Mac Barnett: Why a good book is a secret door

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Patarapen Manorompatrasal

Hi everybody. So my name is Mac.

สวัสดีครับทุกคน ผมชื่อแม็คครับ

My job is that I lie to children,

งานของผมคือ การโกหกเด็กๆ

but they're honest lies.

แต่มันเป็นการโกหกโดยสุจริตนะครับ

I write children's books,

ผมเขียนหนังสือเด็ก

and there's a quote from Pablo Picasso,

และมันก็มีวาทะจาก พาโบล ปิกัสโซ่ ที่ว่า

"We all know that Art is not truth.

"เราทั้งผองรู้ว่าศิลปะนั้นไม่ใช่ความจริง

Art is a lie that makes us realize truth

ศิลปะคือการโกหกที่ทำให้เราตระหนักถึงความจริง

or at least the truth that is given us to understand.

หรืออย่างน้อย ความจริงที่ทำให้เราได้เข้าใจ

The artist must know the manner whereby

ศิลปินต้องรู้กลเม็ดที่ซึ่ง

to convince others of the truthfulness of his lies."

จะชักจูงคนอื่นๆ ให้เข้าถึงความจริงในสิ่งที่เขาโกหก"

I first heard this when I was a kid,

ผมได้ยินสิ่งนี้เมื่อผมยังเป็นเด็ก

and I loved it,

และผมก็รักมันมาก

but I had no idea what it meant.

แต่ผมไม่รู้หรอก ว่ามันหมายถึงอะไร

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So I thought, you know what, it's what I'm here

ผมก็เลยคิดว่า จริงแล้วๆ มันไม่ใช่ผมหรอกที่อยู่ตรงนี้

to talk to you today about, though,

พูดกับคุณในวันนี้ เกี่ยวกับความคิด

truth and lies, fiction and reality.

ความจริง และการโกหก นิยายและเรื่องจริง

So how could I untangle

แล้วผมจะแก้ปม

this knotted bunch of sentences?

ของประโยคซ่อนเงื่อนพวกนี้ได้อย่างไร

And I said, I've got PowerPoint. Let's do a Venn diagram.

และผมจะบอกว่า ผมมีเพาเวอร์พ้อย มาสร้างแผนภาพเวนน์กัน

["Truth. Lies."] (Laughter)

["ความจริง การโกหก"] (เสียงหัวเราะ)

So there it is, right there, boom.

นั่นล่ะครับ นี่เลย ตู้ม

We've got truth and lies

เรามีความจริงและการโกหก

and then there's this little space,

และจากนั้นก็มีพื้นที่เล็กๆ

the edge, in the middle.

เส้นขอบ ในตรงกลาง

That liminal space, that's art.

พื้นที่อันจำกัดจำเขี่ยนั้น คือศิลปะ

All right. Venn diagram. (Laughter) (Applause)

เอาล่ะ แผนภาพเวนน์ (เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

But that's actually not very helpful either.

แต่นั่นก็ไม่ได้มีประโยชน์สักเท่าไร

The thing that made me understand

สิ่งที่ทำให้ผมเข้าใจ

that quote and really kind of what art,

วาทะนั้น และประเภทของศิลปะ

at least the art of fiction, was,

อย่างน้อยๆ ก็ศิลปะของนิยาย ก็คือ

was working with kids.

การทำงานกับเด็กๆ

I used to be a summer camp counselor.

ผมเคยเป็นที่ปรึกษาค่ายฤดูร้อน

I would do it on my summers off from college,

ผมจะทำงานนั้นในช่วงฤดูร้อนนอกวิทยาลัย

and I loved it.

และผมรักมันครับ

It was a sports summer camp

มันเป็นค่ายกีฬาฤดูร้อน

for four- to six-year-olds.

สำหรับเด็กอายุสี่ถึงหกปี

I was in charge of the four-year-olds,

ผมมีหน้าที่ดูแลเด็กสี่ขวบ

which is good, because

ซึ่งมันดีเลยครับ เพราะว่า

four-year-olds can't play sports, and neither can I.

เด็กสี่ขวบเล่นกีฬาไม่เป็น ผมก็เล่นไม่เป็นเหมือนกัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I play sports at a four-year-old level,

ผมเล่นกีฬาด้วยทักษะเท่าเด็กสี่ขวบ

so what would happen is the kids would

แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ

dribble around some cones, and then got hot,

เด็กๆ วิ่งเล่นอ้อมทุ่น แล้วก็รู้สึกร้อน

and then they would go sit underneath the tree

และก็จะมานั่งใต้ต้นไม้

where I was already sitting — (Laughter) —

ที่เดียวกับที่ผมนั่งอยู่ก่อนแล้ว -(เสียงหัวเราะ)-

and I would just make up stories and tell them to them

และผมก็จะสร้างเรื่องขึ้นมา เล่าให้พวกฟัง

and I would tell them stories about my life.

และผมจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับชีวิตผม

I would tell them about how, on the weekends,

ผมจะเล่าเกี่ยวกับว่า ช่วงสุดสัปดาห์

I would go home and I would spy for the Queen of England.

ผมจะกลับบ้านและไปเป็นสายลับ ของราชินีแห่งอังกฤษได้อย่างไร

And soon, other kids

และไม่นาน เด็กคนอื่นๆ

who weren't even in my group of kids,

ผู้ซึ่งไม่ได้อยู่ในกลุ่มเด็กของผมด้วยซ้ำ

they would come up to me, and they would say,

ก็จะเข้ามาหาผม และบอกว่า

"You're Mac Barnett, right?

"คุณคือ แม็ค บาร์นเน็ต ใช่มั้ย

You're the guy who spies for the Queen of England."

คุณคือคนที่เป็นสายลับของราชินีอังกฤษ"

And I had been waiting my whole life for strangers

ผมก็รอมาทั้งชีวิต เพื่อให้คนแปลกหน้า

to come up and ask me that question.

เข้ามาหาผมและถามคำถามนั้น

In my fantasy, they were svelte Russian women,

ในความฝันของผม คนเหล่านั้นเป็นสาวรัสเซียร่างสะโอดสะอง

but, you know, four-year-olds —

แต่รู้อะไรไหมครับ ถึงมันจะมาจากเด็กสี่ขวบ

you take what you can get in Berkeley, California.

คุณได้ในสิ่งที่คุณอยาก ในเบิร์คลีย์ แคลิฟอเนีย

And I realized that the stories that I was telling

และผมตระหนักว่า เรื่องที่ผมเล่านั้น

were real in this way that was familiar to me

เป็นจริงในแง่มุมนี้ที่เป็นที่คุ้นเคยสำหรับผม

and really exciting.

และมันก็น่าตื่นเต้น

I think the pinnacle of this for me — I'll never forget this —

ผมคิดว่า สิ่งสุดยอดที่สุดที่ ผมจะไม่มีวันลืมมันเลย

there was this little girl named Riley. She was tiny,

คือ มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ชื่อว่า ไรลี่ เธอตัวเล็กนิดเดียว

and she used to always take out her lunch every day

และเธอจะนำอาหารเที่ยงออกมาทุกวัน

and she would throw out her fruit.

และเธอจะขว้างผลไม้ทิ้ง

She would just take her fruit,

เธอจะเอาผลไม้มา

her mom packed her a melon every day,

แม่เธอเอาแตงใส่กล่องมาให้ทุกวัน

and she would just throw it in the ivy

และเธอก็จะปามันทิ้งใส่ต้นไอวี่

and then she would eat fruit snacks

แต่เธอจะกินอาหารว่าง ขนมผลไม้

and pudding cups, and I was like, "Riley,

และขนมพุดดิ้ง ผมก็แบบว่า "ไรลี่

you can't do that, you have to eat the fruit."

เธอทำแบบนี้ไม่ได้นะ เธอต้องกินผลไม้สิ"

And she was like, "Why?"

และเธอก็แบบว่า "ทำไมล่ะ

And I was like, "Well, when you throw the fruit in the ivy,

และผมบอกว่า "เออ ตอนที่เธอโยนผลไม้ใส่ต้นไอวี่น่ะ

pretty soon, it's going to be overgrown with melons,"

ไม่นาน มันก็จะโดนแตงบังซะหมด"

which is why I think I ended up

ซึ่งนั่นเป็นเหตุว่าทำไมผมคิดว่า ผมเหมาะกับ

telling stories to children and not being a nutritionist for children.

การเล่านิทานให้เด็กๆ ฟัง และไม่เป็นนักโภชนาการสำหรับเด็ก

And so Riley was like, "That will never happen.

และไรลี่ก็แบบว่า "นั่นคงไม่มีวันเกิดขึ้นหรอก

That's not going to happen."

ไม่เกิดขึ้นหรอกน่า"

And so, on the last day of camp,

เพราะงั้น ในวันสุดท้ายของค่าย

I got up early and I got a big cantaloupe

ผมตื่นเช้าและได้แตงลูกใหญ่

from the grocery store

มาจากร้านชำ

and I hid it in the ivy,

และผมก็ซ่อนมันไว้ในไอวี่

and then at lunchtime, I was like,

ตอนเวลาเที่ยง ผมก็แบบว่า

"Riley, why don't you go over there and see what you've done."

"ไรลี่ มานี่หน่อย และดูสิว่าเธอทำอะไรลงไป"

And — (Laughter) —

และ -(เสียงหัวเราะ)-

she went trudging through the ivy, and then her eyes

เธอค่อยๆเดินเข้าไปที่ต้นไอวี่ แล้วจากนั้นตาของเธอ

just got so wide, and she pointed out this melon

ก็เบิ่งโพลง และเธอก็ชี้ไปยังแตง

that was bigger than her head,

ที่ใหญ่กว่าหัวของเธอเสียอีก

and then all the kids ran over there and rushed around her,

จากนั้นเด็กทุกคนก็วิ่งเข้ามา และวิ่งไปหาเธอ

and one of the kids was like, "Hey,

แล้วหนึ่งในนั้นก็พูดว่า "เฮ่

why is there a sticker on this?"

ทำไมมันมีสติกเกอร์ติดอยู่ด้วยล่ะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I was like, "That is also why I say

ผมเลยบอกว่า "ถึงได้บอกไง

do not throw your stickers in the ivy.

ว่าอย่าปาสติ๊กเกอร์ใส่ต้นไอวี่

Put them in the trash can. It ruins nature when you do this."

ทิ้งถังขยะไปซะ เธอทำลายสิ่งแวดล้อมนะเนี่ย"

And Riley carried that melon around with her all day,

และไรลี่ก็ถือแตงนั้นไปๆ มาๆ ทั้งวัน

and she was so proud.

เธอภูมิใจมาก

And Riley knew she didn't grow a melon in seven days,

และไรลี่ก็รู้ ว่าเธอไม่ได้ปลูกแตงขึ้นมาในเจ็ดวัน

but she also knew that she did,

แต่เธอยังรู้อีกว่าเธอทำ

and it's a weird place,

และมันก็เป็นที่ที่แปลก

but it's not just a place that kids can get to.

แต่มันไม่ใช่แค่ที่ซึ่งเด็กสามารถไปถึง

It's anything. Art can get us to that place.

มันเป็นอะไรก็ได้ ศิลปะสามารถนำเราไปถึงที่นั่น

She was right in that place in the middle,

เธออยู่ตรงกลางของสถานที่นั้น

that place which you could call art or fiction.

ที่ซึ่งคุณอาจเรียกมันได้ว่าเป็นศิลปะหรือนิยาย

I'm going to call it wonder.

ผมจะเรียกมันว่า ความอัศจรรย์

It's what Coleridge called the willing suspension of disbelief

มันเป็นสิ่งที่โคลริดจ์ (Coleridge) เรียกว่า การยอมต่อการแขวนลอยของความเหลือเชื่อ

or poetic faith,

หรือ ศรัทธาทางกวี

for those moments where a story, no matter how strange,

สำหรับวินาทีเหล่านั้น ไม่ว่ามันจะประหลาดสักแค่ไหน ที่ที่เรื่องราว

has some semblance of the truth,

มีความคล้ายใกล้กับความจริง

and then you're able to believe it.

และคุณก็จะเชื่อมัน

It's not just kids who can get there.

มันไม่ใช่แค่เด็กที่จะไปถึงที่นั้นไปได้

Adults can too, and we get there when we read.

ผู้ใหญ่ก็เช่นกัน และเราไปถึงที่นั่นได้เมื่อเราอ่าน

It's why in two days, people will be

นั่นเป็นเหตุว่าทำไม คนถึงใช้เวลาสองวัน

descending on Dublin to take the walking tour

ลงไปที่ดับลินเพื่อเดินเที่ยวเมือง

of Bloomsday and see everything that happened in "Ulysses,"

ในวันบลูม และชมทุกอย่างที่เกิดขึ้น ใน "ยูลิซิส"

even though none of that happened.

แม้ว่ามันไม่เคยมีอะไรที่เกิดขึ้นจริงๆ

Or people go to London and they visit Baker Street

หรือคนที่ไปลอนดอน และไปที่ถนนเบเคอร์

to see Sherlock Holmes' apartment,

เพื่อไปดูบ้านของเชอร์ล๊อค โฮล์ม

even though 221B is just a number that was painted

แม้ว่า 221B จะเป็นแค่เลขที่บ้านที่ถูกพ่นไว้

on a building that never actually had that address.

บนตึกที่ไม่เคยมีที่อยู่จริง

We know these characters aren't real,

เรารู้ว่าตัวละครพวกนี้ไม่มีจริง

but we have real feelings about them,

แต่เรามีความรู้สึกจริงๆ ต่อพวกมัน

and we're able to do that.

และพวกเราสามารถทำอย่างนั้นได้

We know these characters aren't real,

เรารู้ว่าตัวละครเหล่านี้ไม่มีอยู่จริง

and yet we also know that they are.

แต่กระนั้นเราก็ยังรู้ว่าพวกมันมีอยู่

Kids can get there a lot more easily than adults can,

เด็กๆ สามารถไปถึงที่นั่นได้ง่ายกว่าผู้ใหญ่

and that's why I love writing for kids.

และนั่นเป็นเหตุว่าทำไม ผมจึงรักการเขียนเพื่อเด็กๆ

I think kids are the best audience

ผมคิดว่าเด็กๆ เป็นผู้ฟังที่ดี

for serious literary fiction.

ต่อวรรณกรรมบันเทิงที่มีสาระ

When I was a kid,

เมื่อผมเป็นเด็ก

I was obsessed with secret door novels,

ผมหมกมุ่นกับนิยายประตูลับ

things like "Narnia,"

อย่างเช่น "นาเนีย"

where you would open a wardrobe and go through to a magical land.

เมื่อคุณเปิดตู้เสื้อผ้า และเดินผ่านเข้าไปยังดินแดนอัศจรรย์

And I was convinced that secret doors really did exist

และผมก็เชื่อว่าประตูลับนั้นมีอยู่จริง

and I would look for them and try to go through them.

และผมก็ตามหามันและพยายามที่จะเข้าไป

I wanted to live and cross over into that fictional world, which is —

ผมต้องการที่จะมีชีวิตและเข้าไป ยังโลกแห่งนิยาย

I would always just open people's closet doors. (Laughter)

ผมจะพยายามเปิดตู้เสื้อผ้าเสมอ (เสียงหัวเราะ)

I would just go through my mom's boyfriend's closet,

ผมจะเข้าไปในตู้เสื้อผ้าของแฟนแม่ผม

and there was not a secret magical land there.

มันไม่มีโลกอัศจรรย์อะไรในนั้น

There was some other weird stuff that I think my mom should know about.

แต่มันมีของแปลกๆ อย่างอื่น ที่ผมคิดว่าแม่ผมควรรู้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I was happy to tell her all about it.

และผมก็ดีใจที่ได้บอกเธอ

After college, my first job was working

หลังจากจบมหาวิทยาลัย งานแรกของผมคือการทำงาน

behind one of these secret doors.

หลังประตูลับบานหนึ่ง

This is a place called 826 Valencia.

ที่แห่งนั้นคือ 826 บาเลนเซีย

It's at 826 Valencia Street

มันอยู่ที่ 826 ถนนบาเลนเซีย

in the Mission in San Francisco,

ในแมนชั่นในซานฟรานซิสโก

and when I worked there, there was a publishing company

และเมื่อผมทำงานที่นั่น มันก็มีสำนักพิมพ์

headquartered there called McSweeney's,

สำนักงานใหญ่ที่นั่นชื่อว่า แม็คสวีนี่

a nonprofit writing center called 826 Valencia,

เป็นศูนย์การเขียนที่ไม่แสวงหาผลกำไร ชื่อ 826 บาเลนเซีย

but then the front of it

แต่ทางด้านหน้า

was a strange shop.

เป็นร้านแปลกๆ

You see, this place was zoned retail,

ร้านนี้อยู่ในเขตร้านค้า

and in San Francisco, they were not going to give us a variance,

และในซานฟรานซิสโก พวกเขาจะไม่ให้เราทำการเปลี่ยนแปลง

and so the writer who founded it, a writer named Dave Eggers,

และนักเขียนผู้ก่อตั้งมัน ชื่อว่า เดฟ เอกเกอร์

to come into compliance with code, he said, "Fine,

ยอมทำตามกฎและบอกว่า "ก็ได้

I'm just going to build a pirate supply store."

ผมจะสร้างร้านขายของโจรสลัด"

And that's what he did. (Laughter)

และนั่นก็เป็นสิ่งที่เขาทำ (เสียงหัวเราะ)

And it's beautiful. It's all wood.

มันสวยงามครับ เป็นไม้ทั้งหมด

There's drawers you can pull out and get citrus

มีเก๊ะที่คุณสามารถดึงออกมา แล้วเจอมะนาว

so you don't get scurvy.

คุณจะได้ไม่เป็นเลือดออกตามไรฟัน

They have eyepatches in lots of colors,

พวกเขามีที่ปิดตาสีต่างๆ

because when it's springtime, pirates want to go wild.

เพราะเมื่อมันถึงฤดูใบไม้ผลิ โจรสลัดก็อยากออกอาละวาด

You don't know. Black is boring. Pastel.

คุณไม่รู้หรอก สีดำน่ะมันน่าเบื่อ เลยมีสีพาสเทล

Or eyes, also in lots of colors,

หรือตาที่มีสีต่างๆ

just glass eyes, depending on how you want

ก็แค่ตาแก้ว ก็ขึ้นอยู่ว่าคุณต้องการแบบไหน

to deal with that situation.

เพื่อที่จะจัดการกับสถานการณ์นี้

And the store, strangely,

และเป็นที่น่าแปลกร้านนี้

people came to them and bought things,

มีคนแวะเวียนมาและซื้อสินค้าจากร้าน

and they ended up paying the rent

จนทำให้ร้านจ่ายค่าเช่าที่

for our tutoring center, which was behind it,

สำหรับศูนย์สอนเสริม ซึ่งอยู่ทางด้านหลังได้

but to me, more important was the fact

แต่สำหรับผม สิ่งที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ

that I think the quality of work you do,

ผมคิดว่าคุณภาพงานที่เราทำ

kids would come and get instruction in writing,

เด็กเข้ามาและได้รับการสอนการเขียน

and when you have to walk this weird, liminal, fictional space like this to go do your writing,

และเมื่อคุณต้องเดินเข้าไปยังที่แห่งนิยายที่ประหลาด เพื่อที่จะทำงานเขียน

it's going to affect the kind of work that you make.

มันจะมีผลต่องานที่คุณจะทำ

It's a secret door that you can walk through.

มันเป็นประตูลับที่คุณเดินผ่านเข้าไป

So I ran the 826 in Los Angeles,

ผมกำกับ 826 ในลอสแองเจลิส

and it was my job to build the store down there.

และมันก็เป็นหน้าที่ของผม ที่จะสร้างห้องเก็บของข้างล่างนี้

So we have The Echo Park Time Travel Mart.

เราก็เลยมีเอคโคพาร์ค ทาม แทรเวล มาร์ท (The Echo Park Time Travel Mart)

That's our motto: "Whenever you are, we're already then."

นั่นคำขวัญของเรา "เมื่อใดก็ตามที่คุณอยู่ตรงนั้น พวกเราเคยอยู่ตรงนั้นแล้ว"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And it's on Sunset Boulevard in Los Angeles.

และบนซันเซท โบลาวาร์ด ในลอสแองเจลิส

Our friendly staff is ready to help you.

เจ้าหน้าที่ผู้เป็นมิตรของเราก็พร้อมช่วยเหลือ

They're from all eras,

พวกเขามาจากทุกยุค

including just the 1980s, that guy on the end,

รวมถึง ยุค 1980 คนที่อยู่ตรงท้าย

he's from the very recent past.

เขามาจากอดีตที่ย้อนไปไม่นานนัก

There's our Employees of the Month,

มียอดพนักงานประจำเดือนของเรา

including Genghis Khan, Charles Dickens.

รวมถึง เจงกิส ข่าน, ชาร์ล ดิคเกน

Some great people have come up through our ranks.

บุคคลสำคัญบางคนก็เข้ามาในลำดับของเรา

This is our kind of pharmacy section.

นี่คือส่วนที่เกี่ยวกับยา

We have some patent medicines,

เรามียาสำหรับผู้ป่วย

Canopic jars for your organs,

โหลคาโนปิกสำหรับอวัยวะ

communist soap that says,

สบู่คอมมิวนิสต์ที่บอกว่า

"This is your soap for the year." (Laughter)

"นี่เป็นสบู่สำหรับทั้งปีนี้" (เสียงหัวเราะ)

Our slushy machine broke

เครื่องทำน้ำปั่นเราเสีย

on the opening night and we didn't know what to do.

ในคืนเปิดตัว และเราก็ไม่รู้จะทำยังไง

Our architect was covered in red syrup.

พวกนักออกแบบถูกป้ายด้วยน้ำหวานแดง

It looked like he had just murdered somebody,

ให้เหมือนกับว่าเขาเพิ่งไปฆ่าใครมา

which it was not out of the question

ซึ่งมันก็เป็นที่กังขาอยู่

for this particular architect,

สำหรับนักออกแบบคนนั้น

and we didn't know what to do.

และเราก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร

It was going to be the highlight of our store.

มันกำลังจะกลายเป็นจุดเด่นของร้านเรา

So we just put that sign on it that said,

เราก็เลยปะป้ายไว้ว่า

"Out of order. Come back yesterday." (Laughter)

"เสีย กลับมาพรุ่งนี้นะ" (เสียงหัวเราะ)

And that ended up being a better joke than slushies,

และนั่นก็จบลงว่ามันเหมาะจะเป็นตลก มากกว่าเป็นน้ำปั่น

so we just left it there forever.

เราก็เลยทิ้งไว้อย่างนั้นแหละ

Mammoth Chunks. These things weigh, like, seven pounds each.

อึแมมมอธ แต่ละอันหนักประมาณเจ็ดปอนด์

Barbarian repellent. It's full of salad

ยาไล่บาบาเรี่ยน มันมีสลัดเต็มเลยครับ

and potpourri — things that barbarians hate.

และพอเพอร์รี่ - สิ่งที่บาบาเรี่ยนเกลียด

Dead languages.

ภาษาที่ตายแล้ว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Leeches, nature's tiny doctors.

ปลิง หมอตัวน้อยตามธรรมชาติ

And Viking Odorant, which comes in lots of great scents:

และกลิ่นไวกิ้ง ซึ่งมีอยู่หลายกลิ่นทีเดียว

toenails, sweat and rotten vegetables, pyre ash.

นิ้วเท้า เหงือ และผักเน่า ขี้เถ้า

Because we believe that Axe Body Spray

เพราะเราเชื่อว่าสเปรย์ดับกลิ่นแอ๊กซ์

is something that you should only find on the battlefield,

เป็นอะไรสิ่งเดียวที่คุณอาจเจอในสนามรบ

not under your arms. (Laughter)

ที่ไม่ได้เจออยู่ใต้วงแขน (เสียงหัวเราะ)

And these are robot emotion chips,

และนี่คือแผงวงจรความรู้สึก

so robots can feel love or fear.

ฉะนั้นหุ่นยนต์สามารถรักหรือกลัวได้

Our biggest seller is Schadenfreude,

ของที่เราขายดีที่สุดคือ ชรัดเดิร์นฟรอด

which we did not expect.

ซึ่งเราคาดไม่ถึง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

We did not think that was going to happen.

เราไม่ได้คิดว่ามันจะเกิดขึ้น

But there's a nonprofit behind it,

แต่มันมีการไม่แสวงหาผลกำไรอยู่เบื้องหลัง

and kids go through a door that says "Employees Only"

และเด็กๆ ก็ผ่านประตูเข้ามา ตรงที่บอกว่า "สำหรับพนักงานเท่านั้น"

and they end up in this space

และพวกเขาก็เข้ามาในที่

where they do homework and write stories

ซึ่งพวกเขาทำการบ้าน และเขียนเรื่องราว

and make films and this is a book release party

และสร้างภาพยนตร์ และงานเปิดตัวหนังสือ

where kids will read.

ซึ่งเด็กๆ จะอ่านมัน

There's a quarterly that's published

เรามีสาขาที่พิมพ์

with just writing that's done by the kids

สิ่งที่เขียนโดยเด็กๆ

who come every day after school,

ผู้ซึ่งมาที่นี่หลังโรงเรียนเลิกทุกวัน

and we have release parties

พวกเรามีงานเลี้ยงเปิดตัว

and they eat cake and read for their parents

พวกเขากินเค้ก และอ่านให้ผู้ปกครองฟัง

and drink milk out of champagne glasses.

และดื่มนมจากแก้วแชมเปญ

And it's a very special space,

มันกลายเป็นพื้นที่พิเศษ

because it's this weird space in the front.

เพราะมันมีพื้นที่แปลกๆ ด้านหน้า

The joke isn't a joke.

ตลกนั้นไม่ตลก

You can't find the seams on the fiction,

คุณไม่สามารถหารอยตะเข็บต่อบนนิยายได้

and I love that. It's this little bit of fiction

และผมก็รักมัน ส่วนเล็กๆ ของนิยายนี้เอง

that's colonized the real world.

ที่สร้างอาณานิคมบนโลกแห่งความจริง

I see it as kind of a book in three dimensions.

ผมเห็นมันเป็นดังหนังสือที่มีสามมิติ

There's a term called metafiction,

มีคำเรียกว่า เมทตาฟิกชั่น (metafiction)

and that's just stories about stories,

และนั่นก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับเรื่อง

and meta's having a moment now.

และการเล่าเรื่องแบบนั้นก็ได้รับโอกาสสำคัญแล้วในตอนนี้

Its last big moment was probably in the 1960s

โอกาสสำคัญอันยิ่งใหญ่สุดท้ายของมัน อาจเป็นในยุค 1960

with novelists like John Barth and William Gaddis,

ที่มีนักประพันธ์อย่างจอห์น บาร์ท และวิลเลี่ยม แกดดิซ

but it's been around.

แต่มันก็ยังคงวนเวียนอยู่

It's almost as old as storytelling itself.

มันเก่าพอๆ กับเรื่องเล่าเอง

And one metafictive technique

และหนึ่งในเทคนิคการเล่าเรื่องซ้อนเรื่อง

is breaking the fourth wall. Right?

คือการทำลายกำแพงที่สี่ โอเคไหมครับ

It's when an actor will turn to the audience

มันคือเมื่อนักแสดงจะหันไปหาผู้ชม

and say, "I am an actor,

และบอกว่า "ผมเป็นนักแสดง

these are just rafters."

พวกนี้เป็นแค่คานค้ำหลังคา"

And even that supposedly honest moment,

และแม้ว่านั่นจะเป็นวินาทีแห่งความซื่อสัตย์

I would argue, is in service of the lie,

ผมก็ยังอยากจะเถียงว่า มันเป็นการโกหก

but it's supposed to foreground the artificiality

แต่มันควรจะเป็นอย่างนั้น เพื่อปูพื้นสิ่งที่สร้างขึ้นมา

of the fiction.

ของนิยาย

For me, I kind of prefer the opposite.

สำหรับผม ผมชอบสิ่งที่ตรงกันข้าม

If I'm going to break down the fourth wall,

ถ้าผมกำลังที่จะทำลายกำแพงที่สี่

I want fiction to escape

ผมต้องการให้นิยายหลบหนี

and come into the real world.

และเข้าไปในโลกแห่งความจริง

I want a book to be a secret door that opens

ผมต้องการให้หนังสือเป็นประตูลับที่เปิดออก

and lets the stories out into reality.

และให้เรื่องราวหลั่งไหลออกสู่ความจริง

And so I try to do this in my books.

และผมจึงพยายามที่จะทำสิ่งนี้ ในหนังสือของผม

And here's just one example.

และนี่เป็นตัวอย่างหนึ่ง

This is the first book that I ever made.

นี่เป็นหนังสือเล่มแรกที่ผมได้ทำขึ้น

It's called "Billy Twitters and his Blue Whale Problem."

มันเรียกว่า "บิลลี่ ทวิตเตอร์ และปัญหาปลาวาฬสีน้ำเงินของเขา"

And it's about a kid who gets a blue whale as a pet

และมันเกี่ยวกับเด็ก ที่ได้ปลาวาฬสีน้ำเงินมาเป็นสัตว์เลี้ยง

but it's a punishment

แต่มันเป็นการลงโทษ

and it ruins his life.

และมันทำให้ชีวิตเขาแย่

So it's delivered overnight by FedUp.

มันถูกส่งมาถึงเขาภายในข้ามคืน โดย "เฟดอัพ" (สุดเซ็ง)

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And he has to take it to school with him.

และเขาต้องเอามันไปโรงเรียนด้วย

He lives in San Francisco —

เขาอยู่ในซานฟรานซิสโก —

very tough city to own a blue whale in.

ซึ่งเป็นเมืองที่เลี้ยงปลาวาฬสีน้ำเงินลำบากมาก

A lot of hills, real estate is at a premium.

มีภูเขามากมาย ที่พักอาศัยก็หรูหรา

This market's crazy, everybody.

ตลาดนี้ก็วุ่นวาย คนก็ด้วย

But underneath the jacket is this case,

แต่ภายใต้เปลือกนั้นคือสิ่งนี้

and that's the cover underneath the book, the jacket,

และนั่นคือปกที่อยู่ใต้ส่วนคลุมปก

and there's an ad

และมันก็มีโฆษณา

that offers a free 30-day risk-free trial

ที่เสนอให้ทดลองแบบไม่มีเงื่อนไขฟรี 30 วัน

for a blue whale.

สำหรับปลาวาฬสีน้ำเงิน

And you can just send in a self-addressed stamped envelope

และคุณสามารถแค่ส่งมัน ในซองจดหมายที่ติดแสตมป์ จ่าหน้าถึงตัวเอง

and we'll send you a whale.

และเราจะส่งปลาวาฬไปให้คุณ

And kids do write in.

และเด็กๆ ก็เขียนมา

So here's a letter. It says, "Dear people,

และนี่คือจดหมาย มันบอกว่า "ถึงผู้รับ

I bet you 10 bucks you won't send me a blue whale.

ผมขอพนันคุณด้วยเงิน 10 ดอลลาร์ คุณจะไม่มีทางส่งปลาวาฬสีน้ำเงินมาหรอก

Eliot Gannon (age 6)."

อีเลียต แกนนอน (6 ขวบ)"

(Laughter) (Applause)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

So what Eliot and the other kids

ดังนั้น ที่อีเลียตและเด็กคนอื่นๆ

who send these in get back

ที่ส่งสิ่งนี้มา ได้กลับไป

is a letter in very small print from a Norwegian law firm —

คือจดหมายที่มีตัวพิมพ์เล็กๆ จากบริษัทกฎหมายของนอร์เวย์ —

(Laughter) —

(เสียงหัวเราะ) —

that says that due to a change in customs laws,

ที่บอกว่า ด้วยเหตุที่มีการเปลี่ยนแปลง กฎหมายภาษี

their whale has been held up in Sognefjord,

ปลาวาฬของพวกเขาถูกกักอยู่ที่โซเนียมฟัว (Sognefjord)

which is a very lovely fjord,

ซึ่งเป็นฟยอร์จสุดสวย

and then it just kind of talks about Sognefjord

และจากนั้น มันก็เล่าเรื่องเกี่ยวกับโซเนียมฟัว

and Norwegian food for a little while. It digresses.

และอาหารนอร์เวย์นิดหน้อย มันพล่ามนอกเรื่อง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But it finishes off by saying that

แต่จบลงด้วยการบอกว่า

your whale would love to hear from you.

ปลาวาฬของคุณอยากได้ยินจากคุณ

He's got a phone number,

เขามีเบอร์โทรศัพท์

and you can call and leave him a message.

คุณสามารถโทรไปฝากข้อความให้เขาได้

And when you call and leave him a message,

และเมื่อคุณโทรไปและฝากข้อความ

you just, on the outgoing message,

คุณแค่...ตอนจบของข้อความออก

it's just whale sounds and then a beep,

จะมีเสียงปลาวาฬและเสียงปี๊บ

which actually sounds a lot like a whale sound.

ซึ่งเสียงมันก็คล้ายๆ เสียงปลาวาฬ

And they get a picture of their whale too.

และพวกเขาก็ได้รูปปลาวาฬด้วย

So this is Randolph,

นี่คือรูดอล์ฟ

and Randolph belongs to a kid named Nico

และรูดอล์ฟเป็นของเด็กที่ชื่อว่านิโก้

who was one of the first kids to ever call in,

ผู้ซึ่งเป็นเด็กคนแรกๆ ที่โทรเข้ามา

and I'll play you some of Nico's message.

และผมจะเล่นเสียงข้อความบางส่วนของนิโก้

This is the first message I ever got from Nico.

นี่คือข้อความแรกที่ผมได้จากนิโก้

(Audio) Nico: Hello, this is Nico.

(เสียง) นิโก้: สวัสดี นี่นิโก้นะ

I am your owner, Randolph. Hello.

ฉันเป็นเจ้าของเธอ รูดอล์ฟ สวัสดี

So this is the first time I can ever talk to you,

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้คุยกับเธอ

and I might talk to you soon another day. Bye.

และฉันอาจได้คุยกับเธอวันอื่นอีกเร็วๆ นี้ บาย

Mac Barnett: So Nico called back, like, an hour later.

แม็ค บาร์นเน็ต: นิโก้โทรกลับมา อีกสักชั่วโมงต่อมา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And here's another one of Nico's messages.

และอีกข้อความหนึ่งของนิโก้

(Audio) Nico: Hello, Randolph, this is Nico.

(เสียง) นิโก้: สวัสดี รูดอล์ฟ นี่นิโก้นะ

I haven't talked to you for a long time,

ฉันไม่ได้พูดกับเธอมานาน

but I talked to you on Saturday or Sunday,

แต่ฉันพูดกับเธอวันเสาร์หรืออาทิตย์

yeah, Saturday or Sunday,

ใช่ วันเสาร์หรืออาทิตย์

so now I'm calling you again

ฉันเลยโทรมาอีกที

to say hello and I wonder what you're doing right now,

เพื่อบอกว่า สวัสดี และฉันสงสัยว่า เธอกำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้

and I'm going to probably call you again

ฉันจะโทรหาเธออีกนะ

tomorrow or today,

พรุ่งนี้ หรือวันนี้

so I'll talk to you later. Bye.

แล้วฉันจะพูดกับเธออีก บาย

MB: So he did, he called back that day again.

แม็ค: เขาทำอีกครับ เขาโทรมาอีกในวันนั้น

He's left over 25 messages for Randolph

เขาทิ้งข้อความไว้ 25 ข้อความสำหรับรูดอล์ฟ

over four years.

เป็นเวลาตลอดสี่ปี

You find out all about him

คุณรู้เรื่องของเขาทั้งหมด

and the grandma that he loves

และเรื่องย่าที่เขารัก

and the grandma that he likes a little bit less —

และยายที่เขารักน้อยกว่านิดนึง —

(Laughter) —

(เสียงหัวเราะ) —

and the crossword puzzles that he does,

และปริศนาอักษรไขว้ที่เขาทำ

and this is — I'll play you one more message from Nico.

และนี่ — ผมจะเล่นข้อความจากนิโก้ ให้คุณฟังอีกอัน

This is the Christmas message from Nico.

นี่คือข้อความคริสมาสต์จากนิโก้

[Beep] (Audio) Nico: Hello, Randolph,

[บี๊บ] (เสียง) นิโก้: สวัสดี รูดอล์ฟ

sorry I haven't talked to you in a long time.

ขอโทษนะที่ฉันไม่ได้คุยกับเธอตั้งนาน

It's just that I've been so busy

ก็แบบว่า ฉันยุ่งมากๆ

because school started,

เพราะว่าโรงเรียนเปิดแล้ว

as you might not know, probably,

ซึ่งบางทีเธออาจจะไม่รู้

since you're a whale, you don't know,

เพราะเธอเป็นปลาวาฬ คงไม่รู้หรอก

and I'm calling you to just say,

และฉันก็โทรมาหาเพื่อจะบอกว่า

to wish you a merry Christmas.

สุขสันต์วันคริสมาสนะ

So have a nice Christmas,

มีความสุขมากๆ

and bye-bye, Randolph. Goodbye.

และบ้ายบาย รูดอฟ ลาก่อน

MB: I actually got Nico,

แม๊ต: อันที่จริงผมได้ติดต่อนิโก้

I hadn't heard from in 18 months,

ที่ผมไม่ได้ข่าวคราวมา 18 เดือน

and he just left a message two days ago.

และผมก็เพิ่งฝากข้อความไว้สองวันก่อน

His voice is completely different,

เสียงของเขาต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

but he put his babysitter on the phone,

แต่เขาให้พี่เลี้ยงเด็กของเขามาคุยโทรศัพท์

and she was very nice to Randolph as well.

และเธอก็เป็นมิตรกับรูดอล์ฟเช่นกัน

But Nico's the best reader I could hope for.

นิโก้เป็นนักอ่านที่ดีที่สุด ที่ผมฝากความหวังไว้ได้

I would want anyone I was writing for

ผมอยากจะเขียนเพื่อใครสักคน

to be in that place emotionally

ให้เขาคนนั้นอยู่ในที่ซึ่งเขามีอารมณ์ร่วม

with the things that I create.

ไปกับสิ่งที่ผมสร้างขึ้นมา

I feel lucky. Kids like Nico are the best readers,

ผมรู้สึกโชคดี เด็กๆ อย่าง นิโก้ เป็นนักอ่านที่ยอดเยี่ยม

and they deserve the best stories we can give them.

และพวกเขาสมควรที่จะได้นิทานที่ดีทีสุด ที่เราจะให้กับพวกเขาได้

Thank you very much.

ขอบคุณมากๆ ครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)