What's wrong with what we eat | Mark Bittman

Translator: Araya Poomsaringkarn Reviewer: Wanvipa Phanumat

I write about food. I write about cooking.

ผมเขียนเกี่ยวกับอาหาร ผมเขียนเกี่ยวกับการทำอาหาร

I take it quite seriously,

ผมค่อนข้างเอาจริงเอาจังกับมัน

but I'm here to talk about something

แต่ผมมาที่นี่เพื่อที่จะพูดเกี่ยวกับบางสิ่ง

that's become very important to me in the last year or two.

ที่ได้กลายเป็นเรื่องสำคัญสำหรับผมในช่วงปีสองปีที่ผ่านมา

It is about food, but it's not about cooking, per se.

มันเกี่ยวกับอาหาร แต่มันไม่ได้เกี่ยวกับการทำอาหารซะทีเดียว

I'm going to start with this picture of a beautiful cow.

ผมจะเริ่มต้นด้วยรูปวัวแสนสวยตัวนี้

I'm not a vegetarian -- this is the old Nixon line, right?

ผมไม่กินมังสวิรัติ -- นี่เป็นประโยคเก่าแก่ของนิซอน (Nixon) ใช่ไหม

But I still think that this --

แต่ผมยังคิดว่านี่ --

(Laughter)

(หัวเราะ)

-- may be this year's version of this.

-- อาจจะเป็นรูปนี้ในเวอร์ชั่นของปีนี้

Now, that is only a little bit hyperbolic.

ตอนนี้มันอาจจะฟังดูเกินความจริงไปนิดหน่อย

And why do I say it?

ทำไมผมถึงได้พูดเช่นนั้น?

Because only once before has the fate of individual people

เพราะว่ามีแค่ครั้งเดียวก่อนหน้านี้ที่ชะตากรรมของบุคคล

and the fate of all of humanity

และชะตากรรมของมนุษยชาติทั้งหมด

been so intertwined.

ได้เข้ามาพัวพันกัน

There was the bomb, and there's now.

ตอนนั้นเป็นเรื่องของระเบิด แล้วก็มาเป็นเรื่องของปัจจุบันนี้

And where we go from here is going to determine

และทางที่เราเลือกจากนี้ไปจะเป็นสิ่งที่ตัดสิน

not only the quality and the length of our individual lives,

ไม่ใช่แค่เพียงคุณภาพและอายุขัยของแต่ละบุคคล

but whether, if we could see the Earth a century from now,

แต่รวมไปถึง ถ้าเราได้มองเห็นโลกใบนี้ในอีกศตวรรษต่อไป

we'd recognize it.

เราจะยังจำมันได้หรือไม่

It's a holocaust of a different kind,

มันเป็นความหายนะที่แตกต่างไปอีกแบบ

and hiding under our desks isn't going to help.

และการหลบอยู่ใต้โต๊ะของพวกเราก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

Start with the notion that global warming

เริ่มจากแนวคิดที่ว่าสภาวะโลกร้อน

is not only real, but dangerous.

ไม่ใช่แค่เป็นเรื่องจริง แต่ยังอันตรายอีกด้วย

Since every scientist in the world now believes this,

เนื่องจากทุกวันนี้นักวิทยาศาสตร์ทุกคนในโลกเชื่อในเรื่องนี้

and even President Bush has seen the light, or pretends to,

และแม้แต่ประธานาธิบดีบุชก็ยังเข้าใจ หรือแกล้งทำเป็นเข้าใจ

we can take this is a given.

เราสามารถตีความได้ว่ามันเป็นจริง

Then hear this, please.

เพราะฉะนั้น ได้โปรดฟังทางนี้

After energy production, livestock is the second-highest contributor

รองจากการผลิตพลังงาน ปศุสัตว์ครองอันดับสองในการเป็นผู้ผลิต

to atmosphere-altering gases.

ก๊าซที่ทำให้บรรยากาศเปลี่ยนแปลง

Nearly one-fifth of all greenhouse gas

เกือบหนึ่งในห้าของก๊าซเรือนกระจกทั้งหมด

is generated by livestock production --

เกิดขึ้นจากการปศุสัตว์ --

more than transportation.

มากกว่าการขนส่ง

Now, you can make all the jokes you want about cow farts,

ตอนนี้คุณสามารถจะเล่นตลกกับมุขตดของวัวเท่าไหร่ก็ได้

but methane is 20 times more poisonous than CO2,

แต่ก๊าซมีเทนเป็นพิษมากกว่าก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ถึง 20 เท่า

and it's not just methane.

และมันไม่ได้มีแค่ก๊าซมีเทน

Livestock is also one of the biggest culprits in land degradation,

การปศุสัตว์ยังเป็นหนึ่งในสาเหตุที่สำคัญที่สุดของความเสื่อมโทรมของที่ดิน

air and water pollution, water shortages and loss of biodiversity.

มลพิษทางอากาศและน้ำ การขาดแคลนน้ำ และการสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพ

There's more.

ยังมีอีก

Like half the antibiotics in this country

เช่น ครึ่งหนึ่งของยาปฏิชีวนะในประเทศนี้

are not administered to people, but to animals.

ไม่ได้ถูกจัดสรรให้กับผู้คน แต่ให้แก่สัตว์ต่างๆ

But lists like this become kind of numbing, so let me just say this:

แต่รายการแบบนี้ทำให้เรามึนงง เพราะฉะนั้นผมขอพูดเพียงว่า

if you're a progressive,

ถ้าคุณเป็นคนก้าวหน้า

if you're driving a Prius, or you're shopping green,

ถ้าคุณขับพรีอุส (Prius) หรือคุณซื้อของที่ดีต่อสิ่งแวดล้อม

or you're looking for organic,

หรือคุณมองหาของปลอดสารพิษ (ออร์แกนิค)

you should probably be a semi-vegetarian.

บางทีคุณควรจะเป็นกึ่งมังสวิรัติ

Now, I'm no more anti-cattle than I am anti-atom,

ต้องเข้่าใจว่า ผมไม่ได้ต่อต้านวัวพอๆกับที่ไม่ต่อต้านอะตอม

but it's all in the way we use these things.

แต่ทั้งหมดอยู่ที่วิธีที่เราใช้สิ่งเหล่านี้

There's another piece of the puzzle,

ยังมีจิ๊กซอว์อีกหนึ่งชิ้น

which Ann Cooper talked about beautifully yesterday,

ซึ่งแอน คูปเปอร์ (Ann Cooper) ได้พูดไว้อย่างสวยงามเมื่อวานนี้

and one you already know.

และเป็นเรื่องที่คุณก็รู้อยู่แล้ว

There's no question, none, that so-called lifestyle diseases --

ไม่มีคำถาม -- ไม่มี -- สำหรับโรคซึ่งเรียกว่าโรคจากวิถีชีวิต --

diabetes, heart disease, stroke, some cancers --

โรคเบาหวาน โรคหัวใจ โรคหลอดเลือดสมอง โรคมะเร็งบางชนิด --

are diseases that are far more prevalent here

เป็นโรคที่พบได้บ่อยที่นี่

than anywhere in the rest of the world.

มากไปกว่าที่อื่นใดในโลก

And that's the direct result of eating a Western diet.

และนั่นเป็นผลโดยตรงของการกินอาหารแบบตะวันตก

Our demand for meat, dairy and refined carbohydrates --

ความต้องการของเราที่จะบริโภคเนื้อ ผลิตพันธุ์นม และคาร์โบไฮเดรตที่ผ่านกระบวนการ --

the world consumes one billion cans or bottles of Coke a day --

โลกนี้บริโภคโค้กหนึ่งพันล้านกระป๋องหรือขวดต่อวัน

our demand for these things, not our need, our want,

ความต้องการของเราในสิ่งเหล่านี้ ไม่ใช่ความจำเป็น แต่เป็นความต้องการ --

drives us to consume way more calories than are good for us.

ทำให้พวกเราบริโภคจำนวนแคลอรี่ที่มากเกินความพอดีสำหรับพวกเรา

And those calories are in foods that cause, not prevent, disease.

และแคลอรี่เหล่านี้อยู่ในอาหารที่ก่อให้เกิด ไม่ใช่ป้องกัน โรค

Now global warming was unforeseen.

ตอนนี้สภาวะโลกร้อนเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงในอดีต

We didn't know that pollution did more than cause bad visibility.

เราไม่ได้รู้ว่ามลภาวะจะส่งผลมากกว่าทำให้ทัศนวิสัยแย่

Maybe a few lung diseases here and there,

อาจจะมีโรคมะเร็งเป็นบางครั้งบางคราว

but, you know, that's not such a big deal.

แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

The current health crisis, however,

วิกฤตสุขภาพในปัจจุบัน อย่างไรก็ตาม

is a little more the work of the evil empire.

เป็นมากกว่าผลงานของอาณาจักรที่ชั่วร้าย

We were told, we were assured,

เราได้ถูกบอกเล่า ถูกรับประกัน

that the more meat and dairy and poultry we ate,

ว่าถ้าเรารับประทานเนื้อ ผลิตภัณฑ์นม และสัตว์ปีก มากขึ้น

the healthier we'd be.

เราจะสุขภาพดีขึ้น

No. Overconsumption of animals, and of course, junk food,

ไม่ การบริโภคเนื้อสัตว์ และแน่นอน อาหารขยะ ที่มากเกินไป

is the problem, along with our paltry consumption of plants.

คือปัญหา ควบคู่กับการบริโภคผักผลไม้เล็กน้อยของเรา

Now, there's no time to get into the benefits of eating plants here,

ผมไม่มีเวลาที่จะพูดถึงประโยชน์ของการรับประทานผักผลไม้ที่นี่

but the evidence is that plants -- and I want to make this clear --

แต่หลักฐานอยู่ที่ผักผลไม้เอง -- และผมต้องการพูดให้ชัดเจน --

it's not the ingredients in plants, it's the plants.

มันไม่ใช่ส่วนประกอบในผักผลไม้ มันคือผักผลไม้เอง

It's not the beta-carotene, it's the carrot.

มันไม่ใช่เบต้าแคโรทีน มันคือแครอท

The evidence is very clear that plants promote health.

หลักฐานชัดเจนมากว่าผักผลไม้ช่วยสร้างเสริมสุขภาพ

This evidence is overwhelming at this point.

หลักฐานล้นหลามมากในตอนนี้

You eat more plants, you eat less other stuff, you live longer.

คุณรับประทานผักผลไม้มากขึ้น รับประทานอย่างอื่นน้อยลง คุณจะอายุยืนยาวขึ้น

Not bad.

ไม่แย่เท่าไร

But back to animals and junk food.

แต่กลับมาที่เรื่องสัตว์และอาหารขยะ

What do they have in common?

พวกมันมีอะไรที่เหมือนกัน

One: we don't need either of them for health.

หนึ่ง: เราไม่ต้องการสิ่งเหล่านั้นเลยสำหรับสุขภาพของเรา

We don't need animal products,

เราไม่ต้องการผลิตภัณฑ์จากสัตว์

and we certainly don't need white bread or Coke.

และเราไม่จำเป็นที่ต้องกินขนมปังขาวหรือโค้กอย่างแน่นอน

Two: both have been marketed heavily,

สอง: ทั้งสองอย่างถูกโฆษณาอย่างมาก

creating unnatural demand.

สร้างความต้องการเทียม

We're not born craving Whoppers or Skittles.

เราไม่ได้เกิดมาอยากกิน Whoppers หรือ Skittles

Three: their production has been supported by government agencies

สาม: การผลิตสิ่งเหล่านี้ได้รับการสนับสนุนจากหน่วยงานของรัฐ

at the expense of a more health- and Earth-friendly diet.

แลกกับการสูญเสียอาหารที่ดีกว่าและเป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อมกว่า

Now, let's imagine a parallel.

ตอนนี้เรามาจินตนาการวิถีทางขนานกัน

Let's pretend that our government supported an oil-based economy,

เรามาแสร้งว่ารัฐบาลของเราสนับสนุนเศรษฐกิจที่ขึ้นอยู่กับน้ำมัน

while discouraging more sustainable forms of energy,

และไม่สนับสนุนรูปแบบพลังงานที่ยั่งยืนกว่า

knowing all the while that the result would be

ทั้งๆที่รู้ว่าผลที่ได้ก็คือ

pollution, war and rising costs.

มลภาวะ สงคราม และราคาที่สูงขึ้น

Incredible, isn't it?

เหลือเชื่อใช่หรือไม่

Yet they do that.

แต่พวกเขาก็ทำอย่างนั้น

And they do this here. It's the same deal.

และพวกเขาก็ทำเช่นนั้นที่นี่ มันเหมือนกัน

The sad thing is, when it comes to diet,

สิ่งที่น่าเศร้าก็คือ เมื่อเป็นเรื่องการรับประทานอาหาร

is that even when well-intentioned Feds

แม้กระทั่งธนาคารกลางที่มีเจตนาที่ดี

try to do right by us, they fail.

ที่พยายามจะทำสิ่งที่ดีเพื่อเรา พวกเขายังล้มเหลว

Either they're outvoted by puppets of agribusiness,

บางทีพวกเขาอาจจะมีเสียงน้อยกว่าพวกหุ่นเชิดของนักธุรกิจการเกษตร

or they are puppets of agribusiness.

หรือพวกเขาก็เป็นหุ่นเชิดของนักธุรกิจการเกษตรเสียเอง

So, when the USDA finally acknowledged

เพราะฉะนั้นหลังจากที่กระทรวงการเกษตรของสหรัฐอเมริกา (USDA) ได้ยอมรับในที่สุด

that it was plants, rather than animals, that made people healthy,

ว่าแท้จริงแล้ว ผักผลไม้ ไม่ใช่เนื้อสัตว์ ที่ทำให้ผู้คนแข็งแรง

they encouraged us, via their overly simplistic food pyramid,

พวกเขาก็สนับสนุนพวกเรา โดยการใช้ปิรามิดอาหารที่เรียบง่ายเกินไป

to eat five servings of fruits and vegetables a day,

โดยให้รับประทานผักผลไม้ห้าหน่วยต่อวัน

along with more carbs.

พร้อมกับรับประทานคาร์โบไฮเดรตมากขึ้น

What they didn't tell us is that some carbs are better than others,

ที่พวกเขาไม่ได้บอกเราคือ คาร์โบไฮเดรตบางชนิดดีกว่าชนิดอื่น

and that plants and whole grains

และผักผลไม้และธัญพืช

should be supplanting eating junk food.

ควรจะมาแทนที่การรับประทานอาหารขยะ

But industry lobbyists would never let that happen.

แต่นักลอบบี้ของกลุ่มอุตสาหกรรมจะไม่ยอมให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นแน่นอน

And guess what?

และรู้หรือไม่ว่า

Half the people who developed the food pyramid

ครึ่งหนึ่งของผู้คนที่พัฒนาปิรามิดอาหาร

have ties to agribusiness.

มีความเกี่ยวเนื่องกับธุรกิจการเกษตร

So, instead of substituting plants for animals,

เพราะฉะนั้น แทนที่เราจะรับประทานผักผลไม้แทนเนื้อสัตว์

our swollen appetites simply became larger,

ความอยากอาหารของเราที่มีมากอยู่แล้วก็ยิ่งเติบโตขึ้น

and the most dangerous aspects of them remained unchanged.

และสิ่งที่อันตรายที่สุดของเรื่องนี้ก็ยังไม่มีการเปลี่ยนแปลง

So-called low-fat diets, so-called low-carb diets --

อาหารที่เรียกว่า ไขมันต่ำ หรือคาร์โบไฮเดรตต่ำ --

these are not solutions.

ยังไม่ใช่ทางออก

But with lots of intelligent people

แต่เมื่อมีคนฉลาดเฉลียวหลายคน

focusing on whether food is organic or local,

มุ่งเน้นไปที่คำถามว่าอาหารจะปลอดสารพิษ (ออร์แกนิค) หรือ ผลิตในท้องถิ่น

or whether we're being nice to animals,

หรือเราปฏิบัติต่อสัตว์ดีแค่ไหน

the most important issues just aren't being addressed.

ปัญหาที่สำคัญที่สุดก็ยังคงไม่ได้รับการแก้ไข

Now, don't get me wrong.

เอาล่ะ อย่าเพิ่งเข้าใจผมผิด

I like animals,

ผมเป็นคนรักสัตว์

and I don't think it's just fine to industrialize their production

และผมไม่คิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่เราจะผลิตเนื้อสัตว์ในรูปแบบอุตสาหกรรม

and to churn them out like they were wrenches.

และไขพวกสัตว์เหมือนมันเป็นประแจ

But there's no way to treat animals well,

แต่เราไม่มีทางที่จะดูแลมันอย่างดีได้

when you're killing 10 billion of them a year.

ต่อเมื่อคุณยังคงฆ่าสัตว์หมื่นล้านตัวต่อปี

That's our number. 10 billion.

นั่นคือตัวเลขของเรา หมื่นล้าน

If you strung all of them --

ถ้าคุณแขวนพวกมันทั้งหมด --

chickens, cows, pigs and lambs -- to the moon,

ไก่ วัว หมู แกะ -- ไปถึงดวงจันทร์

they'd go there and back five times, there and back.

มันจะต่อกันได้เท่ากับไปกลับห้ารอบ -- ไปและกลับ

Now, my math's a little shaky, but this is pretty good,

ผมอาจจะไม่ค่อยเก่งเลข แต่ที่คำนวนนี่ก็พอจะใช้ได้

and it depends whether a pig is four feet long or five feet long,

และมันขึ้นอยู่กับว่าหมูหนึ่งตัวมีความยาวขนาดสี่ฟุต หรือห้าฟุต

but you get the idea.

แต่คุณพอจะเข้าใจความคิดของผม

That's just the United States.

นี่เป็นเพียงแค่ในสหรัฐอเมริกา

And with our hyper-consumption of those animals

และประกอบกับการบริโภคสัตว์เหล่านี้อย่างมากมายของเรา

producing greenhouse gases and heart disease,

ทำให้เกิดก๊าซเรือนกระจกและโรคหัวใจ

kindness might just be a bit of a red herring.

ความใจดีอาจจะเป็นการออกนอกเรื่องไปสักนิด

Let's get the numbers of the animals we're killing for eating down,

เรามาดูจำนวนสัตว์ที่เราฆ่าเพื่อการบริโภค

and then we'll worry about being nice to the ones that are left.

และจากนั้นเราค่อยมากังวลเรื่องการทำดีต่อสัตว์ที่เหลืออยู่

Another red herring might be exemplified by the word "locavore,"

การออกนอกเรื่องอีกเรื่องอาจจะถูกยกตัวอย่างได้จากคำว่า "คนที่กินของในท้องถิ่น" (locavore)

which was just named word of the year by the New Oxford American Dictionary.

ซึ่งเพิ่งถูกยกให้เป็นคำประจำปีโดยพจนานุกรม New Oxford American

Seriously.

จริงๆนะครับ

And locavore, for those of you who don't know,

และ คนที่กินของในท้องถิ่น สำหรับคนที่ไม่รู้จัก

is someone who eats only locally grown food --

คือบุคคลที่กินแต่อาหารที่ถูกปลูกในท้องถิ่น

which is fine if you live in California,

ซึ่งไม่มีปัญหาอะไรถ้าคุณอยู่ที่แคลิฟอร์เนีย

but for the rest of us it's a bit of a sad joke.

แต่สำหรับพวกเราที่เหลือ มันเป็นเรื่องตลกที่ค่อนข้างเศร้า

Between the official story -- the food pyramid --

ระหว่างเรื่องของทางรัฐ -- ปิรามิดอาหาร --

and the hip locavore vision,

และความคิดที่ล้ำหน้าแบบ คนที่กินของในท้องถิ่น

you have two versions of how to improve our eating.

คุณมีสองทางในการพัฒนาวิธีการกินของเรา

(Laughter).

(หัวเราะ)

They both get it wrong, though.

อย่างไรก็ตาม พวกเขาทั้งสองได้เข้าใจผิด

The first at least is populist, and the second is elitist.

ทางแรกอย่างน้อยมันก็เป็นที่นิยมทั่วไป ทางที่สองเป็นที่ชื่นชอบของพวกชนชั้นสูง

How we got to this place is the history of food in the United States.

สิ่งที่ทำให้เรามาถึงจุดๆนี้คือประวัติศาสตร์ของอาหารในสหรัฐอเมริกา

And I'm going to go through that,

และผมจะพูดถึงมันทั้งหมด

at least the last hundred years or so, very quickly right now.

อย่างน้อยก็ในช่วงประมาณร้อยปีที่ผ่านมา ผ่านไปเร็วทีเดียว

A hundred years ago, guess what?

หนึ่งร้อยปีที่แล้ว ทายสิ

Everyone was a locavore: even New York had pig farms nearby,

ทุกคนเป็นคนที่กินของในท้องถิ่น แม้แต่นิวยอร์คก็มีฟาร์มสุกรอยู่ใกล้ๆ

and shipping food all over the place was a ridiculous notion.

และการขนส่งอาหารไปทุกที่ทั่วๆก็เป็นเรื่องที่น่าขำ

Every family had a cook, usually a mom.

ทุกครอบครัวมีคนทำอาหาร โดยทั่วไปจะเป็นแม่

And those moms bought and prepared food.

และแม่ก็ซื้อและทำอาหาร

It was like your romantic vision of Europe.

มันเหมือนภาพยุโรปอันแสนโรแมนติคของคุณ

Margarine didn't exist.

ยังไม่มีมาการีนในตอนนั้น

In fact, when margarine was invented,

แท้จริงแล้ว ตอนที่มาการีนถูกผลิต

several states passed laws declaring that it had to be dyed pink,

หลายรัฐได้ผ่านกฎหมายว่ามันจะต้องถูกย้อมเป็นสีชมพู

so we'd all know that it was a fake.

เพื่อที่เราจะได้รู้ว่ามันเป็นของปลอม

There was no snack food, and until the '20s,

ยังไม่มีขนมขบเคี้ยว และจนกระทั่งช่วงทศวรรษที่ 1920

until Clarence Birdseye came along, there was no frozen food.

จนกระทั่งมี Clarence Birdseye ก่อนหน้านั้นยังไม่มีอาหารแช่แข็ง

There were no restaurant chains.

ยังไม่มีเครือร้านอาหาร

There were neighborhood restaurants run by local people,

มีแต่ร้านอาหารตามย่านต่างๆที่ดำเนินการโดยคนในท้องถิ่น

but none of them would think to open another one.

แต่ไม่มีใครคิดที่จะเปิดอีกสาขาหนึ่ง

Eating ethnic was unheard of unless you were ethnic.

ไม่เคยมีใครได้ยินคำว่า การกินอาหารประจำชาติ นอกจากคุณเป็นคนชาตินั้น

And fancy food was entirely French.

และอาหารที่หรูหรามีเพียงอาหารฝรั่งเศส

As an aside, those of you who remember

และอีกเรื่องหนึ่ง สำหรับคนที่จำได้

Dan Aykroyd in the 1970s doing Julia Child imitations

ในช่วงปีค.ศ. 1970 แดน แอครอยด์ (Dan Aykroyd) ได้เลียนแบบจูเลีย ไชลด์ (Julia Child)

can see where he got the idea of stabbing himself from this fabulous slide.

เห็นได้ว่าเขาเอาความคิดที่จะแทงตัวเองมาจากการหั่นอันแสนวิเศษนี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Back in those days, before even Julia,

ในช่วงวันเวลาเหล่านั้น ก่อนที่จะมีจูเลีย (Julia)

back in those days, there was no philosophy of food.

ช่วงวันเวลาเหล่านั้น ยังไม่มีปรัชญาเรื่องอาหาร

You just ate.

คุณก็แค่รับประทานอาหาร

You didn't claim to be anything.

คุณไม่เรียกตัวเองว่าเป็นอย่างใดอย่างหนึ่ง

There was no marketing. There were no national brands.

ไม่มีการตลาด ไม่มีตราสินค้าของชาติ

Vitamins had not been invented.

วิตามินยังไม่ถูกค้นคิด

There were no health claims, at least not federally sanctioned ones.

ไม่มีการอ้างอิงเรื่องสุขภาพ อย่างน้อยก็ยังไม่มีเรื่องที่รัฐคว่ำบาตร

Fats, carbs, proteins -- they weren't bad or good, they were food.

ไขมัน คาร์โบไฮเดรต โปรตีน -- พวกมันไม่ใช่ว่าดีหรือไม่ดี มันเป็นอาหาร

You ate food.

คุณรับประทานอาหาร

Hardly anything contained more than one ingredient,

ไม่ค่อยมีอะไรที่มีมากกว่าหนึ่งส่วนประกอบ

because it was an ingredient.

เพราะมันคือส่วนประกอบในตัวเอง

The cornflake hadn't been invented.

คอร์นเฟลคยังไม่ถูกคิดค้น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The Pop-Tart, the Pringle, Cheez Whiz, none of that stuff.

ป๊อปทาร์ต(Pop-Tart) พริงเกิล(Pringle) ชีสวิส(Cheez Whiz) ไม่มีอะไรพวกนั้น

Goldfish swam.

ฝูงปลาทองยังว่ายน้ำ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It's hard to imagine. People grew food, and they ate food.

มันยากที่จะจินตนาการ ผู้คนปลูกอาหารและเขารับประทานอาหาร

And again, everyone ate local.

และอีกครั้ง พวกเขากินของในท้องถิ่น

In New York, an orange was a common Christmas present,

ในนิวยอร์ค ส้มเป็นของขวัญคริสมาสต์ที่นิยม

because it came all the way from Florida.

เพราะว่ามันมาไกลจากฟลอริดา

From the '30s on, road systems expanded,

จากทศวรรษที่ 1930 เป็นต้นมา ระบบถนนหนทางได้รับการขยับขยาย

trucks took the place of railroads,

รถบรรทุกเข้่ามาแทนที่รถไฟ

fresh food began to travel more.

อาหารสดเริ่มเดินทางมากขึ้น

Oranges became common in New York.

ส้มกลายมาเป็นสิ่งที่หาได้ทั่วไปในนิวยอร์ค

The South and West became agricultural hubs,

ภาคใต้และตะวันตกกลายมาเป็นศูนย์กลางเกษตรกรรม

and in other parts of the country, suburbs took over farmland.

และในส่วนอื่นของประเทศ การขยายขอบเมืองได้แทนที่พื้นที่การเกษตร

The effects of this are well known. They are everywhere.

ผลกระทบนี้เป็นที่รู้กันดี มันเกิดขึ้นทุกหนแห่ง

And the death of family farms is part of this puzzle,

และการหายไปของฟาร์มแบบครอบครัวคือส่วนหนึ่งของปริศนานี้

as is almost everything

รวมไปถึงทุกสิ่ง

from the demise of the real community

จากการหายไปของชุมชนที่แท้จริง

to the challenge of finding a good tomato, even in summer.

ไปถึงความท้าทายในการหามะเขือเทศดีๆ แม้แต่ในฤดูร้อน

Eventually, California produced too much food to ship fresh,

แม้แต่แคลิฟอร์เนียก็ผลิตอาหารมากเกินไปที่จะส่งอาหารสดๆ

so it became critical to market canned and frozen foods.

เพราะฉะนั้นมันจึงกลายเป็นสิ่งสำคัญที่จะสร้างตลาดสำหรับอาหารกระป๋องและอาหารแช่แข็ง

Thus arrived convenience.

ฉะนั้นความสะดวกสบายได้มาถึง

It was sold to proto-feminist housewives

มันถูกขายให้แก่แม่บ้านก่อนยุคสตรีนิยม

as a way to cut down on housework.

ในฐานะวิธีที่จะช่วยลดงานบ้าน

Now, I know everybody over the age of, like 45 --

ตอนนี้ ผมรู้ว่าทุกคนที่อายุมากกว่า ประมาณ 45 --

their mouths are watering at this point.

กำลังน้ำลายไหลกันในตอนนี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

If we had a slide of Salisbury steak, even more so, right?

ถ้าเรามีสเต็กซาลบิวรี่ (Salisbury steak) สักชิ้น ยิ่งเป็นหนักกว่าเดิมใช่ไหม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But this may have cut down on housework,

แต่นี่อาจจะลดภาระงานบ้าน

but it cut down on the variety of food we ate as well.

แต่มันก็ลดจำนวนประเภทของอาหารที่เรารับประทานอีกด้วย

Many of us grew up never eating a fresh vegetable

เราหลายคนโตขึ้นมาโดยไม่เคยทานผักสดๆ

except the occasional raw carrot or maybe an odd lettuce salad.

ยกเว้นบางครั้งที่มีแครอทสด หรือบางทีสลัดผักกาดแก้วแบบแปลกๆ

I, for one -- and I'm not kidding --

ผมคนหนึ่ง -- และผมไม่ได้พูดเล่น --

didn't eat real spinach or broccoli till I was 19.

ไม่ได้กินผักโขมหรือบร๊อคโคลี่จริงๆจนอายุ 19 ปี

Who needed it though? Meat was everywhere.

แต่ใครต้องการมัน? มีเนื้อสัตว์อยู่ทุกที่

What could be easier, more filling or healthier for your family

อะไรจะง่าย อิ่ม และดีต่อสุขภาพสำหรับครอบครัวของคุณ

than broiling a steak?

ไปกว่าการย่างสเต็คสักชิ้น?

But by then cattle were already raised unnaturally.

แต่ในช่วงเวลานั้นปศุสัตว์ก็ได้ถูกเลี้ยงแบบไม่เป็นธรรมชาติแล้ว

Rather than spending their lives eating grass,

แทนที่มันจะใช้ชีวิตของพวกมันกินหญ้า

for which their stomachs were designed,

ซึ่งเหมาะสมกับท้องของพวกมัน

they were forced to eat soy and corn.

พวกมันโดนบังคับให้กินถั่วเหลืองและข้าวโพด

They have trouble digesting those grains, of course,

พวกมันมีปัญหาในการย่อยเมล็ดพืชเหล่านั้น อย่างแน่นอน

but that wasn't a problem for producers.

แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับผู้ผลิต

New drugs kept them healthy.

ยาใหม่ๆทำให้พวกมันมีสุขภาพดี

Well, they kept them alive.

ยาทำให้พวกมันยังมีชีวิต

Healthy was another story.

การมีสุขภาพดีเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

Thanks to farm subsidies,

และเพราะเงินช่วยเหลือการเกษตร

the fine collaboration between agribusiness and Congress,

การร่วมมือกันระหว่างธุรกิจการเกษตรและรัฐสภา

soy, corn and cattle became king.

ถั่วเหลือง ข้าวโพด และปศุสัตว์ ได้กลายเป็นพระราชา

And chicken soon joined them on the throne.

และสัตว์ปีกก็ได้ตามขึ้นแท่นไปในอีกไม่ช้า

It was during this period that the cycle of

มันคือช่วงเวลานี้ที่วงจรของ

dietary and planetary destruction began,

การทำลายการรับประทานอาหารและการทำลายโลกได้เริ่มขึ้น

the thing we're only realizing just now.

สิ่งที่เราเพิ่งจะเข้าใจได้ไม่นาน

Listen to this,

ฟังดูทางนี้

between 1950 and 2000, the world's population doubled.

ระหว่างปี 1950 และ 2000 ประชากรโลกได้เพิ่มเป็นสองเท่า

Meat consumption increased five-fold.

การบริโภคเนื้อสัตว์เพิ่มขึ้นห้าเท่า

Now, someone had to eat all that stuff, so we got fast food.

ต้องมีคนที่จะกินของทั้งหมดนั่น เพราะฉะนั้นเราเลยมีอาหารจานด่วน

And this took care of the situation resoundingly.

และนี่จัดการกับปัญหาได้อย่างดี

Home cooking remained the norm, but its quality was down the tubes.

การทำอาหารที่บ้านยังคงเป็นเรื่องปกติ แต่คุณภาพของมันกลับแย่ลง

There were fewer meals with home-cooked breads, desserts and soups,

มีมื้ออาหารน้อยลงที่มีขนมปัง ขนมหวาน และซุปที่ทำเองที่บ้าน

because all of them could be bought at any store.

เพราะว่าพวกมันสามารถซื้อหาจากร้านไหนก็ได้

Not that they were any good, but they were there.

ไม่ใช่ว่าพวกมันดี แต่ว่ามันมีอยู่ทั่วไป

Most moms cooked like mine:

แม่ส่วนใหญ่ทำอาหารเหมือนแม่ของผม --

a piece of broiled meat, a quickly made salad with bottled dressing,

เนื้อย่างหนึ่งชิ้น สลัดที่ทำอย่างรวดเร็วพร้อมน้ำสลัดจากขวด

canned soup, canned fruit salad.

ซุปกระป๋อง ผลไม้กระป๋อง

Maybe baked or mashed potatoes,

บางทีอาจมี มันฝรั่งอบ หรือมันฝรั่งบด

or perhaps the stupidest food ever, Minute Rice.

หรือบางที อาหารที่งี่เง่าที่สุด -- ข้าวหนึ่งนาที

For dessert, store-bought ice cream or cookies.

สำหรับขนมหวาน ไอศครีมหรือคุ้กกี้จากร้านค้า

My mom is not here, so I can say this now.

แม่ของผมไม่อยู่ที่นี่ ผมจึงพูดได้ตอนนี้

This kind of cooking drove me to learn how to cook for myself.

การทำอาหารแบบนี้เป็นแรงที่ทำให้ผมเริ่มเรียนรู้การทำอาหารเพื่อตัวเอง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It wasn't all bad.

แต่มันก็ไม่ได้แย่ไปหมดเสียทีเดียว

By the '70s, forward-thinking people

พอทศวรรษที่ 1970 คนที่มีความคิดก้าวหน้า

began to recognize the value of local ingredients.

ได้เริ่มเข้าใจคุณค่าของวัตถุดิบท้องถิ่น

We tended gardens, we became interested in organic food,

เราดูแลสวน เราเริ่มสนใจในอาหารไร้สารพิษ

we knew or we were vegetarians.

เรารู้จัก หรือเราเป็นคนที่ทานมังสวิรัติ

We weren't all hippies, either.

และเราก็ไม่ได้เป็นฮิปปี้ไปทุกคน

Some of us were eating in good restaurants and learning how to cook well.

เราบางคนได้รับประทานอาหารในร้านอาหารดีๆและเรียนรู้วิธีทำอาหารที่ดี

Meanwhile, food production had become industrial. Industrial.

ในขณะเดียวกัน การผลิตอาหารได้กลายมาเป็นอุตสาหกรรม อุตสาหกรรม

Perhaps because it was being produced rationally,

บางทีเพราะมันได้ถูกผลิตอย่างมีตรรกะ

as if it were plastic,

เหมือนมันเป็นพลาสติก

food gained magical or poisonous powers, or both.

อาหารได้รับพลังวิเศษ หรือพลังที่เป็นพิษ หรือทั้งสองอย่าง

Many people became fat-phobic.

บางคนกลายเป็นคนกลัวไขมัน

Others worshiped broccoli, as if it were God-like.

บางคนบูชาบร๊อคโคลี่เหมือนเป็นพระเจ้า

But mostly they didn't eat broccoli.

แต่ส่วนใหญ่เขาไม่ได้กินบร๊อคโคลี่

Instead they were sold on yogurt,

ในทางกลับกัน มันถูกขายในโยเกิร์ต

yogurt being almost as good as broccoli.

โยเกิร์ตกลายเป็นสิ่งที่ดีเกือบเท่าบร๊อคโคลี่

Except, in reality, the way the industry sold yogurt

ยกเว้น ในความเป็นจริง วิธีที่อุตสาหกรรมอาหารขายโยเกิร์ต

was to convert it to something much more akin to ice cream.

ได้เปลี่ยนมันให้เป็นอะไรที่เกี่ยวดองกับไอศครีม

Similarly, let's look at a granola bar.

และเช่นกัน เรามาดูธัญพืชแบบแท่ง (granola bar)

You think that that might be healthy food,

คุณคิดว่ามันอาจจะเป็นอาหารที่มีประโยชน์

but in fact, if you look at the ingredient list,

แต่แท้จริงแล้ว ถ้าคุณดูรายการส่วนประกอบ

it's closer in form to a Snickers than it is to oatmeal.

มันใกล้เคียงกับช๊อคโกแลตแท่งยี่ห้อสนิคเกอร์ (Snickers) มากกว่าข้าวโอ๊ต

Sadly, it was at this time that the family dinner was put in a coma,

ช่างน่าเศร้าที่ นี่คือช่วงเวลาที่อาหารเย็นที่บ้านได้เข้าขั้นวิกฤต

if not actually killed --

ถ้ายังไม่ถูกฆ่าไป

the beginning of the heyday of value-added food,

ช่วงเริ่มต้นของความมั่งคั่งของอาหารมูลค่าเพิ่ม

which contained as many soy and corn products

ซึ่งมีส่วนของผลิตภัณฑ์ถั่วเหลืองและข้าวโพด

as could be crammed into it.

มากเท่าที่เราจะใส่เข้าไปได้

Think of the frozen chicken nugget.

ลองคิดถึงไก่นักเก็ตแช่แข็ง

The chicken is fed corn, and then its meat is ground up,

ไก่ถูกเลี้ยงด้วยข้าวโพด และหลังจากนั้นเนื้อของมันก็ถูกบด

and mixed with more corn products to add bulk and binder,

และผสมกับผลิตภัณฑ์ข้าวโพดอื่นๆเพื่อที่จะเพิ่มขนาดและทำให้มันแน่น

and then it's fried in corn oil.

และหลังจากนั้นก็ถูกทอดในน้ำมันข้าวโพด

All you do is nuke it. What could be better?

ที่คุณทำก็เพียงแค่ทานมัน อะไรจะดีไปกว่านี้

And zapped horribly, pathetically.

และทำลายกันอย่างย่ำแย่และน่าอนาถ

By the '70s, home cooking was in such a sad state

ในช่วงทศวรรษที่ 1970 การทำอาหารที่บ้านได้เข้าสู่ภาวะที่เศร้าสร้อย

that the high fat and spice contents of foods

ที่ส่วนประกอบอาหารนั้นเต็มไปด้วยไขมันและเครื่องปรุง

like McNuggets and Hot Pockets --

เช่น แม๊คนักเก็ท(McNuggets) และ ฮ้อทพ้อกเก็ท(Hot Pockets) --

and we all have our favorites, actually --

และจริงๆเราทุกคนก็มีของโปรดของตัวเอง --

made this stuff more appealing than the bland things

ทำให้ของเหล่านี้น่าดึงดูดกว่าของที่จืดชืดต่างๆ

that people were serving at home.

ที่ผู้คนทานกันที่บ้าน

At the same time, masses of women were entering the workforce,

ในขณะเดียวกัน ผู้หญิงจำนวนมากได้เข้าสู่กลุ่มคนทำงาน

and cooking simply wasn't important enough

และการทำอาหารกลายเป็นสิ่งที่ไม่สำคัญพอ

for men to share the burden.

สำหรับผู้ชายที่จะช่วยแบ่งเบาภาระ

So now, you've got your pizza nights, you've got your microwave nights,

ดังนั้นในตอนนี้ คุณมีคืนพิซซ่า คุณมีคืนอาหารไมโครเวฟ

you've got your grazing nights,

คุณมีคืนที่กินแต่ของว่างแทนอาหาร

you've got your fend-for-yourself nights and so on.

คุณมีคืนที่คุณกินอาหารตามใจตัวเอง และอีกหลายๆคืน

Leading the way -- what's leading the way?

นำทาง -- อะไรที่นำทาง

Meat, junk food, cheese:

เนื้อสัตว์ อาหารขยะ และชีส

the very stuff that will kill you.

อาหารที่จะฆ่าคุณ

So, now we clamor for organic food.

เพราะฉะนั้นตอนนี้เรากำลังเรียกร้องอาหารปลอดสารพิษ

That's good.

นั่นเป็นสิ่งที่ดี

And as evidence that things can actually change,

และอย่างที่เคยเห็นกันว่าอะไรๆก็เปลี่ยนไปได้

you can now find organic food in supermarkets,

ตอนนี้คุณสามารถหาอาหารปลอดสารพิษได้ตามซุปเปอร์มาร์เกต

and even in fast-food outlets.

และแม้กระทั่งในร้านค้าอาหารจานด่วน

But organic food isn't the answer either,

แต่อาหารปลอดสารพิษก็ไม่ใช่คำตอบเช่นกัน

at least not the way it's currently defined.

อย่างน้อยก็ไม่ใช่วิธีที่เราให้คำนิยามในตอนนี้

Let me pose you a question.

ขอผมถามคุณหนึ่งคำถาม

Can farm-raised salmon be organic,

ปลาแซลมอนที่เลี้ยงในฟาร์มสามารถปลอดสารพิษได้ไหม

when its feed has nothing to do with its natural diet,

เมื่ออาหารที่มันถูกให้ไม่ได้เหมือนกับอาหารที่มันกินตามธรรมชาติ

even if the feed itself is supposedly organic, and the fish themselves

ถึงแม้ว่าอาหารที่มันถูกเลี้ยงจะปลอดสารพิษ แต่พวกปลา

are packed tightly in pens, swimming in their own filth?

ถูกเลี้ยงอย่างแออัดในบ่อ และว่ายน้ำอยู่ในน้ำสกปรก

And if that salmon's from Chile, and it's killed down there

และถ้าเป็นแซลมอนจากชิลีซึ่งถูกฆ่าที่นั่น

and then flown 5,000 miles, whatever,

และถูกส่งบินมา 5,000 ไมล์ อะไรอย่างนั้น

dumping how much carbon into the atmosphere?

ปล่อยก๊าซคาร์บอนไปเท่าไรในชั้นบรรยากาศ

I don't know.

ผมไม่รู้

Packed in Styrofoam, of course,

บรรจุในกล่องโฟม แน่นอน

before landing somewhere in the United States,

ก่อนที่จะมาถึงอเมริกา

and then being trucked a few hundred more miles.

และหลังจากนั้นก็ถูกส่งโดยรถบรรทุกไปอีกหลายร้อยไมล์

This may be organic in letter, but it's surely not organic in spirit.

นี่อาจจะปลอดสารพิษตามตัวอักษร แต่มันไม่ได้ปลอดสารพิษในจิตวิญญาณ

Now here is where we all meet.

ตอนนี้ นี่คือสิ่งที่พวกเราต้องเผชิญ

The locavores, the organivores, the vegetarians,

คนที่กินของในท้องถิ่น คนที่กินอาหารไร้สารพิษ คนที่กินมังสวิรัติ

the vegans, the gourmets

คนที่กินแต่ผัก คนที่กินแต่อาหารชั้นสูง

and those of us who are just plain interested in good food.

และพวกเราที่เพียงแค่สนใจอาหารที่ดี

Even though we've come to this from different points,

ถึงแม้ว่าเราจะมาถึงจุดนี้จากหลายๆที่

we all have to act on our knowledge

เราก็ต้องช่วยกันใช้ความรู้ของเรา

to change the way that everyone thinks about food.

เปลี่ยนแปลงวิธีที่ทุกคนคิดถึงอาหาร

We need to start acting.

เราต้องเริ่มทำ

And this is not only an issue of social justice, as Ann Cooper said --

และนี่ไม่ใช่เป็นแค่เรื่องของความยุติธรรมทางสังคม อย่างที่แอน คูปเปอร์ (Ann Coppeer) ได้กล่าวไว้ --

and, of course, she's completely right --

และแน่นอนว่าเธอถูกต้องทุกอย่าง --

but it's also one of global survival.

แต่มันเป็นเรื่องของการอยู่รอดของโลกด้วยเช่นกัน

Which bring me full circle and points directly to the core issue,

ซึ่งทำให้ผมเข้าใจครบวงจรและชี้ถึงประเด็นหลักๆ

the overproduction and overconsumption of meat and junk food.

การผลิดที่มากเกินไป และการบริโภคที่มากเกินไปของเนื้อสัตว์และอาหารขยะ

As I said, 18 percent of greenhouse gases

อย่างที่ผมได้บอกไว้ 18 เปอร์เซนต์ของก๊าซเรือนกระจก

are attributed to livestock production.

มาจากการผลิตทางปศุสัตว์

How much livestock do you need to produce this?

ปศุสัตว์จำนวนเท่าไรถึงจะผลิตก๊าซจำนวนเท่านี้

70 percent of the agricultural land on Earth,

70 เปอร์เซนต์ของที่ดินการเกษตรบนโลก

30 percent of the Earth's land surface is directly or indirectly devoted

30 เปอร์เซนของที่ดินบนพื้นโลก ทั้งทางตรงและทางอ้อม ถูกอุทิศให้

to raising the animals we'll eat.

แก่การเลี้ยงสัตว์ที่เราจะบริโภค

And this amount is predicted to double in the next 40 years or so.

เราจำนวนนี้ถูกประเมินไว้ว่าจะเพิ่มเป็นสองเท่าในอีกประมาณ 40 ปีข้างหน้า

And if the numbers coming in from China

และถ้าตัวเลขจากประเทศจีน

are anything like what they look like now,

เป็นแบบที่เราได้ประสบอยู่ในตอนนี้

it's not going to be 40 years.

มันคงใช้เวลาไม่ถึง 40 ปี

There is no good reason for eating as much meat as we do.

มันไม่มีเหตุผลที่ดีที่เราจะรับประทานเนื้อมากเท่าที่เรารับประทานกัน

And I say this as a man who has eaten a fair share of corned beef in his life.

และผมพูดเรื่องนี้ในฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่ได้รับประทานเนื้อมามากพอสมควรในชีวิต

The most common argument is that we need nutrients --

เหตุผลที่ใช้กันทั่วไปก็คือ เราต้องการสารอาหาร

even though we eat, on average, twice as much protein

ถึงแม้ว่าเราจะรับประทาน โดยเฉลี่ย โปรตีนมากกว่าสองเท่า

as even the industry-obsessed USDA recommends.

ของที่กระทรวงการเกษตรของสหรัฐอเมริกา (USDA) ผู้ซึ่งคลั่งไคล้การอุตสาหกรรมแนะนำ

But listen: experts who are serious about disease reduction

แต่ฟังดูทางนี้ -- ผู้เชี่ยวชาญซึ่งจริงจังกับการป้องกันโรค

recommend that adults eat just over half a pound of meat per week.

แนะนำว่าผู้ใหญ่ควรจะรับประทานเนื้อสัตว์เพียงแค่มากกว่าครึ่งปอนด์นิดหน่อยต่อสัปดาห์

What do you think we eat per day? Half a pound.

คุณคิดว่าคุณรับประทานเท่าไหร่ต่อวัน? ครึ่งปอนด์

But don't we need meat to be big and strong?

แต่เราไม่ต้องการเนื้อเพื่อที่จะได้ตัวใหญ่และแข็งแรงหรือ?

Isn't meat eating essential to health?

การรับประทานเนื้อสัตว์เป็นสิ่งที่สำคัญต่อร่างกายไม่ใช่หรือ?

Won't a diet heavy in fruit and vegetables

การรับประทานอาหารที่เต็มไปด้วยผลไม้และผัก

turn us into godless, sissy, liberals?

จะทำให้เรากลายเป็นพวกเสรีนิยม ที่ไม่ได้รับความนับถือ และอ่อนแอ หรือไม่?

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Some of us might think that would be a good thing.

เราบางคนอาจจะคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดี

But, no, even if we were all steroid-filled football players,

แต่ ไม่ ต่อให้พวกเราเป็นนักฟุตบอลที่เต็มไปด้วยสเตียรอยด์

the answer is no.

คำตอบก็คือ ไม่

In fact, there's no diet on Earth that meets

แท้ที่จริงแล้ว ไม่มีอาหารจำพวกใดในโลกที่พอดี

basic nutritional needs that won't promote growth,

ต่อความต้องการทางโภชนาการ ที่จะไม่ส่งเสริมการเติบโต

and many will make you much healthier than ours does.

และส่วนใหญ่จะทำให้คุณสุขภาพดีมากกว่าที่เราเป็นอยู่

We don't eat animal products for sufficient nutrition,

เราไม่ได้รับประทานผลิตภัณฑ์เนื้อสัตว์เพื่อโภชนาการที่เพียงพอ

we eat them to have an odd form of malnutrition, and it's killing us.

เรารับประทานมันเพื่อที่จะมีการขาดสารอาหารในรูปแบบแปลกๆ และมันกำลังฆ่าเรา

To suggest that in the interests of personal and human health

เพื่อที่จะแนะนำ เพื่อประโยชน์ทางสุขภาพส่วนตัวและส่วนรวม

Americans eat 50 percent less meat --

ชาวอเมริกันรับประทานเนื้อสัตว์น้อยลง 50 เปอร์เซนต์

it's not enough of a cut, but it's a start.

นั่นยังลดลงไม่เพียงพอ แต่มันเป็นการเริ่มต้น

It would seem absurd, but that's exactly what should happen,

มันอาจจะฟังดูประหลาด แต่มันเป็นสิ่งที่ควรจะเกิดขึ้น

and what progressive people, forward-thinking people

และสิ่งที่คนที่มีความคิดก้าวหน้า คนที่คิดไกล

should be doing and advocating,

ควรจะทำและส่งเสริม

along with the corresponding increase in the consumption of plants.

พร้อมกับการรับประทานผักผลไม้เพิ่มขึ้นควบคู่กันไป

I've been writing about food more or less omnivorously --

ผมได้เขียนเรื่องการรับประทานอาหาร แบบการรับประทานอะไรก็ได้ --

one might say indiscriminately -- for about 30 years.

บางคนอาจพูดว่าเป็นแบบไม่เกี่ยง -- มาเป็นเวลา 30 ปี

During that time, I've eaten

ช่วงเวลาที่ผมได้รับประทาน

and recommended eating just about everything.

และแนะนำการรับประทานเกือบจะทุกอย่าง

I'll never stop eating animals, I'm sure,

ผมจะไม่หยุดการรับประทานเนื้อสัตว์ ผมมั่นใจ

but I do think that for the benefit of everyone,

แต่ผมคิดจริงๆว่า เพื่อประโยชน์ของทุกๆคน

the time has come to stop raising them industrially

ถึงเวลาแล้วที่เราต้องหยุดการเลี้ยงสัตว์แบบอุตสาหกรรม

and stop eating them thoughtlessly.

และหยุดการรับประทานมันแบบสิ้นคิด

Ann Cooper's right.

แอน คูปเปอร์ (Ann Cooper) พูดถูก

The USDA is not our ally here.

ในที่นี่กระทรวงการเกษตรของสหรัฐอเมริกา (USDA) ไม่ใช่เพื่อนของเรา

We have to take matters into our own hands,

เราต้องจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง

not only by advocating for a better diet for everyone --

ไม่ใช่แค่เพียงสนับสนุนการรับประทานอาหารที่ดีขึ้นสำหรับทุกคน --

and that's the hard part -- but by improving our own.

และนั่นคือสิ่งที่ยาก -- แต่ด้วยการปรับปรุงตัวเราเอง

And that happens to be quite easy.

และนั่นแท้จริงแล้วเป็นเรื่องที่ค่อนข้างง่าย

Less meat, less junk, more plants.

เนื้อน้อยลง อาหารขยะน้อยลง ผักผลไม้มากขึ้น

It's a simple formula: eat food.

มันเป็นสูตรง่ายๆ --- รับประทานอาหาร

Eat real food.

รับประทานอาหารจริงๆ

We can continue to enjoy our food, and we continue to eat well,

เราสามารถที่จะมีความสุขกับอาหารของเราต่อไป และรับประทานอาหารดีๆต่อไป

and we can eat even better.

และเราสามารถรับประทานอาหารที่ดีกว่าเดิม

We can continue the search for the ingredients we love,

เราสามารถที่จะมองหาส่วนประกอบที่เรารักได้ต่อไป

and we can continue to spin yarns about our favorite meals.

และเราสามารถจะสานต่อมื้ออาหารที่เราโปรดปราน

We'll reduce not only calories, but our carbon footprint.

เราไม่เพียงแค่จะลดจำนวนแคลอรี่ แต่ยังรอยเท้าคาร์บอน (carbon footprint) ของเราอีกด้วย

We can make food more important, not less,

เราสามารถทำให้อาหารสำคัญมากขึ้น ไม่ใช่น้อยลง

and save ourselves by doing so.

และรักษาตัวเราเองในการทำเช่นนั้น

We have to choose that path.

เราต้องเลือกทางเดินนี้

Thank you.

ขอบคุณครับ