Stefana Broadbent: How the Internet enables intimacy

استفانا برادبنت : اینترنت، و امکان برقراری روابط صمیمی انسانی

Translator: Ehsan HDN Reviewer: soheila Jafari

I believe that there are new, hidden tensions

امروزه، تنش‌های جدیدی بوجود آمد.

that are actually happening between people and institutions --

تنش هایی که عرف ها اجتماعی برای مردم بوجود میارند

institutions that are the institutions that people

عرف هایی که مردم در زندگی

inhabit in their daily life:

روزانه ‌شان با آنها باهاش سروکار دارند.

schools, hospitals, workplaces,

توی مدارس، بیمارستان ها، و ادارات.

factories, offices, etc.

کارخونه ها، مغازه ها و غیره

And something that I see happening

و چیزی که من رخ دادنش رو می بینم

is something that I would like to call

چیزیه که من دوست دارم بهش بگم

a sort of "democratization of intimacy."

دموکراتیزه شدن صمیمیت بین آدم ها

And what do I mean by that?

معنی این عبارت چیه؟

I mean that what people are doing

معنیش اینه که اتفاقی که داره می افته در واقع اینه که

is, in fact, they are sort of, with their communication channels,

آدمها کانال های ارتباطیشون رو خودشون شکل میدن.

they are breaking an imposed isolation

اون ها محدودیت هایی که بر آنها تحمیل شده رو می شکنند.

that these institutions are imposing on them.

محدودیت هایی که این "عرف" ها بر اونا تحمیل کرده

How are they doing this? They're doing it

چجوری اینکارو می کنن؟روش، خیلی سادست.

in a very simple way, by calling their mom from work,

با تماس گرفتن با مادرشون از سر کار.

by IMing from their office to their friends,

با چت کردن با دوستاشون از سر کار

by texting under the desk.

با پیغام فرستادن از زیر میز وقتی رئیسشون نگاه نمی کنه

The pictures that you're seeing behind me

تصاویری که پشت سر من می بینید

are people that I visited in the last few months.

آدمایی هستن که من این چند ماه گذشته بهشون مراجعه کردم

And I asked them to come along with the person they communicate with most.

و ازشون خواستم که آدمایی که بیشتر از همه باهاشون در ارتباطند رو مشخص کنند.

And somebody brought a boyfriend, somebody a father.

یک نفر به دوست پسرش اشاره کرد،کس دیگه ای به پدرش.

One young woman brought her grandfather.

یک خانم جوان پدربزرگش رو مشخص کرد.

For 20 years, I've been looking at how people use

به مدت ۲۰ سال،من شیوه استفاده مردم از کانال هایی مثل ایمیل

channels such as email, the mobile phone, texting, etc.

تلفن همراه،پیامک و غیره رو زیر نظر گرفتم

What we're actually going to see is that, fundamentally,

چیزی که ما می بینیم،اینه که اساسا

people are communicating on a regular basis

مردم دائما ارتباط خودشون رو

with five, six, seven of their most intimate sphere.

با پنج،شش نفر از صمیمی ترین افراد باهاشون حفظ می کنن.

Now, lets take some data. Facebook.

حالا بیاید داده های دیگه ای رو بررسی کنیم.داده هایی که یه جامعه شناس.

Recently some sociologists from Facebook --

از فیس بوک استخراج کرده.

Facebook is the channel that you would expect

فیس بوک، بزرگترین کانال ارتباطی‌ست

is the most enlargening of all channels.

و دائما هم در حال بزرگ شدن است.

And an average user,

یه کاربر متوسط فیس بوک

said Cameron Marlow,

کامرون مارلو مثلا.

from Facebook, has about 120 friends.

۱۲۰ تا دوست روی فیس بوک داره.

But he actually talks to,

اما در واقع فقط با ۴ تا ۶ نفر

has two-way exchanges with, about four to six people

ارتباط مداوم داره. منظور از ارتباط یک ارتباط دوجانبه است

on a regular base, depending on his gender.

که البته به جنسیت فرد مورد بررسی هم بستگی داره

Academic research on instant messaging

تحقیقات آکادمیک روی سرویس های چت هم

also shows 100 people on buddy lists,

نشون میده که مثلا ۱۰۰ نفر توی لیست دوستان هستن

but fundamentally people chat with two, three, four --

اما آدما فقط با دو سه چهار نفر به طور مداوم حرف میزنن.

anyway, less than five.

کمتر از پنج نفر.

My own research on cellphones and voice calls

تحقیقات خود من روی تلفن های همراه و تماس های تلفنی

shows that 80 percent of the calls

نشون میده که ۸۰٪ تماس های هر شخص

are actually made to four people. 80 percent.

درواقع فقط با ۴ نفر انجام میشه.

And when you go to Skype, it's down to two people.

و وقتی اسکایپ رو بررسی می کنید،این تعداد فقط ۲ تاست.

A lot of sociologists actually are quite disappointed.

خیلی از جامعه شناس ها ناامید شدن.

I mean, I've been a bit disappointed sometimes

حتی خود من هم ناامید شدم

when I saw this data and all this deployment, just for five people.

وقتی این همه ابزار و امکانات رو دیدم که فقط واسه پنج نفر استفاده میشه.

And some sociologists actually feel that

بعضی جامعه شناسا احساس می کنن

it's a closure, it's a cocooning,

این شبیه کنج عزلت گزیدنه، مثل پیله پیچیدن دور خودمون.

that we're disengaging from the public.

یعنی ما داریم از روابط عمومی و با عموم مردم دور میشیم.

And I would actually, I would like to show you that

و من میخوام بهتون نشون بدم

if we actually look at who is doing it,

که اگه ببینیم چه کسانی

and from where they're doing it,

از چه جایی این روابط رو برقرار می کنن،

actually there is an incredible social transformation.

می بینیم در واقع شاهد یک تحول اجتماعی هستیم

There are three stories that I think are quite good examples.

سه تا مثال خوب هست که بهتر درک کنیم.

The first gentleman, he's a baker.

اولین نفر. یه آقای نونوا.

And so he starts working every morning at four o'clock in the morning.

هر روز ساعت ۴ صبح شروع به کار می کنه.

And around eight o'clock he sort of sneaks away from his oven,

بعد حدودای ساعت ۸ صبح

cleans his hands from the flour

دستاشو از آرد پاک می کنه و

and calls his wife.

با همسرش تماس می گیره.

He just wants to wish her a good day, because that's the start of her day.

فقط برای اینکه روز خوبی رو براش آرزو کنه.چون ۸ صبح،شروع روزه،برای همسرش.

And I've heard this story a number of times.

این یکی رو من شخصا خیلی شنیدم

A young factory worker who works night shifts,

یک کارگر جوان کارخونه

who manages to sneak away from the factory floor,

که ساعت ۱۱ شب از سالن تولید کارخونه جیم میزنه

where there is CCTV by the way,

البته دوربین امنیتی هست تو کارخونه ها!

and find a corner, where at 11 o'clock at night

بعد میره یه گوشه ای

he can call his girlfriend and just say goodnight.

که بتونه به دوست دخترش زنگ بزنه و بهش شب بخیر بگه.

Or a mother who, at four o'clock,

یا یه مادر،که ساعت ۴ عصر

suddenly manages to find a corner in the toilet

از تو سرویس بهداشتی محل کارش زنگ میزنه خونه

to check that her children are safely home.

تا مطمئن شه بچه هاش به سلامت از مدرسه رسیدن خونه.

Then there is another couple, there is a Brazilian couple.

مثال دیگه، یه زوج اهل برزیل هستن.

They've lived in Italy for a number of years.

اون ها چند سالیه که تو ایتالیا زندگی می کنن.

They Skype with their families a few times a week.

هر هفته چند بار با فامیلاشون از طریق اسکایپ ارتباط برقرار می کنن.

But once a fortnight, they actually put the computer on their dining table,

ولی هر ۴۰ شب یه بار،اونا لپتاپو میزارن رو میز شام

pull out the webcam and actually have dinner

وبکم رو روشن می کنن و با فامیلاشون

with their family in Sao Paulo. And they have a big event of it.

تو سائوپائولو شام میخورن.این مهمونی شام هم خیلی واسشون مهمه

And I heard this story the first time a couple of years ago

این یکی مثال رو،اولین بار چند سال پیش

from a very modest family

از یه خونواده متواضع مهاجر از کوزوو

of immigrants from Kosovo in Switzerland.

توی سوییس شنیدم.

They had set up a big screen in their living room,

اونا یه تلویزیون گنده گذاشته بودن تو پذیراییشون

and every morning they had breakfast with their grandmother.

و هر روز صبح با مادربزرگشون صبحونه میخوردن.

But Danny Miller, who is a very good anthropologist

دنی میلر،که یه مردم شناس خیلی خوبه

who is working on Filipina migrant women

و داره روی زنان مهاجر فیلیپینی ای کار می کنه که موقع مهاجرت

who leave their children back in the Philippines,

بچه هاشون رو توی فیلیپین میذارن،به من راجع به

was telling me about how much parenting is going on

اینکه مقدار زیادی از ارتباط های والدین فرزندی،

through Skype,

از طریق اسکایپ انجام میشه گفت.

and how much these mothers are engaged with their children through Skype.

و اینکه این مادرها چقدر از طریق اسکایپ با بچه هاشون در ارتباطن.

And then there is the third couple. They are two friends.

مثال دیگه، زوج سوم، دو تا دوست هستن.

They chat to each other every day, a few times a day actually.

اونا هر روز چند بار با هم چت می کنن

And finally, finally, they've managed to put

و این اواخر،اونا بالاخره موفق شدن برنامه چت

instant messaging on their computers at work.

روی کامپیوتر های محل کارشون نصب کنن.

And now, obviously, they have it open.

الان همیشه،هر وقت فرصت کنن

Whenever they have a moment they chat to each other.

با همدیگه چت می کنن.

And this is exactly what we've been seeing

و این دقیقا چیزیه

with teenagers and kids doing it in school, under the table,

که ما توی نوجوون های توی مدارس می بینیم،

and texting under the table to their friends.

که از زیر میز مدرسشون،به دوستاشون پیامک میدن.

So, none of these cases are unique.

هیچکدوم از این موارد منحصر به فرد نیستن.

I mean, I could tell you hundreds of them.

من از هر کدوم میتونم هزارتا براتون مثال بیارم

But what is really exceptional is the setting.

چیزی که منحصر به فرده،محل های انجام این کاراس..

So, think of the three settings I've talked to you about:

راجب این سه تا مثالی که براتون زدم فکر کنید.

factory, migration, office.

کارخونه، مهاجر، اداره.

But it could be in a school, it could be an administration,

میتونه توی یه مدرسه باشه،توی سازمان مدیریت باشه.

it could be a hospital.

حتی توی یه بیمارستان.

Three settings that, if we just step back 15 years,

سه تا محلی که گفتم رو توی ۱۵ سال پیش تصور کنید

if you just think back 15 years,

توی همین محل ها، ۱۵ سال قبل تر،

when you clocked in,

میرفتید داخل و کارت می‌زدید.

when you clocked in to an office,

میرید داخل اداره، و کارت می‌زنید.

when you clocked in to a factory,

میرید توی کارخونه، و کارت میزنید.

there was no contact for the whole duration of the time,

توی تمام این مدت،همه ارتباطتون با خارج قطع میشد.

there was no contact with your private sphere.

هیچ ارتباطی با اون نزدیکترین اشخاصتون نداشتید.

If you were lucky there was a public phone hanging in the corridor or somewhere.

اگه شانس میاوردید،یه تلفون عمومی یه جایی توی یه راهرویی نصب شده بود.

If you were in management, oh, that was a different story.

و اگه توی یه سازمان مدیریتی کار می کردید، قصه فرق می کرد

Maybe you had a direct line.

شاید یه خط مستقیم داشتید.

If you were not, you maybe had to go through an operator.

اگه نداشتید، باید به اپراتور وصل می شدید.

But basically, when you walked into those buildings,

نکته اینجاست که وقتی شما وارد این ساختمونا می شدید،هر کدوم از این ساختمونا،

the private sphere was left behind you.

اون عزیزتریناتون رو ترک می‌کردید. پشت سر میذاشتینشون.

And this has become such a norm of our professional lives,

و این، به "عرف" حرفه ای شغل های ما تبدیل شده بود.

such a norm and such an expectation.

عرف این بود،و همه از شما انتظار دارن طبق عرف عمل کنید.

And it had nothing to do with technical capability.

و این البته هیچ ربطی به پیشرفت تکنولوژی نداره.

The phones were there. But the expectation was once you moved in there

تلفن وجود داشت،ولی عرف حکم می کرد که وقتی وارد محیط کار میشید،

your commitment was fully to the task at hand,

همه تعهدتون به کاری باشه که دارید انجام میدید.

fully to the people around you.

تعهد کامل به همه آدمایی که اطرافتون هستن توی محیط کار.

That was where the focus had to be.

فقط به اونا. و فقط به کار.

And this has become such a cultural norm

و این به چنان عرفی بدل شده که ما

that we actually school our children for them to be capable to do this cleavage.

به بچه هامون آموزش میدیم که این کارو بکنن.

If you think nursery, kindergarten, first years of school

خوب که فکر کنید،مهد کودک، سال های اولیه مدارس

are just dedicated to take away the children,

همشون فقط صرف این میشه که بچه ها رو از خونواده جدا کنن.

to make them used to staying long hours away from their family.

که عادتشون بدن که ساعت های طولانی از خونوادشون دور بمونن.

And then the school enacts perfectly well.

و البته مدرسه به خوبی از پس این نقش برمیاد.

It mimics perfectly all the rituals that we will find in offices:

کاملا همه فرآیندهایی که توی اداره شاهدشون هستیم رو توی مدارس هم می بینیم.

rituals of entry, rituals of exit,

فرآیندهای وارد شدن،فرآیندهای خارج شدن.

the schedules, the uniforms in this country,

برنامه های کاری،لباس های متحد الشکل.

things that identify you, team-building activities,

مشخص کردن وسایل شخصی، فعالیت های تشکیل تیم.

team building that will allow you to basically

فعالیت هایی که بهتون یاد میده که

be with a random group of kids, or a random group of people

با بچه های متفاوت،آدمای متفاوت

that you will have to be with for a number of time.

برای مدت مشخصی از زمان، کار کنید.

And of course, the major thing:

و البته،نکته خیلی خیلی مهمتر.

learn to pay attention,

که یاد بگیرید توجه کنید.

to concentrate and focus your attention.

که تمرکز کنید و همه حواستون رو جمع کنید.

This only started about 150 years ago.

همه اینا، از ۱۵۰ سال پیش شروع شد.

It only started with the birth of modern bureaucracy,

همه اینا، با تولد بوروکراسی مدرن،.

and of industrial revolution.

و با تولد انقلاب صنعتی بوجود اومد.

When people basically had to go somewhere else to work

زمانی که مردم،باید برای کار کردن،جای دیگه ای میرفتن.

and carry out the work.

و کارو انجام میدادن.

And when with modern bureaucracy there was a very rational approach,

و بوروکراسی مدرن،رویکرد منطقی ای داشت

where there was a clear distinction between the private sphere

وی این رویکرد،یه خط واضح بین حلقه دوستان

and the public sphere.

و سایر افراد کشیده شده بود.

So, until then, basically people were living on top of their trades.

تا اون موقع،مردم از تجارت های شخصیشون نون میخوردن.

They were living on top of the land they were laboring.

از زمین هایی که توش کار می کردن

They were living on top of the workshops where they were working.

از کارگاه هاشون.

And if you think, it's permeated our whole culture,

و اگه خوب فکر کنید،می بینید که اثرش الان هم توی فرهنگ ما هست.

even our cities.

حتی توی ساختار شهرهامون.

If you think of medieval cities, medieval cities the boroughs

به شهرهای قرون وسطی فکر کنید، محله های این شهرا

all have the names of the guilds and professions that lived there.

همشون به اسم حرفه هایی که اونجا زندگی می کردن نامگذاری می شدن(مثلا محله کارگرا) و غیره

Now we have sprawling residential suburbias

و الان، ما مناطق شلوغ مسکونی داریم.

that are well distinct from production areas

که کاملا با مناطق صنعتی

and commercial areas.

و مناطق تجاری،فرق می کنن.

And actually, over these 150 years,

در حقیقت، در طول این ۱۵۰ سال

there has been a very clear class system that also has emerged.

یک سیستم خیلی مشخص و واضحی به عرصه ظهور رسیده.

So the lower the status of the job

هرچقدرشان اجتماعی کار شما پایین تر باشه

and of the person carrying out, the more removed

از حلقه دوستان نزدیکش هم دورتر

he would be from his personal sphere.

و غیرقابل دسترس تر خواهد بود در زمان کار.

People have taken this amazing possibility

مردم این فرصت حیرت انگیز رو

of actually being in contact all through the day

که تموم روز و در هر شرایطی

or in all types of situations.

با هر کس که میخوان در ارتباط باشن

And they are doing it massively.

بدست آوردن،و دارن ازش استفاده می کنن.

The Pew Institute, which produces good data

انستیتوی پیو، که معمولا آمار و داده های خوبی

on a regular basis on, for instance, in the States,

در ایالات متحده تولید می کنه.

says that -- and I think that this number is conservative --

میگه که ۵۰ درصد از کسانی که سرکار به ایمیل دسترسی دارن

50 percent of anybody with email access at work

و البته من فکر می کنم ۵۰ درصد حتی کمی محافظه کارانه است و عدد واقعی بیشتره

is actually doing private email from his office.

سر کارشون از ایمیل استفاده شخصی می کنن

I really think that the number is conservative.

و من واقعا فکر می کنم ۵۰ درصد خیلی محافظه کارانه است.

In my own research, we saw that the peak for private email

توی تحقیقات خود من، ما فهمیدیم که بیشترین استفاده از ایمیل

is actually 11 o'clock in the morning, whatever the country.

در واقع ساعت ۱۱ صبحه، فارغ از اینکه چه کشوری رو بررسی می کنید.

75 percent of people admit doing private

مردم،۷۵ درصد تایید کردن که وقتی سرکارن

conversations from work on their mobile phones.

با موبایل هاشون مکالمات شخصی انجام میدن

100 percent are using text.

و ۱۰۰ درصد مردم پیامک های شخصی میدن.

The point is that this re-appropriation of the personal sphere

مساله اینجاست که این تغییر شکل ارتباطات همیشه تغییر مثبتی نیست.

is not terribly successful with all institutions.

و توی همه محیط های کار جواب نمیده.

I'm always surprised the U.S. Army

ارتش آمریکا همیشه من رو به تعجب واداشته

sociologists are discussing of the impact

جامعه شناسا دارن روی تاثیر این موضوع بحث می کنن

for instance, of soldiers in Iraq

تاثیر اینکه مثلا سربازای امریکا تو عراق

having daily contact with their families.

هرروز با خونوادشون در تماس باشن.

But there are many institutions that are actually blocking this access.

خیلی مکان ها هستن که عملا این ارتباط رو بلوکه می کنن

And every day, every single day,

و هرروز من خبرهایی می شنوم

I read news that makes me cringe,

که باعث میشن کپ کنم

like a $15 fine

مثلا یه جریمه ۱۵ دلاری

to kids in Texas,

برای بچه مدرسه ایای تگزاس

for using, every time they take out their mobile phone in school.

برای هر دفه که تو مدرسه تلفن همراهشون رو بیارن بیرون.

Immediate dismissal to bus drivers in New York,

اخراج فی‌الفور راننده اتوبوس های نیویورک

if seen with a mobile phone in a hand.

به محض اینکه با گوشی تلفن همراه در دست دیده بشن.

Companies blocking access to IM or to Facebook.

کمپانیایی که دسترسی به سرویس های چت و فیس بوک رو مسدود کردن.

Behind issues of security and safety,

فارغ از مسائل ایمنی و امنیتی

which have always been the arguments for social control,

که همیشه نقطه اتکای دفاع کنندگان از کنترل اجتماعی بوده

in fact what is going on is that

چیزی که واقعا داره اتفاق می افته

these institutions are trying to decide

اینه که این مکان های کار در واقع تصمیم می گیرن

who, in fact, has a right to self determine their attention,

که چه کسی به چه چیزی توجه کنه

to decide, whether they should, or not, be isolated.

که چه کسی از جامعه منزوی بشه یا نشه

And they are actually trying to block, in a certain sense,

و در واقع،دارن سعی می کنن که با مسدود کردن راه های ارتباط،

this movement of a greater possibility of intimacy.

این جنبش "امکان بیشتر برای ارتباط با حلقه افراد صمیمی" رو متوقف کنن.