Can a computer write poetry? | Oscar Schwartz

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Hajar Almasi

I have a question.

سوالی دارم،

Can a computer write poetry?

آیا رایانه می تواند شعر بگوید؟

This is a provocative question.

این سوالی بحث برانگیز است،

You think about it for a minute,

اگرچند لحظه ای به آن فکر کنید،

and you suddenly have a bunch of other questions like:

ناگهان سوالهای دیگری سراغتان می آید مثلا:

What is a computer?

منظور از رایانه چیست؟

What is poetry?

منظور از شعر چیست؟

What is creativity?

خلاقیت به چه معناست؟

But these are questions

اما اینها سوالهایی هستند

that people spend their entire lifetime trying to answer,

که افرادی عمر خود را صرف پاسخ دادن آنها کرده اند،

not in a single TED Talk.

و نه ففط در یک سخنرانی TED.

So we're going to have to try a different approach.

بنابراین قصد داریم رویکردی متفاوت اتخاذ کنیم،

So up here, we have two poems.

خب اینجا دو شعر وجود دارد،

One of them is written by a human,

یکی از آنها توسط یک انسان نوشته شده

and the other one's written by a computer.

و دیگری توسط یک رایانه نوشته شده،

I'm going to ask you to tell me which one's which.

می خواهم از شما بپرسم کدام یک مربوط به کدام است.

Have a go:

بگذارید ببینیم:

Poem 1: Little Fly / Thy summer's play, / My thoughtless hand / Has brush'd away.

شعر 1: ای مگس کوچک/ بازیِ تابستانیِ تو را/ دست بی‌پروای من/ از میان برده‌ است.

Am I not / A fly like thee? / Or art not thou / A man like me?

نیستم مگر من/ مگسی چون تو؟ یا نیستی مگر تو/ آدمی‌ای چون من؟

Poem 2: We can feel / Activist through your life's / morning /

شعر 2: احساس می کنیم/ فعال در زندگی شما/ صبحگاه

Pauses to see, pope I hate the / Non all the night to start a / great otherwise (...)

تامل می کند تا ببیند، پاپ من متنفرم از/ نه تمام شب تا آغاز یک/ در عوض بزرگ

Alright, time's up.

خیلی خوب، وقت تمام است.

Hands up if you think Poem 1 was written by a human.

اگر فکر می کنید شعر اول توسط انسان سروده شده، دستتان را بالا ببرید.

OK, most of you.

خوب، بیشتر شما.

Hands up if you think Poem 2 was written by a human.

دستتان را بالا ببرید اگر فکر میکنید شعر دوم هم سروده ی انسان است.

Very brave of you,

احسنت به شجاعتتان،

because the first one was written by the human poet William Blake.

زیرا شعر اول شعری از انسان شاعر، ویلیام بلیک بود.

The second one was written by an algorithm

دومی توسط یک الگوریتم نوشته شده بود

that took all the language from my Facebook feed on one day

که تمام کلمات را در یک روز از صفحه فیسبوک من برداشته بود.

and then regenerated it algorithmically,

و براساس الگوریتمی که در ادامه شرح می دهم،

according to methods that I'll describe a little bit later on.

آنها را دوباره در کنار هم قرار می دهد.

So let's try another test.

خوب بیایید یک بار دیگر امتحان کنیم.

Again, you haven't got ages to read this,

دوباره، وقت زیادی برای خواندن شعر ندارید،

so just trust your gut.

پس فقط به حستان اعتماد کنید.

Poem 1: A lion roars and a dog barks. It is interesting / and fascinating

شعر 1: شیری نعره می زند و سگی پارس می کند. جالب است/ و جذاب

that a bird will fly and not / roar or bark. Enthralling stories about animals

که پرنده ای پرواز می کند/ و نعره نمی زند یا پارس نمی کند. قصه های مسحور کننده ای

are in my dreams and I will sing them all if I / am not exhausted or weary.

از حیوانات در رویاهایم هست که اگر/ مانده و رنجور نشوم آنها را خواهم خواند.

Poem 2: Oh! kangaroos, sequins, chocolate sodas! / You are really beautiful!

شعر 2: خوب! کانگروها، پولکی ها، سوداهای شکلاتی!/ شما بسیار زیبا هستید!

Pearls, / harmonicas, jujubes, aspirins! All / the stuff they've always talked about (...)

مرواریدها،/ سازدهنی ها، عناب ها، آسپرینها! همه آن چیزهایی که همیشه از آن سخن گفته اند

Alright, time's up.

خیلی خوب، وقت تمام شد.

So if you think the first poem was written by a human,

خوب اگر فکر می کنید شعر اول توسط انسان گفته شده،

put your hand up.

دستتان را بالا ببرید.

OK.

خوب.

And if you think the second poem was written by a human,

و اگر فکر می کنید شعر دوم را یک انسان گفته،

put your hand up.

دستتان را بالا ببرید.

We have, more or less, a 50/50 split here.

تقریبا تعداد برابر بود.

It was much harder.

خیلی سخت تر بود.

The answer is,

پاسخ این است که،

the first poem was generated by an algorithm called Racter,

شعر اول توسط الگوریتمی به نام رکتر ایجاد شده بود،

that was created back in the 1970s,

که در دهه ۱۹۷۰ نوشته شده است،

and the second poem was written by a guy called Frank O'Hara,

و شعر دوم از شاعری به نام فرانک اوهارا بود

who happens to be one of my favorite human poets.

که از قضا یکی از شاعران محبوب من هم هست.

(Laughter)

(صدای خنده حاضرین)

So what we've just done now is a Turing test for poetry.

خوب کاری که ما الان کردیم یک آزمون تورینگ برای شعر است.

The Turing test was first proposed by this guy, Alan Turing, in 1950,

آزمون تورینگ اولین بار توسط آلن تورینگ در سال ۱۹۵۰ ابداع شد،

in order to answer the question,

تا پاسخ این سوال را بیابد که

can computers think?

آیا یک رایانه می تواند فکر کند؟

Alan Turing believed that if a computer was able

آلن تورینگ باور داشت که اگر یک رایانه بتواند

to have a to have a text-based conversation with a human,

یک مکالمه نوشتاری با یک انسان داشته باشد،

with such proficiency such that the human couldn't tell

به گونه ای که انسان نتواند تشخیص دهد

whether they are talking to a computer or a human,

که با یک رایانه صحبت می کند یا یک انسان،

then the computer can be said to have intelligence.

آنگاه می توان رایانه را دارای هوش نامید.

So in 2013, my friend Benjamin Laird and I,

در سال ۲۰۱۳، من و دوستم بنجامین لیرد،

we created a Turing test for poetry online.

آزمون تورینگ برای شعر را به صورت آنلاین ایجاد کردیم.

It's called bot or not,

اسمش "روبات است یا نه" بود،

and you can go and play it for yourselves.

و شما هم میتوانید خودتان این بازی را انجام دهید.

But basically, it's the game we just played.

اما در اصل، همین بازی است که الان کردیم.

You're presented with a poem,

یک شعر به شما ارائه میشود،

you don't know whether it was written by a human or a computer

شما نمی دانید که شاعر آن انسان است یا رایانه

and you have to guess.

و باید حدس بزنید.

So thousands and thousands of people have taken this test online,

خوب، هزاران هزار نفر این آزمون را به صورت آنلاین انجام داده اند،

so we have results.

و ما نتایج آن را داریم.

And what are the results?

و نتایج چه هستند؟

Well, Turing said that if a computer could fool a human

خوب، تورینگ گفت که اگر یک رایانه بتواند یک انسان را گول بزند،

30 percent of the time that it was a human,

در شرایطی که تنها ۳۰ درصد از موارد انسان بوده است،

then it passes the Turing test for intelligence.

آن رایانه در آزمون هوش تورینگ موفق بوده است.

We have poems on the bot or not database

ما در منبع داده های بازی روبات یا انسان اشعاری داریم که

that have fooled 65 percent of human readers into thinking

۶۵ درصد از خوانندگان فریب خورده اند که

it was written by a human.

توسط انسان نوشته شده است.

So, I think we have an answer to our question.

بنابراین، گمان میکنم پاسخی برای سوالمان پیدا کرده ام.

According to the logic of the Turing test,

بنا بر منطق آزمون تورینگ،

can a computer write poetry?

آیا یک رایانه می تواند شعر بگوید؟

Well, yes, absolutely it can.

خوب، بله، البته که می تواند.

But if you're feeling a little bit uncomfortable

اما اگر کمی با این جواب احساس غریبی می کنید،

with this answer, that's OK.

اشکالی ندارد.

If you're having a bunch of gut reactions to it,

اگر واکنشهای موضع گیرانه در برابر آن دارید،

that's also OK because this isn't the end of the story.

آن هم اشکالی ندارد چون این پایان ماجرا نیست.

Let's play our third and final test.

بیایید برای بار سوم و آخر این بازی را تکرار کنیم.

Again, you're going to have to read

دوباره، باید شعرها را بخوانید

and tell me which you think is human.

و به من بگویید کدامیک سروده بشر است.

Poem 1: Red flags the reason for pretty flags. / And ribbons.

شعر 1: سرخی پرچمها دلیل زیبایی آنهاست./ و نوارها.

Ribbons of flags / And wearing material / Reasons for wearing material. (...)

نوارهای پرچمها./ و ماده پوشاندن/ دلیل ماده پوشاندن. (...)

Poem 2: A wounded deer leaps highest, / I've heard the daffodil

شعر 2: جهشهای آهوی زخمی بلندترین است،/ من صدای گل نرگس را شنیده ام

I've heard the flag to-day / I've heard the hunter tell; /

من صدای پرچم را شنیده ام امروز/ و شنیده ام که شکارچی می گفت؛/

'Tis but the ecstasy of death, / And then the brake is almost done (...)

این است شور و شوق مرگ، پس آنگاه آخرین شکست (...)

OK, time is up.

خوب، وقت تمام شد.

So hands up if you think Poem 1 was written by a human.

خوب اگر فکر میکنید شاعر شعر اول یک انسان است، دستتان را بالا ببرید

Hands up if you think Poem 2 was written by a human.

اگر فکر میکنید شعر دوم را یک انسان گفته دستتان را بالا ببرید.

Whoa, that's a lot more people.

وای، تعداد خیلی بیشتر است.

So you'd be surprised to find that Poem 1

خوب پس غافلگیر می شوید وقتی بدانید که شعر اول توسط شاعری

was written by the very human poet Gertrude Stein.

به نام گرترود استاین سروده شده است.

And Poem 2 was generated by an algorithm called RKCP.

و شعر دوم بوسیله الگوریتم RKCP نوشته شده است.

Now before we go on, let me describe very quickly and simply,

قبل از اینکه ادامه دهیم، اجازه بدهید نحوه عملکرد RKCP

how RKCP works.

را مختصر و مفید تشریح کنم.

So RKCP is an algorithm designed by Ray Kurzweil,

خوب الگوریتم RKCP توسط ری کورزوِیل طراحی شده،

who's a director of engineering at Google

که یکی از مهندسین ارشد گوگل

and a firm believer in artificial intelligence.

و یکی از پیروان سرسخت هوش مصنوعی است.

So, you give RKCP a source text,

خوب، اگر به RKCP یک نوشته منبع بدهید،

it analyzes the source text in order to find out how it uses language,

الگوریتم آن نوشته را برای یافتن نحوه استفاده از زبان در آن، جست و جو می کند،

and then it regenerates language

و دوباره زبانی را می سازد

that emulates that first text.

که نوشته اول را تقلید می کند.

So in the poem we just saw before,

خوب در شعری که کمی قبل دیدیم،

Poem 2, the one that you all thought was human,

شعر دوم ، همان که همه شما فکر کردید یک شاعر انسان دارد،

it was fed a bunch of poems

الگوریتم بوسیله تعدادی از اشعار

by a poet called Emily Dickinson

امیلی دیکینسون تغذیه شده بود

it looked at the way she used language,

به نحوه استفاده او از زبان توجه کرده،

learned the model,

مدل آن را آموخته،

and then it regenerated a model according to that same structure.

و بر اساس آن یک مدل جدید با همان ساختار ایجاد کرده است.

But the important thing to know about RKCP

اما نکته مهم درباره RKCP این است که

is that it doesn't know the meaning of the words it's using.

او معنی کلماتی که استفاده می کند را نمی داند.

The language is just raw material,

زبان تنها ماده خام مورد استفاده است،

it could be Chinese, it could be in Swedish,

می تواند چینی باشد، می تواند سوئدی باشد،

it could be the collected language from your Facebook feed for one day.

می تواند مجموعه ای از زبانهای موجود در صفحه فیس بوک شما در یک روز باشد،

It's just raw material.

اون فقط ماده خام برای شعرگفتن است.

And nevertheless, it's able to create a poem

و با این اوصاف، او قادر است که شعری بسازد

that seems more human than Gertrude Stein's poem,

که بیش از شعر گرترود استاین انسانی به نظر برسد،

and Gertrude Stein is a human.

در حالی که گرترود استاین یک انسان است.

So what we've done here is, more or less, a reverse Turing test.

خوب، کاری که ما در اینجا انجام دادیم، کم و بیش یک آزمون تورینگ معکوس است.

So Gertrude Stein, who's a human, is able to write a poem

بنابراین، گرترود استاین که خود یک انسان است، می تواند شعری بگوید

that fools a majority of human judges into thinking

که عده زیادی را گمراه کند تا فکر کنند

that it was written by a computer.

که آن شعر بوسیله رایانه نوشته شده است.

Therefore, according to the logic of the reverse Turing test,

پس با توجه به منطق آزمون تورینگ معکوس،

Gertrude Stein is a computer.

گرترود استاین یک رایانه است.

(Laughter)

(صدای خنده حاضرین)

Feeling confused?

گیج شدید؟

I think that's fair enough.

به نظر من منطقی است.

So far we've had humans that write like humans,

تا اینجا انسانهایی داشتیم که مثل آدم می نوشتند،

we have computers that write like computers,

رایانه هایی داشتیم که مثل رایانه می نوشتند،

we have computers that write like humans,

رایانه هایی داشتیم که مثل انسان می نوشتند،

but we also have, perhaps most confusingly,

اما بیشتر از همه گمراه کننده،

humans that write like computers.

انسانهایی داشتیم که مثل رایانه می نوشتند.

So what do we take from all of this?

خوب از کل این ماجرا چه می فهمیم؟

Do we take that William Blake is somehow more of a human

آیا متوجه می شویم که ویلیام بلیک از جهاتی بیش از گرترود استاین

than Gertrude Stein?

انسان است؟

Or that Gertrude Stein is more of a computer than William Blake?

یا گرترود استاین بیش از ویلیام بلیک رایانه است؟

(Laughter)

(صدای خنده حاضرین)

These are questions I've been asking myself

اینها سوالاتی هستند که من

for around two years now,

در دوسال گذشته از خودم می پرسیدم،

and I don't have any answers.

و هیچ جوابی براشون ندارم.

But what I do have are a bunch of insights

اما چیزی که به آن دست یافتم، بینشی از

about our relationship with technology.

نحوه ارتباط ما و تکنولوژی است.

So my first insight is that, for some reason,

اولین نظر من این است که، بنا به دلایلی،

we associate poetry with being human.

ما شعر و انسانیت را در ارتباط با هم می بینیم.

So that when we ask, "Can a computer write poetry?"

پس زمانی که می پرسیم، "آیا یک رایانه میتواند شعر بگوید؟"

we're also asking,

در حال مطرح کردن این سوال هستیم که

"What does it mean to be human

"انسان بودن به چه معناست؟

and how do we put boundaries around this category?

و ما چگونه دامنه این گونه را مشخص می کنیم؟

How do we say who or what can be part of this category?"

چگونه یک چیز یا یک فرد را جزئی از این گونه به شمار می آوریم؟"

This is an essentially philosophical question, I believe,

به باور من، اساسا این مسئله یک پرسش فلسفی است،

and it can't be answered with a yes or no test,

و نمی توان جواب آن را با یک آزمون بله یا خیرتنها،

like the Turing test.

مانند آزمون تورینگ، پیدا کرد.

I also believe that Alan Turing understood this,

و به گمان من خود آلن تورینگ هم به این نکته واقف بود،

and that when he devised his test back in 1950,

و زمانی که در ۱۹۵۰ آزمون خود را ارائه کرد،

he was doing it as a philosophical provocation.

در واقع در حال ایجاد آن به عنوان یک چالش فلسفی بود.

So my second insight is that, when we take the Turing test for poetry,

خوب، دومین نظر من این است که، زمانی که از آزمون تورینگ برای شعر استفاده می کنیم،

we're not really testing the capacity of the computers

در واقع در حال آزمایش کردن ظرفیتهای رایانه ها نیستیم،

because poetry-generating algorithms,

زیرا الگوریتمهای شعر سازی

they're pretty simple and have existed, more or less, since the 1950s.

بسیار ساده هستند و از دهه ۱۹۵۰ میلادی وجود داشته اند.

What we are doing with the Turing test for poetry, rather,

در عوض، بوسیله آزمون تورینگ برای شعر،

is collecting opinions about what constitutes humanness.

در حال جمع آوری اجزای تشکیل دهنده مفهوم انسان هستیم.

So, what I've figured out,

بنابراین، چیزی که من متوجه شدم،

we've seen this when earlier today,

همان بود که امروز پیش از این، زمانی که گفتیم

we say that William Blake is more of a human

ویلیام بلیک بیشتر از گرترود استاین

than Gertrude Stein.

انسان است، فهمیدیم.

Of course, this doesn't mean that William Blake

البته به این معنا نیست که ویلیام بلیک

was actually more human

واقعا بیشتر انسان است

or that Gertrude Stein was more of a computer.

یا اینکه گرترود استاین بیشتر رایانه است.

It simply means that the category of the human is unstable.

بلکه به سادگی به این معناست که انسانیت یک مفهوم ناپایدار است.

This has led me to understand

این مسئله مرا به سمت این نکته هدایت می کند

that the human is not a cold, hard fact.

که انسان یک واقعیت سرد و سخت نیست.

Rather, it is something that's constructed with our opinions

در عوض، چیزی است که با نظرات ما ساخته می شود

and something that changes over time.

و چیزی است که با گذشت زمان تغییر می کند.

So my final insight is that the computer, more or less,

و آخرین نظر من این است که رایانه، کم و بیش،

works like a mirror that reflects any idea of a human

مانند یک آینه کار می کند و ایده هایی را انعکاس می دهد

that we show it.

که ما انسانها به آن نشان می دهیم.

We show it Emily Dickinson,

ما به او امیلی دیکینسون را نشان میدهیم،

it gives Emily Dickinson back to us.

او امیلی دیکینسون را به ما بر می گرداند.

We show it William Blake,

ویلیام بلیک را به او نشان می دهیم،

that's what it reflects back to us.

و آن همان چیزی است که به ما بر می گرداند.

We show it Gertrude Stein,

به او گرترود استاین را نشان می دهیم،

what we get back is Gertrude Stein.

و چیزی که بر می گرداند همان گرترود استاین است.

More than any other bit of technology,

بیش از هر نوع از تکنولوژی،

the computer is a mirror that reflects any idea of the human we teach it.

رایانه آینه ای است که ایده های بشری که به آن می آموزیم را بازتاب می کند.

So I'm sure a lot of you have been hearing

خوب من مطمئنم که عده زیادی از شما

a lot about artificial intelligence recently.

اخیرا چیزهای زیادی درباره هوش مصنوعی شنیده اید.

And much of the conversation is,

و بیشتر بحث بر سر آن است که،

can we build it?

می توانیم آن را بسازیم؟

Can we build an intelligent computer?

آیا می توانیم یک رایانه هوشمند بسازیم؟

Can we build a creative computer?

آیا می توانیم یک رایانه خلاق بسازیم؟

What we seem to be asking over and over

سوالی که بارها و بارها مطرح می شود

is can we build a human-like computer?

این است که می توانیم یک رایانه انسان نما بسازیم؟

But what we've seen just now

اما چیزی که هم اکنون مشاهده کردیم

is that the human is not a scientific fact,

این است که انسان یک واقعیت علمی نیست،

that it's an ever-shifting, concatenating idea

بلکه انسان یک ایده دائما متغیر و پویا است،

and one that changes over time.

و چیزی است که با گذشت زمان تغییر می کند.

So that when we begin to grapple with the ideas

پس زمانی که در آینده با ایده های

of artificial intelligence in the future,

هوش مصنوعی گلاویز شدیم،

we shouldn't only be asking ourselves,

تنها سوالی که از خودمان باید بپرسیم این نیست که

"Can we build it?"

"آیا می توانیم آن را بسازیم؟"

But we should also be asking ourselves,

بلکه باید از خود بپرسیم

"What idea of the human do we want to have reflected back to us?"

"می خواهیم چه جنبه ای از انسان به خودمان بازتاب داده شود؟"

This is an essentially philosophical idea,

این مسئله اساسا یک ایده فلسفی است،

and it's one that can't be answered with software alone,

و چیزی است که تنها با نرم افزار نمی توان جواب آن را یافت،

but I think requires a moment of species-wide, existential reflection.

بلکه به ظن من، نیازمند لحظه ای از انعکاس وجودی در سطح گونه ما است.

Thank you.

سپاسگزارم

(Applause)

(تشویق حاضرین)