An Internet Without Screens Might Look Like This | Tom Uglow | TED Talks

Translator: SUPANUT JAISOM Reviewer: Phanlaphat Saemavattanagit

I'd like to start by asking you all to go to your happy place, please.

ผมอยากจะเริ่มโดยการขอให้พวกคุณไป ที่ที่คุณมีความสุขครับ

Yes, your happy place,

ใช่ครับ สถานที่ที่คุณมีความสุข

I know you've got one even if it's fake.

ผมรู้ว่าคุณมีอยู่ที่นึงถึงแม้นั่นจะไม่จริงก็ตาม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

OK, so, comfortable?

โอเค สบายไหมครับ

Good.

ดีครับ

Now I'd like to you to mentally answer the following questions.

เอาล่ะ ผมอยากให้คุณลองตอบคำถามต่อ ไปนี้ในใจครับ

Is there any strip lighting in your happy place?

สถานที่ที่คุณมีความสุขมีแสงไฟไหม

Any plastic tables?

โต๊ะพลาสติกล่ะ

Polyester flooring?

การปูพิ้นด้วยโพลีเอสเตอร์

Mobile phones?

โทรศัพท์มือถือ

No?

ไม่ใช่เหรอครับ

I think we all know that our happy place

ผมคิดว่าพวกเราทุกคนรู้ว่า สถานที่ที่มีความสุข

is meant to be somewhere natural, outdoors --

หมายถึงที่ที่เป็นธรรมชาติ อยู่ข้างนอก กลางแจ้ง

on a beach, fireside.

บนชายหาด เตาผิง

We'll be reading or eating or knitting.

พวกเรากำลังอ่านหนังสือหรือกินหรือถักไหมพรม

And we're surrounded by natural light and organic elements.

และพวกเราถูกล้อมรอบด้วยแสงไฟธรรมชาติ และองค์ประกอบธรรมชาติ

Natural things make us happy.

สิ่งที่เป็นธรรมชาติทำให้เรามีความสุข

And happiness is a great motivator; we strive for happiness.

และความสุขเป็นแรงกระตุ้นที่ยิ่งใหญ่ พวกเราพยายามเพื่อความสุข

Perhaps that's why we're always redesigning everything,

บางทีนั่นเป็นเหตุผลที่พวกเราออกแบบ ทุกอย่างใหม่อยู่เสมอ

in the hopes that our solutions might feel more natural.

โดยหวังว่าวิธีแก้ไขของพวกเราอาจจะรู้สึก เป็นธรรมชาติมากขึ้น

So let's start there --

งั้นเราเริ่มจากตรงนั้น

with the idea that good design should feel natural.

ด้วยความคิดที่ว่าการออกแบบที่ดี ควรจะรู้สึกเป็นธรรมชาติ

Your phone is not very natural.

โทรศัพท์ของคุณไม่เป็นธรรมชาติ เท่าไหร่

And you probably think you're addicted to your phone,

และคุณอาจคิดว่าคุณติดมือถือคุณ

but you're really not.

แต่จริงๆแล้วไม่ใช่

We're not addicted to devices,

พวกเราไม่ได้ติดกับเครื่องมือเรา

we're addicted to the information that flows through them.

แต่พกวเราเสพย์ติดข้อมูลที่ไหลผ่านมัน

I wonder how long you would be happy in your happy place

ผมสงสัยว่าคุณจะมีความสุขในสถานที่นั้น นานแค่ไหน

without any information from the outside world.

โดยที่ไม่มีข้อมูลจากโลกภายนอกเลย

I'm interested in how we access that information,

ผมสนใจในวิธีการที่พวกเราจะ เข้าถึงข้อมูลนั้น

how we experience it.

วิธีที่เราสัมผัสมัน

We're moving from a time of static information,

พวกเราเคลื่อนย้ายจาก ยุคข้อมูลสถิตย์

held in books and libraries and bus stops,

อยู่ในหนังสือ ห้องสมุด และป้ายรถเมล์

through a period of digital information,

ผ่านยุคข้อมูลดิจิตอล

towards a period of fluid information,

ไปจนถึงยุคข้อมูลไหลเหมือนของเหลว

where your children will expect to be able to access anything, anywhere at any time,

ที่ซึ่งลูกๆของคุณคาดหวังว่าจะสามารถ เข้าถึงทุกอย่างได้ทุกที่ ทุกเวลา

from quantum physics to medieval viticulture,

จากควอนตัมฟิสิกส์จนถึง การเพาะเลี้ยงองุ่นยุคกลาง

from gender theory to tomorrow's weather,

จากทฤษฎีเรื่องเพศจนถึงสถาพอากาศวันพรุ่งนี้

just like switching on a lightbulb --

เหมือนกับเปิดหลอดไฟ

Imagine that.

นึกภาพดูนะครับ

Humans also like simple tools.

มนุษย์ชอบเครื่องมือง่ายๆเช่นกัน

Your phone is not a very simple tool.

มือถือคุณไม่ใช่เครื่องมือง่ายๆ

A fork is a simple tool.

ส้อมเป็นเครื่องมือง่ายๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And we don't like them made of plastic,

และพวกเราไม่ชอบส้อมที่ทำจากพลาสติก

in the same way I don't really like my phone very much --

ในทางเดียวกันผมไม่ชอบมือถือ ผมสักเท่าไหร่

it's not how I want to experience information.

มันไม่ใช่วิธีที่ผมอยากจะรับข้อมูล

I think there are better solutions than a world mediated by screens.

ผมคิดว่ามันมีทางออกที่ดีกว่านี้ มากกว่าโลกที่ได้รับอิทธิพลจากหน้าจอ

I don't hate screens, but I don't feel --

ผมมไม่เกลียดหน้าจอแต่ผมไม่รู้สึก

and I don't think any of us feel that good

และไม่คิดว่าพวกเราจะรู้สึกดีขนาดนั้น

about how much time we spend slouched over them.

กับเวลาที่พวกเราใช้ไปกับการใช้มัน

Fortunately,

โชคดี

the big tech companies seem to agree.

ที่บริษัทเทคโนโลยียักษ์ใหญ่ ดูเหมือนจะเห็นพ้องว่า

They're actually heavily invested in touch and speech and gesture,

พวกเขาลงทุนในเรื่องสัมผัส การพูด และท่าทาง อย่างหนักหน่วงจริงๆ

and also in senses --

และประสาทสัมผัสเช่นเดียวกัน

things that can turn dumb objects, like cups,

สิ่งที่สามารถเปลี่ยนวัตถุโง่ๆอย่างถ้วยน้ำ

and imbue them with the magic of the Internet,

และย้อมมันด้วยเวทมนตร์แห่งอินเตอร์เนต

potentially turning this digital cloud

สามารถเปลี่ยนโลกดิจิตอลนี้

into something we might touch and move.

เป็นสิ่งที่พวกเราอาจจะสัมผัส และเคลื่อนย้ายได้

The parents in crisis over screen time

ผู้ปกครองในวิกฤตการใช้เวลากับหน้าจอ

need physical digital toys teaching their kids to read,

ต้องการของเล่นดิจิตอลที่จับต้องได้ เพื่อสอนลูกๆให้อ่าน

as well as family-safe app stores.

เช่นเดียวกับร้านขายแอพที่ ปลอดภัยสำหรับครอบครัว

And I think, actually, that's already really happening.

และผมคิดว่า อันที่จริง มันได้เกิดขึ้นแล้ว

Reality is richer than screens.

ของจริงย่อมดีกว่าหน้าจอ

For example, I love books.

ตัวอย่างเช่น ผมรักหนังสือ

For me they are time machines -- atoms and molecules bound in space,

สำหรับผมมันเป็นเหมือนเครื่องย้อนเวลา อะตอมและโมเลกุลในอากาศ

from the moment of their creation to the moment of my experience.

จากเวลาที่มันถูกสร้างจนถึงเวลาที่ผมอ่านมัน

But frankly,

แต่อันที่จริง

the content's identical on my phone.

เนื้อหาเหมือนกันบนมือถือของผม

So what makes this a richer experience than a screen?

งั้นอะไรที่ทำให้นี่เป็นประสบการณ์ที่ สมบูรณ์กว่าหน้าจอ

I mean, scientifically.

ผมหมายถึง ในเชิงวิทยาศาสตร์

We need screens, of course.

พวกเราต้องมีหน้าจอ แน่นอนครับ

I'm going to show film, I need the enormous screen.

ผมกำลังจะฉายภาพยนตร์ ผมต้องการหน้าจอขนาดใหญ่

But there's more than you can do with these magic boxes.

แต่มีสิ่งที่คุณทำได้มากกว่านี้กับกล่อง เวทมนตร์พวกนี้

Your phone is not the Internet's door bitch.

มือถือของคุณไม่ใช่นังเด็กเฝ้าประตูของ อินเตอร์เนต

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

We can build things -- physical things,

พวกเราสามารถสร้างสิ่งต่างๆ สิ่งที่จับต้องได้

using physics and pixels,

โดยการใช้ฟิสิกส์และจุดภาพพิคเซล

that can integrate the Internet into the world around us.

ที่สามารถผนวกอินเตอร์เนตเข้าไปใน โลกรอบตัวเรา

And I'm going to show you a few examples of those.

และผมกำลังจะแสดงตัวอย่างเล็กน้อย ให้คุณดู

A while ago, I got to work with a design agency, Berg,

เมื่อไม่นานมานี้ ผมมีโอกาสทำงานกับ บริษัทออกแบบชื่อเบิร์ก

on an exploration of what the Internet without screens might actually look like.

ทำการสำรวจว่าอินเตอร์เนตที่ไม่มีหน้าจอ จริงๆแล้วจะมีหน้าตาอย่างไร

And they showed us a range ways

และพวกเขาแสดงวิธีต่างๆให้พวกเราดู

that light can work with simple senses and physical objects

ที่ไฟสามารถทำงานกับประสาทสัมผัส และวัตถุที่จับต้องได้

to really bring the Internet to life, to make it tangible.

เพื่อการทำให้อินเตอร์เนตมีชีวิต และจับต้องได้

Like this wonderfully mechanical YouTube player.

เหมือนกับเจ้าเครื่องเล่นยูทูบที่ใช้กลไก อย่างน่าอัศจรรย์นี้

And this was an inspiration to me.

และนี่เป็นแรงบันดาลใจให้กับผม

Next I worked with the Japanese agency, AQ,

ต่อจากนั้นผมทำงานกับ บริษัทญี่ปุ่นชื่อ เอคิว

on a research project into mental health.

ทำงานโครงการวิจัยเกี่ยวกับสุขภาพจิต

We wanted to create an object

พวกเราอยากจะสร้างวัตถุ

that could capture the subjective data around mood swings

ที่สามารถจับข้อมูลเกี่ยวกับ การแปรปรวนของอารมณ์ได้

that's so essential to diagnosis.

ที่สำคัญมากกับการวินิจฉัยโรค

This object captures your touch,

เจ้าวัตถุนี้จับการสัมผัสคุณ

so you might press it very hard if you're angry,

ดังนั้นคุณอาจจะกดมันแรงมาก ถ้าคุณโกรธ

or stroke it if you're calm.

หรือจับมันเบาๆเมื่อคุณอารมณ์เย็น

It's like a digital emoji stick.

มันเหมือนกับแท่งดิจิตอลแสดงอารมณ์

And then you might revisit those moments later,

และหลังจากนั้นคุณอาจจะเจอกับเหตุกาณ์ นี้อีกภายหลัง

and add context to them online.

และเพิ่มบริบทให้มันออนไลน์

Most of all,

ที่สำคัญ

we wanted to create an intimate, beautiful thing

พวกเราอยากจะสร้างสิ่งที่สวยงาม และใกล้ชิดกับเรา

that could live in your pocket

ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อคุณได้

and be loved.

และถูกรัก

The binoculars are actually a birthday present

อันที่จริง กล้องส่องทางไกล เป็นของขวัญวันเกิด

for the Sydney Opera House's 40th anniversary.

สำหรับงานครบรอบ 40 ปี ของ ซิดนีย์ โอเปร่า เฮ้าส์

Our friends at Tellart in Boston brought over a pair of street binoculars,

เพื่อนของพวกเราที่เทลลาร์ทในบอสตัน นำกล้องส่องทางไกลมาให้ดู

the kind you might find on the Empire State Building,

แบบที่คุณอาจจะหาได้บนตึกเอมไพร์สเตท

and they fitted them with 360-degree views

และพวกเขาติดตั้งมุมมองแบบ 360 องศา ให้กับกล้อง

of other iconic world heritage sights --

มุมมองสถานที่สำคัญที่ติดมรดกโลกอื่นๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

using Street View.

โดยการใช้สตรีทวิว

And then we stuck them under the steps.

และจากนั้นเราติดมันใต้ขั้นบันได

So, they became this very physical, simple reappropriation,

มันเลยกลายเป็นการสำรองอีกครั้ง ที่จับต้องได้และไม่ซับซ้อน

or like a portal to these other icons.

หรือเหมือนกับศูนย์กลางสำหรับที่สำคัญอื่นๆ

So you might see Versailles or Shackleton's Hut.

ดังนั้น คุณอาจจะเห็นแวซายส์หรือกระท่อม ของแชกเคิลตัน

Basically, it's virtual reality circa 1955.

โดยพื้นฐานแล้วมันคือโลกเสมือนจริง ในค.ศ. 1955

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

In our office we use hacky sacks to exchange URLs.

ในที่ทำงานของพวกเรา พวกเราใช้ กระสอบเพื่อแลกเปลี่ยนยูอาร์แอลกัน

This is incredibly simple, it's like your Opal card.

เรื่องนี้ง่ายอย่างเหลือเชื่อ มันเหมือนกับบัตรโอปอลคุณ

You basically put a website on the little chip in here,

คุณแค่วางเว็บไซต์บนชิปเล็กๆในนี้

and then you do this and ... bosh! --

และคุณทำแบบนี้และ ... ตูม! --

the website appears on your phone.

เว็บไซต์ปรากฎบนโทรศัพท์คุณ

It's about 10 cents.

มันราคาประมาณ 10 เซนต์

Treehugger is a project that we're working on

ทรีฮักเกอร์เป็นโครงการที่เรากำลังทำอยู่

with Grumpy Sailor and Finch, here in Sydney.

กับกรัมพีเซลเลอร์และฟินช์ ที่นี่ในซิดนีย์

And I'm very excited about what might happen

และผมตื่นเต้นมากกับสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้น

when you pull the phones apart and you put the bits into trees,

เมื่อคุณแยกชิ้นส่วนโทรศัพท์ออกจากกัน และใส่ชิ้นส่วนนั้นไปในต้นไม้

and that my children might have an opportunity

และลูกๆของผมอาจจะมีโอกาส

to visit an enchanted forest guided by a magic wand,

เยี่ยมชมป่าต้องมนต์นำโดยไม้กายสิทธิ์

where they could talk to digital fairies and ask them questions,

ที่พวกเขาสามารถพูดกับเทพธิดาดิจิตอล และถามคำถามได้

and be asked questions in return.

และถูกถามกลับได้ด้วย

As you can see,

อย่างที่คุณเห็น

we're at the cardboard stage with this one.

พวกเราอยู่ใสนขั้นตอนกระดาษแข็งกับเจ้านี่

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But I'm very excited

แต่ผมตื่นเต้นมาก

by the possibility of getting kids back outside without screens,

กับความเป็นไปได้ที่จะนำเด็กออกไปข้างนอก โดยไม่มีหน้าจอ

but with all the powerful magic of the Internet at their fingertips.

แต่ด้วยเวทมนตร์ที่ทรงพลังของอินเตอร์เนต ที่ปลายนิ้วของพวกเขา

And we hope to have something like this working by the end of the year.

และพวกเราหวังว่าจะมีสิ่งนี้ที่ใช้งานได้ ไม่เกินสิ้นไปนี้

So let's recap.

งั้นเรามาสรุปกัน

Humans like natural solutions.

มนุษย์ชอบทางออกของปัญหา ที่มาจากธรรมชาติ

Humans love information.

มนุษย์หลงรักข้อมูล

Humans need simple tools.

มนุษย์ต้องการเครื่องมือที่ใช้งานง่าย

These principles should underpin how we design for the future,

กฎเหล่านี้ควรจะเป็นรากฐานของวิธีการที่ พวกเราออกแบบสำหรับอนาคต

not just for the Internet.

ไม่ใช่แค่สำหรับอินเตอร์เน็ต

You may feel uncomfortable about the age of information that we're moving into.

พวกเราอาจจะรู้สึกไม่สบายใจกับยุคข้อมูล ที่พวกเรากำลังมุ่งหน้าไป

You may feel challenged, rather than simply excited.

คุณอาจจะรู้สึกถูกท้าทาย แทนที่จะตื่นเต้น

Guess what? Me too.

รู้ไหมครับ ผมเองก็เช่นกัน

It's a really extraordinary period of human history.

มันเป็นช่วงเวลาสำคัญจริงๆ ของประวัติศาสตร์มนุษย์

We are the people that actually build our world,

พวกเราคือกลุ่มคนที่สร้างโลกของเราจริงๆ

there are no artificial intelligences...

โลกเรายังไม่มีปัญญาประดิษฐ์...

yet.

ครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It's us -- designers, architects, artists, engineers.

มีแต่พวกเรา -- นักออกแบบ สถาปนิก ศิลปิน วิศวกร

And if we challenge ourselves,

และถ้าพวกเราท้าทายตัวเอง

I think that actually we can have a happy place

ผมคิดว่าจริงๆแล้วพกวเราสามารถมี สถานที่แห่งความสุขได้

filled with the information we love

เต็มไปด้วยข้อมูลที่พวกเราหลงรัก

that feels as natural and as simple as switching on lightbulb.

ที่รู้สึกเป็นธรรมชาติและไม่ซับซ้อน ราวกับการเปิดไฟ

And although it may seem inevitable,

และถึงแม้ว่ามันอาจจะ ดูหลีกเลี่ยงไม่ได้

that what the public wants is watches and websites and widgets,

สิ่งที่สาธารณชนต้องการ คือนาฬิกาข้อมือ เว็บไซต์ เครื่องมือเล็กๆ

maybe we could give a bit of thought to cork and light and hacky sacks.

บางทีพวกเราอาจจะพิจารณา ไม้ก๊อก แสงไฟ และกระสอบดูนะครับ

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)