Margaret Heffernan: The dangers of "willful blindness"

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Chatthip Chaichakan

In the northwest corner of the United States,

ในบริเวณตะวันตกเฉียงเหนือของสหรัฐอเมริกา

right up near the Canadian border,

ตรงขึ้นไปใกล้ๆชายแดนแคนาดา

there's a little town called Libby, Montana,

มีเมืองเล็กๆเมืองหนึ่งชื่อว่า ลิบบี่ รัฐมอนตานา

and it's surrounded by pine trees and lakes

แวดล้อมไปด้วยต้นสนและทะเลสาป

and just amazing wildlife

และชีวิตสัตว์ป่าที่น่าอัศจรรย์ใจนัก

and these enormous trees that scream up into the sky.

และต้นไม้ใหญ่พวกนี้ ที่กรีดร้องขึ้นไปบนท้องฟ้า

And in there is a little town called Libby,

และในที่นั้นคือ เมืองเล็กๆที่ชื่อว่า ลิบบี่

which I visited, which feels kind of lonely,

ที่ดิฉันได้ไปเยือน รู้สึกค่อนข้างจะเปล่าเปลี่ยว

a little isolated.

แยกออกไปจากผู้คนอยู่บ้าง

And in Libby, Montana, there's a rather unusual woman

และในเมืองลิบบี้ มอนทานานี้ มีผู้หญิงที่ค่อนข้างจะแปลกๆคนหนึ่ง

named Gayla Benefield.

ชื่อว่า เกล่า เบเนฟิลด์ (Gayla Benefield)

She always felt a little bit of an outsider,

เธอรู้สึกเสมอว่า เธอเป็นคนนอก อยู่บ้างเล็กน้อย

although she's been there almost all her life,

แม้ว่าเธอจะอยู่ที่นั่นมา เกือบจะตลอดชีวิต

a woman of Russian extraction.

ผู้หญิงที่สืบเชื้อสายมาจากรัสเซีย

She told me when she went to school,

เธอบอกดิฉันว่า เมื่อเธอไปโรงเรียน

she was the only girl who ever chose

เธอเป็นเด็กผู้หญิงเพียงคนเดียว ที่ได้เลือก

to do mechanical drawing.

เรียนการเขียนแบบ

Later in life, she got a job going house to house

ต่อมาในชีวิต เธอได้งานทำ ต้องไปตามบ้านแต่ละหลัง

reading utility meters -- gas meters, electricity meters.

อ่านมาตรวัดเครื่องสาธารณูปโภคต่างๆ เช่น มาตรวัดแก๊ส หม้อไฟฟ้า

And she was doing the work in the middle of the day,

และเธอทำงานนั้น ในช่วงตอนกลางวัน

and one thing particularly caught her notice, which was,

สิ่งหนึ่งที่เธอสังเกตุเห็นเป็นพิเศษ ก็คือ

in the middle of the day she met a lot of men

ในช่วงตอนกลางวันนั้น เธอได้พบผู้ชายจำนวนมาก

who were at home, middle aged, late middle aged,

ที่อยู่กับบ้าน วัยกลางคน วัยปลายกลางคน

and a lot of them seemed to be on oxygen tanks.

คนเหล่านี้จำนวนมากใช้แท๊งอ๊อกซิเจน

It struck her as strange.

สิ่งนี้สะกิดใจเธอ

Then, a few years later, her father died at the age of 59,

และแล้ว สองสามปีหลังจากนั้น คุณพ่อของเธอก็ตายลง ด้วยวัย 59 ปี

five days before he was due to receive his pension.

ห้าวันก่อนกำหนด ที่จะได้รับเงินบำนาญ

He'd been a miner.

พ่อเป็นคนงานเหมืองแร่

She thought he must just have been worn out by the work.

ตอนนั้นเธอคิดว่า พ่อคงแค่สิ้นแรงไปจากการทำงาน

But then a few years later, her mother died,

แต่แล้วสองสามปีต่อจากนั้น คุณแม่ของเธอก็ตายลง

and that seemed stranger still,

และนั่น ออกจะเป็นเรื่องแปลกประหลาด

because her mother came from a long line of people

เพราะแม่ของเธอนั้น สืบเชื้อสายต่อกันมายาวนาน จากคน

who just seemed to live forever.

ที่ดูเหมือนจะมีชีวิตอยู่ได้ตลอดกาล

In fact, Gayla's uncle is still alive to this day,

ที่จริงแล้ว ลุงของเกล่านั้น ยังคงมีชีวิตอยู่จนถึงปัจจุบันนี้

and learning how to waltz.

และกำลังเรียนเต้นรำจังหวะวอลทซ์

It didn't make sense that Gayla's mother

มันไม่สมเหตุสมผล ที่แม่ของเกลา

should die so young.

จะตายลง ขณะที่อายุยังน้อย

It was an anomaly, and she kept puzzling over anomalies.

มันเป็นความผิดปกติ และเธอก็ยังคงครุ่นคิด เกี่ยวกับความผิดปกตินั้น

And as she did, other ones came to mind.

และขณะที่เธอครุ่นคิดอยู่นั้น ความผิดปกติอื่นๆก็เข้ามาในใจ

She remembered, for example,

เธอจำได้ว่า ตัวอย่างเช่น

when her mother had broken a leg and went into the hospital,

เมื่อตอนที่แม่ขาหัก และไปโรงพยาบาลนั้น

and she had a lot of x-rays,

ได้ตรวจเอ็กซ์เรย์ไปหลายครั้ง

and two of them were leg x-rays, which made sense,

และสองครั้งนั้นเป็นการเอ็กซ์เรย์ช่วงขา ซึ่งเป็นเรื่องที่เข้าใจได้

but six of them were chest x-rays, which didn't.

แต่หกครั้งเป็นการเอ็กซ์เรย์ช่วงหน้าอก ซึ่งไม่มีเหตุผล

She puzzled and puzzled over every piece

เธอครุ่นคิดครั้งแล้วครั้งเล่าในทุกๆส่วน

of her life and her parents' life,

ของชีวิตเธอและของชีวิตพ่อแม่

trying to understand what she was seeing.

พยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่เธอได้เห็นมา

She thought about her town.

เธอคิดถึงเมืองของเธอ

The town had a vermiculite mine in it.

เมื่องที่มีเหมืองเวอร์มิคูไลท์ (vermiculite) อยู่ในเมือง

Vermiculite was used for soil conditioners,

เวอร์มิคูไลท์ ใช้ในการปรับสภาพดิน

to make plants grow faster and better.

เพื่อทำให้พืชโตเร็วขึ้นและดีขึ้น

Vermiculite was used to insulate lofts,

เวอร์มิคูไลท์ใช้เป็นฉนวนเพดานหลังคา

huge amounts of it put under the roof

ซึ่งถูกนำไปใส่ไว้เป็นจำนวนมาก ข้างใต้หลังคา

to keep houses warm during the long Montana winters.

เพื่อให้บ้านอบอุ่น ในช่วงฤดูหนาวมอนทานาที่ยาวนาน

Vermiculite was in the playground.

เวอร์มิคูไลท์ อยู่ในสนามเด็กเล่น

It was in the football ground.

อยู่ในสนามฟุตบอล

It was in the skating rink.

อยู่ในลานสเก็ตนํ้าแข็ง

What she didn't learn until she started working this problem

สิ่งที่เธอไม่รู้ จวบจนกระทั่งเมื่อเริ่มคิดแก้ปัญหานี้

is vermiculite is a very toxic form of asbestos.

ก็คือ เวอร์มิคูไลท์ เป็นรูปหนึ่งของแร่ใยหิน (asbestos) ที่เป็นพิษมาก

When she figured out the puzzle,

เมื่อเธอคิดออกว่า อะไรคือปัญหา

she started telling everyone she could

เธอก็เริ่มบอกทุกๆคนเท่าที่จะบอกได้

what had happened, what had been done to her parents

ว่าเกิดอะไรขึ้น อะไรได้เกิดขึ้นกับพ่อแม่ของเธอ

and to the people that she saw on oxygen tanks

และกับผู้คนที่เธอได้พบ ซึ่งหายใจโดยใช้ถังออกซิเจน

at home in the afternoons.

ที่บ้าน ในช่วงตอนกลางวันนั้น

But she was really amazed.

แต่เธอก็รู้สึกแปลกใจอย่างยิ่ง

She thought, when everybody knows, they'll want to do something,

เธอนึกว่า เมื่อทุกคนรู้แล้ว พวกเขาก็จะต้องอยากทำอะไรบางอย่าง

แต่จริงๆแล้ว ไม่มีใครต้องการจะรับรู้

but actually nobody wanted to know.

In fact, she became so annoying

ความจริงแล้ว เธอกลายมาเป็นคนน่ารำคาญ

as she kept insisting on telling this story

เมื่อเธอยังคงยืนกรานที่จะเล่าเรื่องนี้ต่อไป

to her neighbors, to her friends, to other people in the community,

กับเพื่อนบ้าน กับเพื่อน กับคนอื่นๆในชุมชน

จนกระทั่งในที่สุด พวกเขาเหล่านั้นก็รวมกลุ่มกัน

that eventually a bunch of them got together

ทำสติกเกอร์กันชนรถ

and they made a bumper sticker,

which they proudly displayed on their cars, which said,

ซึ่งพวกเขาติดแสดงไว้ที่รถอย่างภาคภูมิใจ ว่า

"Yes, I'm from Libby, Montana,

"ใช่ ฉันมาจากเมืองลิบบี้ มอนตานา

and no, I don't have asbestosis."

และเปล่าเลย ฉันไม่เป็นโรคปอดจากแร่ใยหินหรอกนะ"

But Gayla didn't stop. She kept doing research.

แต่เกล่าก็ไม่หยุด เธอยังคงค้นคว้าต่อไป

The advent of the Internet definitely helped her.

การเข้ามาของอินเทอร์เน็ต ช่วยเธอได้อย่างชัดเจน

She talked to anybody she could.

เธอพูดกับทุกๆคนเท่าที่จะคุยด้วยได้

She argued and argued, and finally she struck lucky

เธอเถียงและถกปัญหากับพวกเขา และในที่สุดโชคก็ช่วย

when a researcher came through town

เมื่อนักวิจัยคนหนึ่ง ผ่านเข้ามาในเมือง

studying the history of mines in the area,

เพื่อมาศึกษาประวัติของเหมืองในท้องที่นั้น

and she told him her story, and at first, of course,

และเธอก็เล่าเรื่องให้เขาฟัง และในตอนแรก ก็แน่ละคะ

like everyone, he didn't believe her,

ก็เหมือนกับทุกๆคน เขาไม่เชื่อเธอ

but he went back to Seattle and he did his own research

แต่เมื่อเขากลับไปซีแอตเติล และไปศึกษาวิจัยด้วยตัวเอง

เขาจึงรู้ว่า เธอพูดถูก

and he realized that she was right.

So now she had an ally.

ดังนั้นเธอจึงมีแนวร่วม

Nevertheless, people still didn't want to know.

อย่างไรก็ตาม ผู้คนก็ยังคงไม่ต้องการรับรู้อยู่นั่นแหละ

They said things like, "Well, if it were really dangerous,

พวกเขาพูดเรื่องเช่น "เอาละ ถ้ามันอันตรายจริง

someone would have told us."

ก็ต้องมีใครสักคนบอกเราแล้วสิ"

"If that's really why everyone was dying,

"ถ้าสิ่งนั้นจริงๆแล้ว ทำให้คนตายจริง

the doctors would have told us."

พวกแพทย์ก็ต้องบอกเราแล้วสิ"

Some of the guys used to very heavy jobs said,

คนพวกนี้บางคน ที่เคยชินกับงานที่หนักมากๆ พูดว่า

"I don't want to be a victim.

"ผมไม่ต้องการจะเป็นเหยื่อ

I can't possibly be a victim, and anyway,

เป็นไปไม่ได้ที่ผมจะตกเป็นเหยื่อ และอย่างไรเสีย

every industry has its accidents."

อุตสาหกรรมทุกอย่างล้วนมีอุบัติเหตุ

But still Gayla went on, and finally she succeeded

แต่เกล่าก็ยังคงทำต่อไป และในที่สุด เธอก็ประสบความสำเร็จ

in getting a federal agency to come to town

ที่ทำให้หน่วยงานรัฐบาลกลางมาที่เมือง

and to screen the inhabitants of the town --

และมากลั่นกรองผู้อยู่อาศัยในเมือง--

15,000 people -- and what they discovered

15,000 คน--และสิ่งที่พวกเขาพบ

was that the town had a mortality rate

ก็คือ เมืองนี้มีอัตราการตาย

80 times higher than anywhere in the United States.

สูงกว่าที่อื่นๆในสหรัฐฯถึง 80 เท่า

That was in 2002, and even at that moment,

นั่นเป็นในปี 2002 และแม้แต่ในขณะนั้นก็ตาม

no one raised their hand to say, "Gayla,

ก็ไม่มีใครยกมือขึ้น และพูดว่า "เกล่า

look in the playground where your grandchildren are playing.

ดูในสนามเด็กเล่นที่หลานๆของคุณกำลังเล่นอยู่สิ

It's lined with vermiculite."

มันเต็มไปด้วยสารเวอร์มิคูไลท์นะ"

This wasn't ignorance.

นี่ไม่ได้เป็นเรื่องของการไม่รู้

It was willful blindness.

แต่มันเป็นการจงใจปิดหูปิดตาไม่ยอมรับรู้อะไร (willful blindness)

Willful blindness is a legal concept which means,

การจงใจปิดหูปิดตาไม่ยอมรับรู้อะไร เป็นแนวคิดที่ถูกกฎหมาย ซึ่งก็หมายความว่า

if there's information that you could know and you should know

ถ้ามีข้อมูลที่คุณสามารถรับรู้ได้ และคุณก็ควรจะรู้

but you somehow manage not to know,

แต่คุณก็หาวิธีที่จะไม่รับรู้มันได้

the law deems that you're willfully blind.

กฎหมายเชื่อว่า คุณจงใจปิดหูปิดตาไม่ยอมรับรู้อะไร

You have chosen not to know.

คุณได้เลือกที่จะไม่รับรู้

There's a lot of willful blindness around these days.

ปัจจุบัน มีการจงใจปิดหูปิดตาไม่ยอมรับรู้อะไร อยู่มากมาย

You can see willful blindness in banks,

คุณเห็นการจงใจปิดหูปิดตาไม่ยอมรับรู้อะไรได้ ในธนาคาร

when thousands of people sold mortgages to people

เมื่อคนหลายร้อยหลายพันคน ขายจำนองให้กับคน

who couldn't afford them.

ที่ไม่มีเงินพอที่จะจ่าย

You could see them in banks

คุณจะเห็นพวกเขาได้ในธนาคาร

when interest rates were manipulated

เมื่ออัตราดอกเบี้ยถูกควบคุมเปลี่ยนแปลง

and everyone around knew what was going on,

และทุกคนโดยรอบ ก็จะรู้ดีว่าอะไรกำลังเกิดขึ้น

but everyone studiously ignored it.

แต่ทุกคนก็ไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับมัน

You can see willful blindness in the Catholic Church,

คุณเห็นการจงใจปิดหูปิดตาไม่ยอมรับรู้อะไรได้ ในโบสถ์คาทอลิก

where decades of child abuse went ignored.

ที่ซึ่งการล่วงละเมิดกับเด็กมีมายาวนาน ก็ไม่มีใครสนใจ

You could see willful blindness

คุณอาจเห็นการจงใจปิดหูปิดตาไม่ยอมรับรู้อะไร

in the run-up to the Iraq War.

ในการกระโจนอย่างฉุกละหุกเข้าสู่สงครามอิรัก

Willful blindness exists on epic scales like those,

การจงใจปิดหูปิดตาไม่ยอมรับรู้อะไรนั้น มีในระดับใหญ่มาก ในเรื่องเหล่านั้น

and it also exists on very small scales,

และก็ยังมีอยู่ในระดับเล็กมากๆด้วย

in people's families, in people's homes and communities,

ในครอบครัว ในบ้าน และในชุมชนของผู้คน

and particularly in organizations and institutions.

และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในองค์กร และสถาบันต่างๆ

Companies that have been studied for willful blindness

บริษัทต่างๆที่เคยถูกศึกษาวิจัย เรื่องการจงใจปิดหูปิดตาไม่ยอมรับรู้อะไร

can be asked questions like,

เคยถูกถามคำถามแบบนี้ เช่น

"Are there issues at work

มีปัญหาหรือไม่ในที่ทำงาน

that people are afraid to raise?"

ที่ผู้คนกลัวที่จะลุกขึ้นมาพูด"

And when academics have done studies like this

และเมื่อนักวิชาการได้ทำการวิจัยเรื่องแบบเดียวกันนี้

of corporations in the United States,

ของบริษัทต่างๆ ในสหรัฐฯ

what they find is 85 percent of people say yes.

สิ่งที่พวกเขาพบก็คือ คน 85 เปอร์เซ็นต์ตอบว่า ใช่

Eighty-five percent of people know there's a problem,

แปดสิบห้าเปอร์เซ็นต์รู้ว่า มีปัญหา

but they won't say anything.

แต่ก็ไม่พูดอะไร

And when I duplicated the research in Europe,

และเมื่อดิฉันทำวิจัยแบบเดียวกันนี้ ในยุโรป

asking all the same questions,

ถามคำถามเหมือนกันทั้งหมด

I found exactly the same number.

ดิฉันก็พบคนจำนวนเท่ากันเปี๊ยบ

Eighty-five percent. That's a lot of silence.

แปดสิบห้าเปอร์เซ็นต์ เป็นจำนวนที่มากมายของความเงียบ

It's a lot of blindness.

นั่นเป็นการตาบอด ที่มีอยู่มากมาย

And what's really interesting is that when I go to companies in Switzerland,

สิ่งที่น่าสนใจอย่างยิ่งก็คือ เมื่อดิฉันไปที่บริษัทต่างๆ ในสวิตเซอร์แลนด์

พวกเขาบอกดิฉันว่า "นี่แหละเป็นปัญหาของสวิสโดยเฉพาะ"

they tell me, "This is a uniquely Swiss problem."

And when I go to Germany, they say, "Oh yes, this is the German disease."

และเมื่อดิฉันไปเยอรมัน พวกเขาก็บอกวา "ใช่เลย นี่เป็นโรคร้ายของชาวเยอรมัน"

And when I go to companies in England, they say,

และเมื่อดิฉันไปที่บริษัทต่างๆในอังกฤษ พวกเขาก็บอกว่า

"Oh, yeah, the British are really bad at this."

"ใช่แล้ว คนอังกฤษแย่จริงๆในเรื่องนี้"

And the truth is, this is a human problem.

ความเป็นจริงก็คือ มันเป็นปัญหาของมนุษยชาติ

We're all, under certain circumstances, willfully blind.

พวกเราทั้งหมด อยู่ภายใต้สถานการณ์บางอย่าง คือ ความมืดบอดอย่างจงใจ

What the research shows is that some people are blind

สิ่งที่งานวิจัยแสดงให้เห็น ก็คือ คนบางคนตาบอดไม่รู้ไม่เห็น

out of fear. They're afraid of retaliation.

เนื่องจากความกลัว พวกเรากลัวการแก้แค้น

And some people are blind because they think, well,

และคนบางคนก็มืดบอด เพราะว่าพวกเขาคิดว่า

seeing anything is just futile.

เห็นว่าอะไรๆ ก็เป็นแค่เรื่องเล็กน้อย

Nothing's ever going to change.

จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปได้

If we make a protest, if we protest against the Iraq War,

ถ้าเราคัดค้าน ถ้าเราต่อต้านคัดค้านสงครามในอิรัก

nothing changes, so why bother?

ก็จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป แล้วจะยุ่งยากไปทำไม

Better not to see this stuff at all.

ไม่รู้ไม่เห็นเรื่องพรรค์นี้เสียเลย ก็จะดีกว่านะ

And the recurrent theme that I encounter all the time

และเรื่องที่เกิดขึ้นซํ้าๆ ซึ่งดิฉันพบเห็นอยู่ตลอดเวลา

is people say, "Well, you know,

ก็คือ คนจะพูดว่า "ก็ คุณก็รู้นี่

the people who do see, they're whistleblowers,

ผู้คนที่รู้เห็นจริง พวกเขาเป็นคนเป่านกหวีด (whistleblowers) คอยแจ้งเตือนภัย

and we all know what happens to them."

และเราทุกคนก็รู้ว่า อะไรจะเกิดขึ้นกับพวกเขา"

So there's this profound mythology around whistleblowers

จึงมีความเชื่อปรัมปรา เกี่ยวกับคนเป่านกหวีด

which says, first of all, they're all crazy.

ที่บอกว่า อันดับแรกที่สุด คนพวกนี้บ้า

But what I've found going around the world

แต่สิ่งที่ดิฉันพบ เมื่อเดินทางไปรอบโลก

and talking to whistleblowers is, actually,

และได้พูดคุยกับคนเป่านกหวีด ก็คือ แท้จริงแล้ว

they're very loyal and quite often very conservative people.

พวกเขาซื่อสัตย์มากๆ และบ่อยมากที่เป็นนักอนุรักษ์นิยม

They're hugely dedicated to the institutions that they work for,

พวกเขาอุทิศตนอย่างมาก ต่อองค์กรที่พวกเขาทำงานอยู่

and the reason that they speak up,

และเหตุผลที่พวกเขาต้องออกมาบอกกล่าว

the reason they insist on seeing,

เหตุผลที่พวกเขายืนยันที่จะได้เห็น

is because they care so much about the institution

ก็เพราะว่า พวกเขาใส่ใจอย่างมากเกี่ยวกับสถาบันนั้น

and want to keep it healthy.

และต้องการที่จะรักษามันไว้ให้ได้อย่างดี

And the other thing that people often say

และอีกเรื่องหนึ่งที่ผู้คนพูดกันบ่อยๆ

about whistleblowers is, "Well, there's no point,

เกี่ยวกับคนเป่านกหวีด ก็คือ "ก็ ไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไร

because you see what happens to them.

เพราะคุณก็เห็นแล้วว่า เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา

They are crushed.

พวกเขาถูกบดขยี้ทำลาย

Nobody would want to go through something like that."

ไม่มีใครหรอก ที่ต้องการไปยุ่งกับเรื่องแบบนั้น

And yet, when I talk to whistleblowers,

แต่เมื่อดิฉันไปคุยกับคนเป่านกหวีด

the recurrent tone that I hear is pride.

นํ้าเสียงที่ดิฉันได้ยินซํ้าแล้วซ้ำอีก ก็คือ ความภูมิใจ

I think of Joe Darby.

ดิฉันคิดถึง โจ ดาร์บี้ (Joe Darby)

We all remember the photographs of Abu Ghraib,

เราทุกคนยังจำภาพถ่ายของอาบู คราอีบ (Abu Ghraib)

which so shocked the world and showed the kind of war

ซึ่งทำให้โลกต้องช็อก และแสดงให้เห็น รูปแบบของสงคราม

that was being fought in Iraq.

ซึ่งกำลังสู้รบกันอยู่ในอิรัก

But I wonder who remembers Joe Darby,

แต่ดิฉันสงสัยว่า ใครจะยังจำ โจ ดาร์บี้

the very obedient, good soldier

ซึ่งเป็นทหารที่ เชื่อฟังคำสั่งอย่างมาก

who found those photographs and handed them in.

เป็นคนที่พบภาพถ่ายพวกนั้น และส่งต่อมันออกมา

And he said, "You know, I'm not the kind of guy

เขาบอกว่า "รู้มั้ยครับ ว่าผมไม่ได้เป็นคนประเภทที่

to rat people out, but some things just cross the line.

จะหักหลังใคร แต่บางสิ่งบางอย่างที่สังคมไม่ยอมรับ ได้เกิดขึ้น

Ignorance is bliss, they say,

การทำไม่รู้ไม่ชี้ เป็นความสุขอันล้นพ้น เขาพูดกันว่าอย่างนั้น

but you can't put up with things like this."

แต่คุณทนไม่ได้กับเรื่องพรรค์นี้หรอกนะ"

I talked to Steve Bolsin, a British doctor,

ดิฉันได้คุยกับสติฟ โบลซิน (Steve Bolsin) ซึ่งเป็นแพทย์ชาวอังกฤษ

who fought for five years to draw attention

เขาต่อสู้อยู่ถึงห้าปี เพื่อจะให้คนมาสนใจ

to a dangerous surgeon who was killing babies.

เรื่องการผ่าตัดที่เป็นอันตราย ซึ่งฆ่าเด็กทารกอยู่ในขณะนั้น

And I asked him why he did it, and he said,

และดิฉันถามเขาว่า ทำไมคุณจึงสู้ เขาก็บอกว่า

"Well, it was really my daughter who prompted me to do it.

"อ๋อ จริงๆแล้ว ลูกสาวผมเป็นคนกระตุ้นให้ผมทำ

She came up to me one night, and she just said,

คืนหนึ่ง เธอเข้ามาหาผม และเธอพูดเพียงว่า

'Dad, you can't let the kids die.'"

'คุณพ่อ จะปล่อยให้เด็กๆตายไม่ได้นะคะ"

Or I think of Cynthia Thomas,

แล้ว ดิฉันก็คิดถึง ซินเทีย ทอมาส (Cynthia Thomas)

a really loyal army daughter and army wife,

เป็นลูกสาวและภรรยาผู้แสนซื้อสัตย์ของทหาร

who, as she saw her friends and relations

ผู้ซึ่ง เมื่อเธอเห็นเพื่อนๆและญาติๆ

coming back from the Iraq War, was so shocked

ที่กลับจากสงครามอิรัก ก็ตกใจอย่างมาก

by their mental condition

ที่ได้เห็นอาการทางจิตของพวกเขาเหล่านั้น

and the refusal of the military to recognize and acknowledge

และการปฏิเสธของฝ่ายการทหาร ที่จะรับรู้และยอมรับ

post-traumatic stress syndrome

ภาวะความเครียดฝังใจหลังการบาดเจ็บ

that she set up a cafe in the middle of a military town

จนกระทั่งเธอต้องตั้งร้านอาหารเล็กๆขึ้นมา ที่กลางค่ายทหาร

to give them legal, psychological and medical assistance.

เพื่อให้ความช่วยเหลือพวกเขาทางกฎหมาย ทางจิตวิทยา และทางการแพทย์

And she said to me, she said, "You know, Margaret,

เธอได้พูดกับดิฉัน เธอพูดว่า "คุณทราบมั้ยคะ มาร์กาเร็ต

I always used to say I didn't know what I wanted to be

ฉันเคยพูดอยู่เสมอว่า ฉันไม่รู้ว่าฉันต้องการจะเป็นอะไร

when I grow up.

เมื่อฉันโตขึ้น

But I've found myself in this cause,

แต่เมื่อฉันได้พบตัวเองในสถานการณ์นี้

and I'll never be the same."

ฉันจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป"

We all enjoy so many freedoms today,

ทุกวันนี้ เราทุกคนพึงพอใจกับอิสระภาพมากมายเหลือเกิน

hard-won freedoms:

อิสระภาพที่ได้มาอย่างยากเย็น

the freedom to write and publish without fear of censorship,

อิสรภาพในการเขียน และตีพิมพ์ โดยไม่ต้องกลัวที่จะถูกเซ็นเซอร์

a freedom that wasn't here the last time I came to Hungary;

อิสรภาพที่ไม่มีในที่นี้ เมื่อครั้งสุดท้ายที่ดิฉันมาที่ฮังการี

a freedom to vote, which women in particular

อิสรภาพที่จะลงคะแนนเสียง โดยเฉพาะพวกผู้หญิง

had to fight so hard for;

ที่ต้องต่อสู้อย่างหนักกว่าจะได้มา

the freedom for people of different ethnicities and cultures

อิสรภาพสำหรับคนต่างเชื้อชาติ และต่างวัฒนธรรม

and sexual orientation to live the way that they want.

รสนิยมทางเพศ ที่จะดำรงชีพในวิถีทางที่พวกเขาต้องการ

But freedom doesn't exist if you don't use it,

แต่อิสรภาพจะไม่เป็นจริง ถ้าเราไม่ได้ใช้มัน

and what whistleblowers do,

และสิ่งที่คนเป่านกหวีดทำ

and what people like Gayla Benefield do

และสิ่งที่คนอย่างเช่น เกล่า เบเนฟิลด์ ทำ

is they use the freedom that they have.

ก็คือ พวกเขาใช้อิสรภาพที่พวกเขามี

And what they're very prepared to do is recognize

และสิ่งที่พวกเขาพร้อมอย่างยิ่งที่จะทำ ก็คือ ยอมรับ

that yes, this is going to be an argument,

ว่า ใช่ เรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่จะต้องถกเถียงกัน

and yes I'm going to have a lot of rows

และ ใช่ ฉันจะต้องมีการต่อล้อต่อเถียง อย่างมากมาย

with my neighbors and my colleagues and my friends,

กับเพื่อนบ้าน กับเพื่อนร่วมงาน และกับเพื่อนฝูง

but I'm going to become very good at this conflict.

แต่ฉันก็จะเก่งขึ้นมาก ในความขัดแย้งนี้

I'm going to take on the naysayers,

ฉันก็จะต้อนรับผู้เยาะเย้ยสบประมาทเหล่านั้น

because they'll make my argument better and stronger.

เพราะว่า พวกเขาจะทำให้ข้อโต้แย้งของฉันดีขึ้น และแข็งแกร่งขึ้น

I can collaborate with my opponents

ฉันสามารถร่วมมือกับผู้ที่ไม่เห็นด้วยกับฉัน

to become better at what I do.

เพื่อที่ฉันจะทำสิ่งนั้นได้ดียิ่งขึ้น

These are people of immense persistence,

คนเหล่านี้ เป็นผู้ที่ยืนหยัดอย่างมาก

incredible patience, and an absolute determination

อดทนอย่างเหลือเชื่อ และตั้งใจอย่างแน่วแน่

not to be blind and not to be silent.

ที่จะไม่มืดบอด และจะไม่นิ่งเงียบ

When I went to Libby, Montana,

เมื่อครั้งที่ดิฉันไปเมืองลิบบี้ มอนตานา

I visited the asbestosis clinic

ดิฉันได้ไปเยี่ยมคลินิค ที่รักษาโรคปอดจากแร่ใยหิน

that Gayla Benefield brought into being,

ที่เกล่าได้นำพาให้เกิดขึ้นมา

a place where at first some of the people

สถานที่ๆในตอนแรก คนบางคน

who wanted help and needed medical attention

ที่ต้องการความช่วยเหลือ และต้องได้รับการดูแลรักษา

went in the back door

จะเข้ามาทางประตูหลัง

because they didn't want to acknowledge

เพราะว่าพวกเขาไม่ต้องการยอมรับ

that she'd been right.

ว่าเธอพูดถูก

I sat in a diner, and I watched

ดิฉันนั่่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร และเฝ้าดู

as trucks drove up and down the highway,

ขณะที่รถบรรทุกขับตรงเข้ามาจากทางหลวง

carting away the earth out of gardens

ขนดินจากสวนออกไป

and replacing it with fresh, uncontaminated soil.

และเอาดินที่สดและไม่มีสารพิษเข้ามาใส่แทน

I took my 12-year-old daughter with me,

ดิฉันพาลูกสาวอายุ 12 ขวบไปด้วย

because I really wanted her to meet Gayla.

เพราะว่า ดิฉันต้องการให้เธอพบกับเกล่าอย่างยิ่ง

And she said, "Why? What's the big deal?"

เธอพูดว่า "ทำไมคะ ไม่เห็นจะสำคัญอะไรเลย"

I said, "She's not a movie star,

ดิฉันจึงพูดว่า "เธอไม่ได้เป็นดาราภาพยนต์

and she's not a celebrity, and she's not an expert,

และเธอก็ไม่ได้เป็นคนดัง และเธอก็ไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญ

and Gayla's the first person who'd say

และเกล่าเป็นคนแรก ที่จะบอกว่า

she's not a saint.

เธอไม่ได้เป็นนักบุญ

The really important thing about Gayla

สิ่งที่สำคัญอย่างยิ่งเกี่ยวกับเกล่า

is she is ordinary.

ก็คือ เธอเป็นคนธรรมดา

She's like you, and she's like me.

เธอก็เหมือนๆกับท่าน และก็เหมือนๆกับดิฉัน

She had freedom, and she was ready to use it."

เธอมีเสรีภาพ และเธอก็พร้อมที่จะใช้มัน"

Thank you very much.

ขอบคุณมากคะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)