How Airbnb designs for trust | Joe Gebbia

Translator: Pitipa Chongwatpol Reviewer: Chaiyasit Singphila

I want to tell you the story

ผมมีเรื่องอยากเล่าให้พวกคุณฟัง

about the time I almost got kidnapped

เกี่ยวกับตอนที่ผมเกือบจะโดนลักพาตัว

in the trunk of a red Mazda Miata.

ในท้ายรถมาสด้าเมียต้าสีแดง

It's the day after graduating from design school

มันเป็นวันหลังจากที่ผม เรียนจบจากโรงเรียนออกแบบ

and I'm having a yard sale.

และผมกำลังเปิดท้ายขายของ

And this guy pulls up in this red Mazda

และผู้ชายคนหนึ่ง ขับรถมาสด้าเมียต้าสีแดงเข้ามา

and he starts looking through my stuff.

เขากวาดตามองไปที่ของของผม

And he buys a piece of art that I made.

และเขาซื้องานศิลปะชิ้นหนึ่งที่ผมทำเอง

And it turns out he's alone in town for the night,

และกลับกลายเป็นว่า คืนนี้เขาต้องอยู่คนเดียวที่นี่

driving cross-country on a road trip

ขับรถเที่ยวข้ามประเทศ

before he goes into the Peace Corps.

ก่อนที่เขาจะเข้าไปสังกัดหน่วยสันติภาพ

So I invite him out for a beer

ผมเลยชวนเขาดื่มเบียร์ด้วยกัน

and he tells me all about his passion

และเขาเล่าความหลงใหลของเขาให้ผมฟัง

for making a difference in the world.

ที่จะทำสิ่งที่แตกต่างบนโลกใบนี้

Now it's starting to get late,

ตอนนั้นมันเริ่มที่จะดึกแล้ว

and I'm getting pretty tired.

และผมก็เหนื่อยมาก

As I motion for the tab,

ตอนที่ผมถามเขาว่าจะดูดบุหรี่ไหม

I make the mistake of asking him,

ผมพลาดถามเขาไปว่า

"So where are you staying tonight?"

"แล้วคืนนี้คุณพักที่ไหนล่ะ"

And he makes it worse by saying,

และเขาทำให้มันแย่ลงไปอีกโดยพูดว่า

"Actually, I don't have a place."

"จริง ๆ แล้วผมไม่มีที่พัก"

And I'm thinking, "Oh, man!"

และผมคิดว่า "แย่แล้ว"

What do you do?

คุณจะทำยังไง

We've all been there, right?

พวกเราเคยผ่านมากันหมดใช่ไหมครับ

Do I offer to host this guy?

ผมควรจะเสนอให้เขาพักกับผมไหม

But, I just met him -- I mean,

แต่ผมเพิ่งพบเขา -- ผมหมายถึง

he says he's going to the Peace Corps,

เขาบอกว่าเขาจะไปเข้าหน่วยสันติภาพ

but I don't really know if he's going to the Peace Corps

แต่ผมไม่รู้ว่า เขาจะเข้าหน่วยสันติภาพจริงหรือเปล่า

and I don't want to end up kidnapped in the trunk of a Miata.

และผมก็ไม่อยากให้มันจบลงที่ ผมโดนลักพาตัวไปกับท้ายรถเมียต้า

That's a small trunk!

ท้ายรถมันเล็กมาก

So then I hear myself saying,

แล้วผมก็ได้ยินตัวผมพูดว่า

"Hey, I have an airbed you can stay on in my living room."

"นี่ ผมมีเตียงลม คุณนอนในห้องนั่งเล่นผมก็ได้"

And the voice in my head goes,

และเสียงในหัวผมก็บอกว่า

"Wait, what?"

"เดี๋ยว อะไรนะ"

That night, I'm laying in bed,

คืนนั้น ผมนอนอยู่บนเตียง

I'm staring at the ceiling and thinking,

จ้องไปบนเพดานและคิดว่า

"Oh my god, what have I done?

"โอ้พระเจ้า นี่ผมทำอะไรลงไป

There's a complete stranger sleeping in my living room.

มีคนแปลกหน้าแปลกตา กำลังนอนอยู่ในห้องนั่งเล่นของผม

What if he's psychotic?"

ถ้าเกิดเขาเป็นโรคจิตล่ะ"

My anxiety grows so much,

ความเครียดของผมเพิ่มขึ้น

I leap out of bed,

ผมกระโดดออกมาจากเตียง

I sneak on my tiptoes to the door,

ผมย่องด้วยปลายเท้าไปที่ประตู

and I lock the bedroom door.

และล็อคประตูห้องนอน

It turns out he was not psychotic.

ปรากฏว่าเขาไม่ได้เป็นโรคจิต

We've kept in touch ever since.

เราติดต่อกันมาตั้งแต่ตอนนั้น

And the piece of art he bought at the yard sale

และงานศิลปะที่เขาซื้อตอนเปิดท้ายขายของ

is hanging in his classroom; he's a teacher now.

มันแขวนอยู่ในห้องเรียนของเขา ตอนนี้เขาเป็นครู

This was my first hosting experience,

นี่เป็นการรับแขกครั้งแรกของผม

and it completely changed my perspective.

และมันเปลี่ยนมุมมองของผมไปโดยสิ้นเชิง

Maybe the people that my childhood taught me to label as strangers

บางทีคนที่ตอนสมัยผมเป็นเด็ก ถูกสอนให้คิดว่าเป็นคนแปลกหน้า

were actually friends waiting to be discovered.

จริง ๆ แล้วเป็นเพื่อนที่รอเวลาที่จะพบกัน

The idea of hosting people on airbeds gradually became natural to me

ความคิดที่จะรับรองคนด้วยเตียงลมนั้น เริ่มกลายเป็นสิ่งปกติสำหรับผม

and when I moved to San Francisco,

ตอนที่ผมย้ายไปอยู่ที่ซานฟรานซิสโก

I brought the airbed with me.

ผมเอาเตียงลมไปด้วย

So now it's two years later.

เมื่อเวลาผ่านไปสองปี

I'm unemployed, I'm almost broke,

ผมตกงาน และผมจะไม่มีเงินเหลือแล้ว

my roommate moves out, and then the rent goes up.

เพื่อนร่วมห้องของผมย้ายออก ค่าเช่าห้องก็เลยเพิ่มขึ้น

And then I learn there's a design conference coming to town,

แล้วผมรู้ว่ากำลังจะมี การจัดประชุมเกี่ยวกับการออกแบบในเมือง

and all the hotels are sold out.

และโรงแรมทั้งหมดถูกจองเต็มแล้ว

And I've always believed that turning fear into fun

และผมมีความเชื่อว่า การเปลี่ยนจากความกลัวเป็นความสนุกนั้น

is the gift of creativity.

เป็นของขวัญของความคิดสร้างสรรค์

So here's what I pitch my best friend and my new roommate Brian Chesky:

นี่คือสิ่งที่ผมบอกเพื่อนสนิทของผม และรูมเมทคนใหม่ ไบรอัน เชสกี

"Brian, thought of a way to make a few bucks --

"ไบรอัน มันมีทางที่จะหารายได้พิเศษ --

turning our place into 'designers bed and breakfast,'

เปลี่ยนห้องของเราเป็น เตียงและอาหารเช้าของนักออกแบบ

offering young designers who come to town a place to crash,

เสนอที่พักให้นักออกแบบรุ่นใหม่ ที่เข้ามาในเมือง

complete with wireless Internet, a small desk space,

พร้อมด้วยอินเทอร์เน็ตไร้สาย และโต๊ะทำงานเล็ก ๆ

sleeping mat, and breakfast each morning.

ฟูกที่นอน และอาหารเช้าทุกเช้า

Ha!"

ฮ่า"

We built a basic website and Airbed and Breakfast was born.

เราสร้างเว็บไซท์ง่าย ๆ และ Airbed and Breakfast ก็ถือกำเนิดขึ้น

Three lucky guests got to stay

แขกผู้โชคดีสามคนได้เข้าพัก

on a 20-dollar airbed on the hardwood floor.

ด้วยเตียงลมราคา 20 ดอลล่าร์ บนพื้นไม้

But they loved it, and so did we.

แต่พวกเขาชอบมัน พวกผมก็ด้วย

I swear, the ham and Swiss cheese omelets we made

ผมสาบานได้ว่า ออมเล็ตใส่แฮมและสวิสชีสที่พวกผมทำ

tasted totally different because we made them for our guests.

มีรสชาติที่แตกต่าง เพราะพวกผมทำมันเพื่อแขกของเรา

We took them on adventures around the city,

พวกผมพาพวกเขาไปเที่ยวรอบ ๆ เมือง

and when we said goodbye to the last guest,

และตอนที่เราบอกลาแขกคนสุดท้ายของเรา

the door latch clicked,

สลักประตูปิดลง

Brian and I just stared at each other.

ไบรอันและผมมองหน้ากัน

Did we just discover it was possible to make friends

นี่พวกเราเพิ่งจะพบว่า มันเป็นไปได้ที่จะสร้างมิตรภาพ

while also making rent?

ในขณะที่ได้ค่าเช่าด้วยใช่ไหม

The wheels had started to turn.

บางสิ่งบางอย่างกำลังเริ่มขึ้น

My old roommate, Nate Blecharczyk,

รูมเมทคนเก่าของผม เนท เบลชาร์ซีก

joined as engineering co-founder.

เข้าร่วมเป็นวิศวกรผู้ร่วมก่อตั้ง

And we buckled down to see

เรามานั่งจับเข่าคุยกันว่า

if we could turn this into a business.

เราจะทำสิ่งนี้ให้เป็นธุรกิจได้หรือไม่

Here's what we pitched investors:

นี่คือสิ่งที่เราบอกนักลงทุน:

"We want to build a website

"เราอยากสร้างเว็บไซต์

where people publicly post pictures of their most intimate spaces,

ที่ผู้คนสามารถโพสต์รูปภาพของพื้นที่ ที่เป็นส่วนตัวที่สุดของพวกเขาต่อสาธารณะ

their bedrooms, the bathrooms --

ห้องนอน ห้องน้ำของพวกเขา --

the kinds of rooms you usually keep closed when people come over.

ห้องทั้งหลายที่ปกติจะถูกปิดไว้ เวลามีคนมาที่บ้าน

And then, over the Internet,

และหลังจากนั้น บนโลกอินเทอร์เน็ต

they're going to invite complete strangers to come sleep in their homes.

พวกเขาจะเชิญชวนคนแปลกหน้า ให้มานอนที่บ้านของพวกเขา

It's going to be huge!"

มันจะต้องสุดยอดมาก"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

We sat back, and we waited for the rocket ship to blast off.

เรานั่งลง และเรารอ ให้ความสำเร็จมันระเบิดออกมา

It did not.

แต่มันไม่เป็นแบบนั้น

No one in their right minds would invest in a service

ไม่มีใครที่สติดี อยากจะลงทุนในบริการ

that allows strangers to sleep in people's homes.

ที่อนุญาตให้คนแปลกหน้า ไปนอนในบ้านคนอื่น

Why?

ทำไมล่ะ

Because we've all been taught as kids, strangers equal danger.

เพราะว่าพวกเราถูกสอนมาตั้งแต่เด็ก ว่าคนแปลกหน้าเท่ากับอันตราย

Now, when you're faced with a problem, you fall back on what you know,

เวลาที่คุณเจอกับปัญหา คุณจะย้อนกลับไปดูสิ่งที่คุณรู้

and all we really knew was design.

แล้วสิ่งเดียวที่พวกเรารู้คือการออกแบบ

In art school, you learn that design is much more

ในโรงเรียนศิลปะ คุณเรียนรู้ว่าการออกแบบนั้น

than the look and feel of something -- it's the whole experience.

เป็นอะไรที่มากกว่าการมองเห็นหรือความรู้สึก มันคือประสบการณ์ทั้งหมด

We learned to do that for objects,

เราเรียนรู้ที่จะทำแบบนั้นกับวัตถุ

but here, we were aiming to build Olympic trust

แต่ที่นี่ เราตั้งเป้า ที่จะสร้างความเชื่อใจทั่วโลก

between people who had never met.

ระหว่างคนที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน

Could design make that happen?

การออกแบบจะทำให้มันเกิดขึ้นได้หรือไม่

Is it possible to design for trust?

เป็นไปได้ไหมที่จะออกแบบความเชื่อใจ

I want to give you a sense of the flavor of trust

ผมอยากจะให้คุณรู้ถึงรสชาติของความเชื่อใจ

that we were aiming to achieve.

ที่พวกเราตั้งเป้าเอาไว้

I've got a 30-second experiment

ผมมีการทดลอง 30 วินาที

that will push you past your comfort zone.

ที่จะทำให้พวกคุณออกมาจากพื้นที่สุขสบาย

If you're up for it, give me a thumbs-up.

ถ้าใครอยากจะลอง ยกนิ้วโป้งให้ผม

OK, I need you to take out your phones.

โอเค ผมอยากให้คุณเอาโทรศัพท์ออกมา

Now that you have your phone out,

ตอนนี้คุณเอาโทรศัพท์ออกมาแล้ว

I'd like you to unlock your phone.

ผมอยากให้คุณปลดล็อคโทรศัพท์ของคุณ

Now hand your unlocked phone to the person on your left.

แล้วส่งโทรศัพท์ที่ปลดล็อคแล้วให้คนทางซ้าย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

That tiny sense of panic you're feeling right now --

ความรู้สึกหวาดกลัวเล็ก ๆ ที่คุณรู้สึกอยู่นี้ --

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

is exactly how hosts feel the first time they open their home.

เป็นความรู้สึกเดียวกับ เวลาที่เจ้าบ้านเปิดบ้านครั้งแรก

Because the only thing more personal than your phone

เพราะว่าสิ่งเดียวที่เป็นส่วนตัว มากกว่าโทรศัพท์ของคุณ

is your home.

คือบ้านของคุณ

People don't just see your messages,

คนอื่นไม่ได้แค่เห็นข้อความของคุณ

they see your bedroom,

เขาเห็นห้องนอนของคุณ

your kitchen, your toilet.

ห้องครัวของคุณ ห้องน้ำของคุณ

Now, how does it feel holding someone's unlocked phone?

แล้วมันรู้สึกอย่างไรบ้าง ที่ถือโทรศัพท์ปลดล็อคของคนอื่น

Most of us feel really responsible.

เกือบทั้งหมด รู้สึกถึงความรับผิดชอบ

That's how most guests feel when they stay in a home.

นั่นคือความรู้สึกของแขกเกือบทั้งหมด เวลาที่พวกเขาพักอยู่ที่บ้าน

And it's because of this that our company can even exist.

และด้วยเหตุนี้เอง บริษัทของเราจึงสามารถเกิดขึ้นได้

By the way, who's holding Al Gore's phone?

ว่าแต่ว่า ใครถือโทรศัพท์ของอัล กอร์อยู่

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Would you tell Twitter he's running for President?

คุณช่วยบอกบนทวิตเตอร์ที ว่าเขาจะลงเลือกตั้งประธานาธิบดี

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

OK, you can hand your phones back now.

โอเค คุณสามารถคืนโทรศัพท์ได้แล้ว

So now that you've experienced the kind of trust challenge

หลังจากที่พวกคุณมีประสบการณ์ การท้าทายความเชื่อใจ

we were facing,

ที่พวกผมเคยเจอมาตลอด

I'd love to share a few discoveries we've made along the way.

ผมอยากจะแบ่งปัน สิ่งเล็ก ๆ ที่พวกผมค้นพบระหว่างทาง

What if we changed one small thing

ถ้าเกิดเราเปลี่ยนแปลงสิ่งเล็ก ๆ สิ่งหนึ่ง

about the design of that experiment?

เกี่ยวกับการออกแบบการทดลองนั้นล่ะ

What if your neighbor had introduced themselves first, with their name,

ถ้าเกิดเพื่อนบ้านของคุณ แนะนำตัวกับพวกคุณก่อน พร้อมชื่อของพวกเขา

where they're from, the name of their kids or their dog?

พวกเขามาจากที่ไหน ชื่อของลูก ๆ และหมาของพวกเขาล่ะ

Imagine that they had 150 reviews of people saying,

ลองนึกดูว่าถ้าเขามี 150 รีวิวบอกว่า

"They're great at holding unlocked phones!"

"พวกเขาถือโทรศัพท์ปลดล็อคได้ดีมาก"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now how would you feel about handing your phone over?

ตอนนี้คุณจะรู้สึกอย่างไรเกี่ยวกับ การยื่นโทรศัพท์ของคุณให้เขา

It turns out,

มันกลายเป็นว่า

a well-designed reputation system is key for building trust.

ระบบของกิตติศัพท์ที่ออกแบบมาอย่างดี เป็นกุญแจสำคัญในการสร้างความเชื่อใจ

And we didn't actually get it right the first time.

แล้วพวกเราก็ ไม่ได้ทำมันถูกต้องตั้งแต่ครั้งแรก

It's hard for people to leave bad reviews.

มันยากที่จะเขียนรีวิวเรื่องที่ไม่ดี

Eventually, we learned to wait until both guests and hosts

ในที่สุด เราก็เรียนรู้ที่จะรอจนแขกและเจ้าบ้าน

left the review before we reveal them.

เขียนรีวิวก่อนที่เราจะเปิดเผยมัน

Now, here's a discovery we made just last week.

นี่คือการค้นพบเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา

We did a joint study with Stanford,

เราทำการศึกษาร่วมกับสแตนฟอร์ด

where we looked at people's willingness to trust someone

พวกเราศึกษาความยินดีที่จะเชื่อใจของคน

based on how similar they are in age, location and geography.

จากความคล้ายคลึงกันของพวกเขา ด้านอายุ สถานที่ และภูมิศาสตร์

The research showed, not surprisingly,

ไม่น่าแปลกใจ งานวิจัยแสดงให้เห็นว่า

we prefer people who are like us.

เราชอบคนที่เหมือนเรา

The more different somebody is,

ยิ่งต่างกันมากเท่าไหร่

the less we trust them.

เราจะไว้ใจเขาน้อยลงเท่านั้น

Now, that's a natural social bias.

นั่นเป็นอคติทางสังคมตามธรรมชาติ

But what's interesting is what happens

แต่สิ่งที่น่าสนใจคือสิ่งที่เกิดขึ้น

when you add reputation into the mix,

เวลาที่คุณผสมกิตติศัพท์เข้าไปด้วย

in this case, with reviews.

ในที่นี้ คือรีวิว

Now, if you've got less than three reviews,

ถ้าคุณมีน้อยกว่า 3 รีวิว

nothing changes.

ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

But if you've got more than 10,

แต่ถ้าคุณมีมากกว่าสิบ

everything changes.

ทุกสิ่งเปลี่ยนไป

High reputation beats high similarity.

กิตติศัพท์ที่ดีชนะความเหมือนกัน

The right design can actually help us overcome

การออกแบบที่ดีจะช่วยให้เราเอาชนะ

one of our most deeply rooted biases.

หนึ่งในอคติที่ฝังรากลึกที่สุดของเรา

Now we also learned that building the right amount of trust

แล้วเราเรียนรู้ว่า การสร้างระดับความไว้ใจที่เหมาะสม

takes the right amount of disclosure.

ใช้การเปิดเผยข้อมูลที่เหมาะสม

This is what happens when a guest first messages a host.

นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นเวลาที่ แขกส่งข้อความหาเจ้าบ้านครั้งแรก

If you share too little, like, "Yo,"

ถ้าคุณส่งสั้นเกินไป เช่น "โย่"

acceptance rates go down.

อัตราการตอบรับลดลง

And if you share too much, like,

ถ้าคุณส่งมากเกินไป เช่น

"I'm having issues with my mother,"

"ผมกำลังมีปัญหากับแม่"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

acceptance rates also go down.

อัตราการตอบรับลดลงเหมือนกัน

But there's a zone that's just right,

แต่มันมีโซนที่เหมาะสม

like, "Love the artwork in your place. Coming for vacation with my family."

เช่น "ชอบงานศิลปะในบ้านของคุณ มาท่องเที่ยวกับครอบครัว"

So how do we design for just the right amount of disclosure?

งั้นพวกเราออกแบบ การเปิดเผยข้อมูลที่เหมาะสมอย่างไร

We use the size of the box to suggest the right length,

เราใช้ขนาดของกล่อง เป็นตัวแนะนำความยาวที่เหมาะสม

and we guide them with prompts to encourage sharing.

และพวกเราแนะนำตัวอย่างข้อความ เพื่อช่วยให้เขากล้าแบ่งปัน

We bet our whole company

พวกเราเชื่อว่าทั้งบริษัทของเรา

on the hope that,

หวังว่า

with the right design,

ด้วยการออกแบบที่ถูกต้อง

people would be willing to overcome the stranger-danger bias.

ผู้คนจะยินดีที่จะก้าวข้ามอคติ ที่ว่าคนแปลกหน้านั้นอันตราย

What we didn't realize

สิ่งที่พวกเราไม่ได้นึกถึง

is just how many people

คือคนอีกกี่คน

were ready and waiting to put the bias aside.

ที่พร้อมและรอคอยที่จะทิ้งอคตินี้ไว้

This is a graph that shows our rate of adoption.

นี่เป็นกราฟที่แสดงถึงอัตราการเข้าพักของเรา

There's three things happening here.

มีสามสิ่งเกิดขึ้น

The first, an unbelievable amount of luck.

สิ่งแรก ความโชคดีอย่างเหลือเชื่อ

The second is the efforts of our team.

สองคือความพยายามของทีมงานเรา

And third is the existence of a previously unsatisfied need.

และสาม คือ การมีอยู่ของความไม่พึงพอใจก่อนหน้านี้

Now, things have been going pretty well.

ตอนนี้ทุกอย่างกำลังไปได้สวย

Obviously, there are times when things don't work out.

จริง ๆ แล้ว มีหลายครั้งที่ มันไม่เป็นไปอย่างที่คิด

Guests have thrown unauthorized parties

แขกพาคนที่ไม่ได้รับอนุญาตเข้ามา

and trashed homes.

แล้วทำบ้านเสียหาย

Hosts have left guests stranded in the rain.

เจ้าบ้านปล่อยให้แขกติดอยู่กลางสายฝน

In the early days, I was customer service,

ในช่วงแรก ๆ ผมเป็นฝ่ายบริการลูกค้า

and those calls came right to my cell phone.

และสายพวกนั้นจะต่อตรง มาที่โทรศัพท์มือถือของผม

I was at the front lines of trust breaking.

ผมอยู่แถวหน้าของการทำลายความเชื่อใจ

And there's nothing worse than those calls,

แล้วมันไม่มีอะไรแย่ไปกว่า สายโทรศัพท์พวกนั้นอีกแล้ว

it hurts to even think about them.

มันเจ็บเวลาคิดถึงพวกเขา

And the disappointment in the sound of someone's voice

และความผิดหวังผ่านทางเสียงของคนบางคน

was and, I would say, still is

ที่เคยเป็น และผมจะบอกว่า ยังคงเป็นอยู่

our single greatest motivator to keep improving.

เป็นแรงผลักดันที่ยิ่งใหญ่ ที่ทำให้เราพัฒนาต่อไป

Thankfully, out of the 123 million nights we've ever hosted,

โชคดีที่ จาก 123 ล้านคืนที่เราเคยดูแลมา

less than a fraction of a percent have been problematic.

น้อยกว่าเสี้ยวหนึ่งของหนึ่งเปอร์เซ็นต์ ที่มีปัญหา

Turns out, people are justified in their trust.

กลายเป็นว่า ผู้คนได้รับความชอบธรรมจากความเชื่อใจ

And when trust works out right,

แล้วเมื่อผลของความเชื่อใจนั้นดี

it can be absolutely magical.

มันจะวิเศษมาก

We had a guest stay with a host in Uruguay,

เรามีแขกที่อยู่กับเจ้าบ้าน ในสาธารณรัฐอุรุกวัย

and he suffered a heart attack.

แล้วเขามีอาการหัวใจวาย

The host rushed him to the hospital.

เจ้าบ้านรีบพาเขาไปโรงพยาบาล

They donated their own blood for his operation.

เจ้าบ้านบริจาคเลือด เพื่อใช้ในการผ่าตัดของเขา

Let me read you his review.

ผมจะอ่านรีวิวของเขาให้ฟัง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"Excellent house for sedentary travelers

"สุดยอดบ้าน เหมาะกับนักเดินทางที่ชอบอยู่เฉย ๆ

prone to myocardial infarctions.

มีความเสี่ยงที่จะเกิดอาการหัวใจขาดเลือด

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The area is beautiful and has direct access to the best hospitals.

สถานที่สวยงาม และมีทางเข้าถึงโรงพยาบาลที่ดีที่สุดโดยตรง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Javier and Alejandra instantly become guardian angels

ฮาเวียร์ และ อาเลฮานเดร กลายเป็นเทวดาผู้คุ้มครองโดยทันที

who will save your life without even knowing you.

คนที่จะช่วยชีวิตคุณถึงแม้จะไม่รู้จักคุณ

They will rush you to the hospital in their own car while you're dying

พวกเขาจะรีบพาคุณไปที่โรงพยาบาล ด้วยรถของพวกเขาตอนที่คุณกำลังจะตาย

and stay in the waiting room while the doctors give you a bypass.

และอยู่ที่ห้องรอผู้ป่วย ตอนที่หมอกำลังผ่าตัดคุณ

They don't want you to feel lonely, they bring you books to read.

พวกเขาไม่อยากให้คุณรู้สึกโดดเดี่ยว พวกเขาเอาหนังสือมาให้คุณอ่าน

And they let you stay at their house extra nights without charging you.

แล้วพวกเขายอมให้คุณอยู่ที่บ้านของเขาต่ออีก โดยไม่คิดค่าใช้จ่ายเพิ่ม

Highly recommended!"

แนะนำอย่างมาก"

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Of course, not every stay is like that.

แน่นอนว่า ไม่ได้เป็นแบบนี้ทุกครั้งไป

But this connection beyond the transaction

แต่การสานสัมพันธ์ที่อยู่เหนือการทำธุรกรรมนี้

is exactly what the sharing economy is aiming for.

เป็นเป้าหมายของคำว่าเศรษฐกิจแบ่งปัน

Now, when I heard that term,

เวลาที่ผมได้ยินคำนี้

I have to admit, it tripped me up.

ผมยอมรับว่า ผมเข้าใจมันผิดในตอนแรก

How do sharing and transactions go together?

การแบ่งปันและการทำธุรกรรม จะไปด้วยกันได้อย่างไร

So let's be clear; it is about commerce.

เพื่อให้ชัดเจน มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับพาณิชย์

But if you just called it the rental economy,

แต่ถ้าคุณจะเรียกมันว่า เศรษฐกิจการเช่า

it would be incomplete.

มันก็จะไม่สมบูรณ์

The sharing economy is commerce with the promise of human connection.

เศรษฐกิจแบ่งปันนั้นเป็นการพาณิชย์ ที่ให้คำมั่นกับการเชื่อมโยงของมนุษย์

People share a part of themselves,

ผู้คนแบ่งปันส่วนหนึ่งของพวกเขา

and that changes everything.

แล้วนั่นเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่าง

You know how most travel today is, like,

คุณรู้ไหมว่าปัจจุบันนี้การเดินทางส่วนมาก

I think of it like fast food --

ผมคิดว่ามันเหมือนอาหารจานด่วน --

it's efficient and consistent,

มันมีประสิทธิภาพและสม่ำเสมอ

at the cost of local and authentic.

ในราคาที่ถูกและดีแท้ตามท้องถิ่น

What if travel were like a magnificent buffet

ถ้าเกิดการเดินทางเหมือนบุฟเฟ่ต์อันหรูหรา

of local experiences?

ในบรรยากาศท้องถิ่นล่ะ

What if anywhere you visited,

ถ้าเกิดทุกที่ที่คุณไป

there was a central marketplace of locals

มีตลาดกลางของชาวบ้าน

offering to get you thoroughly drunk

ที่เสนอให้คุณเมาหัวทิ่ม

on a pub crawl in neighborhoods you didn't even know existed.

กับการตระเวนเที่ยวผับละแวกนั้น ที่คุณไม่รู้ว่ามันมีอยู่

Or learning to cook from the chef of a five-star restaurant?

หรือเรียนทำอาหาร กับพ่อครัวจากร้านอาหาร 5 ดาวล่ะเป็นไง

Today, homes are designed around the idea of privacy and separation.

ทุกวันนี้ บ้านถูกออกแบบมาจากไอเดีย ของความเป็นส่วนตัวและการแบ่งแยก

What if homes were designed to be shared from the ground up?

ถ้าเกิดบ้านถูกออกแบบเพื่อการแบ่งปัน มาตั้งแต่เริ่มต้นล่ะ

What would that look like?

มันจะมีหน้าตาอย่างไร

What if cities embraced a culture of sharing?

ถ้าเกิดเมืองต่าง ๆ ให้ความสำคัญ กับวัฒนธรรมของการแบ่งปัน

I see a future of shared cities that bring us community and connection

ผมเห็นอนาคตของเมืองแบ่งปัน ที่จะนำพวกเราไปสู่สังคมและการเชื่อมต่อ

instead of isolation and separation.

แทนที่จะเป็นความโดดเดี่ยวหรือการแบ่งแยก

In South Korea, in the city of Seoul,

ในเกาหลีใต้ ที่เมืองโซล

they've actually even started this.

พวกเขาเริ่มสิ่งนี้แล้ว

They've repurposed hundreds of government parking spots

พวกเขาเปลี่ยนจุดจอดรถของรัฐบาลหลายร้อยจุด

to be shared by residents.

เพื่อให้คนทั่วไปได้ใช้ร่วมกัน

They're connecting students who need a place to live

พวกเขาเชื่อมต่อนักเรียนที่ต้องการที่พัก

with empty-nesters who have extra rooms.

กับคู่สามีภรรยาที่ลูกไม่ได้อยู่ด้วย แล้วมีห้องว่าง

And they've started an incubator to help fund the next generation

และพวกเขาได้เริ่มต้นการบ่มเพาะ เพื่อที่จะเป็นทุนสำหรับรุ่นต่อไป

of sharing economy start-ups.

แก่เหล่าสตาร์ทอัพที่จะทำเศรษฐกิจแบ่งปัน

Tonight, just on our service,

คืนนี้ แค่การบริการของเรา

785,000 people

785,000 คน

in 191 countries

ใน 191 ประเทศ

will either stay in a stranger's home

จะพักอาศัยในบ้านคนแปลกหน้า

or welcome one into theirs.

หรือจะเชิญคนแปลกหน้าเข้ามาในบ้านของเขา

Clearly, it's not as crazy as we were taught.

เห็นได้ชัดว่า มันไม่ได้บ้า เหมือนที่เราถูกสอนมา

We didn't invent anything new.

เราไม่ได้สร้างอะไรใหม่

Hospitality has been around forever.

การต้อนรับมันมีอยู่รอบตัวเราตลอดมา

There's been many other websites like ours.

มันเคยมีหลายเว็บไซต์ที่คล้ายกับของพวกเรา

So, why did ours eventually take off?

แต่ทำไมของพวกเราถึงได้รับความนิยม

Luck and timing aside,

ตัดเรื่องโชคและเวลาออกไป

I've learned that you can take the components of trust,

ผมได้เรียนรู้ว่า คุณสามารถ ใช้ส่วนประกอบของความเชื่อใจ

and you can design for that.

และคุณสามารถออกแบบมันได้

Design can overcome our most deeply rooted

การออกแบบสามารถเอาชนะอคติที่ฝังรากลึก

stranger-danger bias.

เกี่ยวกับอันตรายจากคนแปลกหน้า

And that's amazing to me.

และมันน่าทึ่งมากสำหรับผม

It blows my mind.

มันทำให้ผมประหลาดใจ

I think about this every time I see a red Miata go by.

ผมคิดถึงเรื่องนี้ทุกครั้ง เวลาเห็นรถเมียต้าสีแดง

Now, we know design won't solve all the world's problems.

ตอนนี้เรารู้ว่าการออกแบบนั้น ไม่ได้แก้ทุกปัญหาบนโลกใบนี้

But if it can help out with this one,

แต่ถ้ามันสามารถช่วยเรื่องนี้ได้

if it can make a dent in this,

ถ้ามันส่งผลต่อเรื่องนี้ได้

it makes me wonder, what else can we design for next?

มันทำให้ผมสงสัยว่า เราจะสามารถออกแบบอะไรต่อไปได้อีก

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)