Stefana Broadbent: How the Internet enables intimacy

Translator: sann tint Reviewer: Myo Aung

I believe that there are new, hidden tensions

အများပြည်သူနဲ့ အဖွဲအစည်းတွေ ကြားမှာ ဖုံးကွယ်ထားတဲ့

that are actually happening between people and institutions --

တင်းမာမှုတွေ တကယ်ပဲ ဖြစ်ပေါ်နေတယ်လို့ ထင်မိတယ်။

institutions that are the institutions that people

အဖွဲအစည်းတွေဆိုတာက လူများရဲ့ နေ့စဉ်ဘဝမှာ

inhabit in their daily life:

မှီတင်းနေထိုင်ရတဲ့ အဖွဲအစည်းတွေပေါ့၊

schools, hospitals, workplaces,

ကျောင်းတွေ၊ ဆေးရုံတွေ၊ အလုပ်ခွင်တွေ၊

factories, offices, etc.

စက်ရုံတွေ၊ ရုံး စတာတွေပေါ့။

And something that I see happening

ကျွန်မမြင်နေရတဲ့ ဖြစ်ပျက်မှုက

is something that I would like to call

ကျွန်မခေါ်လိုက်ချင်တဲ့ "ရင်းနှီးမှု

a sort of "democratization of intimacy."

ဒီမိုကရေစီကျင်သုံးခြင်း "ဆိုတာမျိုးပါ။

And what do I mean by that?

ဒါနဲ့ ကျွန်မ ဘာဆိုလိုတာတာလဲ။

I mean that what people are doing

ဆိုလိုတာက လူတွေလုပ်နေတာတွေဟာ

is, in fact, they are sort of, with their communication channels,

တကယ်တော့ သူတို့ရဲ့ ဆက်သွယ်ရေး လမ်းကြောင်းလိုမျိုးတွေပါ။

they are breaking an imposed isolation

သူတို့တွေဟာ ဒီအဖွဲ့အစည်းတွေက သူတို့အပေါ် ပြဌာန်းထားတဲ့

that these institutions are imposing on them.

ထီးတည်းဖြစ်မှုကို ချိုးဖျက်နေတာပါ။

How are they doing this? They're doing it

ဒါကို သူတို့ ဘယ်လို လုပ်နေကြလဲ။

in a very simple way, by calling their mom from work,

အရမ်းရိုးရှင်းတဲ့နည်းနဲ့ လုပ်နေတာပါ။

by IMing from their office to their friends,

အလုပ်ကနေ သူတို့အမေကို ဖုန်းခေါ်တာ၊ ရုံးကနေ မိတ်ဆွေတွေကို သတင်းတိုပို့တာ၊

by texting under the desk.

စားပွဲအောက်မှာ စာရိုက်တာတို့ပါ။

The pictures that you're seeing behind me

ကျွန်မနောက်မှာ မြင်နေရတဲ့ ပုံတွေကတော့

are people that I visited in the last few months.

လွန်ခဲ့တဲ့ လအနည်းငယ်က ကျွန်မသွားလည်ခဲ့တဲ့ သူတွေပါ။

And I asked them to come along with the person they communicate with most.

သူတို့တွေကို သူတို့နဲ့ အဆက်အသွယ် အများဆုံးလုပ်တဲ့သူနဲ့ လာဖို့ ပြောထားတယ်။

And somebody brought a boyfriend, somebody a father.

တစ်ယောက်က သူ့ကောင်လေးခေါ်ခဲ့တယ်၊ တစ်ယောက်က သူ့အဖေ။

One young woman brought her grandfather.

အမျိုးသမီးငယ်တစ်ယောက်က သူ့အဖိုးကိုခေါ်လာတယ်။

For 20 years, I've been looking at how people use

အနှစ် ၂၀ လုံး လူတွေလမ်းကြောင်းတွေကို

channels such as email, the mobile phone, texting, etc.

အီးမေးလ်၊ ဖိုဘိုင်းဖုန်း၊ စာရိုက်တာမျိုး နဲ့ ဘယ်လိုသုံးလဲ ဆိုတာကြည့်နေခဲ့တယ်။

What we're actually going to see is that, fundamentally,

တကယ် ကျွန်မတို့တွေ့ရမှာက အခြေခံအားဖြင့်

people are communicating on a regular basis

လူတွေဟာ သူတို့အရင်းနှီးဆုံး နယ်ပယ်ရဲ့ ၅ ယောက်၊ ၆ယောက်၊

with five, six, seven of their most intimate sphere.

၇ယောက်နဲ့ ပုံမှန် ဆက်သွယ်နေကြတာပါ။

Now, lets take some data. Facebook.

ကဲ အချက်အလက်တွေ ကြည့်ရအောင်၊ Facebook ပါ။

Recently some sociologists from Facebook --

မကြာခင်က Facebook က လူမှုရေးပညာရှင်တွေက

Facebook is the channel that you would expect

Facebook ဟာ လမ်းကြောင်းအားလုံးထဲမှာ

is the most enlargening of all channels.

အကြီးမားဆုံး ကျယ်ပြန့်နေတဲ့ လမ်းကြောင်းလို့ မျှော်လင့်မိကြမယ်။

And an average user,

သာမန် သုံးစွဲသူ​ဖြစ်တဲ့

said Cameron Marlow,

Cameron Marlow ပြောတာက

from Facebook, has about 120 friends.

Facebook ကနေ မိတ်ဆွေ ၁၂၀ ရှိတယ်။

But he actually talks to,

ဒါပေမဲ့ တကယ်တမ်း နှစ်ဦးနှစ်ဖက် အပြန်အလှန်

has two-way exchanges with, about four to six people

ပုံမှန် ပြောတာက ၄ ယောက်နဲ့ ၆ ယောက်ကြားမှာပါ။

on a regular base, depending on his gender.

လိင်အပေါ်လည်း မူတည်သေးတယ်။

Academic research on instant messaging

ချက်ချင်းစာပို့ခြင်းဆိုင်ရာ ပညာရေး

also shows 100 people on buddy lists,

လေ့လာချက်မှာ အပေါင်းအသင်း စာရင်း ၁၀၀ ဆိုပေမဲ့

but fundamentally people chat with two, three, four --

အခြေခံအားဖြင့်တော့ စကားစမြည်ပြောတာက သုံးလေးယောက်ပဲ၊

anyway, less than five.

၅ ယောက်ထက် နည်းတယ်လို့ ပြတယ်။

My own research on cellphones and voice calls

ဆဲလ်ဖုန်းနဲ့ အသံခေါ်ဆိုမှုဆိုင်ရာ ကျွန်မ ကိုယ်ပိုင်သုသေသနမှာ ပြဆိုတာက

shows that 80 percent of the calls

ခေါ်ဆိုမှု ၈၀ ရာခိုင်နှုန်းဟာ

are actually made to four people. 80 percent.

တကယ်တမ်းက လူ ၄ ယောက်ကိုပဲ ခေါ်တာပါ။ ၈၀ ရာခိုင်နှုန်းနော်။

And when you go to Skype, it's down to two people.

ပြီး Skype မှာလိုက်ကြည့်တော့ ၂ ယောက်ထိကျသွားတယ်။

A lot of sociologists actually are quite disappointed.

လူမှု ပညာရှင်တွ​ေ နည်းနည်းစိတ်ပျက်သွားတယ်။

I mean, I've been a bit disappointed sometimes

ဆိုလိုတာက ဒီအချက်တွေနဲ့ ဒီဖြန့်ကျက်မှုကိုတွေ့တော့

when I saw this data and all this deployment, just for five people.

တစ်ခါတစ်ခါ ကျွန်မ နည်းနည်း စိတ်ပျက်မိတယ်၊ ၅ ယောက်အတွက်ပဲလေ။

And some sociologists actually feel that

တချို့လူမှုရေးပညာရှင်တွေက

it's a closure, it's a cocooning,

ချောင်ပိတ်မိသလို ခံစားမိတယ်။ ဒါဟာ အိမ်တွင်းပုန်းခြင်းပါ၊

that we're disengaging from the public.

ကျွန်မတို့ဟာ လူအများကနေ ဖယ်ခွာနေတယ်ပေါ့။

And I would actually, I would like to show you that

ကျွန်မလေ ဘယ်သူကဒါကို လုပ်နေလဲ၊

if we actually look at who is doing it,

ဘယ်ကနေလုပ်နေတာလဲဆိုတာ ကြည့်လို့ရ၊ မရ

and from where they're doing it,

ရှိ၊မရှိ ဆိုတာ တကယ်ပဲ ပြချင်ပါတယ်။

actually there is an incredible social transformation.

တကယ်ပဲ မယုံနိုင်စရာ လူမှုရေးပြောင်းလဲမှုပါ။

There are three stories that I think are quite good examples.

နမူနာကောင်းလို့ထင်တဲ့ အဖြစ်မျိုး သုံးခုရှိတယ်။

The first gentleman, he's a baker.

ပထမ လူကြီးမင်းက မုန့်ဖုတ်သမားပါ။

And so he starts working every morning at four o'clock in the morning.

ဒီလိုနဲ့ မနက်တိုင်း ၄ နာရီမှာဆို သူအလုပ်စလုပ်တယ်။

And around eight o'clock he sort of sneaks away from his oven,

နောက်ပြီး ၈ နာရီလောက်မှာ ဖိုကနေ လစ်ထွက်၊

cleans his hands from the flour

ဂျုံမှုန့်တွေ ဘာတွေ လက်က သန့်စင်ပြီး

and calls his wife.

သူ့ဇနီးကို ဖုန်းဆက်တယ်။

He just wants to wish her a good day, because that's the start of her day.

နေ့အစပဲမို့ သူမကို သာယာတဲ့ နေ့လေးဖြစ်ဖို့ ဆုမွန်ချွေချင်တာပေါ့

And I've heard this story a number of times.

ပြီး ဒီဇာတ်လမ်းကိုတော့ ကြိမ်ပေါင်းများစွာ ကြားဖူးတယ်။

A young factory worker who works night shifts,

ညဖက်အလုပ်ဆင်းတဲ့ စက်ရုံအလုပ်သမားလေး၊

who manages to sneak away from the factory floor,

စက်ရုံကနေ လစ်ထွက်နိုင်အောင်လုပ်၊

where there is CCTV by the way,

ပြောရဦးမယ် အဲဒီမှာ CCTV တပ်ထားတယ်။

and find a corner, where at 11 o'clock at night

ချောင်တစ်ချောင်ကိုရှာ၊ အဲဒီကည ၁၁ နာရီ

he can call his girlfriend and just say goodnight.

ဆိုတော့ သူ့ရည်းစားကို ဖုန်းနဲ့ ကောင်းသောညလို့ နှုတ်ဆက်ရုံပေါ့။

Or a mother who, at four o'clock,

ဒါမှမဟုတ် မိခင်တစ်ယောက် ၄ နာရီမှာ

suddenly manages to find a corner in the toilet

ဗြုန်းစားကြီး ရေအိမ်ထဲမှာ ချောင်တွေ့ပြီး အိမ်က ကလေးတွေ

to check that her children are safely home.

ဘေးကင်းရဲ့လားလို့ မေးကြည့်တာပေါ့။

Then there is another couple, there is a Brazilian couple.

ပြီး နောက်အတွဲတစ်တွဲ၊ ဘရာဇီးမောင်နှံပါ။

They've lived in Italy for a number of years.

အီတလီမှာနေတာ နှစ်အတော်ကြာပြီ။

They Skype with their families a few times a week.

သူတို့ဟာ Skype နဲ့ မိသားစုတွေကို တစ်ပတ် တစ်ကြိမ်၊ နှစ်ကြိမ် ဆက်သွယ်တယ်။

But once a fortnight, they actually put the computer on their dining table,

ဒါပေမဲ့ တစ်ပတ်ခြားကျရင် သူတို့ဟာ ထမင်းစားခန်းမှာ ကွန်ပြူတာကိုတပ်၊

pull out the webcam and actually have dinner

ဝက်ဘ်ကမ်ထုတ်ကာ Sao Paulo က

with their family in Sao Paulo. And they have a big event of it.

မိသားစုနဲ့အတူ တကယ်ပဲ ညစာစားတယ်။ ပွဲကြီးပးွဲကောင်းကြီးပေါ့။

And I heard this story the first time a couple of years ago

ပြီးတော့ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နစ် နှစ်နှစ်က ဒီဇာတ်လမ်းကို

from a very modest family

ဆွစ်ဇာလန်မှာနေတဲ့ ကိုဆိုဗိုလူမျိုးတွေရဲ့

of immigrants from Kosovo in Switzerland.

ရိုးရိုးလေး ရွှေ့ပြောင်း မိသားစုထံမှ ပထမဆုံးကြားဖူးတယ်၊

They had set up a big screen in their living room,

ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဖန်ပြင်အကြီးကြီး တပ်ပြီး မနက်တိုင်း

and every morning they had breakfast with their grandmother.

သူတို့အဖွားနဲ့ မနက်စာစားကြတယ်။

But Danny Miller, who is a very good anthropologist

ဒါပေမဲ့ Danny Miller ဆိုတဲ့ အရမ်းတော်တဲ့ မနုဿဗေဒပညာရှင် ကျတော့

who is working on Filipina migrant women

သူ့ကလေးတွေကို ဖိလိပိုင်နိုင်ငံမှာ ထားရစ်ခဲ့တဲ့ ရွှေ့ပြာင်း လုပ်သမ Filipina

who leave their children back in the Philippines,

ထံမှ သိလာရတာက အလုပ်လုပ်နေတဲ့ သူဟာ

was telling me about how much parenting is going on

Skype ကနေပြီး ကလေးတွေကို ထိန်းကျောင်း ပေးနေပုံ၊

through Skype,

အဲဒီလိုမိခင်တွေဟာ Skype ကနေ

and how much these mothers are engaged with their children through Skype.

သူတို့ကလေးတွေနဲ့ ဘယ်လောက်တောင် ထိတွေ့မှုရှိကြောင်း ပြောပြတယ်။

And then there is the third couple. They are two friends.

နောက်ပြီးတော့ တတိယ အတွဲပါ။ သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက်ပါ။

They chat to each other every day, a few times a day actually.

သူတို့နေ့တိုင်း အချင်းချင်း စကားပြောတယ်၊ တကယ်က တစ်နေ့အကြိမ်နည်းနည်းပါ။

And finally, finally, they've managed to put

နောက်ဆုံး၊ နောက်ဆုံးမှာ အလုပ်က ကွန်ပြူတာမှာ

instant messaging on their computers at work.

ချက်ချင်းစာတိုပို့နိုင်တဲ့ စနစ်ကို တပ်ဆင်ထားနိုင်ခဲ့တယ်။

And now, obviously, they have it open.

အခုတော့ ဒါကိုပြောင် ဖွင့်ထားနိုင်ကြပြီ။

Whenever they have a moment they chat to each other.

အချိန်ရတိုင်း အချင်းချင်း စကားပြောတာပေါ့။

And this is exactly what we've been seeing

ဒါဟာ ကျွန်မတို့ တွေ့နေရတဲ့ ဆယ်ကျော်သက်တွေ၊

with teenagers and kids doing it in school, under the table,

ကလေးတွေ ကျောင်းမှာ၊ စားပွဲအောက်မှာ၊ လုပ်နေတာနဲ့ အတူတူပါပဲ၊

and texting under the table to their friends.

စားပွဲအောက်ကနေ သူငယ်ချင်းတွေဆီ စာရိုက်ပို့တာလေ။

So, none of these cases are unique.

ဒီတော့ ဒီဖြစ်ရပ်တွေဟာ မဆန်းပါဘူး။

I mean, I could tell you hundreds of them.

ဆိုလိုတာက ဒါတွေကို ရာနဲ့ချီ ပြောလို့ရတယ်။

But what is really exceptional is the setting.

ဒါပေမဲ့ ထူးခြားတာက နောက်ခံဝန်းကျင်ပါ။

So, think of the three settings I've talked to you about:

ဒီတော့ ဆွေးနွေးခဲ့တဲ့ နေရာ သုံးမျိုးကို စဉ်းစာလိုက်ပါ။

factory, migration, office.

စက်ရုံ၊ ရွေ့ပြောင်းခြင်း၊ ရုံးပါ။

But it could be in a school, it could be an administration,

ကျောင်းမှာ ဖြစ်နိုင်တယ်၊ စီမံအုပ်ချုပ်မှုမှာ ဖြစ်နိုင်တယ်၊

it could be a hospital.

ဆေးရုံမှာ ဖြစ်နိုင်တယ်။

Three settings that, if we just step back 15 years,

၁၅ နှစ် နောက်ပြန်လျက်

if you just think back 15 years,

အဲဒီဝန်းကျင် သုံးမျိုးကို ၁၅ နှစ် နောက်ပြန်ပြီး ကြည့်ကြည့်ရင်၊

when you clocked in,

အလုပ်တက်ချိန် မှတ်တဲ့အခါ၊

when you clocked in to an office,

ရုံးတက်ချိန်ကို မှတ်လိုက်တဲ့အခါ၊

when you clocked in to a factory,

စက်ရုံတက်ချိန် မှတ်လိုက်တဲ့အခါ၊

there was no contact for the whole duration of the time,

တစ်ချိန်လုံး အဆက်အသွယ်မရှိပါဘူး၊

there was no contact with your private sphere.

ကိုယ့်သီးသန့် ဝန်းကျင်နဲ့ အဆက်အသွယ် မရှိပါဘူး။

If you were lucky there was a public phone hanging in the corridor or somewhere.

ကံကောင်းရင် စင်္ကြံလမ်း(သို့)တစ်နေရာမှာ အများသုံးဖုန်း ချိတ်ထားနိုင်တယ်။

If you were in management, oh, that was a different story.

စီမံခန့်ခွဲမှုကဆိုရင်တော့ အို၊ ဇာတ်လမ်းသစ်တစ်ပုဒ်ပေါ့။

Maybe you had a direct line.

တိုက်ရိုက်လိုင်း တစ်လိုင်းရှိနိုင်တာပေါ့။

If you were not, you maybe had to go through an operator.

မဟုတ်ရင်တော့ အော်ပရေတာက တဆင့် သွားပေတော့။

But basically, when you walked into those buildings,

ဒါပေမဲ့ အခြေခံအားဖြင့် ဒီအဆောက်အဦတွေထဲ ဝင်လိုက်ရင်

the private sphere was left behind you.

ကိုယ်ရေးဝန်းကျင်က နောက်မှာ ကျန်ခဲ့တယ်လေ။

And this has become such a norm of our professional lives,

ပြီးတော့ ကျွန်မတို့ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်း ဘဝတွေရဲ့ စံလိုမျိုးဖြစ်လာပြီလေ။

such a norm and such an expectation.

ဒီလို စံ၊ ဒီလို မျှော်လင့်ချက်ပါ။

And it had nothing to do with technical capability.

ဒါဟာ ပညာရပ်ဆိုင်ရာ စွမ်းဆောင်မှုနဲ့ ဘာမှကို မပတ်သက်ပါဘူး။

The phones were there. But the expectation was once you moved in there

အဲဒီမှာ ဖုန်းတွေရှိပေမယ့် အဲဒီကို ဝင်သွားတာနဲ့ မျှော်လင့်ချက်က

your commitment was fully to the task at hand,

လက်တစ်ကမ်းက တာဝန်မှာ၊

fully to the people around you.

အနီးကလူတွေကို အပြည့်အဝ နှစ်မြှပ်ထားလိုက်တာပါ။

That was where the focus had to be.

အာရုံစိုက်ဖို့လိုတဲ့နေရာပါ။

And this has become such a cultural norm

ပြီးတော့ ဒါက ယဉ်ကျေးမှု စံလိုမျိုး ဖြစ်လာပြီး

that we actually school our children for them to be capable to do this cleavage.

တကယ်ပဲ ကျွန်မတို့ကလေးတွေကို လစ်ဟင်းမှုကို ဖြည့်ဆည်းနိုင်စွမ်းရှိဖို့ ထိန်းလာရတယ်။

If you think nursery, kindergarten, first years of school

မူကြို၊ သူငယ်တန်း၊ မူလတန်းကျောင်တွေဟာ

are just dedicated to take away the children,

ကလေးတွေကို ထိန်းပေးဖို့၊ သူတို့မိသားစုတွေကနေ နာရီကြာကြာ

to make them used to staying long hours away from their family.

နေတတ်အောင်လုပ်ဖို့ ရည်စူးတယ်လို့တွေးမိရင်ပေါ့။

And then the school enacts perfectly well.

ပြီး ကျောင်းက ဥပေဒအပြည့်စုံ ပြဌာန်းတယ်။

It mimics perfectly all the rituals that we will find in offices:

ဒါက ရုံးတွေမှာတွေ့ရမယ့် ကျင့်ထုံး အားလုံးကို လုံးဝ တုယူတာပါ။

rituals of entry, rituals of exit,

အဝင်ကျင့်ထုံး၊ အထွက်ကျင့်ထုံး၊

the schedules, the uniforms in this country,

လုပ်ငန်းစဉ်တွေ၊ ဒီနိုင်ငံက ယူနီဖောင်း၊

things that identify you, team-building activities,

သက်သေခံတဲ့အရာတွေ၊ အသင်းဖွဲ့ခြင်း လှုပ်ရှားမှုတွေ၊

team building that will allow you to basically

ကြုံရာ ကလေးအုပ်စုတစ်စုနဲ့ အခြေခံအားဖြင့်

be with a random group of kids, or a random group of people

သင့်ကိုပါဝင်ခွင့်ပြုမယ့် အသင်းဖွဲ့ခြင်း ဒါမှမဟုတ်

that you will have to be with for a number of time.

သင် ကြိမ်ဖန်များစွာ ရှိဖို့လိုတဲ့ ကြုံရာလူစုပေါ့။

And of course, the major thing:

ပြီး တကယ်တမ်း အဓိက အရာက ဂရုပြုတတ်အောင်

learn to pay attention,

အာရုံစိုက်တတ်အောင်၊

to concentrate and focus your attention.

ကိုယ့်အာရုံမှာ မြဲအောင် သင်ယူဖို့ပါ။

This only started about 150 years ago.

ဒါ စခဲ့တာ နှစ် ၁၅၀ လောက်ကပါပဲ။

It only started with the birth of modern bureaucracy,

ခေတ်သစ် ဗြူရိုကရေစီနဲ့ စခဲ့ပြီး

and of industrial revolution.

နောက်တော့ စက်မှုတော်လှန်ရေးပါ။

When people basically had to go somewhere else to work

အဓိကကတော့ လူတွေ အခြားတစ်နေရာရာကို အလုပ်သွားလုပ်ဖို့နဲ့

and carry out the work.

တာဝန်ထမ်းဆောင်တဲ့ အခါပေါ့။

And when with modern bureaucracy there was a very rational approach,

ခေတ်သစ် ဗြူရိုကရေစီထဲမှာ ယုတ္တိတန်တဲ့ ချဉ်းကပ်နည်းရှိတယ်

where there was a clear distinction between the private sphere

အဲဒီမှာ သီးသန့်ပိုင်နက်နဲ့ အများပိုင်နက်

and the public sphere.

အကြားမှာ ပြတ်သားတဲ့ ခြားနားချက် ရှိတယ်။

So, until then, basically people were living on top of their trades.

ဒီတော့ ဒီမတိုင်ခင်က ပင်ကိုအားဖြင့် သူတို့လုပ်ငန်းတွေရဲ့အထက်မှာ နေခဲ့တယ်။

They were living on top of the land they were laboring.

သူတို့အလုပ်လုပ်နေတဲ့ မြေကြီး အထက်မှာ နေနေခဲ့တယ်။

They were living on top of the workshops where they were working.

သူတို့အလုပ်လုပ်နေတဲ့ အလုပ်ရုံတွေ အထက်မှာ နေနေခဲ့တယ်။

And if you think, it's permeated our whole culture,

တွေးကြည့်ရင် ဒါဟာ ယဉ်ကျေးမှု တစ်ခုလုံးကို

even our cities.

စိမ့်ဝင်လိုက်တယ်။ မြို့ကြီးတွေတောင်ပေါ့။

If you think of medieval cities, medieval cities the boroughs

အလယ်ခေတ် မြို့ကြီးတွေကို တွေးမိရင် ခရိုင်မြို့ကြီးအားလုံးမှာ

all have the names of the guilds and professions that lived there.

အစည်းအရုံးတွေနဲ့ အဲဒီမှာနေတဲ့ အတတ်ပညာရှင်တွေရဲ့ အမည်တွေရှိတယ်။

Now we have sprawling residential suburbias

အခုအခါ ကျွန်မတို့မှာ ကုန်ထုတ်လုပ်တဲ့ အပိုင်းတွေ၊

that are well distinct from production areas

ကုန်သွယ်တဲ့အပိုင်းတွေနဲ့ တော်တော် ခြားနားတဲ့

and commercial areas.

ပျံ့ကျဲနေတဲ့ လူနေဆင်ခြေဖုံး အရပ်တွေ ရှိပါတယ်။

And actually, over these 150 years,

တကယ်တော့ ဒီနှစ် ၁၅၀ ကျော်မှာ ပေါ်ထွန်းလာတဲ့

there has been a very clear class system that also has emerged.

အရမ်းသိသာတဲ့ လူတန်းစားစနစ် တစ်ရပ် ရှိလာပါပြီ။

So the lower the status of the job

ဒီတော့ အလုပ်နဲ့ လူပုဂ္ဂိုလ် ရဲ့ အခြေအနေ ပိုနိမ့်ကျလေ၊

and of the person carrying out, the more removed

သူရဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ရေးနယ်ပယ်ကနေ ပိုဝေးရာသို့

he would be from his personal sphere.

ဖယ်ရှာခံရလေ ဖြစ်မှာပါ။

People have taken this amazing possibility

လူတွေဟာ တစ်နေ့လုံး ဒါမှမဟုတ် အခြေအနေမျိုးစုံမှာ

of actually being in contact all through the day

တကယ့် ဆက်သွယ်မှုရဲ့ အံ့ဖွယ်

or in all types of situations.

ဖြစ်နိုင်ခြေကို ဆုပ်ကိုင်ကြပါတယ်။

And they are doing it massively.

ဒါကို လွန်လွန်ကဲကဲ လုပ်နေပါတယ်။

The Pew Institute, which produces good data

ဥပမာ အချက်အလက်ကောင်းတွေကို ပုံမှန်

on a regular basis on, for instance, in the States,

ထုတ်လုပ်တဲ့ U.S. မှာရှိတဲ့ Pew Institute ပြောတာက...

says that -- and I think that this number is conservative --

ဒီအရေအတွက်ဟာ ခန့်မှန်းခြေလောက်ပဲ ထင်တယ်

50 percent of anybody with email access at work

အလုပ်မှာ အီးမေးလ်ရတဲ့ လူ ၅၀ ရာခိုင်နှုန်းဟာ

is actually doing private email from his office.

သူတို့ရုံးကနေ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ အီးမေးလ်တွေ သုံးနေကြတယ်။

I really think that the number is conservative.

တကယ်က ဒီအရေအတွက်ဟာ ခန့်မှန်းခြေလောက်ပဲလို့ ကျွန်မထင်တယ်။

In my own research, we saw that the peak for private email

ကိုယ်ပိုင်လေ့လာချက်မှာ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ

is actually 11 o'clock in the morning, whatever the country.

အီးလ်မေး အသုံးအများဆုံးအချိန်က မနက် ၁၁ နာရီပါ၊ ဘယ်နိုင်ငံဖြစ်ဖြစ်ပါ။

75 percent of people admit doing private

၇၅ ရာခိုင်နှုန်းက သူတို့ မိုဘိုင်းဖုန်းတွေနဲ့

conversations from work on their mobile phones.

အလုပ်ကနေ ကိုယ်ရေးကိုယ်တွေ ပြောကြတယ်လို့ ဝန်ခံကြတယ်။

100 percent are using text.

၁၀၀ ရာခိုင်နှုန်းက စာရိုက်ပို့ကြတယ်။

The point is that this re-appropriation of the personal sphere

ပြောချင်တာက ကိုယ်ပိုင် ပိုင်နက်ကို ပြန်လည်သိမ်းယူမှုဟာ

is not terribly successful with all institutions.

အဖွဲ့အစည်းအားလုံးမှာ စိုးရိမ်စရာကြီး မဟုတ်သေးဘူးဆိုတာပါ။

I'm always surprised the U.S. Army

အမြဲပဲ အံ့သြမိတာက U.S. စစ်တပ်က

sociologists are discussing of the impact

လူမှုရေးပညာရှင်တွေဟာ ဥပမာ Iraq မှာရှိတဲ့

for instance, of soldiers in Iraq

စစ်သားတွေ သူတို့မိသားစုတွေနဲ့

having daily contact with their families.

နေ့စဉ်ဆက်သွယ်တာရဲ့ သက်ရောက်မှုကို ဆွေးနွေးနေတယ်ဆိုတာပါ။

But there are many institutions that are actually blocking this access.

ဒါပေမဲ့ ဒီအခွင့်ကိုပိတ်ဆို့နေတဲ့ အဖွဲ့အစည်း တော်တော်များများရှိတယ်။

And every day, every single day,

ပြီးတော့ နေ့တိုင်း၊ နေ့တိုင်းပါပဲ

I read news that makes me cringe,

ကျွန်မကို တွန့်သွားစေတဲ့ သတင်းကိုဖတ်ရတယ်၊

like a $15 fine

Texas မှာ ကလေးတွေ

to kids in Texas,

သူတို့မိုဘိုင်းကို ထုတ်သုံးတိုင်း

for using, every time they take out their mobile phone in school.

၁၅ ဒေါ်လာ ဒဏ်ရိုက်တာမျိုးပေါ့။

Immediate dismissal to bus drivers in New York,

New Yorkကျတော့ လက်ထဲမှာ ဖုန်းတွေ့ရင် ဘတ်စ်ကားမောင်းသူကို

if seen with a mobile phone in a hand.

ချက်ချင်း အလုပ်ကထုတ်ပစ်တာတို့ပေါ့။

Companies blocking access to IM or to Facebook.

ကုမ္ပဏီတွေဟာ ချက်ချင်းပို့စာတိုစနစ်နဲ့ Facebook သုံးစွဲတာကို ပိတ်နေကြတယ်။

Behind issues of security and safety,

လုံခြုံမှုနဲ့ ဘေးကင်းမှု ကိစ္စတွေရဲ့ နောက်ကွယ်ကနေ ဒါဟာ

which have always been the arguments for social control,

အမြဲတမ်းတော့ လူမှုရေး ထိန်းချုပ်မှုအတွက် အကြောင်းပြချက်တွေပါ၊

in fact what is going on is that

တကယ် ဖြစ်ပျက်နေတာက ဒီအဖွဲ့အစည်းတွေမှာ

these institutions are trying to decide

တကယ်တမ်း ဘယ်သူက သူတို့ရဲ့ အာရုံစိုက်မှုကို သတ်မှတ်ဖို့

who, in fact, has a right to self determine their attention,

အခွင့်ရှိလဲဆိုတာ ဆုံးဖြတ်ဖို့ ကြိုးစားနေတာဖြစ်ပြီး၊

to decide, whether they should, or not, be isolated.

သူတို့တွေကို ခွဲခြားထားဖို့ သင့်၊ မသင့် ဆုံးဖြတ်ဖို့ပါ။

And they are actually trying to block, in a certain sense,

တကယ်တမ်းက အနှစ်သာရအရ ပြောရရင်၊ ရင်းနှီးမှုရဲ့ ပိုကျယ်ပြန့်တဲ့

this movement of a greater possibility of intimacy.

ဖြစ်နိုင်ခြေကို ပိတ်ဖို့ ကြိုးစားနေကြတာပါ။