Let's design social media that drives real change | Wael Ghonim

Translator: Maral Sheikhzadeh Reviewer: Hajar Almasi

I once said,

زمانی می‌گفتم،

"If you want to liberate a society,

«تنها چیزی که جامعه را آزاد می‌کند،

all you need is the Internet."

اینترنت است.»

I was wrong.

اشتباه می‌کردم.

I said those words back in 2011,

این حرف را سال ۲۰۱۱ زده بودم.

when a Facebook page I anonymously created

زمانی که صفحه فیس بوکی که به طور ناشناس

helped spark the Egyptian revolution.

ساخته بودم به شروع انقلاب مصر کمک کرد.

The Arab Spring revealed social media's greatest potential,

بهار عربی بزرگترین قابلیتهای شبکه های اجتماعی را آشکار کرد،

but it also exposed its greatest shortcomings.

اما در عین حال بزرگترین کاستی های آن را هم نشان داد.

The same tool that united us to topple dictators

همان ابزاری که ما را متحد می‌کند تا دیکتاتورها را سرنگون کنیم،

eventually tore us apart.

در نهایت ما را از هم دور می‌کند.

I would like to share my own experience in using social media for activism,

مایلم تجربه خودم را در استفاده از رسانه‌ های اجتماعی برای فعالیت هایم بازگو کنم،

and talk about some of the challenges I have personally faced

و درباره برخی از چالش هایی که به شخصه برایم پیش آمد و کاری که در مقابلشان

and what we could do about them.

می‌توانیم انجام دهیم صحبت کنم.

In the early 2000s,

در اوایل دهه ۲۰۰۰،

Arabs were flooding the web.

عربها بطور انبوهی وارد دنیای وب شدند.

Thirsty for knowledge, for opportunities,

تشنه دانش و فرصت ها بودند،

for connecting with the rest of the people around the globe,

تشنه برقرار کردن ارتباط با دیگر آدمهای سراسر جهان،

we escaped our frustrating political realities

ما از واقعیت های آزاردهنده سیاسی مملکت مان فرار کردیم و

and lived a virtual, alternative life.

به دنیا مجازی و جایگزینی پناه آوردیم.

Just like many of them, I was completely apolitical until 2009.

درست مثل بسیاری از عربها، من هم تا سال ۲۰۰۹ کاملا غیرسیاسی بودم.

At the time, when I logged into social media,

در آن زمان، وقتی وارد شبکه های اجتماعی می‌شدم،

I started seeing more and more Egyptians

من هر روز مصری های بیشتر و بیشتری را می‌دیدم

aspiring for political change in the country.

که میل به تغییرات سیاسی در کشور دارند.

It felt like I was not alone.

احساس می‌کردم تنها نیستم.

In June 2010,

در ژوئن ۲۰۱۰،

Internet changed my life forever.

اینترنت زندگی من را برای همیشه تغییر داد.

While browsing Facebook,

زمانی که در فیس بوک می‌چرخیدم،

I saw a photo, a terrifying photo, of a tortured, dead body

عکس وحشتناکی دیدم، از جنازه شکنجه شده

of a young Egyptian guy.

یک جوان مصری.

His name was Khaled Said.

اسمش خالد سعید بود.

Khaled was a 29-year-old Alexandrian who was killed by police.

خالد یک جوان ۲۹ ساله اسکندری بود که توسط پلیس به قتل رسیده بود.

I saw myself in his picture.

من خودم را در عکس او دیدم.

I thought, "I could be Khaled."

فکر کردم، «من ممکن بود جای خالد باشم».

I could not sleep that night, and I decided to do something.

آن شب نتوانستم بخوابم و تصمیم گرفتم کاری بکنم.

I anonymously created a Facebook page

من یک صفحه ناشناس در فیس بوک ساختم

and called it "We are all Khaled Said."

و آن را نامیدم «ما همه خالد سعیدیم»

In just three days, the page had over 100,000 people,

تنها ظرف سه روز، در این صفحه بیش از ۱۰۰،۰۰۰ نفر مصری

fellow Egyptians who shared the same concern.

که همین نگرانی را ابراز کردند.

Whatever was happening had to stop.

هر آنچه داشت اتفاق می‌افتاد باید متوقف می‌شد.

I recruited my co-admin, AbdelRahman Mansour.

من عبدالرحمن منصور را مدیر دوم این صفحه کردم.

We worked together for hours and hours.

ما ساعت ها با هم کار کردیم.

We were crowdsourcing ideas from the people.

ما از گفته های مردم ایده کاوی می‌کردیم.

We were engaging them.

ما با آنها تبادل نظر می‌کردیم.

We were calling collectively for actions,

و اطلاع رسانی برای فعالیت های گروهی می‌کردیم،

and sharing news that the regime did not want Egyptians to know.

و خبرهایی را منتشر می‌کردیم که رژیم حکومتی مایل نبود مردم بدانند.

The page became the most followed page

این صفحه تبدیل شد به پر دنبال کننده ترین

in the Arab world.

صفحه در دنیای عرب.

It had more fans than established media organizations

و دنبال کنندگانی بیش از رسانه های رسمی

and even top celebrities.

و حتی افراد مشهور داشت.

On January 14, 2011,

در ۱۴ ژانویه ۲۰۱۱،

Ben Ali fled out of Tunisia

بن علی از تونس فرار کرد،

after mounting protests against his regime.

بعد از اعتراضات رو به افزایش از دستگاه حکومتیش.

I saw a spark of hope.

من بارقه ای از امید دیدم.

Egyptians on social media were wondering,

مصری هایی که در شبکه های اجتماعی بودند فکر می‌کردند،

"If Tunisia did it, why can't we?"

«اگر تونس توانست این کار را بکند، چرا ما نتوانیم؟»

I posted an event on Facebook and called it

من یک رویداد در فیس بوک تعیین کردم و نامش را

"A Revolution against Corruption, Injustice and Dictatorship."

«انقلابی علیه فساد، بی عدالتی و استبداد» گذاشتم.

I posed a question to the 300,000 users of the page at the time:

من سوالی را برای ۳۰۰،۰۰۰ دنبال کننده آن زمان صفحه مطرح کردم:

"Today is the 14th of January.

«امروز ۱۴ ژانویه است.

The 25th of January is Police Day.

۲۵ ژانویه روز پلیس است.

It's a national holiday.

و تعطیل رسمی است.

If 100,000 of us take to the streets of Cairo,

اگر ۱۰۰،۰۰۰ نفر از ما به خیابانهای قاهره بریزیم،

no one is going to stop us.

هیچ کس نمی تواند جلوی ما را بگیرد.

I wonder if we could do it."

فکر می‌کنید بتوانیم این کاررو بکنیم؟»

In just a few days, the invitation reached over a million people,

تنها طی چند روز این دعوتنامه به بیش از ۱ میلیون نفر رسید،

and over 100,000 people confirmed attendance.

و بیش از ۱۰۰،۰۰۰ نفر اعلام کردند که می‌آیند.

Social media was crucial for this campaign.

رسانه اجتماعی برای این کمپین حیاتی بود.

It helped a decentralized movement arise.

این رسانه بود که به ایجاد جنبشی غیرمتمرکز کمک کرد.

It made people realize that they were not alone.

و باعث شد که مردم بفهمند تنها نیستند.

And it made it impossible for the regime to stop it.

و این بود که به رژیم اجازه نداد سرکوبش کند.

At the time, they didn't even understand it.

در آن زمان، رژیم چیز زیادی درباره این نوع رسانه نمی‌دانست.

And on January 25th, Egyptians flooded the streets of Cairo and other cities,

و در ۲۵ ژانویه، مصری ها به خیابانهای قاهره و شهرهای دیگر ریختند،

calling for change,

و خواستار تغییر شدند،

breaking the barrier of fear

از مانع ترس عبور کردند

and announcing a new era.

و دوره جدیدی را اعلام کردند.

Then came the consequences.

البته این عواقبی هم داشت.

A few hours before the regime cut off the Internet and telecommunications,

چند ساعت بعد از اینکه رژیم اینترنت و مخابرات را قطع کرد،

I was walking in a dark street in Cairo, around midnight.

من حوالی نیمه شب در خیابان های تاریک قاهره قدم می‌زدم.

I had just tweeted, "Pray for Egypt.

کمی قبلش توییت کردم،‌ «برای مصر دعا کنیم.

The government must be planning a massacre tomorrow."

احتمالا دولت برای فردا یک سلاخی ترتیب داده است.»

I was hit hard on my head.

ناگهان ضربه ای به سرم وارد شد.

I lost my balance and fell down,

تعادلم را از دست دادم و به زمین افتادم،

to find four armed men surrounding me.

و متوجه شدم افراد مسلح محاصره ام کرده اند.

One covered my mouth and the others paralyzed me.

یکی دهانم را بست و بقیه فلجم کردند.

I knew I was being kidnapped by state security.

فهمیدم که نیروهای امنیتی دارند مرا می‌دزدند.

I found myself in a cell,

سپس، در یک سلول انفرادی انداختنم،

handcuffed, blindfolded.

دست بسته، و چشم بسته.

I was terrified.

من وحشت کرده بودم.

So was my family,

و خانواده ام هم همینطور،

who started looking for me

که در بیمارستانها، اداره پلیس و

in hospitals, police stations and even morgues.

حتی سردخانه ها به دنبالم می‌گشتند.

After my disappearance,

بعد از ناپدیدی من،

a few of my fellow colleagues who knew I was the admin of the page

برخی از همکارانم که می‌دانستند من مدیرآن صفحه بودم،

told the media about my connection with that page,

درباره ارتباط من با آن صفحه به رسانه‌ها گفتند،

and that I was likely arrested by state security.

و گفتند به احتمال زیاد من توسط نیروهای امنیتی دستگیر شده ام.

My colleagues at Google started a search campaign trying to find me,

همکارانم در گوگل کمپینی برای جستجوی من شروع کردند،

and the fellow protesters in the square demanded my release.

و دوستان معترض دیگر هم در میدان‌های شهرتقاضای آزاد کردن مرا داشتند.

After 11 days of complete darkness,

بعد از ۱۱ روز در تاریکی مطلق،

I was set free.

من آزاد شدم.

And three days later,

و سه روز بعد از آن،

Mubarak was forced to step down.

مبارک از حکومت خلع شد.

It was the most inspiring and empowering moment of my life.

آن لحظه زیباترین و قدرتبخش‌ترین لحظه زندگیم بود.

It was a time of great hope.

زمانی سرشار از امید بود.

Egyptians lived a utopia for 18 days during the revolution.

مصری ها در طول آن ۱۸ روز انقلاب در مدینه فاضله زندگی کردند.

They all shared the belief

همه آنها این باور را داشتند که

that we could actually live together despite our differences,

ما علی رغم تفاوتهایمان می‌توانیم واقعا در کنار هم زندگی کنیم،

that Egypt after Mubarak would be for all.

مصر بعد از مبارک برای همه ماست.

But unfortunately,

اما متاسفانه،

the post-revolution events were like a punch in the gut.

رویدادهای بعد از انقلاب ضربه مهلکی بود.

The euphoria faded,

خوشحالی ما رنگ باخت،

we failed to build consensus,

ما نتوانستیم به توافق کلی برسیم،

and the political struggle led to intense polarization.

و مشکلات سیاسی منجر به چند دستگی شدیدی در مصر شد.

Social media only amplified that state,

رسانه های اجتماعی هم فقط این شرایط را وخیم تر کرد،

by facilitating the spread of misinformation, rumors,

با آسان کردن انتشار اخبار دروغ و شایعات،

echo chambers and hate speech.

و دامن زدن به دشمنی ها

The environment was purely toxic.

آن محیط کاملا سمی بود.

My online world became a battleground filled with trolls, lies, hate speech.

دنیای آنلاین من میدان جنگی شد با انبوهی از دروغ ها و دشمنی ها.

I started to worry about the safety of my family.

من کم کم داشتم برای امنیت خانواده ام نگران می‌شدم.

But of course, this wasn't just about me.

البته، این فقط محدود به من نمی‌شد.

The polarization reached its peak between the two main powers --

این چند دستگی میان دو قدرت اصلی به اوج خودش رسید --

the army supporters and the Islamists.

نیروهای حامی ارتش و اسلامیون.

People in the center, like me,

افراد میانه رویی مثل من،

started feeling helpless.

به تدریج احساس درماندگی کردیم.

Both groups wanted you to side with them;

هر دو گروه می‌خواستند که شما از آنها حمایت کنید.

you were either with them or against them.

شما یا با آنها بودید و یا مخالف شان.

And on the 3rd of July 2013,

و در ۳ ژوئیه ۲۰۱۳،

the army ousted Egypt's first democratically elected president,

ارتش اولین رئیس جمهور انتخاب شده توسط دموکراسی را بعد از سه روز

after three days of popular protest that demanded his resignation.

اعتراضات جنجالی که خواستار استعفای او بود، عزل کرد.

That day I made a very hard decision.

آن روز من تصمیم بسیار سختی گرفتم.

I decided to go silent, completely silent.

من تصمیم گرفتم ساکت شوم، کاملا ساکت شوم.

It was a moment of defeat.

آن لحظه شکست برایم بود.

I stayed silent for more than two years,

من برای بیش از دو سال ساکت ماندم،

and I used the time to reflect on everything that happened,

و آن زمان را صرف فکر کردن به آنچه اتفاق افتاده بود کردم،

trying to understand why did it happen.

و سعی کردم بفهمم چرا این اتفاق افتاد.

It became clear to me

این برایم روشن شد که

that while it's true that polarization is primarily driven

اگرچه حقیقتا چند دستگی بواسطه رفتار خود ما

by our human behavior,

انسانها شکل می‌گیرد،

social media shapes this behavior and magnifies its impact.

اما رسانه های اجتماعی هم این رفتار را شکل می‌دهد و اثرش را تقویت می‌کند.

Say you want to say something that is not based on a fact,

مثلا شما می‌خواهید چیزی بگویید که مبنای واقعی ندارد،

pick a fight or ignore someone that you don't like.

یا می‌خواهید با کسی بجنگید یا او را نادیده بگیرید.

These are all natural human impulses,

همه اینها ناشی از انگیزه های طبیعی انسانست،

but because of technology,

اما به خاطر تکنولوژی،

acting on these impulses is only one click away.

عمل کردن طبق این انگیزه ها تنها به اندازه یک کلیک است.

In my view, there are five critical challenges

از دیدگاه من، امروزه پنج چالش اساسی در برابر

facing today's social media.

رسانه های اجتماعی وجود دارد.

First, we don't know how to deal with rumors.

اول اینکه، ما نمی‌دانیم چگونه با شایعات روبه رو شویم.

Rumors that confirm people's biases

شایعاتی که حاکی از تعصبات مردم است،

are now believed and spread among millions of people.

اکنون توسط میلیونها نفر پذیرفته و منتشرشده است.

Second, we create our own echo chambers.

دوم اینکه ما خودمان به پراکندن این اطلاعات دامن می‌زنیم.

We tend to only communicate with people that we agree with,

ما فقط مایلیم با افرادی معاشرت کنیم که با ما هم عقیده اند،

and thanks to social media,

و به لطف رسانه های اجتماعی،

we can mute, un-follow and block everybody else.

می‌توانیم هر فردی غیر از آن را ساکت کنیم، دنبال نکنیم و یا بلاک کنیم.

Third, online discussions quickly descend into angry mobs.

سوم اینکه، گفتگوهای آنلاین به سرعت به سمت مشاجرات خصمانه می‌روند.

All of us probably know that.

احتمالا همه ما این را می‌دانیم.

It's as if we forget

گویی فراموش کرده ایم که

that the people behind screens are actually real people

مردمی که پشت این صفحات قرار دارند انسان هایی واقعی اند،

and not just avatars.

و فقط آواتار نیستند.

And fourth, it became really hard to change our opinions.

و چهارم اینکه، این به شدت دشوار شده که ما عقایدمان را تغییر دهیم.

Because of the speed and brevity of social media,

بخاطر سرعت و اختصار رسانه های اجتماعی

we are forced to jump to conclusions

ما مجبوریم به سرعت نتیجه گیری کنیم،

and write sharp opinions in 140 characters

و عقاید صریح ۱۴۰ کاراکتری درباره

about complex world affairs.

رویدادهای پیچیده دنیا بنویسیم.

And once we do that, it lives forever on the Internet,

و وقتی این کار را کردیم، این عقیده برای همیشه در اینترنت می‌ماند،

and we are less motivated to change these views,

و ما انگیزه کمتری داریم برای تغییر این عقاید،

even when new evidence arises.

حتی زمانی که شواهد جدیدی مشاهده می‌شود.

Fifth -- and in my point of view, this is the most critical --

پنجم اینکه -- و به نظر من این مورد مهمترین است --

today, our social media experiences are designed in a way

امروز، تجربیات ما در رسانه های اجتماعی به شکلی طراحی شده اند

that favors broadcasting over engagements,

که اطلاع رسانی به دریافت اطلاعات،

posts over discussions,

پست ها به گفتگوها،

shallow comments over deep conversations.

و نظرات سطحی به مکالماتِ عمیق ترجیح داده می‌شود.

It's as if we agreed that we are here to talk at each other

انگار ما پذیرفته ایم که قرار است به جای با هم صحبت کردن

instead of talking with each other.

علیه هم صحبت کنیم.

I witnessed how these critical challenges contributed

من شاهد بودم که این چالش های حساس چگونه اوضاع مصری

to an already polarized Egyptian society,

که چند دستگی داشت را وخیم تر کرد،

but this is not just about Egypt.

اما موضوع درباره مصر نیست.

Polarization is on the rise in the whole world.

چند دستگی در کل دنیا رو به افزایش است.

We need to work hard on figuring out

ما باید سخت تلاش کنیم و بفهمیم

how technology could be part of the solution,

چطور تکنولوژی می‌تواند راه حلی

rather than part of the problem.

ارائه دهد به جای اینکه به مشکل دامن بزند.

There's a lot of debate today on how to combat online harassment

امروز بحث های زیادی بر سر این هست که چطور با تعرض های آنلاین

and fight trolls.

مبارزه کنیم.

This is so important.

این بسیار حائز اهمیت است.

No one could argue against that.

کسی نمی‌تواند این را رد کند.

But we need to also think about how to design social media experiences

اما در عین حال ما باید فکر کنیم چگونه رسانه اجتماعی را طراحی کنیم که

that promote civility and reward thoughtfulness.

متمدن برخورد کردن را ارتقا دهد و به ملاحظه گری پاداش دهد.

I know for a fact

بعنوان واقعیت می‌دانم که

if I write a post that is more sensational,

اگر پستی بنویسم که بیشتر احساسی باشد،

more one-sided, sometimes angry and aggressive,

که یک‌طرفه و شاید خصمانه و تهاجمی باشد،

I get to have more people see that post.

مردم بیشتری آن را خواهند دید.

I will get more attention.

و توجه بیشتری نصیبم می‌شود.

But what if we put more focus on quality?

اما چه می‌شود اگر ما به کیفیت، توجه بیشتری کنیم؟

What is more important:

چه چیز برایتان مهم تر است:

the total number of readers of a post you write,

تعداد کل افرادی که پست شما را می‌خوانند،

or who are the people who have impact that read what you write?

یا اینکه چه افراد اثرگذاری، پست شما را می‌خوانند؟

Couldn't we just give people more incentives to engage in conversations,

نمی‌توانیم به مردم انگیزه بیشتری برای شرکت در گفتگوها بدهیم،

rather than just broadcasting opinions all the time?

به جای اینکه دائما عقایدمان را منتشر کنیم؟

Or reward people for reading

یا به مردم برای خواندن

and responding to views that they disagree with?

و پاسخ به دیدگاههایی که مخالفشان هستند پاداش دهیم؟

And also, make it socially acceptable that we change our minds,

و همچنین، به لحاظ اجتماعی بپذیریم که ما نظرمان عوض می‌شود،

or probably even reward that?

یا اصلا از تغییر استقبال کنیم؟

What if we have a matrix that says how many people changed their minds,

چه می‌شد اگر ماتریسی داشتیم که نشان می‌داد چه تعدادی از مردم نظرشان را عوض کردند،

and that becomes part of our social media experience?

و این بخشی از تجربه ما در رسانه اجتماعی بود؟

If I could track how many people are changing their minds,

اگر می‌توانستم بفهمم که چه تعدادی از مردم نظرشان تغییر کرده است،

I'd probably write more thoughtfully, trying to do that,

احتمالا فکر شده تر می‌نوشتم، یا سعی می‌کردم،

rather than appealing to the people who already agree with me

به جای اینکه به افرادی که از قبل با من موافق بودند و تاییدم می‌کردند

and "liking" because I just confirmed their biases.

چون من تعصبات شان را تایید می‌کردم، متوصل می‌شدم.

We also need to think about effective crowdsourcing mechanisms,

ما همچنین باید درباره مکانیزم جمع آوری موثر اطلاعات فکر کنیم،

to fact-check widely spread online information,

تا درستی اطلاعات منتشر شده آنلاین را بررسی کنیم،

and reward people who take part in that.

و مردمی که در این کار شرکت می‌کنند را تشویق کنیم.

In essence, we need to rethink today's social media ecosystem

به طور کلی، ما باید اکوسیستم رسانه های اجتماعی امروز را بازنگری کنیم

and redesign its experiences

و این تجربه را از نو طراحی کنیم

to reward thoughtfulness, civility and mutual understanding.

تا به ملاحظه گری، با فکر بودن و درک متقابل پاداش دهیم.

As a believer in the Internet, I teamed up with a few friends,

به عنوان فردی که به اینترنت باورمند است، تیمی با چند نفر از دوستانم،

started a new project,

یک پروژه جدید شروع کردیم،

trying to find answers and explore possibilities.

در تلاش برای پیدا کردن جواب و بررسی احتمالات.

Our first product is a new media platform for conversations.

اولین محصول ما یک مرام نامه رسانه ای جدید برای گفتگو است.

We're hosting conversations that promote mutual understanding

ما مکالماتی را برگزار می‌کنیم که درک متقابل را ترویج می‌دهند

and hopefully change minds.

و امیدواریم باعث تغییر عقاید شوند.

We don't claim to have the answers,

ادعا نمی‌کنیم که همه پاسخ ها را داریم،

but we started experimenting with different discussions

اما شروع کردیم به امتحان بحث های متفاوت

about very divisive issues,

درباره موضوعات خیلی بحث برانگیز،

such as race, gun control, the refugee debate,

مثل نژاد، کنترل اسلحه، و مناظرات درباره پناهندگی،

relationship between Islam and terrorism.

ارتباط میان اسلام و تروریسم.

These are conversations that matter.

این مکالمات هستند که اهمیت دارند.

Today, at least one out of three people on the planet

امروز، حداقل از هر سه نفر روی این سیاره یک نفر

have access to the Internet.

به اینترنت دسترسی دارد.

But part of this Internet is being held captive

اما بخشی از این اینترنت گروگان گرفته شده

by the less noble aspects of our human behavior.

توسط جنبه های کمتر شرافتمندانه رفتار ما.

Five years ago, I said,

پنج سال پیش، من گفتم،

"If you want to liberate society,

اگر می‌خواهید جامعه را آزاد کنید،

all you need is the Internet."

تنها به اینترنت نیاز دارید.

Today, I believe if we want to liberate society,

امروز معتقدم اگرمی‌خواهیم جامعه را آزاد کنیم،

we first need to liberate the Internet.

اول باید اینترنت را آزاد کنیم.

Thank you very much.

بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حضار)