Shea Hembrey: How I became 100 artists

Translator: Sritala Dhanasarnsombut Reviewer: Wanvipa Phanumat

I'm a contemporary artist

ผมเป็นศิลปินแนวร่วมสมัย

with a bit of an unexpected background.

ที่มีพื้นฐานที่ค่อนข้างคาดไม่ถึง

I was in my 20s before I ever went to an art museum.

กว่าผมจะเคยเข้าหอศิลป์ก็อายุราวๆ20เห็นจะได้

I grew up in the middle of nowhere

ผมเติบโตในที่ไกลปืนเที่ยง

on a dirt road in rural Arkansas,

บนถนนฝุ่นตลบของชนบทรัฐอาคันซอส์

an hour from the nearest movie theater.

โรงหนังที่ใกล้ที่สุดห่างไปประมาณราวชั่วโมงได้

And I think it was a great place to grow up as an artist

และในความคิดของผมมันเป็นสถานที่ที่ดีมากสำหรับการเติบโตเป็นศิลปิน

because I grew up around quirky, colorful characters

เพราะผมได้เติบโตท่ามกลางเหล่าผู้คนที่มีสีสันหลากหลายแปลกตา

who were great at making with their hands.

เป็นผู้คนที่เก่งในงานฝีมือ

And my childhood is more hick

และในวัยเด็กผมมีความบ้านนอก

than I could ever possibly relate to you,

มากจนผมไม่น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับพวกคุณได้เลย

and also more intellectual than you would ever expect.

และยังจะเฉลียวฉลาดมากกว่าที่คุณคาดไว้แน่ๆ

For instance, me and my sister, when we were little,

ยกตัวอย่างสั้นๆนะครับ ผมกับพี่สาวเมื่อตอนยังเล็ก

we would compete to see who could eat the most squirrel brains.

พวกเราจะแข่งกันว่าใครกินสมองกระรอกได้เยอะที่สุด

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But on the other side of that, though,

แต่ในอีกด้านนึง

we were big readers in our house.

พวกเราก็เป็นนักอ่านตัวยงประจำบ้านด้วย

And if the TV was on, we were watching a documentary.

แต่ถ้าเปิดทีวี พวกเราก็จะดูสารคดีกันครับ

And my dad is the most voracious reader I know.

ส่วนพ่อผมเป็นหนอนหนังสือที่ตะกละที่สุดเท่าที่ผมรู้จัก

He can read a novel or two a day.

เขาสามารถอ่านนิยายเล่มหรือสองเล่มในวันเดียว

But when I was little, I remember,

แต่ เมื่อตอนผมเป็นเด็ก ผมจำได้ว่า

he would kill flies in our house with my BB gun.

พ่อสามารถสอยแมลงวันในบ้านได้ด้วยปืน บีบี กันของผม

And what was so amazing to me about that --

และสิ่งที่มหัศจรรย์มากสำหรับผมเกี่ยวกับเรื่องนี้คือ

well he would be in his recliner, would holler for me to fetch the BB gun,

พ่อจะนอนเอนกาย ตะโกนเรียกผมให้ไปหยิบปืน บีบีกันมาให้

and I'd go get it.

แล้วผมก็จะไปหยิบมาให้

And what was amazing to me --

และสิ่งมหัศจรรย์สำหรับผมคือ

well it was pretty kickass; he was killing a fly in the house with a gun --

เออ มันเจ๋งมากครับ ที่พ่อฆ่าแมลงวันในบ้านด้วยปืน

but what was so amazing to me

แต่ที่น่าประหลาดใจ

was that he knew just enough how to pump it.

คือพ่อรู้ว่าจะปั๊มลมแค่ไหน

And he could shoot it from two rooms away

แล้วพ่อก็ยิงในระยะห่างออกไปสองห้องได้

and not damage what it was on

โดยไม่ทำลายของที่แมลงวันเกาะอยู่

because he knew how to pump it just enough to kill the fly

เพราะพ่อรู้ว่าจะปั๊มลมแค่ไหนสำหรับการฆ่าแมลงวันโดยเฉพาะ

and not damage what it landed on.

โดยไม่ทำลายของที่มันเกาะอยู่

So I should talk about art.

เออ ผมควรจะพูดเรื่องศิลปะซินะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Or we'll be here all day with my childhood stories.

ไม่งั้นพวกเราคงอยู่กับเรื่องราววัยเด็กของผมทั้งวันแน่

I love contemporary art,

ผมรักศิลปะร่วมสมัยครับ

but I'm often really frustrated with the contemporary art world

แต่ผมก็มักจะหงุดหงิดกับโลกของศิลปะร่วมสมัย

and the contemporary art scene.

และเวทีแสดงงานศิลปะร่วมสมัยพวกนี้อยู่บ่อยๆ

A few years ago,

เมื่อสองสามปีก่อน

I spent months in Europe

ผมใช้เวลาหลายเดือนในยุโรป

to see the major international art exhibitions

เพื่อชมงานแสดงศิลปะระดับโลกใหญ่ๆ

that have the pulse

ซึ่งมีจังหวะ

of what is supposed to be going on in the art world.

ของสิ่งที่ควรจะเกิดขึ้นในโลกศิลปะนี้

And I was struck

และผมก็หลงติดใจ

by going to so many, one after the other,

โดยไปชมหลายๆที่ ที่แล้วที่เล่า

with some clarity of what it was

ด้วยความกระจ่างว่ามันคือสิ่ง

that I was longing for.

ที่ผมเสาะหามานาน

And I was longing for several things that I wasn't getting,

ผมพยายามเสาะแสวงหาหลายอย่าง แต่ก็ยังไม่ได้

or not getting enough of.

หรืออาจจะได้ไม่มากพอ

But two of the main things:

แต่มีสองสิ่งหลักๆ คือ

one of it, I was longing for more work

อย่างแรก ผมแสวงหางานศิลปะมากกว่านี้

that was appealing to a broad public,

ที่เป็นที่สนใจในวงกว้าง

that was accessible.

ที่ผู้คนเข้าถึงได้

And the second thing that I was longing for

และอย่างที่สองที่ผมตามหา

was some more exquisite craftsmanship

คือ งานที่มีฝีมือวิจิตรประณีต

and technique.

และเทคนิคชั้นสูง

So I started thinking and listing

ดังนั้นผมจึงเริ่มคิดและทำรายการ

what all it was that I thought would make a perfect biennial.

สิ่งที่ผมคิดน่าจะเป็นสิ่งที่ทำให้งานแสดงทุกๆสองปีสมบูรณ์แบบ

So I decided,

ผมจึงตัดสินใจ

I'm going to start my own biennial.

ว่าผมจะเริ่มจัดงานแสดงทุกๆสองปีของตัวเอง

I'm going to organize it and direct it

ผมจะเป็นคนจัดแจงและควบคุมงานเอง

and get it going in the world.

แล้วนำเสนอสู่โลก

So I thought, okay,

ผมก็เริ่มคิดว่า โอเค

I have to have some criteria of how to choose work.

ผมต้องมีเกณฑ์การเลือกงาน

So amongst all the criteria I have,

ในบรรดาเกณฑ์ต่างๆที่ผมมี

there's two main things.

มีอยู่สองสิ่งหลักคือ

One of them, I call my Mimaw's Test.

อย่างแรก ผมเรียกว่า Mimaw's Test

And what that is

มันก็คือ

is I imagine explaining a work of art

ผมสมมุติว่ากำลังอธิบายงานศิลปะชิ้นหนึ่ง

to my grandmother in five minutes,

ให้คุณยายของผมเข้าใจได้ในเวลาห้านาที

and if I can't explain it in five minutes,

และถ้าผมสามารถอธิบายได้ภายในห้านาที

then it's too obtuse

ก็เท่ากับมันทื่อเกินไป

or esoteric

หรือซับซ้อนเกินไป

and it hasn't been refined enough yet.

และก็ยังไม่ประณีตพอ

It needs to worked on

มันต้องได้รับการพัฒนา

until it can speak fluently.

จนมันสามารถพูดด้วยตัวมันเองได้

And then my other second set of rules --

และในกฎข้อที่สองคือ

I hate to say "rules" because it's art --

ผมไม่ชอบใช้คำว่า"กฎ"เลย เพราะมันเป็นงานศิลปะ

my criteria would be

เกณฑ์ของผมคือ

the three H's,

สาม "ห"

which is head, heart and hands.

นั่นก็คือ หัว หัวใจ หัตถ์

And great art would have "head":

งานศิลปะที่ดีควรมี หัว:

it would have interesting intellectual ideas

คือมันควรมีความคิดทางปัญญา

and concepts.

และแนวคิดที่น่าสนใจ

It would have "heart" in that it would have passion

มันควรมีหัวใจซึ่งก็คือแรงบันดาลใจ

and heart and soul.

หัวใจและจิตวิญญาณ

And it would have "hand" in that it would be greatly crafted.

และมีหัตถ์คือมีการใช้ฝีมือชั้นยอด

So I started thinking about

ดังนั้นผมจึงเริ่มคิดว่า

how am I going to do this biennial,

ผมจะทำงานแสดงทุกๆสองปีนี้ให้สำเร็จได้ยังไง

how am I going to travel the world

ผมจะเดินทางไปทั่วโลก

and find these artists?

เพื่อตามหาศิลปินเหล่านี้ได้ยังไง

And then I realized one day, there's an easier solution to this.

และในวันนึง ผมก็พบกับคำตอบที่ง่ายกว่าของเรื่องนี้

I'm just going to make the whole thing myself.

ว่า งั้นผมก็จะทำทุกอย่างเองก็หมดเรื่อง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And so this is what I did.

และนั้นก็เป็นสิ่งที่ผมทำครับ

So I thought, a biennial needs artists.

โอเค ผมก็เริ่มคิดว่า งานแสดงทุกสองปีนี้ต้องการเหล่าศิลปิน

I'm going to do an international biennial; I need artists from all around the world.

แล้วผมก็อยากทำงานนี้ในระดับอินเตอร์ด้วย ดังนั้นผมต้องการศิลปินจากทั่วโลก

So what I did was

สิ่งที่ผมทำคือ

I invented a hundred artists from around the world.

ผมสร้างศิลปินกว่าร้อยคนจากทั่วโลกเอง

I figured out their bios, their passions in life

คิดสร้างประวัติและความชอบบันดาลใจในชีวิตของพวกเขา

and their art styles,

แล้วก็แนวศิลปะของพวกเขา

and I started making their work.

แล้วผมก็เริ่มสร้างผลงานของพวกเขา

(Laughter)

(หัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

I felt, oh this is the kind of project that I could spend my whole life doing.

ผมรู้สึกว่า โอ้ นี่เหมือนกับโปรเจคที่ผมคงต้องใช้เวลาทั้งชีวิตทำแน่เลย

So I decided, I'm going to make this a real biennial.

ดังนั้นผมตัดสินใจว่า ผมจะทำให้มันเป็นงานแสดงทุกสองปีจริงๆ

It's going to be two years of studio work.

มันจะเป็นงานในสตูดิโอสองปี

And I'm going to create this in two years,

และผมจะทำงานเหล่านี้ในเวลาสองปี

and I have.

และผมก็ทำ

So I should start to talk about these guys.

งั้น ผมขอเริ่มพูดเกี่ยวกับบุคคลเหล่านี้

Well the range is quite a bit.

รูปแบบของงานก็ไม่ใช่น้อยเลย

And I'm such a technician, so I loved this project,

และผมก็เป็นพวกบ้าเทคนิค ชอบโปรเจค

getting to play with all the techniques.

แล้วก็ชอบเล่นกับเทคนิคต่างๆเสียด้วย

So for example, in realist paintings,

ตัวอย่างเช่น ในภาพวาดเสมือนจริง

it ranges from this,

มีรูปแบบตั้งแต่เท่านี้

which is kind of old masters style,

ซึ่งเป็นลักษณะของเหล่าศิลปินชั้นครูรุ่นเก่า

to really realistic still-life,

ไปจนกระทั่งรูปแบบภาพนิ่งเสมือนจริง

to this type of painting where I'm painting with a single hair.

จนถึงภาพวาดแบบนี้ที่ผมต้องระบายด้วยแปรงเส้นเดียว

And then at the other end, there's performance and short films

และสุดมุมของอีกด้านนึง มีงานการแสดงและหนังสั้น

and indoor installations

และงานประติมากรรมในอาคาร

like this indoor installation

เหมือนกับงานประติมากรรมในอาคารชิ้นนี้

and this one,

และนี่

and outdoor installations like this one

ส่วนงานประติมากรรมกลางแจ้งเช่นอันนี้

and this one.

และอันนี้

I know I should mention: I'm making all these things.

ผมรู้ว่าผมควรบอกว่า ผมทำพวกนี้เองทั้งหมด

This isn't Photoshopped.

ไม่ได้ใช้ โฟโต้ช๊อป

I'm under the river with those fish.

ผมดำในแม่น้ำกับปลาพวกนั้นจริงๆ

So now let me introduce some of my fictional artists to you.

ตอนนี้ผมขอเล่าเรื่องเหล่าศิลปินสมมติต่างๆของผมให้คุณฟังแหล่ะกัน

This is Nell Remmel.

นี่คือ เนลล์ เรมเมิล

Nell is interested in agricultural processes,

เนลล์สนใจในกระบวนการทางเกษตรกรรม

and her work is based in these practices.

และงานของเธอมีพื้นฐานมาจากหลักปฎิบัติเหล่านั้น

This piece, which is called "Flipped Earth" --

งานชิ้นนี้ เรียกว่า "โลกพลิกกลับ"

she was interested in taking the sky

เธอสนใจที่จะถ่ายถอดภาพท้องฟ้า

and using it to cleanse barren ground.

แล้วใช้มันทำความสะอาดพื้นดินอันแห้งแล้ง

And by taking giant mirrors --

และโดยการใช้กระจกยักษ์ --

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

and here she's taking giant mirrors

และนี่เธอเอากระจกขนาดยักษ์ใหญ่มา

and pulling them into the dirt.

และดึงท้องฟ้าลงสู่พื้นดิน

And this is 22 feet long.

นี่ยาวประมาณ22ฟุตได้ครับ

And what I loved about her work

และสิ่งที่ผมชอบในงานเธอ

is, when I would walk around it

คือ ขณะที่ผมเดินไปรอบๆมัน

and look down into the sky,

แล้วมองลงไปยังท้องฟ้า

looking down to watch the sky,

มองท้องฟ้าด้านล่างนั่น

and it unfolded in a new way.

มันเหมือนเปิดมุมมองใหม่

And probably the best part of this piece

และสิ่งที่น่าจะเป็นความเจ๋งที่สุดในงานชิ้นนี้

is at dusk and dawn

คือตอนยามค่ำและยามรุ่งสาง

when the twilight wedge has fallen and the ground's dark,

เมื่อแสงยามโพล้เพล้มืดลงและพื้นเริ่มเป็นสีดำ

but there's still the light above, bright above.

แต่ยังคงมีแสงอยู่ด้านบน สว่างเหนืออยู่บนนั้น

And so you're standing there and everything else is dark,

ดังนั้น คุณก็จะยืนอยู่ตรงนั้น เพียงแต่รอบๆมืดมิดหมด

but there's this portal that you want to jump in.

มันมีเหมือนประตูอะไรสักอย่างที่คุณอยากจะกระโดดเข้าไป

This piece was great. This is in my parents' backyard in Arkansas.

งานชิ้นนี้เยี่ยมมาก นี่เป็นสวนหลังบ้านพ่อแม่ผมในอาคันซอส์ครับ

And I love to dig a hole.

และผมก็ชอบขุดรู

So this piece was great fun

ดังนั้นงานชิ้นนี้สนุกมากครับ

because it was two days of digging in soft dirt.

เพราะใช้เวลาสองวันกับการขุดดินนุ่มๆ

The next artist is Kay Overstry,

ศิลปินคนถัดไปคือ เคย์ โอเวอร์สเตรย์

and she's interested in ephemerality and transience.

เธอสนใจเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงและความไม่จีรังยั่งยืน

And in her most recent project,

และในงานชิ้นล่าสุดของเธอ

it's called "Weather I Made."

เรียกว่า "อากาศ ฉันสร้าง"

And she's making weather

เธอสร้างอากาศเองครับ

on her body's scale.

โดยใช้ขนาดร่างกายของเธอ

And this piece is "Frost."

และงานนี้เรียกว่า "ไอเย็น"

And what she did was she went out on a cold, dry night

และสิ่งที่เธอทำคือออกไปข้างนอกในคืนที่หนาวแห้ง

and breathed back and forth on the lawn

หายใจเข้าออกหลายครั้งที่สนามหญ้า

to leave --

เพื่อทิ้ง --

to leave her life's mark,

ทิ้งสัญลักษณ์ของชีวิตของเธอไว้

the mark of her life.

สัญลักษณ์ของชีวิตเธอ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And so this is five-foot, five-inches of frost

เป็นไอเย็นขนาดประมาณห้าฟุต ห้านิ้วได้ครับ

that she left behind.

ที่เธอทิ้งไว้

The sun rises, and it melts away.

พอพระอาทิตย์ขึ้น มันก็ละลายหายไป

And that was played by my mom.

และนั่นก็แสดงโดยแม่ของผมเอง

So the next artist, this is a group of Japanese artists,

ถัดไป เป็นกลุ่มศิลปินชาวญี่ปุ่น

a collective of Japanese artists --

เป็นการรวมตัวของเหล่าศิลปินญี่ปุ่นครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

in Tokyo.

ในโตเกียว

And they were interested in developing a new, alternative art space,

พวกเขาสนใจพัฒนาทางเลือกและพื้นที่ศิลปะใหม่ๆ

and they needed funding for it,

และพวกเขาก็ต้องการเงินสนับสนุน

so they decided to come up with some interesting fundraising projects.

พวกเขาัจึงตัดสินใจจะทำโปรเจคระดมทุนที่น่าสนใจ

One of these is scratch-off masterpieces.

หนึ่งในนั้นคือ ฉีกผลงานชิ้นเอก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And so what they're doing --

และสิ่งที่พวกเขาทำคือ

each of these artists on a nine-by-seven-inch card,

ศิลปินแต่ละคนกับการ์ดขนาด เก้า คูณ เจ็ดนิ้ว

which they sell for 10 bucks,

ที่พวกเขาขายในราคาสิบเหรียญ

they drew original works of art.

พวกเขาวาดงานชิ้นเอกเหล่านี้

And you buy one, and maybe you get a real piece, and maybe not.

เวลาคุณซื้อชิ้นหนึ่ง คุณอาจจะได้งานจริงบ้างหรือไม่จริงบ้าง

Well this has sparked a craze in Japan,

ซึ่งนี่เป็นอะไรที่ฮืิอฮาในญี่ปุ่นมากครับ

because everyone's wanting a masterpiece.

เพราะทุกคนอยากได้ผลงานระดับครูกัน

And the ones that are the most sought after

ภาพที่ถูกตามล่ามากที่สุด

are the ones that are only barely scratched off.

เห็นจะเป็นภาพที่ไม่ได้ถูกฉีกซักเท่าไร

And all these works, in some way,

และงานต่างๆทั้งหมดนี้ ในแง่หนึ่ง

talk about luck or fate or chance.

ได้กล่าวถึงโชคลาภหรือชะตาหรือโอกาส

Those first two

สองภาพแรกนั้น

are portraits of mega-jackpot winners years before and after their win.

เป็นภาพหน้าตรงของผู้ชนะรางวัลใหญ่ที่สุดในปีก่อนและหลังชัยชนะ

And in this one it's called "Drawing the Short Stick."

ส่วนภาพนี้คือ "ภาพวาดไม้สั้น"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I love this piece because I have a little cousin at home

ผมรักงานชิ้นนี้เพราะผมมีญาติตัวน้อยที่บ้าน

who introduced me -- which I think is such a great introduction --

ซึ่งแนะนำผม ซึ่งผมคิดว่าเป็นการแนะนำตัวผมที่เจ๋งมาก

to a friend one day as, "This is my cousin Shea.

ให้กับเพื่อนในวันนึงว่า "นี่คือญาติผม เชียร์

He draws sticks real good."

เขาวาดภาพไม้พวกนี้ได้เยี่ยมมากเลย"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Which is one of the best compliments ever.

ซึ่งเป็นหนึ่งในคำชมที่ดีที่สุดเลยก็ว่าได้

This artist is Gus Weinmueller,

ศิลปินคนนี้คือ กุส ไวน์มูลเลอร์

and he's doing a project, a large project, called "Art for the Peoples."

เขาทำโปรเจค ชิ้่นโต เรียกว่า "ศิลปะแห่งมวลมนุษย์"

And within this project, he's doing a smaller project

และในงานชิ้นนี้ เขาทำโปรเจคเล็กอีกอัน

called "Artists in Residence."

เรียกว่า "เหล่าศิลปินในที่พัก"

And what he does is --

สิ่งที่เขาทำคือ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

he spends a week at a time with a family.

เขาใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ต่อครั้งกับครอบครัวหนึ่ง

And he shows up on their porch, their doorstep,

เขาโผล่ไปตามระเบียงบ้าง บันไดบ้าง

with a toothbrush and pajamas,

พร้อมกับแปรงสีฟัน และชุดนอน

and he's ready to spend the week with them.

เขาก็พร้อมสำหรับหนึ่งสัปดาห์กับครอบครัวนั้นแล้ว

And using only what's present,

เขาใช้สิ่งของที่มีอยู่ในปัจจุบัน

he goes in and makes a little abode studio to work out of.

เขาเข้าไปอยู่้และสร้างสตูดิโอเล็กๆเพื่อนทำงานชิ้นนี้

And he spends that week talking to the family

และใช้เวลาทั้งสัปดาห์นั้นคุยกับครอบครัวนั้น

about what do they think great art is.

ถกกันว่าอะไรที่เรียกว่างานศิลปะชั้นยอด

He has all these discussions with their family,

เขาคุยถกเรื่องเหล่านี้กับครอบครัวนั้นๆ

and he digs through everything they have,

เขาล้วงลึกในทุกสิ่งที่พวกเขามี

and he finds materials to make work.

เพื่อที่จะเอาสิ่งเหล่านั้นมาสร้างงาน

And he makes a work

และเขาก็สร้างงาน

that answers what they think great art is.

ที่เป็นคำตอบว่าอะไรที่พวกเขาคิดว่าคือศิลปะชั้นยอด

For this family, he made this still-life painting.

สำหรับครอบครัวนี้ เขาได้วาดภาพนิ่งนี้

And whatever he makes

ไม่่ว่าเขาจะสร้างอะไรก็ตาม

somehow references nesting and space

มันได้อ้างอิงถึงถิ่นที่อยู่ และพื้นที่

and personal property.

และทรัพย์สินส่วนบุคคล

This next project,

โปรเจคต่อมา

this is by Jaochim Parisvega,

นี่สร้างโดย โจคิม ปาริสเวกา

and he's interested in --

เขาสนใจใน

he believes art is everywhere waiting --

เขาเชื่อว่าศิลปะรอคอยอยู่ทุกหนแห่ง

that it just needs a little bit of a push to happen.

ต้องการแค่แรงผลักดันเล็กน้อยเพื่อให้เกิดขึ้น

And he provides this push by harnessing natural forces,

เขาได้นำเสนอแรงผลักดันด้วยการควบคุมพลังของธรรมชาติ

like in his series where he used rain to make paintings.

เหมือนกับชุดงานนี้ที่เขาใช้ฝนวาดภาพ

This project is called "Love Nests."

ส่วนโปรเจคนี้เรียกว่า "รังรัก"

What he did was to get wild birds to make his art for him.

สิ่งที่เขาทำคือให้นกป่าสร้างผลงานศิลปะให้เขา

So he put the material in places where the birds were going to collect them,

ดังนั้นเขาจึงเอาวัสดุไปวางในที่ที่นกจะไปเก็บ

and they crafted his nests for him.

และพวกมันก็เอาไปสร้างรังให้เขา

And this one's called "Lovelock's Nest."

และอันนี้เรียกว่า "รังล็อครัก"

This one's called "Mixtape Love Song's Nest."

ส่วนอันนี้เรียกว่า "รังรักเทปเพลงรัก"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And this one's called "Lovemaking Nest."

และอันนี้เรียกว่า "รังร่วมรัก"

(Laughted)

(เสียงหัวเราะ)

Next is Sylvia Slater.

คนต่อไปคือ ซิวเวีย สเลเตอร์

Sylvia's interested in art training.

ซิลเวียมีความสนใจเรื่องฝึกหัดศิลปะ

She's a very serious Swiss artist.

เธอเป็นศิลปินชาวสวิสที่ค่ำเคร่ง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And she was thinking about her friends and family

และเธอก็คิดถึงเพื่อนๆและครอบครัว

who work in chaos-ridden places and developing countries,

ที่ทำงานในที่ที่พยายามกำจัดเรื่องวุ่นวายออกไปและประเทศกำลังพัฒนา

and she was thinking,

และเธอก็คิดว่า

what can I make that would be of value to them,

เธอจะทำอะไรที่มีคุณค่าต่อคนเหล่านั้นได้

in case something bad happens

ถ้าหากเกิดเหตุการณ์เลวร้ายขึ้น

and they have to buy their way across the border

และพวกเขาต้องซื้อหาใบผ่านทางข้ามเขตแดน

or pay off a gunman?

หรือจ่ายค่ามือปืน

And so she came up with creating

เธอจึงได้ไอเดียสร้าง

these pocket-sized artworks

ผลงานศิลปะขนาดพกพานี้ขึ้น

that are portraits of the person that would carry them.

เป็นภาพคนซึ่งจะพกพางานชิ้นนี้ไปกับตัว

And you would carry this around with you,

และคุณก็จะพกพางานชิ้นนี้ไปไหนมาไหนด้วย

and if everything went to hell, you could make payments

เมื่อถึงยามคับขัน ก็ใชัจ่าย

and buy your life.

เพื่อแลกชีวิตได้

So this life price

ดังนั้นราคาของชีวิตชิ้นนี้

is for an irrigation non-profit director.

มีไว้สำหรับผู้อำนวยการชลประทานที่ไม่แสวงหาผลประโยชน์

So hopefully what happens is you never use it,

จึงหวังว่าไม่ว่าอะไรก็ตาม คุณจะไม่ต้องใช้มัน

and it's an heirloom that you pass down.

และเป็นมรดกตกทอดต่อไป

And she makes them so they could either be broken up into payments,

เธอจึงได้สร้างสิ่งนี้ขึ้นเพื่อให้พวกเขาหักเป็นค่าใช้จ่าย

or they could be like these, which are leaves that can be payments.

หรืออาจจะไว้แบบนี้ คือเป็นใบไม้ที่สามารถใช้เป็นค่าใช้จ่าย

And so they're valuable. This is precious metals and gemstones.

และมันก็มีค่า นี่เป็นโลหะมีค่าและหินพลอย

And this one had to get broken up.

และอันนี้ต้องถูกทำให้หักแตก

He had to break off a piece to get out of Egypt recently.

เขาต้องหักออกมาชิ้นหนึ่งเพื่อออกจากอียิปต์เมื่อเร็วๆนี้

This is by a duo, Michael Abernathy and Bud Holland.

งานนี้ทำสองคน มิเคิล อาเบอร์นาที และ บั๊ด ฮอร์แลนด์

And they're interested in creating culture,

พวกเขาสนในการสร้างวัฒนธรรมครับ

just tradition.

แค่ประเพณี

So what they do is they move into an area

ดังนั้นสิ่งที่พวกเขาทำ คือ พวกเขาย้ายไปในที่หนึ่ง

and try to establish a new tradition in a small geographic area.

และพยายามสร้างประเพณีใหม่ในภูมิลำเนาเล็กๆนั้น

So this is in Eastern Tennessee,

นี่คือ เทนเนสซี่ตะวันออก

and what they decided was

สิ่งที่พวกเขาตกลงใจทำคือ

that we need a positive tradition

พวกเราต้องการประเพณีด้านบวก

that goes with death.

ที่ไปด้วยกันกับความตาย

So they came up with "dig jigs."

พวกเขาคิด ดิ๊ก จิ๊ก ขึ้นมา

And a dig jig --

และดิ๊ก จิ๊ก

a dig jig is where,

ดิ๊ก จิ๊ก คือสถานที่

for a milestone anniversary or a birthday,

สำหรับการรำลึกวันครบรอบหรือวันเกิด

you gather all your friends and family together

เหล่าเพื่อนๆและครอบครัวคุณมารวมกัน

and you dance on where you're going to be buried.

แล้วก็เต้นรำในที่ที่ร่างคุณจะโดนฝัง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And we got a lot of attention when we did it.

แล้วเราได้รับความสนใจมากตอนที่เราทำผลงานชิ้นนี้

I talked my family into doing this, and they didn't know what I was doing.

ผมโน้มน้าวให้ครอบครัวมาร่วมงานนี้ แล้วพวกเขาก็ไม่รู้เลยว่าผมกำลังทำอะไร

And I was like, "Get dressed for a funeral. We're going to go do some work."

ผมก็แค่ "เฮ้ แต่งตัวสำหรับไปงานศพนะ พวกเราจะไปทำงานบางอย่างกัน"

And so we got to the grave and made this, which was hilarious --

และเราก็มาที่สุสานเพื่อทำงานนี้ ซึ่งตลกมากครับ

the attention that we got.

กับความสนใจที่พวกเราได้รับ

So what happens is you dance on the grave,

สิ่งที่เกิดขึ้นคือคุณเต้นบนหลุมศพ

and after you've done your dance,

และหลังจากที่คุณเต้นเสร็จ

everyone toasts you and tells you how great you are.

ทุกคนก็ดื่มฉลองและกล่าวสรรเสริญว่าคุณเป็นคนดีแค่ไหน

And you in essence have a funeral

และสาระสำคัญ คือ คุณมีงานศพของคุณ

that you get to be present for.

ที่คุณมีโอกาสได้เข้าร่วม

That's my mom and dad.

นั่นพ่อกับแม่ผมครับ

This is by Jason Birdsong.

นี่เป็นผลงานของ เจสัน เบิร์ดซอง

He is interested in how we see as an animal,

เขาสนใจว่าพวกเรามองเห็นอย่างไรในฐานะสัตว์

how we are interested in mimicry and camouflage.

คนเรามีความสนใจเรื่องเลียนแบบและพรางตัวอย่างไร

You know, we look down a dark alley

คุณรู้ไหม เวลาพวกเรามองไปยังตรอกมืด

or a jungle path,

หรือทางเดินแถบป่าทึบ

trying to make out a face or a creature.

พยายามมองให้เห็นหน้าหรือสิ่งมีชีวิต

We just have that natural way of seeing.

พวกเรามีการมองเห็นโดยธรรมชาติแบบนั้น

And he plays with this idea.

และเขาก็เล่นกับความคิดนี้

And this piece: those aren't actually leaves.

และผลงานชิ้นนี้ นั่นไม่ใช่ใบไม้จริง

They're butterfly specimens who have a natural camouflage.

เป็นเหล่าฝูงผีเสื้อพันธุ์หนึ่งที่มีความสามารถพลางตัวโดยธรรมชาติ

So he pairs these up.

เขาเลยจับคู่มันซะ

There's another pile of leaves.

นี่เป็นกองใบไ้ม้อีกกอง

Those are actually all real butterfly specimens.

นั่นเป็นผีเสื้อจริงๆ

And he pairs these up with paintings.

แล้วเขาก็เอามาเทียบกับภาพวาด

Like this is a painting of a snake in a box.

นี่เป็นภาพวาดงูในกล่อง

So you open the box and you think, "Whoa, there's a snake in there."

พอคุณเปิดกล่องก็จะคิดว่า "เอ้ย มีงูอยู่ในนี้ด้วย"

But it's actually a painting.

แต่ความจริงแล้วมันแค่ภาพวาด

So he makes these interesting conversations

ดังนั้นเขาจึงได้สร้างบทสนทนาอันน่าสนใจ

about realism and mimicry

เกี่ยวกับความจริงและการลอกเลียนแบบ

and our drive to be fooled by great camouflage.

และแรงผลักดันของเราที่จะถูกหลอกโดยการอำพราง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The next artist is Hazel Clausen.

ศิลปินคนถัดมาคือ ฮาเซล เคลาเซน

Hazel Clausen is an anthropologist who took a sabbatical

ฮาเซล เคลาเซน เป็นนักมนุษยวิทยาที่หยุดพักผ่อนยาว

and decided, "You know, I would learn a lot about culture

แล้วตัดสินใจว่า "รู้ไหม ฉันจะได้เรียนรู้อีกมากเกี่ยวกับวัฒนธรรม

if I created a culture that doesn't exist from scratch."

ถ้าฉันสร้างวัฒนธรรมสักอย่างที่ยังไม่มีขึ้นมาเองตั้งแต่ต้น"

So that's what she did.

และนั่นเป็นสิ่งที่เธอทำ

She created the Swiss people named the Uvulites,

เธอสร้างคนสวิสขึ้นมา เรียกว่า เดอะ อูวูไลทส์

and they have this distinctive yodeling song

และพวกเขามีเพลงลูกทุ่งที่มีเอกลักษณ์

that they use the uvula for.

ซึ่งพวกเขาให้อูวูลาเพื่อการนี้

And also they reference how the uvula --

และพวกเขาได้อ้างอิงถึงอูวูลา --

everything they say is fallen

ทุกสิ่งที่พวกเขาพูดจะตกลงมา

because of the forbidden fruit.

เพราะว่าผลไม้ต้องห้าม

And that's the symbol of their culture.

ซึ่งนั่นเป็นสัญลักษณ์วัฒนธรรมของพวกเขา

And this is from a documentary

และนี่มาจากสารคดี

called "Sexual Practices and Populations Control

ชื่อ "การกระทำทางเพศและการควบคุมประชากร

Among the Uvulites."

ของชาวอูวูไลทส์"

This is a typical angora embroidery for them.

นี่เป็นการเย็บปักทักถอขนสัตว์แบบทั่วไปของพวกเขา

This is one of their founders, Gert Schaeffer.

นี่เป็นผู้ค้นพบ เกิร์ท เชาเฟอร์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And actually this is my Aunt Irene.

และความจริงแล้วนี่คือคุณป้าไอรีนของผมเอง

It was so funny having a fake person

มันเป็นอะไรที่ตลกมากที่มีคนปลอมๆ

who was making fake things.

ที่สร้างของปลอมๆ

And I crack up at this piece,

และผมก็ได้ไอเดียงานนี้

because when I see it I know that's French angora

เพราะตอนที่ผมได้เห็นมัน ผมรู้ว่ามันคือขนแกะฝรั่งเศส

and all antique German ribbons

ริบบิ้นเยอรมันโบราณ

and wool that I got in a Nebraska mill

และขนสัตว์ที่ผมได้มาจากโรงสีในรัฐเนบลาสกา

and carried around for 10 years

แล้วก็หอบไปมากว่า10ปี

and then antique Chinese skirts.

และกระโปรงจีนโบราณนี่ด้วย

The next is a collective of artists

ต่อมาเป็นกลุ่มศิลปิน

called the Silver Dobermans,

ที่ชื่อว่า ดอบเบอร์แมนเงิน

and their motto is to spread pragmatism

และคติประจำใจของพวกเขาคือ กระจายความยุ่ง

one person at a time.

ครั้งละคน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And they're really interested

แล้วพวกเขาสนใจมาก

in how over-coddled we've become.

เกี่ยวกับว่าเราถูกประคบประหงมมากเกินไปได้อย่างไร

So this is one of their comments on how over-coddled we've become.

ดังนั้นนี้เป็นหนึ่งในความเห็นของพวกเขาเกี่ยวกับว่าเราถูกประคบประหงมมากเกินไปได้อย่างไร

And what they've done

และสิ่งที่พวกเขาทำคือ

is they put a warning sign on every single barb on this fence.

พวกเขาเอาป้ายเตือนไปแปะไว้กับทุกๆขมวดของรั้วลวดหนามนี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And this is called "Horse Sense Fence."

และผลงานนี้เรียกว่า "ม้ารู้ซึ้งรสชาติรั้ว"

The next artist is K. M. Yoon,

ศิลปินคนถัดมาคือ เค เอ็ม ยูน

a really interesting South Korean artist.

เป็นศิลปินชาวเกาหลีใต้ที่น่าสนใจมากครับ

And he's reworking a Confucian art tradition

แล้วเขาได้สร้างงานขึ้นมาใหม่เกี่ยวกับขนบศิลปะขงจื้อดั้งเดิม

of scholar stones.

จากศิลาจารึก

Next is Maynard Sipes.

ต่อมาคือ เมนาร์ด ไซเพส

And I love Maynard Sipes,

ผมรักเมนาร์ด ไซเพส

but he's off in his own world,

แต่เขาออกจะอยู่ในโลกส่วนตัว

and, bless his heart, he's so paranoid.

และก็ อวยพรให้เขาเถอะ เขาช่างตื่นตระหนกจริงๆ

Next is Roy Penig,

ต่อมาคือ รอย เพนิค

a really interesting Kentucky artist,

ศิลปินชาวเคนทัคกีที่น่าสนใจมาก

and he's the nicest guy.

และเขาก็เป็นคนที่น่ารักที่สุด

He even once traded a work of art for a block of government cheese

ครั้งหนึ่งเขาเคยทำแม้กระทั่งแลกผลงานศิลปะเพื่อชีสของรัฐบาลก้อนหนึ่ง

because the person wanted it so badly.

เพราะเจ้าตัวอยากได้มันมาก

Next is an Australian artist, Janeen Jackson,

ถัดมาคือศิลปินชาวออสเตรเลีย เจนีน แจ๊คสัน

and this is from a project of hers

และนี่มาจากโปรเจคของเธอ

called "What an Artwork Does When We're Not Watching."

ชื่อว่า "งานศิลปะทำอะไรตอนพวกเราไม่มอง"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Next is by a Lithuanian fortune teller, Jurgi Petrauskas.

ถัดมาเป็นหมอดูชาวลิทูเนีย เจอร์กิ เพ็ทเทราคัซ

Next is Ginger Cheshire.

ต่อมาคือ จิงเจอร์ เชสเชียร์

This is from a short film of hers called "The Last Person."

อันนี้มาจากหนังสั้นของเธอ ชื่อว่า "บุคคลสุดท้าย"

And that's my cousin and my sister's dog, Gabby.

และนั้นเป็นญาติของผมกับสุนัขของพี่สาวผม แก็บบี้

The next, this is by Sam Sandy.

ต่อมาเป็นผลงานโดย แซม แซนดี

He's an Australian Aboriginal elder,

เขาเป็นผู้อาวุโสเผ่าอะบอริจินในออสเตรเลีย

and he's also an artist.

และเขาก็เป็นศิลปินด้วย

And this is from a large traveling sculpture project

ผลงานนี้เป็นโปรเจคเดินสายงานปั้นชิ้นโต

that he's doing.

ที่เขาทำอยู่

This is from Estelle Willoughsby.

อันนี้มาจาก เอสเทลล์ วิลลัฟส์บี

She heals with color.

เธอรักษาด้วยสี

And she's one of the most prolific of all these hundred artists,

และเธอก็มีลูกดกที่สุดในบรรดาเหล่าศิลปินร้อยคนด้วย

even though she's going to be 90 next year.

ถึงแม้ว่าเธอจะอายุ90ปีในปีหน้าก็ตาม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

This is by Z. Zhou,

นี่คือ ซี เซา

and he's interested in stasis.

เขาสนใจเรื่องการหยุดนิ่ง

Next is by Hilda Singh,

ผลงานต่อมาโดย ฮิลดา ซิงค์

and she's doing a whole project called "Social Outfits."

และเธอทำโปรเจคทั้งหมดที่มีชื่อว่า "ชุดสวมสังคม"

Next is by Vera Sokolova.

ต่อมาโดย เวรา โซโคโลวา

And I have to say, Vera kind of scares me.

ผมต้องบอกว่า เวราทำผมกลัวครับ

You can't look her directly in the eyes

คุณไม่สามารถจ้องตาเธอจังๆได้

because she's kind of scary.

เพราะเธอค่อนข้างน่ากลัวทีเดียว

And it's good that she's not real;

และดีที่เธอไม่มีตัวตนจริง

she'd be mad that I said that.

เธอต้องโกรธผมมากแน่ที่ผมพูดแบบนี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And she's an optometrist in St. Petersburg,

และเธอก็เป็นผู้เชี่ยวชาญทางสายตาใน เซนท์ ปีเตอร์สเบิร์ก

and she plays with optics.

และเธอก็เล่นกับสายตา

Next, this is by Thomas Swifton.

ต่อมา ผลงานโดย โทมัส สวิฟทอน

This is from a short film, "Adventures with Skinny."

มาจากหนังสั้น "การผจญภัยของไอ้เก้งก้าง"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And this is by Cicily Bennett,

และนี่เป็นฝีมือของ ซิซิลี เบนเน็ท

and it's from a series of short films.

เป็นผลงานจากชุดหนังสั้น

And after this one, there's 77 other artists.

หลังจากอันนี้ไปเป็นเหล่าศิลปินอีก77ท่าน

And all together with those other 77 you're not seeing,

และรวมทั้งหมดของ77คนที่คุณยังไม่ได้ดูนั้น

that's my biennial.

คือผลงานศิลป์ของผมครับ

Thank you. Thank you.

ขอบคุณ ขอบคุณ

Thanks.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you. Thanks.

ขอบคุณครับ ขอบคุณ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)