Let’s Help Refugees Thrive, Not Just Survive | Melissa Fleming | TED Talks

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

So I started working

من شروع به کار

with refugees because I wanted

با پناهنده گان کردم چون میخواستم

to make a difference,

تغییر ایجاد کنم،

and making a difference starts

و تغییر ایجاد کردن با

with telling their stories.

گفتن داستانهای آنها شروع می شود.

So when I meet refugees,

خُب هنگامی که پناهندگان را می بینم،

I always ask them questions.

همیشه از آنها سوالاتی می پرسم.

Who bombed your house?

چه کسی خانه شما را بمباران کرد؟

Who killed your son?

چه کسی پسر شما را کشت؟

Did the rest of your family make it out alive?

آیا بقیه اعضای خانواده زنده ماندند؟

How are you coping

چگونه با زندگی

in your life in exile?

در تبعید مقابله می کنید؟

But there's one question that always seems to me

اما پرسشی هست که به نظر من

to be most revealing, and that is:

همیشه از همه گویاتر بوده، این است که:

What did you take?

چه چیزی را با خودتان برداشتید؟

What was that most important thing

هنگامی که بمب ها بر شهر شما منفجر می شدند،

that you had to take with you

و نیروهای مسلح به خانه شما ریختند،

when the bombs were exploding in your town,

چی از همه مهمتر بود

and the armed gangs were approaching your house?

که می باید با خودتان بر می داشتید؟

A Syrian refugee boy I know

پسری سوری را می شناسم

told me that he didn't hesitate

که به من گفت بدون هیچ درنگی

when his life was in imminent danger.

هنگامی که زندگیش در خطر قریب الوقوع بود

He took his high school diploma,

مدرک دیپلم دبیرستانش را برداشت،

and later he told me why.

و بعدا به من گفت چرا.

He said, "I took my high school diploma

او گفت،" من مدرک دیپلم دبیرستانم را برداشتم چونکه

because my life depended on it."

زندگیم در گرو آن بود"

And he would risk his life to get that diploma.

او زندگیش را به خطر انداخت تا دیپلمش را بردارد.

On his way to school, he would dodge snipers.

در راه مدرسه، او باید از هدف گیری تک تیراندازها جاخالی میداد.

His classroom sometimes shook

گاهی کلاس درسشان با صدای مهیب بمب ها

with the sound of bombs and shelling,

و گلوله باران می لرزید،

and his mother told me,

و مادرش به من گفت،

"Every day, I would say to him every morning,

"هر روز، هر روز صبح به او می گفتم،

'Honey, please don't go to school.'"

'عزیزم، لطفا به مدرسه نرو.'"

And when he insisted, she said,

و هنگامی که پافشاری او را می دید، گفت،

"I would hug him as if it were for the last time."

"او را طوری در آغوش می گرفتم شاید این آخرین بار باشد."

But he said to his mother,

ولی او به مادرش می گفت،

"We're all afraid,

"ما همه می ترسیم،

but our determination to graduate

اما عزم ما برای تحصیل

is stronger than our fear."

قوی تر از ترس ماست."

But one day, the family got terrible news.

یک روز ، خانواده اش خبر بسیار بدی را شنیدند.

Hany's aunt, his uncle and his cousin

عمه هانی، عمویش و عموزاده هایش

were murdered in their homes for refusing

به دلیل امتناع از ترک خانه شان

to leave their house.

همگی به قتل رسیدند.

Their throats were slit.

گلویشان بریده شده بود.

It was time to flee.

و زمان فرار بود.

They left that day, right away, in their car,

آن روز خانه شان را بلافاصله ترک کردند،

Hany hidden in the back because they were facing

و هانی در عقب خودروشان پنهان شد زیرا آنها با

checkpoints of menacing soldiers.

سربازان ایست بازرسی که آنها را رعاب می کردند روبرو می شدند.

And they would cross the border into Lebanon,

و آنها می بایستی از مرز لبنان می گذشتند،

where they would find peace.

جایی که در آن آرامش را می یافتند.

But they would begin a life of grueling hardship

اما آنها زندگی سخت و

and monotony.

خسته کننده یکنواختی را باید شروع می کردند.

They had no choice but to build a shack

آنها چاره دیگری نداشتند جزء اینکه آلونکی

on the side of a muddy field,

در کنار یک دشت گلی می ساختند،

and this is Hany's brother Ashraf,

و این برادر هانی، اشرف هست،

who plays outside.

که بیرون آلونک مشغول بازی است.

And that day, they joined

و آن روز آنها به بزرگترین

the biggest population of refugees in the world,

جمعیت پناهندگان در جهان

in a country, Lebanon, that is tiny.

در یک کشور، یعنی لبنان پیوستند. لبنان کشور کوچکی است.

It only has four million citizens,

این کشور تنها چهار میلیون شهروند دارد،

and there are one million Syrian refugees living there.

و در انجا یک میلیون پناهنده سوری زندگی می کنند.

There's not a town, a city or a village

شهر یا روستا نیست

that is not host to Syrian refugees.

که پذیرای پناهندگان سوری نباشد.

This is generosity and humanity

این سخاوتمندی و انسانیت

that is remarkable.

فوق العاده و باورنکردنی است.

Think about it this way, proportionately.

به این موضوع بدین شکل نگاه کنید، به این نسبت.

It would be as if

بدین شکل که اگر تمامی

the entire population of Germany,

جمعیت آلمان

80 million people,

که ۸۰ میلیون نفر است،

would flee to the United States in just three years.

تنها طی سه سال به ایالات متحده فرار کنند.

Half of the entire population of Syria

نیمی از کل جمعیت سوریه

is now uprooted,

اکنون آواره شده است،

most of them inside the country.

بیشتر آنها به خارج از کشور رفتند.

Six and a half million people

شش و نیم میلیون نفر

have fled for their lives.

برای نجات زندگیشان فرار کرده اند.

Over and well over three million people

بیش از سه میلیون نفر

have crossed the borders

از مرزها گذشتند

and have found sanctuary in the neighboring countries,

و پناهگاهی را در کشور همسایه یافته اند،

and only a small proportion, as you see,

همانطور که میدانید تنها گروه کوچکی

have moved on to Europe.

به اروپا آمده اند.

What I find most worrying

و آنچه که من از همه بیشتر نگران کننده دیدم

is that half of all Syrian refugees are children.

این است که نیمی از تمامی پناهندگان سوری کودکان هستند.

I took this picture of this little girl.

من این عکس را از این دختر بچه کوچک گرفتم.

It was just two hours after she had arrived

تنها دو ساعت پس از طی مسیر

after a long trek from Syria into Jordan.

طولانی از سوریه به اردن بود.

And most troubling of all

و بدتر از همه

is that only 20 percent of Syrian refugee children

تنها ۲۰ درصد کودکان پناهنده سوری

are in school in Lebanon.

در لبنان به مدرسه می روند.

And yet, Syrian refugee children,

و بااین حال، کودکان پناهنده سوری،

all refugee children tell us

و همه کودکان پناهنده به ما می گویند

education is the most important thing in their lives.

تحصیل مهمترین چیز در زندگیشان هست.

Why? Because it allows them to think of their future

چرا؟ زیرا تحصیل به آنها اجازه می دهد که به آینده شان

rather than the nightmare of their past.

به جای فکر کردن به کابوس گذشته شان فکر کنند.

It allows them to think of hope rather than hatred.

این به آنها اجازه میدهد که امید داشته باشند به جای آنکه متنفر باشند

I'm reminded of a recent visit I took

به خاطر می آورم در بازدید اخیری

to a Syrian refugee camp in northern Iraq,

که از اردوگاهای پناهندگان سوری در شمال عراق داشتم،

and I met this girl,

من این دختر را دیدم،

and I thought, "She's beautiful,"

و فکر کردم ، "او زیباست،"

and I went up to her and asked her,

و جلو رفتم و پرسیدم

"Can I take your picture?"

"می توانم عکسی از تو بگیرم؟"

And she said yes,

گفت بله،

but she refused to smile.

ولی او از خندیدن امتناع کرد.

I think she couldn't,

فکر کردم او نمیتواند بخندد

because I think she must realize that she represents

زیرا او درک کرده که او بیانگر

a lost generation of Syrian refugee children,

نسل از دست رفته کودکان پناهنده سوری است،

a generation isolated and frustrated.

نسل جدا شده و نا امید.

And yet, look at what they fled:

باز هم نگاه کنید به آنچه که آنها از آن فرار کردند:

utter destruction,

نابودی مطلق،

buildings, industries, schools, roads, homes.

ساختمانها، صنایع، مدارس، جاده ها و خانه ها.

Hany's home was also destroyed.

خانه هانی هم تخریب شد.

This will need to be rebuilt

این نیاز به بازسازی

by architects, by engineers, by electricians.

توسط معماران، مهندسین، برق کاران دارد.

Communities will need teachers and lawyers

جوامع نیاز به معلمین، وکلا

and politicians interested in reconciliation

و سیاستمداران علاقمند به آشتی و صلح دارند

and not revenge.

نه انتقام.

Shouldn't this be rebuilt

آیا نباید این ساختمانها توسط مردمی

by the people with the largest stake,

که بزرگترین

the societies in exile, the refugees?

جامعه در تبعید هستند دوباره ساخته شوند، این پناهندگان؟

Refugees have a lot of time

پناهندگان زمان زیادی برای

to prepare for their return.

آماده شدن برای برگشت دارند.

You might imagine that being a refugee

شاید بتوانید تصور کنید که در یک اردوگاه پناهندگان

is just a temporary state.

تنها برای دورانی موقتی باشید.

Well far from it.

خیلی دور از اینجا.

With wars going on and on,

با جنگی که هر روز و هر روز ادامه دارد،

the average time a refugee will spend in exile

متوسط زمانی که پناهندگان در تبعید می گذرانند

is 17 years.

۱۷ سال است.

Hany was into his second year in limbo

هانی دومین سالش در برزخ بود

when I went to visit him recently,

هنگامی که اخیرا برای دیدار او رفتم،

and we conducted our entire conversation in English,

و تمامی گفتگوی ما به زبان انگلیسی بود،

which he confessed to me he learned

که او اقرار کرد با خواندن همه رمانهای

from reading all of Dan Brown's novels

دن بروان و

and from listening to American rap.

گوش کردن به موسیقی رپ آمریکایی یادگرفته است.

We also spent some nice moments of laughter

ما همچنین لحظات پر از شادی و خوبی را با برادر

and fun with his beloved brother Ashraf.

دوست داشتنی او، اشرف گذراندیم.

But I'll never forget what he told me

اما آنچه او به من در پایان گفتگویمان

when we ended our conversation that day.

در آن روز گفت را هرگز فراموش نخواهم کرد.

He said to me,

او به من گفت،

"If I am not a student, I am nothing."

"اگر من یک دانش آموز نباشم، هیچ چیز نیستم."

Hany is one of 50 million people

هانی یکی از پنجاه میلیون مردمی است

uprooted in this world today.

که امروز در جهان آواره شده.

Never since World War II

از زمان جنگ جهانی دوم تاکنون هرگز

have so many people been forcibly displaced.

چنین جمعیتی مجبور به جابه جایی نشده.

So while we're making sweeping progress

بنابراین در حالی که ما پیشرفت گسترده ای

in human health,

در زمینه بهداشت وسلامتی انسان

in technology, in education and design,

بوسیله تکنولوژی، تحصیل و برنامه ریزی داریم،

we are doing dangerously little

بطور خطرناکی کمک های ناچیزی

to help the victims

به قربانیان می کنیم

and we are doing far too little

و خیلی خیلی کم برای

to stop and prevent

برای متوقف کردن و جلوگیری از

the wars that are driving them from their homes.

جنگهایی اقدام می کنیم که باعث بیرون رانده شدن آنها از خانه هایشان شده.

And there are more and more victims.

و قربانیان بیشتر و بیشتری هست.

Every day, on average,

هر روز، بطور متوسط،

by the end of this day,

تا آخر روز

32,000 people will be forcibly displaced

۳۲٫۰۰۰ نفر مجبور می شوند

from their homes —

که از خانه های خود جابه جا شوند--

32,000 people.

۳۲٫۰۰۰ نفر.

They flee across borders like this one.

آنها به مرزها می روند مانند این یکی.

We captured this on the Syrian border to Jordan,

ما این عکس را در مرز اردن و سوریه گرفتیم،

and this is a typical day.

و این یک روز معمولی است.

Or they flee on unseaworthy and overcrowded boats,

یا اینکه سوار برقایق های نا امن و پر ازدهام می شوند

risking their lives in this case

و جانشان را برای رسیدن به امنیت در

just to reach safety in Europe.

اروپا به خطر می اندازند.

This Syrian young man

این مرد جوان سوری

survived one of these boats that capsized —

از یکی از همین قایق های واژگون شده نجات یافت ـــ

most of the people drowned —

بیشتر افراد غرق شدند ـــ

and he told us,

او به ما گفت،

"Syrians are just looking for a quiet place

"مردم سوریه تنها به دنبال یک جای آرام می گردند

where nobody hurts you,

جایی که کسی به شما آسیب نرساند،

where nobody humiliates you,

جایی که هیچ کس تحقیر نشود،

and where nobody kills you."

و کسی شما را نکشد."

Well, I think that should be the minimum.

فکر می کنم این حداقل چیزی هست که باید باشد.

How about a place of healing,

در مورد درمان،

of learning,

آموزش

and even opportunity?

و حتی فرصتهای کاری چه؟

Americans and Europeans

آمریکایها و اروپاییها

have the impression that proportionally

تصور می کنند که

huge numbers of refugees are coming

تعداد زیادی پناهنده به

to their country,

کشورهایشان میاید،

but the reality is

اما واقعیت این است که

that 86 percent, the vast majority of refugees,

۸۶ درصد پناهندگان، اکثریت قریب به اتفاق پناهندگان

are living in the developing world,

در کشورهای در حال توسعه زندگی می کنند،

in countries struggling with their own insecurity,

در کشورهایی که با ناامنی در کشورهای خودشان در دست به گریبان هستند،

with their own issues of helping their own populations

با مشکلات خودشان برای کمک به مردم خودشان

and poverty.

و فقر دست و پنجه نرم می کنند.

So wealthy countries in the world should recognize

بنابراین کشورهای ثروتمند در جهان می بایستی انسانیت

the humanity and the generosity of the countries

و سخاوتمندی در کشور هایی که

that are hosting so many refugees.

میزبان خیلی از پناهندگان هستند را درک کنند.

And all countries should make sure that no one

و همه کشورها باید مطمئن شوند که هیچ کس

fleeing war and persecution

از جنگ و آزار و اذیت فرار نکند

arrives at a closed border.

و به نزدیکترین مرز برسد.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

Thank you.

سپاسگزارم.

But there is something more that we can do

اما یک چیز دیگر هم هست که ما می بایستی انجام دهیم

than just simply helping refugees survive.

که خیلی ساده کمک به زنده ماندن پناهندگان است.

We can help them thrive.

ما می تونیم به آنها کمک کنیم تا موفق شوند.

We should think of refugee camps and communities

ما باید به اردوگاهای پناهندگان و جامعه شان

as more than just temporary population centers

بیش از یک مرکزی موقتی

where people languish

که در آن مردم رنج کشیده

waiting for the war to end.

انتظار پایان جنگ را می کشند نگاه کنیم.

Rather, as centers of excellence,

در عوض، آنجا باید مرکز بسیار مناسبی باشد

where refugees can triumph over their trauma

تا پناهنده گان بتوانند در آنجا بر آسیب های روحی شان غلبه کنند

and train for the day that they can go home

و برای روزی که بتوانند به خانه هایشان بروند

as agents of positive change

به عنوان عامل تغییر مثبتی

and social transformation.

و دگرگونی های اجتماعی آموزش ببینید.

It makes so much sense,

این بسیار منطقی است،

but I'm reminded of the terrible war in Somalia

اما جنگ وحشتناک سومالی را یادآور می شوم

that has been raging on for 22 years.

که بمدت ۲۲ سال است که ادامه دارد.

And imagine living in this camp.

تصور کنید در این اردوگاه زندگی می کنید.

I visited this camp.

من از اردوگاه بازدید کردم.

It's in Djibouti, neighboring Somalia,

در جیبوتی، همسایه سومالی است.

and it was so remote

در منطقه ای کاملا دور افتاده

that we had to take a helicopter to fly there.

که ما می بایست برای رفتن به آنجا با هلیکوپتر پرواز کنیم.

It was dusty and it was terribly hot.

آنجا خاکی و هوا بطور وحشتناکی گرم بود.

And we went to visit a school

ما رفتیم که از یک مدرسه بازدید کنیم

and started talking to the children,

و شروع به صحبت با کودکان کردیم،

and then I saw this girl across the room

سپس دختری را دیدم که در اتاق بود

who looked to me to be the same age

که به نظرم هم سن دختر خودم بود

as my own daughter, and I went up and talked to her.

و رفتم جلو و با او صحبت کردم.

And I asked her the questions

از او پرسشی پرسیدم که

that grown-ups ask kids,

بزرگسالان از کودکان می پرسند،

like, "What is your favorite subject?"

مثلا، "چه رشته ای را بیشتر دوست داری؟ "

and, "What do you want to be when you grow up?"

و  "وقتی بزرگ شدی می خواهی چکاره شوی؟"

And this is when her face turned blank,

و این لحظه ای بود که رنگش پرید،

and she said to me,

و به من گفت،

"I have no future.

"من آینده ای ندارم.

My schooling days are over."

زمان مدرسه من گذشته."

And I thought, there must be some misunderstanding,

فکر کردم باید اشتباهی شده باشد،

so I turned to my colleague

و رو به همکارم کردم

and she confirmed to me

و او تائید کرد

there is no funding for secondary education

که هیچ بودجه ای برای آموزش متوسطه در

in this camp.

اردوگاه وجود ندارد.

And how I wished at that moment

و آرزو می کردم در آن لحظه به او

that I could say to her,

می گفتم که

"We will build you a school."

"ما برای تو یک دبیرستان می سازیم."

And I also thought, what a waste.

و همچنین فکر کردم، چگونه عمر او هدر می رود.

She should be and she is

او آینده سومالی است

the future of Somalia.

و باید که آینده سومالی باشد.

A boy named Jacob Atem

پسری به نام جاکوب آتم

had a different chance, but not before he experienced

شانس متفاوتی داشت، اما نه قبل ازاینکه

terribly tragedy.

فاجعه وحشتناکی را تجربه کند.

He watched — this is in Sudan —

این سودان است ــ

as his village — he was only seven years old —

هنگامی که هفت سالش بود شاهد سوختن

burned to the ground, and he learned

کل دهکده شان بود، و سپس فهمید

that his mother and his father

که مادر و پدرش

and his entire family

و تمامی اعضای خانواده اش

were killed that day.

در آن روز کشته شدند.

Only his cousin survived, and the two of them

تنها عموزاده اش زنده ماند، و دو تایی

walked for seven months —

برای مدت هفت ماه راه رفتند ـــ

this is boys like him —

اینها پسرانی شبیه او هستند ـــ

chased and pursued by wild animals and armed gangs,

توسط حیوانات وحشی و باندهای مسلح تعقیب و دنبال شدند،

and they finally made it to refugee camps

و سرانجام به اردوگاه پناهنده گان رسیدند

where they found safety,

که در آنجا امنیت پیدا کردند،

and he would spend the next seven years

او می بایست هفت سال از عمرش را در

in Kenya in a refugee camp.

اردوگاه پناهنده گان در کنیا می گذراند.

But his life changed

اما زندگی او تغییر کرد.

when he got the chance to be resettled

زمانی که او این شانس را یافت تا در آمریکا

to the United States,

ساکن شود،

and he found love in a foster family

و او عشق را در خانواده ای که از او نگهداری کردند دریافت کرد

and he was able to go to school,

و توانست به مدرسه برود،

and he wanted me to share with you

او از من خواست که این لحظه افتخار آفرین را با شما

this proud moment

به اشتراک بگذارم،

when he graduated from university.

هنگامی که او از دانشگاه فارغ التحصیل شد.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

I spoke to him on Skype the other day,

من یک روز با او از طریق اسکایپ صحبت کردم،

and he was in his new university in Florida

و او در دانشگاه جدیدش در فلوریدا بود

pursuing his Ph.D. in public health,

که به دنبال گرفتن دکترای بهداشت عمومی است،

and he proudly told me how he was able to raise

او با افتخار به من گفت او توانسته که به اندازه کافی

enough funds from the American public

بودجه از جامعه آمریکایی جمع آوری کند

to establish a health clinic back in his village

تا یک کلینیک بهداشتی در روستایی

back home.

که خانه اش بود را بسازد.

So I want to take you back to Hany.

می خواهم دوباره به هانی برگردم.

When I told him I was going to have the chance

هنگامی که به او گفتم که امکانی برایم هست

to speak to you here on the TED stage,

که در صحنه TED درباره او صحبت کنم،

he allowed me to read you a poem

او اجازه داد که برای شما شعری بخوانم

that he sent in an email to me.

که از طریق ایمیل برایم فرستاده بود.

He wrote:

او نوشته،

"I miss myself,

"خودم را گم کرده ام،

my friends,

دوستانم را،

times of reading novels or writing poems,

زمانهای رُمان خواندن و شعر سرودن،

birds and tea in the morning.

پرندگان و چای در بامدادان را.

My room, my books, myself,

اتاقم، کتابهایم، و خودم را

and everything that was making me smile.

و هر چیزی که که لبخند بر لبانم می آورد.

Oh, oh, I had so many dreams

آه، آه، من آرزوهای زیادی داشتم

that were about to be realized."

که می بایستی تحقق می یافتند."

So here is my point:

خوب این دیدگاه من است:

Not investing in refugees

سرمایه گذاری نکردن برای پناهنده گان

is a huge missed opportunity.

از دست دادن فرصت های بسیار عظیمی است.

Leave them abandoned,

رها کردن آنها،

and they risk exploitation and abuse,

و خطر مورد استعمار شدن و سوء استفاده قرارگرفتن برای آنها وجود دارد،

and leave them unskilled and uneducated,

و رها کردن آنها بدون مهارتهای حرفه ای و تحصیل

and delay by years the return

و تاخیر برای سالها در بازگشت

to peace and prosperity in their countries.

برای صلح و رفاه در کشورهایشان برای آنها مخاطره آمیز است.

I believe how we treat the uprooted

من معتقدم چگونگی رفتار ما با آوارگان

will shape the future of our world.

آینده جهان ما را شکل می دهد.

The victims of war can hold the keys

قربانیان جنگ می توانند نگهدارنده گان کلید

to lasting peace,

پایداری صلح باشند،

and it's the refugees

و این پناهندگان هستند

who can stop the cycle of violence.

که می توانند چرخه خشونت را متوقف کنند.

Hany is at a tipping point.

هانی در نقطه اوج این مشکل است.

We would love to help him go to university

ما علاقمندیم که به او کمک کنیم تا به دانشگاه برود

and to become an engineer,

و مهندس شود،

but our funds are prioritized for the basics in life:

اما بودجه ما در اولویت برای نیازهای اولیه حیاتی است:

tents and blankets and mattresses and kitchen sets,

چادر ُ پتو، تشک، و وسایل آشپزخانه

food rations and a bit of medicine.

جیره غذایی و کمی دارو هست.

University is a luxury.

دانشگاه چیزی لوکسی هست.

But leave him to languish in this muddy field,

اما او را در این زمین گل آلود برای رنج کشیدن رها می کنیم،

and he will become a member

او یکی از اعضای

of a lost generation.

نسل از دست رفته خواهد شد.

قصه هانی تراژدی است

Hany's story is a tragedy,

اما بدین شکل پایان نخواهد یافت.

but it doesn't have to end that way.

سپاسگزارم.

Thank you.

( تشویق تماشاگران)

(Applause)