Can a computer write poetry? | Oscar Schwartz

Translator: Monsicha Suajorn Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

I have a question.

ผมมีคำถามครับ

Can a computer write poetry?

คอมพิวเตอร์เขียนกลอนได้หรือไม่

This is a provocative question.

มันเป็นคำถามที่น่าคิดมาก ๆ

You think about it for a minute,

คุณลองคิดดูสักหนึ่งนาที

and you suddenly have a bunch of other questions like:

จากนั้นก็จะมีคำถามตามมาอีกมากมาย เช่น

What is a computer?

คอมพิวเตอร์คืออะไร

What is poetry?

กลอนคืออะไร

What is creativity?

ความคิดสร้างสรรค์คืออะไร

But these are questions

คำถามเหล่านี้

that people spend their entire lifetime trying to answer,

เป็นคำถามที่ผู้คนพยายามหาคำตอบ มาทั้งชีวิต

not in a single TED Talk.

ไม่ใช่เพียงแค่ใน TED Talk เดียว

So we're going to have to try a different approach.

ดังนั้น เราจะลองหาคำตอบด้วยวิธีอื่นดู

So up here, we have two poems.

ด้านบนนะครับ เรามีบทกลอนอยู่ 2 บท

One of them is written by a human,

บทหนึ่งถูกเขียนขึ้นโดยมนุษย์

and the other one's written by a computer.

ส่วนอีกบทเขียนขึ้นโดยคอมพิวเตอร์

I'm going to ask you to tell me which one's which.

ผมจะถามพวกคุณว่าบทไหนเป็นบทไหน

Have a go:

เริ่มเลยครับ

Poem 1: Little Fly / Thy summer's play, / My thoughtless hand / Has brush'd away.

กลอน 1: เจ้าแมลงวันหนา / เจ้าเริงร่ายามหน้าร้อน / ฝ่ามือเราเลินเล่อ / เผลอปัดถูกตัวเจ้า

Am I not / A fly like thee? / Or art not thou / A man like me?

หรือเรานั้นไม่ / ใช่แมลงเช่นเจ้า / หรือแท้จริงเจ้า / ใช่มนุษย์อย่างเราไม่

Poem 2: We can feel / Activist through your life's / morning /

กลอน 2: เราสัมผัสได้ / ผู้คนมากมายในชีวิต / ในยามเช้า

Pauses to see, pope I hate the / Non all the night to start a / great otherwise (...)

สังฆราชที่ฉันรังเกียจ / มิใช่ทุกค่ำคืน ที่จะเริ่ม / ทำสิ่งอื่นอันยิ่งใหญ่ (...)

เอาล่ะ หมดเวลาครับ

Alright, time's up.

Hands up if you think Poem 1 was written by a human.

ยกมือขึ้นครับ หากคิดว่ากลอนบทแรก เขียนขึ้นโดยมนุษย์

OK, most of you.

โอเค ส่วนใหญ่นะครับ

Hands up if you think Poem 2 was written by a human.

ยกมือครับ ถ้าคิดว่าบทที่สองต่างหาก ที่เขียนขึ้นโดยมนุษย์

Very brave of you,

ถือว่ากล้าหาญครับ

because the first one was written by the human poet William Blake.

เพราะว่ากลอนบทแรกนั้นเขียนขึ้นโดย มนุษย์นักกวีที่ชื่อว่า วิลเลียม เบลค

The second one was written by an algorithm

ส่วนบทที่สองนั้นเขียนโดยอัลกอริธึม

that took all the language from my Facebook feed on one day

ที่ดึงภาษามาจากหน้าเฟซบุ๊คของผม ในหนึ่งวัน

and then regenerated it algorithmically,

แล้วจึงนำมาเรียบเรียงใหม่

according to methods that I'll describe a little bit later on.

ตามวิธีที่ผมจะอธิบายต่อไป

So let's try another test.

แต่ก่อนอื่นลองเล่นกันอีกสักเกม

Again, you haven't got ages to read this,

เหมือนเดิมครับ คุณมีเวลาอ่านไม่มาก

so just trust your gut.

ดังนั้นขอให้เชื่อสัญชาตญาณนะครับ

Poem 1: A lion roars and a dog barks. It is interesting / and fascinating

กลอน 1: สิงโตคำราม สุนัขเห่าหอน ช่างน่าสนใจ / ทั้งน่าหลงใหล ที่นกบินไป

that a bird will fly and not / roar or bark. Enthralling stories about animals

ใช่เห่าหอนคำราม เรื่องราวตรึงตราของสัตว์น้อยใหญ่ /

are in my dreams and I will sing them all if I / am not exhausted or weary.

ตรึงใจในฝัน จะร้องเพลงไปด้วยกัน / หากยังเหลือเรี่ยวแรง

Poem 2: Oh! kangaroos, sequins, chocolate sodas! / You are really beautiful!

กลอน 2: โอ้ จิงโจ้ โลหะ ช็อคโกแลต โซดา / หน้าตาเจ้าช่างสวยใส

Pearls, / harmonicas, jujubes, aspirins! All / the stuff they've always talked about (...)

ไข่มุก กล่องดนตรี ต้นพุทรา ยาแก้ไข้ / พวกเจ้าไงที่พวกเขาพูดถึง (...)

หมดเวลาครับ

Alright, time's up.

So if you think the first poem was written by a human,

ถ้าคิดว่ากลอนบทแรกเขียนขึ้นโดยมนุษย์

put your hand up.

ยกมือขึ้นครับ

OK.

โอเค

And if you think the second poem was written by a human,

แล้วถ้าคิดว่ากลอนบทที่สอง เขียนขึ้นโดยมนุษย์

put your hand up.

ยกมือขึ้นครับ

We have, more or less, a 50/50 split here.

ตอนนี้เรามีกันครึ่งต่อครึ่งเลยนะครับ

It was much harder.

อาจจะยากไปสักหน่อย

The answer is,

คำตอบคือ

the first poem was generated by an algorithm called Racter,

กลอนบทแรกนั้นเรียบเรียง โดยอัลกอริธึมที่ชื่อ Racter

that was created back in the 1970s,

ซึ่งถูกสร้างขึ้นราว ๆ ปี ค.ศ. 1970

and the second poem was written by a guy called Frank O'Hara,

ส่วนกลอนบทที่สองนั้นเขียนขึ้น โดยชายที่ชื่อ แฟรงค์ โอฮาร่า

หนึ่งในนักกวีชาวโลกคนโปรดของผมครับ

who happens to be one of my favorite human poets.

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So what we've just done now is a Turing test for poetry.

สิ่งที่เราเพิ่งทำกันไปคือ ทัวริงเทสต์สำหรับบทกลอน

The Turing test was first proposed by this guy, Alan Turing, in 1950,

ทัวริงเทสต์ถูกสร้างขึ้นในปี ค.ศ. 1950 โดยชายคนนี้ครับ อลัน ทัวริง

in order to answer the question,

เพื่อจะตอบคำถามที่ว่า

can computers think?

คอมพิวเตอร์คิดได้หรือไม่

Alan Turing believed that if a computer was able

อลัน ทัวริงเชื่อว่าหากคอมพิวเตอร์

to have a to have a text-based conversation with a human,

สามารถพูดคุยโต้ตอบกับมนุษย์ผ่านตัวอักษร

with such proficiency such that the human couldn't tell

ช่ำชองจนมนุษย์ไม่สามารถบอกได้ว่า

whether they are talking to a computer or a human,

สิ่งที่ตนกำลังคุยด้วยนั้น คือคอมพิวเตอร์หรือมนุษย์

then the computer can be said to have intelligence.

เท่ากับว่าคอมพิวเตอร์เครื่องนั้นมีปัญญา

So in 2013, my friend Benjamin Laird and I,

ดังนั้น ในปี ค.ศ. 2013 ผมกับเพื่อนชื่อ เบนจามิน เลด

we created a Turing test for poetry online.

เราได้สร้างทัวริงเทสต์ สำหรับบทกลอนแบบออนไลน์ขึ้นมา

It's called bot or not,

ชื่อว่า บอทหรือไม่ (Bot or Not)

and you can go and play it for yourselves.

คุณจะลองเข้าไปเล่นดูก็ได้นะครับ

But basically, it's the game we just played.

จริง ๆ แล้วมันก็คือเกมที่เราเพิ่งเล่นไป

You're presented with a poem,

จะมีบทกลอนมาให้คุณ

you don't know whether it was written by a human or a computer

ซึ่งคุณไม่ทราบว่ามนุษย์หรือ คอมพิวเตอร์เป็นผู้เขียน

and you have to guess.

แล้วคุณก็ต้องเดา

มีคนหลายพันคนเข้าร่วมการทดสอบนี้

So thousands and thousands of people have taken this test online,

so we have results.

แล้วเราก็ได้ผลออกมา

And what are the results?

ผลคืออะไรครับ

Well, Turing said that if a computer could fool a human

ทัวริงกล่าวว่า หากคอมพิวเตอร์สามารถหลอกมนุษย์

30 percent of the time that it was a human,

30 เปอร์เซ็นต์ จากทั้งหมด ให้เชื่อว่ามันคือมนุษย์

then it passes the Turing test for intelligence.

มันก็จะผ่านการทดสอบ

We have poems on the bot or not database

เรามีบทกลอนในฐานข้อมูลของบอทหรือไม่

that have fooled 65 percent of human readers into thinking

ที่สามารถหลอก 65 เปอร์เซ็นต์ ของผู้อ่านให้คิดว่า

it was written by a human.

กลอนบทนั้นเขียนขึ้นโดยมนุษย์

So, I think we have an answer to our question.

ดังนั้น ผมคิดว่าเราได้คำตอบแล้วนะครับ

According to the logic of the Turing test,

ตามตรรกะของทัวริงเทสต์แล้ว

can a computer write poetry?

คอมพิวเตอร์เขียนกลอนได้หรือไม่

Well, yes, absolutely it can.

แน่นอนครับ มันทำได้

But if you're feeling a little bit uncomfortable

แต่หากคุณยังรู้สึกไม่สบายใจกับคำตอบ

with this answer, that's OK.

ไม่เป็นไรครับ

If you're having a bunch of gut reactions to it,

หากลึก ๆ ในใจของคุณยังรู้สึกต่อต้าน

that's also OK because this isn't the end of the story.

โอเคครับ เพราะเรายังไม่จบกันแค่นี้

Let's play our third and final test.

ลองเล่นชุดสุดท้ายกันดูครับ

Again, you're going to have to read

เหมือนเดิม คุณอ่านกลอน

and tell me which you think is human.

แล้วบอกผมว่าบทไหนเขียนโดยมนุษย์

Poem 1: Red flags the reason for pretty flags. / And ribbons.

กลอน 1: ธงแดง เหตุแห่งธงงาม / และโบว์ /

Ribbons of flags / And wearing material / Reasons for wearing material. (...)

โบว์ของธง / ซึ่งเปี่ยมด้วยเนื้อหา / เพื่อการเปี่ยมเนื้อหา (...)

Poem 2: A wounded deer leaps highest, / I've heard the daffodil

กลอน 2: เจ้ากวางล้ากระโจนลิ่ว / ฉันได้ยินเสียงของดอกแดฟโฟดีล

I've heard the flag to-day / I've heard the hunter tell; /

ฉันได้ยินเสียงของธงตระหง่าน / ฉันได้ยินเสียงพูดของนายพราน

'Tis but the ecstasy of death, / And then the brake is almost done (...)

หาใช่ความปิติของการสิ้นใจ / และทันใดกงล้อก็หยุดลง (...)

OK, time is up.

โอเค หมดเวลาครับ

So hands up if you think Poem 1 was written by a human.

ยกมือขึ้นครับ ถ้าคิดว่ากลอนบทแรก เขียนขึ้นโดยมนุษย์

Hands up if you think Poem 2 was written by a human.

ยกมือครับ ถ้าคิดว่ากลอนบทที่สอง เขียนขึ้นโดยมนุษย์

Whoa, that's a lot more people.

ว้าว จำนวนมากเลยนะครับ

So you'd be surprised to find that Poem 1

คุณจะต้องตกใจแน่ ถ้าทราบว่ากลอนบทแรกนั้น

was written by the very human poet Gertrude Stein.

เขียนโดยนักกวีที่เป็นมนุษย์จริง ๆ ที่ชื่อว่า เกอทรูด สไตน์

And Poem 2 was generated by an algorithm called RKCP.

ส่วนกลอนบทที่สองนั้นเรียบเรียง โดยอัลกอริธึมที่ชื่อ RKCP

Now before we go on, let me describe very quickly and simply,

ก่อนจะไปต่อ ผมขออธิบายอย่างคร่าว ๆ ว่า

how RKCP works.

เจ้า RKCP นี้ทำงานอย่างไร

So RKCP is an algorithm designed by Ray Kurzweil,

RKCP เป็นอัลกอริธึมที่ถูกออกแบบ โดย เรย์ ครูซเวล

who's a director of engineering at Google

หัวหน้าแผนกวิศวกรรมของกูเกิล

and a firm believer in artificial intelligence.

และยังเป็นผู้ที่เชื่อในปัญญาประดิษฐ์อีกด้วย

So, you give RKCP a source text,

คุณป้อนข้อความให้กับเจ้า RKCP

it analyzes the source text in order to find out how it uses language,

มันก็จะวิเคราะห์ เพื่อหาวิธีใช้ข้อความนั้น ๆ ในภาษาของมัน

and then it regenerates language

แล้วจึงเรียบเรียงภาษาใหม่

that emulates that first text.

โดยเลียนแบบจากข้อความแรก

So in the poem we just saw before,

ดังนั้น กลอนที่เราเพิ่งอ่านกันไป

Poem 2, the one that you all thought was human,

กลอนที่สองครับ ซึ่งพวกคุณคิดว่ามนุษย์เป็นผู้เขียน

it was fed a bunch of poems

บทกลอนจำนวนมากถูกป้อนเข้าไป

by a poet called Emily Dickinson

โดยนักกวีที่ชื่อ เอมิลี่ ดิกคินสัน

it looked at the way she used language,

มันอ่านวิธีการใช้ภาษาของเธอ

learned the model,

เรียนรู้รูปแบบ

and then it regenerated a model according to that same structure.

จากนั้นก็เรียบเรียงใหม่ ด้วยโครงสร้างประโยคเดียวกัน

But the important thing to know about RKCP

สิ่งสำคัญที่ต้องรู้เกี่ยวกับเจ้า RKCP คือ

is that it doesn't know the meaning of the words it's using.

มันไม่เข้าใจความหมายของคำที่มันใช้

The language is just raw material,

ภาษาเป็นเพียงวัตถุดิบ

it could be Chinese, it could be in Swedish,

ซึ่งอาจจะเป็นภาษาจีน ภาษาสวีดิช

it could be the collected language from your Facebook feed for one day.

หรือภาษาที่รวบรวมจากหน้า เฟซบุ๊คของคุณในหนึ่งวันก็ได้

It's just raw material.

เป็นเพียงวัตถุดิบเท่านั้นครับ

And nevertheless, it's able to create a poem

อย่างไรก็ตาม มันสามารถเขียนกลอนได้

that seems more human than Gertrude Stein's poem,

เหมือนมนุษย์มากกว่าเกอทรูด สไตน์เสียอีก

and Gertrude Stein is a human.

และ เกอทรูด สไตน์ ก็เป็นมนุษย์

So what we've done here is, more or less, a reverse Turing test.

สิ่งที่เราเพิ่งทำกันไป มันเหมือน การย้อนกลับของทัวริงเทสต์

So Gertrude Stein, who's a human, is able to write a poem

เกอทรูด สไตน์ ผู้เป็นมนุษย์ สามารถเขียนกลอนได้

that fools a majority of human judges into thinking

ซึ่งหลอกคนส่วนใหญ่ให้คิดว่า

that it was written by a computer.

มันถูกเขียนโดยคอมพิวเตอร์

Therefore, according to the logic of the reverse Turing test,

หากเราย้อนกลับตรรกะของทัวริงเทสต์ดู

Gertrude Stein is a computer.

เกอทรูด สไตน์เป็นคอมพิวเตอร์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Feeling confused?

ฟังดูสับสนไหมครับ

I think that's fair enough.

แต่ผมว่ามันก็ยุติธรรมนะ

So far we've had humans that write like humans,

เรามีมนุษย์ที่เขียนเหมือนมนุษย์

we have computers that write like computers,

เรามีคอมพิวเตอร์ที่เขียนเหมือนคอมพิวเตอร์

we have computers that write like humans,

เรามีคอมพิวเตอร์ที่เขียนเหมือนมนุษย์

but we also have, perhaps most confusingly,

และด้วยความสับสนอย่างไรก็ไม่ทราบ

humans that write like computers.

เรามีมนุษย์ที่เขียนเหมือนคอมพิวเตอร์

So what do we take from all of this?

แล้วเราได้อะไรจากสิ่งเหล่านี้ครับ

Do we take that William Blake is somehow more of a human

เราทราบว่า วิลเลียม เบลคเป็นมนุษย์

than Gertrude Stein?

มากกว่า เกอทรูด สไตน์

Or that Gertrude Stein is more of a computer than William Blake?

หรือ เกอทรูด สไตน์ เป็นคอมพิวเตอร์ มากกว่า วิลเลียม เบลค

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

These are questions I've been asking myself

ผมเฝ้าถามตัวเองด้วยคำถามเหล่านี้

มาตลอดสองปี

for around two years now,

and I don't have any answers.

และผมก็ยังไม่ได้คำตอบ

But what I do have are a bunch of insights

สิ่งที่ผมได้คือความเข้าใจลึกซึ้งส่วนหนึ่ง

about our relationship with technology.

เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรากับเทคโนโลยี

So my first insight is that, for some reason,

ความเข้าใจแรกคือ ด้วยเหตุผลบางอย่าง

we associate poetry with being human.

เราเชื่อมโยงความเป็นมนุษย์เข้ากับบทกลอน

So that when we ask, "Can a computer write poetry?"

ดังนั้น เมื่อเราถามว่า “คอมพิวเตอร์เขียนกลอนได้หรือไม่”

we're also asking,

เราก็ต้องถามด้วยว่า

"What does it mean to be human

“การเป็นมนุษย์หมายความว่าอย่างไร"

and how do we put boundaries around this category?

"เราจำกัดขอบเขตของมันเอาไว้แค่ไหน"

How do we say who or what can be part of this category?"

"เราถือว่าอะไรหรือใคร เป็นส่วนหนึ่งในขอบเขตนี้ได้อย่างไร”

This is an essentially philosophical question, I believe,

ผมเชื่อว่ามันเป็นคำถามพื้นฐานทางปรัชญา

and it can't be answered with a yes or no test,

และไม่สามารถหาคำตอบได้ ด้วยการตอบว่าใช่หรือไม่

เช่นเดียวกับทัวริงเทสต์

like the Turing test.

I also believe that Alan Turing understood this,

ผมเชื่อว่า อลัน ทัวริง เองก็เข้าใจประเด็นนี้

and that when he devised his test back in 1950,

เมื่อเขาสร้างการทดสอบนี้ขึ้นในปี ค.ศ. 1950

he was doing it as a philosophical provocation.

เขาก็ทำเสมือนว่าเป็นการฉุกคิดทางปรัชญา

So my second insight is that, when we take the Turing test for poetry,

ความเข้าใจที่สองของผมคือ เมื่อเราทำทัวริงเทสต์กับบทกลอน

we're not really testing the capacity of the computers

จริง ๆ แล้วมันไม่ใช่การทดสอบ ความสามารถของคอมพิวเตอร์

because poetry-generating algorithms,

เพราะการเรียบเรียงบทกลอนใหม่นี้

they're pretty simple and have existed, more or less, since the 1950s.

มันเป็นเรื่องง่าย ๆ ที่มีมาตั้งแต่ปี ค.ศ. 1950

What we are doing with the Turing test for poetry, rather,

การที่เราทำทัวริงเทสต์กับบทกลอน

is collecting opinions about what constitutes humanness.

จริง ๆ แล้วมันคือการรวบรวมความคิดเห็น ว่าอะไรเป็นส่วนประกอบสร้างความเป็นมนุษย์

So, what I've figured out,

ผมค้นพบว่า

we've seen this when earlier today,

สิ่งที่เราเห็นกันไปในวันนี้

we say that William Blake is more of a human

การที่เราบอกว่า วิลเลียม เบลค เป็นมนุษย์

than Gertrude Stein.

มากกว่า เกอทรูด สไตน์

Of course, this doesn't mean that William Blake

แน่นอน มันไม่ได้หมายความว่า วิลเลียม เบลค

was actually more human

เป็นมนุษย์มากกว่าจริง ๆ

or that Gertrude Stein was more of a computer.

หรือ เกอทรูด สไตน์ เป็นคอมพิวเตอร์มากกว่า

It simply means that the category of the human is unstable.

มันหมายความว่า ขอบเขตของการเป็นมนุษย์นั้น มันยืดหยุ่นได้

This has led me to understand

มันทำให้ผมเข้าใจว่า

that the human is not a cold, hard fact.

มนุษย์ไม่ใช่ข้อเท็จจริงที่แน่นอน

Rather, it is something that's constructed with our opinions

แต่มนุษย์คือร่างประกอบของความนึกคิด

and something that changes over time.

และอะไรบางอย่าง ที่เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา

So my final insight is that the computer, more or less,

ความเข้าใจอย่างสุดท้ายของผม คือคอมพิวเตอร์นั้น

works like a mirror that reflects any idea of a human

ทำหน้าที่เสมือนกระจกเงา ที่สะท้อนความคิดของมนุษย์

that we show it.

ที่เราแสดงให้มันดู

We show it Emily Dickinson,

เราให้มันดู เอมิลี่ ดิกคินสัน

it gives Emily Dickinson back to us.

มันก็ให้ เอมิลี่ ดิกคินสัน กลับมา

We show it William Blake,

เราให้มันดู วิลเลียม เบลค

that's what it reflects back to us.

นั่นก็คือสิ่งที่มันสะท้อนกลับมา

We show it Gertrude Stein,

หรือให้มันดู เกอทรูด สไตน์

what we get back is Gertrude Stein.

สิ่งที่เราได้กลับมาก็คือ เกอทรูด สไตน์

More than any other bit of technology,

ในแง่มุมที่เหนือกว่าการเป็นเทคโนโลยี

the computer is a mirror that reflects any idea of the human we teach it.

คอมพิวเตอร์เป็นกระจกสะท้อนอะไรก็ตาม ที่เราสอนมัน

So I'm sure a lot of you have been hearing

ในช่วงที่ผ่านมา คุณอาจจะเคยได้ยินมาเยอะ

a lot about artificial intelligence recently.

เกี่ยวกับปัญญาประดิษฐ์

And much of the conversation is,

เรื่องที่คุยกันส่วนใหญ่ก็อย่างเช่น

can we build it?

เราสร้างมันได้ไหม

Can we build an intelligent computer?

เราสร้างคอมพิวเตอร์ที่มีปัญญาได้ไหม

Can we build a creative computer?

เราสร้างคอมพิวเตอร์ ที่มีความคิดสร้างสรรค์ได้ไหม

What we seem to be asking over and over

และสิ่งที่เราเฝ้าถามอยู่ตลอดมาก็คือ

is can we build a human-like computer?

เราสร้างคอมพิวเตอร์ที่เหมือนมนุษย์ได้ไหม

But what we've seen just now

แต่สิ่งที่เราเพิ่งเห็นกันไป

is that the human is not a scientific fact,

ก็ชัดเจนแล้วว่ามนุษย์ไม่ใช่ ข้อเท็จจริงทางวิทยาศาสตร์

that it's an ever-shifting, concatenating idea

มันคือกลุ่มความนึกคิดที่เชื่อมโยงกัน

and one that changes over time.

และแปรเปลี่ยนไปตลอดเวลา

So that when we begin to grapple with the ideas

ดังนั้น หากเราเริ่มหยิบยกประเด็น

of artificial intelligence in the future,

ที่เกี่ยวกับปัญญาประดิษฐ์ขึ้นมาพูดในอนาคต

we shouldn't only be asking ourselves,

เราไม่ควรเอาแต่ถามว่า

"Can we build it?"

"เราสร้างมันได้หรือไม่"

But we should also be asking ourselves,

แต่เราควรถามตัวเราเองว่า

"What idea of the human do we want to have reflected back to us?"

"ความนึกคิดของมนุษย์แบบไหน ที่เราต้องการให้มันสะท้อนกลับมา"

This is an essentially philosophical idea,

สิ่งนี้คือความคิดพื้นฐานทางปรัชญา

and it's one that can't be answered with software alone,

ซึ่งไม่สามารถหาคำตอบได้ ด้วยซอฟต์แวร์เพียงอย่างเดียว

but I think requires a moment of species-wide, existential reflection.

แต่ผมขอให้นึกถึงภาพของเผ่าพันธุ์อันยิ่งใหญ่ ที่จะสะท้อนกลับมาด้วย

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)