Let's design social media that drives real change | Wael Ghonim

Translator: Chaiyasit Singphila Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

ผมเคยพูดว่า

I once said,

"If you want to liberate a society,

"ถ้าคุณต้องการปลดปล่อยสังคม

all you need is the Internet."

สิ่งที่คุณจำเป็นต้องมีก็แค่อินเทอร์เน็ต"

I was wrong.

ผมคิดผิด

ผมเคยพูดประโยคนี้เมื่อปี ค.ศ. 2011

I said those words back in 2011,

when a Facebook page I anonymously created

ตอนที่ผมสร้างเพจบนเฟซบุ๊ก โดยไม่เปิดเผยตัวตน

helped spark the Egyptian revolution.

แล้วมันช่วยจุดชนวนการปฏิวัติในอียิปต์

The Arab Spring revealed social media's greatest potential,

เหตุการณ์อาหรับสปริงไม่เพียงเผยให้เห็น ถึงความสามารถขั้นสูงสุดของสื่อสังคมออนไลน์

but it also exposed its greatest shortcomings.

แต่ยังแสดงให้เห็นถึงจุดที่อ่อนที่สุดของมัน

เครื่องมือเดียวกันที่ช่วยเรารวบรวมกำลัง ล้มล้างเหล่าผู้นำเผด็จการ

The same tool that united us to topple dictators

แต่สุดท้ายกลับทำให้เราต้องแตกแยกกัน

eventually tore us apart.

I would like to share my own experience in using social media for activism,

ผมขอแชร์ประสบการณ์ส่วนตัวที่ผมใช้ สื่อสังคมออนไลน์ในการเคลื่อนไหวทางการเมือง

และพูดเกี่ยวกับความยากและท้าทายต่างๆ ที่ผมเจอมาเองกับตัว

and talk about some of the challenges I have personally faced

and what we could do about them.

และเราสามารถทำอะไรกับมันได้บ้าง

In the early 2000s,

ในช่วงต้นปี 2000

Arabs were flooding the web.

เหล่าชาวอาหรับกำลังป่วนเว็บ

Thirsty for knowledge, for opportunities,

รู้สึกกระหายความรู้ โอกาส

for connecting with the rest of the people around the globe,

และอยากติดต่อกับผู้คนทั่วโลก

we escaped our frustrating political realities

เราหนีความจริง เกี่ยวกับการเมืองอันหน้าผิดหวัง

and lived a virtual, alternative life.

และไปใช้ชีวิตอยู่บนโลกเสมือนและแตกต่าง

Just like many of them, I was completely apolitical until 2009.

ผมก็เหมือนกับชาวอาหรับเหล่านั้น ที่ไม่เคยสนใจการเมืองจนกระทั่งปี 2009

At the time, when I logged into social media,

เมื่อผมได้ล็อกอินเข้าใช้สื่อสังคมออนไลน์

I started seeing more and more Egyptians

ผมเริ่มเห็นชาวอียิปต์มากขึ้นและมากขึ้น

aspiring for political change in the country.

เรียกร้องให้มีการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง ในประเทศ

It felt like I was not alone.

มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว

In June 2010,

ในเดือนมิถุนายนปี 2010

Internet changed my life forever.

อินเทอร์เน็ตเปลี่ยนชีวิตผมไปตลอดกาล

ขณะที่กำลังเล่นเฟซบุ๊ก

While browsing Facebook,

I saw a photo, a terrifying photo, of a tortured, dead body

ผมเห็นรูปถ่าย รูปถ่ายอันน่าสยดสยอง ศพที่ผ่านการทารุณกรรม

of a young Egyptian guy.

ของหนุ่มชาวอียิปต์คนหนึ่ง

His name was Khaled Said.

เขาชื่อ "คาเลด ซาอิส"

หนุ่มเมืองอะเล็กซานเดรียวัย 29 ปี ที่ถูกฆ่าโดยตำรวจ

Khaled was a 29-year-old Alexandrian who was killed by police.

ผมเหมือนเห็นตัวเองในรูปนั้น

I saw myself in his picture.

I thought, "I could be Khaled."

ผมคิดว่า "เราก็อาจเป็นเหมือนคาเลดได้"

I could not sleep that night, and I decided to do something.

คืนนั้นผมนอนไม่หลับ และได้ตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง

I anonymously created a Facebook page

ผมแอบสร้างเพจบนเฟซบุ๊ก

และตั้งชื่อเพจว่า "พวกเราทุกคนคือคาเลด ซาอิส" (We are all Khaled Said)

and called it "We are all Khaled Said."

In just three days, the page had over 100,000 people,

เพียงแค่ 3 วัน มีคนมาติดตามเพจเกิน 100,000 คน

fellow Egyptians who shared the same concern.

ซึ่งเป็นเหล่ามิตรสหายชาวอียิปต์ ที่มีความเห็นร่วมกันกับผมในประเด็นนี้

Whatever was happening had to stop.

เราต้องหยุดการกระทำอะไรก็ตาม ที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้

I recruited my co-admin, AbdelRahman Mansour.

ผมรับอับเดลราห์มัน แมนเซอร์ มาช่วยดูแลเพจ

ผมทำงานร่วมกับเขาตลอดเวลา

We worked together for hours and hours.

We were crowdsourcing ideas from the people.

เราร่วมสร้างสรรค์กลุ่มคน เพื่อเสาะหาแนวคิดจากผู้คน

We were engaging them.

เราให้พวกเขาเข้ามามีส่วนร่วม

We were calling collectively for actions,

เราได้รวมตัวกันเรียกร้อง ให้มีการทำอะไรสักอย่าง

and sharing news that the regime did not want Egyptians to know.

และแชร์ข่าว ที่รัฐบาลไม่ต้องการให้ชาวอียิปต์รับรู้

The page became the most followed page

จนกลายเป็นเพจที่มีคนติดตามมากที่สุด

in the Arab world.

ในโลกอาหรับ

มีจำนวนลูกเพจมากกว่าองค์กรสื่อ ที่เคยจัดตั้งมาก่อนหน้านี้

It had more fans than established media organizations

and even top celebrities.

และยังมากกว่าเพจคนดังแถวหน้าเสียอีก

On January 14, 2011,

ในเดือนมกราคม 2011

Ben Ali fled out of Tunisia

เบน อาลี หนีออกจากประเทศตูนีเซีย

หลังจากการเป็นแกนนำ กลุ่มผู้ชุมนุมประท้วงต่อต้านรัฐบาล

after mounting protests against his regime.

I saw a spark of hope.

ผมเห็นประกายแสงแห่งความหวัง

ชาวอียิปต์ในสื่อสังคมออนไลน์กำลังสงสัยว่า

Egyptians on social media were wondering,

"If Tunisia did it, why can't we?"

"ถ้าตูนีเซียทำได้ ทำไมเราจะทำไม่ได้ ?"

I posted an event on Facebook and called it

ผมโพสต์งานกิจกรรมลงบนเฟซบุ๊ก โดยตั้งชื่อว่า

"A Revolution against Corruption, Injustice and Dictatorship."

"การปฏิวัติต้านคอรัปชั่น ความไม่เป็นธรรม และอำนาจเผด็จการ"

I posed a question to the 300,000 users of the page at the time:

ผมตั้งคำถามกับผู้ใช้งานในเพจ จำนวน 300,000 คน ณ ตอนนั้นว่า

"Today is the 14th of January.

"วันนี้คือวันที่ 14 มกราคม

The 25th of January is Police Day.

วันที่ 25 มกราคมคือวันตำรวจแห่งชาติ

It's a national holiday.

เป็นวันหยุดประจำชาติ

If 100,000 of us take to the streets of Cairo,

ถ้าพวกเรา 100,000 คน ออกไปเดินบนท้องถนนทั่วกรุงไคโร

no one is going to stop us.

คงไม่มีใครเข้ามาหยุดเราได้

ผมอยากรู้ว่าพวกเราจะทำได้มั้ย"

I wonder if we could do it."

In just a few days, the invitation reached over a million people,

เพียงแค่ไม่กี่วัน มีการส่งคำเชิญนี้ไปยังผู้คนกว่า 1 ล้านคน

and over 100,000 people confirmed attendance.

และมีผู้คนกว่า 100,000 คน ยืนยันการเข้าร่วมกิจกรรม

Social media was crucial for this campaign.

สื่อสังคมออนไลน์นั้นสำคัญ ต่อการรณรงค์นี้อย่างมาก

It helped a decentralized movement arise.

มันช่วยปลุกระดมการเคลื่อนไหว ของผู้คนตามจุดต่างๆ

It made people realize that they were not alone.

มันทำให้ผู้คนตระหนักว่า พวกเขาไม่ได้อยู่เพียงลำพัง

And it made it impossible for the regime to stop it.

ทำให้เห็นว่าเรามีโอกาสทำให้รัฐบาลหยุดได้

At the time, they didn't even understand it.

แม้ว่าเวลานั้นพวกเขายังไม่เข้าใจนัก ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง

And on January 25th, Egyptians flooded the streets of Cairo and other cities,

และวันที่ 25 มกราคม ชาวอียิปต์ออกมา เต็มถนนกรุงไคโรและเมืองอื่นๆ

calling for change,

เรียกร้องให้มีการปฏิรูป

breaking the barrier of fear

ทะลายกำแพงแห่งความกลัว

and announcing a new era.

และประกาศศักราชใหม่

Then came the consequences.

และแล้วมันก็ได้ผล

A few hours before the regime cut off the Internet and telecommunications,

ไม่กี่ชั่วโมงก่อนที่รัฐ จะทำการตัดสัญญาณอินเทอร์เน็ตและโทรศัพท์

I was walking in a dark street in Cairo, around midnight.

ผมกำลังเดินอยู่บนถนนที่มืดมิด ในกรุงไคโร ประมาณเที่ยงคืน

ผมเพิ่งจะทวีตไปว่า "ขอพระเจ้าคุ้มครองอียิปต์

I had just tweeted, "Pray for Egypt.

The government must be planning a massacre tomorrow."

รัฐคงเตรียมการสังหารหมู่พรุ่งนี้แน่ๆ"

I was hit hard on my head.

ผมถูกตีที่หัวอย่างแรง

I lost my balance and fell down,

ผมสูญเสียการทรงตัวและล้มลง

to find four armed men surrounding me.

ทำให้รู้ตัวว่ามีชายติดอาวุธ 4 คนล้อมผมอยู่

One covered my mouth and the others paralyzed me.

คนหนึ่งปิดปากผม ส่วนคนอื่น ๆ จับตัวผมไว้

I knew I was being kidnapped by state security.

ผมรู้ว่ากำลังโดนอุ้ม โดยเจ้าหน้าความมั่นคงของรัฐ

I found myself in a cell,

ผมรู้ตัวอีกทีก็อยู่ในคุก

handcuffed, blindfolded.

ถูกสวมกุญแจมือ ปิดตา

ผมรู้สึกกลัวมาก

I was terrified.

So was my family,

ครอบครัวผมก็เช่นกัน

who started looking for me

พวกเขาพยายามตามหาผม

in hospitals, police stations and even morgues.

ตามโรงพยาบาล สถานีตำรวจ หรือแม้แต่ในห้องดับจิต

After my disappearance,

หลังจากการหายตัวไปของผม

a few of my fellow colleagues who knew I was the admin of the page

เพื่อนร่วมงานผมส่วนหนึ่ง ที่รู้ว่าผมเป็นแอดมินของเพจนั้น

told the media about my connection with that page,

ได้บอกสื่อ เกี่ยวกับความเกี่ยวข้องของผมกับเพจนั้น

and that I was likely arrested by state security.

และผมน่าจะถูกอุ้ม โดยเจ้าหน้าที่ความมั่นคงของรัฐ

My colleagues at Google started a search campaign trying to find me,

เพื่อนร่วมงานผมที่บริษัทกูเกิ้ล เริ่มการรณรงค์เพื่อตามหาตัวผม

and the fellow protesters in the square demanded my release.

และเพื่อนผู้ชุมนุมที่จตุรัส เรียกร้องให้ปล่อยตัวผม

หลังจาก 11 วัน ที่ต้องอยู่กับความมืดมิด

After 11 days of complete darkness,

I was set free.

ผมถูกปล่อยให้เป็นอิสระ

And three days later,

และ 3 วันให้หลัง

มุบาร็อก ถูกกดดันให้ลงจากตำแหน่ง

Mubarak was forced to step down.

It was the most inspiring and empowering moment of my life.

มันเป็นช่วงเวลาที่ให้แรงบันดาลใจ และทำให้ผมมีพลังมากที่สุดในชีวิต

It was a time of great hope.

มันเป็นเวลาของความหวังอันยิ่งใหญ่

Egyptians lived a utopia for 18 days during the revolution.

ชาวอียิปต์ใช้ชีวิตบนสังคมในอุดมคติ เป็นเวลา 18 วันระหว่างการปฏิวัติ

They all shared the belief

พวกเขามีความเชื่อร่วมกัน

that we could actually live together despite our differences,

ว่าพวกเราสามารถอยู่ร่วมกันได้ แม้ว่าเราจะแตกต่างกัน

that Egypt after Mubarak would be for all.

ว่าอียิปต์หลังจากยุคมุบาร็อกจะเป็นของทุกคน

But unfortunately,

แต่โชคร้าย

the post-revolution events were like a punch in the gut.

เหตุการณ์หลังการปฏิวัติ เหมือนการถูกตุ้ยท้อง

The euphoria faded,

ความสงบสุขได้หายไป

we failed to build consensus,

เราไม่สามารถทำประชามติกันได้

and the political struggle led to intense polarization.

และความติดขัดทางการเมือง นำไปสู่การแบ่งขั้วอำนาจ

Social media only amplified that state,

สื่อสังคมออนไลน์ก็แค่ทำให้สถานการณ์ ขยายเป็นวงกว้างมากขึ้น

by facilitating the spread of misinformation, rumors,

โดยใช้เป็นที่เผยแพร่ข้อมูลเท็จ ข่าวลือ

echo chambers and hate speech.

การรับข้อมูลด้านเดียวและ การใช้คำสร้างความเกลียดชัง

The environment was purely toxic.

สภาพแวดล้อมตอนนั้นเป็นพิษอย่างรุนแรง

My online world became a battleground filled with trolls, lies, hate speech.

โลกออนไลน์ของผมกลายเป็นสนามรบ เต็มไปด้วยเกรียน โกหก และการใช้คำสร้างความเกลียดชัง

I started to worry about the safety of my family.

ผมเริ่มกังวล เกี่ยวกับความปลอดภัยของครอบครัวผม

But of course, this wasn't just about me.

แต่ที่แน่ๆ มันไม่ได้เป็นเรื่องของผมคนเดียว

การแบ่งขั้วอำนาจดำเนินไปจนถึงขีดสุด ระหว่าง 2 ขั้วอำนาจหลัก

The polarization reached its peak between the two main powers --

คือผู้สนับสนุนทหาร กับชาวอิสลาม

the army supporters and the Islamists.

People in the center, like me,

คนที่อยู่ตรงกลาง เช่นผม

started feeling helpless.

เริ่มรู้สึกไร้ที่พึ่ง

Both groups wanted you to side with them;

ทั้งสองกลุ่มต้องการให้คุณเลือกข้าง

ไม่อยู่ฝั่งเดียวกับพวกเขา ก็ต้องอยู่ฝั่งตรงข้าม

you were either with them or against them.

And on the 3rd of July 2013,

และวันที่ 3 เดือนกรกฎาคม 2013

the army ousted Egypt's first democratically elected president,

ทหารยึดอำนาจจากประธานาธิบดีคนแรก ที่มาจากการเลือกตั้งโดยระบอบประชาธิปไตย

after three days of popular protest that demanded his resignation.

หลังสามวันที่มีการชุมนุมประท้วงอันโด่งดัง และเรียกร้องให้เขาลงจากตำแหน่ง

That day I made a very hard decision.

วันนั้นผมทำการตัดสินใจที่ยากอย่างหนึ่ง

I decided to go silent, completely silent.

ผมตัดสินใจที่จะเงียบ เงียบสนิท

มันเป็นช่วงเวลาแห่งความพ่ายแพ้

It was a moment of defeat.

ผมอยู่เงียบ ๆ เป็นเวลามากกว่าสองปี

I stayed silent for more than two years,

and I used the time to reflect on everything that happened,

และผมได้ใช้เวลานั้นครุ่นคิด เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด

trying to understand why did it happen.

พยายามทำความเข้าใจว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง

It became clear to me

มันทำให้ผมได้เข้าใจ

that while it's true that polarization is primarily driven

ว่าขณะที่มันเป็นเรื่องจริงที่หลัก ๆ แล้ว การขับเคลื่อนการแบ่งขั้วอำนาจนั้น

by our human behavior,

มาจากพฤติกรรมของมนุษย์

สื่อสังคมออนไลน์นั้นทำให้พฤติกรรมดังกล่าว กลายเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้นและขยายผลกระทบ

social media shapes this behavior and magnifies its impact.

Say you want to say something that is not based on a fact,

สมมติว่าคุณอยากพูดบางอย่าง ที่ไม่ได้มาจากข้อเท็จจริง

pick a fight or ignore someone that you don't like.

รับคำท้าสู้หรือเมินเฉย ต่อคนบางคนที่คุณไม่ชอบ

These are all natural human impulses,

เหล่านี้คือแรงกระตุ้นโดยธรรมชาติของมนุษย์

but because of technology,

แต่เพราะด้วยเทคโนโลยี

acting on these impulses is only one click away.

การสนองต่อแรงกระตุ้นนี้ ก็แค่ใช้คลิกเดียวเท่านั้น

In my view, there are five critical challenges

ผมมองว่า มีความท้าทายที่เข้าขั้นวิกฤตอยู่ 5 เรื่อง

facing today's social media.

ในการเผชิญต่อสื่อสังคมออนไลน์ทุกวันนี้

First, we don't know how to deal with rumors.

เรื่องแรก พวกเราไม่รู้ว่า จะจัดการกับพวกข่าวลือยังไง

Rumors that confirm people's biases

ข่าวลือที่ออกมาสนองต่ออคติของผู้เสพ

are now believed and spread among millions of people.

กลายเป็นข่าวที่คนเชื่อและแพร่กระจาย ไปยังผู้คนนับล้าน

Second, we create our own echo chambers.

เรื่องที่สอง พวกเราสร้าง การรับสารข้างเดียวของเราเอง

We tend to only communicate with people that we agree with,

เรามักเลือกที่จะสื่อสารเฉพาะกับกลุ่มคน ที่เห็นด้วยกับเรา

and thanks to social media,

และขอบคุณสื่อสังคมออนไลน์

เราสามารถ ปิดการแจ้งเตือน ยกเลิกการติดตาม และปิดกั้นใครก็ได้

we can mute, un-follow and block everybody else.

Third, online discussions quickly descend into angry mobs.

เรื่องที่สาม การสนทนาออนไลน์ลุกลามรวดเร็ว จนกลายเป็นกลุ่มผู้ประท้วงที่เกรี้ยวกราด

All of us probably know that.

เราทุกคนน่าจะรู้อยู่แก่ใจ

It's as if we forget

มันเหมือนราวกับว่าพวกเราลืม

that the people behind screens are actually real people

ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังหน้าจอนั้น ก็คือคนจริง ๆ นั่นแหละ

and not just avatars.

และไม่ใช่แค่รูปตัวแทน

And fourth, it became really hard to change our opinions.

เรื่องที่สี่ มันยากมากมาก ที่จะเปลี่ยนความคิดเห็นของพวกเรา

Because of the speed and brevity of social media,

เพราะว่าความเร็วและกระชับ ของสื่อสังคมออนไลน์

we are forced to jump to conclusions

เราถูกบังคับให้พุ่งประเด็นไปที่ข้อสรุป

and write sharp opinions in 140 characters

และเขียนความเห็นสั้นๆ ไม่เกิน 140 ตัวอักษร

about complex world affairs.

เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ซับซ้อนบนโลก

And once we do that, it lives forever on the Internet,

และเมื่อเราเขียนมันแล้ว มันจะอยู่บนอินเทอร์เน็ตไปตลอดกาล

and we are less motivated to change these views,

และเรามีแรงน้อยมาก ในการเปลี่ยนแปลงมุมมองเหล่านี้

even when new evidence arises.

แม้ว่าจะมีการค้นพบหลักฐานใหม่ก็ตาม

ลำดับที่ห้า และในมุมมองของผม นี่คือเรื่องที่วิกฤตที่สุด

Fifth -- and in my point of view, this is the most critical --

today, our social media experiences are designed in a way

ทุกวันนี้ ประสบการณ์การใช้สื่อสังคมออนไลน์ ถูกออกแบบด้วยแนวทาง

that favors broadcasting over engagements,

ที่ชอบการแพร่กระจายข่าวสาร มากกว่าการมีส่วนร่วมกับผู้ชม

posts over discussions,

ชอบการโพสต์มากกว่าการถกประเด็น

shallow comments over deep conversations.

ชอบความเห็นอันตื้นเขิน มากกว่าบทสนทนาที่ลึกซึ้ง

It's as if we agreed that we are here to talk at each other

มันเหมือนราวกับเรายอมรับว่า เราอยู่ตรงนี้เพื่อพูดจาใส่กัน

instead of talking with each other.

แทนที่จะพูดจาร่วมกัน

I witnessed how these critical challenges contributed

ผมได้เห็นเป็นพยานแล้วว่า เรื่องท้าทายเหล่านี้ส่งผลอย่างไร

to an already polarized Egyptian society,

ต่อสังคมอียิปต์ที่แตกแยกไปเรียบร้อยแล้ว

แต่นี่ไม่ใช่เรื่องของอียิปต์ประเทศเดียว

but this is not just about Egypt.

Polarization is on the rise in the whole world.

การแบ่งขั้วอำนาจกำลังเกิดมากขึ้น ในทั่วทุกมุมโลก

We need to work hard on figuring out

เราต้องทำงานอย่างหนักเพื่อหาวิธี

how technology could be part of the solution,

ว่าจะนำเทคโนโลยีเข้ามาเป็นส่วนหนึ่ง ในการแก้ปัญหานี้ได้อย่างไร

rather than part of the problem.

มากกว่าที่จะเป็นส่วนหนึ่งของปัญหา

ทุกวันนี้ มีการจัดโต้วาทีมากมายว่า ทำอย่างไรจึงจะต่อสู้การคุกคามออนไลน์

There's a lot of debate today on how to combat online harassment

and fight trolls.

และต่อกรกับพวกเกรียนได้

This is so important.

นี่เป็นสิ่งที่สำคัญมาก

No one could argue against that.

ไม่มีใครไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้

But we need to also think about how to design social media experiences

แต่เราจำเป็นต้องคิดด้วยว่าจะออกแบบ ประสบการณ์การใช้สื่อสังคมออนไลน์อย่างไร

that promote civility and reward thoughtfulness.

เพื่อที่จะส่งเสริมความเป็นพลเมืองดี และให้รางวัลแก่ความมีวิจารณญาณ

I know for a fact

ผมทราบความจริงอย่างหนึ่ง

if I write a post that is more sensational,

ว่าถ้าหากผมเขียนโพสต์ ที่กระทบกับความรู้สึกมากขึ้น

เขียนในมุมมองด้านเดียวมากขึ้น และในบางครั้งโกรธ และก้าวร้าวมากขึ้น

more one-sided, sometimes angry and aggressive,

I get to have more people see that post.

ผมต้องได้คนมาเห็นโพสต์นั้นมากขึ้นเป็นแน่

I will get more attention.

ผมจะได้รับความสนใจมากขึ้น

But what if we put more focus on quality?

แต่จะเป็นอย่างไรถ้าเราเน้นคุณภาพมากขึ้น

อะไรที่สำคัญกว่า:

What is more important:

the total number of readers of a post you write,

จำนวนคนอ่านโพสต์ที่คุณเขียน

หรือ ใครคือคนที่ได้รับผลกระทบ หลังจากอ่านสิ่งที่คุณเขียน

or who are the people who have impact that read what you write?

Couldn't we just give people more incentives to engage in conversations,

ทำไมเราไม่ทำเพียงแค่กระตุ้นให้ผู้คน มีส่วนร่วมในบทสนทนามากขึ้น

rather than just broadcasting opinions all the time?

แทนที่จะเอาแต่เผยแพร่ความคิดเห็นอยู่ตลอด

Or reward people for reading

หรือให้รางวัลกับคนที่อ่าน

and responding to views that they disagree with?

และตอบกลับต่อมุมมองที่ พวกเขาก็ไม่เห็นด้วยนะหรือ

และทำให้มันเป็นที่ยอมรับในสังคมด้วยว่า เราเปลี่ยนความคิดของเรา

And also, make it socially acceptable that we change our minds,

or probably even reward that?

หรืออาจแม้แต่จะให้รางวัล

What if we have a matrix that says how many people changed their minds,

ถ้าเรามีเงื่อนไขที่วัดได้ว่า มีคนจำนวนกี่คนที่เปลี่ยนความคิด

and that becomes part of our social media experience?

และกลายเป็นส่วนหนึ่ง ของประสบการณ์การใช้สื่อสังคมออนไลน์ของเรา

If I could track how many people are changing their minds,

ถ้าผมสามารถติดตามว่ามีจำนวนคนกี่คน ที่กำลังจะเปลี่ยนความคิด

I'd probably write more thoughtfully, trying to do that,

ผมอาจจะเขียนอย่างมีวิจารณญาณมากขึ้น ผมจะพยายามทำอย่างนั้น

แทนที่จะดึงดูดกลุ่มคน ที่เห็นด้วยกับผมอยู่แล้ว

rather than appealing to the people who already agree with me

and "liking" because I just confirmed their biases.

และ "กดไลค์" เพียงเพราะว่าผมสนองอคติของเขา

We also need to think about effective crowdsourcing mechanisms,

เราจำเป็นต้องคิดกลไลการร่วมสร้าง กลุ่มคนที่มีประสิทธิภาพด้วยเช่นกัน

to fact-check widely spread online information,

เพื่อตรวจสอบข้อเท็จจริงของข้อมูล ที่แพร่กระจายเป็นวงกว้างในโลกออนไลน์

and reward people who take part in that.

และให้รางวัลกับผู้คนเหล่านั้น ที่เข้ามามีส่วนร่วม

In essence, we need to rethink today's social media ecosystem

สิ่งสำคัญคือ เราต้องคิดใหม่เรื่อง ระบบนิเวศน์ของสื่อสังคมออนไลน์ในปัจจุบัน

and redesign its experiences

และออกแบบประสบการณ์การใช้งานมันใหม่

เพื่อให้รางวัลแก่ความมีวิจารณญาณ ความเป็นพลเมืองดี และความเข้าใจร่วมกัน

to reward thoughtfulness, civility and mutual understanding.

As a believer in the Internet, I teamed up with a few friends,

ในฐานะที่ผมเชื่อในอินเทอร์เน็ต ผมรวบรวมทีมจากกลุ่มเพื่อนไม่กี่คน

started a new project,

เริ่มโครงการใหม่

trying to find answers and explore possibilities.

เพื่อพยายามหาคำตอบ และสำรวจความเป็นไปได้

Our first product is a new media platform for conversations.

ผลิตภัณฑ์แรกของเราคือ แพลตฟอร์มของสื่อแบบใหม่เพื่อการสนทนา

We're hosting conversations that promote mutual understanding

เรากำลังให้บริการการสนทนา ที่ส่งเสริมความเข้าใจร่วมกัน

and hopefully change minds.

และหวังว่าจะช่วยเปลี่ยนแนวคิด

We don't claim to have the answers,

เราไม่อวดอ้างว่าเราพบคำตอบ

but we started experimenting with different discussions

แต่เราได้เริ่มทดลอง กับการสนทนาที่แตกต่างกัน

เกี่ยวกับปัญหาการแบ่งแยกขั้นรุนแรง

about very divisive issues,

such as race, gun control, the refugee debate,

เช่น การโต้วาทีเรื่อง ชาติพันธุ์ การควบคุมอาวุธปืน ผู้ลี้ภัย

relationship between Islam and terrorism.

ความสัมพันธ์ระหว่างอิสลามและการก่อการร้าย

These are conversations that matter.

เหล่านี้คือบทสนทนาที่สำคัญ

Today, at least one out of three people on the planet

ทุกวันนี้ อย่างน้อยหนึ่งในสาม ของคนบนโลก

have access to the Internet.

สามารถเข้าถึงอินเทอร์เน็ตได้

But part of this Internet is being held captive

แต่ส่วนหนึ่งของอินเทอร์เน็ต กำลังถูกจองจำ

โดยด้านที่มืดบอดทางคุณธรรม ของพฤติกรรมมนุษย์เรา

by the less noble aspects of our human behavior.

Five years ago, I said,

ห้าปีที่แล้ว ผมเคยพูดว่า

"ถ้าคุณต้องการปลดปล่อยสังคม

"If you want to liberate society,

all you need is the Internet."

สิ่งที่คุณจำเป็นต้องมีก็แค่อินเทอร์เน็ต"

Today, I believe if we want to liberate society,

วันนี้ ผมเชื่อว่าถ้าเราต้องการ ปลดปล่อยสังคม

we first need to liberate the Internet.

เราต้องเริ่มจากปลดปล่อยอินเทอร์เน็ตก่อน

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)