Peter Saul: Let's talk about dying

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: soheila Jafari

Look, I had second thoughts, really,

ببینید، من واقعا شک داشتم،

about whether I could talk about this

که بتونم این موضوع رو به این چنین افراد مهم و

to such a vital and alive audience as you guys.

سرزنده‌ای مثل شماها بگم.

Then I remembered the quote from Gloria Steinem,

اما بعد گفته‌ای از گلوریا استاینم را به یاد آوردم،

which goes,

که میگه:

"The truth will set you free,

"حقیقت تو رو آزاد می‌کنه،

but first it will piss you off." (Laughter)

اما اولش اعصابتون رو به هم میریزه." (خنده )

So -- (Laughter)

پس --(خنده حضار)

So with that in mind, I'm going to set about

پس با در نظر گرفتن این موضوع، من

trying to do those things here,

می خواهم که این کارا رو انجام بدم

and talk about dying in the 21st century.

و در مورد مردن در قرن ۲۱ حرف بزنم.

Now the first thing that will piss you off, undoubtedly,

اولین چیزی که بدون شک، اعصابتون رو بهم می‌ریزه،

is that all of us are, in fact, going to die

اینه که در واقع همه ما

in the 21st century.

قراره در قرن ۲۱ بمیریم.

There will be no exceptions to that.

استثنایی وجود نداره.

There are, apparently, about one in eight of you

ظاهرا یک نفر از بین هر هشت نفر از شما هست

who think you're immortal, on surveys, but --

که بر اساس نظر سنجی‌ها فکر میکنه هیچ وقت نمی‌میره، اما--

(Laughter)

(خنده حضار)

Unfortunately, that isn't going to happen.

متاسفانه این اتفاق نخواهد افتاد.

While I give this talk, in the next 10 minutes,

در طول صحبت من، در ۱۰ دقیقه بعدی،

a hundred million of my cells will die,

۱۰۰ میلیون از سلول های من خواهند مرد،

and over the course of today, 2,000 of my brain cells

و در طول مدت امروز، ۲۰۰۰ تا از سلول های مغزم

will die and never come back,

می میرند و هیچ وقت بر نمی‌گردند،

so you could argue that the dying process

پس می‌شود گفت که فرایند مرگ

starts pretty early in the piece.

در مراحلی خیلی زود شروع می‌شه.

Anyway, the second thing I want to say about dying in the

به هر حال، دومین چیزی که می‌خواهم در مورد مردن

21st century, apart from it's going to happen to everybody,

در قرن ۲۱ بگم، اینه که برای همه اتفاق می‌افته،

is it's shaping up to be a bit of a train wreck

و یه جوری برای بیشتر ما

for most of us,

خیلی غیر منتظره است.

unless we do something to try and reclaim this process

مگر اینکه کاری برای تغییر این مسیربی رحمانه

from the rather inexorable trajectory that it's currently on.

که فعلا داخلش هستی انجام بدی.

So there you go. That's the truth.

پس تو اینجایی. این واقعیته.

No doubt that will piss you off, and now let's see

شکی نیست که ناراحت میشی، و بگذار ببینیم

whether we can set you free. I don't promise anything.

که آیا میشه تو را راحت کرد. قولی نمیدم.

Now, as you heard in the intro, I work in intensive care,

همانطور که در مقدمه شنیدید، من در بخش مراقبت‌های ویژه کار می‌کنم،

and I think I've kind of lived through the heyday

و معتقدم که به نوعی در اوج خوشبختی در

of intensive care. It's been a ride, man.

مراقبت‌های ویژه هستم. که دوست من، برای خودش مسیری بوده.

This has been fantastic.

خارق العاده است.

We have machines that go ping.

دستگاههای داریم که بیپ بیپ می‌کنند.

There's many of them up there.

کلی از اونا این بالاست.

And we have some wizard technology which I think

و فناوری‌های جادویی داریم که فکر کنم

has worked really well, and over the course of the time

در طول زمان، خیلی خوب کار کرده اند،

I've worked in intensive care, the death rate

من درمراقبت‌های ویژه کار کردم، میزان مرگ و میر

for males in Australia has halved,

برای مردان در استرالیا نصف شده،

and intensive care has had something to do with that.

و این نتیجه کار مراقبت‌های ویژه است،

Certainly, a lot of the technologies that we use

مسلما، خیلی از فناوری‌هایی که استفاده می کنیم

have got something to do with that.

تاثیر خود را داشته اند.

So we have had tremendous success, and we kind of

پس موفقیتی عظیم داشته ایم، و به نوعی

got caught up in our own success quite a bit,

در این موفقیت کمی گیر کرده ایم،

and we started using expressions like "lifesaving."

و شروع کرده ایم که از اصطلاح « نجات بخش» استفاده کنیم.

I really apologize to everybody for doing that,

از همه معذرت می‌خوام،

because obviously, we don't.

چونکه این شخصی نیست.

What we do is prolong people's lives,

کار ما افزایش عمر آدمهاست،

and delay death,

و تاخیر مرگ،

and redirect death, but we can't, strictly speaking,

و تغییر مسیر مرگ، اما نمی‌تونیم، قطعی بگیم که،

save lives on any sort of permanent basis.

جان‌ها رو به شکل دائمی نجات بدهیم.

And what's really happened over the period of time

و آنچه که واقعا در طول زمانی پیش آمده

that I've been working in intensive care is that

که من در مراقبت‌های ویژه کار می‌کردم اینه که

the people whose lives we started saving back in the '70s,

آدمهایی که از دهه ۷۰، ۸۰ و ۹۰ شروع به نجاتشان کردیم،

'80s, and '90s, are now coming to die in the 21st century

حالا در قرن ۲۱ خواهند مرد

of diseases that we no longer have the answers to

بدلیل بیماری‌هایی که دیگر پاسخی

in quite the way we did then.

برایشان مانند قبل نداریم.

So what's happening now is there's been a big shift

پس آنچه اتفاق می‌افته تغییری بزرگ

in the way that people die,

در نحوه مردن آدمهاست،

and most of what they're dying of now isn't as amenable

و بیشترین دلیل مرگشان حالا نزدیکتر به

to what we can do as what it used to be like

اینه که چه می‌تونیم بکنیم

when I was doing this in the '80s and '90s.

در مقایسه با کاری که در دهه ۸۰ و ۹۰ انجام می‌دادم نیست

So we kind of got a bit caught up with this,

پس یه جورایی اینجا گیر کرده‌ایم،

and we haven't really squared with you guys about

و ما با شما ها کاملا درباره

what's really happening now, and it's about time we did.

اتفاقی که الان واقعا می افته دقیق نبودیم، و این در باره زمان است.

I kind of woke up to this bit in the late '90s

به شکلی در اواخر دهه ۹۰ بیدار شدم

when I met this guy.

وقتی اون مرد رو دیدم.

This guy is called Jim, Jim Smith, and he looked like this.

این شخص اسمش جیم هست، جیم اسمیث، و این شکلیه.

I was called down to the ward to see him.

صدام کردند تا اون رو توی بخش ببینم.

His is the little hand.

این دست کوچک اونه.

I was called down to the ward to see him

صدام کردند تا اون رو توی بخش ببینم

by a respiratory physician.

He said, "Look, there's a guy down here.

همراه متخصص بیماری های تنفسی.

گفتش، « ببین، یکی اینجاست.

He's got pneumonia,

که التهاب ریوی داره،

and he looks like he needs intensive care.

و به نظر میرسه که به مراقبت ویژه نیازمنده.

His daughter's here and she wants everything possible

دخترش اینجاست و می‌خواهد که هر کاری

to be done."

که میشه انجام داد».

Which is a familiar phrase to us.

که برای ما جمله آشناییه.

So I go down to the ward and see Jim,

خوب من رفتم به بخش تا جیم رو ببینم،

and his skin his translucent like this.

و پوستش اینجوری نیمه شفاف شده بود،

You can see his bones through the skin.

استخوان‌هایش رو زیر پوستش می‌دیدی.

He's very, very thin,

خیلی، خیلی لاغر بود،

and he is, indeed, very sick with pneumonia,

و واقعا التهاب ریوی سختی داشت،

and he's too sick to talk to me,

اونقدر مریض بود که نمی تونست با من حرف بزنه،

so I talk to his daughter Kathleen, and I say to her,

پس با دخترش کتلین صحبت کردم، و بهش گفتم،

"Did you and Jim ever talk about

« تو و جیم هیچوقت در مورد

what you would want done

کارهایی که می‌خواهی انجام بشه

if he ended up in this kind of situation?"

اگه اون در این شرایط تموم کنه، صحبت کردید؟»

And she looked at me and said, "No, of course not!"

به من نگاه کرد و گفت، « نه، معلومه که نه!»

I thought, "Okay. Take this steady."

با خودم گفتم، « خوب ادامه بده.»

And I got talking to her, and after a while, she said to me,

و باهاش صحبت کردم، و بعد از مدتی گفت،

"You know, we always thought there'd be time."

« میدونی، ما همیشه فکر می کردیم هنوز وقت داریم.»

Jim was 94. (Laughter)

جیم ۹۴ سالش بود. ( خنده حضار )

And I realized that something wasn't happening here.

و فهمیدم که یه اتفاقی نمی افته.

There wasn't this dialogue going on

این صحبت اونجوری

that I imagined was happening.

که من فکر می‌کردم پیش نیومد.

So a group of us started doing survey work,

خوب تعدادی از ما شروع به آمار گیری کردیم،

and we looked at four and a half thousand nursing home

و چهار هزار و پانصد نفر رو که در خانه های سالمندان

residents in Newcastle, in the Newcastle area,

منطقه نیو کسل زندگی می‌کردند رو بررسی کردیم،

and discovered that only one in a hundred of them

و فهمیدیم که تنها یکی در صدتا از اونها

had a plan about what to do when their hearts stopped beating.

برای وقتی که قلبشون از تپش ایستاد برنامه ای دارند.

One in a hundred.

یکی در صد تا.

And only one in 500 of them had plan about what to do

و فقط یکی از ۵۰۰ نفر

if they became seriously ill.

برای زمان مریضی سخت برنامه‌ای داشت.

And I realized, of course, this dialogue

فهمیدم، که البته در باره این موضوع

is definitely not occurring in the public at large.

زیاد بین مردم صحبت نمیشه.

Now, I work in acute care.

کار من حالا در بیمارستان تخصصیه.

This is John Hunter Hospital.

این بیمارستان جان هانتره.

And I thought, surely, we do better than that.

و واقعا فکر می‌کردم، می‌تونیم بهتر باشیم.

So a colleague of mine from nursing called Lisa Shaw and I

پس با یکی از همکارام توی پرستاری به اسم لیزا شاو، و من

went through hundreds and hundreds of sets of notes

صدها و صدها پرونده رو توی

in the medical records department

بخش پرونده‌های پزشکی مرور کردیم

looking at whether there was any sign at all

تا ببینیم آیا کسی هیچ وقت

that anybody had had any conversation about

چیزی درباره

what might happen to them if the treatment they were

اینکه اگه معالجات پزشکی موثر نبود

receiving was unsuccessful to the point that they would die.

تا حدی که بمیرند، گفته.

And we didn't find a single record of any preference

و ما حتی یک گزارش از هیچ خواسته‌ای

about goals, treatments or outcomes from any

در باره هدف ها، درمان ها یا نتایج هیچکدام

of the sets of notes initiated by a doctor or by a patient.

از گزارش هایی که پزشک یا بیمار ارائه کرده بودند پیدا نکردیم.

So we started to realize

پس فهمیدیم

that we had a problem,

که مشکلی هست،

and the problem is more serious because of this.

و مشکل به این دلیل جدی تره.

What we know is that obviously we are all going to die,

همگی این رو می‌دونیم که قطعا خواهیم مرد،

but how we die is actually really important,

اما جوری که می میریم واقعا خیلی مهمه،

obviously not just to us, but also to how that

مشخصا نه فقط برای ما، بلکه اینکه چطور

features in the lives of all the people who live on afterwards.

در زندگی کسانی که بعد از ما می مانند اثر می‌گذاره.

How we die lives on in the minds of everybody

آنطوری که می میریم در ذهن آنهایی که

who survives us, and

پس از ما می مانند زنده می مونه، و

the stress created in families by dying is enormous,

فشاری عظیم بر اثر مرگ در خانواده ها ایجاد می‌شه

and in fact you get seven times as much stress by dying

و در واقع فشار ناشی از مرگ در مراقبت های ویژه

in intensive care as by dying just about anywhere else,

هفت برابر مردن در هر جای دیگری است،

so dying in intensive care is not your top option

پس مردن در مراقبت های ویژه اتخاب اول شما نیست

if you've got a choice.

اگه انتخابی داشته باشی.

And, if that wasn't bad enough, of course,

و، البته، اگه این به اندازه کافی بد نبود،

all of this is rapidly progressing towards the fact that

همه این ها به سرعت باعث این نتیجه گیری میشه که

many of you, in fact, about one in 10 of you at this point,

که خیلی از شما، در واقع، یکی از هر ۱۰ نفر شما،

will die in intensive care.

در مراقبت های ویژه از دنیا خواهد رفت.

In the U.S., it's one in five.

در آمریکا یکی از هر پنج نفر.

In Miami, it's three out of five people die in intensive care.

در میامی، ۳ از هر پنج نفر در بخش مراقبت های ویژه می میرند.

So this is the sort of momentum

این روند سریعی است که

that we've got at the moment.

اکنون می‌بینیم.

The reason why this is all happening is due to this,

دلیل این اتفاق ها اینه،

and I do have to take you through what this is about.

و من سعی می کنم براتون توضیح بدم.

These are the four ways to go.

کلا چهار راه وجود دارد.

So one of these will happen to all of us.

و یکی از اونها برای همه ما پیش خواهد اومد.

The ones you may know most about are the ones

اونی که از همه بهتر می‌دونید اونهایی هستند

that are becoming increasingly of historical interest:

که به دلایل تاریخی بیشتر مورد توجه اند:

sudden death.

مرگ ناگهانی.

It's quite likely in an audience this size

کاملا ممکنه که در حاضرینی اندازه شما

this won't happen to anybody here.

برای هیچکدومتون اینجا پیش نیاد.

Sudden death has become very rare.

مرگ ناگهانی داره خیلی نادر می‌شه.

The death of Little Nell and Cordelia and all that sort of stuff

مرگ «لیتل نل» و «کوردلیا» و چیز هایی مثل اون

just doesn't happen anymore.

دیگه اتفاق نمی افته.

The dying process of those with terminal illness

فرایند مرگ اونهایی که بیماری های کشنده دارند

that we've just seen

که اینجا می‌بینیم

occurs to younger people.

برای جوانترها پیش میاد.

By the time you've reached 80, this is unlikely to happen to you.

تا ۸۰ سالگی، احتمال کمی داره براتون پیش بیاد.

Only one in 10 people who are over 80 will die of cancer.

تنها یک از ۱۰ نفر بالای ۸۰ سال از سرطان می‌میرند.

The big growth industry are these.

بیشترین رشد صنعت اینهاست.

What you die of is increasing organ failure,

اونچه بیشتر ازش می‌میرید، از کار افتادن اندامهاست،

with your respiratory, cardiac, renal,

اعضای تنفسی، قلبی، کلیوی شما،

whatever organs packing up. Each of these

هر اندام داخلی. هر کدومشون

would be an admission to an acute care hospital,

باعث ورود به بیمارستان های تخصصی می‌شه،

at the end of which, or at some point during which,

که در انتهایش، یا یه جایی در میانش،

somebody says, enough is enough, and we stop.

یکی میگه، دیگه بسه، و ما تموم می‌کنیم.

And this one's the biggest growth industry of all,

و این بزرگترین رشد صنعت بین همه است،

and at least six out of 10 of the people in this room

و حداقل شش نفر از ۱۰ نفر در اینجا

will die in this form, which is

اینجوری خواهند مرد، یعنی

the dwindling of capacity

کاهش توان

with increasing frailty,

همراه با افزایش ناتوانی،

and frailty's an inevitable part of aging,

و ناتوانی قسمت قطعی پیری است،

and increasing frailty is in fact the main thing

و افزایش ناتوانی امروزه درحقیقت دلیل اصلی

that people die of now,

مرگ آدمها است.

and the last few years, or the last year of your life

و چند سال آخر، یا چند سال آخر عمر شما

is spent with a great deal of disability, unfortunately.

همراه با کلی معلولیت، ناتوانی خواهد بود.

Enjoying it so far? (Laughs)

تا الان لذت می برید؟ ( خنده )

(Laughter)

( خنده حضار )

Sorry, I just feel such a, I feel such a Cassandra here.

ببخشید، حس می کنم مثل، حس می کنم خیلی خوشگلم.

(Laughter)

( خنده حضار )

What can I say that's positive? What's positive is

چه چیز خوبی میتونم بگم؟ اونچه مثبته

that this is happening at very great age, now.

اینه که در سن های خیلی بالا اتفاق می افته، حالا.

We are all, most of us, living to reach this point.

همه ما، بیشترمون، تا اون سن زنده می مونیم.

You know, historically, we didn't do that.

می دونید، تا امروز، اینجوری نبودیم.

This is what happens to you

این چیزیه که

when you live to be a great age,

وقتی تا سن بالا زنده بمونی برات پیش میاد.

and unfortunately, increasing longevity does mean

و متاسفانه، افزایش طول عمر به معنی

more old age, not more youth.

پیری بیشتره، نه جوونی بیشتر.

I'm sorry to say that. (Laughter)

متاسفم که این رو میگم. ( خنده )

What we did, anyway, look, what we did,

ما چه کرده‌ایم، به هر حال، ببینید چه کرده‌ایم،

we didn't just take this lying down

ما این کار رو فقط در

at John Hunter Hospital and elsewhere.

بیمارستان جان هانتر و چند جای دیگه انجام ندادیم.

We've started a whole series of projects

to try and look about whether we could, in fact, involve

ما یک مجموعه از پروژه ها رو شروع کردیم

تا ببینیم که آیا واقعا می تونیم

people much more in the way that things happen to them.

آدمها رو در موضوع هایی که براشون اتفاق میافته بیشتر در گیر کنیم.

But we realized, of course, that we are dealing

ولی مسلما فهمیدیم که

with cultural issues,

با مسائل فرهنگی درگیریم،

and this is, I love this Klimt painting,

و این، من عاشق این نقاشی کلیمت هستم،

because the more you look at it, the more you kind of get

چون هرچه بیشتر نگاهش می کنی، یه جوری بیشتر

the whole issue that's going on here,

کل مسئله ای که اینجاست رو می‌فهمی،

which is clearly the separation of death from the living,

که بوضوح جدایی مرگ از زندگیه،

and the fear — Like, if you actually look,

و ترس -- انگار واقعا داری نگاه می‌کنی،

there's one woman there

یه زن اونجاست

who has her eyes open.

که چشمهاش بازه.

She's the one he's looking at,

و همونیه که مرگ نگاهش میکنه،

and [she's] the one he's coming for. Can you see that?

و همونیه که به سویش میاد. می‌بینید؟

She looks terrified.

اون زن به نظر ترسیده.

It's an amazing picture.

تصویر فوق العادیه.

Anyway, we had a major cultural issue.

به هر حال، ما یه مسئله فرهنگی بزرگ داریم.

Clearly, people didn't want us to talk about death,

مشخصا، مردم نمی‌خواهند در مورد مردن حرف بزنند،

or, we thought that.

یا، ما اینطور فکر می کنیم.

So with loads of funding from the Federal Government

پس با سرمایه‌گذاری دولت

and the local Health Service, we introduced a thing

و کمک خدمات سلامت محلی، ما چیزی

at John Hunter called Respecting Patient Choices.

رو در جان هانتر به نام «احترام به انتخاب بیمار» شروع کردیم.

We trained hundreds of people to go to the wards

ما صدها نفر از آدمها رو آموزش دادیم تا به بخش ها بروند

and talk to people about the fact that they would die,

و در باره اینکه ممکنه بمیرند صحبت کنند

and what would they prefer under those circumstances.

و اینکه در این زمان چه چیزی رو ترجیح می‌دهند.

They loved it. The families and the patients, they loved it.

خوششون اومد. خانواده ها و مریض ها دوستش داشتند.

Ninety-eight percent of people really thought

نود و هشت درصد مردم واقعا

this just should have been normal practice,

معتقد بودند که در پزشکی عمومی هم باید باشه،

and that this is how things should work.

و کارها اینجوری انجام میشه.

And when they expressed wishes,

و وقتی خواسته هایشون رو گفتند،

all of those wishes came true, as it were.

و همه اون خواسته ها انجام شد، همونطور که بود.

We were able to make that happen for them.

تونستیم براشون انجامش بدیم.

But then, when the funding ran out,

اما بعد، وقتی بودجه تموم شد،

we went back to look six months later,

شش ماه بعد برگشتیم و بررسی کردیم،

and everybody had stopped again,

و همه دوباره متوقف شده بودند،

and nobody was having these conversations anymore.

و کسی دیگه در باره اش حرفی نمی‌زد.

So that was really kind of heartbreaking for us,

پس این واقعا باعث دلخوریمون شد،

because we thought this was going to really take off.

چون فکر می کردیم که واقعا راه می‌افته.

The cultural issue had reasserted itself.

مسئله فرهنگی دوباره اثرگذاشته بود.

So here's the pitch:

نکته اینجاست:

I think it's important that we don't just get on this freeway

به نظرم مهمه که فقط وارد اتوبان

to ICU without thinking hard about whether or not

آی سی یو بدون درست فکر کردن به اینکه

that's where we all want to end up,

این همونجاییه که می خواهیم بریم، نشویم،

particularly as we become older and increasingly frail

خصوصا همینطور که پیرتر و ضعیف تر میشیم

and ICU has less and less and less to offer us.

آی سی یو چیزهای کمتر و کمتری برای ما خواهد داشت.

There has to be a little side road

باید یه مسیر کناری هم

off there for people who don't want to go on that track.

برای کسانی که نمی خواهند به اون راه بروند باشه.

And I have one small idea,

و یه فکر کوچک دارم،

and one big idea about what could happen.

و یه فکر بزرگ در باره اونچه که ممکنه پیش بیاد.

And this is the small idea.

و این ایده کوچکه.

The small idea is, let's all of us

ایده کوچک اینه که، بذارید همه ما

engage more with this in the way that Jason has illustrated.

بیشتر با این، به شکلی که جیسون نشون داد درگیر بشیم.

Why can't we have these kinds of conversations

چرا نمی تونیم این طوری صحبت کنیم

with our own elders

با مسن تر هایمون

and people who might be approaching this?

و کسانی که ممکنه به این سن نزدیک باشند؟

There are a couple of things you can do.

چند کار هست که می تونی انجام بدی.

One of them is, you can,

یکی از اونها اینه که، میتونی،

just ask this simple question. This question never fails.

یه سوال ساده بپرسی. هیچ وقت خراب نمیشه.

"In the event that you became too sick to speak for yourself,

« در صورتی که اونقدر مریض شدی که نتونی برای خودت تصمیم بگیری،

who would you like to speak for you?"

دوست داری چه کسی برایت تصمیم بگیره؟»

That's a really important question to ask people,

این واقعا سوال مهمی برای پرسیدنه،

because giving people the control over who that is

چون دادن توان این انتخاب به آدمها

produces an amazing outcome.

نتایج شگفت انگیزی بوجود میاره.

The second thing you can say is,

دومین چیزی که میتونی بگی،

"Have you spoken to that person

« آیا با اون شخص

about the things that are important to you

در مورد چیزهایی که برات مهمه صحبت کردی

so that we've got a better idea of what it is we can do?"

تا بهتر بفهمیم که چه کارهایی می‌تونیم انجام بدیم؟»

So that's the little idea.

پس این ایده کوچک بود.

The big idea, I think, is more political.

ایده بزرگ، فکر کنم یه کم سیاسیه.

I think we have to get onto this.

فکر کنم باید واردش بشیم.

I suggested we should have Occupy Death.

پیشنهاد من اینه که یاید « اعتصاب علیه مرگ» راه بندازیم.

(Laughter)

( خنده حضار )

My wife said, "Yeah, right, sit-ins in the mortuary.

زنم گفت، « آره، درسته، اعتصاب توی مرده شور خونه.

Yeah, yeah. Sure." (Laughter)

آره، آره، حتما.» ( خنده )

So that one didn't really run,

پس این یکی راه نمی افته،

but I was very struck by this.

اما واقعا تویش گیر کردم.

Now, I'm an aging hippie.

من حالا یک هیپی پیرم.

I don't know, I don't think I look like that anymore, but

نمی‌دونم، دیگه فکر نمی‌کنم این شکلی باشم، اما

I had, two of my kids were born at home in the '80s

دو تا از بچه هام در دهه ۸۰ توی خونه به دنیا اومدن

when home birth was a big thing, and we baby boomers

وقتی که توی خونه دنیا اومدن مهم بود، و ماها که مال نسل تولید مثلیم

are used to taking charge of the situation,

دوست داشتیم وضعیت رو کنترل کنیم،

so if you just replace all these words of birth,

پس اگه این کلمات رو عوض کنی مثل تولد،

I like "Peace, Love, Natural Death" as an option.

«آرامش، عشق، مرگ طبیعی» رو به عنوان انتخاب دوست دارم.

I do think we have to get political

فکر کنم باید سیاسی بشیم

and start to reclaim this process from

و دوباره اینها را

the medicalized model in which it's going.

از برنامه پزشکی مون بخواهیم.

Now, listen, that sounds like a pitch for euthanasia.

گوش کنید، به نوعی مثل برنامه «مرگ راحت» میمونه.

I want to make it absolutely crystal clear to you all,

می‌خواهم کاملا برای همگی روشنش کنم،

I hate euthanasia. I think it's a sideshow.

من از «مرگ راحت» متنفرم. به نظرم یه موضوع فرعیه.

I don't think euthanasia matters.

به نظرم «مرگ راحت» مهم نیست.

I actually think that,

واقعا فکر می کنم که،

in places like Oregon,

در جاهایی مثل «ارگون»،

where you can have physician-assisted suicide,

که میتونی با کمک پزشک خودکشی کنی،

you take a poisonous dose of stuff,

مقداری ماده سمی میگیری،

only half a percent of people ever do that.

فقط نیم درصد مردم این کار رو میکنن.

I'm more interested in what happens to the 99.5 percent

من بیشتر برام ۹۹/۵ درصد دیگه مهمند

of people who don't want to do that.

که نمی‌خواهند این کار رو بکنند.

I think most people don't want to be dead,

به نظرم بیشتر مردم نمی خواهند بمیرند،

but I do think most people want to have some control

اما فکر می کنم بیشتر مردم این رو می‌خواهند

over how their dying process proceeds.

که چگونگی فرایند مرگشون رو کنترل کنند.

So I'm an opponent of euthanasia,

پس من مخالف « مرگ راحتم»،

but I do think we have to give people back some control.

ولی معتقدم باید به مردم انتخابی بدهیم.

It deprives euthanasia of its oxygen supply.

این جلوی وجود «مرگ راحت» رومی‌گیره.

I think we should be looking at stopping

به نظرم باید جلوی آنچه

the want for euthanasia,

موجب خواستن «مرگ راحت» میشه رو گرفت،

not for making it illegal or legal or worrying about it at all.

نه با غیرقانونی یا قانونی کردن یا کلا نگرانش بودن.

This is a quote from Dame Cicely Saunders,

این سخنی از « دیم سیسلی ساندرزه»،

whom I met when I was a medical student.

زمانی که داشجوی پزشکی بودم ملاقاتش کردم.

She founded the hospice movement.

ایشون موسس خانه های افراد بسیار مریض بود.

And she said, "You matter because you are,

و میگه، « تو مهمی چون هستی،

and you matter to the last moment of your life."

و تا آخرین لحظه زندگیت هم مهمی.»

And I firmly believe that

و خیلی این رو قبول دارم

that's the message that we have to carry forward.

این پیغامی است که باید اون رو ادامه بدیم.

Thank you. (Applause)

متشکرم. ( تشویق حضار)