Chris Bliss: Comedy is translation

Translator: Babak Azizafshari Reviewer: Leila Ataei

Gabriel García Márquez is one of my favorite writers,

گابریل گارسیا مارکز یکی از نویسنده های دلخواه من

for his storytelling,

به خاطرنحوه ی داستان گفتنش هست،

but even more, I think,

اما بیشتر از اون، فکر می‎کنم،

for the beauty and precision of his prose.

به خاطر زیبایی و ظرافت نثرش.

And whether it's the opening line from "One Hundred Years of Solitude"

و شاید به خاطر سطر آغازین "صد سال تنهایی"

or the fantastical stream of consciousness

یا جریان سیال ذهن خارق العاده

in "Autumn of the Patriarch,"

در "پاييز پدرسالار،"

where the words rush by,

جایی که واژه‌ها

page after page of unpunctuated imagery

صفحه به صفحه با تشبیه بی‎وقفه

sweeping the reader along

خواننده رو با خودش می‎بره

like some wild river

مثل یه رودخونه‌‎ی رام نشدنی

twisting through a primal South American jungle,

که از وسط یه جنگل بکر در آمریکای جنوبی پیچ میخوره،

reading Márquez is a visceral experience.

خوندن ماركز یه تجربه ی حسی و درونیه.

Which struck me as particularly remarkable

چیزی که بیشتر منو تحت تأثیر گذاشت

during one session with the novel

موقعی بود که یه فصل رمان رو می‎خوندم

when I realized that I was being swept along

وقتی که حس کردم دارم کشیده میشم

on this remarkable, vivid journey

به این سفر استثنایی و پرشور

in translation.

با ترجمه.

Now I was a comparative literature major in college,

اونموقع دانشجوی کالج بودم با گرایش ادبیات تطبیقی،

which is like an English major,

که شبیه گرایش انگلیسیه،

only instead of being stuck studying Chaucer for three months,

با این تفاوت که به جای سه ماه سر و کله زدن با چاسر (نویسنده ی انگلیسی،)

we got to read great literature in translation

باید ترجمه‎ی آثار ادبی بزرگ

from around the world.

سراسر دنیا رو می‌خوندیم.

And as great as these books were,

و به همون اندازه که این کتاب‌ها بزرگ بودن،

you could always tell

همیشه می‌تونستین بگین که

that you were getting close to the full effect.

که دارین به اثر کامل نزدیک میشین.

But not so with Márquez

اما نه با مارکز

who once praised his translator's versions

که یه بار نسخه های ترجمه‎ی کتاباش رو

as being better than his own,

بهتر از نسخه‎ی اصلی دونسته بود،

which is an astonishing compliment.

که تعریف عجیبی هست.

So when I heard that the translator, Gregory Rabassa,

بنابراین وقتی شنیدم مترجم، گریگوری راباسا،

had written his own book on the subject,

خودش کتابی در این زمینه نوشته،

I couldn't wait to read it.

نتونستم اونو نخونم.

It's called apropos of the Italian adage

اسم کتاب از یه نقل قول معروف ایتالیایی گرفته شده

that I lifted from his forward,

که من از پيش گفتارش برداشتم،

"If This Be Treason."

"اگر این خیانت باشد." (نقل قولی از پاتریک هنری، سیاستمدار آمریکایی)

And it's a charming read.

و کتاب جذابیه.

It's highly recommended for anyone who's interested

خوندنش به همه‎ی علاقمندان

in the translator's art.

به هنر ترجمه به شدت توصیه میشه.

But the reason that I mention it

اما دلیل اشاره ی من به اون

is that early on, Rabassa offers

اینه که راباسا در اوایل کتاب

this elegantly simple insight:

این بینش ساده و ظریف رو پیش می‎کشه:

"Every act of communication

"هر اقدام برای برقراری ارتباط،

is an act of translation."

نوعی اقدام برای ترجمه است."

Now maybe that's been obvious to all of you for a long time,

حالا شاید این نکته مدتها براى همه ی شما بديهى بوده،

but for me,

اما برای من،

as often as I'd encountered

هر بار که با اون روبرو شدم

that exact difficulty on a daily basis,

هر روز دقیقاً همون قدر مشکل بوده،

I had never seen the inherent challenge of communication

هرگز چالش ذاتی برقراری ارتباط رو

in so crystalline a light.

به این روشنی درک نکرده بودم.

Ever since I can remember

تا جایی که یادم هست

thinking consciously about such things,

از زمانی که آگاهانه درباره‎ی این طور چیزها فکر کردم،

communication has been my central passion.

برقراری ارتباط علاقه‎ی اصلی من بوده

Even as a child,

حتی در بچگى،

I remember thinking that what I really wanted most in life

يادمه بیشترین چیزی که تو زندگی‌ فکر می‎کردم واقعاً میخوام

was to be able to understand everything

این بود که بتونم همه چیز رو بفهمم

and then to communicate it to everyone else.

و بعد اونو به بقیه انتقال بدم.

So no ego problems.

خودخواه نبودم.

It's funny, my wife, Daisy,

خنده داره، همسرم، ديزى،

whose family is littered with schizophrenics --

که خانواده ش پر از اسكيزوفرنی هست--

and I mean littered with them --

تأکید می‎کنم، پر از اونهاست--

once said to me, "Chris, I already have a brother who thinks he's God.

يه بار به من گفت: "کریس، من خودم یه برادر دارم که فکر میکنه خداست.

I don't need a husband who wants to be."

شوهری نمیخوام که بخواد خدا باشه."

(Laughter)

(خنده)

Anyway, as I plunged through my 20s

بهرحال، وقتی دهه ی سوم زندگیم رو می‎گذروندم

ever more aware of how unobtainable

وقتی بيشتر از قبل فهمیدم كه چقدر

the first part of my childhood ambition was,

بخش اول آرزوهای كودكي ام دست نیافتنی بود.

it was that second part,

اون وقت بود که بخش دوم اهمیت پیدا کرد،

being able to successfully communicate to others

یعنی برقراری ارتباط موفق با دیگران

whatever knowledge I was gaining,

هر قدر هم که بیشتر می‎فهمیدم،

where the futility of my quest really set in.

واقعاً ثابت میشد که خواسته‎ی من بی‎حاصل هست.

Time after time,

هر بار

whenever I set out to share some great truth

وقتی می‎خواستم واقعیت بزرگی رو بگم

with a soon-to-be grateful recipient,

به کسی که فکر می‎کردم قراره گیرنده‎ی خوبی باشه،

it had the opposite effect.

اثر عکس داشت.

Interestingly, when your opening line of communication is,

جالب اینکه، اگه شروع ارتباط شما با این عبارت باشه که،

"Hey, listen up,

"هی، گوش کن،

because I'm about to drop some serious knowledge on you,"

چون قراره چیزی بگم که خیلی مهم هست،"

it's amazing how quickly you'll discover

جالب که خیلی سریع متوجه

both ice and the firing squad.

یخچال و جوخه‎ی اعدام میشین. (اشاره به آغاز عجیب صد سال تنهایی)

Finally, after about 10 years

در نهایت، بعد از حدود ۱۰ سال

of alienating friends and strangers alike,

حس بیگانگی، چه با دوستان و چه با غریبه‎ها،

I finally got it,

در نهایت فهمیدم،

a new personal truth all my own,

یه واقعیت شخصی، فقط مربوط به خودم،

that if I was going to ever communicate well with other people

اینکه اگه قراره با دیگران ارتباط خوبی برقرار کنم

the ideas that I was gaining,

و ایده‎هایی که به ذهنم میرسه با اونا مطرح کنم،

I'd better find a different way of going about it.

بهتره یه راه متفاوتی براش پیدا کنم.

And that's when I discovered comedy.

و اون موقع بود که کمدی رو کشف کردم.

Now comedy travels along a distinct wavelength

کمدی در طول موج های متفاوتی

from other forms of language.

نسبت به زبانهای دیگه سیر می‎کنه.

If I had to place it on an arbitrary spectrum,

اگه بخوام در طیف مشخصی قرارش بدم،

I'd say it falls somewhere

باید بگم یه جایی

between poetry and lies.

بین شعر و دروغ هست.

And I'm not talking about all comedy here,

و فقط درباره ی کمدی حرف نمی‎زنم،

because, clearly, there's plenty of humor

بلکه، روشن که شوخیهای زیادی هست

that colors safely within the lines of what we already think and feel.

که به راحتی بین احساسات و افکار ما نقش می‎بنده.

What I want to talk about

چیزی که می‎خوام درباره‎ش حرف بزنم

is the unique ability that the best comedy and satire has

توانایی منحصربفردی که بهترین کمدی و طنز داره

at circumventing our ingrained perspectives --

در اینکه دیدگاههای ریشه‎ای ما رو تغییر بده--

comedy as the philosopher's stone.

کمدی به عنوان سنگ جادو (کیمیا.)

It takes the base metal of our conventional wisdom

فلز درونی عقل متعارف ما رو می‎گیره

and transforms it through ridicule

و اونو از طریق شوخی تبدیل می‎کنه

into a different way of seeing

به یه روش دیگه از دیدن

and ultimately being in the world.

و در نهایت بودن در دنیا.

Because that's what I take

چون این چیزیه که فهمیدم

from the theme of this conference: Gained in Translation.

از موضوع این کنفرانس: دستاورد ترجمه.

That it's about communication

این که ارتباط

that doesn't just produce greater understanding

که فقط باعث فهم بیشتر

within the individual,

ما بین نفر نمیشه،

but leads to real change.

بلکه باعث تغییر واقعی میشه.

Which in my experience means communication

که براساس تجربه ی من معنیش این که برقراری ارتباط

that manages to speak to and expand

باعث گفتگو و گسترش

our concept of self-interest.

تصورات ما از منافع شخصی میشه.

Now I'm big on speaking to people's self-interest

البته من عاشق منافع شخصی افراد هستم

because we're all wired for that.

چون همه مون نسبت به اون حساسیم.

It's part of our survival package,

اون بخشی از بسته‎ی بقای ماست،

and that's why it's become so important for us,

و به همین دلیل این قدر برامون مهم شده،

and that's why we're always listening at that level.

و به همین دلیل همیشه در اون سطح گوش میدیم.

And also because that's where,

و همچنین به این دلیل که جایی هست

in terms of our own self-interest,

که از نظر علایق شخصی خودمون،

we finally begin to grasp

در نهایت شروع می‎کنیم به کسب

our ability to respond, our responsibility

توانایی‎مون برای پاسخ، مسئولیت‎مون

to the rest of the world.

در مقابل بقیه دنیا.

Now as to what I mean by the best comedy and satire,

پس منظورم از بهترین کمدی و طنز

I mean work that comes first and foremost

کاری هست که اول و بیشتر

from a place of honesty and integrity.

براساس صداقت و راستی باشه.

Now if you think back

حالا اگه به عقب برگردین

on Tina Fey's impersonations on Saturday Night Live

به نقش‎هایی فکر کنین که تینا فِی در برنامه‎ی زنده‎ شنبه شب بازی می‎کرد،

of the newly nominated vice presidential candidate

نقش یکی از نامزدهای معاونت رئیس‎جمهور،

Sarah Palin,

سارا پیلین،

they were devastating.

اون نقشها ویران کننده بود.

Fey demonstrated far more effectively than any political pundit

فِی بسیار مؤثرتر از هر کارشناس سیاسی نشون داد

the candidate's fundamental lack of seriousness,

که اون نامزد به طور جدی فاقد پشتکار هست،

cementing an impression

و حسی ایجاد کرد

that the majority of the American public still holds today.

که بیشتر آمریکاییها هنوز یادشون مونده.

And the key detail of this

و نکته‎ی کلیدی اون

is that Fey's scripts weren't written by her

اینه که متن‎های فِی رو خودش نمی‎نوشت

and they weren't written by the SNL writers.

و اونا رو نویسنده‎های برنامه می‎نوشتن.

They were lifted verbatim

کلمه به کلمه

from Palin's own remarks.

از گفته‎های خود پیلین برداشته شده بودن.

(Laughter)

(خنده)

Here was a Palin impersonator

این یکی از نقش‎های پیلین هست

quoting Palin word for word.

که داره کلمه به کلمه از پیلین نقل قول می‎کنه.

Now that's honesty and integrity,

این همون صداقت و راستی هست،

and it's also why Fey's performances

و به همین دلیل هست که اجراهای فِی

left such a lasting impression.

چنین تأثیر جاودانی گذاشته.

On the other side of the political spectrum,

در طرف دیگه طیف سیاسی،

the first time that I heard Rush Limbaugh

اولین باری که راش لیمباو رو شنیدم

refer to presidential hopeful John Edwards as the Breck girl

داشت به عنوان یه دختر رقصنده به نامزد ریاست جمهوری، جان ادواردز، اشاره می کرد.

I knew that he'd made a direct hit.

میدونستم که به هدف زده.

Now it's not often that I'm going to associate

زیاد پیش نمیاد که بخوام

the words honesty and integrity with Limbaugh,

کلمات صداقت و راستی رو به لیمباو ربط بدم،

but it's really hard to argue with that punchline.

اما بحث با این شاه بیت واقعاً مشکل هست.

The description perfectly captured

اون توضیح به خوبی بیان کننده

Edwards' personal vanity.

سر پر باد ادوارد بود.

And guess what?

و حدس بزنین چی شد؟

That ended up being the exact personality trait

اون دقیقاً صفات شخصیتی رو نشون داد

that was at the core of the scandal that ended his political career.

که عامل اصلی رسوایی‎اش بود و به زندگی سیاسی اش پایان داد.

Now The Daily Show with John Stewart

خوب، شوی روز جان استوارت

is by far the most --

تا حالا بهترین هست--

(Applause)

(تشویق)

(Laughter)

(خنده)

it's by far the most well-documented example

تا الان بهترین نمونه ثبت شده

of the effectiveness of this kind of comedy.

مؤثر از این نوع کمدی هست.

Survey after survey,

همه بررسی‎ها

from Pew Research to the Annenberg Center for Public Policy,

از مرکز تحقیقات پو گرفته تا مرکز سیاستگذاری عمومی آننبرگ،

has found that Daily Show viewers are better informed about current events

نشون داده که بینندگان برنامه شوی روز اطلاعات بهتری درباره وقایع جاری دارند

than the viewers of all major network and cable news shows.

تا بینندگان بقیه شبکه های اصلی و شوهای خبری کابلی.

(Applause)

(تشویق)

Now whether this says more

حالا اینکه برنامه فوق

about the conflict between integrity and profitability

درباره تناقض بین روراستی و منفعت طلبی

of corporate journalism

در ژورنالیسم شرکتی

than it does about the attentiveness of Stewart's viewers,

نسبت به توجه بینندگان برنامه استوارت چیز بیشتری می‎گه،

the larger point remains

نکته مهمتری که باقی مونده

that Stewart's material

این که برنامه استوارت

is always grounded in a commitment to the facts --

همیشه براساس تعهد به واقعیات بنا شده--

not because his intent is to inform. It's not.

نه به این دلیل که هدفش آگاه کردن هست. اینطور نیست.

His intent is to be funny.

هدفش این که خنده دار باشه.

It just so happens that Stewart's brand of funny

فقط یه اتفاق که برنامه خنده دار استوارت

doesn't work unless the facts are true.

فقط در صورتی موفق میشه که مطالبش واقعیت داشته باشه.

And the result is great comedy

و نتیجه‎ش یه کمدی عالی هست

that's also an information delivery system

که یه سیستم ارائه اطلاعات هم هست

that scores markedly higher in both credibility and retention

که از نظر جذب و نگهداری مخاطب بالاتر از

than the professional news media.

رسانه‎های خبری حرفه ای قرار داره.

Now this is doubly ironic

خوب این از دو جهت کنایه آمیز هست،

when you consider that what gives comedy its edge

چون اگر توجه کنید چیزی که باعث میشه کمدی

at reaching around people's walls

مقبولیت عمومی پیدا کنه

is the way that it uses deliberate misdirection.

این که میتونه عمداً مخاطب رو گمراه کنه.

A great piece of comedy is a verbal magic trick,

بخش بزرگی از کمدی یه حقه کلامی جادویی هست،

where you think it's going over here

که شما فکر می کنید داره اینجا میاد

and then all of a sudden you're transported over here.

و بعد ناگهان شما رو جابجا می کنه.

And there's this mental delight

و این لذت درونی ایجاد میشه

that's followed by the physical response of laughter,

که پاسخ جسمی خنده رو به دنبال داره،

which, not coincidentally,

که، نه به صورت تصادفی،

releases endorphins in the brain.

باعث آزادسازی اندورفینها در مغز میشه.

And just like that, you've been seduced

و درست به همین ترتیب، شما فریفته میشین

into a different way of looking at something

به سمت اینکه نگاه متفاوتی به هر چیز داشته باشین

because the endorphins have brought down your defenses.

چون اندورفینها باعث سرکوب مکانیزمهای دفاعی میشن.

This is the exact opposite

این درست نقطه مقابل

of the way that anger and fear and panic,

اثر عصبانیت و ترس و وحشت هست،

all of the flight-or-fight responses, operate.

که همگی جز یا پاسخهای جنگ و گریز هستن.

Flight-or-fight releases adrenalin,

جنگ و گریز باعث آزادسازی آدرنالین میشه،

which throws our walls up sky-high.

که مکانیزمهای دفاعی رو تقویت می‎کنه.

And the comedy comes along,

و کمدی وقتی میاد،

dealing with a lot of the same areas

با همون موضوعاتی سروکار داره

where our defenses are the strongest --

که مکانیزمهای دفاعی ما قوی‎تر هستن--

race, religion, politics, sexuality --

نژاد، مذهب، سیاست، جنسیت--

only by approaching them through humor instead of adrenalin,

تنها با نزدیک شدن به اونها از راه طنز بجای آدرنالین،

we get endorphins

ما اندورفینها رو انتخاب می‎کنیم

and the alchemy of laughter turns our walls into windows,

و کیمیاگری خنده، دیوارها رو تبدیل به پنجره می‎کنه،

revealing a fresh and unexpected point of view.

و دیدگاه جدید و غیرمنتظره ای آشکار میشه.

Now let me give you an example from my act.

حالا بذارین نمونه ای از اجرای خودم رو نشونتون بدم.

I have some material

یه متن دارم

about the so-called radical gay agenda,

درباره ی حرکت به اصطلاح همجنسگرایی افراطی،

which starts off by asking,

که با این پرسش شروع میشه که،

how radical is the gay agenda?

حرکت همجنسگرایی چقدر افراطی هست؟

Because from what I can tell, the three things gay Americans seem to want most

چون تا جایی که میتونم حدس بزنم، همجنسگراهای آمریکا بیشتر دنبال سه تا چیز هستن

are to join the military, get married and start a family.

پیوستن به ارتش، ازدواج و تشکیل خانواده.

(Laughter)

(خنده)

Three things I've tried to avoid my entire life.

سه تا چیزی که در تمام طول عمرم سعی کردم ازشون فرار کنم.

(Laughter)

(خنده)

Have at it you radical bastards. The field is yours.

بفرمایید حرومزاده های افراطی. نوبت شماست.

(Laughter)

(خنده)

And that's followed by these lines

و بعدش این متن اومده

about gay adoption:

درباره ی فرزندخواندگی همجنسگراها:

What is the problem with gay adoption?

فرزندخواندگی همجنسگراها چه مشکلی داره؟

Why is this remotely controversial?

چرا این قضیه این همه مدت بحث برانگیز بوده؟

If you have a baby and you think that baby's gay,

اگه شما یه بچه داشته باشین و فکر کنین اون بچه یه همجنسگراست،

you should be allowed to put it up for adoption.

باید بهتون اجازه بدن که اونو برای فرزندخواندگی بذارین.

(Laughter)

(خنده)

You have given birth to an abomination.

شما یه نجاست تحویل دادید.

Remove it from your household.

اونو از خانواده خودتون پاک کنید.

Now by taking the biblical epithet "abomination"

حالا با اصطلاح انجیلی "نجاست"

and attaching it to the ultimate image of innocence, a baby,

و چسبوندنش به نماد غایی معصومیت، یه بچه،

this joke short circuits the emotional wiring

این جوک مسیر میانبری میشه برای عبور از روابط احساسی

behind the debate

پشت این بحث

and it leaves the audience with the opportunity, through their laughter,

و از طریق خنده این فرصت رو به شنونده‎ها میده

to question its validity.

که اعتبارش رو زیر سؤال ببرن.

Misdirection isn't the only trick

گمراه کردن تنها حقه‎ای نیست

that comedy has up its sleeve.

که کمدی تو آستینش داره.

Economy of language

اقتصاد زبان

is another real strong suit of great comedy.

پوشش واقعاً قدرتمند دیگه‎ای از کمدی بزرگ میمونه.

There are few phrases

چند جمله است

that pack a more concentrated dose of subject and symbol

که بیشتر از

than the perfect punchline.

یه شاه بیت خوب اثر میذاره.

Bill Hicks -- and if you don't know his work,

بیل هیکس-- اگه اونو نمی شناسین،

you should really Google him --

حتماً یه سر به گوگل بزنین--

Hicks had a routine

هیکس عادت داشت

about getting into one of those childhood bragging contests on the playground,

از رجزخونیهای زمان کودکی تو زمین بازی استفاده کنه،

where finally the other kid says to him,

جایی که آخرش اون یکی بچه بهش میگه،

"Huh? Well my dad can beat up your dad,"

"ها؟ بابام میتونه باباتو بزنه،"

to which Hicks replies,

که هیکس بهش جواب میده،

"Really? How soon?"

"جدی؟ کِی زودتر؟

(Laughter)

(خنده)

That's an entire childhood

یعنی همه ی دوران کودکی

in three words.

در سه کلمه.

(Laughter)

(خنده)

Not to mention what it reveals

بگذریم از اینکه چی نشون میده

about the adult who's speaking them.

درباره‎ی آدم بزرگی که داره اونو میگه.

And one last powerful attribute

و آخرین جنبه‎ی قدرتمند

that comedy has as communication

یه کمدی برای برقراری ارتباط

is that it's inherently viral.

این که ذاتاً سرایت‎پذیر هست.

People can't wait

مردم نمیتونن بی‎تفاوت

to pass along that new great joke.

از کنار اون جوک جدید رد بشن.

And this isn't some new phenomenon of our wired world.

و این یه پدیده جدید از دنیای ارتباطاتی ماست.

Comedy has been crossing country

کمدی همه جا رو گرفته

with remarkable speed

با سرعت شگفت آور

way before the Internet, social media,

سریع تر از اینترنت، رسانه‎های اجتماعی،

even cable TV.

حتی تلویزیون کابلی.

Back in 1980

سالها پیش در ۱۹۸۰

when comedian Richard Pryor accidentally set himself on fire

وقتی ریچارد پریور کمدین تصادفاً خودشو آتیش زد

during a freebasing accident,

موقع مصرف مواد مخدر،

I was in Los Angeles the day after it happened

من روز بعد از اون حادثه در لس آنجلس بودم

and then I was in Washington D.C. two days after that.

و دو روز بعد در واشنگتن بودم.

And I heard the exact same punchline on both coasts --

و یه شاه بیت رو دقیقاً تو هر دو صحنه شنیدم--

something about the Ignited Negro College Fund.

چیزی درباره صندوق کالج سیاه سوخته‎ها.

Clearly, it didn't come out of a Tonight Show monologue.

واضحه که جزو تک گوییهای شوی امشب نبود.

And my guess here -- and I have no research on this --

و حدس میزنم -- درباره ش تحقیق نکردم--

is that if you really were to look back at it and if you could research it,

اگه واقعاً به عقب برگردید و درباره‎ش تحقیق کنید،

you'd find out that comedy

متوجه خواهید شد که کمدی

is the second oldest viral profession.

دومین حرفه‎ی سرایت پذیر هست.

First there were drums

اولی طبل زدن بود

and then knock-knock jokes.

و بعدی جوکهای بازی با کلمات.

(Laughter)

(خنده)

But it's when you put all of these elements together --

اما وقتی همه ی اینها رو کنار هم میذارین--

when you get the viral appeal of a great joke

خاصیت سرایت پذیری یه جوک عالی رو

with a powerful punchline

با یه شاه بیت قدرتمند

that's crafted from honesty and integrity,

که از صداقت و راستی منشاء گرفته،

it can have a real world impact

واقعاً میتونه تأثیر جهانی داشته باشه

at changing a conversation.

در تغییر یه مکالمه.

Now I have a close friend, Joel Pett,

حالا یه دوست نزدیک دارم، جوئل پت،

who's the editorial cartoonist

که کارتونیست مطبوعاتیه

for the Lexington Herald-Leader.

در لکسینگتون هرالد-لیدر.

And he used to be the USA Today Monday morning guy.

و قبلاً صبحهای دوشنبه در یو اس اِی تودِی بود.

I was visiting with Joel

رفته بودم پیش جوئل

the weekend before the Copenhagen conference on climate change opened

آخر هفته ی قبل از افتتاح کنفرانس کپنهاگ درباره تغییرات آب و هوایی

in December of 2009.

در دسامبر ۲۰۰۹.

And Joel was explaining to me

و جوئل داشت به من توضیح می‎داد

that, because USA Today

که چون یو اس اِی تودِی

was one of America's four papers of record,

یکی از چهار روزنامه ی بزرگ آمریکاست،

it would be scanned by virtually everyone in attendance at the conference,

تقریباً همه ی حاضرین در کنفرانس اونو میخونن،

which meant that, if he hit it out of the park with his cartoon

که معنیش این بود که، اگه اون میتونست کارتون خوبی بکشه

on Monday, the opening day of the conference,

در روز دوشنبه، روز افتتاح کنفرانس،

it could get passed around

احتمالاً همه جا پخش می‎شد

at the highest level among actual decision-makers.

در بالاترین سطح بین تصمیم گیران واقعی.

So we started talking about climate change.

پس شروع کردیم به صحبت درباره تغییرات آب و هوا.

And it turned out that Joel and I

و معلوم شد که جوئل و من

were both bothered by the same thing,

هر دو از یه چیز ناراحتیم،

which was how so much of the debate

اینکه چرا این همه بحث میشه

was still focused on the science

هنوز درباره علم

and how complete it was or wasn't,

و اینکه چقدر کامل هست یا نیست،

which, to both of us,

که برای هر دوی ما،

seems somewhat intentionally off point.

بی‎اهمیت به نظر میرسه.

Because first of all, there's this false premise

چون اول از همه، این تصور کاذب پیش میاد

that such a thing as complete science exists.

که چنین چیزی به اسم علم کامل وجود داره.

Now Governor Perry of my newly-adopted state of Texas

حالا یکی از مسئولین ایالت تگزاس به اسم پِری که من به تازگی رفته م اونجا

was pushing this same line this past summer

همین تابستان گذشته به همین موضوع تأکید میکرد

at the beginning of his oops-fated campaign

در آغاز مبارزات انتخابالتی خودش، که البته ناکام موند

for the Republican presidential nomination,

برای نامزدی جمهوریخواهان در انتخابات ریاست جمهوری،

proclaiming over and over that the science wasn't complete

و مرتب تکرار می‎کرد که علم کامل نیست

at the same time that 250

همون موقعی که ۲۵۰ تا

out of 254 counties in the state of Texas

از ۲۵۴ شهر در ایالت تگزاس

were on fire.

داشت تو آتیش میسوخت.

And Perry's policy solution

و راه حل پِری

was to ask the people of Texas

این بود که از مردم تگزاس بخواد

to pray for rain.

برای بارون دعا کنند.

Personally, I was praying for four more fires

من شخصاً دعا می‎کردم اون چهار تا شهر دیگه هم آتیش بگیره

so we could finally complete the damn science.

تا بالاخره علم لعنتی کامل بشه.

(Laughter)

(خنده)

But back in 2009,

اما اون موقع در ۲۰۰۹،

the question Joel and I kept turning over and over

سؤالی که جوئل و من با خودمون تکرار می‎کردیم

was why this late in the game

این بود که چرا آخر این بازی

so much energy was being spent talking about the science

این همه انرژی صرف صحبت درباره ی علم می شد

when the policies necessary to address climate change

وقتی که سیاستهای لازم برای حل مشکل تغییرات آب و هوا

were unequivocally beneficial for humanity in the long run

بی شک در طولانی مدت برای بشریت مفید بود

regardless of the science.

بدون توجه به علم.

So we tossed it back and forth until Joel came up with this.

پس این ور اون ورش کردیم تا اینکه جوئل این رو کشید.

Cartoon: "What if it's a big hoax and we create a better world for nothing?"

کارتون: "اگه دستمون انداخته باشن و واسه هیچی یه دنیای بهتر بسازیم چی؟"

(Laughter)

(خنده)

You've got to love that idea.

باید ازش خوشتون اومده باشه.

(Applause)

(تشویق)

How about that? How about we create a better world for nothing?

نظرتون چیه؟ اگه دستمون انداخته باشن و واسه هیچی یه دنیای بهتر بسازیم چی؟

Not for God, not for country, not for profit --

نه بخاطر خدا، نه بخاطر کشور، نه به خاطر منفعت--

just as a basic metric for global decision-making.

فقط به عنوان یه معیار پایه برای تصمیمات جهانی.

And this cartoon hit the bull's eye.

و این کارتون درست زد به هدف.

Shortly after the conference was over,

کمی بعد از پایان کنفرانس،

Joel got a request for a signed copy

از جوئل یه نسخه ی امضا شده خواستن

from the head of the EPA in Washington

از طرف رئیس آژانس حفاظت از محیط زیست واشنگتن

whose wall it now hangs on.

که الان از دیوار اتاقش آویزونه.

And not long after that, he got another request for a copy

و پس از مدت کوتاهی، یه درخواست دیگه برای یه نسخه

from the head of the EPA in California

از طرف رئیس آژانس حفاظت از محیط زیست کالیفرنیا

who used it as part of her presentation

که اونو سال گذشته در سخنرانی خودش

at an international conference on climate change

در یه کنفرانس بین المللی درباره ی تغییرات آب و هوا

in Sacramento last year.

در ساکرامنتو نشون داد.

And it didn't stop there.

و قضیه اونجا تموم نشد.

To date, Joel's gotten requests from over 40 environmental groups,

تا امروز، جوئل از بیش از ۴۰ گروه محیط زیست درخواست داشته،

in the United States, Canada and Europe.

در آمریکا، کانادا و اروپا.

And earlier this year,

و اوایل امسال،

he got a request from the Green Party in Australia

درخواستی از حزب سبز استرالیا داشت

who used it in their campaign

که ازش در کمپین خودشون استفاده کردن

where it became part of the debate

که بخشی از بحثی شد

that resulted in the Australian parliament

که باعث شد مجلس استرالیا

adopting the most rigorous carbon tax regime

سخت‎ترین برنامه مالیاتی رو درباره ی آلاینده‎های هیدروکربنی

of any country in the world.

در بین همه کشورهای جهان تصویب کنه.

(Applause)

(تشویق)

That is a lot of punch

این همه مهر تأیید

for 14 words.

برای ۱۴ کلمه زیاد هست.

So my suggestion to those of you out here

بنابراین توصیه‎ام برای اونایی از شما

who are seriously focused on creating a better world

که به طور جدی میخوان دنیای بهتری بسازن

is to take a little bit of time each day

این که هر روز کمی وقت بذارین

and practice thinking funny,

و تمرین کنید که طنازانه فکر کنید،

because you might just find the question that you've been looking for.

چون ممکن هست پرسشی رو که دنبال جوابش بودید پیدا کنید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)