Mark Forsyth: What's a snollygoster? A short lesson in political speak

مارک فورسایث: اسنالی‌گاستر چیست؟ درس کوتاهی در گفتمان سیاسی

Translator: Morton Bast Reviewer: Thu-Huong Ha

Translator: Ardeshir Tayebi Reviewer: soheila Jafari

One of my favorite words in the whole of the Oxford English Dictionary

یکی از لغات مورد علاقه من در کل ِ

دیکشنری آکسفورد «اسنالی گوستر» است

is "snollygoster,"

just because it sounds so good.

فقط به این خاطر که تلفظش خیلی باحاله

و اسنالی گوستر چه معنایی دارد؟

And what snollygoster means is "a dishonest politician."

«سیاست‌مدار متقلب»

Although there was a 19th-century newspaper editor

اگرچه٬ یک روزنامه نگار قرن نوزدهمی بود

که بهتر از من آن را تعریف کرده

who defined it rather better when he said,

"A snollygoster is a fellow who seeks office

«اسنالی گوستر شخصی است که فارغ از حزب٬

regardless of party, platform or principle,

چهارچوب یا اصول به دنبال قدرت است٬

و کسی است که وقتی پیروز می‌شود

and who, when he wins,

gets there by the sheer force of monumental talknophical assumnancy."

با ضرب و زور ِ

لفاظی چرندیات به قدرت می‌رسه»

(Laughter)

(خنده حضار)

Now, I have no idea what "talknophical" is.

حالا من نمی‌دونم لفاظی یعنی چی.

Something to do with words, I assume.

حدس می‌زنم یه ربطی به واژگان داشته باشه

اما خیلی مهم است که این واژه‌ها در مرکز سیاست هستند٬

But it's very important that words are at the center of politics,

و همه سیاست‌مداران می‌دانند که باید سعی کنند و زبان رو کنترل کنند.

and all politicians know they have to try and control language.

It wasn't until, for example, 1771

اوضاع اینطوری نبود تا اینکه به طور مثال در سال ۱۷۷۱

that the British Parliament allowed newspapers to report

که پارلمان بریتانیا به روزنامه‌ها اجازه داد تا

the exact words that were said in the debating chamber.

کلماتی که در مجلس گفته شده رو گزارش کنند.

And this was actually all down to the bravery

و راستش همه اینها بر می‌گرده به شجاعت ِ

یک پسری با نام غیرمتداول براس کرازبی،

of a guy with the extraordinary name of Brass Crosby,

who took on Parliament.

که پارلمان رو به چالش کشید.

And he was thrown into the Tower of London

و به برج لندن فرستاده شد

و زندانی شد،

and imprisoned,

اما به اندازه کافی شجاع بود،

but he was brave enough,

او به اندازه کافی شجاع بود که به آنها غلبه کند،

he was brave enough to take them on, and in the end,

و در نهایت او به چنان حمایت مردمی در لندن دست پیدا کرد که پیروز شد.

he had such popular support in London that he won.

و فقط چند سال بعد بود

And it was only a few years later

that we have the first recorded use of the phrase "as bold as brass."

که برای اولین بار از این ضرب المثل استفاده شد:

«به جسارت ِ براس»

بیشتر مردم گمان می‌کنند که این ضرب المثل به فلز اشاره داره (brass به معنای آلیاژ برنج)

Most people think that's down to the metal.

اینطور نیست. این به یک مبارز

It's not; it's down to a campaigner for the freedom of the press.

برای آزادی مطبوعات منسوب است.

But to really show you how words and politics interact,

اما برای اینکه به شما نشان بدهم که چطور

واژه‌ها و سیاست در تعامل هستند

می‌خواهم شما را به ایالات متحده آمریکا ببرم،

I want to take you back to the United States of America,

just after they'd achieved independence.

به محض اینکه به استقلال دست پیدا کردند.

And they had to face the question

و باید با این سوال روبرو می‌شدند

که رهبرشان جورج واشنگتن را چه خطاب کنند

of what to call George Washington, their leader.

They didn't know.

آنها نمی‌دانستند

What do you call the leader of a republican country?

رهبر یک کشور جمهوری‌خواه را چه می‌نامند؟

And this was debated in Congress for ages and ages.

و مدت‌ها سر این مساله در کنگره بحث بود.

And there were all sorts of suggestions on the table,

و همه جور پیشنهادی روی میز بود

که ممکن است این را ساخته باشند.

which might have made it.

I mean, some people wanted him to be called

بعضی‌ها می‌خواستند که او را

دادستان کل واشنگتن صدا کنند.

"Chief Magistrate Washington,"

and other people, "His Highness, George Washington,"

و برخی هم اعلی حضرت جورج واشنگتن،

and other people,

عده‌ای هم «مدافع آزادی مردم ایالات متحده‌ی آمریکا واشنگتن»

"Protector of the Liberties

of the People of the United States of America Washington."

Not that catchy.

اونقدرها جذاب نبود.

Some people just wanted to call him king --

بعضی از مردم می‌خواستند که او را تنها «شاه» خطاب کنند.

فکر می‌‎کردند که قبلا آزموده شده و جواب داده.

it was tried and tested.

They weren't even being monarchical,

و انجا حتی یک نظام پادشاهی هم نبود

نظرشان این بود که که می‌توان یک شاه را

they had the idea that you could be elected king for a fixed term.

برای مدتی مشخص انتخاب کرد

And, you know, it could have worked.

و می‌دانید، جواب می‌داد.

And everybody got insanely bored,

و راستش همه به طرز جنون آمیزی خسته شدند،

because this debate went on for three weeks.

چرا که این بحث و جدل سه هفته طول کشید

I read a diary of this poor senator who just keeps coming back,

من خاطرات این سناتورهای بیچاره را خواندم

که مدام روی این مساله کار می‌کردند.

"Still on this subject."

و دلیل این تاخیر و خستگی این بود که

And the reason for the delay and the boredom

was that the House of Representatives were against the Senate.

مجلس نمایندگان مخالف سنا بود.

مجلس نمایندگان نمی‌خواست که واشنگتن

The House of Representatives didn't want Washington to get drunk on power.

مست قدرت شود.

They didn't want to call him "king," in case that gave him ideas,

نمی‌خواستند او را شاه خطاب کنند

که با این کار فکرهایی به سر او یا جانشینانش بزند

or his successor ideas.

بنابراین آنها می‌خواستند که به او فروتنانه‌ترین، ناچیزترین،

So they wanted to give him the humblest, meagerest,

most pathetic title that they could think of.

و رقت انگیزترین عنوانی که فکرش را می‌کردند بدهند.

و آن عنوان «پرزیدنت» (رییس جمهور) بود.

And that title ...

was "President."

(Laughter)

"President." They didn't invent the title.

پرزیدنت. آنها این لغت را اختراع نکردند. منظورم این است که قبلا وجود داشت،

I mean, it existed before,

but it just meant somebody who presides over a meeting.

ولی آن فقط به کسی که ریاست یک جلسه را برعهده داشت خطاب می‌شد.

It was like the foreman of the jury.

مثل مباشر هیئت منصفه.

And it didn't have much more grandeur

و عظمت و شکوه خیلی بیشتری

از واژه‌های «مباشر» یا «ناظر» نداشت.

than the term "foreman" or "overseer."

There were occasional presidents of little colonial councils

گه گاه عنوان پرزیدنت به شوراهای استعماری کوچک

and bits of government,

و بخش‌هایی از دولت اعطا می‌شد، ولی این عنوان بی‌اهمیتی بود.

but it was really a nothing title.

به همین دلیل هم بود که سنا با آن مخالف بود.

And that's why the Senate objected to it.

آنها گفتند، مسخره است، شما نمی‌توانید او را پرزیدنت خطاب کنید

They said, "That's ridiculous! You can't call him 'President.'

این مرد باید برود پیمان‌ها را امضا کند و شخصیت‌های برجسته‌ی خارجی را ملاقات کند

This guy has to go and sign treaties and meet foreign dignitaries.

Who's going to take him seriously if he's got a silly little title

و آن وقت چه کسی او را جدی خواهد گرفت

اگر چنین عنوان احمقانه‌ای

مثل پرزیدنت ایالات متحده‌ی آمریکا را داشته باشد؟

like 'President of the United States of America'?"

(Laughter)

And after three weeks of debate, in the end,

و بعد از سه هفته مناظره، در نهایت

the Senate did not cave in.

مجلس سنا تسلیم نشد.

Instead, they agreed to use the title "President" for now.

در عوض، آنها پذیرفتند که موقتا از عنوان «پرزیدنت» استفاده کنند،

اما آنها همچنین خواستار این شدند که کتبا نوشته شود

But they also wanted it absolutely set down

که [سنا] موافق این نبودند

that they didn't agree with it,

که از احترامی که در شان نظرات و رفتار دنیای متمدن،

from a decent respect for the opinions and practice of civilized nations,

whether under republican or monarchical forms of government,

چه تحت حکومت جمهوری و چه پادشاهی،

whose custom it is to annex,

که رسم‌شان اعطای عناوین محترمانه

through the office of the Chief Magistrate,

از سوی دادستان کل است

titles of respectability --

(نه لقب مسخره‌ی پرزیدنت)

not bloody "President."

و در روابط با ملل خارجی نیز،

And that, in the intercourse with foreign nations,

شکوه مردم ایالات متحده

the majesty of the people of the United States

may not be hazarded by an appearance of singularity --

نباید مورد تهدید یک فرد خاص قرارگیرد،

i.e., we don't want to look like bloody weirdos.

یعنی ما نمی‌خواهیم عجیب و غریب به نظرم بیاییم.

حالا شما می‌توانید سه چیز جالب را از این بیاموزید

Now, you can learn three interesting things from this.

اول از همه -- و این قسمت مورد علاقه من است --

First of all -- and this is my favorite --

is that, so far as I've ever been able to find out,

این که تا آنجا که من متوجه شدم

سنا هرگز عنوان پرزیدنت را رسما تایید نکرده است.

the Senate has never formally endorsed the title of President.

Barack Obama, President Obama, is there on borrowed time,

باراک اوباما، پرزیدنت اوباما، به طور قرضی آن را دراختیار دارد

just waiting for the Senate to spring into action.

و منتظر است که سنا فورا اقدامی در این زمینه بکند.

(Laughter)

The second thing you can learn

نکته دومی که می‌آموزید این است که

وقتی دولت می‌گوید که این یک مورد موقت است--

is that, when a government says that this is a temporary measure --

(خنده حضار)

(Laughter)

you can still be waiting 223 years later.

شما می‌توانید ۲۲۳ سال منتظر بمانید.

اما نکته سومی که می‌آموزید،

But the third thing you can learn -- and this is the really important one,

و واقعا هم نکته مهمی است،

اینجا جایی است که می‌خواهم برعهده شما بگذارم،

the point I want to leave you on --

این است که عنوان ِ پرزیدنت ِ ایالات متحده‌ی آمریکا

is that the title, "President of the United States of America,"

doesn't sound that humble at all these days, does it?

این روزها آنچنان متواضعانه به نظر نمی‌رسد، نه؟

Something to do with the slightly over 5,000

با کمی بیش از ۵,۰۰۰

nuclear warheads he has at his disposal

کلاهک هسته‌ای که او در اختیار دارد

و بزرگترین اقتصاد جهان

and the largest economy in the world

و یک ناوگان از هواپیماهای بدون سرنشین و تمام این مسائل نهفته است.

and a fleet of drones and all that sort of stuff.

Reality and history have endowed that title with grandeur.

واقعیت و تاریخ است که به آن عنوان عظمت بخشیده است.

And so the Senate won in the end.

و بنابراین سنا در نهایت پیروز شد.

They got their title of respectability.

آنها عنوان درخور احترامی که می‌خواستند را بدست آوردند.

And also, the Senate's other worry, the appearance of singularity --

و همچنین نگرانی دیگر سنا، در مورد ظهور فردگرایی

well, it was a singularity back then.

خوب، یک جور فردگرایی پشت آن بود

But now, do you know how many nations have a president?

اما حالا، می‌دانید چند ملت در دنیا است که پرزیدنت دارد؟

یکصد و چهل و هفت کشور

A hundred and forty-seven.

All because they want to sound like the guy

همه هم به خاطر اینکه می‌خواهند شبیه

who's got the 5,000 nuclear warheads, etc.

کسی به نظر برسند که ۵,۰۰۰ کلاهک هسته‌ای دارد

و به این ترتیب، در نهایت، سنا پیروز شد

And so, in the end, the Senate won

و مجلس نمایندگان شکست خورد،

and the House of Representatives lost ...

because nobody's going to feel that humble

چرا که هیچ کس آن فروتنی که انتظار می‌رفت را

وقتی به آنها گفته می‌شود که حالا

when they're told that they are now

پرزیدنت ایالات متحده‌ی آمریکا هستند، لمس نخواهد کرد.

the President of the United States of America.

And that's the important lesson I think you can take away,

و این همان درس مهمی است که فکر می‌کنم می‌توانید بگیرید

و همانی است که می‌خواهم شما را با آن ترک کنم.

and the one I want to leave you with.

سیاست‌مداران سعی می‌کنند لغاتی را انتخاب کنند و از واژه‌ها برای شکل دادن واقعیت استفاده کنند

Politicians try to pick and use words to shape and control reality,

و واقعیت را کنترل کنند، اما راستش

but in fact,

reality changes words far more than words can ever change reality.

واقعیت واژه‌ها را بسیار بیشتر تغییر می‌دهد

تا واژه‌ها واقعیت را.

بسیار ممنونم.

Thank you very much.