An Internet Without Screens Might Look Like This | Tom Uglow | TED Talks

Translator: Leila Ataei Reviewer: Bidel Akbari

I'd like to start by asking you all to go to your happy place, please.

مایلم از همگی شما بخواهم که به مکان شادتان بروید.

Yes, your happy place,

بله، به مکان شادتان،

I know you've got one even if it's fake.

مطمئنم یکی دارید حتی اگر تصعنی هم باشد.

(Laughter)

(خنده)

OK, so, comfortable?

خب، خیلی راحته؟

Good.

خوبه.

Now I'd like to you to mentally answer the following questions.

حالا می‎خواهم که بطور ذهنی به سوالات زیر پاسخ دهید.

Is there any strip lighting in your happy place?

آیا در مکان شاد شما نور نواری هست؟

Any plastic tables?

میزهای پلاستیکی؟

Polyester flooring?

کفپوش پلی استر؟

Mobile phones?

تلفن همراه؟

No?

نه؟

I think we all know that our happy place

فکر کنم همه ما بدانیم که مکان شاد ما

is meant to be somewhere natural, outdoors --

به معنای جایی طبیعی و در فضای باز است--

on a beach, fireside.

در ساحل یا دور آتش.

We'll be reading or eating or knitting.

مشغول مطالعه، خوردن یا بافتن خواهیم بود

And we're surrounded by natural light and organic elements.

و با نور طبیعی و عناصر ارگانیک احاطه شده‎ایم.

Natural things make us happy.

چیزهای طبیعی ما را شاد می‎کنند.

And happiness is a great motivator; we strive for happiness.

و شادی انگیزه بزرگی است. ما برای شادی میمیریم.

Perhaps that's why we're always redesigning everything,

شاید بهمین خاطر است که همیشه در حال طراحی مجدد همه چیزها هستیم،

in the hopes that our solutions might feel more natural.

به امید این که راه‎حلهای ما حس طبیعی بودن بیشتری دهند.

So let's start there --

پس بگذاریید شروع کنیم با--

with the idea that good design should feel natural.

این ایده که طراحی خوب باید حس طبیعی بودن بدهد.

Your phone is not very natural.

تلفن شما خیلی طبیعی نیست.

And you probably think you're addicted to your phone,

و شاید احتمالا فکر کنید به تلفنتان معتاد هستید،

but you're really not.

اما واقعا نیستید.

We're not addicted to devices,

ما به دستگاه‎ها معتاد نیستیم،

we're addicted to the information that flows through them.

به اطلاعاتی که از طریقشان جاری است معتادیم.

I wonder how long you would be happy in your happy place

دارم به این فکر می‎کنم چقدر در این مکان شادتان بدون

without any information from the outside world.

داشتن هیچ امکاناتی از دنیای بیرون دوام بیاورید.

I'm interested in how we access that information,

من به نحوه دسترسی‎مان به اطلاعات علاقمندم،

how we experience it.

چگونگی تجربه کردن آن.

We're moving from a time of static information,

ما در حال انتقال از زمان اطلاعات ایستا هستیم،

held in books and libraries and bus stops,

که در کتابها و کتابخانه‎ها و ایستگاه‎های اتوبوس هست،

through a period of digital information,

از طریق دوره اطلاعات دیجیتال

towards a period of fluid information,

به سمت دوره اطلاعات جاری،

where your children will expect to be able to access anything, anywhere at any time,

جایی که کودکانتان انتظار قابلیت دستیابی به همه چیز را در همه جا و در هر زمانی

from quantum physics to medieval viticulture,

از فیزیک کوانتوم گرفته تا موکاری قرون وسطی،

from gender theory to tomorrow's weather,

از نظریه جنسیتی گرفته تا آب و هوای فردا،

just like switching on a lightbulb --

بسادگی زدن کلید برق--

Imagine that.

فکرش را بکنید.

Humans also like simple tools.

انسانها همینطور ابزار ساده را دوست دارند.

Your phone is not a very simple tool.

تلفن شما ابزار خیلی ساده‎ای نیست.

A fork is a simple tool.

چنگال یک وسیله خیلی ساده است.

(Laughter)

(خنده)

And we don't like them made of plastic,

و دوست نداریم که جنسشان از پلاستیک باشد،

in the same way I don't really like my phone very much --

برای همین خیلی از تلفنم خوشم نمیاید--

it's not how I want to experience information.

جوری نیست که بخواهم اطلاعات را تجربه کنم.

I think there are better solutions than a world mediated by screens.

فکر کنم روشهای بهتری از یک جهان حل و فصل شده از طریق صفحات باشد.

I don't hate screens, but I don't feel --

از صفحات متنفر نیستم، اما احساس نمی‎کنم--

and I don't think any of us feel that good

و فکر نمی‎کنم هیچکدام از ما چندان حس

about how much time we spend slouched over them.

خوبی داشته باشیم درباره مقدار زمانی که دولا شده روی آنها صرف می‎کنیم.

Fortunately,

خوشبختانه،

the big tech companies seem to agree.

شرکتهای فناوری بزرگ بنظر موافق می‎رسند.

They're actually heavily invested in touch and speech and gesture,

آنها راستش سرمایه گذاری سنگینی را صرف لمس و صحبت و اشاره

and also in senses --

و نیز حسها کرده‎اند--

things that can turn dumb objects, like cups,

چیزهایی که بتواند اشیا کودنی مثل فنجانها را تغییر دهد،

and imbue them with the magic of the Internet,

و آنها را با جادوی اینترنت اشباع کند،

potentially turning this digital cloud

تغییر بالقوه این ابر دیجیتالی

into something we might touch and move.

به چیزی که شاید بتوانیم لمس کنیم یا حرکت دهیم.

The parents in crisis over screen time

والدین نگران درباره کنترل زمانی که فرزندانشان صرف استفاده از تبلتها و تلفنها می‎کنند

need physical digital toys teaching their kids to read,

به اسباب بازیهای دیجیتال نیاز دارند تا به کودکانشان خواندن یاد دهند،

as well as family-safe app stores.

همینطور به فروشگاه‎های برنامه‎های ایمن خانوادگی.

And I think, actually, that's already really happening.

و فکر می‎کنم راستش این اتفاق در حال رخ دادن است.

Reality is richer than screens.

واقعیت غنی‎تر ازصفحات است.

For example, I love books.

برای مثال، من عاشق کتابم.

For me they are time machines -- atoms and molecules bound in space,

برای من آنها ماشیی زمان هسستند-- اتمها و مولکولها در فضا بهم پیوند شده‎اند،

from the moment of their creation to the moment of my experience.

از لحظه‎ خلق‎شان تا لحظه‎ای که نوبت تجربه من می‎رسد.

But frankly,

اما راستش را بخواهید،

the content's identical on my phone.

محتوی در تلفن من یکسان است.

So what makes this a richer experience than a screen?

پس چه چیزی این تجربه را نسبت به صفحه غنی‎تر می‎کند؟

I mean, scientifically.

منظورم از بعد علمی است.

We need screens, of course.

البته به صفات نیاز داریم.

I'm going to show film, I need the enormous screen.

می‎خواهم فیلمی را به شما نشان دهم، به صفحات گنده نیاز دارم.

But there's more than you can do with these magic boxes.

اما با این جعبه‎های جادویی می‎توانید کارهای بیشتری انجام دهید.

Your phone is not the Internet's door bitch.

تلفن ما دریچه لعنتی ورود به اینترنت نیست.

(Laughter)

(خنده)

We can build things -- physical things,

می‎توانیم چیزهای فیزیکی را

using physics and pixels,

با استفاده فیزیک و پیکسل بسازیم

that can integrate the Internet into the world around us.

که بتوانند اینترنت را با جهان اطراف ما یکپارچه کند.

And I'm going to show you a few examples of those.

و مایلم نمونه‎هایی را به شما ارائه کنم.

A while ago, I got to work with a design agency, Berg,

مدتی قبل، باید با یک آژانس طراحی به اسم برگ کار می‎کردم

on an exploration of what the Internet without screens might actually look like.

در تحقیقی درباره این که اینترت بدون صفحات نمایشی چه شکلی می‎تواند باشد.

And they showed us a range ways

و آنها به ما دامنه‎ای از روشها را نشان دادند

that light can work with simple senses and physical objects

که نور می‎تواند با حسهای ساده و اشیای فیزیکی کار کند

to really bring the Internet to life, to make it tangible.

تا به اینترنت حیات لازم را برای قابل لمس بودن ببخشد.

Like this wonderfully mechanical YouTube player.

مثل نمایشگر مکانیکی فوق العاده یوتیوب.

And this was an inspiration to me.

و برایم الهامبخش بود.

Next I worked with the Japanese agency, AQ,

بعدا با آژانس ژاپنی ای کیو کار کردم،

on a research project into mental health.

در پروژه تحقیقی درباره بهداشت روانی.

We wanted to create an object

می‎خواستیم شی را خلق کنیم

that could capture the subjective data around mood swings

که بتواند داده‎های ذهنی در اطراف تغییرات خلق و خویی را ضبط کند

that's so essential to diagnosis.

که در تشخیصهای پزشکی بسیار لازمند.

This object captures your touch,

این شی لمس شما را ضبط می‎کند،

so you might press it very hard if you're angry,

پس شاید موقع عصبانیت خیلی سخت فشارش دهید،

or stroke it if you're calm.

یا موقع آرامش ضربه نرمی بزنید.

It's like a digital emoji stick.

به شکلکهای اموجی میماند.

And then you might revisit those moments later,

و شاید بعدا باز سراغ آن لحظات بروید،

and add context to them online.

و به آنها بصورت آنلاین متن اضافه ‎کنید.

Most of all,

بیشتر از همه،

we wanted to create an intimate, beautiful thing

ما قصد داشتیم چیزی زیبا و صمیمانه خلق کنیم

that could live in your pocket

که بتواند در جیب شما جا خوش کند

and be loved.

و دوستش داشته باشید.

The binoculars are actually a birthday present

دوربینهای دو چشمی راستش کادوی تولد

for the Sydney Opera House's 40th anniversary.

برای ۴۰امین سالگرد خانه اپرای سیدنی است.

Our friends at Tellart in Boston brought over a pair of street binoculars,

دوستانمان در تل‎آرت بوستون یک جفت دوربین دو چشمی مخصوص خیابان را آوردند،

the kind you might find on the Empire State Building,

از آنهایی که احتمالا در ساختمان امپایر استیت بیابید،

and they fitted them with 360-degree views

و آنها را با زاویه ۳۶۰ درجه از دیگر

of other iconic world heritage sights --

چشم اندازهای نمادین به ارث مانده جهان تنظیم کنید.

(Laughter)

(خنده)

using Street View.

با استفاده از استریت ویو گوگل.

And then we stuck them under the steps.

و بعد انها را زیر گامهایمان می‎چسبانیم.

So, they became this very physical, simple reappropriation,

پس تا این حد فیزکی می‎شوند، با جاسازی مجدد ساده،

or like a portal to these other icons.

یا مثل یک درگاه برای این ایکونها.

So you might see Versailles or Shackleton's Hut.

پس احتمالا قادر به دیدن ورسای یا کلبه شکلتن خواهید بود.

Basically, it's virtual reality circa 1955.

اساسا، این واقعیت مجازی تقریبا سال ۱۹۵۵ است.

(Laughter)

(خنده)

In our office we use hacky sacks to exchange URLs.

در دفتر کارمان از توپ کاموایی برای تبادل نشانی‎وب استفاده می‎کنیم.

This is incredibly simple, it's like your Opal card.

بطرز باور نکردنی ساده است، درست مثل کارت اوپَل‌‎تان. ( نوعی کارت که در سیستم حمل و نقل در استرالیا استفاده می‎شود)

You basically put a website on the little chip in here,

اساسا یک وب سایت را در اینجا روی چیپ کوچکی قرار می‎دهید،

and then you do this and ... bosh! --

و بعد این را انجام می‎دهید... بفرمایید!--

the website appears on your phone.

وب سایت روی تلفنتان ظاهر می‎شود.

It's about 10 cents.

حدود ده سنت است.

Treehugger is a project that we're working on

تری‎هاگر پروژه‎ای که با گرامپی سیلر و فینچ

with Grumpy Sailor and Finch, here in Sydney.

اینجا در سیدنی روی آن کار می‎کنیم.

And I'm very excited about what might happen

و بسيار درباره آنچه ممكن است رخ دهد هيجانزده هستم

when you pull the phones apart and you put the bits into trees,

وقتى تلفنها

and that my children might have an opportunity

و اين كه آن بچه ها شايد فرصتى داشته باشند

to visit an enchanted forest guided by a magic wand,

براى ديداد از يك جنگل مسحور شده كه با عصايى جادويى راهنمايى مى شود.

where they could talk to digital fairies and ask them questions,

جايى كه مى توانند با پريهاى ديجيتالى حرف بزنند و از آنها سوال كنند،

and be asked questions in return.

و در عوض هم ازشان سوال پرسيده شود.

As you can see,

همانطور که می‎بینید،

we're at the cardboard stage with this one.

با این در مرحله کارد بورد هستیم.

(Laughter)

(خنده)

But I'm very excited

اما من خیلی هیجانزده‎ام

by the possibility of getting kids back outside without screens,

بخاطر این احتمال که بچه‎ها را بدون صفحات اما بواسطه جادوی قدرتمند

but with all the powerful magic of the Internet at their fingertips.

اینترنت در نوک انگشتانشان به بیرون برگردانیم.

And we hope to have something like this working by the end of the year.

و امیدواریم چیزی مثل این را داشته باشیم که تا آخر سال کار کند.

So let's recap.

پس بگذارید خلاصه کنم.

Humans like natural solutions.

انسانها راه‎حلهای طبیعی را دوست دارند.

Humans love information.

انسانها عاشق اطلاعات هستند.

Humans need simple tools.

انسانها به ابزار ساده نیاز دارند.

These principles should underpin how we design for the future,

این اصولی که باید شالوده نحوه طراحی ما برای آینده باشد،

not just for the Internet.

نه صرفا برای اینترنت.

You may feel uncomfortable about the age of information that we're moving into.

شاید درباره عصر اطلاعاتی که بسویش در حرکتیم احساس ناراحتی می‎کنیم

You may feel challenged, rather than simply excited.

شاید بجای داشتن احساس هیجان صرف حس به چالش کشیده شدن را داشته باشید.

Guess what? Me too.

حدس بزن؟ من هم همینطور.

It's a really extraordinary period of human history.

واقعا دوره خارق‎العاده‎ای از تاریخ بشر است.

We are the people that actually build our world,

ما آدمهایی هستیم که در واقع جهان خود را می‎سازیم،

there are no artificial intelligences...

هوش مصنوعی در کار نیست...

yet.

البته هنوز.

(Laughter)

(خنده)

It's us -- designers, architects, artists, engineers.

این ما هستیم-- طراحها، معمارها، هنرمندان، مهندسها.

And if we challenge ourselves,

و اگر خودمان را به چالش بکشیم،

I think that actually we can have a happy place

فکر کنم راستش بتوانیم جای شادی داشته باشیم

filled with the information we love

پر از اطلاعاتی که دوست داریم

that feels as natural and as simple as switching on lightbulb.

و سرشار از حس عادی بودن دارند و بسادگی روشن کردن لامپ هست.

And although it may seem inevitable,

و اگر چه ممکن است اجتناب‎ناپذیر به نظر بیاید،

that what the public wants is watches and websites and widgets,

چون که افکار عمومی خواستار ساعت و وب سایت و ویت باشد،

maybe we could give a bit of thought to cork and light and hacky sacks.

شاید بتوانیم بخشی از فکرمان را به چوب پنبه و نور و بازیِ «هَکی سَک» دهیم.

Thank you very much.

خیلی از شما متشکرم.

(Applause)

(تشویق)