Let’s Help Refugees Thrive, Not Just Survive | Melissa Fleming | TED Talks

Translator: Chatthip Chaichakan Reviewer: Patarapen Manorompatrasal

So I started working

ดิฉันเริ่มทำงาน

with refugees because I wanted

กับผู้ลี้ภัย เพราะฉันต้องการ

to make a difference,

ที่จะสร้างความแตกต่าง

and making a difference starts

การสร้างความแตกต่าง เริ่มได้

with telling their stories.

ด้วยการเล่าเรื่องของพวกเขาเหล่านี้

So when I meet refugees,

เวลาที่ฉันไปพบผู้ลี้ภัย

I always ask them questions.

ฉันจะถามคำถามต่างๆกับพวกเขา เช่น

Who bombed your house?

ใครระเบิดบ้านคุณ

Who killed your son?

ใครฆ่าลูกชายของคุณ

Did the rest of your family make it out alive?

ครอบครัวคุณที่เหลือเอาชีวิตรอดออกมากได้ไหม

How are you coping

คุณรับมือกับ

in your life in exile?

ชีวิตที่ต้องลี้ภัยไปอยู่ต่างถิ่นยังไง

But there's one question that always seems to me

แต่มีอยู่หนึ่งคำถาม ที่สำหรับฉันแล้วนะคะ

to be most revealing, and that is:

สามารถเผยเรื่องของพวกเขาได้มากที่สุด คือ

What did you take?

คุณหยิบอะไรออกมา

What was that most important thing

อะไรเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

that you had to take with you

ที่คุณต้องคว้ามันมาด้วย

when the bombs were exploding in your town,

ตอนที่หมู่บ้านของคุณโดนระเบิด

and the armed gangs were approaching your house?

ตอนที่กลุ่มติดอาวุธเข้ามาใกล้บ้านคุณ

A Syrian refugee boy I know

เด็กชายชาวซีเรียที่ฉันรู้จัก

told me that he didn't hesitate

บอกฉันว่า เขาไม่รอช้าเลย

when his life was in imminent danger.

ถึงแม้ว่าชีวิตเขากำลังตกอยู่ในอันตราย

He took his high school diploma,

เขาหยิบประกาศนียบัตรจบมัธยมปลายออกมา

and later he told me why.

เขาเล่าเหตุผลให้ฉันฟังค่ะ

He said, "I took my high school diploma

เขาบอกว่า "ผมหยิบประกาศนียบัตรมัธยมมา

because my life depended on it."

เพราะชีวิตของผมขึ้นอยู่กับมัน"

And he would risk his life to get that diploma.

และเขาก็ยินดีที่จะเสี่ยงชีวิตเพื่อได้มันมา

On his way to school, he would dodge snipers.

ระหว่างไปโรงเรียน เขาต้องคอยหลบคนดักยิง

His classroom sometimes shook

บางทีห้องเรียนของเขาก็สั่นไหว

with the sound of bombs and shelling,

จากเสียงระเบิดและการทิ้งระเบิด

and his mother told me,

แม่ของเขาบอกฉันว่า

"Every day, I would say to him every morning,

"ทุกๆวันตอนเช้า ฉันจะบอกเค้าว่า

'Honey, please don't go to school.'"

ลูกรัก อย่าไปโรงเรียนเลย"

And when he insisted, she said,

และเมื่อเขาไม่ยอม แม่เขาบอกว่า

"I would hug him as if it were for the last time."

"ฉันจะกอดเขาไว้ เหมือนว่านี่เป็นสุดท้าย"

But he said to his mother,

แต่เขาบอกกับแม่เขาว่า

"We're all afraid,

"พวกเราทุกคนกลัว

but our determination to graduate

แต่ความมุ่งมั่นของพวกเราที่จะเรียนให้จบ

is stronger than our fear."

มันอยู่เหนือความกลัว"

But one day, the family got terrible news.

แต่แล้ววันนึงก็มีข่าวร้ายในครอบครัว

Hany's aunt, his uncle and his cousin

ป้า ลุง และลูกพี่ลูกน้องของฮานี่

were murdered in their homes for refusing

ถูกฆ่าในบ้านของพวกเขาเพราะเขาไม่ยอม

to leave their house.

ออกไปจากบ้านตัวเอง

Their throats were slit.

พวกเขาถูกเฉือนคอ

It was time to flee.

มันถึงเวลาที่ต้องหนีแล้ว

They left that day, right away, in their car,

พวกเราหนีออกมาทันทีวันนั้น ในรถ

Hany hidden in the back because they were facing

ฮานี่หลบอยู่ข้างหลังเพราะพวกเขาต้องผ่าน

checkpoints of menacing soldiers.

ด่านตรวจต่างๆของพวกทหารโหดเหี้ยม

And they would cross the border into Lebanon,

และพวกเขาจะข้ามเขตแดนเข้าสู่เลบานอน

where they would find peace.

ที่ที่เขาจะอยู่อย่างสันติ

But they would begin a life of grueling hardship

แต่เริ่มต้นชีวิตใหม่อย่างยากลำบากแสนเข็ญ

and monotony.

และซ้ำซากจำเจ

They had no choice but to build a shack

พวกเขาไม่มีตัวเลือกนอกจากการสร้างกระท่อม

on the side of a muddy field,

ข้างสนามดินโคลน

and this is Hany's brother Ashraf,

และนี่คือ อัชราฟ น้องชายของฮานี่

who plays outside.

กำลังวิ่งเล่นอยู่ข้างนอก

And that day, they joined

และในวันนั้น พวกเขาเข้าร่วม

the biggest population of refugees in the world,

ประชากรผู้ลี้ภัยที่ใหญ่ที่สุดในโลก

in a country, Lebanon, that is tiny.

ในประเทศเล็กๆ อย่างเลบานอน

It only has four million citizens,

เลบานอนมีประชากรเพียง 4 ล้านคน

and there are one million Syrian refugees living there.

และมีผู้ลี้ภัยชาวซีเรีย 1ล้านคนที่นั่น

There's not a town, a city or a village

ไม่มี เมือง หรือหมู่บ้านใด

that is not host to Syrian refugees.

ที่ไม่มีผู้ลี้ภัยชาวซีเรียอพยพไปอยู่

This is generosity and humanity

นี่แหละคือความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ และความมีมนุษยธรรม

that is remarkable.

ที่น่าทึ่งมาก

Think about it this way, proportionately.

ลองคิดกันดูนะคะ ตามสัดส่วนแล้ว

It would be as if

มันจะเหมือนกับว่า

the entire population of Germany,

ประชากรทั้งประเทศเยอรมัน

80 million people,

80 ล้านคน

would flee to the United States in just three years.

จะหนีเข้าไปในสหรัฐอเมริกาในเวลาเพียงสามปี

Half of the entire population of Syria

ครึ่งหนึ่งของประชากรทั้งหมดของซีเรีย

is now uprooted,

กำลังถูกกำจัดถอนรากถอนโคน

most of them inside the country.

ส่วนใหญ่ยังอยู่ในประเทศ

Six and a half million people

อีก หกล้านห้าแสนคน

have fled for their lives.

หนีเอาชีวิตรอดออกมา

Over and well over three million people

กว่าสามล้านคน

have crossed the borders

ที่ข้ามพรมแดน

and have found sanctuary in the neighboring countries,

และที่พักพิงในประเทศเพื่อนบ้าน

and only a small proportion, as you see,

และมีอีกส่วนน้อย อย่างที่พวกคุณทราบ

have moved on to Europe.

หนีเข้าไปในยุโรป

What I find most worrying

สิ่งที่ดิฉันเป็นกังวลที่สุดคือ

is that half of all Syrian refugees are children.

ครึ่งหนึ่งของผู้ลี้ภัยชาวซีเรียเป็นเด็กค่ะ

I took this picture of this little girl.

ฉันถ่ายรูปของเด็กน้อยคนนี้

It was just two hours after she had arrived

เธอเพิ่งมาถึงเมื่อสองชั่วโมงก่อนหน้า

after a long trek from Syria into Jordan.

หลังจากที่เดินทางมาอย่างยาวนาน จากซีเรียถึงจอร์แดน

And most troubling of all

และสิ่งที่เป็นปัญหามาก

is that only 20 percent of Syrian refugee children

คือมีเด็กลี้ภัยชาวซีเรียเพียง 20 เปอร์เซ็น

are in school in Lebanon.

ที่ได้เรียนหนังสือในเลบานอน

And yet, Syrian refugee children,

แต่ เด็กลี้ภัยชาวซีเรีย

all refugee children tell us

เด็กๆทุกคนบอกกับเราค่ะว่า

education is the most important thing in their lives.

การศึกษาเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ในชีวิตของพวกเขา

Why? Because it allows them to think of their future

ทำไมน่ะหรอคะ ก็เพราะมันทำให้ พวกเขาได้คิดถึงอนาคตของตนเอง

rather than the nightmare of their past.

มากกว่าฝันร้ายในอดีต

มันทำให้พวกเขาได้เห็นความหวังมากกว่า จะจมอยู่กับความเกลียดชัง

It allows them to think of hope rather than hatred.

I'm reminded of a recent visit I took

ดิฉันนึกถึงครั้งเล่าสุดที่ดิฉันเดินทาง

to a Syrian refugee camp in northern Iraq,

เยี่ยมค่ายผู้ลี้ภัยซีเรีย ทางเหนือของอิรัก

and I met this girl,

และฉันได้เจอกับเด็กหญิงคนนี้

and I thought, "She's beautiful,"

ฉันคิดว่า เธอสวยมาก

and I went up to her and asked her,

ฉันเข้าไปหาเธอและถามว่า

"ขอถ่ายรูปหนูได้มั้ยจ้ะ"

"Can I take your picture?"

เธอตอบตกลง

And she said yes,

แต่เธอไม่ยอมยิ้ม

but she refused to smile.

I think she couldn't,

ฉันคิดว่าเธอคงจะยิ้มไม่ได้ค่ะ

เพราะฉันคิดว่า เธอคงรู้ว่าเธอเป็นตัวแทน

because I think she must realize that she represents

ของกลุ่มเด็กผู้ลี้ภัยชาวซีเรียที่ไร้ความหวัง

a lost generation of Syrian refugee children,

a generation isolated and frustrated.

ในยุคสมัยแห่งการถูกทอดทิ้งและความทุกข์

And yet, look at what they fled:

แต่ดูสิคะ อะไรที่พวกเขาหนีมา

utter destruction,

ซากปรักหักพัง

buildings, industries, schools, roads, homes.

ตึก โรงงาน โรงเรียน ถนน ที่พักอาศัย

Hany's home was also destroyed.

บ้านของฮานี่ก็ถูกทำลาย

This will need to be rebuilt

ที่นี่ต้องได้รับการสร้างใหม่

by architects, by engineers, by electricians.

โดยสถาปนิก โดยวิศวกร โดยช่างไฟฟ้า

Communities will need teachers and lawyers

ชุมชนจะต้องการคุณครูและทนายความ

และนักการเมืองที่มีความคิดจะประนีประนอม

and politicians interested in reconciliation

and not revenge.

และไม่ล้างแค้น

นี่ไม่ควรได้รับการสร้างขึ้นมาใหม่หรอคะ

Shouldn't this be rebuilt

by the people with the largest stake,

โดยกลุ่มคนที่มีส่วนได้ส่วนเสียมากที่สุด

กลุ่มสังคมพลัดถิ่น หรือก็คือกลุ่มผู้ลี้ภัยนั่นเอง

the societies in exile, the refugees?

Refugees have a lot of time

ผู้ลี้ภัยมีเวลามากมาย

to prepare for their return.

ในการเตรียมความพร้อมที่จะกลับไปอีกครั้ง

You might imagine that being a refugee

พวกคุณอาจจะคิดว่าการเป็นผู้ลี้ภัย

is just a temporary state.

เป็นเพียงแค่สิ่งชั่วคราว

จริงๆ แล้วมันไม่ใช่เลยค่ะ

Well far from it.

With wars going on and on,

ในสถานการณ์ที่สงครามที่ไม่สิ้นสุด

the average time a refugee will spend in exile

ระยะเวลาที่ผู้ลี้ภัยต้องอยู่นอกประเทศ

เฉลี่ย 17 ปีค่ะ

is 17 years.

Hany was into his second year in limbo

ฮานี่อยู่ลิมโบมาเป็นปีที่สองแล้ว

เมื่อตอนที่ฉันไปเยี่ยมเขาเมื่อไม่นานมานี้

when I went to visit him recently,

and we conducted our entire conversation in English,

และเราคุยกันโดยใช้ภาษาอังกฤษตลอดการสนทนา

which he confessed to me he learned

ซึ่งเขาบอกว่าเขาเรียน

from reading all of Dan Brown's novels

จากการอ่านนิยายของแดน บราวน์ทั้งหมด

และจากการฟังเพลงแร้ปอเมริกา

and from listening to American rap.

พวกเรายังได้ใช้เวลาสนุกๆด้วยกัน

We also spent some nice moments of laughter

and fun with his beloved brother Ashraf.

กับน้องชายที่เขารักมาก อัชราฟ

But I'll never forget what he told me

แต่ฉันจะไม่มีวันลืมสิ่งที่เขาบอกกับฉัน

when we ended our conversation that day.

ตอนที่พวกเราคุยกันจะเสร็จแล้ววันนั้น

He said to me,

เขาบอกว่า

"ถ้าผมไม่มีการศึกษา ผมก็ไม่มีอะไรเลย"

"If I am not a student, I am nothing."

Hany is one of 50 million people

ฮานี่คือหนึ่งในคน 50 ล้านคน

uprooted in this world today.

ในโลกวันนี้ ที่ถูกขับไล่

ไม่มีอีกแล้ว นับแต่สงครามโลกครั้งที่สอง

Never since World War II

have so many people been forcibly displaced.

ที่มีผู้คนมากมายถูกบังคับขับไล่ไม่มีที่ไป

So while we're making sweeping progress

ในขณะที่พวกเรากำลังพัฒนาอย่างรวดเร็ว

in human health,

ในด้านสุขภาพ

in technology, in education and design,

เทคโนโลยี การศึกษา และดีไซน์

we are doing dangerously little

พวกเรากลับลงมือน้อยมากๆ

to help the victims

ในการช่วยเหลือผู้ประสบภัย

and we are doing far too little

และพวกเรายังลงมือกันเพียงน้อยนิด

ในการหยุดยั้งและป้องกัน

to stop and prevent

สงครามที่ขับไล่พวกเขาออกจากบ้าน

the wars that are driving them from their homes.

And there are more and more victims.

และผู้ประสบภัยยังเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

โดยเฉลี่ยในทุกๆวัน

Every day, on average,

by the end of this day,

ภายในวันนี้

จะมีคน 32,000 คนที่ผู้ขับไล่

32,000 people will be forcibly displaced

ออกจากบ้านของตน

from their homes —

32,000 people.

32,000 คน

พวกเขาหนีข้ามชายแดนเหมือนคนเหล่านี้

They flee across borders like this one.

เราบันทีกภาพนี้ได้ที่ชายแดนซีเรียไปจอร์แดน

We captured this on the Syrian border to Jordan,

and this is a typical day.

และมันเป็นภาพวันปกติที่เกิดขึ้น

Or they flee on unseaworthy and overcrowded boats,

หรือพวกเขาหนีโดยเรือที่อันตรายและอัดแน่น

risking their lives in this case

เสี่ยงชีวิตตนเอง

เพียงให้ข้ามไปถึงยุโรปอย่างปลอดภัย

just to reach safety in Europe.

This Syrian young man

หนุ่มซีเรียคนนี้

survived one of these boats that capsized —

รอดชีวิตมาจากหนึ่งในเรือลำนึงที่จมลง

คนส่วนใหญ่จมน้ำ

most of the people drowned —

and he told us,

และเขาบอกกับพวกเราว่า

"Syrians are just looking for a quiet place

"ชาวซีเรียกำลังต้องการเพียงที่ที่เงียบสงบ

ที่ที่ไม่มีใครมาทำร้ายคุณ

where nobody hurts you,

ที่ที่ไม่มีใครมาทำให้คนต้องอับอาย

where nobody humiliates you,

and where nobody kills you."

และที่ที่ไม่มีใครฆ่าคุณ"

Well, I think that should be the minimum.

คือ ดิฉันคิดว่านั่นควรเป็นขั้นต่ำสุด

How about a place of healing,

ทำไมไม่ลองนึกถึงสถานที่ที่ช่วยฟื้นฟู

of learning,

ที่ให้การเรียนรู้

and even opportunity?

หรือแม้แต่ให้โอกาสหล่ะคะ

Americans and Europeans

คนอเมริกาและยุโรป

have the impression that proportionally

มักมีความรู้ที่ว่า

มีประชากรผู้ลี้ภัยจำนวนมากที่เข้ามา

huge numbers of refugees are coming

ในประเทศของตน

to their country,

but the reality is

แต่ในความจริงแล้ว

86 เปอร์เซ็น ผู้ลี้ภัยส่วนใหญ่

that 86 percent, the vast majority of refugees,

ใช้ชีวิตอยู่ในกลุ่มประเทศที่กำลังพัฒนา

are living in the developing world,

in countries struggling with their own insecurity,

ในประเทศที่ก็กำลังต่อสู้กับปัญหา

ที่ต้องช่วยเหลือประชาชนของตัวเองอยู่แล้ว

with their own issues of helping their own populations

และเผชิญปัญหาความยากจน

and poverty.

ฉะนั้น ประเทศรวยๆทั้งหลายในโลกควรรับรู้ถึง

So wealthy countries in the world should recognize

the humanity and the generosity of the countries

ความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่และ ความมีมนุษยธรรมของประเทศ

ที่ให้การดูแลผู้ลี้ภัยจำนวนมาก

that are hosting so many refugees.

And all countries should make sure that no one

และทุกประเทศควรจะทำให้แน่ใจว่า จะไม่มีใคร

ที่หนีจากสงครามและการข่มเหงฆ่าล้าง

fleeing war and persecution

arrives at a closed border.

แล้วถูกปิดกั้นไม่ให้เข้าพรมแดน

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

แต่ยังมีบางสิ่งที่เราสามารถทำได้

But there is something more that we can do

than just simply helping refugees survive.

นอกจากจะช่วยให้ผู้ลี้ภัยมีชีวิตรอดแล้ว

We can help them thrive.

พวกเราช่วยให้พวกเขาก้าวหน้าได้

เราควรจะนึกถึงค่ายและชุมชมผู้ลี้ภัย

We should think of refugee camps and communities

ว่าเป็นมากกว่าศูนย์ที่อยู่ชั่วคราว

as more than just temporary population centers

ที่ที่ผู้คนหดหู่

where people languish

waiting for the war to end.

รอเวลาที่สงครามจะสิ้นสุด

Rather, as centers of excellence,

จริงๆแล้ว มันเป็นสถานที่อันยอดเยี่ยม

where refugees can triumph over their trauma

สถานที่ที่ผู้ลี้ภัยเอาชนะความปวดร้าว

and train for the day that they can go home

และพัฒนาตนจนกว่าจะถึงวันที่ได้กลับบ้าน

as agents of positive change

เป็นตัวแทนแห่งการเปลี่ยนแปลง

and social transformation.

และพัฒนาสังคมไปในทางที่ดีขึ้น

It makes so much sense,

มันฟังดูมีเหตุผลมาก

but I'm reminded of the terrible war in Somalia

แต่ดิฉันก็นึกถึงสงครามอันโหดร้ายในโซมาเลีย

that has been raging on for 22 years.

ที่ยาวนานถึง 22 ปี

And imagine living in this camp.

ลองนึกถึงการอยู่ในค่ายนี้ซิคะ

I visited this camp.

ฉันไปเยี่ยมค่ายนี้

It's in Djibouti, neighboring Somalia,

มันอยู่ในดวีบูติ เพื่อนบ้านของโซมาเลีย

and it was so remote

มันอยู่ห่างไกลมาก

that we had to take a helicopter to fly there.

พวกเราต้องนั่งเฮลิคอปเตอร์บินไปที่นั่น

It was dusty and it was terribly hot.

มันเต็มไปด้วยฝุ่น และร้อนสุดๆ

And we went to visit a school

พวกเราไปเยี่ยมโรงเรียน

and started talking to the children,

และเริ่มพูดคุยกับเด็กๆ

and then I saw this girl across the room

ตอนนั้นฉันเห็นเด็กผู้หญิงคนนี้ในอีกฝากห้อง

who looked to me to be the same age

ที่ฉันมองแล้วน่าจะอายุเท่ากับ

as my own daughter, and I went up and talked to her.

ลูกสาวของฉัน ฉันเดินเข้าไปและคุยกับเธอ

And I asked her the questions

ฉันถามคำถามเธอในคำถามที่

that grown-ups ask kids,

ผู้ใหญ่จะถามเด็กๆ

like, "What is your favorite subject?"

อย่าง ""หนูชอบเรียนวิชาไหน"

and, "What do you want to be when you grow up?"

"โตขึ้นหนูอยากเป็นอะไร"

ตอนนั้นสีหน้าเธอเปลี่ยนเป็นว่างเปล่า

And this is when her face turned blank,

เธอบอกกับฉันค่ะว่า

and she said to me,

"หนูไม่มีอนาคตแล้วค่ะ

"I have no future.

หนูไม่ได้ไปโรงเรียนแล้ว"

My schooling days are over."

ตอนนี้ฉันคิดว่าต้องมีเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆ

And I thought, there must be some misunderstanding,

ฉันหันไปหาเพื่อนร่วมงาน

so I turned to my colleague

แล้วเธอก็ยืนยันว่า

and she confirmed to me

ไม่มีเงินทุนสำหรับโรงเรียนมัธยม

there is no funding for secondary education

ในค่ายนี้

in this camp.

และในตอนนั้นเองที่ฉันหวังว่า

And how I wished at that moment

ฉันจะได้บอกกับเด็กหญิงคนนั้น

that I could say to her,

"เราจะสร้างโรงเรียนให้"

"We will build you a school."

และฉันยังคิดด้วยว่ามันเป็นเรื่องน่าเสียดาย

And I also thought, what a waste.

เธอควร และ เธอคือ

She should be and she is

อนาคตของโซมาเลีย

the future of Somalia.

A boy named Jacob Atem

เด็กผู้ชายชื่อ เจคอบ อาเทม

ได้รับโอกาสที่ต่างไป แต่นั่นก็หลังจากที่เขาประสบ

had a different chance, but not before he experienced

กับโศกนาฏกรรมครั้งร้ายแรง

terribly tragedy.

เขาได้เห็น - นี่คือซูดาน -

He watched — this is in Sudan —

ที่หมู่บ้านของเขา ตอนที่เจคอบอายุแค่เจ็ดขวบ

as his village — he was only seven years old —

หมู่บ้านถูกเผา และเขาก็ได้รู้ว่า

burned to the ground, and he learned

that his mother and his father

แม่ พ่อของเขา

และครอบครัวเขาทั้งหมด

and his entire family

were killed that day.

ถูกฆ่าในวันนั้น

แค่ลูกพี่ลูกน้องเขาที่รอด

Only his cousin survived, and the two of them

ทั้งสองเดินตลอดเจ็ดเดือน

walked for seven months —

นี่คือเด็กผู้ชายที่เหมือนกับเขา

this is boys like him —

chased and pursued by wild animals and armed gangs,

ถูกทั้งสัตว์ป่าและกลุ่มติดอาวุธ ไล่ตาม

and they finally made it to refugee camps

แต่พวกเขาก็สามารถมาถึงค่ายผู้ลี้ภัย

where they found safety,

ที่ที่พวกเขาจะได้ปลอดภัย

และใช้เวลาอีกเจ็ดปีต่อมา

and he would spend the next seven years

in Kenya in a refugee camp.

ในเคนย่า ในค่ายผู้ลี้ภัย

But his life changed

แต่ชีวิตเขาได้เปลี่ยนไป

เมื่อเขาได้โอกาสในการย้ายที่อยู่

when he got the chance to be resettled

ไปที่สหรัฐอเมริกา

to the United States,

and he found love in a foster family

และได้รับความรักจากครอบครัวอุปถัมป์

and he was able to go to school,

เขาได้ไปโรงเรียน

and he wanted me to share with you

และเขาก็อยากให้ฉันแชร์

this proud moment

ช่วงเวลาที่น่าภูมิใจนี้กับพวกคุณ

when he graduated from university.

ตอนที่เขาเรียนจบจากมหาวิทยาลัย

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

I spoke to him on Skype the other day,

ดิฉันได้คุยกับเข้าผ่าน สไกป์ วันก่อน

and he was in his new university in Florida

และเขากำลังอยู่ที่มหาวิทยาลัยใหม่ในฟลอริดา

ที่เขาจะเรียนต่อปริญญาเอกสาขาสาธารณสุข

pursuing his Ph.D. in public health,

เขาภูมิใจมากที่ได้บอกฉันว่าเขาสามารถ

and he proudly told me how he was able to raise

ระดมทุนมากพอต่อคนอเมริกา

enough funds from the American public

to establish a health clinic back in his village

เพื่อสร้างคลีนิคสุขภาพในหมู่บ้านของเขา

ที่บ้านเกิดของเขา

back home.

ฉันอยากจะย้อนกลับไปถึงเรื่องของฮานี่

So I want to take you back to Hany.

When I told him I was going to have the chance

ตอนที่ฉันบอกเขาว่าฉันจะมีโอกาส

to speak to you here on the TED stage,

ได้มาพูดคุยกับพวกคุณบนเวที TED

he allowed me to read you a poem

เขาอนุญาตให้ฉันอ่านกลอนกลอนหนึ่ง

ที่เขาส่งมาให้ฉันทางอีเมลล์

that he sent in an email to me.

He wrote:

เขาเขียนว่า

"ผมคิดถึงตัวเอง

"I miss myself,

my friends,

คิดถึงเพื่อน

คิดถึงเวลาที่ได้อ่านนวนิยายและเขียนบทกลอน

times of reading novels or writing poems,

birds and tea in the morning.

คิดถึงนกและน้ำชาในยามเช้า

ห้องของผม หนังสือของผม และตัวผม

My room, my books, myself,

and everything that was making me smile.

ทุกๆอย่างที่เคยทำให้ผมยิ้มได้

โอ้ โอ ผมเคยมีความฝันมากมาย

Oh, oh, I had so many dreams

ที่เกือบจะเป็นความจริง "

that were about to be realized."

และนี่คือสิ่งที่ดิฉันต้องการจะบอก

So here is my point:

Not investing in refugees

การไม่ลงทุนในผู้ลี้ภัย

is a huge missed opportunity.

เป็นการพลาดโอกาสสำคัญมากๆ

การทิ้งเขาไว้

Leave them abandoned,

และให้เสี่ยงกับโดนระเบิดและถูกทำร้าย

and they risk exploitation and abuse,

ทิ้งให้เขาอยู่อย่างไร้ฝีมือและไร้การศึกษา

and leave them unskilled and uneducated,

and delay by years the return

การใช้เวลาหลายปี

กว่าจะสามารถคืนความสงบสุข ความเจริญคืนสู่ประเทศเขาได้

to peace and prosperity in their countries.

I believe how we treat the uprooted

ดิฉันเชื่อว่าวิธีที่เราทำกับผู้ถูกขับไล่

จะส่งผลต่ออนาคตของโลก

will shape the future of our world.

The victims of war can hold the keys

ผู้ประสบภัยจากสงครามสามารถถือกุญแจ

to lasting peace,

แห่งสันติตลอดกาล

และเป็นผู้ลี้ภัยนี้เอง

and it's the refugees

ที่สามารถหยุดวงจรการใช้ความรุนแรงได้

who can stop the cycle of violence.

Hany is at a tipping point.

ฮานี่กำลังอยู่ในจุดพลิกผัน

เราอยากช่วยส่งเขาเข้ามหาวิทยาลัย

We would love to help him go to university

และได้เป็นวิศวกร

and to become an engineer,

แต่เงินทุนของพวกเราให้ความสำคัญ กับสิ่งจำเป็นพื้นฐานก่อน

but our funds are prioritized for the basics in life:

เต้นท์ ผ้าห่ม ที่นอน และเครื่องครัว

tents and blankets and mattresses and kitchen sets,

อาหาร และ ยาเล็กน้อย

food rations and a bit of medicine.

มหาวิทยาลัยเป็นสิ่งของหรูหรา

University is a luxury.

แต่การทิ้งเขาไว้ให้หดหู่ ในพื้นที่ดินโคลนแห่งนี้

But leave him to languish in this muddy field,

แล้วเขาก็จะเข้าเป็นส่วนหนึ่ง

and he will become a member

ในกลุ่มเยาวชนที่สิ้นหวัง

of a lost generation.

Hany's story is a tragedy,

เรื่องราวของฮานี่นั้นน่าเศร้า

แต่มันจะต้องไม่จบอย่างนั้น

but it doesn't have to end that way.

ขอบคุณค่ะ

Thank you.

(เสียงปรบมือ)

(Applause)