Mac Barnett: Why a good book is a secret door

مک بارنت: چرا یک کتاب خوب یک در جادویی است

Translator: Babak Azizafshari Reviewer: Leila Ataei

Hi everybody. So my name is Mac.

سلام به همگی. خب اسم من مکِ.

My job is that I lie to children,

کارم دروغ گفتن به بچه هاست،

but they're honest lies.

ولی اونا دروغای مصلحتیند.

I write children's books,

من کتاب کودک می نویسم،

and there's a quote from Pablo Picasso,

و نقل قولی از پابلو پیکاسو هست،

"We all know that Art is not truth.

"همه ما میدونیم که هنر واقعیت نداره.

Art is a lie that makes us realize truth

هنر دروغی هست که به فهم واقعیت کمک می کنه

or at least the truth that is given us to understand.

یا دست کم فهم چیزی که به ما گفتن واقعیه.

The artist must know the manner whereby

هنرمند باید بدونه چه جوری

to convince others of the truthfulness of his lies."

دیگران رو قانع کنه دروغهایی که میگه راست هستنن."

I first heard this when I was a kid,

اولین بار این رو وقتی شنیدمن که بچه بودم،

and I loved it,

و دوستش داشتم،

but I had no idea what it meant.

ولی نمی دونستم یعنی چی.

(Laughter)

(خنده)

So I thought, you know what, it's what I'm here

پس فکر کردم، میدونین چیه، این همون چیزیه

to talk to you today about, though,

که امروز میخوام درباره ش با شما حرف بزنم،

truth and lies, fiction and reality.

یعنی حقیقت و دروغ، افسانه و واقعیت.

So how could I untangle

خب چطور میتونم

this knotted bunch of sentences?

این گره کور جمله ها رو باز کنم؟

And I said, I've got PowerPoint. Let's do a Venn diagram.

و گفتم، پاورپوینت دارم. میتونم از نمودار وِن (مجموعه ها) استفاده کنم.

["Truth. Lies."] (Laughter)

["حقیقت ها، دروغ ها."] (خنده)

So there it is, right there, boom.

خب اینم از این، درست اونجا، اون پایین.

We've got truth and lies

حقیقت ها و دروغ ها رو داریم

and then there's this little space,

و این فضای کوچک،

the edge, in the middle.

هاشور خورده، در وسط.

That liminal space, that's art.

این فضای بینابینی، این همون هنره.

All right. Venn diagram. (Laughter) (Applause)

بسیار خب، نمودار وِن. (خنده) (تشویق)

But that's actually not very helpful either.

اما در واقع این هم چندان کمکی نمی کنه.

The thing that made me understand

چیزی که باعث شد

that quote and really kind of what art,

اون نقل قول رو بفهمم و در واقع آن هنر یا

at least the art of fiction, was,

دست کم هنر افسانه رو

was working with kids.

کار کردن با بچه ها بود.

I used to be a summer camp counselor.

قبلاً مشاور اردوهای تابستانی بودم.

I would do it on my summers off from college,

این کار رو تابستونا وقتی کالج تعطیل می شد انجام میدادم،

and I loved it.

و دوستش داشتم.

It was a sports summer camp

یه اردوی تابستونی ورزشی بود

for four- to six-year-olds.

برای بچه های 4 تا 6 ساله.

I was in charge of the four-year-olds,

من مسئول چهارساله ها بودم،

which is good, because

که خوبه، چون

four-year-olds can't play sports, and neither can I.

چهارساله ها نمی تونن ورزش کنن و منم نمی تونم.

(Laughter)

(خنده)

I play sports at a four-year-old level,

من در حد چهارساله ها ورزش می کنم،

so what would happen is the kids would

پس اتفاقی که می افتاد این بود که بچه ها

dribble around some cones, and then got hot,

چند تا دریبل می زدن و بعد داغ می شدن،

and then they would go sit underneath the tree

و میرفتن زیر سایه درختی می نشستن

where I was already sitting — (Laughter) —

که من قبلاً اونجا نشسته بودم-- (خنده)--

and I would just make up stories and tell them to them

و فقط داستانهایی درست می کردم و به اونا میگفتم

and I would tell them stories about my life.

و به اونا درباره زندگی خودم قصه میگفتم.

I would tell them about how, on the weekends,

می گفتم چطوری آخر هفته ها

I would go home and I would spy for the Queen of England.

میرفتم خونه و برای ملکه انگلیس جاسوسی می کردم.

And soon, other kids

و به زودی، بقیه بچه ها

who weren't even in my group of kids,

که حتی در گروه ما نبودن،

they would come up to me, and they would say,

میومدن پیش من و میگفتن،

"You're Mac Barnett, right?

"تو مک بارنتی، درسته؟

You're the guy who spies for the Queen of England."

تو همونی هستی که برای ملکه انگلیس جاسوسی می کنه."

And I had been waiting my whole life for strangers

و همه عمرم منتظر غریبه ها بودم

to come up and ask me that question.

تا بیان و اون سؤال رو ازم بپرسن.

In my fantasy, they were svelte Russian women,

در خیال خود تصور می کردم اونا زنهای زیبای روسی هستند،

but, you know, four-year-olds —

ولی میدونید، چهار ساله ها--

you take what you can get in Berkeley, California.

در برکلی، کالیفرنیا، کاری رو شروع می کنی که بتونی از عهده اش بر بیای.

And I realized that the stories that I was telling

و متوجه شدم قصه هایی که می گفتم

were real in this way that was familiar to me

از این نظر که برام آشنا بودن واقعیت داشتن

and really exciting.

و واقعاً هیجان آور بودن.

I think the pinnacle of this for me — I'll never forget this —

فکر می کنم اوج داستان برای من -- هرگز فراموشش نمی کنم--

there was this little girl named Riley. She was tiny,

دختر بچه ای به اسم رایلی بود. رایلی کوچولو بود،

and she used to always take out her lunch every day

و همیشه عادت داشت هر روز ناهارشو بیاره بیرون

and she would throw out her fruit.

و میوه شو بندازه دور.

She would just take her fruit,

فقط میوه شو میاورد،

her mom packed her a melon every day,

هر روز مادرش واسش خربزه میذاشت،

and she would just throw it in the ivy

و اونم مینداختش لای بوته های پیچک

and then she would eat fruit snacks

و بعد اسنک میوه ای

and pudding cups, and I was like, "Riley,

و پودینگ میخورد و من میگفتم، "رایلی،

you can't do that, you have to eat the fruit."

نمی تونی این کار رو بکنی، باید میوه رو بخوری."

And she was like, "Why?"

و او می گفت، "چرا؟"

And I was like, "Well, when you throw the fruit in the ivy,

و من می گفتم، "خب، وقتی میوه رو میندازی لای بوته های پیچک،

pretty soon, it's going to be overgrown with melons,"

به زودی، به جای پیچک پر از خریزه میشه،"

which is why I think I ended up

که فکر می کنم به همین دلیل

telling stories to children and not being a nutritionist for children.

به جای کارشناس تغذیه، کارم شده بود گفتن قصه برای بچه ها.

And so Riley was like, "That will never happen.

و خب رایلی می گفت، "این امکان نداره.

That's not going to happen."

این اتفاق نمی افته."

And so, on the last day of camp,

و خب، روز آخر اردو،

I got up early and I got a big cantaloupe

زودتر بیدار شدم و یه طالبی بزرگ

from the grocery store

از فروشگاه خریدم

and I hid it in the ivy,

و داخل پیچکها قایم کردم،

and then at lunchtime, I was like,

و بعد موقع ناهار، گفتم،

"Riley, why don't you go over there and see what you've done."

"رایلی، چرا نمیری اونجا ببینی چیکار کردی."

And — (Laughter) —

و-- (خنده)--

she went trudging through the ivy, and then her eyes

او خودشو داخل پیچکها کشید، و بعد چشماش

just got so wide, and she pointed out this melon

گشاد شدن، و به این خربزه اشاره کرد

that was bigger than her head,

که بزرگتر از کله خودش بود،

and then all the kids ran over there and rushed around her,

و بعد همه بچه ها دویدن اونجا و دورشو گرفتن،

and one of the kids was like, "Hey,

و یکی از بچه ها گفت، "هی،

why is there a sticker on this?"

این چرا برچسب داره؟"

(Laughter)

(خنده)

And I was like, "That is also why I say

و من گفتم، "منم به همین خاطر میگم

do not throw your stickers in the ivy.

برچسبهاتونو نندازین داخل پیچکها.

Put them in the trash can. It ruins nature when you do this."

اونا رو بندازین سطل آشغال. اینطوری طبیعت رو خراب می کنین."

And Riley carried that melon around with her all day,

و رایلی تمام روز اون خربزه رو با خودش داشت،

and she was so proud.

و چنان احساس غرور می کرد.

And Riley knew she didn't grow a melon in seven days,

و رایلی میدونست در عرض هفت روز یه خربزه به عمل نیاورده

but she also knew that she did,

ولی همچنین میدونست که این کار رو کرده،

and it's a weird place,

و اینجا جادوییه،

but it's not just a place that kids can get to.

ولی تنها جایی نیست که بچه ها بتونن برن.

It's anything. Art can get us to that place.

هر چیزی میتونه باشه. هنر هم میتونه ما رو به اونجا ببره.

She was right in that place in the middle,

او درست اونجا وسط بود،

that place which you could call art or fiction.

همانجایی بود که میتونین بهش بگین هنر یا افسانه.

I'm going to call it wonder.

من بهش میگم عجایب.

It's what Coleridge called the willing suspension of disbelief

کالریج (شاعر انگلیسی، از بنیان گذاران رومانتیسم) کسی بود که تعلیق عمدی ناباوری

or poetic faith,

یا باور شاعرانه را

for those moments where a story, no matter how strange,

برای لحظاتی مطرح کرد که داستان، هر قدر هم که عجیب باشد،

has some semblance of the truth,

قراینی از واقعیت به همراه دارد،

and then you're able to believe it.

و بنابراین میتونین باورش کنید.

It's not just kids who can get there.

فقط بچه ها به اونجا نمیرسند.

Adults can too, and we get there when we read.

بزرگترها هم میتونن، و ما وقتی میخونیم به اونجا میرسیم.

It's why in two days, people will be

به همین دلیل مردم در دو روزی که

descending on Dublin to take the walking tour

به دوبلین میان تا در مراسم

of Bloomsday and see everything that happened in "Ulysses,"

روز بلوم (قهرمان رمان اولیس، اثر جیمز جویس) شرکت کنن، همه اتفاقات "اولیس" را می بینن

even though none of that happened.

در حالی که هیچ کدوم واقعاً اتفاق نیفتاده.

Or people go to London and they visit Baker Street

یا مردم برای دیدن خیابان بیکر به لندن میرن

to see Sherlock Holmes' apartment,

برای دیدن خونه ی شرلوک هُلمز،

even though 221B is just a number that was painted

حتی با اینکه 221B فقط یه شماره س که

on a building that never actually had that address.

روی ساختمانی که در واقع هرگز در اون نشانی نبوده نوشته شده.

We know these characters aren't real,

ما می دونیم این شخصیتها واقعی نیستن،

but we have real feelings about them,

ولی نسبت به اونا احساسات واقعی داریم،

and we're able to do that.

و میتونیم این کارو بکنیم.

We know these characters aren't real,

میدونیم این شخصیتها واقعی نیستن،

and yet we also know that they are.

و در عین حال میدونیم واقعی هستن.

Kids can get there a lot more easily than adults can,

بچه ها میتونن خیلی آسون تر از بزرگترها این کارو بکنن،

and that's why I love writing for kids.

و من به همین دلیل عاشق نوشتن برای بچه ها هستم.

I think kids are the best audience

فکر می کنم بهترین شنونده

for serious literary fiction.

ادبیات داستانی جدی هستن.

When I was a kid,

وقتی بچه بودم،

I was obsessed with secret door novels,

وسواس خاصی نسبت به سری داستانهای در اسرارآمیز داشتم،

things like "Narnia,"

چیزهایی مثل "نارنیا" (مجموعه داستان تخیلی)،

where you would open a wardrobe and go through to a magical land.

جایی که در کمد رو باز می کنی و وارد یه سرزمین جادویی میشی.

And I was convinced that secret doors really did exist

و باور کرده بودم که درهای اسرارآمیز واقعاً وجود دارن

and I would look for them and try to go through them.

و دنبالشون میگشتم و سعی می کردم ازشون رد بشم.

I wanted to live and cross over into that fictional world, which is —

میخواستم در اون دنیای افسانه ای زندگی کنم، که--

I would always just open people's closet doors. (Laughter)

همیشه در دستشویی مردم رو باز میکردم، (خنده)

I would just go through my mom's boyfriend's closet,

میرفتم سراغ دستشویی دوست پسر مادرم،

and there was not a secret magical land there.

و هیچ دنیای اسرارآمیز و جادویی اونجا نبود.

There was some other weird stuff that I think my mom should know about.

چیزهای عجیب دیگه ای اونجا بود که فکر کنم مادرم میدونست چی هستن.

(Laughter)

(خنده)

And I was happy to tell her all about it.

و خوشحال بودم که همه چیزو به مادرم میگفتم.

After college, my first job was working

بعد از کالج، اولین شغلم

behind one of these secret doors.

پشت یکی از همین درهای اسرارآمیز بود.

This is a place called 826 Valencia.

جایی به اسم ۸۲۶ والنسیا.

It's at 826 Valencia Street

به آدرس خیابان ۸۲۶ والنسیا

in the Mission in San Francisco,

در میشن سان فرانسیسکو،

and when I worked there, there was a publishing company

وقتی اونجا کار میکردم، دفتر مرکزی یه شرکت انتشاراتی

headquartered there called McSweeney's,

به اسم مک سوئینی اونجا بود،

a nonprofit writing center called 826 Valencia,

یه مرکز نویسندگی غیرانتفاعی به نام ۸۲۶ والنسیا،

but then the front of it

ولی بعدش جلوی اون

was a strange shop.

یه مغازه عجیب بود.

You see, this place was zoned retail,

می دونین، یه خرده فروشی با قفسه های متعدد،

and in San Francisco, they were not going to give us a variance,

و در سان فرانسیسکو، قرار نبود تفاوتی قائل بشن،

and so the writer who founded it, a writer named Dave Eggers,

پس نویسنده ای که اونجا رو تأسیس کرده بود، نویسنده ای به اسم "دِیو اگرز،"

to come into compliance with code, he said, "Fine,

برای اینکه با کُد هم خوانی داشته باشه گفت، "خب،

I'm just going to build a pirate supply store."

فقط میخوام یه مغازه لوازم دزدان دریایی باز کنم."

And that's what he did. (Laughter)

و همین کارم کرد. (خنده)

And it's beautiful. It's all wood.

و این مغازه قشنگه. تمام چوبی.

There's drawers you can pull out and get citrus

کشوهایی هست که بیرون می کشی .و مرکبات برمیداری

so you don't get scurvy.

تا اسکوروی نگیری (بیماری کمبود ویتامین ث).

They have eyepatches in lots of colors,

چشم بند در رنگهای مختلف،

because when it's springtime, pirates want to go wild.

چون وقتی بهار میاد، دزدای دریایی وحشی میشن.

You don't know. Black is boring. Pastel.

نمی دونین. مشکی خسته کننده است. پاستل.

Or eyes, also in lots of colors,

یا چشمها، اونم در رنگهای مختلف،

just glass eyes, depending on how you want

البته چشمهای شیشه ای، بستگی داره به اینکه

to deal with that situation.

بخوای با این وضعیت چجوری کنار بیای.

And the store, strangely,

و چیز عجیب درباره مغازه این بود که،

people came to them and bought things,

مردم میومدن و چیز میخریدن،

and they ended up paying the rent

و اونا تونستن اجاره

for our tutoring center, which was behind it,

مرکز آموزشی ما رو بدن که اون پشت بود،

but to me, more important was the fact

ولی واسه من، این نکته مهم تر بود که

that I think the quality of work you do,

فکر می کنم کیفیت کاری که انجام میدی،

kids would come and get instruction in writing,

بچه ها میان و نویسندگی یاد میگیرن،

and when you have to walk this weird, liminal, fictional space like this to go do your writing,

و وقتی از این فضای عجیب و غریب و افسانه ای رد میشی تا به کار نوشتن بپردازی،

it's going to affect the kind of work that you make.

این فضا روی نوع کار اثر میذاره.

It's a secret door that you can walk through.

این یه در جادویی است که ازش رد میشی.

So I ran the 826 in Los Angeles,

پس من فروشگاه شماره ۸۲۶ لس آنجلس را اداره می کردم،

and it was my job to build the store down there.

و شغل من ساختن مغازه اون پایین بود.

So we have The Echo Park Time Travel Mart.

خب، ما مرکز تجاری سفر زمان اکو پارک رو دارم.

That's our motto: "Whenever you are, we're already then."

شعارمون اینه: "در هر زمان که باشی، ما قبل از تو اونجاییم."

(Laughter)

(خنده)

And it's on Sunset Boulevard in Los Angeles.

و این تو سان ست بلوار در لس آنجلس هست.

Our friendly staff is ready to help you.

کارمندای گشاده روی ما آماده کمک به شما هستن.

They're from all eras,

اونا از همه دورانها هستن،

including just the 1980s, that guy on the end,

از دهه ۱۹۸۰ ، اون مرد آخری،

he's from the very recent past.

او از گذشته خیلی نزدیک هست.

There's our Employees of the Month,

اینها کارمندای ماه ما هستن،

including Genghis Khan, Charles Dickens.

شامل چنگیز خان، چارلز دیکنز.

Some great people have come up through our ranks.

بعضی آدمای بزرگ به احترام ما اومدن.

This is our kind of pharmacy section.

این یه جور داروخونه س.

We have some patent medicines,

چند جور داروی ثبت شده داریم،

Canopic jars for your organs,

کوزه های کانوپی برای امعا و احشای شما،

communist soap that says,

صابون کمونیستی که روش نوشته،

"This is your soap for the year." (Laughter)

"این صابون برای یه سال شماست." (خنده)

Our slushy machine broke

ماشین لجنمون که

on the opening night and we didn't know what to do.

شب افتتاحیه داغان شد و نمیدونستیم چیکار کنیم.

Our architect was covered in red syrup.

معمارمون غرق در شربت قرمز بود.

It looked like he had just murdered somebody,

مثل اینکه کسی رو کشته باشه،

which it was not out of the question

که از این معمار خاص

for this particular architect,

بعید به نظر میرسه،

and we didn't know what to do.

و نمیدونستیم چیکار کنیم.

It was going to be the highlight of our store.

قرار بود نکته جالب فروشگاه ما باشه.

So we just put that sign on it that said,

پس فقط این نوشته رو گذاشتیم که،

"Out of order. Come back yesterday." (Laughter)

"اسقاطی. دیروز بیایید." (خنده)

And that ended up being a better joke than slushies,

و این خنده دارتر از اون لجن شد،

so we just left it there forever.

پس اونو برای همیشه همونجا گذاشتیم.

Mammoth Chunks. These things weigh, like, seven pounds each.

قطعات ماموت. هر کدوم سه چهار کیلو میشه.

Barbarian repellent. It's full of salad

دفع کننده بربرها. پر از سالاد

and potpourri — things that barbarians hate.

و عطر گل-- چیزهایی که بربرها ازشون متنفرن.

Dead languages.

زبان های مرده.

(Laughter)

(خنده)

Leeches, nature's tiny doctors.

زالوها، دکترهای کوچک طبیعت.

And Viking Odorant, which comes in lots of great scents:

و عطر وایکینگ، که در رایحه های فراوان ارائه میشه:

toenails, sweat and rotten vegetables, pyre ash.

ناخن پا، عرق و سبزیجات گندیده، خاکستر جسد.

Because we believe that Axe Body Spray

چون معتقدیم اسپری بدن تبرزین

is something that you should only find on the battlefield,

فقط توی میدان جنگ پیدا میشه،

not under your arms. (Laughter)

نه زیر بغل شما. (خنده)

And these are robot emotion chips,

و اینها تراشه های عاطفی روباتها هستن،

so robots can feel love or fear.

پس روباتها عشق و ترس رو میفهمن.

Our biggest seller is Schadenfreude,

شادن فروید (نوعی سادیسم) پرفروش ترین بود،

which we did not expect.

که انتظار نداشتیم.

(Laughter)

(خنده)

We did not think that was going to happen.

فکر نمی کردیم این اتفاق بیفته.

But there's a nonprofit behind it,

ولی یه جور کار خیر پشتش هست،

and kids go through a door that says "Employees Only"

و بچه ها از یه در رد میشن که نوشته "فقط کارمندان"

and they end up in this space

و از این فضا سر در میارن

where they do homework and write stories

تا تکالیفشونو انجام بدن و قصه بنویسن

and make films and this is a book release party

و فیلم بسازن و این یه مهمونی رونمایی از کتابیه

where kids will read.

که بچه ها میخوان بخونن.

There's a quarterly that's published

یه فصلنامه هست که

with just writing that's done by the kids

در اون فقط نوشته های بچه هایی چاپ میشه

who come every day after school,

که هر روز بعد از مدرسه میان،

and we have release parties

و ما مهمونی های رونمایی داریم

and they eat cake and read for their parents

و اونا کیک میخورن و برای والدین شون میخونن

and drink milk out of champagne glasses.

و از شیشه های شامپاین شیر میخورن.

And it's a very special space,

و این فضای خیلی خاصیه،

because it's this weird space in the front.

به خاطر این فضای عجیب در جلو.

The joke isn't a joke.

جوک خنده داری نیست.

You can't find the seams on the fiction,

نمی تونی رگه های افسانه رو پیدا کنی،

and I love that. It's this little bit of fiction

و من اینو دوست دارم. همین یه ذره افسانه

that's colonized the real world.

دنیای واقعی رو اشغال کرده.

I see it as kind of a book in three dimensions.

اینو مثل یه جور کتاب سه بعدی می بینم.

There's a term called metafiction,

اصطلاحی است به اسم متافیکشن،

and that's just stories about stories,

و اون فقط شامل داستانهایی درباره داستانهاست،

and meta's having a moment now.

و متا در حال حاضر مورد توجه قرار گرفته.

Its last big moment was probably in the 1960s

دهه ۱۹۶۰ هم احتمالاً آخرین باری بود بهش توجه شد

with novelists like John Barth and William Gaddis,

با داستان نویسانی مثل جان بارت و ویلیام گادیس،

but it's been around.

ولی همیشه وجود داشته.

It's almost as old as storytelling itself.

قدمت اون تقریباً برمیگزده به خود قصه گویی.

And one metafictive technique

و یه تکنیک متافیکشن

is breaking the fourth wall. Right?

اینه که چهارمین دیوار شکسته بشه. درسته؟

It's when an actor will turn to the audience

این وقتی اتفاق میفته که یه هنرپیشه به سمت حضار برگرده

and say, "I am an actor,

و بگه، "من یه هنرپیشه ام،

these are just rafters."

و اینا فقط الوار هستن."

And even that supposedly honest moment,

و حتی اون لحظه به ظاهر واقعی،

I would argue, is in service of the lie,

من بهش شک دارم، در خدمت دروغه،

but it's supposed to foreground the artificiality

ولی کارش اینه که مصنوعی بودن

of the fiction.

افسانه رو مخفی کنه.

For me, I kind of prefer the opposite.

برای من، تقریباً ترجیح میدم برعکس باشه.

If I'm going to break down the fourth wall,

اگه قراره دیوار چهارم رو بشکنم،

I want fiction to escape

میخوام افسانه آزاد بشه

and come into the real world.

و بیاد به دنیای واقعی.

I want a book to be a secret door that opens

میخوام یه کتاب در اسرارآمیزی باشه که باز میشه

and lets the stories out into reality.

و داستانها رو به دنیای واقعی راه میده.

And so I try to do this in my books.

پس سعی می کنم این کارو تو کتابام بکنم.

And here's just one example.

و اینم فقط یه مثال هستش.

This is the first book that I ever made.

این اولین کتابی هست که در عمرم ساختم.

It's called "Billy Twitters and his Blue Whale Problem."

اسمش هست "بیلی تویترز و مشکل وال آبی اش."

And it's about a kid who gets a blue whale as a pet

و درباره یه بچه س که یه وال آبی اهلی بهش میدن

but it's a punishment

ولی این یه تنبیه

and it ruins his life.

و زندگی شو خراب می کنه.

So it's delivered overnight by FedUp.

خوب هر شب فداپ (برنامه مستند زنده) اینو نشون میده.

(Laughter)

(خنده)

And he has to take it to school with him.

و مجبوره اونو با خودش ببره مدرسه.

He lives in San Francisco —

اون توی سانفرانسیسکو زندگی می کنه--

very tough city to own a blue whale in.

این شهر جای راحتی واسه نگهداری یه وال آبی نیست.

A lot of hills, real estate is at a premium.

یه عالمه تپه، املاک و مستغلات در وثیقه هستن.

This market's crazy, everybody.

این آشفته بازار که همه زده به سرشون.

But underneath the jacket is this case,

ولی زیر این پوشش نیم تنه، این قضیه رو داریم،

and that's the cover underneath the book, the jacket,

و اون پوشش زیر کتاب، نیم تنه،

and there's an ad

و یه آگهی،

that offers a free 30-day risk-free trial

که یه دوره مجانی ۳۰ روزه پیشنهاد می کنه

for a blue whale.

برای یه وال آبی.

And you can just send in a self-addressed stamped envelope

فقط با فرستادن یه پاکت تمبر دار که روش از قبل آدرس نوشته

and we'll send you a whale.

ما برتوان یه وال آبی می فرستیم.

And kids do write in.

و بچه ها این کار رو می کنن.

So here's a letter. It says, "Dear people,

خوب این یه نامه س. نوشته، "عزیزان،

I bet you 10 bucks you won't send me a blue whale.

۱۰ دلار شرط می بندم برام یه وال آبی نمی فرستین.

Eliot Gannon (age 6)."

الیوت گنون(۶ ساله)."

(Laughter) (Applause)

(خنده) (تشویق)

So what Eliot and the other kids

خوب چیزی که الیوت و بقیه بچه هایی

who send these in get back

که این نامه ها رو نوشتن، در جواب دریافت می کنن

is a letter in very small print from a Norwegian law firm —

یه نامه با حروف خیلی ریز از یه شرکت حقوقی نروژی هست--

(Laughter) —

(خنده)--

that says that due to a change in customs laws,

که میگه به دلیل تغییر قوانین آداب و رسوم،

their whale has been held up in Sognefjord,

وال اونا در یه آب دره در نروز به اسم سویگنه فیورد گیر افتاده،

which is a very lovely fjord,

که آب دره خیلی قشنگیه،

and then it just kind of talks about Sognefjord

و بعد کمی درباره سویگنه فیورد

and Norwegian food for a little while. It digresses.

و غذاهای نروژی حرف میزنه. گریز می زنه.

(Laughter)

(خنده)

But it finishes off by saying that

ولی در پایان اینو میگه که

your whale would love to hear from you.

وال تو دوست داره از تو بشنوه.

He's got a phone number,

شماره تلفن داره،

and you can call and leave him a message.

و میتونی زنگ بزنی و براش پیام بذاری.

And when you call and leave him a message,

و وقتی زنگ میزنی و براش پیام میذاری،

you just, on the outgoing message,

چیزی که در این پیام می شنوی فقط

it's just whale sounds and then a beep,

صداهای وال هست و بعد صدای یه بوق،

which actually sounds a lot like a whale sound.

که در واقع اونم شبیه صدای یه واله.

And they get a picture of their whale too.

و یه عکس از وال خودشون هم دریافت می کنن.

So this is Randolph,

خوب اینم راندولف،

and Randolph belongs to a kid named Nico

و راندولف مال بچه ایه به اسم نیکو

who was one of the first kids to ever call in,

که یکی از اولین بچه هاییه که زنگ زد،

and I'll play you some of Nico's message.

و بخشی از پیام نیکو رو براتون پخش می کنم.

This is the first message I ever got from Nico.

این اولین پیامیه که از نیکو دریافت کردم.

(Audio) Nico: Hello, this is Nico.

(صدا) نیکو: سلام، من نیکو هستم.

I am your owner, Randolph. Hello.

من صاحب تو هستم، راندولف. سلام.

So this is the first time I can ever talk to you,

خوی این اولین باره که میتونم باهات حرف بزنم،

and I might talk to you soon another day. Bye.

و ممکنه بازم یه روز دیگه به زودی باهات حرف بزنم. خدانگهدار.

Mac Barnett: So Nico called back, like, an hour later.

مک بارنت: خوب نیکو دوباره زنگ زد، یه ساعت بعد.

(Laughter)

(خنده)

And here's another one of Nico's messages.

و اینم یه پیام دیگه از نیکو.

(Audio) Nico: Hello, Randolph, this is Nico.

(صدا) نیکو: سلام، راندولف، من نیکو هستم.

I haven't talked to you for a long time,

خیلی وقته باهات حرف نزدم،

but I talked to you on Saturday or Sunday,

ولی شنبه یا یکشنبه باهات حرف زدم،

yeah, Saturday or Sunday,

آره، شنبه یا یکشنبه،

so now I'm calling you again

پس دوباره بهت زنگ زدم

to say hello and I wonder what you're doing right now,

تا سلام بگم و میخوام بدونم همین الان چیکار می کنی،

and I'm going to probably call you again

و احتمالاً دوباره بهت زنگ میزنم

tomorrow or today,

فردا یا امروز،

so I'll talk to you later. Bye.

پس بعداً باهات حرف میزنم. خدانگهدار.

MB: So he did, he called back that day again.

مک بارنت: خوب اون این کارو کرد، دوباره همون روز زنگ زد.

He's left over 25 messages for Randolph

بیش از ۲۵ پیام واسه راندولف گذاشت

over four years.

در عرض چهار سال.

You find out all about him

(با شنیدن این پیامها) همه چیزو درباره نیکو میفهمی

and the grandma that he loves

و مادربزرگش که عاشقشه

and the grandma that he likes a little bit less —

و پدربزرگش که یه ذره کمتر دوستش داره--

(Laughter) —

(خنده)--

and the crossword puzzles that he does,

و جدول های کلمات متقاطعی که حل می کنه،

and this is — I'll play you one more message from Nico.

و این-- یه پیام دیگه از نیکو براتون پخش می کنم.

This is the Christmas message from Nico.

این پیام کریسمسه از نیکو.

[Beep] (Audio) Nico: Hello, Randolph,

[بوق] (صدا) نیکو: سلام، راندولف،

sorry I haven't talked to you in a long time.

متأسفم که خیلی وقته باهات حرف نزدم.

It's just that I've been so busy

دلیلش فقط اینه که سرم شلوغه

because school started,

چون مدرسه شروع شده،

as you might not know, probably,

شاید اینو ندونی،

since you're a whale, you don't know,

چون تو یه وال هستی، نمیدونی،

and I'm calling you to just say,

و زنگ زدم تا فقط بهت بگم،

to wish you a merry Christmas.

کریسمس مبارک.

So have a nice Christmas,

کریسمس خوبی داشته باشی،

and bye-bye, Randolph. Goodbye.

و بای بای، راندولف، خدانگهدار.

MB: I actually got Nico,

مک بارنت: در واقع من به نیکو زنگ زدم،

I hadn't heard from in 18 months,

۱۸ ماه بود چیزی ازش نشنیده بودم،

and he just left a message two days ago.

و فقط دو روز قبل یه پیام گذاشته بود.

His voice is completely different,

صداش کاملاً عوض شده،

but he put his babysitter on the phone,

ولی گوشی رو داد به پرستارش،

and she was very nice to Randolph as well.

و پرستار هم با راندولف خیلی خوب بود.

But Nico's the best reader I could hope for.

ولی نیکو بهترین خواننده ای هست که من بهش امید دارم.

I would want anyone I was writing for

من میخوام هر کسی که براش می نویسم

to be in that place emotionally

از نظر احساسی همونجایی باشه

with the things that I create.

که با این چیزها خلق می کنم.

I feel lucky. Kids like Nico are the best readers,

احساس خوش شانسی می کنم . بچه هایی مثل نیکو بهترین خواننده ها هستند،

and they deserve the best stories we can give them.

و اونا شایسته بهترین داستانهایی هستند که میتونیم بهشون بدیم.

Thank you very much.

بسیار متشکرم.

(Applause)

(تشویق)