How Airbnb designs for trust | Joe Gebbia

Translator: Masood Zeinoghli Reviewer: Leila Ataei

I want to tell you the story

می خوام برای شما داستان زمانی را تعریف کنم

about the time I almost got kidnapped

که نزدیک بود در صندوق عقب یک

in the trunk of a red Mazda Miata.

ماشین مزدا میاتای قرمز دزدیده شوم.

It's the day after graduating from design school

روز بعد از فارغ التحصیلی از مدرسه طراحی بود

and I'm having a yard sale.

و من در حیاطم فروش وسایل راه انداختم

And this guy pulls up in this red Mazda

و یک پسر با یک مزدای قرمز آمد.

and he starts looking through my stuff.

و شروع به بررسی لوازم من کرد.

And he buys a piece of art that I made.

و یکی از کارهای هنری من رو خرید.

And it turns out he's alone in town for the night,

و معلوم شد برای شب درشهر تنهاست.

driving cross-country on a road trip

با ماشین به مسافرت خارج شهر آمده بود

before he goes into the Peace Corps.

قبل از اینکه به انجمن صلح برود

So I invite him out for a beer

من به یک آبجو دعوتش کردم

and he tells me all about his passion

و اون درباره علاقه اش به ایجاد تغییرات

for making a difference in the world.

در دنیا برای من گفت.

Now it's starting to get late,

دیگه داشت دیر می‌شد

and I'm getting pretty tired.

و من خیلی خسته شده بودم.

As I motion for the tab,

در حالی که درخواست صورتحساب می‌کردم،

I make the mistake of asking him,

اشتباه کردم و پرسیدم

"So where are you staying tonight?"

امشب کجا میمونی؟

And he makes it worse by saying,

و اون با جوابش بدترش کرد.

"Actually, I don't have a place."

«راستش، من جایی رو ندارم.»

And I'm thinking, "Oh, man!"

و با خودم فکر کردم،« ای وای!»

What do you do?

داری چی کار می‌کنی؟

We've all been there, right?

برای همه‌ی ما پیش اومده، درسته؟

Do I offer to host this guy?

بهش پیشنهاد کنم که پیش من بمونه؟

But, I just met him -- I mean,

ولی من تازه باهاش آشنا شدم. منظورم اینه که،

he says he's going to the Peace Corps,

اون میگه که میخواد به انجمن صلح بره،

but I don't really know if he's going to the Peace Corps

ولی من که نمیدونم آیا واقعا به انجمن صلح میره

and I don't want to end up kidnapped in the trunk of a Miata.

و نمیخوام در صندوق یک میاتا دزدیده بشم.

That's a small trunk!

این صندوق خیلی کوچیکه!

So then I hear myself saying,

بعد صدای خودم رو شنیدم که گفتم:

"Hey, I have an airbed you can stay on in my living room."

«راستی، من یک تخت بادی دارم میتونی در اتاق نشیمن بمانی.»

And the voice in my head goes,

و صدای توی سرم گفت،

"Wait, what?"

«صبر کن، چی میگی؟»

That night, I'm laying in bed,

اون شب در تختم دراز کشیده بودم

I'm staring at the ceiling and thinking,

به سقف خیره شده بودم و فکر می‌کردم

"Oh my god, what have I done?

«خدای من، چی کار کردم؟

There's a complete stranger sleeping in my living room.

یک غریبه در اتاق نشیمن من خوابیده.

What if he's psychotic?"

اگر بیمار روانی باشه چی؟»

My anxiety grows so much,

استرسم آنقدر زیاد شد که،

I leap out of bed,

از تختم بیرون پریدم،

I sneak on my tiptoes to the door,

روی پنجه پا به سمت در رفتم

and I lock the bedroom door.

و در اتاقم رو قفل کردم.

It turns out he was not psychotic.

معلوم شد بیمار روانی نبود.

We've kept in touch ever since.

ما از آن موقع ارتباطمون رو حفظ کردیم،

And the piece of art he bought at the yard sale

و کار هنری که از من خریده بود

is hanging in his classroom; he's a teacher now.

در کلاسش نصب کرده؛ اون الان معلمه.

This was my first hosting experience,

این اولین تجربه میزبانی من بود،

and it completely changed my perspective.

و دید من رو کاملاً عوض کرد.

Maybe the people that my childhood taught me to label as strangers

شاید افرادی که در کودکی یاد گرفتم بهشون برچسب غریبه بزنم

were actually friends waiting to be discovered.

در واقع دوستانی بودند که منتظر بودند پیدا بشوند.

The idea of hosting people on airbeds gradually became natural to me

ایده میزبانی مردم روی تخت بادی به تدریج برای من طبیعی شد.

and when I moved to San Francisco,

و وقتی به سانفرانسیسکو نقل مکان کردم،

I brought the airbed with me.

تخت بادی‌ام رو با خودم بردم.

So now it's two years later.

خب، الان ۲ سال گذشته است.

I'm unemployed, I'm almost broke,

من بیکارم، تقریباً ورشکسته‌ام.

my roommate moves out, and then the rent goes up.

همخانه‌ایم رفته، و بعد اجاره خانه افزایش پیدا کرد.

And then I learn there's a design conference coming to town,

و بعد متوجه شدم یک کنفرانس طراحی در شهر برگزار خواهد شد،

and all the hotels are sold out.

و همه هتلها پر شده‌اند.

And I've always believed that turning fear into fun

و من همیشه باور داشته ام که تبدیل ترس به تفریح

is the gift of creativity.

هدیه‌ی خلاقیت است.

So here's what I pitch my best friend and my new roommate Brian Chesky:

این چیزیه که به بهترین دوست و هم اتاقیه جدیدم برایان چِسکی گفتم:

"Brian, thought of a way to make a few bucks --

«برایان، یک راه برای پول درآوردن به فکرم رسیده --

turning our place into 'designers bed and breakfast,'

تبدیل کردن مکانمون به 'خواب و صبحانه برای طراحان'

offering young designers who come to town a place to crash,

ارائه‌ی یک مکان برای ماندن به طراحانی که به شهر می آیند،

complete with wireless Internet, a small desk space,

که با اینترنت وایرلس و یک فضای کوچک بر روی میز،

sleeping mat, and breakfast each morning.

تشک خواب و صبحانه‌ی روزانه کامل می شود.

Ha!"

آهااا»

We built a basic website and Airbed and Breakfast was born.

یک وبسایت ساده ساختیم و "Airbed and Breakfast" متولد شد.

Three lucky guests got to stay

سه مهمان خوش شانس تونستند روی یک تخت بادی ۲۰ دلاری

on a 20-dollar airbed on the hardwood floor.

روی کف چوبی اقامت کنند.

But they loved it, and so did we.

اما عاشقش شدند، و ما هم همینطور.

I swear, the ham and Swiss cheese omelets we made

قسم می‌خورم که همبرگر و املت‌هایی که با پنیر سوییسی درست می کردیم.

tasted totally different because we made them for our guests.

مزه‌ی کاملا متفاوتی می داد چون اون رو برای مهمان هامون درست کردیم.

We took them on adventures around the city,

اون هارو به ماجراجویی در اطراف شهر بردیم

and when we said goodbye to the last guest,

و وقتی که با آخرین مهمان خداحافظی کردیم

the door latch clicked,

قفل در صدا کرد

Brian and I just stared at each other.

من و برایان فقط به یکدیگر خیره شدیم.

Did we just discover it was possible to make friends

آیا ما کشف کردیم که ممکنه دوست پیدا کرد در حالی که

while also making rent?

اجاره خانه هم به دست می آریم؟

The wheels had started to turn.

چرخ ها شروع به چرخیدن کرده بودند.

My old roommate, Nate Blecharczyk,

هم اتاقی قدیمی من، نیت بلچارزیک

joined as engineering co-founder.

به عنوان مهندس و یکی از بنیان گذاران اضافه شد.

And we buckled down to see

ما جمع شدیم تا ببینیم که

if we could turn this into a business.

آیا می تونیم اینو به کسب و کار تبدیل کنیم.

Here's what we pitched investors:

این چیزی است که به سرمایه گذاران گفتیم:

"We want to build a website

"می خواهیم یک وبسایت بسازیم که

where people publicly post pictures of their most intimate spaces,

مردم عکس هایی از شخصی ترین مکان هاشون رو به صورت عمومی پست کنند،

their bedrooms, the bathrooms --

اتاق خواب هاشون، دستشویی ها --

the kinds of rooms you usually keep closed when people come over.

اتاق هایی که معمولا وقتی کسی به خونه اتون میاد درش رو بسته نگه می دارید

And then, over the Internet,

و بعد، از طریق اینترنت،

they're going to invite complete strangers to come sleep in their homes.

آن ها از افراد کاملا غریبه دعوت می کنند که در خانه هایشان بخوابند.

It's going to be huge!"

این بسیار عظیم خواهد شد!"

(Laughter)

(خنده حضار)

We sat back, and we waited for the rocket ship to blast off.

عقب نشستیم و منتظر شدیم تا موشک پرتاب بشه.

It did not.

پرتاب نشد.

No one in their right minds would invest in a service

هیچکس با عقل سالم بر روی یک سرویس که

that allows strangers to sleep in people's homes.

به غریبه ها این امکان رو میده که در خانه‌ی مردم بخوابند سرمایه گذاری نمی کند.

Why?

چرا؟

Because we've all been taught as kids, strangers equal danger.

چون به همه‌ی ما در کودکی یاد داده شده که، غریبه مساوی است با خطر.

Now, when you're faced with a problem, you fall back on what you know,

وقتی با یک مشکل مواجه می شوید، به چیزهایی برمی گردید که می دانید،

and all we really knew was design.

و تمام چیزی که ما واقعا میدونستیم، طراحی بود.

In art school, you learn that design is much more

در مدرسه ی هنر، شما یاد می گیرید که طراحی بسیار بیشتر از

than the look and feel of something -- it's the whole experience.

ظاهر و حس یک چیز است -- (طراحی) تمام تجربه است.

We learned to do that for objects,

ما یاد گرفتیم که این کار را برای اشیا انجام دهیم

but here, we were aiming to build Olympic trust

اما اینجا ما می خواستیم اعتمادی در حد المپیک بسازیم.

between people who had never met.

بین مردمی که هرگز یکدیگر را ندیده بودند.

Could design make that happen?

آیا با طراحی میشه این کار را کرد؟

Is it possible to design for trust?

آیا امکان پذیر است که برای جلب اعتماد طراحی کرد؟

I want to give you a sense of the flavor of trust

می خواهم حسی از اعتمادی که به دنبال

that we were aiming to achieve.

دستیابی به آن بودیم به شما نشان دهم.

I've got a 30-second experiment

یک آزمایش ۳۰ ثانیه ای دارم که

that will push you past your comfort zone.

شما را از منطقه‌ی امنتون خارج می کند.

If you're up for it, give me a thumbs-up.

اگر موافقید، موافقتتون را نشان بدید.

OK, I need you to take out your phones.

خیلی خوب، می خوام که گوشی هاتون رو در بیارید.

Now that you have your phone out,

حالا که گوشی هاتون دستتونه،

I'd like you to unlock your phone.

میخوام که قفلش رو باز کنید.

Now hand your unlocked phone to the person on your left.

حالا گوشی بدون قفلتون رو به نفر سمت چپتون بدید.

(Laughter)

(خنده حضار)

That tiny sense of panic you're feeling right now --

این حس ترس کوچکی که الان احساس می کنید --

(Laughter)

(خنده حضار)

is exactly how hosts feel the first time they open their home.

دقیقا مثل حسی است که میزبانان وقتی برای اولین بار در خانه شان را باز می کنند.

Because the only thing more personal than your phone

چون تنها چیزی که از گوشی موبایل تون شخصی تره

is your home.

خونه تونه.

People don't just see your messages,

مردم فقط پیام هاتون رو نمی بینند،

they see your bedroom,

اتاق هاتون،

your kitchen, your toilet.

آشپزخونه اتون و دستشویی تون رو می بینند.

Now, how does it feel holding someone's unlocked phone?

حالا، نگه داشتن گوشی بدون قفل یک نفر چه احساسی داره؟

Most of us feel really responsible.

اکثر ما احساس مسئولیت زیادی می کنیم.

That's how most guests feel when they stay in a home.

این احساسی است که اکثر مهمانان وقتی در یک خانه میمانند تجربه می کنند.

And it's because of this that our company can even exist.

و به این علت است که کمپانی ما می تواند وجود داشته باشد.

By the way, who's holding Al Gore's phone?

راستی به هر حال، گوشی "ال گور" دست کیه؟

(Laughter)

(خنده حضار)

Would you tell Twitter he's running for President?

میشه به توییتر بگی که اون برای رئیس جمهوری اقدام کرده؟

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق حضار)

OK, you can hand your phones back now.

حالا می تونید گوشی هاتون رو پس بدید.

So now that you've experienced the kind of trust challenge

حالا که نوع چالش اعتمادی که

we were facing,

ما با آن رو به رو بودیم رو تجربه کردید،

I'd love to share a few discoveries we've made along the way.

دوست دارم تعدادی از چیزهایی که در این مسیر کشف کردیم رو با شما به اشتراک بگذارم.

What if we changed one small thing

اگر یک چیز جزیی در مورد

about the design of that experiment?

طراحی آن آزمایش را عوض کنیم؟

What if your neighbor had introduced themselves first, with their name,

اگر همسایه اتون اول خودش را معرفی می کرد چه اتفاقی می افتاد؟ اسمشو می گفت،

where they're from, the name of their kids or their dog?

اینکه کجایی هست، اسم بچه هاش یا سگش رو می گفت.

Imagine that they had 150 reviews of people saying,

تصور کنید که ۱۵۰ دیدگاه از مردم داشت، که می گفتند:

"They're great at holding unlocked phones!"

"کارشون تو نگه داشتن گوشی های بدون قفل عالیه"

(Laughter)

(خنده حضار)

Now how would you feel about handing your phone over?

حالا احساستون در مورد تقدیم کردن گوشیتون چیه؟

It turns out,

مشخص شد که،

a well-designed reputation system is key for building trust.

یک سیستم نیکنامی خوب طراحی شده برای ساختن اعتماد کلیدی است.

And we didn't actually get it right the first time.

و ما در دفعه ی اول درست عمل نکردیم.

It's hard for people to leave bad reviews.

برای مردم سخته که نظر بدی در مورد بقیه بدن.

Eventually, we learned to wait until both guests and hosts

درنهایت، ما یاد گرفتیم تا صبر کنیم که هم میزبان و هم مهمان

left the review before we reveal them.

نظر خودشان را وارد کنند و سپس آن را منتشر کنیم

Now, here's a discovery we made just last week.

این چیزیه که همین هفته‌ی پیش کشف کردیم.

We did a joint study with Stanford,

ما یک تحقیق مشترک با استنفورد انجام دادیم،

where we looked at people's willingness to trust someone

ما تمایل مردم به اعتماد کردن به بقیه را

based on how similar they are in age, location and geography.

بر اساس میزان شباهت آن ها در سن، موقعیت و جغرافیا

The research showed, not surprisingly,

این تحقیق بدون هیچ شگفتی نشان داد که

we prefer people who are like us.

ما مردمی که شبیه ما هستند را ترجیح می دهیم

The more different somebody is,

هر چقدر افراد بیشتر متفاوت باشد،

the less we trust them.

ما کم تر به آن ها اعتماد می کنیم.

Now, that's a natural social bias.

این یک انحرافِ ذهنی طبیعی اجتماعی است.

But what's interesting is what happens

اما چیزی که جالب است، اتفاقی است که

when you add reputation into the mix,

وقتی نیکنامی را به ترکیب اضافه می کنیم.

in this case, with reviews.

در این حالت، با دیدگاه ها.

Now, if you've got less than three reviews,

اگر کم تر از سه دیدگاه داشته باشید،

nothing changes.

هیچ چیز تغییر نمی کند.

But if you've got more than 10,

اما اگر بیش از ۱۰ دیدگاه داشته باشید،

everything changes.

همه چیز تغییر می کند.

High reputation beats high similarity.

نیکنامی زیاد بر تشابه غلبه می کند.

The right design can actually help us overcome

طراحی صحیح میتونه به ما کمک کنه

one of our most deeply rooted biases.

بر یکی از ریشه ای ترین انحرافات ذهنیمونمون غلبه کنیم

Now we also learned that building the right amount of trust

ما همچنین فهمیدیم که ساخت میزان درستی از اعتماد

takes the right amount of disclosure.

میزان درستی از پیش درآمد نیاز دارد.

This is what happens when a guest first messages a host.

وقتی یک مهمان به میزبان پیام می دهد این اتفاق می افتد:

If you share too little, like, "Yo,"

اگر خیلی کم به اشتراک بگذارید، مثلا بگید: "هی"

acceptance rates go down.

نرخ قبول کردن کم می شود.

And if you share too much, like,

و اگر خیلی زیاد به اشتراک بگذارید، مثلا:

"I'm having issues with my mother,"

"من با مادرم مشکلاتی دارم "

(Laughter)

(خنده حضار)

acceptance rates also go down.

نرخ قبول کردن باز هم کم می شود.

But there's a zone that's just right,

اما ناحیه ای وجود دارد که دقیقا مناسبه

like, "Love the artwork in your place. Coming for vacation with my family."

مثلا: "از اثر هنری توی خونه ات خوشم اومده. برای تعطیلات با خانواده ام می آیم."

So how do we design for just the right amount of disclosure?

پس چجوری برای میزان درستی از پیش درآمد طراحی کنیم؟

We use the size of the box to suggest the right length,

ما از اندازه‌‌‌‌ی باکس برای پیشنهاد میزان مناسب استفاده می کنیم

and we guide them with prompts to encourage sharing.

و ما بی درنگ اون هارو تشویق می کنیم تا به اشتراک بگذارند.

We bet our whole company

ما کل شرکتمون رو

on the hope that,

روی این امید که

with the right design,

با طراحی صحیح

people would be willing to overcome the stranger-danger bias.

مردم تمایل دارند بر انحرافِ ذهنی غریبه-خطر غلبه کنند، شرط بستیم.

What we didn't realize

چیزی که ما متوجه نشده بودیم

is just how many people

اینه که چگونه مردم زیادی

were ready and waiting to put the bias aside.

آماده بودند تا این انحرافِ ذهنی را کنار بگذارند.

This is a graph that shows our rate of adoption.

این گرافی است که میزان انتخاب ما را نشان می دهد.

There's three things happening here.

اینجا سه چیز اتفاق می افتد.

The first, an unbelievable amount of luck.

اول، میزان غیرقابل باوری شانس.

The second is the efforts of our team.

دوم تلاش های تیم ماست.

And third is the existence of a previously unsatisfied need.

و سومی وجود نیازی است که قبلا ارضا نشده بود.

Now, things have been going pretty well.

الان همه چیز خیلی خوب پیش می رود.

Obviously, there are times when things don't work out.

مشخصا زمان هایی وجود دارد که اوضاع خراب میشه.

Guests have thrown unauthorized parties

مهمان ها جشن های تایید نشده ای رو برگزار کردند.

and trashed homes.

و خانه ها روتبدیل به آشغالدونی کردند.

Hosts have left guests stranded in the rain.

میزبان ها مهمان ها را در باران رها کردند.

In the early days, I was customer service,

در روزهای اول، من خودم خدمات مشتری بودم،

and those calls came right to my cell phone.

و آن تماس ها مستقیما به تلفن من زده می شد.

I was at the front lines of trust breaking.

من در خط مقدم از دست رفتن اعتمادها بودم.

And there's nothing worse than those calls,

و هیچ چیزی بدتر از آن تماس ها نیست،

it hurts to even think about them.

حتی فکر کردن به آن ها هم آزار دهنده اس.

And the disappointment in the sound of someone's voice

و ناامیدی موجود در صدای یک نفر

was and, I would say, still is

بزرگترین محرک ما

our single greatest motivator to keep improving.

برای بهبود بوده و هست.

Thankfully, out of the 123 million nights we've ever hosted,

خوشبختانه، از میان ۱۲۳میلیون شبی که ما میزبانی کردیم،

less than a fraction of a percent have been problematic.

کم تر از کسری از یک درصد با مشکل همراه بودند.

Turns out, people are justified in their trust.

مشخص شد که، مردم اعتماد را برای خود توجیه می کنند.

And when trust works out right,

و وقتی که اعتماد درست عمل کند.

it can be absolutely magical.

می تواند کاملا جادویی باشد.

We had a guest stay with a host in Uruguay,

ما یک مهمان داشتیم که نزد یک میزبان از ارگوئه اقامت داشت،

and he suffered a heart attack.

و اون سکته ی قلبی کرد.

The host rushed him to the hospital.

میزبان اون رو به بیمارستان رسوند.

They donated their own blood for his operation.

آن ها خون خودشون رو برای عمل او اهدا کردند

Let me read you his review.

بگذارید دیدگاه او را برایتان بخوانم.

(Laughter)

(خنده حضار)

"Excellent house for sedentary travelers

"خانه ای عالی برای مسافران کم تحرکی

prone to myocardial infarctions.

که در معرض سکته ی قلبی هستند.

(Laughter)

(خنده ی حضار)

The area is beautiful and has direct access to the best hospitals.

منطقه زیباست و ارتباط مستقیم با بهترین بیمارستان ها دارد.

(Laughter)

(خنده ی حضار)

Javier and Alejandra instantly become guardian angels

خاویر و الخاندرا بلافاصله به فرشتگان نگهبانی تبدیل شدند که

who will save your life without even knowing you.

که جانتون رو نجات می دهند بدون اینکه شما را بشناسند.

They will rush you to the hospital in their own car while you're dying

وقتی که در حال مرگید شما را با ماشین خودشان به سرعت به بیمارستان می رسانند

and stay in the waiting room while the doctors give you a bypass.

و زمانی که دکترها شما را جراحی می کنند در اتاق انتظار صبر می کنند.

They don't want you to feel lonely, they bring you books to read.

آن ها نمی گذارند احساس تنهایی کنید، براتون کتاب می آورند تا بخوانید.

And they let you stay at their house extra nights without charging you.

و اجازه می دهند شب های اضافی در خانه شان بمانید بدون اینکه هزینه ای بگیرند.

Highly recommended!"

به شدت توصیه می شود!"

(Applause)

(تشویق حضار)

Of course, not every stay is like that.

قطعا همه ی اقامت ها شبیه به این نیست،

But this connection beyond the transaction

اما این ارتباطِ فراتر از معامله

is exactly what the sharing economy is aiming for.

دقیقا چیزی است که اقتصاد اشتراک گذاری هدف قرار داده است.

Now, when I heard that term,

وقتی این اصطلاح رو شنیدم،

I have to admit, it tripped me up.

باید اعتراف کنم که یکه خوردم.

How do sharing and transactions go together?

چطور به اشتراک گذاری و معملات با یکدیگر همراه می شوند؟

So let's be clear; it is about commerce.

پس بگذارید واضح بگم؛ کارمون یک تجارته.

But if you just called it the rental economy,

اما اگر فقط بهش اقتصاد اجاره ای بگیم،

it would be incomplete.

ناقص خواهد بود.

The sharing economy is commerce with the promise of human connection.

اقتصاد اشتراک گذاری، تجارت همراه با وعده‌ی ارتباط انسانی است.

People share a part of themselves,

مردم بخشی از وجودشون رو به اشتراک می گذارند.

and that changes everything.

و این همه چیز را عوض میکند.

You know how most travel today is, like,

می دونید، امروزه بیشتر مسافرت ها مثلِ

I think of it like fast food --

مثلِ فست فودِ --

it's efficient and consistent,

سازگار و کارآمده

at the cost of local and authentic.

به بهای محلی و معتبر بودن.

What if travel were like a magnificent buffet

اگر مسافرت ها مانند یک بوفه ی مجلل

of local experiences?

از تجربیات محلی بودند چطور؟

What if anywhere you visited,

اگر هر جایی که بازدید می کردید،

there was a central marketplace of locals

یک بازار مرکزی از محلی ها وجود داشت که

offering to get you thoroughly drunk

پیشنهاد می داد شما را در یک میخانه در محله هایی که شما حتی نمی دونستید

on a pub crawl in neighborhoods you didn't even know existed.

وجود دارند کاملا مست کند چطور؟

Or learning to cook from the chef of a five-star restaurant?

یا آشپزی یاد گرفتن از یک آشپز رستوران ۵ ستاره؟

Today, homes are designed around the idea of privacy and separation.

امروزه خانه ها حول ایده ی حریم خصوصی و جدایی طراحی شده اند.

What if homes were designed to be shared from the ground up?

اگر خانه ها از ابتدا طوری طراحی می شدند که قابل اشتراک گذاری باشند، چطور بود؟

What would that look like?

چطور به نظر می رسید؟

What if cities embraced a culture of sharing?

اگر شهرها یک فرهنگ به اشتراک گذاری را می پذیرفتند چطور بود؟

I see a future of shared cities that bring us community and connection

من آینده ای از شهرهای اشتراک گذارده شده می بینم که برای ما اجتماع و ارتباط را به همراه می آورد.

instead of isolation and separation.

به جای جداسازی وانزوا.

In South Korea, in the city of Seoul,

در کره جنوبی، در شهر سئول

they've actually even started this.

آن ها در واقع این کار را شروع کرده اند.

They've repurposed hundreds of government parking spots

آن ها صدها پارکینگ دولت را تغییر کاربری دادند تا

to be shared by residents.

برای اقامت به اشتراک گذاشته شوند

They're connecting students who need a place to live

آن ها دانشجویانی که به مکانی برای زندگی نیاز دارند به

with empty-nesters who have extra rooms.

"آشیانه دارانی" که اتاق اضافی دارند متصل می کنند.

And they've started an incubator to help fund the next generation

و آن ها یک طرح آغاز کردند که به نسل بعدی از استارت آپ های اقتصاد اشتراک گذاری

of sharing economy start-ups.

کمک مالی کنند.

Tonight, just on our service,

امشب، فقط بر روی سرویس ما،

785,000 people

۷۸۵٫۰۰۰ انسان

in 191 countries

در ۱۹۱ کشور

will either stay in a stranger's home

یا در خانه‌ی افراد غریبه اقامت می کنند

or welcome one into theirs.

یا به آن ها در خانه هایشان خوش آمد می گویند.

Clearly, it's not as crazy as we were taught.

واضح است، این به آن مقداری که ما فکر می کردیم عجیب نیست.

We didn't invent anything new.

ما چیز جدیدی اختراع نکردیم.

Hospitality has been around forever.

میهمان نوازی همیشه وجود داشته است.

There's been many other websites like ours.

وبسایت های زیادی مثل وبسایت ما وجود داشته اند.

So, why did ours eventually take off?

پس، چرا وبسایت ما در نهایت پرتاب شد؟

Luck and timing aside,

به غیر از شانس و زمانبندی،

I've learned that you can take the components of trust,

من یاد گرفتم که شما می توانید اجزای سازنده اعتماد را گرفته

and you can design for that.

و برای آن طراحی کنید.

Design can overcome our most deeply rooted

طراحی می تواند بر ریشه ای ترین

stranger-danger bias.

انحرافِ ذهنیِ غریبه-خطر ما غلبه کند.

And that's amazing to me.

و این برای من شگفت انگیز است.

It blows my mind.

ذهنمو منفجر میکنه.

I think about this every time I see a red Miata go by.

هر موقع که یک میاتای قرمز رنگ در حال رد شدن می بینیم به این فکر می کنم.

Now, we know design won't solve all the world's problems.

ما می دونیم که طراحی تمام مشکلات جهان را حل نمی کند.

But if it can help out with this one,

اما اگر بتونه در این مورد کمک کنه،

if it can make a dent in this,

اگر بتونه یک کمک کوچیک بکنه،

it makes me wonder, what else can we design for next?

در شگفتم که، بعد از این برای چه چیز دیگری می توانیم طراحی کنیم؟

Thank you.

متشکرم

(Applause)

(تشویق حضار)