Trita Parsi: Iran and Israel: Peace is possible

Translator: Uzma Daraman Reviewer: Patcharathanasit Metheewatcharasirichart

"Iran is Israel's best friend,

อิราน คือเพื่อนรักของอิสราเอล

and we do not intend to change our position

และเราไม่เคยคิดจะเปลี่ยนแปลงจุดยืน

in relation to Tehran."

ในความสัมพันธ์ระหว่างเรากับกรุงเตหะราน

Believe it or not, this is a quote

คุณอาจจะไม่เชื่อว่านี้คือคำพูด

from an Israeli prime minister,

จากนายกรัฐมนตรีของอิสราเอล

but it's not Ben-Gurion or Golda Meir

และไม่ใช่ เบน-กูริออน (Ben-Gurion) หรือ โกลดา มาเย (Golda Meir)

from the era of the Shah.

จากสมัยของ ชา (Shah)

It's actually from Yitzhak Rabin.

คำพูดนี้มาจาก ยิทซัก ราบิน (Yitzhak Rabin)

The year is 1987.

เขาพูดในปี 1987

Ayatollah Khomeini is still alive,

ซึ่ง อยาโทลา โคเมเน (Ayatollah Khomeini) ยังมีชีวิตอยู่

and much like Ahmadinejad today,

และเช่นเดียวกับกลุ่มอมาดินเนจ๊าด (Ahmadinejad) ในทุกวันนี้

he's using the worst rhetoric against Israel.

เขาใช้วิธีการพูดใส่ร้ายอิสราเอล

Yet, Rabin referred to Iran

จริงอยู่ ราบิน (Rabin) ต้องการสื่อว่า

as a geostrategic friend.

อิหร่านเป็นประเทศที่สำคัญทางยุทธศาสตร์

Today, when we hear the threats of war

ในทุกวันนี้เมื่อเราได้ยินเรื่องของภัยสงคราม

and the high rhetoric,

และการพูดโจมตีอีกฝ่ายอย่างรุนแรง

we're oftentimes led to believe

เราก็มักจะถูกชักนำให้เชื่อว่า

that this is yet another one of those unsolvable

นี้คืออีกหนึ่งปัญหาความขัดแย้งในตะวันออกกลาง

Middle Eastern conflicts

ที่มีสาเหตุมาตั้งแต่สมัยแบ่งแยกอาณาเขต

with roots as old as the region itself.

และไม่มีทางที่จะแก้ไขมันได้

Nothing could be further from the truth,

ซึ่งมันไม่จริงเลย

and I hope today to show you why that is.

และในวันนี้ ผมจะแสดงให้ทุกคนเห็นว่า ทำไมมันถึงไม่จริง

The relations between the Iranian and the Jewish people

อันที่จริงตามประวัติศาสตร์

throughout history has actually been quite positive,

ชาวอิหร่านกับชาวยิวมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันเป็นส่วนมาก

starting in 539 B.C.,

ตั้งแต่ 539 ปีก่อนคริสต์ศักราช

when King Cyrus the Great of Persia

เมื่อกษัตริย์ไซรัส (Cyrus) แห่งอาณาจักรเปอร์เซีย

liberated the Jewish people from their Babylonian captivity.

ปลดปล่อยชาวยิว จากการตกเป็นเชลยของชาวบาบิโลน

A third of the Jewish population

ประชากรชาวยิว 1 ใน 3

stayed in Babylonia.

ยังคงอยู่ในอาณาจักรบาบิโลน

They're today's Iraqi Jews.

ในปัจจุบันพวกเขาคือชาวอิรัก-ยิว

A third migrated to Persia.

อีก 1 ใน 3 ย้ายที่อยู่อาศัยไปเปอร์เซีย

They're today's Iranian Jews,

ในปัจจุบันพวกเขาคือชาวอิหร่าน-ยิว

still 25,000 of them living in Iran,

ซึ่งปัจจุบันมีประชากรทั้งหมด 25,000 คน ที่ยังอยู่ในอิหร่าน

making them the largest Jewish community

ทำให้พวกเขาเป็นชุมชนชาวยิวที่ใหญ่ที่สุด

in the Middle East outside of Israel itself.

ในบริเวณตะวันออกกลาง นอกประเทศอิสราเอล

And a third returned to historic Palestine,

กลุ่ม 1 ใน 3 สุดท้ายได้กลับมายังปาเลสไตน์

did the second rebuilding of the Temple in Jerusalem,

ทำการก่อสร้างวิหารแห่งกรุงเยรูซาเล็มขึ้นอีกครั้ง

financed, incidentally, by Persian tax money.

ด้วยเงินภาษีจากเปอร์เซีย

But even in modern times,

และในโลกสมัยใหม่

relations have been close at times.

ความสัมพันธ์เองก็ยังคงแน่นแฟ้น

Rabin's statement was a reflection

คำพูดของนาย ราบิน (Rabin) ได้สะท้อนให้เห็น

of decades of security and intelligence collaboration

ถึงการร่วมมือกันทางด้านความมั่นคง และด้านข่าวกรองที่ยาวนานหลายสิบปี

between the two, which in turn

ระหว่างทั้งสองประเทศซึ่งเกิดจาก

was born out of perception of common threats.

การที่มีภัยคุกคามร่วมกัน

Both states feared the Soviet Union

ทั้ง 2 ประเทศต่างกลัวสหภาพโซเวียต

and strong Arab states such as Egypt and Iraq.

และรัฐอาหรับที่เข้มแข็ง เช่น อียิปต์และอิรัก

And, in addition, the Israeli doctrine of the periphery,

ยิ่งไปกว่านั้น อิสราเอลยังมีแผนการสร้างพันธมิตรทางศาสนา

the idea that Israel's security was best achieved

โดยเชื่อว่าความมั่นคงของอิสราเอลจะเกิดขึ้น

by creating alliances with the non-Arab states

จากการเป็นพันธมิตรกับรัฐที่ไม่อยู่ฝ่ายอาหรับ

in the periphery of the region

ในบริเวณตะวันออกกลาง

in order to balance the Arab states in its vicinity.

เพื่อถ่วงดุลอำนาจกับรัฐอาหรับในบริเวณใกล้เคียง

Now, from the Shah's perspective, though,

ในมุมมองของ ชา (Shah) แล้ว

he wanted to keep this as secret as possible,

เขาอยากที่จะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับให้มากที่สุด

so when Yitzhak Rabin, for instance,

เช่น เมื่อยิทซัก ราบิน

traveled to Iran in the '70s,

เดินทางมายังประเทศอิหร่านในช่วง 70

he usually wore a wig

เขาต้องใส่วิก

so that no one would recognize him.

เพื่อไม่ให้มีใครจำเขาได้

The Iranians built a special tarmac

ทางฝั่งอิหร่านเองก็สร้างทางลงเครื่องบินพิเศษ

at the airport in Tehran, far away from the central terminal,

ในสนามบินเตหะรานไกลจากตัวสนามบินหลัก

so that no one would notice the large number

เพื่อไม่ให้มีใครสังเกตว่ามีเครื่องบินจำนวนมาก

of Israeli planes shuttling between Tel Aviv and Tehran.

ของอิสราเอลบินไปๆ มาๆ ระหว่างกรุงเท อะวีฟ กับ กรุงเตหะราน

Now, did all of this end with the Islamic revolution

แล้วความสัมพันธ์ทั้งหมดนี้จบไป ตอนปฏิวัติศาสนาอิสลาม

in 1979?

ในปี1979 ไหม?

In spite of the very clear anti-Israeli ideology

ถึงแม้ว่าระบบการปกครองแบบใหม่

of the new regime, the geopolitical logic

จะมีค่านิยมรังเกียจอิสราเอลอย่างชัดเจน

for their collaboration lived on,

แต่ความร่วมมือเพื่อความมั่นคงยังคงมีอยู่

because they still had common threats.

เพราะทั้งคู่ยังมีภัยคุกคามร่วมกัน

And when Iraq invaded Iran in 1980,

และเมื่ออิรักบุกรุกอิหร่านในปี 1980

Israel feared an Iraqi victory

อิสราเอลกลัวว่าอิรักจะชนะ

and actively helped Iran by selling it arms

จึงช่วยเหลืออิหร่านด้วยการขายอาวุธให้

and providing it with spare parts

และยังสนับสนุนอะไหล่ให้

for Iran's American weaponry

สำหรับอาวุธของอิหร่านที่มาจากอเมริกา

at a moment when Iran was very vulnerable

อิหร่านในขณะนั้นกำลังอ่อนแออย่างมาก

because of an American arms embargo

เพราะอเมริกาห้ามค้าอาวุธกับอิหร่าน

that Israel was more than happy to violate.

แต่อิสราเอลก็ยินดีที่จะฝ่าฝืนข้อห้ามนั้น

In fact, back in the 1980s,

อันที่จริงย้อนกลับไปในปี 1980

it was Israel that lobbied Washington

อิสราเอลนี้ละ ที่ล็อบบี้อเมริกา

to talk to Iran, to sell arms to Iran,

ให้ติดต่อกับอิหร่าน ขายอาวุธให้กับอิหร่าน

and not pay attention to Iran's anti-Israeli ideology.

และมองข้ามค่านิยมรังเกียจอิสราเอลของอิหร่าน

And this, of course, climaxed

และนี้กลายเป็นจุดสำคัญ

in the Iran-Contra scandal of the 1980s.

ของคดีอื้อฉาว Iran-Contra ในปี1980

But with the end of the Cold War

แต่เมื่อสิ้นสุดยุคสงครามเย็น

came also the end of the Israeli-Iranian cold peace.

ความสงบระหว่างอิสราเอลและอิหร่านก็ถึงจุดสิ้นสุดเหมือนกัน

Suddenly, the two common threats

เพราะจู่ๆ ภัยคุกคามสำคัญ 2 อย่าง

that had pushed them closer together throughout decades,

ที่ทำให้ทั้ง 2 ประเทศต้องสนิทกันหลายสิบปี

more or less evaporated.

ได้สลายไป

The Soviet Union collapsed,

สหภาพโซเวียตล่มสลาย

Iraq was defeated,

อิรักพ่ายแพ้สงคราม

and a new environment was created in the region

และสิ่งแวดล้อมใหม่ๆ เกิดขึ้นในพื้นที่นี้

in which both of them felt more secure,

ทำให้ประเทศทั้ง 2 รู้สึกมั่นคงขึ้น

but they were also now left unchecked.

แต่ในขณะเดียวกัน ทั้ง 2 ประเทศก็ไม่มีใครมาถ่วงดุลอำนาจ

Without Iraq balancing Iran,

เมื่ออิหร่านไม่มีอิรักมาถ่วงดุล

Iran could now become a threat,

ก็อาจจะเป็นภัยคุกคามใหม่ได้

some in Israel argued.

เรื่องนี้เป็นที่ถกเถียงกันในอิสราเอล

In fact, the current dynamic

ความจริงแล้วความไม่สงบ

that you see between Iran and Israel

ที่คุณเห็นระหว่างอิหร่านกับอิสราเอล

has its roots more so

มีสาเหตุมาจาก

in the geopolitical reconfiguration of the region

การปรับเปลี่ยนสภาวะทางการเมือง ในภูมิภาคตะวันออกกลาง

after the Cold War

หลังสิ้นสุดสงครามเย็น

than in the events of 1979,

มากกว่าเหตุการณ์ที่เกิดในปี 1979

because at this point, Iran and Israel

เพราะเมื่อสงครามเย็นจบลงอิหร่านกับอิสราเอล

emerge as two of the most powerful states in the region,

ได้กลายเป็น 2 รัฐที่แข็งแกร่งที่สุดในภูมิภาคนี้

and rather than viewing each other

และแทนที่จะมองซึ่งกันและกัน

as potential security partners,

ว่าสามารถร่วมมือกันเพื่อความมั่นคงได้

they increasingly came to view each other

ทั้ง 2 รัฐกลับมองซึ่งกันและกัน

as rivals and competitors.

เป็นศัตรูและคู่แข่งอย่างรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

So Israel, who in the 1980s

ดังนั้นอิสราเอลที่ในช่วงปี 1980

lobbied for and improved U.S.-Iran relations

เคยได้พยายามล็อบบี้ และพัฒนาความสัมพันธ์ของอเมริกากับอิหร่าน

now feared a U.S.-Iran rapprochement,

กลับกลัวการสร้างสัมพันธ์ ระหว่างอเมริกากับอิหร่านในปัจจุบัน

thinking that it would come

โดยคิดว่ามันอาจจะ

at Israel's security interests' expense,

กลายเป็นภัยคุกคามได้ในอนาคต

and instead sought to put Iran

อิสราเอลจึงพยายาม

in increased isolation.

ที่จะทำให้อิหร่านปิดประเทศมากขึ้น

Ironically, this was happening at a time

ซึ่งทั้งหมดเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่

when Iran was more interested

อิหร่านให้ความสนใจ

in peacemaking with Washington

ในการสร้างสันติภาพกับทางอเมริกา

than to see to Israel's destruction.

มากกว่าการทำลายอิสราเอล

Iran had put itself in isolation

อิหร่านได้ปิดประเทศลง

because of its radicalism,

เพราะลัทธินิยมความรุนแรงในประเทศ

and after having helped the United States indirectly

และหลังจากได้ช่วยอเมริกาอย่างอ้อมๆ

in the war against Iraq in 1991,

ในสงครามกับอิรักในปี 1991

the Iranians were hoping

ชาวอิหร่านต่างก็หวังว่า

that they would be rewarded by being included

พวกเขาจะได้รับการตอบแทนด้วยการ

in the post-war security architecture of the region.

ถูกรวมเข้าในแผนการสร้างความมั่นคง ในพื้นที่นี้หลังจากจบสงคราม

But Washington chose to ignore Iran's outreach,

แต่ทางวอชิงตัน เลือกที่จะไม่สนใจความช่วยเหลือจากอิหร่าน

as it would a decade later in Afghanistan,

เหมือนกันกับสงครามอัฟกานิสถานในอีกสิบปีให้หลัง

and instead moved to intensify Iran's isolation,

และเลือกที่จะเพิ่มความเข้มข้นในการโดดเดี่ยวอิหร่าน

and it is at this point, around 1993, '94,

และด้วยเหตุนี้ ในช่วงระหว่าง 1993-1994

that Iran begins to translate

ที่อิหร่านเริ่มปรับเอา

its anti-Israeli ideology

อุดมการณ์เหยียดอิสราเอล

into operational policy.

เข้าเป็นนโยบายในการปฏิบัติ

The Iranians believed that whatever they did,

อิหร่านเชื่อว่าไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไร

even if they moderated their policies,

ต่อให้ดำเนินนโยบายที่เป็นกลางก็ตาม

the U.S. would continue to seek Iran's isolation,

อเมริกาก็จะยังคงโดเดี่ยวประเทศอิหร่านต่อไป

and the only way Iran could compel Washington

และหนทางเดียวที่อิหร่านจะทำให้อเมริกา

to change its position was by imposing a cost

เปลี่ยนจุดยืนในเรื่องนี้ก็ด้วยการกำหนดบทลงโทษ

on the U.S. if it didn't.

ให้แก่อเมริกาในกรณีที่ไม่เปลี่ยนจุดยืน

The easiest target was the peace process,

เป้าหมายที่ง่ายที่สุดคือกระบวนการทางสันติภาพ

and now the Iranian ideological bark

และเมื่ออุดมการณ์ของอิหร่านเริ่มออกลวดลาย

was to be accompanied by a nonconventional bite,

ผสมเข้ากับการก่อการร้าย

and Iran began supporting extensively

อิหร่านจึงเริ่มสนับสนุน

Palestinian Islamist groups that it previously

พวกกลุ่มก่อการร้ายอิสลามชาวปาเลสไตน์

had shunned.

ที่ก่อนหน้านี้หลบซ่อนตัวอยู่อย่างเต็มที่

In some ways, this sounds paradoxical,

มันอาจฟังดูขัดแย้ง

but according to Martin Indyk

แต่อ้างอิงจาก มาร์ติน อินดิก (Martin Indyk)

of the Clinton administration,

ในรัฐบาลของคลินตัน (Clinton)

the Iranians had not gotten it entirely wrong,

อิหร่านไม่ได้เข้าใจผิดไปซะทั้งหมด

because the more peace there would be

เพราะยิ่งสันติภาพระหว่างอิสราเอลและปาเลสไตน์

between Israel and Palestine,

เกิดขึ้นมาเท่าไหร่

the U.S. believed, the more Iran would get isolated.

อเมริกาเชื่อว่านั้นจะยิ่งทำให้อิหร่านถูกโดดเดี่ยวมากยิ่งขึ้น

The more Iran got isolated, the more peace there would be.

หรือ ยิ่งอิหร่านถูกโดดเดี่ยวมากเท่าไหร่ สันติภาพก็จะมีมากขึ้น

So according to Indyk, and these are his words,

เพราะฉะนั้นอ้างอิงจากคำพูดของ อินดิก

the Iranians had an interest to do us in

อิหร่านให้ความสนใจใน

on the peace process

กระบวนการสันติภาพ

in order to defeat our policy of containment.

ก็เพื่อล้มนโยบายการควบรวมเป็นหนึ่งเดียว

To defeat our policy of containment,

เพื่อโค่นล้มนโยบายควบรวมเป็นหนึ่งเดียว

not about ideology.

ไม่เกี่ยวข้องกับอุดมการณ์

But throughout even the worst times of their entanglement,

และแม้ในช่วงที่ย่ำแย่ที่สุดของความสัมพันธ์

all sides have reached out to each other.

ทุกฝ่ายต่างก็ยังพยายามจะสร้างสัมพันธ์กับฝ่ายอื่นๆ

Netanyahu, when he got elected in 1996,

นีทานยาฮู (Netanyahu) เมื่อได้รับเลือกตั้งในปี 1996

reached out to the Iranians to see

ได้สานสัมพันธ์กับอิหร่าน เพื่อหาว่า

if there were any ways that

มีวิธีการไหนไหมที่

the doctrine of the periphery could be resurrected.

แผนการสร้างพันธมิตรทางศาสนา จะสามารถนำกลับมาใช้ใหม่

Tehran was not interested.

แต่ทาง อิหร่านไม่มีความสนใจ

A few years later, the Iranians sent

อีกไม่กี่ปีถัดมาอิหร่านก็ได้ส่ง

a comprehensive negotiation proposal to the Bush administration,

ข้อเสนอขอประนีประนอมกับทางรัฐบาลของบุช (Bush)

a proposal that revealed that there was some potential

ข้อเสนอที่พบว่ามีโอกาส

of getting Iran and Israel back on terms again.

ที่จะทำให้อิหร่านกับอิสราเอลกลับมาสานสัมพันธ์กันอีกครั้ง

The Bush administration did not even respond.

แต่รัฐบาลของบุชไม่แม้แต่จะตอบอะไรกลับไป

All sides have never missed an opportunity

ทุกๆฝ่ายไม่เคยที่จะพลาดโอกาส

to miss an opportunity.

ที่จะพลาดโอกาส

But this is not an ancient conflict.

แต่นี้ไม่ใช่ความขัดแย้งมาแต่โบราณ

This is not even an ideological conflict.

นี้มันไม่ใช่เรื่องความขัดแย้งทางอุดมการณ์

The ebbs and flows of hostility

การขึ้นๆลงๆของความเป็นศัตรูกัน

have not shifted with ideological zeal,

ไม่ได้เกิดขึ้นจากการยึดมั่นในอุดมการณ์

but rather with changes in the geopolitical landscape.

แต่เกิดจากการเปลี่ยนแปลงทางสภาพการเมืองในภูมิภาค

When Iran and Israel's security imperatives

เมื่อสถานการณ์ความมั่นคงของอิหร่านและอิสราเอล

dictated collaboration, they did so

บีบให้ทั้งสองต้องร่วมมือกัน ทั้งสองก็ทำ

in spite of lethal ideological opposition to each other.

แทนที่จะโจมตีใส่กันด้วยอุดมการณ์ที่แตกต่างกัน

When Iran's ideological impulses collided

ในเวลาที่อุดมการณ์ของอิหร่านขัดแย้ง

with its strategic interests,

กับแผนยุทธศาสตร์ที่สำคัญ

the strategic interests always prevailed.

แผนยุทธศาสตร์นั้นก็จะชนะเสมอ

This is good news, because it means

ซึ่งนี้เป็นข่าวดีเพราะมันหมายความว่า

that neither war nor enmity

ไม่ว่าจะสงครามหรือความเป็นศัตรูต่อกัน

is a foregone conclusion.

ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

But some want war.

แม้จะจริงอยู่ที่ว่าบางคนต้องการสงคราม

Some believe or say that it's 1938,

บางคนเชื่อ หรือกว่าวว่าในปี 1938

Iran is Germany,

อิหร่าน คือ เยอรมันนี

and Ahmadinejad is Hitler.

และ อามาดินเนจาด (Ahmadinejad) คือ ฮิตเลอร์ (Hitler)

If we accept this to be true,

ถ้าเรายอมรับว่ามันเป็นความจริง

that indeed it is 1938, Iran is Germany,

ว่าในปี 1938 อิหร่านคือ เยอรมันนี

Ahmadinejad is Hitler,

อามาดินเนจาด คือ ฮิตเลอร์

then the question we have to ask ourself is,

คำถามที่เราจะต้องถามตัวเอาเองคือ

who wishes to play the role of Neville Chamberlain?

ใครต้องการที่จะเป็น เนวิวล์ เชมเบอรเลน (Neville Chamberlain)

Who will risk peace?

คนไหนคือคนที่จะเอาสันติภาพไปเสี่ยง

This is an analogy that is deliberately aimed

มันเป็นการเปรียบเทียบที่พุ่งเป้าไปที่

at eliminating diplomacy,

การทำลายความสัมพันธ์ทางการฑูต

and when you eliminate diplomacy,

และเมื่อคุณทำลายมันแล้ว

you make war inevitable.

คุณก็ทำให้สงครามเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

In an ideological conflict, there can be no truce,

ในความขัดแย้งทางอุดมการณ์มันจะไม่มีการพักรบ

no draw, no compromise,

ไม่มีการถอนตัว ไม่มีการประนีประนอม

only victory or defeat.

มีแค่ชนะหรือแพ้เท่านั้น

But rather than making war inevitable

แต่แทนที่เราจะทำให้เกิดสงคราม

by viewing this as ideological,

โดยการมองว่าเป็นเรื่องของอุดมการณ์ที่ต่างกัน

we would be wise to seek ways

เราควรจะมองหาหนทาง

to make peace possible.

ที่ทำให้เกิดสันติภาพมากกว่า

Iran and Israel's conflict is a new phenomenon,

ความขัดแย้งระหว่างอิหร่านและอิสราเอลเป็นเรื่องใหม่

only a few decades old

ที่มีอายุแค่ไม่กี่ 10 ปี

in a history of 2,500 years,

ในประวัติศาสตร์ 2500 ปี

and precisely because its roots are geopolitical,

และมีสาเหตุที่แท้จริงเป็นเรื่องของการเมืองในภูมิภาค

it means that solutions can be found,

หมายความว่าเราสามารถค้นพบทางออกได้

compromises can be struck,

ข้อตกลงหรือการประนีประนอมสามารถเกิดขึ้นได้

however difficult it yet may be.

ไม่ว่ามันจะยากเย็นสักเท่าไหร่ก็ตาม

After all, it was Yitzhak Rabin himself who said,

ท้ายที่สุดนี้ ก็เป็นคำพูดของ ยิทซัก ราบิน เองทีพูดว่า

"You don't make peace with your friends.

"เราไม่สร้างสันติภาพกับเพื่อน

You make it with your enemies."

เราสร้างมันกับศัตรูของเรา"

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)