How the hyperlink changed everything | Small Thing Big Idea, a TED series

Translator: Camille Martínez Reviewer: Krystian Aparta

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Mary Jane

I remember thinking to myself,

یادم می‌آید که با خودم می‌گفتم،

"This is going to change everything about how we communicate."

«این همه چیز را درباره روش ارتباط ما تغییر خواهد داد.»

[Small thing.]

[چیز کوچک.]

[Big idea.]

[ایده بزرگ.]

[Margaret Gould Stewart on the Hyperlink]

[ماگارت گولد استوارت در هایپرلینک]

A hyperlink is an interface element,

هایپر لینک یک عنصر رابط است،

and what I mean by that is,

و منظور من از آن این است،

when you're using software on your phone or your computer,

که وقتی دارید از یک نرم‌افزار در موبایل یا کامپیوترتان استفاده می‌کنید،

there's a lot of code behind the interface

کدهای بسیاری پشت رابط هست

that's giving all the instructions for the computer on how to manage it,

که به کامپیوتر دستورالعمل مدیریت آن را می‌دهد،

but that interface is the thing that humans interact with:

اما واسط کاربر چیزی است که انسان با آن تعامل دارد:

when we press on this, then something happens.

وقتی این را فشار می‌دهیم، اتفاقی می‌افتد.

When they first came around, they were pretty simple

اوایل وقتی تازه به وجود آمده بودند، خیلی ساده بودند

and not particularly glamorous.

و فریبندگی خاصی نداشتند.

Designers today have a huge range of options.

طراحان امروز طیف گسترده‌ای از گزینه‌ها را دارند.

The hyperlink uses what's called a markup language -- HTML.

هایپرلینک از چیزی به نام زبان نشانه گذاری استفاده می‌کند -- HTML.

There's a little string of code.

اول یک رشته کوتاه کد هست.

And then you put the address of where you want to send the person.

و بعد آدرس جایی که می‌خواهید فرد را بفرستید قرار می‌دهید.

It's actually remarkably easy to learn how to do.

به طرز قابل توجهی یادگیری این کار ساده است.

And so, the whole range of references to information elsewhere on the internet

و به همین ترتیب، طیف وسیعی از منابع اطلاعات در هر جای اینترنت

is the domain of the hyperlink.

دامنه هایپرلینک است.

Back when I was in school --

قبلاً وقتی که مدرسه می‌رفتم --

this is before people had wide access to the internet --

پیش از آن که مردم دسترسی گسترده به اینترنت پیدا کنند --

if I was going to do a research paper,

اگر می‌خواستم یک مقاله تحقیقی بنویسم،

I would have to physically walk to the library,

باد به صورت فیزیکی به کتابخانه می‌رفتم،

and if they had the book that you needed, great.

و اگر کتابی که لازم بود را داشتند، عالی بود.

You sometimes had to send out for it,

گاهی باید درخواست آن را می‌دادید،

so the process could take weeks.

پس فرآیند ممکن بود هفته‌ها طول بکشد.

And it's kind of crazy to think about that now,

و فکر کردن درباره آن حالا دیگر دیوانگی است،

because, like all great innovations,

چون مثل همه اختراعات بزرگ دیگر،

it's not long after we get access to something

خیلی بعد از پیدا کردن دسترسی به چیزی نیست

that we start to take it for granted.

که فکر می‌کنیم همیشه همین طور بوده است.

Back in 1945,

در سال ۱۹۴۵،

there was this guy, Vannevar Bush.

مردی بود به نام ونیوار بوش.

He was working for the US government,

او برای دولت ایالات متحده کار می‌کرد،

and one of the ideas that he put forth was,

و یکی از ایده‌هایی که مطرح کرد این بود که،

"Wow, humans are creating so much information,

«واو، آدم‌ها اطلاعات خیلی زیادی تولید می‌کنند،

and we can't keep track of all the books that we've read

و ما نمی‌توانیم همه کتاب‌هایی که مطالعه کرده‌ایم

or the connections between important ideas."

و ارتباط بین ایده‌های مهم را به یاد بیاوریم.»

And he had this idea called the "memex,"

و او ایده‌ای داشت به نام «میمیکس،»

where you could put together a personal library

که می‌توانستید یک کتابخانه شخصی

of all of the books and articles that you have access to.

از تمام کتاب‌ها و موضوعاتی که به آن دسترسی داشتید ایجاد کنید.

And that idea of connecting sources captured people's imaginations.

و آن ایده منابع ضبط شده تخیل مردم را به خود مشغول کرد.

Later, in the 1960s,

بعداً، در دهه ۱۹۶۰،

Ted Nelson launches Project Xanadu,

تد نلسون پروژه زانادو را راه‌اندازی کرد

and he said,

و گفت،

"Well, what if it wasn't just limited to the things that I have?

«خوب، چه می‌شد اگر من فقط محدود به چیزهایی که دارم نبودم؟

What if I could connect ideas across a larger body of work?"

چه می‌شد اگر می‌توانستم ایده‌ها را در بدنه کاری بزرگتری به هم پیوند بدهم؟

In 1982, researchers at the University of Maryland

در سال ۱۹۸۲، محققان دانشگاه مری‌لند

developed a system they called HyperTIES.

سیستمی به نام HyperTIES ایجاد کردند.

They were the first to use text itself as a link marker.

آنها اولین کسانی بودند که از خود متن به عنوان نشانگر اتصال استفاده کردند.

They figured out that this blue link on a gray background

آنها متوجه شدند که این لینک آبی در زمینه خاکستری

was going to work really well in terms of contrast,

می‌تواند تضاد مناسبی ایجاد کند،

and people would be able to see it.

و مردم خواهند توانست آن را ببینند.

Apple invented HyperCard in 1987.

شرکت اپل در سال ۱۹۸۷ هایپرکارت را ابداع کرد.

You had these stacks of cards,

شما یک دسته کارت داشتید،

and you could create links in between the cards.

و می‌توانستید بین کارت‌ها لینک ایجاد کنید.

HyperCard actually created the ability to jump around in a story.

هایپرکارت در واقع امکان پریدن در طول داستان را ایجاد کرد.

These kinds of notions of nonlinear storytelling

این گونه مفاهیم داستان سرایی غیر خطی

got a huge boost when the hyperlink came along,

وقتی هایپرلینک به وجود آمد موجب ترقی ناگهانی آن شد،

because it gave people the opportunity to influence the narrative.

چون به مردم این امکان را می‌داد که بر داستان اثر بگذارند.

These ideas and inventions, among others,

این ایده‌ها و ابداعات، همه با هم،

inspired Tim Berners-Lee, the inventor of the World Wide Web.

الهام بخش تیم برنرز-لی، مخترع شبکه گستره جهانی بود.

The hyperlink almost feels like a LEGO block,

هایپرلینک تقریباً حس بلوک لگو را داشت،

this very basic building block to a very complex web of connections

یک بلوک ساختمانی بسیار ساده در یک شبکه بسیار پیچیده ارتباطات

that exists all around the world.

که در تمام دنیا وجود دارد.

Because of the way that hyperlinks were first constructed,

به خاطر روشی که هاپرلینک برای اولین بار ساخته شد،

they were intended to be not only used by many people,

قرار بود که نه تنها توسط افراد بسیاری مورد استفاده قرار بگیرند،

but created by many people.

بلکه عده زیادی هم آنها را بسازند.

To me, it's one of the most democratic designs ever created.

برای من این یکی از دموکراتیک‌ترین طراحی‌هایی است که تا به حال ساخته شده است.