Richard Seymour: How beauty feels

Translator: Jenisa Belardo Reviewer: Pattapon Kasemtanakul

When I was little --

ตอนที่ผมเป็นเด็ก

and by the way, I was little once --

ฟังดูไม่น่าเชื่อ แต่ผมเคยตัวเล็กมาก่อน

my father told me a story

พ่อเคยเล่าให้ผมฟัง

about an 18th century watchmaker.

เกี่ยวกับช่างประดิษฐ์นาฬิกาคนหนึ่งในศตวรรษที่ 18

And what this guy had done:

และสิ่งที่ชายผู้นี้ได้ทำนั้น

he used to produce these fabulously beautiful watches.

คือผลิตนาฬิกาที่สวยเอามากๆ

And one day, one of his customers came into his workshop

และวันหนึ่ง ลูกค้าก็เดินเข้าไปในห้องทำงานเขา

and asked him to clean the watch that he'd bought.

และขอให้ช่วยทำความสะอาดนาฬิกาที่ซื้อไป

And the guy took it apart,

ช่างได้แยกชิ้นส่วนนาฬิกาออก

and one of the things he pulled out was one of the balance wheels.

และหนึ่งในสิ่งที่เขาเอาออกมาจากตัวนาฬิกาก็คือฟันเฟืองบาลานซ์

And as he did so, his customer noticed

ในขณะนั้นเองที่ลูกค้าของเขาได้สังเกตเห็นว่า

that on the back side of the balance wheel was an engraving,

ด้านหลังของฟันเฟืองก็คือสิ่งที่ถูกสลักเอาไว้

were words.

เป็นคำๆหนึ่ง

And he said to the guy,

ลูกค้าคนนั้นจึงถามช่างนาฬิกาว่า

"Why have you put stuff on the back

"ทำไมถึงต้องสลักคำไว้ที่ด้านหลังด้วย

that no one will ever see?"

ในเมื่อไม่มีใครเห็น?"

And the watchmaker turned around and said,

แล้วช่างนาฬิกาก็หันกลับไปและตอบว่า

"God can see it."

"องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงทอดพระเนตรเห็น"

Now I'm not in the least bit religious,

ผมเองไม่ใช่คนที่เคร่งศาสนาอะไร

neither was my father,

เช่นเดียวกับพ่อของผม

but at that point, I noticed something happening here.

แต่ในตอนนั้นเอง ที่ผมสังเกตุว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นตรงนี้

I felt something

ผมรู้สึกถึงบางอย่าง

in this plexus of blood vessels and nerves,

ที่ลึกเข้าไปในระบบอันซับซ้อนของประสาทและเส้นเลือด

and there must be some muscles in there as well somewhere, I guess.

และผมก็เดาว่าอาจจะมีกล้ามเนื้ออยู่ตรงนั้นสักแห่งก็ได้

But I felt something.

แต่ผมรู้สึกถึงบางอย่าง

And it was a physiological response.

และนั่นก็คือการตอบสนองทางกายภาพนั่นเอง

And from that point on, from my age at the time,

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ตอนที่ผมอายุเท่านั้น

I began to think of things in a different way.

ผมก็เริ่มคิดถึงสิ่งต่างๆในมุมมองที่แตกต่างไปจากเดิม

And as I took on my career as a designer,

ตอนที่ผมเข้ามาทำงานเป็นดีไซเนอร์

I began to ask myself the simple question:

ผมเริ่มถามคำถามง่ายๆกับตัวเองว่า

Do we actually think beauty,

คนเรารับรู้ความงามด้วยความคิด

or do we feel it?

หรือความรู้สึกกันแน่?

Now you probably know the answer to this already.

ตอนนี้คุณอาจจะมีคำตอบแล้วก็ได้

You probably think, well, I don't know which one you think it is,

คุณอาจจะคิดว่า ฉันไม่รู้หรอกว่าคุณจะคิดยังไง

but I think it's about feeling beauty.

แต่ผมคิดว่าคนเราใช้ความรู้สึกรับรู้ความงาม

And so I then moved on into my design career

จากนั้นผมก็ทำงานเป็นดีไซเนอร์มาเรื่อยๆ

and began to find some exciting things.

และเริ่มค้นพบบางอย่างที่น่าตื่นเต้นมากๆ

One of the most early work was done in automotive design --

งานชิ้นแรกๆที่ผมได้ทำก็คืองานออกแบบยานพาหนะ

some very exciting work was done there.

เราได้ทำงานออกแบบที่น่าตื่นเต้นในตอนนั้น

And during a lot of this work,

และระหว่างนี้เอง

we found something, or I found something,

เราได้ค้นพบบางสิ่ง หรือผมได้พบบางอย่าง

that really fascinated me, and maybe you can remember it.

ที่ทำให้ผมทึ่งมากๆ บางทีคุณอาจจะรู้จักมันก็ได้

Do you remember when lights used to just go on and off,

คุณจำได้ไหมว่าไฟเคยแค่ปิดและก็เปิด

click click, when you closed the door in a car?

แก๊ก แก๊ก ตอนที่คุณปิดประตูรถ?

And then somebody, I think it was BMW,

แล้วใครคนหนึ่ง ผมคิดว่าน่าจะเป็นรถ BMW นะ

introduced a light that went out slowly.

ที่นำเอาไฟที่ค่อยๆดับลงอย่างช้าๆมาใช้เป็นครั้งแรก

Remember that?

จำได้มั๊ยครับ?

I remember it clearly.

ผมจำได้แม่นทีเดียว

Do you remember the first time you were in a car and it did that?

คุณจำครั้งแรกได้มั๊ยตอนที่คุณอยู่ในรถ แล้วไฟก็ค่อยๆดับ?

I remember sitting there thinking, this is fantastic.

ผมจำได้ว่านั่งอยู่ตรงนั้น คิดว่านี่เป็นสิ่งที่วิเศษจริงๆ

In fact, I've never found anybody

ตามจริงแล้ว ผมไม่เคยเจอใครสักคน

that doesn't like the light that goes out slowly.

ที่ไม่ชอบไฟที่ค่อยๆดับลงช้าๆ

I thought, well what the hell's that about?

ผมเคยคิดว่า...ความรู้สึกนั้นมันคืออะไรกันนะ?

So I started to ask myself questions about it.

ผมเลยเริ่มตั้งคำถามเกี่ยวกับสิ่งนั้นกับตัวเอง

And the first was, I'd ask other people: "Do you like it?" "Yes."

ตอนแรกๆ ผมก็เริ่มถามคนอื่นๆก่อนว่า "คุณชอบมันมั๊ย" "ชอบ"

"Why?" And they'd say, "Oh, it feels so natural,"

"ทำไมครับ?" และพวกเขาก็บอกว่า "มันรู้สึกธรรมชาติดี"

or, "It's nice."

หรือไม่ก็ "มันรู้สึกดี"

I thought, well that's not good enough.

ผมคิดว่า นั่นไม่ใช่คำตอบที่ดีพอ

Can we cut down a little bit further,

แล้วเราจะเจาะหาคำตอบให้ลึกเข้าไปกว่านี้ได้อีกไหม

because, as a designer, I need the vocabulary, I need the keyboard,

เพราะในฐานะที่เป็นดีไซเนอร์ ผมต้องการคำ ต้องการสิ่งที่สื่ออกมาได้

of how this actually works.

ว่าสิ่งเหล่านี้นั้นมันทำงานยังไง

And so I did some experiments.

แล้วผมก็ทำการทดลองบางอย่าง

And I suddenly realized

แล้วก็รู้ทันทีเลยว่า

that there was something that did exactly that --

มีบางอย่างที่ผลักดันให้เกิดปรากฎการณ์อย่างนั้นเลย

light to dark in six seconds --

ความรู้สึกระหว่างที่ไฟค่อยๆดับใน 6 วินาที

exactly that.

นั่นเลย

Do you know what it is? Anyone?

คุณรู้ไหมครับว่ามันคืออะไร? มีใครรู้มั๊ยครับ?

You see, using this bit, the thinky bit,

สังเกตไหมครับ เราใช้สิ่งนี้ สิ่งที่เกี่ยวกับความคิด

the slow bit of the brain -- using that.

ส่วนที่ช้าของสมอง

And this isn't a think, it's a feel.

แต่สิ่งนั้นไมใช่ความคิดครับ แต่เป็นความรู้สึก

And would you do me a favor?

ผมอยากจะให้คุณช่วยทำอะไรอย่างนึง?

For the next 14 minutes or whatever it is,

จากนี้ต่อไป 14 นาที ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็แล้วแต่

will you feel stuff?

คุณช่วยใช้ความรู้สึกรับรู้ถึงสิ่งต่างๆได้ไหมครับ?

I don't need you to think so much as I want you to feel it.

ผมอยากให้คุณใช้ความรู้สึกมากว่าความคิด

I felt a sense of relaxation

ผมเองรู้สึกถึงความผ่อนคลาย

tempered with anticipation.

ที่แต้มด้วยความคาดหวัง

And that thing that I found

และสิ่งที่ผมพบก็คือ

was the cinema or the theater.

การละครหรือโรงละครนั่นเอง

It's actually just happened here --

ตามจริงแล้วมันเกิดขึ้นระหว่างนี้แหละครับ

light to dark in six seconds.

ตอนที่ไฟค่อยๆดับลงใน 6 วินาที

And when that happens, are you sitting there going,

และในตอนนั้นเอง คุณกำลังนั่งอยู่ที่นั่น คิดในใจว่า...

"No, the movie's about to start,"

"โอไม่นะ ละครจะเริ่มแล้วเหรอเนี่ย"

or are you going, "That's fantastic. I'm looking forward to it.

หรือคุณอาจจะกำลังคิดว่า "ดีจัง ฉันอยากดูมาตั้งนานแล้ว"

I get a sense of anticipation"?

รู้สึกถึงความคาดหวังในนั้นมั้ยครับ?

Now I'm not a neuroscientist.

ผมไม่ใช่นักประสาทวิทยาก็จริง

I don't know even if there is something called a conditioned reflex.

ผมไม่รู้หรอกว่ามีสิ่งที่เรียกว่า ปฏิกิริยาตอบกลับแบบมีเงื่อนไขหรือเปล่า

But it might be.

แต่อาจจะมีก็ได้นะครับ

Because the people I speak to in the northern hemisphere

เพราะว่าคนที่ผมเคยคุยด้วยซึ่งอยู่แถบซีกโลกเหนือ

that used to go in the cinema get this.

ที่เคยไปดูละครมีความรู้สึกถึงปฏิกิริยาตอบกลับนั้น

And some of the people I speak to

และบางคนที่ผมคุยด้วย

that have never seen a movie or been to the theater

คนที่ไม่เคยดูหนังหรือไปโรงละครมาก่อน

don't get it in the same way.

กลับไม่รู้สึกอย่างเดียวกัน

Everybody likes it,

ทุกคนชอบ...ใช่

but some like it more than others.

แต่บางคนอาจจะชอบมากกว่าอีกคนหนึ่ง

So this leads me to think of this in a different way.

สิ่งนี้เลยทำให้ผมคิดไปถึงมุมมองที่ต่างไปจากเดิม

We're not feeling it. We're thinking beauty is in the limbic system --

เราไม่ได้ใช้ความรู้สึก แต่เราคิดว่าความสวยงามนั่นขึ้นอยู่กับระบบลิมบิก (Limbic system) ในสมอง

if that's not an outmoded idea.

ถ้าทฤษฎีดังกล่าวยังไม่ล้าสมัยเกินไป

These are the bits, the pleasure centers,

ระบบที่ว่าก็คือส่วนที่เป็นศูนย์กลางที่ควบคุมความพึงพอใจของคนเรา

and maybe what I'm seeing and sensing and feeling

และอาจเป็นได้ว่าสิ่งที่ผมเห็น รับรู้ และรู้สึกนั้น

is bypassing my thinking.

ก้าวข้ามส่วนที่เป็นความคิดของผม

The wiring from your sensory apparatus to those bits

ส่วนที่เชื่อมระบบความรู้สึกกับสิ่งเหล่านั้น

is shorter than the bits that have to pass through the thinky bit, the cortex.

สั้นกว่าส่วนที่เชื่อมกับส่วนที่เป็นความคิด หรือคอร์เท็กซ์ (Cortex)

They arrive first.

การรับรู้ไปถึงความรู้สึกก่อน

So how do we make that actually work?

แล้วเราจะทำให้ส่วนนั้นทำงานได้ยังไง?

And how much of that reactive side of it

และส่วนนั้นจะตอบสนองได้มากเท่าใดนั้น

is due to what we already know,

ก็ขึ้นอยู่กับสิ่งที่เรารู้อยู่แล้ว

or what we're going to learn, about something?

หรือสิ่งที่เรากำลังจะเรียนรู้เกี่ยวกับบางสิ่งกันแน่?

This is one of the most beautiful things I know.

นี่เป็นสิ่งที่สวยงามที่สุดที่ผมเคยรู้มา

It's a plastic bag.

นี่คือถุงพลาสติกถุงนึง

And when I looked at it first, I thought, no, there's no beauty in that.

ผมมองมัน แต่ไม่มีความสวยงามเอาซะเลย

Then I found out,

จากนั้นผมจึงพบ

post exposure,

หลังจากที่ผมรู้มาแล้ว

that this plastic bag if I put it into a filthy puddle

ว่าเมื่อนำถุงใบนี้ไปวางไว้ในโคลนสกปรก

or a stream filled with coliforms

หรือลำน้ำที่มีคลอโรฟอร์ม

and all sorts of disgusting stuff,

หรือสิ่งที่น่าขยะแขยงต่างๆ

that that filthy water

แล้วน้ำที่สกปรกเหล่านั้น

will migrate through the wall of the bag by osmosis

จะซึมผ่านถุงพลาสติกเข้าไป

and end up inside it as pure, potable drinking water.

กลายเป็นน้ำสะอาดบริสุทธิ์ที่สามารถดื่มได้

And all of a sudden, this plastic bag

และในทันใดนั้น ถุงพลาสติกใบนี้

was extremely beautiful to me.

ก็ดูสวยงามขึ้นมาทันที

Now I'm going to ask you again

ตอนนี้ผมจะถามพวกคุณอีกครั้ง

to switch on the emotional bit.

ให้กลับไปใช้ส่วนที่เป็นความรู้สึกของคุณ

Would you mind taking the brain out,

คุณช่วยเอาส่วนที่เป็นความคิดทั้งหมดออกไปได้มั้ยครับ

and I just want you to feel something.

ผมอยากจะให้คุณรู้สึกถึงบางอย่าง

Look at that. What are you feeling about it?

ดูนี้สิครับ คุณรู้สึกมั้ย?

Is it beautiful? Is it exciting?

สวยมั้ยครับ น่าตื่นเต้นหรือเปล่า

I'm watching your faces very carefully.

ผมกำลังมองดูหน้าพวกคุณอยู่

There's some rather bored-looking gentlemen

มีท่านสุภาพบุรุษท่านหนึ่งกำลังทำหน้าเบื่อหน่าย

and some slightly engaged-looking ladies

และสุภาพสตรีบางท่านที่ดูท่าทางสนใจ

who are picking up something off that.

กำลังหาความหมายในสิ่งที่กำลังมองดูอยู่

Maybe there's an innocence to it.

บางทีอาจจะมีความไร้เดียงสาอยู่ในนั้นก็ได้

Now I'm going to tell you what it is. Are you ready?

ตอนนี้ผมกำลังจะบอกคุณว่ามันคืออะไร พวกคุณพร้อมมั้ยครับ

This is the last act on this Earth

นี่คือสิ่งที่ถูกวาดขึ้นในช่วงสุดท้ายของชีวิต

of a little girl called Heidi, five years old,

โดยเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง อายุห้าขวบ

before she died of cancer to the spine.

ก่อนที่เธอจะเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งกระดูกสันหลัง

It's the last thing she did,

นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอทำ

the last physical act.

เป็นการกระทำครั้งสุดท้าย

Look at that picture.

มองดูรูปภาพสิครับ

Look at the innocence. Look at the beauty in it.

มองดูความไร้เดียงสา มองความสวยงามที่อยู่ในนั้น

Is it beautiful now?

ทีนี้สวยรึยังครับ?

Stop. Stop. How do you feel?

หยุดอยู่ตรงนั้นก่อน คุณรู้สึกยังไงบ้างครับ?

Where are you feeling this?

คุณรู้สึกตรงไหน?

I'm feeling it here. I feel it here.

ผมรู้สึกตรงนี้ครับ ตรงนี้

And I'm watching your faces,

ผมกำลังมองดูหน้าพวกคุณอยู่

because your faces are telling me something.

เพราะหน้าสามารถบอกบางสิ่งกับเราได้

The lady over there is actually crying, by the way.

ตามจริงมีสุภาพสตรีตรงนั้นกำลังร้องไห้อยู่

But what are you doing?

ตอนนี้พวกคุณกำลังทำอะไรครับ?

I watch what people do.

ผมมองในสิ่งที่ผู้คนกระทำ

I watch faces.

ผมมองดูใบหน้าพวกเขา

I watch reactions.

ผมเฝ้าดูปฏิกิริยา

Because I have to know how people react to things.

เพราะผมจำเป็นต้องรู้ว่าผู้คนตอบสนองต่อสิ่งต่างๆยังไง

And one of the most common faces

ใบหน้าที่ผมเจอบ่อยที่สุด

on something faced with beauty,

ตอนนี้ใบหน้านั้นกำลังเผชิญกับความงาม

something stupefyingly delicious,

อะไรบางอย่างที่รสเลิศเหลือล้น

is what I call the OMG.

เป็นใบหน้าที่ผมเรียกว่า "โอ้พระเจ้า"

And by the way, there's no pleasure in that face.

อีกอย่าง ใบหน้านั้นไม่ใช่ใบหน้าที่แสดงความพึงพอใจนะครับ

It's not a "this is wonderful!"

ไม่ใช่ใบหน้าที่บอกว่า "โอ้...วิเศษจริงๆ"

The eyebrows are doing this, the eyes are defocused,

แต่เป็นหน้าที่คิ้วเป็นแบบนี้ครับ กับตาที่เบิกโพลง

and the mouth is hanging open.

และปากเปิดกว้าง

That's not the expression of joy.

นั้นไม่ใช่สีหน้าแสดงความสุขนะครับ

There's something else in that.

แต่มีอย่างอื่นอยู่ในนั้นด้วย

There's something weird happening.

เป็นบางอย่างที่แปลกประหลาดกำลังเกิดขึ้น

So pleasure seems to be tempered

อาจจะมีความพอใจปนอยู่ในนั้นด้วย

by a whole series of different things coming in.

พร้อมกับสิ่งต่างๆที่ประดังเข้ามา

Poignancy is a word I love as a designer.

ความรู้สึก"แปล๊บ" คือคำที่ผมชอบใช้ในฐานะดีไซเนอร์

It means something triggering a big emotional response,

คำนั้นหมายถึงบางอย่างที่จุดให้เกิดการตอบสนองทางอารมณ์ที่รุนแรง

often quite a sad emotional response,

บ่อยครั้งเป็นการตอบสนองอารมณ์เศร้าครับ

but it's part of what we do.

นั่นคือสิ่งที่เราทำ

It isn't just about nice.

มันไม่ใช่เฉพาะสิ่งที่ดีๆเท่านั้นครับ

And this is the dilemma, this is the paradox, of beauty.

แต่เป็นอะไรที่ขัดแย้งกัน เป็นพาราด็อกซ์ ของความงามครับ

Sensorily, we're taking in all sorts of things --

โดยการรับรู้แล้ว เรารับสิ่งต่างๆเข้ามา

mixtures of things that are good, bad, exciting, frightening --

ผสมปนเปทั้งดี ร้าย น่าตื่นเต้น น่ากลัว

to come up with that sensorial exposure,

เพื่อเผชิญหน้ากับการรับรู้

that sensation of what's going on.

ซึ่งเป็นการรับรู้ว่าอะไรกำลังเกิดขึ้น

Pathos appears obviously

ความรู้สึกเศร้าสงสารปรากฎให้เห็นชัด

as part of what you just saw in that little girl's drawing.

เมื่อพวกคุณมองภาพวาดของเด็กผู้หญิงคนนั้น

And also triumph, this sense of transcendence,

อีกทั้งความรู้สึกถึงชัยชนะ ความรู้สึกยอดเยี่ยมเหนือธรรมชาติ

this "I never knew that. Ah, this is something new."

ความคิดที่ว่า "ฉันนึกไม่ถึงเลย ไม่เคยรู้มาก่อน"

And that's packed in there as well.

สิ่งที่ว่าก็รวมอยู่ในความรู้สึกนั้นด้วยครับ

And as we assemble these tools,

และในขณะที่เรารวบรวมสิ่งเหล่านี้เข้าด้วยกัน

from a design point of view, I get terribly excited about it,

จากมุมมองของนักออกแบบแล้ว ผมรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก

because these are things, as we've already said,

เพราะสิ่งเหล่านี้ อย่างที่บอกไปแล้ว

they're arriving at the brain, it would seem,

อาจดูเหมือนว่าสิ่งเหล่านั้นมาที่สมองก่อน

before cognition, before we can manipulate them --

ก่อนที่จะเข้าไปถึงความคิด ก่อนที่เราจะสามารถควบคุมอะไรได้

electrochemical party tricks.

ก็เกิดปฏิกิริยาทางเคมีขึ้น

Now what I'm also interested in is:

ทีนี้สิ่งที่ผมสนใจก็คือ

Is it possible to separate

เป็นไปได้ไหมที่จะแยก

intrinsic and extrinsic beauty?

ระหว่างความงามซึ่งอยู่ภายในกับภายนอก?

By that, I mean intrinsically beautiful things,

สิ่งที่ผมหมายถึงความงามภายในก็คือ

just something that's exquisitely beautiful,

สิ่งที่สวยงามเกินคำบรรยาย

that's universally beautiful.

สิ่งที่สวยไม่ว่าจะอยู่ที่ใดก็ตาม

Very hard to find. Maybe you've got some examples of it.

หายากจริงๆครับ บางทีคุณอาจจะมีตัวอย่างก็ได้

Very hard to find something that, to everybody,

ยากจริงๆครับที่จะหาสิ่งหนึ่ง ซึ่งดูแล้วสวยสำหรับทุกคน

is a very beautiful thing,

เป็นสิ่งที่เห็นแล้วสวยงามมากๆ

without a certain amount of information packed in there before.

โดยที่ไม่ต้องมีข้อมูลในสมองมาก่อน

So a lot of it tends to be extrinsic.

เพราะฉะนั้นอาจพูดได้ว่าหลายอย่างสวยงามที่ภายนอก

It's mediated by information before the comprehension.

ซึ่งถูกกำหนดโดยข้อมูลที่มีมาก่อนแล้ว ก่อนความเข้าใจ

Or the information's added on at the back,

หรือโดยข้อมูลที่ถูกบันทึกไว้เบื้องลึกข้างหลัง

like that little girl's drawing that I showed you.

อย่างภาพวาดของเด็กหญิงที่ผมเอาให้คุณดูเมื่อครู่นี้

Now when talking about beauty

ที่นี้เมื่อพูดถึงความงามแล้ว

you can't get away from the fact

เราไม่อาจหลีกหนีความจริงที่ว่า

that a lot experiments have been done in this way

เราได้ทำการทดลองหลายอย่างตามหลักการนี้

with faces and what have you.

กับใบหน้าของคน แล้วเราได้อะไรมาครับ

And one of the most tedious ones, I think,

ตามความคิดของผมแล้ว คำพูดที่น่าเบื่อหน่ายที่สุดคือ

was saying that beauty was about symmetry.

คำพูดที่ว่าความสวยงามนั้นอยู่ที่ความสมส่วนหรือสมมาตร

Well it obviously isn't.

เห็นได้ชัดว่านั่นเป็นคำพูดที่ไม่ถูกต้อง

This is a more interesting one

สิ่งนี้น่าสนใจครับ

where half faces were shown to some people,

หน้าครึ่งหนึ่งถูกโชว์ให้คนดู

and then to add them into a list

เพื่อนำไปจัดลำดับว่า

of most beautiful to least beautiful

หน้าไหนสวยมากที่สุดไปจนถึงน้อยที่สุด

and then exposing a full face.

แล้วเมื่อใบหน้าทั้งหมดถูกเปิดออก

And they found that it was almost exact coincidence.

พวกเขาพบว่าเป็นความบังเอิญจริงๆ

So it wasn't about symmetry.

ฉะนั้นความสวยงามไม่ได้ขึ้นอยู่กับความสมส่วนหรือสมมาตรครับ

In fact, this lady has a particularly asymmetrical face,

ความจริงแล้ว ผู้หญิงคนนี้มีใบหน้าที่ไม่สมมาตรกัน

of which both sides are beautiful.

ใบหน้าทั้งสองด้านสวยเหมือนกัน

But they're both different.

แต่ก็แตกต่างกันเช่นเดียวกัน

And as a designer, I can't help meddling with this,

และในฐานะที่เป็นดีไซเนอร์ ผมอดไม่ได้ที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

so I pulled it to bits and sort of did stuff like this,

ฉะนั้นผมจึงแยกใบหน้าส่วนต่างๆออกจากกัน หรืออะไรอย่างนั้น

and tried to understand what the individual elements were,

และพยายามทำความเข้าใจว่าองค์ประกอบของคนเราคืออะไร

but feeling it as I go.

แต่พยายามใช้ความรู้สึกไปด้วย

Now I can feel a sensation of delight and beauty

ที่นี้ก็ผมรู้สึกถึงความรู้สึกของความปิติและก็ความสวยงาม

if I look at that eye.

ถ้าผมมองดูที่ดวงตา

I'm not getting it off the eyebrow.

คิ้วไม่ได้มีส่วนกับความรู้สึกของผม

And the earhole isn't doing it to me at all.

เช่นเดียวกับรูหู

So I don't know how much this is helping me,

ฉะนั้นผมจึงไม่แน่ใจว่าทำแบบนี้แล้วจะช่วยผมได้มากน้อยแค่ไหน

but it's helping to guide me to the places

แต่ก็มันช่วยนำผมให้เข้าใจในจุดอื่นๆ

where the signals are coming off.

ว่าสัญญาณรับรู้ความงามจะปิดลงเมื่อใด

And as I say, I'm not a neuroscientist,

อย่างที่ผมบอก ผมไม่ใช่นักประสาทวิทยา

but to understand how I can start to assemble things

แต่ในการทำความเข้าใจว่าผมสามารถรับรู้ถึงสิ่งต่างๆได้ยังไง

that will very quickly bypass

ก่อนที่สิ่งนั้นจะผ่านไปถึง

this thinking part

ส่วนที่ต้องใช้ความคิด

and get me to the enjoyable precognitive elements.

และทำให้ผมรับรู้ถึงส่วนที่เป็นความสุขก่อนที่ความคิดจะเข้ามามีส่วน

Anais Nin and the Talmud have told us time and time again

เอนายส์ นิน (Anais Nin) และคัมภีร์ของชาวยิว (Talmud) ได้บอกเราหลายต่อหลายครั้ง

that we see things not as they are, but as we are.

ว่าสิ่งที่เราเห็นนั้นไม่ได้บอกว่าสิ่งที่เราเห็นเป็นอย่างไร แต่บ่งบอกเราเป็นอย่างไรต่างหาก

So I'm going to shamelessly expose something to you,

ผมจะไม่บอกคุณตรงๆ

which is beautiful to me.

ว่าสิ่งใดสวยสำหรับผม

And this is the F1 MV Agusta.

นี่คือรถรุ่น F1 MV Agusta

Ahhhh.

อืม....

It is really -- I mean, I can't express to you

มันดู...ผมหมายความว่า ผมอธิบายไม่ถูกจริงๆ

how exquisite this object is.

ว่าสิ่งนี้นี่มันสวยงามแค่ไหน

But I also know why it's exquisite to me,

แต่ผมรู้ว่าทำไมมันถึงดูสวยสุดบรรยายสำหรับผม

because it's a palimpsest of things.

นั่นเพราะว่ารถนี้เป็นตำนานที่ประกอบเข้าด้วยกัน

It's masses and masses of layers.

สิ่งต่างๆที่ประกอบเข้าด้วยกันเป็นระดับชั้น

This is just the bit that protrudes into our physical dimension.

รถคันนี้เป็นเพียงผลพวงจากสิ่งต่างๆที่มาในรูปแบบของกายภาพ

It's something much bigger.

แต่ตามจริงแล้วมันหมายถึงสิ่งที่ลึกเข้าไปกว่านั้น

Layer after layer of legend, sport, details that resonate.

มันหมายถึง ตำนาน การกีฬา และรายละเอียดต่างๆที่ประกอบกันชั้นแล้วชั้นเล่า ซึ่งสะท้อนให้เห็น

I mean, if I just go through some of them now --

ผมหมายความว่า หากจะให้ผมยกตัวอย่างตอนนี้ เช่น

I know about laminar flow when it comes to air-piercing objects,

ผมรู้เกี่ยวกับการไหลของก๊าซหรือของเหลวเมื่อพูดถึงวัตถุความเร็วสูง

and that does it consummately well, you can see it can.

และรถคันนี้ก็ทำหน้าที่นั้นอย่างสมบูรณ์ คุณเห็นใช่มั้ยครับ

So that's getting me excited.

สิ่งนั้นคือสิ่งที่ทำให้ผมตื่นเต้นสุดๆ

And I feel that here.

ผมรู้สึกตรงนี้ครับ

This bit, the big secret of automotive design --

สิ่งนี้ คือเคล็ดลับสุดยอดของการออกแบบยานพาหนะครับ

reflection management.

มันเป็นการจัดฉากของสิ่งต่างๆ

It's not about the shapes,

มันไม่เกี่ยวกับลักษณะรูปร่าง

it's how the shapes reflect light.

แต่เกี่ยวกับว่ารูปร่างนั้นสะท้อนกับแสงอย่างไร

Now that thing, light flickers across it as you move,

รถคันนี้ เมื่อคุณเคลื่อนจะเห็นว่าแสงจะสะท้อนจากวัตถุ

so it becomes a kinetic object,

ฉะนั้นมันจึงกลายเป็นวัตถุที่เคลื่อนไหวได้

even though it's standing still --

ถึงแม้ว่าตัวมันเองจะไม่ได้เคลื่อนที่ก็ตาม

managed by how brilliantly that's done on the reflection.

อันเป็นผลมาจากแสงสะท้อนที่ตกกระทบแวววาวกับวัตถุ

This little relief on the footplate, by the way, to a rider

ที่วางเท้าเล็กๆนี้ สำหรับคนขับแล้ว

means there's something going on underneath it --

หมายถึงบางอย่างที่มากกว่านั้น

in this case, a drive chain running at 300 miles and hour probably,

ในกรณีนี้ โซ่ขับเคลื่อนที่ 300 ไมล์ต่อ ชม. เห็นจะได้

taking the power from the engine.

โดยรับแรงมาจากเครื่องยนต์

I'm getting terribly excited

ผมกำลังรู้สึกตื่นเต้นแล้วตอนนี้

as my mind and my eyes flick across these things.

เมื่อความคิดและสายตาของผมมองไปที่สิ่งเหล่านี้

Titanium lacquer on this.

สิ่งนี้ที่ฉาบด้วยไทเทเนียมแลคเกอร์

I can't tell you how wonderful this is.

ผมบอกไม่ถูกเลยจริงๆว่ามันยอดเยี่ยมแค่ไหน

That's how you stop the nuts coming off at high speed on the wheel.

นี่คือสิ่งที่ทำให้ชิ้นโลหะต่างๆไม่หลุดออกเป็นชิ้นๆ เมื่อล้อเคลื่อนไปด้วยความเร็วสูง

I'm really getting into this now.

ผมเริ่มที่จะอินเข้าไปทุกที

And of course, a racing bike doesn't have a prop stand,

และแน่นอนที่สุด รถแข่งจักรยานยนต์จะไม่มีขาตั้ง

but this one, because it's a road bike,

แต่คันนี้เป็นรถจักรยานยนต์ทั่วไปครับ

it all goes away and it folds into this little gap.

ขาตั้งจะหายไปเมื่อถูกพับเข้าไปในช่องว่างเล็กๆ

So it disappears.

มันจึงหายไป

And then I can't tell you how hard it is to do that radiator, which is curved.

ผมบอกไม่ถูกจริงๆว่าการที่จะทำให้หม้อน้ำโค้งเข้าไปแบบนั้นยากแค่ไหน

Why would you do that?

คุณอาจสงสัยว่าแล้วทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย?

Because I know we need to bring the wheel farther into the aerodynamics.

นั่นเพราะว่าผมรู้ว่าเราต้องการที่จะทำให้ล้อเหล่านั้นเคลื่อนที่ได้เร็วขึ้นด้วยหลักอากาศพลศาสตร์

So it's more expensive, but it's wonderful.

มันแพงขึ้น ใช่ แต่มันก็ยอดเยี่ยมด้วย

And to cap it all,

สรุปแล้วก็คือ

brand royalty --

สุดยอดจริงๆ

Agusta, Count Agusta,

ท่านเคานท์ออกัสต้า (Count Augusta)

from the great histories of this stuff.

จากประวัติศาสตร์อันยิ่งใหญ่ของสิ่งๆนี้

The bit that you can't see is the genius that created this.

ส่วนที่คุณมองไม่เห็นนั่นแหละก็คือส่วนที่รังสรรค์สิ่งนี้ให้เกิดขึ้นมา

Massimo Tamburini.

มาสซิโม ทัมบูลินี (Massimo Tamburini)

They call him "The Plumber" in Italy,

หรือที่เขาเรียกกันในอิตาลีว่า "อัจฉริยะท่อน้ำ"

as well as "Maestro,"

เช่นเดียวกับ "ปรมาจารย์"

because he actually is engineer

นั่นเพราะว่าเขาเป็นนักวิศวกร

and craftsman and sculptor at the same time.

และจิตรกรกับช่างแกะสลักไปพร้อมๆกัน

There's so little compromise on this, you can't see it.

ไม่มีคำอื่นใดที่จะใช้เรียกแทนเขาได้เลย นึกไม่ออกจริงๆครับ

But unfortunately, the likes of me and people that are like me

แต่โชคร้ายที่ความชอบของผมเช่นเดียวกับคนอื่นๆ

have to deal with compromise all the time with beauty.

ตรงถูกประนีประณอมหรือปรับอยู่เสมอ เมื่อพูดถึงเรื่องความงาม

We have to deal with it.

เราต้องจำยอมรับมัน

So I have to work with a supply chain, and I've got to work with the technologies,

ฉะนั้นผมจึงต้องเริ่มด้วยสิ่งง่ายๆ ผมจำเป็นต้องใช้เทคโนโลยีเข้ามาช่วย

and I've got to work with everything else all the time,

ผมต้องมีตัวช่วยอื่นๆอยู่เสมอครับ

and so compromises start to fit into it.

และตอนนี้เองที่ส่วนที่ต้องประนีประนอมหรือต้องปรับเข้ามีบทบาท

And so look at her.

ลองมองดูใบหน้าของหญิงคนนี้สิครับ

I've had to make a bit of a compromise there.

ผมจำเป็นต้องปรับตรงนั้นหน่อย

I've had to move that part across, but only a millimeter.

ผมต้องเลื่อนส่วนนี้ อาจจะออกไปซักหนึ่งมิลลิเมตร

No one's noticed, have they yet?

ไม่มีใครสังเกตุเห็น ยังหรอกใช่มั้ยครับ

Did you see what I did?

คุณเห็นมั้ยครับว่าผมทำอะไรลงไป

I moved three things by a millimeter.

ผมเลื่อนสามส่วนไปอย่างละหนึ่งมิลลิเมตร

Pretty? Yes.

ตอนนี้สวยแล้วใช่มั้ยครับ?

Beautiful? Maybe lesser.

สวยมั้ยครับ บางทีอาจจะสวยน้อยลง

But then, of course, the consumer says that doesn't really matter.

แต่แน่นอนที่สุด ผู้บริโภคอาจจะบอกว่ามันไม่ได้แตกต่างกันเท่าไหร่

So that's okay, isn't it?

นั่นแปลว่าทำแบบนี้โอเคใช่มั้ยครับ

Another millimeter?

เลื่อนไปอีกหนึ่งมิลลิเมตรล่ะ?

No one's going to notice those split lines and changes.

ไม่มีใครจะมาสังเกตุเห็นส่วนแยกและความเปลี่ยนแปลงนั้นได้

It's that easy to lose beauty,

และมันง่ายอย่างนั้นแหละครับที่จะสูญเสียความงามไป

because beauty's incredibly difficult to do.

เพราะว่าความงามนั้นสร้างได้ยากจริงๆ

And only a few people can do it.

มีไม่กี่คนที่ทำได้

And a focus group cannot do it.

แม้แต่คนกลุ่มเล็กๆก็ไม่สามารถทำได้

And a team rarely can do it.

เลิกพูดถึงทีมงานไปเลยครับ

It takes a central cortex, if you like,

ถ้าจะให้พูด ความงามนั้นสร้างจากคอร์เท๊กซ์ในสมองครับ

to be able to orchestrate all those elements at the same time.

ในการที่จะรังสรรค์สิ่งต่างๆเหล่านั้นได้ในเวลาเดียวกัน

This is a beautiful water bottle --

นี่คือขวดน้ำที่สวยขวดหนึ่งครับ

some of you know of it --

พวกคุณบางคนอาจจะรู้แล้วก็ได้

done by Ross Lovegrove, the designer.

ขวดนี้ถูกออกแบบโดยนักออกแบบชื่อรอส เลิฟโกรฟ (Ross Lovegrove)

This is pretty close to intrinsic beauty. This one,

นี่คือตัวอย่างหนึ่งที่สวยงามจากภายใน สิ่งนี้

as long as you know what water is like

ตราบใดก็ตามที่คุณรู้ว่าคุณสมบัติของน้ำเป็นอย่างไร

then you can experience this.

คุณก็จะสามารถสัมผัสถึงปะสบการณ์ความงามของสิ่งนี้ได้

It's lovely because it is an embodiment

สิ่งนี้สวยเพราะเป็นตัวแทน

of something refreshing and delicious.

ของบางสิ่งที่สดชื่น เพลิดเพลิน และกลมกล่อม

I might like it more than you like it,

ผมอาจจะชอบมันมากกว่าคุณชอบก็ได้ครับ

because I know how bloody hard it is to do it.

เพราะผมรู้ว่ามันยากแค่ไหนที่จะทำให้ออกมาได้แบบนี้

It's stupefyingly difficult

เป็นสิ่งที่ทำได้ยากจนบอกไม่ถูก

to make something that refracts light like that,

ที่จะทำให้บางสิ่งได้รับแสงที่หักมุมสะท้อนแบบนั้น

that comes out of the tool correctly,

แสงสะท้อนออกมาจากวัตถุได้อย่างลงตัว

that goes down the line without falling over.

มันสะท้อนไปตามเส้นโดยที่ไม่ตกกระทบลงโดยตรง

Underneath this, like the story of the swan,

ภายใต้สิ่งนี้ คือเรื่องราวดั่งนิยายของหงส์ทอง

is a million things very difficult to do.

มันคือสิ่งหลายล้านอย่างที่ยากที่จะรังสรรค์ขึ้นมา

So all hail to that.

ขอโค้งคำนับให้เลยครับ

It's a fantastic example, a simple object.

นี่คือตัวอย่างที่ยอดเยี่ยม มันเป็นวัตถุเรียบง่ายเท่านั้น

And the one I showed you before was, of course, a massively complex one.

สิ่งที่ผมเอาให้คุณดูก่อนหน้านี้ แน่นอนครับ เป็นสิ่งที่ซับซ้อนเอามากๆ

And they're working in beauty

สิ่งเหล่านั้นคือสิ่งที่สร้างสรรค์ภายใต้ความงาม

in slightly different ways because of it.

โดยวิธีทางที่แตกต่างกันเล็กน้อย และเพราะเหตุผลนี้เอง

You all, I guess, like me,

พวกคุณทุกคน เช่นเดียวกับผม

enjoy watching a ballet dancer dance.

จึงมีความสุขเมื่อได้เห็นนักบัลเล่ต์เต้นระบำ

And part of the joy of it is, you know the difficulty.

และส่วนที่ทำให้เกิดความสุขที่ว่านั้น คุณก็รู้ว่ามันยากแค่ไหน

You also may be taking into account the fact that it's incredibly painful.

คุณอาจรู้ว่าบัลเล่ต์นั้นมันเจ็บแค่ไหน

Anybody seen a ballet dancer's toes

ใครเคยเห็นนิ้วเท้าของนักบัลเล่ต์แล้ว

when they come out of the points?

ตอนที่เลิกพอยท์เท้าแล้วบ้าง

While she's doing these graceful arabesques and plies and what have you,

ขณะที่นักเต้นยกเท้าขึ้นข้างหนึ่งได้อย่างสง่านิ่มนวลนั้น แล้วคุณเห็นอะไร

something horrible's going on down here.

บางอย่างเลวร้ายกำลังเกิดขึ้นข้างล่างนี้ครับ

The comprehension of it

ความเข้าใจดังกล่าว

leads us to a greater and heightened sense

ทำให้เรารับรู้ได้ดียิ่งขึ้น

of the beauty of what's actually going on.

ถึงความงามว่าแท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้น

Now I'm using microseconds wrongly here,

ตอนนี้ผมได้ใช้หนึ่งในล้านของวินาทีผิดไป

so please ignore me.

อย่าสนใจมันเลยครับ

But what I have to do now, feeling again,

สิ่งที่ผมจะต้องทำตอนนี้ก็คือ รู้สึกอีกครั้ง

what I've got to do is to be able to supply enough of these enzymes,

สิ่งที่ผมต้องทำก็คือสะสมเอนไซม์ที่ว่าให้มากพอ

of these triggers into something early on in the process,

ซึ่งเป็นสิ่งที่จะเป็นตัวจุดประกายบางอย่างให้เกิดขึ้น

that you pick it up,

สิ่งที่เป็นตัวดึงดูดคุณ

not through your thinking, but through your feeling.

ไม่ใช่ด้วยความคิด แต่ด้วยความรู้สึก

So we're going to have a little experiment.

ฉะนั้นตอนนี้เราจะทำการทดลองอย่างหนึ่งครับ

Right, are you ready? I'm going to show you something for a very, very brief moment.

คุณพร้อมรึยังครับ ผมจะเอาบางอย่างให้คุณดูแว๊บนึง

Are you ready? Okay.

พร้อมรึยังครับ โอเคนะครับ

Did you think that was a bicycle when I showed it to you at the first flash?

คุณคิดว่านั่นเป็นจักรยานรึเปล่าครับตอนที่ผมเอาให้คุณดูแว๊บแรก

It's not.

มันไม่ใช่ครับ

Tell me something, did you think it was quick when you first saw it? Yes you did.

ทีนี้บอกผมมาครับ คูณคิดว่าชั่ววินาทีนั้นที่คุณเห็นเร็วมั้ยครับ ใช่

Did you think it was modern? Yes you did.

คุณคิดว่ามันทันสมัยมั้ยครับ ใช่คุณคิดเช่นนั้น

That blip, that information, shot into you before that.

ชั่ววินาทีนั้น ข้อมูลนั้น คุณได้รับรู้ก่อนหน้านั้นแล้ว

And because your brain starter motor began there,

เพราะว่าสมองเริ่มทำงาน ณ ตอนนั้น

now it's got to deal with it.

ที่ซึ่งสมองต้องจัดการกับข้อมูลที่มีอยู่แล้ว

And the great thing is, this motorcycle has been styled this way

ที่น่าทึ่งก็คือ รถมอเตอร์ไซค์คันนี้ถูกออกแบบขึ้นโดยอาศัยหลักการดังกล่าว

specifically to engender a sense

เพื่อเบี่ยงเบนหรือปรับการรับรู้โดยเฉพาะ

that it's green technology and it's good for you

โดยปรับให้รู้สึกว่ามันเป็นเทคโนโลยีที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมและดีสำหรับคุณ

and it's light and it's all part of the future.

ให้ความรู้สึกเบาและเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งในอนาคต

So is that wrong?

แล้วทำแบบนี้มันผิดมั้ยครับ?

Well in this case it isn't,

ในกรณีนี้ไม่ผิดเลยครับ

because it's a very, very ecologically-sound piece of technology.

นั่นเพราะว่ามันเป็นเทคโนโลยีที่เป็นมิตรกับระบบนิเวศน์ธรรมชาติ

But you're a slave of that first flash.

แต่คุณก็ถูกครอบงำด้วยภาพของชั่วแว๊บแรกที่คุณเห็นมัน

We are slaves to the first few fractions of a second --

เราถูกครอบงำด้วยภาพของช่วงเวลาเพียง 2-3 วินาที

and that's where much of my work

และเวลานี้เองที่กำหนดว่างานส่วนใหญ่ของผม

has to win or lose,

จะชนะหรือแพ้

on a shelf in a shop.

สิ่งนั้นที่วางอยู่บนชั้นวางของ

It wins or loses at that point.

จะชนะหรือแพ้ก็ขึ้นอยู่กับชั่วแว๊บแรกนั้น

You may see 50, 100, 200 things on a shelf

คุณอาจจะเห็นสิ่งของ 50, 100, 200 ชิ้นบนชั้นก็ได้

as you walk down it,

ขณะที่คุณเดินไปตามทาง

but I have to work within that domain,

และผมต้องทำงานโดยอาศัยหลักการหรือชั่ววินาทีนั้น

to ensure that it gets you there first.

เพื่อทำให้แน่ใจว่าสินค้าของผมจะไปถึงคุณก่อน

And finally, the layer that I love, of knowledge.

และในที่สุด ส่วนที่ผมโปรดที่สุดของหลักการนี้

Some of you, I'm sure, will be familiar with this.

ผมแน่ใจว่า คุณบางคนอาจจะคุ้นเคยกับสิ่งนี้ก็เป็นได้

What's incredible about this,

สิ่งที่วิเศษที่สุดเกี่ยวกับสิ่งนี้

and the way I love to come back to it,

และสิ่งที่ผมอยากจะกลับมาพูดถึงอีก

is this is taking something that you hate or bores you,

ก็คือการนำสิ่งที่คุณเบื่อหรือเกลียดที่จะทำ

folding clothes,

เช่น การพับผ้า เป็นต้น

and if you can actually do this --

แล้วถ้าคุณพับผ้าจริงๆ

who can actually do this? Anybody try to do this?

ใครจะทำแบบนั้นได้บ้าง จะมีใครที่ลองทำแบบนี้มั้ย

Yeah?

ใช่?

It's fantastic, isn't it?

มันวิเศษใช่มั้ยล่ะครับ?

Look at that. Do you want to see it again?

ดูสิครับ อยากดูอีกมั้ยครับ?

No time. It says I have two minutes left, so we can't do this.

ไม่มีเวลาแล้ว นาฬิกาบอกผมว่าเหลืออีก 2 นาที ผมเลยให้ดูอีกไม่ได้

But just go to the Web, YouTube,

ลองไปที่เว็บ YouTube ครับ

pull it down, "folding T-shirt."

เซริชคำว่า "พับเสื้อยืด" (Folding T-Shirt) ลงไป

That's how underpaid younger-aged people have to fold your T-shirt.

นั้นเป็นวิธีที่วัยรุ่นรายได้น้อยเขาพับผ้ากันแหละครับ

You didn't maybe know it.

บางทีคุณอาจจะไม่ได้ "รู้" ก็ได้

But how do you feel about it?

แต่คุณ รู้สึก ยังไงบ้างล่ะครับ?

It feels fantastic when you do it, you look forward to doing it,

มันรู้สึกวิเศษทีเดียวใช่มั้ย เวลาที่คุณทำแบบนั้นได้ ลองไปทำดูนะครับ

and when you tell somebody else about it -- like you probably have --

แล้วเวลาที่คุณบอกเรื่องนี้กับคนอื่น อย่างที่คุณอาจจะทำไปแล้วก็ได้

you look really smart.

คุณก็จะดูฉลาดเอามากๆเลย

The knowledge bubble that sits around the outside,

ความรู้ที่อยู่รอบๆตัวเรา

the stuff that costs nothing,

เป็นสิ่งที่ได้มาโดยไม่ต้องเสียสตางค์

because that knowledge is free --

เพราะว่าความรู้นั้นฟรี

bundle that together and where do we come out?

เป็นสิ่งที่รวบรวมเข้าด้วยกัน แล้วผลลัพธ์คืออะไร?

Form follows function?

รูปแบบนั้นตามฟังก์ชั่นหรือ?

Only sometimes. Only sometimes.

อาจจะเป็นบางครั้งเท่านั้นครับ

Form is function. Form is function.

แท้จริงแล้วรูปแบบคือฟังก์ชั่น

It informs, it tells us,

มันให้ข้อมูลกับเรา มันบอกเรา

it supplies us answers before we've even thought about it.

มันให้คำตอบต่างๆกับเราก่อนที่เราจะคิดถึงมันเสียอีก

And so I've stopped using words like "form,"

เพาะอย่างนี้ผมจึงเลิกที่จะใช้คำว่า "รูปแบบ"

and I've stopped using words like "function" as a designer.

และก็เลิกใช้คำว่า "ฟังก์ชั่น" ในฐานะดีไซเนอร์

What I try to pursue now

สิ่งที่ผมพยายามให้ได้มาตอนนี้ก็คือ

is the emotional functionality of things.

ระบบการทำงานในระดับอารมณ์ความรู้สึกของสิ่งต่างๆ

Because if I can get that right,

เพราะหากว่าผมจับจุดๆนั้นได้ถูกต้องแล้ว

I can make them wonderful, and I can make them repeatedly wonderful.

ผมก็จะสามารถบรรดาลสิ่งต่างๆให้สวยงามได้ และทำแบบนั้นได้ต่อไปเรื่อยๆ

And you know what those products and services are,

คุณก็รู้ว่าธรรมชาติผลิตภัณฑ์และการบริการเป็นอย่างไร

because you own some of them.

เพราะว่าคุณเป็นเจ้าของสิ่งเหล่านั้นอยู่แล้ว

They're the things that you'd snatch if the house was on fire.

มันเป็นสิ่งที่คุณต้องคว้าเอาไว้ก่อนตอนที่บ้านเกิดไฟไหม้

Forming the emotional bond

มันคือการสร้างความสัมพันธ์ทางอารมณ์

between this thing and you

ระหว่างสิ่งๆนั้นกับตัวคุณ

is an electrochemical party trick

เป็นตัวจุดประกายปฏิกิริยาเคมี

that happens before you even think about it.

ที่เกิดขึ้นก่อนที่คุณทันจะคิดถึงมันเสียอีก

Thank you very much.

ขอบคุณมากๆครับ

(Applause)

(ปรบมือ)