะเรื่องนี้

What we know is that obviously we are all going to die,

สิ่งที่เรารู้คือ เรากำลังจะเสียชีวิต

but how we die is actually really important,

แต่เราจะตายยังไง เป็นเรื่องที่สำคัญมากจริงๆ

obviously not just to us, but also to how that

เพราะมันไม่ใช่แค่ตัวเรา แต่ยังเป็นผลที่จะกระทบ

features in the lives of all the people who live on afterwards.

กับชีวิตของคนอื่นๆ ที่จะต้องดำเนินต่อไป

How we die lives on in the minds of everybody

ความตายของเรา ดำรงอยู่ในจิตใจของทุกคน

who survives us, and

ที่ช่วยชีวิตเรา และ

the stress created in families by dying is enormous,

ความตึงเครียดที่เกิดขึ้นในครอบครัว จากการเสียชีวิตนั้นเหลือล้น

and in fact you get seven times as much stress by dying

ความจริงแล้ว คุณจะเครียดจากการเสียชีวิตใน ICU

in intensive care as by dying just about anywhere else,

มากกว่าการเสียชีวิตในที่อื่นๆ ถึง 7 เท่า

so dying in intensive care is not your top option

ดังนั้น การเสียชีวิตในห้อง ICU ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีนัก

if you've got a choice.

ถ้าหากว่าคุณมีทางเลือก

And, if that wasn't bad enough, of course,

และแน่นอน ถ้านี่ยังไม่แย่พอ

all of this is rapidly progressing towards the fact that

ทั้งหมดนี้กำลังดำเนินไปอย่างรวดเร็ว ไปสู่ความจริงที่ว่า

many of you, in fact, about one in 10 of you at this point,

พวกคุณหลายๆคน ให้ชัดก็คือ ราว 1 ใน 10 ของพวกคุณในนี้

will die in intensive care.

จะต้องเสียชีวิตในห้อง ICU

In the U.S., it's one in five.

ในสหรัฐอเมริกา อัตราส่วนคือ 1 ใน 5

In Miami, it's three out of five people die in intensive care.

ในไมอามี่ 3 ใน 5 คน เสียชีวิตในห้อง ICU

So this is the sort of momentum

นึ่คือความเคลื่อนไหวชนิดหนึ่ง

that we've got at the moment.

ที่เรากำลังเผชิญในตอนนี้

The reason why this is all happening is due to this,

เหตุผลว่าทำไมสิ่งเหล่านี้จึงเกิดขึ้น เป็นเพราะสิ่งนี้

and I do have to take you through what this is about.

และเป็นสิ่งที่ผมต้องบอกกับพวกคุณ

These are the four ways to go.

มีวิธีการเสียชีวิตทั้งหมด 4 แบบ

So one of these will happen to all of us.

แบบใดแบบหนึ่งจะเกิดขึ้นกับเราทุกคน

The ones you may know most about are the ones

วิธีหนึ่งที่คุณรู้จักมากที่สุด คือวิธีที่

that are becoming increasingly of historical interest:

กำลังจะกลายเป็นเกร็ดน่าสนใจทางประวัติศาสตร์ มากขึ้นเรื่อยๆ

sudden death.

การเสียชีวิตอย่างเฉียบพลัน

It's quite likely in an audience this size

ในกลุ่มผู้ชมขนาดประมาณนี้

this won't happen to anybody here.

มันคงจะไม่เกิดขึ้นกับใครสักคนที่นี่แน่

Sudden death has become very rare.

การเสียชีวิตเฉียบพลัน กลายเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยาก

The death of Little Nell and Cordelia and all that sort of stuff

ความตายของลิตเติล เนลล์ (ตัวละครของชาร์ลส์ ดิกคินส์) และ คอร์เดเลีย (ตัวละครของเชกสเปียร์) และอะไรเทือกนั้น

just doesn't happen anymore.

คงจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว

The dying process of those with terminal illness

กระบวนการเสียชีวิตของผู้ที่ป่วยหนัก

that we've just seen

ซึ่งเราเพิ่งจะได้เห็นว่า

occurs to younger people.

เกิดขึ้นกับคนที่อายุน้อยลง

By the time you've reached 80, this is unlikely to happen to you.

เมื่อพวกคุณอายุ 80 นี่คือสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นกับพวกคุณ

Only one in 10 people who are over 80 will die of cancer.

มีเพียงแค่ 1 ใน 10 คน ของกลุ่มที่อายุมากกว่า 80 เสียชีวิตเพราะมะเร็ง

The big growth industry are these.

วิธีการที่เติบโตอย่างมาก คือเจ้านี่ (มะเร็ง)

What you die of is increasing organ failure,

สาเหตุที่ทำให้คุณเสียชีวิตคือ อัตราการเพิ่มขึ้น ของสภาพอวัยวะล้มเหลว

with your respiratory, cardiac, renal,

ที่กระทบกับระบบการหายใจ หัวใจ และไตของคุณ

whatever organs packing up. Each of these

อวัยวะส่วนใดก็ตามที่หยุดทำงาน หนึ่งในอวัยวะที่ผมพูดถึงไป

would be an admission to an acute care hospital,

จะถูกรับเข้ามารักษาตัว ที่โรงพยาบาล ในส่วนการรักษาโรคปัจจุบัน

at the end of which, or at some point during which,

และในที่สุด หรือ ระหว่างการรักษา

somebody says, enough is enough, and we stop.

ใครบางคนก็จะบอกว่า พอแล้ว ไม่ไหวแล้ว จากนั้นเราก็หยุด

And this one's the biggest growth industry of all,

และนี่คือสาเหตุที่ใหญ่ที่สุด ในบรรดาสาเหตุการเสียชีวิตทั้งหลาย

and at least six out of 10 of the people in this room

และอย่างน้อยผู้ชม 6 ใน 10 ท่านในห้องนี้

will die in this form, which is

จะต้องเสียชีวิตในรูปแบบนี้ ซึ่งก็คือ

the dwindling of capacity

การเสื่อมสมรรถภาพทางความสามารถ

with increasing frailty,

ร่างกายของเราอ่อนแอลง

and frailty's an inevitable part of aging,

และการอ่อนแอ เป็นเรื่องที่หนีไม่พ้นของความแก่

and increasing frailty is in fact the main thing

ที่จริง ความอ่อนแอที่มีมากขึ้น เป็นสาเหตุหลัก

that people die of now,

ที่คนเราเสียชีวิตในปัจจุบัน

and the last few years, or the last year of your life

และในช่วงปีท้ายๆ หรือ ปีสุดท้ายของชีวิตคุณ

is spent with a great deal of disability, unfortunately.

จะถูกใช้ไปกับการทุพพลภาพ มันไม่ใช่เรื่องดีเลย

Enjoying it so far? (Laughs)

ยังยิ้มได้กันอยู่มั้ยครับ (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Sorry, I just feel such a, I feel such a Cassandra here.

โทษทีครับ ผมรู้สึกเหมือน เหมือนกับว่ามี คัสแซนดรา (ตัวละครเทพนิยายกรีก มีความสามารถในการทำนาย) มาอยู่ตรงนี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

What can I say that's positive? What's positive is

แล้วผมจะพูดอะไรในแง่ดีได้บ้าง ในแง่ดีก็คือ

that this is happening at very great age, now.

ในปัจจุบัน มันจะเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่เราแก่มากๆ

We are all, most of us, living to reach this point.

พวกเราแทบทุกคน จะมีชีวิตอยู่ไปจนถึงจุดนี้

You know, historically, we didn't do that.

ทราบมั้ยครับ ตามประวัติศาสตร์แล้ว เราไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน

This is what happens to you

นี่คือสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับคุณ

when you live to be a great age,

เมื่อคุณมีชีวิตอยู่ไปจนแก่มากๆ

and unfortunately, increasing longevity does mean

ช่างน่าอนิจจาที่ การมีชีวิตยืนยาวขึ้น หมายถึง

more old age, not more youth.

มีชีวิตช่วงที่แก่มากขึ้น ไม่ใช่ช่วงเรายังฟิตปั๋ง

I'm sorry to say that. (Laughter)

เสียใจนะครับ ที่ต้องพูดแบบนั้น (เสียงหัวเราะ)

What we did, anyway, look, what we did,

สิ่งที่เราลงมือทำ อะไรก็ตามที่เราได้ทำ

we didn't just take this lying down

เราไม่ได้ปล่อยวางมันไว้เฉยๆ

at John Hunter Hospital and elsewhere.

ทั้งที่โรงพยาบาลจอห์น ฮันเตอร์ และ ที่อื่นๆ

We've started a whole series of projects

เราริเริ่มทำชุดโครงการใหม่ทั้งหมด

to try and look about whether we could, in fact, involve

เพื่อจะทดลองและค้นหา ว่าเราจะทำอะไรได้บ้าง

people much more in the way that things happen to them.

กับผู้คนมากขึ้น ในเรื่องที่เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเขา

But we realized, of course, that we are dealing

แต่แน่นอน เราก็ตระหนักว่า เรากำลังเข้าไปยุ่งเกี่ยว

with cultural issues,

กับประเด็นทางวัฒนธรรม

and this is, I love this Klimt painting,

และนี่คือ ผมชอบภาพนี้ของคลิมท์ (Gustav Klimt) มาก

because the more you look at it, the more you kind of get

เพราะยิ่งคุณดูมันมากขึ้นเท่าไร คุณก็จะยิ่งเข้าใจ

the whole issue that's going on here,

ถึงประเด็นปัญหาทั้งหมดที่กำลังเกิดขึ้นมากขึ้นเท่านั้น

which is clearly the separation of death from the living,

ที่เป็นการแบ่งแยกระหว่าง ความเป็น กับ ความตาย ออกจากกันอย่างชัดเจน

and the fear — Like, if you actually look,

และ ความหวาดกลัว -- เหมือนกับที่คุณได้เห็นในภาพ

there's one woman there

มีผู้หญิงคนหนึ่งตรงนั้น

who has her eyes open.

ที่นัยน์ตาเบิกโพลง

She's the one he's looking at,

เธอเป็นคนที่ถูกเขาจ้อง

and [she's] the one he's coming for. Can you see that?

และเป็นผู้ที่เขามาเยือน มองเห็นมั้ยครับ

She looks terrified.

เธอดูหวาดกลัวมาก

It's an amazing picture.

มันเป็นภาพที่มหัศจรรย์ภาพหนึ่ง

Anyway, we had a major cultural issue.

ยังไงก็ตาม เรามีประเด็นทางวัฒนธรรมใหญ่ๆเกิดขึ้น

Clearly, people didn't want us to talk about death,

เห็นได้ชัดว่า ผู้คนไม่ต้องการให้เราพูดถึงความตาย

or, we thought that.

หรือไม่ เราก็คิดเช่นนั้น

So with loads of funding from the Federal Government

ดังนั้น ด้วยเงินทุนสนับสนุนจำนวนมากจากรัฐบาลกลาง

and the local Health Service, we introduced a thing

และบริการทางสุขภาพท้องถิ่น เราได้ริเริ่มสิ่งหนึ่ง

at John Hunter called Respecting Patient Choices.

ที่จอห์น ฮันเตอร์ เรียกว่า Respecting Patient Choices (การเคารพสิทธิของผู้ป่วย)

We trained hundreds of people to go to the wards

เราฝึกคนเป็นร้อยๆ ให้ไปที่แผนกดูแลผู้ป่วยฉุกเฉิน

and talk to people about the fact that they would die,

แล้วคุยกับคนที่นั่น เพื่อบอกความจริงที่ว่าพวกเขาจะต้องเสียชีวิต

and what would they prefer under those circumstances.

และสอบถามว่าพวกเขาต้องการจะให้ทำสิ่งใด เมื่อสถานการณ์นั้นเกิดขึ้น

They loved it. The families and the patients, they loved it.

พวกเขาชอบมัน ครอบครัวและผู้ป่วย พวกเขาชอบมัน

Ninety-eight percent of people really thought

คน 98 เปอร์เซ็นต์คิดว่า

this just should have been normal practice,

นี่ควรจะเป็นแนวทางการปฏิบัติทั่วไป

and that this is how things should work.

และนี่เป็นสิ่งที่ควรทำ

And when they expressed wishes,

และเมื่อพวกเขา บอกความปรารถนาออกมา

all of those wishes came true, as it were.

ความปรารถนาทั้งหมด ก็ถูกทำให้เป็นจริง แบบที่ควรจะเป็น

We were able to make that happen for them.

เราทำให้สิ่งเหล่านั้นเกิดขึ้นได้ เพื่อพวกเขา

But then, when the funding ran out,

แต่ เมื่อเงินทุนหมดลง

we went back to look six months later,

เราย้อนกลับไป หกเดือนต่อมา

and everybody had stopped again,

ทุกคนต้องหยุดชะงักอีกครั้ง

and nobody was having these conversations anymore.

และไม่มีใครพูดถึงเรื่องเหล่านี้อีกต่อไป

So that was really kind of heartbreaking for us,

นั่นเป็นเรื่องที่ทำให้เราหัวใจสลาย

because we thought this was going to really take off.

เพราะเราคิดว่ามันกำลังจะไปได้ดีแล้วเชียว

The cultural issue had reasserted itself.

ประเด็นทางวัฒนธรรม ได้กลับมาอีกครั้ง

So here's the pitch:

นี่คือการเสนอทางออก

I think it's important that we don't just get on this freeway

ผมคิดว่า มันเป็นเรื่องสำคัญที่เราจะไม่เพียงแค่เข้ามาในเส้นทาง

to ICU without thinking hard about whether or not

ไปสู่ ICU โดยไม่คิดให้ดีเสียก่อน ว่ามันจะเป็น

that's where we all want to end up,

ที่ที่เราทั้งหลายจะจบชีวิตลงหรือไม่

particularly as we become older and increasingly frail

โดยเฉพาะ เมื่อเราแก่ตัวลง และอ่อนแอมากขึ้นเรื่อยๆ

and ICU has less and less and less to offer us.

และ ICU มีวิธีน้อยลง น้อยลง น้อยลง ที่จะช่วยเหลือเรา

There has to be a little side road

มันคงต้องมีทางแยกคู่ขนาน

off there for people who don't want to go on that track.

ออกจากเส้นทางหลัก สำหรับคนที่ไม่ต้องการเดินทางไปตามเส้นทางปรกติ

And I have one small idea,

และผมมีแนวคิดเล็กๆ แนวคิดหนึ่ง

and one big idea about what could happen.

และแนวคิดใหญ่แนวคิดหนึ่ง เกี่ยวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นได้

And this is the small idea.

และนี่คือแนวคิดเล็กๆที่ว่า

The small idea is, let's all of us

แนวคิดเล็กก็คือ ให้พวกเราทุกคน

engage more with this in the way that Jason has illustrated.

ร่วมมือกันมากขึ้น ในวิถีทางซึ่งเจสันได้วาดไว้

Why can't we have these kinds of conversations

ทำไมเราไม่ทำการสนทนาเช่นเดียวกันนี้

with our own elders

กับคนชราในครอบครัวของเรา

and people who might be approaching this?

และคนอื่นๆที่กำลังจะเข้าสู่สถานการณ์นี้บ้างล่ะ

There are a couple of things you can do.

มีหลายวิธีที่พวกคุณทำได้

One of them is, you can,

หนึ่งในนั้นคือ คุณสามารถ

just ask this simple question. This question never fails.

ถามคำถามง่ายๆ คำถามที่ไม่มีวันผิดพลาด

"In the event that you became too sick to speak for yourself,

"ถ้าเกิดว่าคุณเกิดป่วยมากจนไม่สามารถพูดได้

who would you like to speak for you?"

คุณอยากจะให้ใครพูดแทนคุณ"

That's a really important question to ask people,

มันเป็นคำถามที่สำคัญอย่างยิ่ง ที่จะถามผู้คน

because giving people the control over who that is

เพราะมันจะให้อำนาจคนอื่น ในการควบคุม ซึ่งจะ

produces an amazing outcome.

ส่งผลอันน่าอัศจรรย์

The second thing you can say is,

อย่างที่สองที่คุณจะพูดได้ก็คือ

"Have you spoken to that person

"คุณได้พูดคุยกับคนคนนั้น

about the things that are important to you

เกี่ยวกับสิ่งที่สำคัญกับคุณ

so that we've got a better idea of what it is we can do?"

เพื่อที่จะทำให้เราเห็นภาพมากขึ้นว่า เราจะทำอะไรให้คุณได้อย่างไร บ้างหรือยัง

So that's the little idea.

นั่นคือแนวคิดเล็กๆน้อยๆ

The big idea, I think, is more political.

แนวคิดใหญ่ก็คือ ผมคิดว่า มันเป็นเรื่องทางการเมือง

I think we have to get onto this.

ผมคิดว่าเราต้องเริ่มพูดคุยเรื่องนี้อีก

I suggested we should have Occupy Death.

ผมเสนอว่า เราควรจะปฏิวัติความตาย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

My wife said, "Yeah, right, sit-ins in the mortuary.

ภรรยาของผมเย้าว่า "ใช่เลย ประท้วงมันในห้องดับจิตนี่แหละ"

Yeah, yeah. Sure." (Laughter)

ถูกต้อง ถูกต้องเลย" (เสียงหัวเราะ)

So that one didn't really run,

เรื่องนั้นไม่ได้เกิดขึ้น

but I was very struck by this.

เพราะผมมัวแต่ติดอยู่กับเรื่องนี้

Now, I'm an aging hippie.

ตอนนี้ ผมเป็นฮิปปี้ที่แก่แล้ว

I don't know, I don't think I look like that anymore, but

ไม่รู้สิครับ ผมไม่คิดว่าผมจะเป็นอะไรอย่างนั้นอีกแล้ว แต่

I had, two of my kids were born at home in the '80s

ผมมีลูกสองคน ที่เกิดที่บ้านในช่วงยุค 80

when home birth was a big thing, and we baby boomers

เมื่อตอนที่การคลอดที่บ้านเป็นเรื่องที่นิยม เราชาวยุคที่ให้กำเนิดประชากรจำนวนมาก (Baby Boomers)

are used to taking charge of the situation,

เคยพูดคุยกันเกี่ยวกับ การควบคุมสถานการณ์นั้น

so if you just replace all these words of birth,

ถ้าคุณเพียงแทนที่คำว่าเกิดทั้งหมด

I like "Peace, Love, Natural Death" as an option.

เช่น "สันติภาพ ความรัก การเสียชีวิตตามธรรมชาติ" เป็นทางเลือก

I do think we have to get political

ผมคิดว่าเราต้องเล่นการเมือง

and start to reclaim this process from

และเริ่มที่จะฟื้นฟูกระบวนการนี้จาก

the medicalized model in which it's going.

แบบจำลองทางการแพทย์ ซึ่งมันกำลังดำเนินอยู่

Now, listen, that sounds like a pitch for euthanasia.

ตอนนี้ ลองฟังนะครับ มันดูเหมือนกับการเสนอเรื่อง การฆ่าให้พ้นความทรมาน (การุณยฆาต)

I want to make it absolutely crystal clear to you all,

ผมต้องการที่จะบอกอย่างชัดเจน กับทุกท่านว่า

I hate euthanasia. I think it's a sideshow.

ผมเกลียดการจบชีวิตเพื่อหนีความทรมาน ผมคิดว่ามันคือการแสดงคั่นเวลา

I don't think euthanasia matters.

ผมไม่คิดว่ามันจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้

I actually think that,

ที่จริงผมคิดว่า

in places like Oregon,

ในสถานที่เช่น รัฐโอเรกอน

where you can have physician-assisted suicide,

ที่ซึ่งคุณสามารถทำอัตวินิบาตกรรม โดยความช่วยเหลือของแพทย์ได้

you take a poisonous dose of stuff,

โดยการใช้ยาพิษ

only half a percent of people ever do that.

มีคนเพียงครึ่งเปอร์เซ็นต์เท่านั้น ที่เคยทำเช่นนั้น

I'm more interested in what happens to the 99.5 percent

ผมให้ความสนใจกับ สิ่งที่เกิดขึ้น กับคน 99.5 เปอร์เซ็นต์ที่เหลือ

of people who don't want to do that.

ผู้ซึ่งไม่ต้องการจะทำเช่นนั้นมากกว่า

I think most people don't want to be dead,

ผมคิดว่า คนส่วนใหญ่ไม่มีใครอยากเสียชีวิต

but I do think most people want to have some control

แต่ผมก็คิดว่าคนส่วนใหญ่ ต้องการที่จะควบคุม

over how their dying process proceeds.

วิธีการเสียชีวิตของพวกเขาได้บ้าง

So I'm an opponent of euthanasia,

ดังนั้นผมจึงเป็นศัตรูของการทำการุณยฆาต

but I do think we have to give people back some control.

แต่ผมก็คิดว่าเราควรต้องมอบ การควบคุมอะไรบางอย่างกลับคืนไปให้ผู้คนบ้าง

It deprives euthanasia of its oxygen supply.

มันจะยึดเหตุผลที่ต้องทำให้มีการการุณยฆาตคืนมา

I think we should be looking at stopping

ผมคิดว่า เราควรจะต้องหาวิธีการหยุดยั้ง

the want for euthanasia,

ความต้องการในการทำการุณยฆาต

not for making it illegal or legal or worrying about it at all.

ไม่ใช่การทำให้มันผิดกฏหมายหรือถูก หรือวิตกกังวลเกี่ยวกับมันเลย

This is a quote from Dame Cicely Saunders,

นึ่คือคำกล่าวของ เดม ซิเซลี เซาน์เดอร์ส (Dame Cicely Saunders)

whom I met when I was a medical student.

ผู้ซึ่งผมได้พบเมื่อผมเป็นนักเรียนแพทย์

She founded the hospice movement.

เธอก่อตั้งองค์กรเพื่อดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้าย

And she said, "You matter because you are,

และเธอได้กล่าวไว้ว่า "คุณสำคัญ เพราะเป็นตัวคุณ

and you matter to the last moment of your life."

และ คุณจะสำคัญไปตราบจนวาระสุดท้ายของชีวิต"

And I firmly believe that

และผมเชื่อมั่นว่า

that's the message that we have to carry forward.

นั่นคือข้อความที่เราต้องส่งต่อไป

Thank you. (Applause)

ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)