The secret to living longer may be your social life | Susan Pinker

Translator: Amirali marvian

یک حقیقت جالب.

Here's an intriguing fact.

In the developed world,

در جوامع پیشرفته،

everywhere, women live an average of six to eight years longer than men do.

همه جا، زنان به طور متوسط شش تا هشت سال بیشتر از مردان عمر می‌کنند.

Six to eight years longer.

شش تا هشت سال بیشتر.

That's, like, a huge gap.

فاصله خیلی زیادی است.

در سال ۲۰۱۵،" لنست" یک مقاله منتشر کرد

In 2015, the "Lancet" published an article

showing that men in rich countries

نشان داد مردانی که در کشورهای ثروتمند زندگی می‌کنند

are twice as likely to die as women are

احتمال مرگشان دو برابر زنان است،

at any age.

در هر سنی.

But there is one place in the world

اما مکانی در جهان وجود دارد

where men live as long as women.

که مردان به اندازه زنان عمر می‌کنند.

It's a remote, mountainous zone,

اونجا یک منطقه دور و کوهستانی است،

a blue zone,

where super longevity

جایی که زندگی بسیار طولانی

is common to both sexes.

برای زنان و مردان رایج هست.

This is the blue zone in Sardinia,

این یک منطقه آبی در ساردینا است،

an Italian island in the Mediterranean,

یک جزیره ایتالیایی در مدیترانه،

between Corsica and Tunisia,

بین کورسیا و تونس،

where there are six times as many centenarians

در این جزیره تعداد افرادی که بالای صد سال عمر می‌کنند شش برابر

as on the Italian mainland,

افرادی هست که در شهرهای ایتالیا هستند،

less than 200 miles away.

کمتر از سیصد کیلومترفاصله.

There are 10 times as many centenarians

آنجا کسانی که صد سال عمر میکنند

as there are in North America.

تعدادشون ده برابر آمریکای شمالی است.

It's the only place where men live as long as women.

تنها جایی است که مردان به

But why?

اندازه زنان عمر میکنند. اما چرا؟

My curiosity was piqued.

این کنجکاوی منو بر انگیخت.

I decided to research the science and the habits of the place,

تصمیم گرفتم که در مورد اون از لحاظ علمی و رفتار منطقه ای تحقیق کنم

and I started with the genetic profile.

و این تحقیق ازمسائل ژنتیک شروع کردم.

I discovered soon enough

و خیلی زود کشف کردم

that genes account for just 25 percent of their longevity.

که ژن فقط ۲۵% در طول عمر موثر است.

%۷۵ بقیه مربوط به طرز زندگی شماست.

The other 75 percent is lifestyle.

چی باعث میشه که صد سال یا بیشتر عمر کرد؟

So what does it take to live to 100 or beyond?

چه کاری اونا دارن درست انجام میدن؟

What are they doing right?

What you're looking at is an aerial view of Villagrande.

چیزی که دارید میبینید تصویر

ویلاگرند است. یک دهکده در مرکز منطقه آبی.

It's a village at the epicenter of the blue zone

جایی که من برای تحقیق به اونجا رفتم،

where I went to investigate this,

و همونطور که میبینید زیبایی معماری مسئله اصلی نیست.

and as you can see, architectural beauty is not its main virtue,

مسئله اصلی تراکم است.

density is:

خونه های چسبیده به هم

tightly spaced houses,

interwoven alleys and streets.

کوچه ها و خیابان های در هم تنیده شده.

It means that the villagers' lives constantly intersect.

یعنی زندگی مردم این دهکده دائما

به هم وصل میشه. و همونطور که در دهکده قدم میزدم.

And as I walked through the village,

I could feel hundreds of pairs of eyes watching me

حس میکردم که صد ها جفت چشم نگاهم میکردند

از پشت در ها و پنجره ها،

from behind doorways and curtains,

from behind shutters.

از پشت کرکره ها.

Because like all ancient villages,

همانند دهکده های باستانی,

Villagrande couldn't have survived

ویلاگرند نمیتونست دوام بیاره

without this structure, without its walls, without its cathedral,

بدون این ساختار, دیوار ها و کلیسا.

without its village square,

because defense and social cohesion defined its design.

بدون میدان مرکزیش,

چون طراحی اون دهکده بر اساس حمایت و اتحاد اجتماعی است.

Urban priorities changed as we moved towards the industrial revolution

وقتی که انقلاب صنعتی رخ داد اولویت های شهری عوض شد

چون بیماری های واگیردار خطر روزمره محسوب میشد.

because infectious disease became the risk of the day.

اما حالا چی؟

But what about now?

Now, social isolation is the public health risk of our time.

الان انزوای اجتماعی سلامت مردم تحدید میکنه.

الان, یک سوم جمعیت میگن

Now, a third of the population says

they have two or fewer people to lean on.

که اونا دو نفر یا کمتر دارن که بهشون تکیه کنن.

But let's go to Villagrande now as a contrast

حالا به عنوان مقایسه بریم ویلاگرند

تا چند تا از کسانی که صد سال عمر دارند ببینیم.

to meet some centenarians.

این جیسپو مورینو هست. صدودو ساله،

Meet Giuseppe Murinu. He's 102, a supercentenarian

تمام زندگیش در ویلاگرند زندگی کرده.

and a lifelong resident of the village of Villagrande.

اون یک مرد اجتماعی بود.

He was a gregarious man.

He loved to recount stories

بازگویی قصه هارو دوست داشت.

such as how he lived like a bird

از این که چگونه مثل یک پرنده زندگی کرد. از این که چه چیزی روی

from what he could find on the forest floor

during not one but two world wars,

زمین جنگل پیدا کرده بود

در مدت نه یکی, بلکه دو تا جنگ جهانی،

how he and his wife, who also lived past 100,

چطور اون و زنش که اون هم صد سال عمر کرد،

raised six children in a small, homey kitchen

6 تا بچه رو در یک خانه کوچک بزرگ کردن

where I interviewed him.

Here he is with his sons Angelo and Domenico,

جایی که من با اون مصاحبه کردم.

در این تصویر اونو میبینید با 2 تا پسرش انجلو و دومنیکو،

both in their 70s and looking after their father,

هر دو در دهه هفتاد زندگیشون و از پدرشون مراقبت میکنند،

and who were quite frankly very suspicious of me and my daughter

و اگه راستشوبخواید به من ودخترم خیلی مشکوک بودن

who came along with me on this research trip,

کسی که با من به این سفر تحقیقاتی آمد،

چون روی دیگر اتحاد اجتماعی

because the flip side of social cohesion

محتاط بودن نسبت به غریبه هاست.

is a wariness of strangers and outsiders.

But Giuseppe, he wasn't suspicious at all.

اما جیسپو اصلا مشکوک نبود.

اون یک مرد بیخیال بود.

He was a happy-go-lucky guy,

اون یک مرد بسیار اجتماعی با نگرش مثبت بود.

very outgoing with a positive outlook.

And I wondered: so is that what it takes to live to be 100 or beyond,

با خودم گفتم این چیزی که باعث طول عمر بالای صد سال میشه؟

مثبت فکرکردن؟

thinking positively?

در حقیقت نه.

Actually, no.

(خنده حضار)

(Laughter)

Meet Giovanni Corrias. He's 101,

با جیووانی کریاس آشنا بشید. صد و یک ساله،

the grumpiest person I have ever met.

بد اخلاق ترین ادمی که تا حالا دیدم.

(خنده حضار)

(Laughter)

And he put a lie to the notion

و اون برعکس این باور ثابت میکنه

that you have to be positive to live a long life.

که برای یک زندگی طولانی حتما باید مثبت باشی

و برای این مدرک وجود داره.

And there is evidence for this.

When I asked him why he lived so long,

وقتی ازش پرسیدم که چرا اینقدر طولانی زندگی کرده

he kind of looked at me under hooded eyelids and he growled,

از زیر پلک های افتادش بهم نگاه کرد و غرغرکنان گفت

"Nobody has to know my secrets."

هیچکس نباید راز من بدونه.

(Laughter)

(خنده حضار)

But despite being a sourpuss,

ولی با این که اخلاق بدی داشت،

the niece who lived with him and looked after him

نوه اش که با هاش زندگی

called him "Il Tesoro," "my treasure."

و ازش مراقبت میکرد صداش میزد "جواهر من"

اون دوستش داشت و بهش احترام میذاشت

And she respected him and loved him,

and she told me, when I questioned this obvious loss of her freedom,

وقتی در باره ازادی

از دست رفتش حرف زدم بهم گفت " تو متوجه نیستی نه؟"

"You just don't understand, do you?

Looking after this man is a pleasure.

از این مرد مراقبت کردن

برای من یک افتخار وامتیاز بزرگ هست.

It's a huge privilege for me.

This is my heritage."

این میراث من هستش.

And indeed, wherever I went to interview these centenarians,

و هرموقع که من رفتم تا با این انسان های

صد ساله مصاحبه کنم در آنجا یک دور همی بود.

I found a kitchen party.

ان جیوانی هست با دو تا نوه هاش،

Here's Giovanni with his two nieces,

Maria above him

and beside him his great-niece Sara,

ماریا بالای سرش

و نوه ی بزرگش در کنارش،

who came when I was there to bring fresh fruits and vegetables.

وقتی که من اونجا بودم امد و واسم میوه و سبزیجات تازه اورد.

And I quickly discovered by being there

و من به سرعت در یافتم که با اینجا بودن

that in the blue zone, as people age,

در منطقه آبی, وقتی مردم پیر میشند

and indeed across their lifespans,

و قطعا در طول زندگیشون،

they're always surrounded by extended family, by friends,

اونها همیشه در کنار دوستان, فامیل, همسایه ها، کشیش،

by neighbors, the priest, the barkeeper, the grocer.

مسئول بار و مغاره دار هستند.

People are always there or dropping by.

مردم همیشه اونجا هستند. میایند ومیروند.

They are never left to live solitary lives.

اونها هیچ وقت تنها زندگی نمیکنند.

و این بر خلاف بقیه کشور های پیشرفته است.

This is unlike the rest of the developed world,

where as George Burns quipped,

همانطور که جورج برنز میگه:

"Happiness is having a large, loving, caring family in another city."

"خوشحالی یعنی داشتن یک خوانواده

بزرگ و دوست داشتنی در یک شهر دیگه" (خنده حضار)

(Laughter)

Now, so far we've only met men,

تا حالا فقط با مرد ها ملاقات کردیم

مردانی با عمر طولانی, ولی من با زنان هم ملاقات کرده ام.

long-living men, but I met women too,

and here you see Zia Teresa.

اینجا شما زیا ترسا رو میبینید

با سن بالای صد سال،

She, at over 100, taught me how to make the local specialty,

به من یاد داد چطوری یک غذای محلی

به نام کولورجیوس درست کنم که تیکه های بزرگ پاستا

which is called culurgiones,

which are these large pasta pockets

مثل راویولی در این اندازه

like ravioli about this size,

این اندازه،

this size,

and they're filled with high-fat ricotta and mint

و اون ها پراند از ریکتا (پنیر ایتالیایی) پرچرب و نعنا

and drenched in tomato sauce.

و غرق در سس گوجه فرنگی.

And she showed me how to make just the right crimp

و اون بهم نشون داد که چطوری اندازه رو رعایت کنم

که اونا باز نشند.

so they wouldn't open,

and she makes them with her daughters every Sunday

زیا و دخترش هریکشنبه این غذارو درست میکنند

and distributes them by the dozens to neighbors and friends.

و بین همسایه ها و دوستان پخش میکنند.

و اون موقع بود که فهمیدم یک غذای کم چرب- سالم

And that's when I discovered a low-fat, gluten-free diet

is not what it takes to live to 100 in the blue zone.

چیزی نیست که با عث بشه شما صد سال در منطقه آبی زندگی کنید.

(Applause)

(تشویق حضار)

Now, these centenarians' stories along with the science that underpins them

این داستان ها درمورد این مردم وعلمی

که درشون نهفته است منوترغیب کرد

prompted me to ask myself some questions too,

که ازخودم سوالاتی بکنم از قبیل, کی قرار بمیرم و چطور میتونم

such as, when am I going to die and how can I put that day off?

اون روز به تاخیر بندازم و خواهید دید که

And as you will see, the answer is not what we expect.

که جواب چیزی که انتظار دارید نیست.جولیان هلت- لونستاد یک محقق

Julianne Holt-Lunstad is a researcher at Brigham Young University

در دانشگاه بریگام یانگ هست وبه این سوال در

and she addressed this very question

یک سری تحقیقات که برروی افراد

in a series of studies

میانسال انجام شده اشاره کرده.

of tens of thousands of middle aged people

مثل حضار حاضر در اینجا.

much like this audience here.

اون همه ی جنبه های زندگی انها رو بررسی کرد.

And she looked at every aspect of their lifestyle:

غذا خوردن اونها, ورزش کردنشون

their diet, their exercise,

their marital status,

وضعیت تاهل شون,

how often they went to the doctor,

هرچند وقت یکبار به دکنر مراجعه کردند,

whether they smoked or drank, etc.

اگرکه سیگار کشیدند یا مشروب خوردند و چیز های دیگه

She recorded all of this

اون همه رو ثبت کرد

and then she and her colleagues sat tight and waited for seven years

و بعد اون و همکارانش هفت سال صبرکردند

to see who would still be breathing.

تا ببینند کی هنوز نفس میکشه.

و افرادی که هنوز هستند

And of the people left standing,

چی احتمال مردن اونها رو کاهش داده بود؟

what reduced their chances of dying the most?

این سوال جولیان بود.

That was her question.

So let's now look at her data in summary,

بیاید به اطلاعاتی که اون جمع اوری

کرده نگاه کنیم. از ضعیف ترین عامل تا قویترین.

going from the least powerful predictor to the strongest.

OK?

باشه؟

So clean air, which is great,

هوای تمیز، که عالیه،

it doesn't predict how long you will live.

هوای تمیز پیشبینی نمیکنه شما چقد زندگی میکنید.

Whether you have your hypertension treated

اگه شما فشار خون بالاتون درمان کرده باشید

is good.

Still not a strong predictor.

خوبه.

باز هم عامل قوی نیست.

Whether you're lean or overweight, you can stop feeling guilty about this,

اگر شما چاق یا لاغر هستید

میتونید از احساس گناه کردن دست بردارید چون این در رده

because it's only in third place.

سوم هست. چقدر ورزش میکنید در رده بعد هست,

How much exercise you get is next,

هنوزم یک عامل نه چندان قوی است.

still only a moderate predictor.

Whether you've had a cardiac event and you're in rehab and exercising,

اگر شما یک بیماری قلبی داشتید و الان در مرحله توانبخشی و انجام تمرین هستید.

الان داره زیاد تر میشه.

getting higher now.

اگر شما واکسن انفولانزا زده اید.

Whether you've had a flu vaccine.

Did anybody here know

کسی انجا میدونست که

that having a flu vaccine protects you more than doing exercise?

زدن یک واکسن انفولانزا بیشتر از ورزش کردن از شما محافظت

میکنه؟ اگر شما الکل مصرف میکردید و الان ترک کردید,

Whether you were drinking and quit,

or whether you're a moderate drinker,

یا اگر الکل در حد معمولی مصرف میکنید.

whether you don't smoke, or if you did, whether you quit,

اگر شما سیگار نمیکشید یا اگر میکشیدید الان ترک کرده اید،

وداریم به سمت عامل های مهم میریم

and getting towards the top predictors

دو تا از شاخصه های زندگی اجتماعی شما.

are two features of your social life.

اول، رابطه های نزدیک شما.

First, your close relationships.

These are the people that you can call on for a loan

این ها کسایی هستند که میتوانید برای پول غرض کردن بهشون

if you need money suddenly,

زنگ بزنید وقتی به طور ناگهانی پول لازم دارید.

who will call the doctor if you're not feeling well

کسانی که وقتی شما مریض هستید

or who will take you to the hospital,

به دکتر زنگ میزنند یا شما رو به بیمارستان

or who will sit with you if you're having an existential crisis,

میبرند یا با شما میمونند زمانی که در زندگی بحران دارید,

if you're in despair.

اگر در نا امیدی هستید.

Those people, that little clutch of people

اون مردم,اون دسته کوچک از

مردم، عامل قوی هستند، اگر انها را دارید یعنی چقدر عمر خواهید کرد.

are a strong predictor, if you have them, of how long you'll live.

And then something that surprised me,

و بعد چیز دیگری توجه منو شگفت زده کرد.

something that's called social integration.

اسمش هست یکپارچگی اجتماعی.

This means how much you interact with people

این یعنی چقدر شما با مردم در

ارتباط هستید در طول روز.

as you move through your day.

با چند نفر حرف میزنید.

How many people do you talk to?

And these mean both your weak and your strong bonds,

و این یعنی ارتباط های ضعیف و قوی

شما، و نه فقط مردمی که به شما نزدیک هستند.

so not just the people you're really close to,

who mean a lot to you,

کسانی که برای شما ارزش زیادی دارند.

but, like, do you talk to the guy who every day makes you your coffee?

اما، ایا شما با کسی که هر روزقهوه تون

رو درست میکنه حرف میزنید؟ با پستچی چی؟

Do you talk to the postman?

Do you talk to the woman who walks by your house every day with her dog?

ایا شما با زنی که هر روز با سگش از کنار خونتون

رد میشه حرف میزنید؟ پوکر یا بریج بازی میکنید؟ کلوپ کتاب

Do you play bridge or poker, have a book club?

دارید؟ این برخورد ها یکی از مهم ترین عوامل هست

Those interactions are one of the strongest predictors

of how long you'll live.

که شما چقدر عمر میکنید.

Now, this leads me to the next question:

و این منو به سوال بعد میبره:

اگر ما الان بیشتر از هر کار دیگری در فضای مجازی وقت میگذرونیم،

if we now spend more time online than on any other activity,

شامل خوابیدن،

including sleeping,

we're now up to 11 hours a day,

الان تا یازده ساعت در روز

one hour more than last year, by the way,

در ضمن، یک ساعت بیشتر از سال قبل

does it make a difference?

فرقی ایجاد میکنه؟

Why distinguish between interacting in person

چرا بین تعامل رو در رو با مردم

و تعامل در دنیای مجازی فرق هست؟

and interacting via social media?

Is it the same thing as being there

ایا شخصا در مکان بودن بودن یکی است با اینکه

if you're in contact constantly with your kids through text, for example?

شما مرتبا با بچه هاتون به وسیله پیامک در ارتباط باشید ؟ خب،

Well, the short answer to the question is no,

جواب کوتاه به این سوال

it's not the same thing.

خیر هست، اینها یکی نیستند.

Face-to-face contact releases a whole cascade of neurotransmitters,

تماس رو در رو, تمام جریان ادرنالین ازاد میکنه,

and like a vaccine, they protect you now in the present

و شبیه واکسن, از شما هم در زمان حال مراقبت میکنند

and well into the future.

وهم در اینده.

So simply making eye contact with somebody,

پس یک ارتباط چشمی ساده با

کسی، دست دادن، دادن یک های فایو به کسی

shaking hands, giving somebody a high-five

is enough to release oxytocin,

برای رها شدن هورمون اکسیتوسین کافیست

which increases your level of trust

که سطح اعتماد شما رو بالا میبره.

and it lowers your cortisol levels.

و سطح هورمون های استروید رو پایین میاره

So it lowers your stress.

و در نهایت استرسشمارو کاهش میده.

And dopamine is generated, which gives us a little high

و دوپامین به وجود میاد که مارو کمی بالا میبره

and it kills pain.

و درد رو از بین میبره.

It's like a naturally produced morphine.

شبیه یک مورفین طبیعی تولید شده.

Now, all of this passes under our conscious radar,

حالا, همه ی این ها از ضمیر اگاه ما عبور میکنه

which is why we conflate online activity with the real thing.

و این دلیل اینه که چرا ما فعالیت های آنلاین

با کارهای واقعی مخلوط میکنیم. اما ما الان مدرک داربم،

But we do have evidence now, fresh evidence,

مدرک تازه، که یک تفاوتی است.

that there is a difference.

So let's look at some of the neuroscience.

پس بیاید با هم به کمی از علوم اعصاب نگاه کنیم.

Elizabeth Redcay, a neuroscientist at the University of Maryland,

الیزابت ردکی,عصب شناس در دانشگاه

مریلند سعی کرد که این تفاوت نشون بده.

tried to map the difference

between what goes on in our brains when we interact in person

بیت این که در مغز ما چه میگذره وقتی تعامل

versus when we're watching something that's static.

رو در رو داریم و وقتی داریم یک چیز ثابت تماشا میکنیم.

And what she did was she compared the brain function

کاری که اون کرد این بود که عملکرمغز دو گروه از مردم

of two groups of people,

با هم مقایسه کرد.

those interacting live with her

اون هایی که باهاش تعامل واقعی دارند

or with one of her research associates

in a dynamic conversation,

و یا با یکی از همکارانش

در یک گفت گوی رو در رو،

and she compared that to the brain activity of people

و اون این هارو مقایسه کرد با فعالیت

who were watching her talk about the same subject

مغز کسانی که داشتند سخنرانیشو در مورد همون موضوع تماشا

میکردند ولی در یک ویدیوو مثل یوتیوب.

but in a canned video, like on YouTube.

And by the way, if you want to know

و در ضمن, اگر میخواهید بدونید

how she fit two people in an MRI scanner at the same time,

اون چطوری دو نفر رو در یک اسکنر ام ار ای در یک زمان جا کرد

talk to me later.

بعدا با من حرف بزنید.

So what's the difference?

پس تفاوت چیه؟

This is your brain on real social interaction.

این مغز شماست در یک تعامل اجتماعی.

What you're seeing is the difference in brain activity

چیزی که شما دارید میبینید تفاوت فعالیت مغز

است بین تعامل رو در رو و تعامل با محتوای ثابت.

between interacting in person and taking in static content.

In orange, you see the brain areas that are associated with attention,

در بخش نارنجی, بخش هایی از مغز میبینید که

به توجه مربوط هستند. هوش اجتماعی.

social intelligence --

that means anticipating what somebody else is thinking

یعنی پیشبینی کردن این که یه نفر چه فکری و

and feeling and planning --

احساسی و برنامه ای داره.

و داشتن احساس خوشایند.

and emotional reward.

And these areas become much more engaged

و این مناطق خیلی بیشتر درگیر میشند

وقتی که ما با یک شریک زنده تعامل داریم.

when we're interacting with a live partner.

Now, these richer brain signatures

حالا, این بخش های غنی تر مغز

might be why recruiters from Fortune 500 companies

ممکن دلیل این باشند که چرا پانصد کمپانی برتر

evaluating candidates

زمان ارزیابی کاندیداها

thought that the candidates were smarter

فک کردن که کاندیدا ها باهوش تر

هستند وقتی که صداشونو شنیدند

when they heard their voices

در مقایسه با زمانی که فقط نوشته های اونارو در یک متن میخوانند، به طور مثال

compared to when they just read their pitches in a text, for example,

یا یک ایمیل یا یک نامه.

or an email or a letter.

Now, our voices and body language convey a rich signal.

حالا, صدا و حرکات بدن ما یک سیگنال قوی منتقل میکنه.

It shows that we're thinking, feeling,

نشون میده که ما داریم فکر میکنیم,احساس میکنیم،

sentient human beings

انسان های هوشیار

who are much more than an algorithm.

که چیزی بیشتر از یک الگوریتم هستند.

Now, this research by Nicholas Epley

حالا, این تحقیق که توسط نیکلاس اپلی انجام شده

at the University of Chicago Business School

در دانشگاه شیکاگو دانشکده بیزینس

حیرت انگیزه چون که به ما یک

is quite amazing because it tells us a simple thing.

چیز ساده میگه. اگر کسی صدای مارو بشنوه،

If somebody hears your voice,

they think you're smarter.

فکر میکنند که شما با هوش ترید.

I mean, that's quite a simple thing.

منظورم این که،یک چیز ساده است.

حالا, برگردیم به جایی که شروع کردیم.

Now, to return to the beginning,

چرا زنان از مردان بیشتر عمر میکنند؟

why do women live longer than men?

And one major reason is that women are more likely

و یک دلیل اصلی این است که زنان بیشتر از مردان

to prioritize and groom their face-to-face relationships

رابطه رو در رو را در اولویت قرار

میدند در طول زندگیشون.

over their lifespans.

مدارک تازه نشون میده که

Fresh evidence shows

that these in-person friendships

این رابطه های دوستی

حضوری, یک سپربیولوژیکی در برابر بیماری ها و ضعیف شدن

create a biological force field against disease and decline.

And it's not just true of humans

میسازه و این فقط در مورد انسان ها نیست

but their primate relations, our primate relations as well.

اما اجداد اولیه انها (میمون ها) اجداد اولیه ما هم

همینطور. کار خوآن سیلک که یک انسان شناس هست نشون میده که بابون های ماده

Anthropologist Joan Silk's work shows that female baboons

who have a core of female friends

که دوستان ماده نزدیکی دارند

show lower levels of stress via their cortisol levels,

استرس کمتری از طریق درجات کورتیزول نشون میدهند،

انهاعمر بیشتری میکنند و فرزندان مقاوم تری دارند.

they live longer and they have more surviving offspring.

حداقل سه تا رابطه پایدار.

At least three stable relationships.

That was the magic number.

این شماره جادویی بود.

Think about it.

بهش فکر کنید.

I hope you guys have three.

امیدوارم شما سه تا داشته باشید.

The power of such face-to-face contact

قدرت تماس رو در رو

دلیل این که چرا پایین ترین نرخ زوال عقل

is really why there are the lowest rates of dementia

در بین افراد اجتماعی است.

among people who are socially engaged.

It's why women who have breast cancer

این که چرا زنانی که سرطان

are four times more likely to survive their disease than loners are.

سینه دارند چهاربرابر احتمال بهبودشون بیشتر از کسانی است که تنها هستند.

چرا مردانی که سابقه سکته دارند کسانی که به طور مرتب برای

Why men who've had a stroke who meet regularly to play poker

پوکر یا قهوه دیدار میکنند

or to have coffee

or to play old-timer's hockey --

یا برای هاکی بازی کردن--

I'm Canadian, after all --

به هرحال من کانادایی هستم

(Laughter)

(خنده)

are better protected by that social contact

بهتر تحت محافظت هستند به وسیله ارتباط اجتماعی

تا به وسیله دارو.

than they are by medication.

چرا مردانی که سابقه سکته دارند و مرتبا دیدارمیکنند

Why men who've had a stroke who meet regularly --

این یک چیز خیلی قدرتمند که میتونند انجام

this is something very powerful they can do.

بدند. این تماس رو در رو خواص بسیار

This face-to-face contact provides stunning benefits,

زیادی داره. و الان تقریبا یک چهارم جمعیت میگن که کسی

yet now almost a quarter of the population says they have no one to talk to.

واسه حرف زدن ندارند. ما میتوانیم کاری در مورد این انجام بدیم.

We can do something about this.

مثل کسانی که در روستای ساردینا زندگی میکنند،

Like Sardinian villagers,

it's a biological imperative to know we belong,

این یک ضرورت بیولوژیکی است

که بدونیم ما تعلق داریم. و نه فقط زنان بین

and not just the women among us.

Building in-person interaction into our cities, into our workplaces,

ما. ساختن تعامل رو در رو در شهر های ما،

در محل کار ما, در دستور کار ما

into our agendas

bolsters the immune system,

ایمنی بدن تقویت میکنه,

sends feel-good hormones surging through the bloodstream and brain

هورمن های احساس خوب در مغز و جریان خون

پخش میکنه و کمک میکنه که بیشتر عمر کنیم.

and helps us live longer.

I call this building your village,

من اسم اینو ساختن دهکده شما میذارم،

و ساختن و نگه داشتنش حکم مرگ و زندگی داره.

and building it and sustaining it is a matter of life and death.

متشکرم.

Thank you.

(Applause)

(تشویق حضار)

Helen Walters: Susan, come back. I have a question for you.

هلن والترز: سوزان, برگرد

واست سوالی دارم. درفکرم

I'm wondering if there's a middle path.

اگر راه وسطی باشه. خب تو داری در مورد ارتباط نئوترنسمیتر ها در حالت رودر رو حرف

So you talk about the neurotransmitters connecting when in face-to-face,

میزنی, پس تکنولوژی دیجیتال چی؟

but what about digital technology?

We've seen enormous improvements in digital technology

تا حالا شاهد پیشرفت بسیار زیاد تکنولوژی دیجبتال بودیم.

like FaceTime, things like that.

مثل فیس تایم وشبیه اون.

Does that work too?

اونا هم به کار میان؟

منظورم این که من برادرزادم میبینم

I mean, I see my nephew.

He plays Minecraft and he's yelling at his friends.

اون ماینکرفت بازی میکنه و سر دوستش داد میزنه

It seems like he's connecting pretty well.

به نظر میرسه که داره به خوبی ارتباط برقرار میکنه.

Is that useful? Is that helpful?

این مفید؟ کمک میکنه؟

Susan Pinker: Some of the data are just emerging.

سوزان پینکر: بضی از اطلاعات تازه دارن پدیدار میشند.

The data are so fresh that the digital revolution happened

اطلاعات انقدر تازه است که انقلاب دیجیتال رخ داد

و اطلاعات در مورد سلامتی عقب جا موند.

and the health data trailed behind.

So we're just learning,

پس ما داریم فقط یاد میگیریم،

but I would say there are some improvements

ولی من میگم پیشرفت هایی هست

that we could make in the technology.

که ما میتوانیم در تکنولوژی انجام بدیم.

For example, the camera on your laptop is at the top of the screen,

مثلا, دوربین لپ تاپ شما در بالای صفحه است

so for example, when you're looking into the screen,

پس وقتی شما به بالای صفحه نگاه میکنید.

you're not actually making eye contact.

تماس چشمی بر قرار نمیکنید.

So something as simple as even just looking into the camera

پس چیزی به سادگی نگاه کردن به دوربین

میتونه نئوترنسمیتر هارو افزیش بده،

can increase those neurotransmitters,

یا مثلا تغییر موقعیت دوربین.

or maybe changing the position of the camera.

So it's not identical, but I think we are getting closer with the technology.

پس این ها یکی نیستند. ما با تکنولوژی داریم نزدیک تر میشیم.

HW: Great. Thank you so much.

هلن والترز: خیلی ممنون

سوزان پارکر: ممنون.

SP: Thank you.

(تشویق حضار)

(Applause)