Margaret Heffernan: The dangers of "willful blindness"

مارگارت هافرنن: خطر ناشی از "غفلت خودخواسته"

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

In the northwest corner of the United States,

در گوشه شمال غربی ایالات متحده،

right up near the Canadian border,

درست در نزدیکی مرز کانادا،

there's a little town called Libby, Montana,

شهر کوچکی هست به نام لیبی در ایالت مانتانا،

and it's surrounded by pine trees and lakes

که با درختان کاج و دریاچه ها احاطه شده

and just amazing wildlife

و با حیات وحش شگفت انگیز

and these enormous trees that scream up into the sky.

و درختان عظیمی که سر با فلک کشیده‌‌اند.

And in there is a little town called Libby,

در آنجا شهر کوچکی به نام لیبی وجود دارد،

which I visited, which feels kind of lonely,

هنگامی که من از آن دیدن کردم نوعی احساس

a little isolated.

تنهایی و انزوا در آن کردم.

And in Libby, Montana, there's a rather unusual woman

در لیبی، ایالت مانتانا، زنی نسبتاً غیر عادی

named Gayla Benefield.

به نام گیلا بنوفیلد بود.

She always felt a little bit of an outsider,

او همیشه احساس بیگانگی با محیط می‌کرد،

although she's been there almost all her life,

گرچه تمامی عمرش را در آنجا زندگی کرده بود ولی همواره

a woman of Russian extraction.

زنی با اصل و نصب روسی بود.

She told me when she went to school,

او به من گفت هنگامی که به کالج رفت،

she was the only girl who ever chose

تا آن زمان او تنها دختری بود

to do mechanical drawing.

رشته درسی طراحی مکانیک را برگزیده بود.

Later in life, she got a job going house to house

بعدها در زندگى، شغلی یافت که خانه به خانه مردم رود

reading utility meters -- gas meters, electricity meters.

و تاسیسات مکانیکی، الکتریکی و سیستمهای گاز خانه ها را کنترل کند.

And she was doing the work in the middle of the day,

و شغلش را در وسط روز انجام می‌داد،

and one thing particularly caught her notice, which was,

و چیزی که او به طور خاص متوجه آن شد، این بود که

in the middle of the day she met a lot of men

در وسط روز مردان زیادی را می‌دید

who were at home, middle aged, late middle aged,

كه در خانه بودند ، میانه سال، و مُسن،

and a lot of them seemed to be on oxygen tanks.

و به نظر می‌رسید که خیلی از آنها در مخزن اکسیژن بودند.

It struck her as strange.

و این به نظرش خیلی عجیب بود.

Then, a few years later, her father died at the age of 59,

چند سال بعد، پدرش در سن ۵۹ سالگی فوت کرد،

five days before he was due to receive his pension.

۵ روز قبل از اینکه موعد دريافت كردن حقوق بازنشستگی‌‌اش باشد.

He'd been a miner.

او معدنکار بود.

She thought he must just have been worn out by the work.

او فکر کرد که او در اثر کار سخت درگذشته است.

But then a few years later, her mother died,

اما چند سال بعد، مادرش نیز درگذشت،

and that seemed stranger still,

و این به نظرش عجیب آمد،

because her mother came from a long line of people

زیرا مادرش از خانواده‌‌ای با عمری طولانی بود

who just seemed to live forever.

كه به نظر می رسید تا ابد زنده می‌مانند.

In fact, Gayla's uncle is still alive to this day,

در حقیقت، دائی گیلا تا به امروز زنده است،

and learning how to waltz.

و رقص والس را یاد می‌گیرد.

It didn't make sense that Gayla's mother

و این به عقل جور در نمی‌امد که مادر گیلا

should die so young.

به این جوانی بمیرد.

It was an anomaly, and she kept puzzling over anomalies.

این عادی نبود، و او شروع به پیدا کردن پازلهای این موضوع غیر عادی کرد.

And as she did, other ones came to mind.

و در حين انجام اين كار، چیزهای ديگرى به ذهنش رسید.

She remembered, for example,

برای مثال، به خاطر آورد

when her mother had broken a leg and went into the hospital,

که پای مادرش شکست و به بیمارستان رفت

and she had a lot of x-rays,

تعداد زیادی از او عکسبرداری با اشعه ایکس کردند،

and two of them were leg x-rays, which made sense,

دو تا از عکسها که از پاهای او بودند منطقی بود،

but six of them were chest x-rays, which didn't.

ولی شش تا از آنها از قفسه سینه بود که منطقی به نظر نمی‌رسید.

She puzzled and puzzled over every piece

او در مورد هر بخش از زندگی خودش

of her life and her parents' life,

و زندگی پدرومادرش متحیر و گیج بود،

trying to understand what she was seeing.

سعی كرد آنچه که می‌ديد را بفهمد.

She thought about her town.

او در مورد شهرش فکر کرد.

The town had a vermiculite mine in it.

این شهر یک معدن ورمیکولیت داشت.

Vermiculite was used for soil conditioners,

ورمیکولیت برای نرم کردن خاک مورد استفاده قرار می‌گرفت،

to make plants grow faster and better.

تا گیاهان سریع تر و بهتر رشد کنند.

Vermiculite was used to insulate lofts,

همچنین ورمیکولیت برای عایق شیروانی مورد استفاده قرار می‌گرفت،

huge amounts of it put under the roof

که مقدار زیادی از آن در زیر سقف گذاشته می‌شد

to keep houses warm during the long Montana winters.

تا در زمستان سرد و طولانی مانتانا خانه ها را گرم نگه دارد.

Vermiculite was in the playground.

ورمیکولیت در زمین بازی،

It was in the football ground.

در زمین فوتبال

It was in the skating rink.

و در رینگ اسکیت بود.

What she didn't learn until she started working this problem

او چیزی نفهمید تا زمانی که شروع كرد به بررسی این مسئله که

is vermiculite is a very toxic form of asbestos.

ورمیکولیت ماده‌‌ايی بسیار سمی از آزبست هست.

When she figured out the puzzle,

هنگامی که معما را کشف کرد،

she started telling everyone she could

او شروع به گفتن اینکه

what had happened, what had been done to her parents

كرد كه چه اتفاقی افتاده بود، اينكه برای پدر و مادرش و سایر مردمی

and to the people that she saw on oxygen tanks

که او در خانه‌شان مخزن اکسیژن در آن بعد از ظهرها

at home in the afternoons.

را دیده بود چه اتفاقى افتاده افتاده بود.

But she was really amazed.

او واقعا شگت زده شده بود.

She thought, when everybody knows, they'll want to do something,

فکر کرد، که هنگامی که همه بدانند، می‌خواهند کاری برای آن بکنند،

اما در واقع کسی نمی‌‌خواست راجع به آن بداند.

but actually nobody wanted to know.

In fact, she became so annoying

در حقیقت، او بسیار آزاردهند شده بود

as she kept insisting on telling this story

چونکه مُصر بود این داستان را

to her neighbors, to her friends, to other people in the community,

به همسایه‌هایش، دوستانش و سایر افراد در شهرشان بگوید،

که در نهایت تعدادی از آنها با هم جمع شدند

that eventually a bunch of them got together

و برچسبی برای سپر اتومبیل‌ درست کردند

and they made a bumper sticker,

which they proudly displayed on their cars, which said,

که خیلی مفتخرانه روی اتومبیل‌هایشان نصب کردند و میگفت،

"Yes, I'm from Libby, Montana,

" بله، من اهل شهر لیبی مانتانا هستم،

and no, I don't have asbestosis."

و نه، من آزبست ندارم."

But Gayla didn't stop. She kept doing research.

اما گیلا کارش را متوقف نکرد.

The advent of the Internet definitely helped her.

اختراع اینترنت قطعا به او کمک کرد.

She talked to anybody she could.

او با هرکسی که می‌توانست صحبت کرد.

She argued and argued, and finally she struck lucky

او گفتگو را دامه داد تا بالاخره شانس آورد

when a researcher came through town

هنگامی که محققى برای مطالعه در

studying the history of mines in the area,

مورد تاريخچه معادن منطقه به شهر آمد،

and she told him her story, and at first, of course,

و او در مورد موضوعش با او صحبت کرد، البته در ابتدا

like everyone, he didn't believe her,

او هم مثل بقیه حرفش را باور نکرد،

but he went back to Seattle and he did his own research

ولی او به سیاتل برگشت و خودش تحقیق کرد

و متوجه شد که او درست می‌گفت.

and he realized that she was right.

So now she had an ally.

بنابراين اکنون یک نفر به او پیوسته بود.

Nevertheless, people still didn't want to know.

با این وجود هنور مردم نمی‌‌خواستند بدانند.

They said things like, "Well, if it were really dangerous,

آنها چیزهایی مثل این را می‌گفتند،"خُب، اگر این واقعا خطرناک بود،

someone would have told us."

یک نفر باید به ما می‌گفت."

"If that's really why everyone was dying,

"اگر واقعا به دلیل این مردم می‌میرند،

the doctors would have told us."

دکترها باید به ما می‌گفتند."

Some of the guys used to very heavy jobs said,

برخی افرادی که کارهای سخت کرده بودند می‌گفتند،

"I don't want to be a victim.

"من نمی‌خواهم یک قربانی باشم.

I can't possibly be a victim, and anyway,

احتمالاً من نمی‌توانم یک قربانی باشم، به هر صورت

every industry has its accidents."

هر صنعتی حوادث خودش را دارد."

But still Gayla went on, and finally she succeeded

اما همچنان گیلا ادامه داد، و در نهایت موفق شد

in getting a federal agency to come to town

که نماینده دولت فدرال را به شهر بیاورد

and to screen the inhabitants of the town --

و وضعیت ساکنین شهر را به او نشان دهد--

15,000 people -- and what they discovered

۱۵٫۰۰۰ نفر-- و چیزی که متوجه شدند

was that the town had a mortality rate

اين که در شهر نرخ مرگ و میر

80 times higher than anywhere in the United States.

۸۰ بار بیشتر از سایر مناطق در ايالات متحده هست.

That was in 2002, and even at that moment,

و این سال ۲۰۰۲ بود، حتی در آن هنگام،

no one raised their hand to say, "Gayla,

هیچ کس دستش را بالا نبرد که بگوید " 'گیلا،

look in the playground where your grandchildren are playing.

به زمین بازی نگاه كم که نوه هایت در آن بازی می کنند.

It's lined with vermiculite."

زمین بازی با ورمیکولیت ( کانی که از آن در صنعت عایق كاری استفاده میشود و سمی است) پوشیده شده."

This wasn't ignorance.

این بى‌‌توجهى نبود.

It was willful blindness.

این یک چشم‌پوشیِ خودخواسته بود.

Willful blindness is a legal concept which means,

غفلتِ خودخواسته یک مفهوم حقوقی دارد بدین معنا که

if there's information that you could know and you should know

اگر اطلاعاتی هست که شما میتوانید بدانید و یا باید بدانید

but you somehow manage not to know,

اما به ترتیبی عمل می‌کنید که آن را ندانید،

the law deems that you're willfully blind.

و قانون گمان دارد که شما عمداً نمی‌‌خواهید در مورد آن بدانید

You have chosen not to know.

شما انتخاب کردید که ندانید.

There's a lot of willful blindness around these days.

این روزها غفلت خودخواسته در اطراف زیاد هست.

You can see willful blindness in banks,

شما می‌توانید غفلت خودخواسته را در بانکها ببینید،

when thousands of people sold mortgages to people

هنگامی که به مردمی که توانایی پرداخت وام را ندارند

who couldn't afford them.

وام داده می‌شود.

You could see them in banks

شما هنگامی که نرخ بهره در در بانکها

when interest rates were manipulated

دستکاری می شود را نمی‌توانید ببینید

and everyone around knew what was going on,

و همه میدانند که چیزی در حال وقوع هست،

but everyone studiously ignored it.

اما با جدیت همه این را نادیده می‌گیرند.

You can see willful blindness in the Catholic Church,

شما می‌توانید این غفلت خودخواسته را در کلیساهای کاتولیک ببینید

where decades of child abuse went ignored.

جایی که ده ها سال آزار کودکان نادیده گرفته شد.

You could see willful blindness

مى‌‌توانید غفلت خودخواسته

in the run-up to the Iraq War.

که در جنگ عراق صورت گرفت را ببینید.

Willful blindness exists on epic scales like those,

میتوانید غفلت خودخواسته را در مقیاس حماسی و بزرگ آن وجود دارد،

and it also exists on very small scales,

و همچنين در مقیاسهاى بسیارکوچک هم هست،

in people's families, in people's homes and communities,

در خانواده‌های مردم، در خانه‌ها و اجتماعات،

and particularly in organizations and institutions.

و بخصوص در سازمانها و موسسات وجود دارد.

Companies that have been studied for willful blindness

شرکتهایی که به دلیل غفلت خودخواسته مورد مطالعه قرار گرفتند

can be asked questions like,

بدینگونه مورد سوال واقع می‌شوند،

"Are there issues at work

" آیا هیچ موردی در کار بود

that people are afraid to raise?"

که افراد بترسند آن را مطرح کنند؟"

And when academics have done studies like this

و هنگامی دانشگاهیان در مورد

of corporations in the United States,

فساد دولتی در ایالات متحده مطالعه میکنند،

what they find is 85 percent of people say yes.

چیزی که آنها در می‌یابند این است که ۸۵ درصد افراد می‌گویند بله.‍

Eighty-five percent of people know there's a problem,

هشتاد و پنج درصد از افراد می‌دانند که مسايل و مشکلی وجود دارد

but they won't say anything.

اما چیزی نمی‌گویند.

And when I duplicated the research in Europe,

و هنگامی که از همین مطالعات در اروپا كپى برداشتم،

asking all the same questions,

با پرسيدن سوالات عين هم،

I found exactly the same number.

دقیقا همان درصد را دریافت کردم.‍

Eighty-five percent. That's a lot of silence.

هشتاد و پنج درصد. این سکوت بسیار زیادی‌ست.

It's a lot of blindness.

غفلت خودخواسته بسیار زیادی‌ست.

And what's really interesting is that when I go to companies in Switzerland,

و چیزی که واقعا جالبه این است که هنگامی که به شرکتهایی در سوئیس رفتم

به من گفتند،"این مشکل فقط به سوئیس مربوط است."

they tell me, "This is a uniquely Swiss problem."

And when I go to Germany, they say, "Oh yes, this is the German disease."

و هنگامی که به آلمان رفتم، آنها گفتند"آه بله، این بیماری آلمانی‌ست."

And when I go to companies in England, they say,

و هنگامی که به شرکتها در انگلستان رفتم، آنها گفتند،

"Oh, yeah, the British are really bad at this."

" آه بله، انگلیسیها در این زمینه بسیار بد هستند."

And the truth is, this is a human problem.

و حقیقت اینه که، این یک مشکل انسانی‌هست.

We're all, under certain circumstances, willfully blind.

همه ما در شرایط محیطی خاص، غفلت خودخواسته داریم.

What the research shows is that some people are blind

تحقیقات نشان می‌دهد برخی افراد از ترس‌شان

out of fear. They're afraid of retaliation.

دچار غفلت خودخواسته هستند. آنها از اقدامات تلافی جویانه میترسند.

And some people are blind because they think, well,

و بخی از افراد دچار غفلت خودخواسته هستند چونکه فکر میکنند

seeing anything is just futile.

که دیدن این چیزها بی فایده است.

Nothing's ever going to change.

هیچ چیزی تغییر نخواهد کرد.

If we make a protest, if we protest against the Iraq War,

اگر ما اعتراض کنیم، اگر ما علیه جنگ عراق اعتراض کنیم

nothing changes, so why bother?

چیزی تغییر نخواهد کرد، پس چرا خودمون را اذیت کنیم؟

Better not to see this stuff at all.

بهتره که این چیزها را اصلا نبینیم.

And the recurrent theme that I encounter all the time

و در رویارویی که من همواره با آنها مواجه می‌شوم

is people say, "Well, you know,

مردم می‌گویند،"خُب، میدانی

the people who do see, they're whistleblowers,

افرادی که این را می‌بینند، همه افشاگر هستند،

and we all know what happens to them."

و ما میدانیم چه اتفاقی برای آنها می‌افتد."

So there's this profound mythology around whistleblowers

و این برداشت عمیقی از افراد افشاگری هست

which says, first of all, they're all crazy.

که می‌گویند، اول از همه، همه آنها دیوانه‌اند.

But what I've found going around the world

اما چیزی که ما در سراسر جهان یافتم

and talking to whistleblowers is, actually,

و با افشاگران صحبت کردم، درواقع این است که،

they're very loyal and quite often very conservative people.

آنها بسیار وفادار و اغلب افرادی بسیارمحافظه‌کاری هستند.

They're hugely dedicated to the institutions that they work for,

آنها به شدت به موسسه‌ای که در آن کار می‌کنند وفادار و متعهدند،

and the reason that they speak up,

و به همین دلیل افشاگری می کنند،

the reason they insist on seeing,

و دلیل اینکه آنها اصرار دارند که موضوعات را ببینید،

is because they care so much about the institution

این است که آنها برای موسسه‌ای که کار میکنند بسیار اهمیت قائل هستند

and want to keep it healthy.

و می‌خواهند این موسسه سالم باقی بماند.

And the other thing that people often say

و چیز دیگری که مردم اغلب راجع به افشاگران می‌گویند

about whistleblowers is, "Well, there's no point,

این است که،" خُب، هیچ فایده‌ای ندارد،

because you see what happens to them.

خواهی دید که چه بر سر آنها خواهد آمد.

They are crushed.

آنها خُرد خواهند شد.

Nobody would want to go through something like that."

کسی مایل نیست که به سوی چیزی مثل این برود."

And yet, when I talk to whistleblowers,

و با این حال، نگامی که من با افشاگران صحبت می‌کنم،

the recurrent tone that I hear is pride.

لحن مکرری که من می شنوم غرور و افتخار است .

I think of Joe Darby.

من به "جو داربی" فکر می‌کنم.

We all remember the photographs of Abu Ghraib,

همه ما عکس‌های ابو قریب را به یاد داریم،

which so shocked the world and showed the kind of war

که دنیا را شوکه کرد و شیوه‌ جنگی

that was being fought in Iraq.

که در عراق شروع شده بود را نشان داد.

But I wonder who remembers Joe Darby,

اما در شگفت که چه کسی "جو داربی" را به یاد می‌آورد،

the very obedient, good soldier

سرباز خوب و مطیعی که که این تصاویر را پیدا کرد

who found those photographs and handed them in.

و آنها را تحویل داد.

And he said, "You know, I'm not the kind of guy

و او گفت،"میدانید، من از آن آدمهایی نیستم که

to rat people out, but some things just cross the line.

که بخواهم به دیگران خیانت کنم، ولی چیزی از حد فراتر رفته است.

Ignorance is bliss, they say,

آنها می‌گویند، نادیده گرفتن و جهالت سعادت است،

but you can't put up with things like this."

ولی شما نمی‌توانید چیزی مثل این را نادیده بگیرید."

I talked to Steve Bolsin, a British doctor,

من با استیو بالسون، یک دکتر انگلیسی،

who fought for five years to draw attention

کسی که پنج سال مبارزه کرد تا توجه مردم را

to a dangerous surgeon who was killing babies.

به جراحی که نوزادان را می‌کشت جلب کند صحبت کردم.

And I asked him why he did it, and he said,

و از او سال کردم چرا او اینکار را کرد، و او گفت،

"Well, it was really my daughter who prompted me to do it.

" خُب، واقعا دخترم مرا به این کار وا داشت.

She came up to me one night, and she just said,

او یک شب آمد پیش من، و گفت،

'Dad, you can't let the kids die.'"

"بابا، تو نمیتوانی بگذاری که کودکان بمیرند "

Or I think of Cynthia Thomas,

و یا به سینتیا توماس فکر می‌کنم،

a really loyal army daughter and army wife,

دختر یک ارتشی بسیار وفادار و همسر یک ارتشی،

who, as she saw her friends and relations

که هنگامی که او دوستان و وابستگانش

coming back from the Iraq War, was so shocked

از جنگ عراق برگشتند را دید، از شرایط

by their mental condition

روحی آنها شوکه شد

and the refusal of the military to recognize and acknowledge

و امتناع ارتش از تشخیص و پذیرش

post-traumatic stress syndrome

علايم اضطراب پس از ضربات روحی

that she set up a cafe in the middle of a military town

او را وا داشت تا کافی نتی را در وسط شهر نظامی راه اندازی کرد

to give them legal, psychological and medical assistance.

تا به سربازان از جنگ برگشته کمک‌های حقوقی روانی و درمانی بکند.

And she said to me, she said, "You know, Margaret,

او به من گفت،" مارگارت ، میدانی

I always used to say I didn't know what I wanted to be

من همیشه می‌گفتم که من نمیدانم وقتی بزرگ شدم

when I grow up.

چکاره می خواهم بشوم.

But I've found myself in this cause,

اما من خودم را در این آرمان پیدا کردم،

and I'll never be the same."

و هرگز آدم قبلی نخواهم شد."

We all enjoy so many freedoms today,

همه ما امروزه از آزادی‌‌هاى بسيارى لذت می‌بریم،

hard-won freedoms:

آزادی که به سختی بدست آمده:

the freedom to write and publish without fear of censorship,

آزادی نوشتن و منتشر کردن بدون ترس از سانسور،

a freedom that wasn't here the last time I came to Hungary;

آزادی که در آخرین باری که من به مجارستان آمدم نبود؛

a freedom to vote, which women in particular

آزادی برای رای دادن، که به ویژه زنان

had to fight so hard for;

می بایستی برای آن به سختی بجنگند؛

the freedom for people of different ethnicities and cultures

آزادی برای اقوام ، فرهنگ ها و و گرایش های جنسی

and sexual orientation to live the way that they want.

مختلف برای شیوه زندگی که آنها می خواهند.

But freedom doesn't exist if you don't use it,

اما آزادی وجود نخواهد داشت اگر از آن استفاده نکنید،

and what whistleblowers do,

و کاری که افشاگران می‌کنند،

and what people like Gayla Benefield do

و کاری که افرادی مثل گيلا بنوفیلد انجام میدهند

is they use the freedom that they have.

این است که از آزادی‌شان استفاده می‌کنند.

And what they're very prepared to do is recognize

و کاری که آنها مستعد انجامش هستند این است که تشخیص دهند

that yes, this is going to be an argument,

که بله این میتواند یک موضوع بحث باشد

and yes I'm going to have a lot of rows

و بله من قصد دارم که در قیل و قال زیادی

with my neighbors and my colleagues and my friends,

به همراه همسایگانم ، همکاران و دوستانم در این مورد داشته باشم،

but I'm going to become very good at this conflict.

اما می‌خواهم در این مبارزه خیلی خوب باشم.

I'm going to take on the naysayers,

و میخواهم در این خصوص بسیار خیره‌سر باشم

because they'll make my argument better and stronger.

چونکه این استدلال مرا بهتر و قوی‌تر می کند.

I can collaborate with my opponents

من می‌توانم با مخالفانم همکاری کنم

to become better at what I do.

تا برای آنچه که انجام میدهم بهتر شوم.

These are people of immense persistence,

این افراد پشتکار بسیار زیادی دارند،

incredible patience, and an absolute determination

و بطورباورنکردنی صبور هستند، و عزم اراده بسیار قوی دارند

not to be blind and not to be silent.

که نه نابینا باشند و نه ساکت.

When I went to Libby, Montana,

هنگامی که من به لیبی مانتانا رفتم،

I visited the asbestosis clinic

من درمانگاه آسبستوز را دیدم

that Gayla Benefield brought into being,

که گایلا بنونفیلد آن را ایجاد کرد،

a place where at first some of the people

محلی که در ابتدا افراد

who wanted help and needed medical attention

نیازمند به کمک و رسیدگی درمانی

went in the back door

از در عقبی وارد می‌شدند

because they didn't want to acknowledge

زیرا نمی‌خواستند که اعتراف کنند

that she'd been right.

که او درست می گفت.

I sat in a diner, and I watched

من در يك رستوران نشستم، و کامیونهايى

as trucks drove up and down the highway,

در حال رفت و آمد توى بزرگراه را تماشا کردم،

carting away the earth out of gardens

که خاک باغچه را میبرند

and replacing it with fresh, uncontaminated soil.

و خاک تازه سالمى که عاری از آلودگی بود، را جایگزین می‌کردند.

I took my 12-year-old daughter with me,

من دختر ۱۲ ساله‌ام را با خودم برده بودم،

because I really wanted her to meet Gayla.

زیرا واقعا می‌خواستم که گیلا را ببیند.

And she said, "Why? What's the big deal?"

او گفت،" چرا؟ موضوع چیه؟"

I said, "She's not a movie star,

گفتم،" او یک ستاره سینما نیست،

and she's not a celebrity, and she's not an expert,

آدم مشهورى نیست، و همچنین متخصص نیست،

and Gayla's the first person who'd say

و گیلا اولین شخصی هست که می گوید

she's not a saint.

او قديس نیست.

The really important thing about Gayla

واقعیت با اهمیت در مورد گیلا

is she is ordinary.

این است که او فردی معمولی هست.

She's like you, and she's like me.

او مثل تو و من می‌ماند.

She had freedom, and she was ready to use it."

او آزادی داشت، و آماده استفاده از آن بود."

Thank you very much.

بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)