If trees could speak | Elif Shafak

Transcriber: TED Translators Admin Reviewer: Mirjana Čutura

Translator: Masoud Motamedifar Reviewer: Mansoureh Hadavand

Humans do not see trees.

انسان‌ها درخت‌ها را نمی‌بینند.

They walk by us every day.

آنها هر روز از کنار ما عبور می‌کنند.

They sit and sleep, smoke and picnic

زیر سایه‌ی ما می‌نشینند، می‌خوابند، سیگار می‌کشند، تفریح می‌کنند

and secretly kiss in our shade.

و مخفیانه بوسه می‌گیرند.

They pluck our leaves and gorge on our fruits.

آنها برگ‌های ما را می‌کنند و میوه‌های ما را با ولع می‌خورند.

They break our branches

آنها شاخه‌های ما را می‌شکنند

or carve their lover's name on our trunks with their blades

یا با تیغ‌هایشان اسم معشوقشان را روی ساقه‌ی ما حکاکی می‌کنند

and vow eternal love.

و قول عشق ابدی می‌دهند.

They weave necklaces out of our needles

آنها با تیغ‌های ما گردنبند می‌بافند

and paint our flowers into art.

و با نقاشی گل‌های ما آنها را تبدیل به هنر می‌کنند.

They split us into logs to heat their homes,

برای گرم کردن منازلشان ما را تبدیل به الوار می‌کنند،

and sometimes they chop us down

و گاهی اوقات ما را تکه تکه می‌کنند

just because they think we obstruct their view.

فقط به این دلیل که فکر می‌کنند جلوی دید آنها را گرفته‌ایم.

They make cradles, wine corks, chewing gum, rustic furniture

آنها گهواره، سر بطری شراب، آدامس، مبلمان روستایی

and produce the most beautiful music out of us.

و زیباترین موسیقی را از ما می‌سازند.

And they turn us into books

و آنها ما را تبدیل به کتابهایی می‌کنند

in which they bury themselves on cold winter nights.

که در شب‌های سرد زمستان غرق آن می‌شوند.

They use our wood to manufacture coffins in which they end their lives.

آنها از چوب ما برای ساخت تابوتهایی استفاده می‌کنند که زندگی‌شان در آن پایان می‌یابد.

And they even compose the most romantic poems for us,

و آنها حتی زیباترین اشعار را در وصف ما می‌سرایند،

claiming we're the link between earth and sky.

با این ادعا که ما رابط زمین و آسمان هستیم.

And yet, they do not see us.

و با این وجود، آنها ما را نمی‌بینند.

So one of the many beauties of the art of storytelling

یکی از زیبایی‌های بسیار داستان‌گویی

is to imagine yourself inside someone else's voice.

این است که خودتان را درون صدای شخص دیگری تصور کنید.

But as writers, as much as we love stories and words,

اما به عنوان نویسندگان، همان اندازه که ما داستان‌ها و کلمات را دوست داریم،

I believe we must also be interested in silences:

من معتقدم که باید به سکوت هم علاقه داشته باشیم:

the things we cannot talk about easily in our societies,

چیزهایی که نمی‌توانیم به سادگی در مورد آنها در جوامع‌مان صحبت کنیم،

the marginalized, the disempowered.

چیزهای به حاشیه رانده شده، چیزهای تضعیف شده.

In that sense, literature can, and hopefully does,

از آن لحاظ ادبیات می‌تواند و امیدوارم،

bring the periphery to the center,

چیزهای پیرامونی را به مرکز بیاورد،

make the invisible a bit more visible,

چیزهای نامرئی را مقداری بیشتر قابل دیدن کند،

make the unheard a bit more heard,

چیزهای نشنیده را مقداری بیشتر قابل شنیدن کند،

and empathy and understanding speak louder than demagoguery and apathy.

و صدای همدلی و درک بلندتر از عوام‌فریبی و بی‌احساسی هست.

Stories bring us together.

داستان‌ها ما را کنار یکدیگر می‌آورند.

Untold stories and entrenched silences keep us apart.

داستان‌های ناگفته و سکوت‌های ریشه‌دار ما را از یکدیگر جدا نگه می‌دارند.

But how to tell the stories of humanity and nature

اما چطور داستان انسان‌ها و طبیعت را بگوییم

at a time when our planet is burning

در زمانی که سیاره ما در حال سوختن است

and there is no precedent

و هیچ سابقه‌ای موجود نیست

for what we're about to experience collectively

از چیزی که قرار است در مجموع تجربه کنیم

whether it's political, social or ecological?

خواه سیاسی باشد، اجتماعی یا زیست محیطی؟

But tell we must

اما ما باید بگوییم

because if there's one thing

چون اگر یک چیزباشد

that is destroying our world more than anything,

که دنیای ما را بیشتر از سایر موارد نابود کند،

it is numbness.

بی‌حسی است.

When people become disconnected, desensitized, indifferent,

زمانی که مردم جدا، کمتر حساس، و بی تفاوت می‌شوند،

when they stop listening, when they stop learning

وقتی که از گوش دادن دست می‌کشند، وقتی که از یاد گرفتن دست می‌کشند

and when they stop caring

و وقتی که از اهمیت دادن دست می‌کشند

about what's happening here, there and everywhere.

در مورد مسائلی که اینجا، آنجا و هرجایی اتفاق می‌افتد.

We measure time differently, trees and humans.

ما زمان را متفاوت اندازه می‌گیریم، درخت‌ها و انسان‌ها.

Human time is linear --

زمان انسان خطی است--

a neat continuum

یک زنجیره‌ی منظم

stretching from a past that is deemed to be over and done with

که از گذشته شروع شده و تلقی می‌شود که به پایان برسد

towards the future that is supposed to be pristine, untouched.

جایی در آینده که احتمالا قرار است بکر و دست نخورده باشد.

Tree time is circular.

زمان درخت مدور است.

Both the past and the future breathe within the present moment.

هم گذشته و هم آینده در لحظه‌ی حال تنفس می‌کنند.

And the present does not move in one direction.

و زمان حال در یک مسیر حرکت نمی‌کند.

Instead it draws circles within circles,

در عوض دایره‌هایی درون دایره‌های دیگر می‌کشد،

like the rings you would find when you cut us down.

مثل همان حلقه‌هایی که وقتی ما را قطع می‌کنید می‌بینید.

Next time you walk by a tree, try to slow down and listen

دفعه بعد که از کنار درختی رد می‌شوید، سعی کنید سرعتتان را کم کرده و گوش دهید

because each of us whispers in the wind.

چون هر کدام از ما در باد زمزمه می‌کند.

Look at us.

به ما نگاه کنید.

We're older than you and your kind.

ما از شما و گونه‌ی شما قدیمی‌تر هستیم.

Listen to what we have to tell,

به حرف‌هایی که ما برای گفتن داریم گوش دهید،

because hidden inside our story is the past and the future of humanity.

چون گذشته و آینده‌ی انسانیت درون داستان ما پنهان شده است.