How the hyperlink changed everything | Small Thing Big Idea, a TED series

Translator: Camille Martínez Reviewer: Krystian Aparta

Translator: Orm Wiwitumpon Reviewer: Suwitcha Chandhorn

I remember thinking to myself,

ฉันจำได้ว่าเคยบอกกับตัวเองว่า

"This is going to change everything about how we communicate."

"เรื่องนี้จะเปลี่ยนวิธีการสื่อสารของพวกเรา"

[Small thing.]

[เรื่องเล็ก]

[Big idea.]

[ความคิดใหญ่]

[Margaret Gould Stewart on the Hyperlink]

[มาร์กาเร็ต กูลด์ สจ๊วต กับไฮเปอร์ลิงค์]

A hyperlink is an interface element,

ไฮเปอร์ลิงค์ เป็นส่วนที่ประสานสิ่งต่าง ๆ เข้าด้วยกัน

and what I mean by that is,

และฉันหมายความว่า

when you're using software on your phone or your computer,

เมื่อคุณใช้ซอฟต์แวร์ ในโทรศัพท์มือถือหรือคอมพิวเตอร์

there's a lot of code behind the interface

มีชุดคำสั่งจำนวนมากทำงาน อยู่เบื้องหลังหน้าจอ

that's giving all the instructions for the computer on how to manage it,

เพื่อคอยป้อนคำสั่งให้กับคอมพิวเตอร์ เพื่อให้ทราบถึงวิธีการจัดการกับมัน

but that interface is the thing that humans interact with:

หน้าจอจึงเป็นสิ่งที่มนุษย์โต้ตอบด้วย

when we press on this, then something happens.

เมื่อเรากดตรงนี้ ก็จะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น

When they first came around, they were pretty simple

ตอนที่นำมาใช้ครั้งแรก มันค่อนข้างจะเรียบง่าย

and not particularly glamorous.

และไม่ค่อยจะน่าสนใจสักเท่าไหร่

Designers today have a huge range of options.

นักออกแบบทุกวันนี้มีตัวเลือกมหาศาล

The hyperlink uses what's called a markup language -- HTML.

ไฮเปอร์ลิงค์ ใช้สิ่งที่เราเรียกว่า ภาษากำกับข้อความหรือ HTML

There's a little string of code.

ซึ่งมีชุดคำสั่งเล็ก ๆ อยู่

And then you put the address of where you want to send the person.

แล้วคุณก็ใส่ที่อยู่ ที่ต้องการส่งผู้ชมลงไป

It's actually remarkably easy to learn how to do.

ที่จริงเป็นเรื่องง่ายจนเหลือเชื่อ ที่จะเรียนรู้วิธีทำ

And so, the whole range of references to information elsewhere on the internet

ดังนั้น การอ้างอิงข้อมูล จากที่ใดก็ตามในโลกอินเทอร์เน็ต

is the domain of the hyperlink.

จึงใช้ไฮเปอร์ลิงค์เป็นหลัก

Back when I was in school --

ย้อนกลับไปสมัยที่ฉันยังเรียนอยู่ --

this is before people had wide access to the internet --

ช่วงก่อนที่ทุกคนจะ เข้าถึงอินเทอร์เน็ตได้ --

if I was going to do a research paper,

หากฉันต้องทำวิจัย

I would have to physically walk to the library,

ฉันต้องก้าวฉับ ๆ ไปยังห้องสมุด

and if they had the book that you needed, great.

และถ้ามีหนังสือที่ต้องการ ก็เยี่ยมเลย

You sometimes had to send out for it,

บางครั้งคุณจะต้องทำเรื่องขอ

so the process could take weeks.

ดังนั้นกระบวนการอาจใช้เวลาหลายสัปดาห์

And it's kind of crazy to think about that now,

บ้าดีไหมล่ะ ที่จะคิดถึงเรื่องแบบนั้นในตอนนี้

because, like all great innovations,

เพราะว่า เช่นเดียวกับ นวัตกรรมอันยิ่งใหญ่ทั้งหลาย

it's not long after we get access to something

หลังจากที่เราค้นพบอะไรได้แค่ไม่นาน

that we start to take it for granted.

เราก็เริ่มที่จะใช้มันอย่างไม่ใส่ใจ

Back in 1945,

ย้อนกลับไปในปี 1945

there was this guy, Vannevar Bush.

มีชายผู้หนึ่งนามว่าแวนนีวาร์ บุช

He was working for the US government,

เขาทำงานให้กับรัฐบาลสหรัฐ

and one of the ideas that he put forth was,

ความคิดที่เขาผลักดันเรื่องหนึ่งก็คือ

"Wow, humans are creating so much information,

"ว้าว มนุษย์สร้างข้อมูลขึ้นมามหาศาล

and we can't keep track of all the books that we've read

แต่ไม่อาจแกะรอย หนังสือทุกเล่มที่อ่าน

or the connections between important ideas."

หรือจุดเชื่อมโยงระหว่างประเด็นสำคัญ ๆ ได้"

And he had this idea called the "memex,"

เขาจึงเรียกความคิดนี้ว่า "เมมเม็กซ์"

where you could put together a personal library

ซึ่งทำให้คุณสามารถสร้างห้องสมุดส่วนตัว

of all of the books and articles that you have access to.

ของหนังสือและบทความ ที่คุณมีสิทธิเข้าไปอ่านทั้งหมดได้

And that idea of connecting sources captured people's imaginations.

ความคิดในการเชื่อมโยงแหล่งข้อมูล เข้าด้วยกันนี้ สะกดจินตนาการของผู้คน

Later, in the 1960s,

ต่อมาในทศวรรษที่ 1960

Ted Nelson launches Project Xanadu,

เท็ด เนลสันเริ่มดำเนินโครงการซานาดู

and he said,

เขาบอกว่า

"Well, what if it wasn't just limited to the things that I have?

"หากไม่ได้จำกัดอยู่แค่สิ่งที่ผมมีล่ะ?

What if I could connect ideas across a larger body of work?"

และถ้าผมสามารถเชื่อมโยงความคิด ในระดับที่ใหญ่กว่านี้ได้ล่ะ?"

In 1982, researchers at the University of Maryland

ในปี 1982 นักวิจัยที่มหาวิทยาลัยแมริแลนด์

developed a system they called HyperTIES.

พัฒนาระบบที่มีชื่อว่า ไฮเปอร์ทายส์ (HyperTIES)

They were the first to use text itself as a link marker.

มันเป็นระบบแรกที่ใช้ ตัวข้อความเองเป็นสิ่งเชื่อมโยง

They figured out that this blue link on a gray background

พวกเขาค้นพบว่าข้อความเชื่อมโยง สีน้ำเงินบนพื้นหลังสีเทา

was going to work really well in terms of contrast,

ใช้ได้ผลดีมาก ในแง่ความแตกต่างของสี

and people would be able to see it.

และผู้ใช้งานจะสังเกตเห็นมันได้ง่าย

Apple invented HyperCard in 1987.

บริษัทแอปเปิลประดิษฐ์ไฮเปอร์การ์ด (HyperCard) ขึ้นในปี 1987

You had these stacks of cards,

คุณมีบัตรหนึ่งตั้ง

and you could create links in between the cards.

และสามารถสร้างตัวเชื่อมโยง ระหว่างบัตรแต่ละใบ

HyperCard actually created the ability to jump around in a story.

ไฮเปอร์การ์ดทำให้เรา สามารถดูเรื่องราวกลับไปกลับมาได้

These kinds of notions of nonlinear storytelling

การเล่าเรื่องแบบไม่เป็นเส้นตรงนี้

got a huge boost when the hyperlink came along,

เป็นที่นิยมมากสุด ๆ เมื่อไฮเปอร์ลิงค์เข้ามาร่วมวงด้วย

because it gave people the opportunity to influence the narrative.

เพราะมันเปิดโอกาสให้คน ได้วางแนวทางเรื่องราวเอง

These ideas and inventions, among others,

ความคิดนี้และสิ่งประดิษฐ์อื่น ๆ จำนวนหนึ่ง

inspired Tim Berners-Lee, the inventor of the World Wide Web.

สร้างแรงบันดาลใจให้กับทิม เบอร์เนิร์ส-ลี ผู้คิดค้นและประดิษฐ์เวิลด์ไวด์เว็บ

The hyperlink almost feels like a LEGO block,

ไฮเปอร์ลิงค์เกือบเหมือนกับตัวต่อเลโก้

this very basic building block to a very complex web of connections

ชิ้นส่วนที่เรียบง่ายสุด ๆ ไปจนถึง โครงสร้างซับซ้อนมาก ๆ

that exists all around the world.

ซึ่งปรากฎตัวอยู่ทั่วโลก

Because of the way that hyperlinks were first constructed,

และเพราะวิธีที่สร้าง ไฮเปอร์ลิงค์ขึ้นในตอนแรก

they were intended to be not only used by many people,

พวกมันไม่ได้เกิดมาแค่เพื่อให้ คนจำนวนมากได้ใช้กันเท่านั้น

but created by many people.

แต่เพื่อให้คนจำนวนมากร่วมกันสร้างอีกด้วย

To me, it's one of the most democratic designs ever created.

สำหรับฉัน มันจึงเป็นการออกแบบที่ทุกคน มีสิทธิเสมอภาคที่สุดแบบหนึ่งเท่าที่เคยมีมา