Trita Parsi: Iran and Israel: Peace is possible

تريتا پارسى: ايران و اسراييل: صلح ممكن است

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

"Iran is Israel's best friend,

"ايران بهترين دوست اسراييل است،

and we do not intend to change our position

و ما تمايلى نسبت به تغيير موضعمان

in relation to Tehran."

نسبت به تهران نداريم. "

Believe it or not, this is a quote

باور كنيد يا نه، اين نقل قولى

from an Israeli prime minister,

از يك نخست وزير اسراييلى است،

but it's not Ben-Gurion or Golda Meir

اما اين حرف بن گوريون يا گلدا ماير

from the era of the Shah.

از دوره شاه نيست،

It's actually from Yitzhak Rabin.

راستش مال اسحاق رابين است.

The year is 1987.

در سال ١٩٨٧.

Ayatollah Khomeini is still alive,

آيت الله خمينى هنوز زنده‌‌ است،

and much like Ahmadinejad today,

و با شباهتى بسيار به احمدى‌‌نژاد امروز،

he's using the worst rhetoric against Israel.

از بدترين الفاظ عليه اسراييل استفاده مى‌‌كند.

Yet, Rabin referred to Iran

با اينحال، رابين به ايران بعنوان

as a geostrategic friend.

دوست ژئواستراتژيك خود (سياجغرافيا) اشاره مى‌‌كند.

Today, when we hear the threats of war

امروزه، وقتى تهديدهاى جنگ و الفظ تند

and the high rhetoric,

را مى‌‌شنويم،

we're oftentimes led to believe

ما اغلب به سوى اين باور هدايت مى‌‌شويم

that this is yet another one of those unsolvable

كه اين هم يكى ديگر از آن مناقشات

Middle Eastern conflicts

حل نشدنى خاورميانه‌‌ست

with roots as old as the region itself.

با ريشه‌‌هايى به قدمت خود منطقه.

Nothing could be further from the truth,

هيچ چيزى نمى‌‌تونست از حقيقت انقدر دور باشد،

and I hope today to show you why that is.

و اميدوارم امروز بتوانم دليل آن را به شما نشان دهم.

The relations between the Iranian and the Jewish people

رابطه بين ايرانيان و قوم يهود

throughout history has actually been quite positive,

در كل تاريخ كه از سال ٥٣٩ قبل از ميلاد مسيح شروع مى‌‌شود

starting in 539 B.C.,

راستش كاملاً مثبت بوده است،

when King Cyrus the Great of Persia

از زمانى كه كوروش كبير پادشاه پارس

liberated the Jewish people from their Babylonian captivity.

قوم يهود را از اسارت بابليها آزاد كرد.

A third of the Jewish population

يك سوم جمعيت يهودى

stayed in Babylonia.

در بابل ماندند.

They're today's Iraqi Jews.

آنها امروزه يهوديهاى عراقى هستند.

A third migrated to Persia.

يك سوم آنها به پارس مهاجرت كردند.

They're today's Iranian Jews,

آنها امروزه يهوديان ايرانى هستند،

still 25,000 of them living in Iran,

هنوز ٢٥٫٠٠٠ نفر از آنها در ايران زندگى مى‌‌كنند،

making them the largest Jewish community

كه بزرگترين جامعه يهودى در

in the Middle East outside of Israel itself.

خاورميانه را در خارج از خود اسراييل مى‌‌سازند.

And a third returned to historic Palestine,

و يك سوم به فلسطين تاريخى بازگشتند،

did the second rebuilding of the Temple in Jerusalem,

دومين باسازى معبد را در بيت المقدس انجام دادند،

financed, incidentally, by Persian tax money.

كه آن هم با پول ماليات پارسى‌‌ها پشتيبانى مالى مى‌شد.

But even in modern times,

اما حتى در دوران جديد،

relations have been close at times.

روابط در همه زمانها نزديك بوده است.

Rabin's statement was a reflection

اظهارات رابين منعكس كننده

of decades of security and intelligence collaboration

دهها سال امنيت و همكارى هوشمندانه

between the two, which in turn

بين اين دو است،كه بنوبت

was born out of perception of common threats.

با آگاهى از تهديدات مشترك حاصل شده است.

Both states feared the Soviet Union

هر دو دولت،از اتحاديه جماهير شوروى

and strong Arab states such as Egypt and Iraq.

و كشورهاى قوى عربى از قبيل مصر و عراق مى‌‌ترسيدند.

And, in addition, the Israeli doctrine of the periphery,

و علاوه بر اين،با دكترين اسراييل درباره محدود كردن،

the idea that Israel's security was best achieved

اين ايده‌‌ كه امنيت اسراييل به بهترين نحو از طريق

by creating alliances with the non-Arab states

ايجاد اتحاد با دولت‌‌هاى غير عرب

in the periphery of the region

در محدود كردن منطقه حاصل مى‌‌شود

in order to balance the Arab states in its vicinity.

تا دولتهاى عربى در مجاورتش را در توازن نگاه دارد.

Now, from the Shah's perspective, though,

خب، از ديدگاه شاه هم همينطور بود، گر چه

he wanted to keep this as secret as possible,

او مى‌‌خواست اين را تا حد امكان بعنوان يك راز حفظ كند،

so when Yitzhak Rabin, for instance,

بنابراين زمانيكه اسحاق رابين، براى مثال،

traveled to Iran in the '70s,

در دهه ١٩٧٠ به ايران سفر كرد،

he usually wore a wig

معمولاً كلاه گيس مى‌‌پوشيد

so that no one would recognize him.

تا كسى او را نشناسد.

The Iranians built a special tarmac

ايرانيها جاده آسفالته سنگفرشى مخصوصى

at the airport in Tehran, far away from the central terminal,

را در فرودگاه تهران، بدور از ترمينال مركزى ساختند،

so that no one would notice the large number

تا به اين ترتيب كسى نتواند متوجه شمار زياد

of Israeli planes shuttling between Tel Aviv and Tehran.

هواپيماهاى اسراييلى شود كه بين تل‌‌آويو و تهران آمد و شد مى‌‌كردند.

Now, did all of this end with the Islamic revolution

و آيا بعداً با وقوع انقلاب اسلامى در ١٩٧٩ همه اينها

in 1979?

تمام شدند؟

In spite of the very clear anti-Israeli ideology

على رغم ايدلوژى بسيار شفاف ضد اسراييلى

of the new regime, the geopolitical logic

رژيم جديد، منطق ژئوپلتيكى

for their collaboration lived on,

براى همكاريشان همچنان ادامه يافت،

because they still had common threats.

چون هنوز تهديدات مشتركى داشتند.

And when Iraq invaded Iran in 1980,

و هنگامى عراق به ايران در ١٩٨٠ حمله كرد،

Israel feared an Iraqi victory

اسراييل كه از پيروزى عراق مى‌‌ترسيد

and actively helped Iran by selling it arms

فعالانه به ايران با فروش سلاحهايش به آن

and providing it with spare parts

و تامين قطعات يدكى براى تسليهات

for Iran's American weaponry

آمريكايى ايران كمك كرد

at a moment when Iran was very vulnerable

آنهم در زمانى كه ايران به سبب ممنوعيت سلاحهاى

because of an American arms embargo

آمريكايى بسيار آسيب پذير بود

that Israel was more than happy to violate.

در صورتيكه اسراييل از تخطئى كردن از آن هم بسيار شادمان بود.

In fact, back in the 1980s,

در واقع، در بازگشت به دهه ١٩٨٠،

it was Israel that lobbied Washington

اين اسراييل بود كه با واشنگتن لابى كرد

to talk to Iran, to sell arms to Iran,

تا با ايران مذاكره كند، به ايران سلاح بفروشد،

and not pay attention to Iran's anti-Israeli ideology.

و به ايدلوژى ضد اسراييلى ايران توجهى نكند.

And this, of course, climaxed

و اين البته، در رسوايى ايران- كنترا

in the Iran-Contra scandal of the 1980s.

در دهه ١٩٨٠ به اوج خود رسيد.

But with the end of the Cold War

اما با اتمام جنگ سرد

came also the end of the Israeli-Iranian cold peace.

صلح سرد ايرانى- اسراييلى نيز به پايان رسيد.

Suddenly, the two common threats

ناگهان، دو تهديد مشتركى

that had pushed them closer together throughout decades,

كه آنها را طى دهه‌‌ها بهم نزديك‌‌تر كرده بود،

more or less evaporated.

كمابيش برباد رفته بود.

The Soviet Union collapsed,

اتحاديه جماهير شوروى فروپاشيده بود،

Iraq was defeated,

عراق شكست خورده بود،و

and a new environment was created in the region

و محيطى جديد در منطقه خلق شده بود

in which both of them felt more secure,

كه در آن هر دوشان احساس امنيت بيشترى مى‌كرد،

but they were also now left unchecked.

اما اكنون آنها نيز بدون محدوديت مانده بودند.

Without Iraq balancing Iran,

بدون عراقى كه ايران را به توازن برساند،

Iran could now become a threat,

ايران اكنون مى‌‌توانست خود تهديدى باشد،

some in Israel argued.

برخى در اسراييل مدعى شدند.

In fact, the current dynamic

در واقع، جريان كنونى

that you see between Iran and Israel

كه بين ايران و اسراييل مشاهد مى‌‌كنيد

has its roots more so

ريشه‌‌هايش راخيلى بيشتر

in the geopolitical reconfiguration of the region

در پيكربندى دوباره ژئوپلتيكى (سياجغرافيايى) منطقه

after the Cold War

پس از جنگ سرد دارد

than in the events of 1979,

تا حوادث بعدى ١٩٧٩،

because at this point, Iran and Israel

زيرا در اين مرحله، ايران و اسراييل

emerge as two of the most powerful states in the region,

بعنوان دو حكومت بسيار قوى در منطقه ظاهر شدند،

and rather than viewing each other

و در عوض ديدن يكديگر بعنوان

as potential security partners,

شركاى بالقوه امنيتى،

they increasingly came to view each other

آنها بطور فزاينده‌‌اى يكديگر را بعنوان

as rivals and competitors.

حريفان و رقباى يكديگر ديدند.

So Israel, who in the 1980s

بنابراين اسراييل، كسى كه در دهه ١٩٨٠

lobbied for and improved U.S.-Iran relations

براى ايران و در جهت بهبود روابط ايران و ايالات متحده پادرميانى كرد

now feared a U.S.-Iran rapprochement,

اكنون از ايجاد روابط حسنه بين ايران و آمريكا مى‌‌ترسيد،

thinking that it would come

با اين فكر كه به قيمت منافع

at Israel's security interests' expense,

امنيتى اسراييل تمام مى‌‌شد،

and instead sought to put Iran

و بجايش تلاش كرد تا ايران را در

in increased isolation.

انزاوى بيشترى قرار دهد.

Ironically, this was happening at a time

جالب اينكه، اين زمانى اتفاق ميفتاد

when Iran was more interested

كه ايران علاقمندى بيشترى به

in peacemaking with Washington

سازش با واشنگنتن داشت

than to see to Israel's destruction.

تا اينكه ميل به نابودى اسراييل داشته باشد.

Iran had put itself in isolation

ايران خودش را بخاطر

because of its radicalism,

افراط گرايى در انزوا قرار داده بود،

and after having helped the United States indirectly

و پس از انجام كمك غيرمستقيم به ايالات متحده آمريكا

in the war against Iraq in 1991,

در جنگ عليه عراق در ١٩٩١،

the Iranians were hoping

ايرانيها اميدوار بودند

that they would be rewarded by being included

كه آنها با دخالت داده شدن در معمارى امنيتى

in the post-war security architecture of the region.

منطقه پس از جنگ پاداش بگيرند.

But Washington chose to ignore Iran's outreach,

اما انتخاب واشنگتن ناديده گرفتن گسترش ايران بود،

as it would a decade later in Afghanistan,

همانطور كه يك دهه بعد در افغانستان اتفاق افتاد،

and instead moved to intensify Iran's isolation,

و در عوض به منزوى كردن هر چه بيشتر ايران اقدام كرد،

and it is at this point, around 1993, '94,

در اينجاست، تقريباً سالهاى ١٩٩٤- ١٩٩٣،

that Iran begins to translate

كه ايران شروع به ترجمه

its anti-Israeli ideology

ايدلوژى ضد اسراييلى خود به

into operational policy.

سياست عملياتى مى‌‌كند.

The Iranians believed that whatever they did,

ايرانيها برا اين باور بودند كه هر آنچه انجام دهند،

even if they moderated their policies,

و حتى اگر سياستهايشان را متعادل كنند،

the U.S. would continue to seek Iran's isolation,

آمريكا باز به اقدامش براى منزوى كردن ايران ادامه ميدهد،

and the only way Iran could compel Washington

و تنها راهى كه ايران مى‌‌توانست واشنگتن را وادار

to change its position was by imposing a cost

به تغيير موضعش كند از طريق تحميل هزينه

on the U.S. if it didn't.

به آمريكا بود.

The easiest target was the peace process,

آسانترين هدف روند صلح بود،

and now the Iranian ideological bark

اكنون واغ واغ ايدلوژيكى ايرانيها

was to be accompanied by a nonconventional bite,

با يك گاز غيرمتعارف همراه شده بود،

and Iran began supporting extensively

و ايران شروع به پشتيبانى شديد از

Palestinian Islamist groups that it previously

گروههاى اسلامى فلسطينى كرد كه پيش از اين

had shunned.

اجتناب كرده بود.

In some ways, this sounds paradoxical,

از برخى جهات، اين حركت ضدو نقيض به نظر مى‌‌رسد،

but according to Martin Indyk

اما به نظر مارتين اينديك

of the Clinton administration,

از دولت كلينتون

the Iranians had not gotten it entirely wrong,

ايرانيها كاملاً هم درباره آن اشتباه نكرده بودند،

because the more peace there would be

زيرا به باور ايالات متحده

between Israel and Palestine,

با منزوى شدن بيشتر ايران

the U.S. believed, the more Iran would get isolated.

صلح بيشترى بين اسراييل و فلسطين بوجود ميامد.

The more Iran got isolated, the more peace there would be.

هر چه ايران بيشتر منزوى مى‌‌شد، صلح بيشترى وجود مى‌‌داشت.

So according to Indyk, and these are his words,

بنابراين طبق نظر اينديك، و اينها كلمات او هستند،

the Iranians had an interest to do us in

ايرانيها علاقه دارند به خدمت ما در

on the peace process

روند صلح برسند

in order to defeat our policy of containment.

تا به اين ترتيب سياست محدود كننده ما را شكست دهند.

To defeat our policy of containment,

براى شكست سياست محدود نگهداشتن‌‌مان،

not about ideology.

نه درباره ايدلوژى.

But throughout even the worst times of their entanglement,

اما حتى در طى بدترين دوران درگيريهايشان،

all sides have reached out to each other.

همه طرفين به سوى هم دست دراز كرده‌‌اند.

Netanyahu, when he got elected in 1996,

نتانياهو، زمانى كه در ١٩٩٦ انتخاب شد،

reached out to the Iranians to see

دستش را به سوى ايرانيها دراز كرد تا ببيند

if there were any ways that

آيا راهى وجود داشت كه

the doctrine of the periphery could be resurrected.

كه بتوان دكترين محيطى را از نو احيا كرد.

Tehran was not interested.

تهران علاقمند نبود.

A few years later, the Iranians sent

چند سال بعد، ايرانيها

a comprehensive negotiation proposal to the Bush administration,

پيشنهاد مذاكره جامعى را براى دولت بوش فرستادند،

a proposal that revealed that there was some potential

پيشنهادى كه آشكار مى‌‌كرد پتانسيل براى

of getting Iran and Israel back on terms again.

از سرگيرى روابط بين اسراييل و ايران وجود دارد.

The Bush administration did not even respond.

دولت بوش حتى پاسخ نداد.

All sides have never missed an opportunity

همه طرفها هيچگاه فرصتى را براى از دست دادن

to miss an opportunity.

يك فرصت از دست نداده‌‌اند.

But this is not an ancient conflict.

اما اين يك مناقشه ديرينه نيست.

This is not even an ideological conflict.

حتى مناقشه ايدلوژيكى هم نيست.

The ebbs and flows of hostility

جذر و مدهاى اين خصومت

have not shifted with ideological zeal,

با تعصبات ايدلوژيكى تغيير نيافته است،

but rather with changes in the geopolitical landscape.

بلكه نسبتاً تحت تاثير تغييرات در چشم انداز ژئوپلتيك (جغراسياست) است.

When Iran and Israel's security imperatives

زمانى كه ضرورتهاى امنيتى اسراييل و ايران

dictated collaboration, they did so

همكارى را ديكته مى‌‌كرد، آن كار را انجام دادند

in spite of lethal ideological opposition to each other.

على رغم ضديت ايدلوژيك مهلك‌‌شان عليه يكديگر.

When Iran's ideological impulses collided

هنگامى كه تحريكات ايدلوژيكى ايران با

with its strategic interests,

منافع سوق‌‌الجيشى آن منافات پيدا مى‌كنند،

the strategic interests always prevailed.

منافع سوق‌‌الجيشى همواره مى‌‌چربد.

This is good news, because it means

اين خبر خوبى است، چون به معناى اين است

that neither war nor enmity

كه نه جنگ و نه عداوت

is a foregone conclusion.

فرجام قبلى است.

But some want war.

اما برخى طالب جنگ هستند.

Some believe or say that it's 1938,

برخى معتقدند يا مى‌‌گويند كه سال ١٩٣٨ است،

Iran is Germany,

ايران، آلمان است،

and Ahmadinejad is Hitler.

و احمدى نژاد هيتلر است.

If we accept this to be true,

اگر ما درست بودن اين را بپذيريم،

that indeed it is 1938, Iran is Germany,

كه در واقع ١٩٣٨ است، ايران همان آلمان است،

Ahmadinejad is Hitler,

احمدى نژاد هيتلر است،

then the question we have to ask ourself is,

سپس پرسشى كه ما بايد از خودمان بپرسيم اين است كه

who wishes to play the role of Neville Chamberlain?

چه كسى مايل است تا نقش نويل چمبرلين را بازى كند؟

Who will risk peace?

چه كسى صلح را به خطر خواهد انداخت؟

This is an analogy that is deliberately aimed

اين يك قياس است كه به عمد حذف كردن

at eliminating diplomacy,

ديپلماسى را نشانه گرفته است.

and when you eliminate diplomacy,

و هنگامى كه ديپلماسى را حذف مى‌‌كنيد

you make war inevitable.

شما جنگ را اجتناب ناپذير مى‌‌كنيد.

In an ideological conflict, there can be no truce,

در مناقشات ايدلوژيكى، هيچ حقيقت،

no draw, no compromise,

پاپس كشيدن يا سازشى وجود ندارد.

only victory or defeat.

تنها پيروزى ياشكست است.

But rather than making war inevitable

اما بجاى اجتناب ناپذير كردن جنگ

by viewing this as ideological,

با نگريستن به اين مساله بعنوان مناقشه‌‌اى ايدلوژيكى

we would be wise to seek ways

ما عاقلانه در جستجوى راه‌‌هايى خواهيم بود

to make peace possible.

كه انجام صلح را ممكن كند.

Iran and Israel's conflict is a new phenomenon,

مناقشه اسراييل و ايران پديده‌‌اى جديد است،

only a few decades old

در تاريخى ٢٥٠٠ ساله

in a history of 2,500 years,

تنها چند دهه قدمت دارد،

and precisely because its roots are geopolitical,

و دقيقاً به اين خاطر كه ريشه‌‌هايش به جغرافياى سياسى ارتباط پيدا مى‌‌كند،

it means that solutions can be found,

به آن معناست كه راه‌‌حل هايى را مى‌‌توان پيدا كرد،

compromises can be struck,

مى‌‌توان به توافقى دست يافت،

however difficult it yet may be.

هر چند هنوز شايد مشكل باشد.

After all, it was Yitzhak Rabin himself who said,

پس از همه اينها، خود اسحاق رابين بود كه گفت،

"You don't make peace with your friends.

"شما با دوستانتان صلح نمى‌‌كنيد،

You make it with your enemies."

كارى است كه با دشمناتان انجام مى‌‌دهيد. "

Thank you.

متشكرم.

(Applause)

(تشويق حضار)