Dan Barasch: A park underneath the hustle and bustle of New York City

دن باراش: پارکی زیر شهر شلوغ پلوغ نیویورک

Translator: Leila Ataei Reviewer: Babak Azizafshari

My dream is to build the world's first

رویای من ساخت نخستین

underground park in New York City.

پارک زیرزمینی جهان در نیویورک است.

Now, why would someone want to build an underground park,

خب چرا کسی باید قصد ساخت پارک زیرزمینی را داشته باشد

and why in New York City?

و آنهم در نیویورک؟

These three tough little buggers

این سه تا کوچولوی زمختی که در اینجا می بینید

are, on the left, my grandmother, age five,

سمت چپی، مادر بزرگم است، در سن پنج سالگی،

and then her sister and brother,

و بعد خواهر و برادرش،

ages 11 and nine.

در سن ۱۱ و نه سالگی.

This photo was taken just before they left

این عکس درست قبل از ترک

from Italy to immigrate to the United States,

ایتالیا و مهاجرت آنها به ایالات متحده گرفته شده،

just about a century ago.

چیزی حدود یک قرن پیش.

And like many immigrants at the time,

و مثل خیلی از مهاجران آن زمان،

they arrived on the Lower East Side

وارد محله ای در حومه جنوب شرقی (Lower East Side)

in New York City

شهر نیویورک شدند (محله پایین شهری مجاور منهتن)

and they encountered a crazy melting pot.

و به یک کوره مذاب برخوردند.

What was amazing about their generation

چیزی که درباره نسل آنها جالب بود

was that they were not only building new lives

این بود که آنها نه تنها زندگیهای جدیدی را

in this new, unfamiliar area,

دراین جای ناآشنا و جدید می ساختند،

but they were also literally building the city.

بلکه در واقع مشغول ساخت شهر هم بودند.

I've always been fascinated by those decades

من همیشه شیفته آن دوره

and by that history,

و تاریخچه آن بوده ام،

and I would often beg my grandmother

و همیشه به مادر بزرگم التماس می کردم

to tell me as many stories as possible

هر چند تا داستان که ممکن بود

about the old New York.

درباره نیویورک قدیم به من بگوید.

But she would often just shrug it off,

اما او اغلب فقط شانه بالا میانداخت،

tell me to eat more meatballs, more pasta,

و بهم می گفت بیشتر کوفته قلقلی و پاستا بخورم،

and so I very rarely got

و در نتیجه خیلی بندرت

any of the history that I wanted to hear about.

درباره تاریخچه ای می شنیدم که مشتاقش بودم.

The New York City that I encountered

نیویورکی که من دیدم

felt pretty built up.

کاملاً توسعه یافته به نظر می رسید.

I always knew as a kid that I wanted

همیشه از بچگی می دانستم که میخواهم

to make a difference, and to somehow

تغییر ایجاد کنم، و به عبارتی

make the world more beautiful, more interesting

دنیا را زیباتر، جذاب تر

and more just.

و منصفانه تر کنم.

I just didn't really know how.

فقط واقعاً نمی دانستم چطوری.

At first, I thought I wanted to go work abroad,

ابتدا، فکر کردم برای کار به خارج برم،

so I took a job with UNICEF in Kenya.

برای همین شغلی را برای یونیسف در کنیا قبول کردم.

But it felt weird to me that I knew more about

اما حس عجیبی داشتم از این که

local Kenyan politics than the politics of my own hometown.

اطلاعات سیاسی من درباره کنیا بیشتر از زادگاهم بود.

I took a job with the City of New York,

شغلی گرفتم در دانشگاه نیویورک

but very quickly felt frustrated

اما خیلی زود از کندی تشریفات اداری

with the slowness of government bureaucracy.

دولتی خسته شدم.

I even took a job at Google,

حتی با گوگل هم کار کردم،

where very fast I drank the Kool-Aid

جایی که خیلی زود همرنگ جماعت شدم (اشاره به خودکشی دسته جمعی پیروان جیم جونز با خوردن زهر)

and believed almost wholeheartedly

و تقریبا از صمیم قلب باور کردم که

that technology could solve all social problems.

فناوری می تواند همه مشکلات اجتماعی را حل کند.

But I still didn't feel like I was making the world a better place.

اما هنوز این حس را نداشتم که در حال ساختن یک دنیای بهتر هستم.

It was in 2009 that my friend

در سال ۲۰۰۹ بود که دوستم

and now business partner James Ramsey

و حالا شریک کاری ام، جیمز رمزی

alerted me to the location of a pretty spectacular site,

بهم درباره موقعیت یک جای کاملا چشمنواز گفت،

which is this.

که اینجاست.

This is the former trolley terminal

پایانه سابق تراموا

that was the depot for passengers

که ایستگاه مسافرانی بود

traveling over the Williamsburg Bridge

که از طریق پل ویلیامزبرگ

from Brooklyn to Manhattan,

از بروکلین به منهتن می رفتند،

and it was open between 1908 and 1948,

و بین سالهای ۱۹۰۸ و ۱۹۴۸ باز بود،

just around the time when my grandparents were

درست در زمانی که پدربزرگ و مادر بزرگم

living right in the area.

در همین منطقه زندگی می کردند.

And we learned also that the site

و همینطور فهمیدیم که ایستگاه

was entirely abandoned in 1948.

در ۱۹۴۸ به طور کامل متروکه شده است.

Fascinated by this discovery,

سرخوش از این کشف،

we begged the authorities to draw us into the space,

از مسئولین خواهش کردیم که ما را به داخل آنجا راه دهند،

and we finally got a tour,

و بالاخره موفق به بازدید شدیم،

and this is what we saw.

و این چیزیست که دیدیم.

Now, this photo doesn't really do it justice.

حالا این تصویر بحد کافی گویا نیست.

It's kind of hard to imagine the unbelievably magical

تصور حس اسرارآمیز باور نکردنی که هنگام ورود

feeling that you have when you get in this space.

به این فضا به شما دست میدهد، یکجورهایی دشوار است.

It's a football field of unused land

زمین فوتبال استفاده نشده ای که درست

immediately below a very crowded area of the city,

زیر یکی از پرازدحام ترین محله های شهر واقع شده،

and it almost feels like you're Indiana Jones

و حس ایندیانا جونز بودن در یک پروژه حفاری

on an archaeological dig,

باستانشناسی را به شما میدهد،

and all the details are all still there.

و همه جزئیات هنوز آنجاست.

It's really pretty remarkable.

واقعا قابل توجه است.

Now, the site itself is located at the very heart

اکنون، این مکان درست در قلب

of the Lower East Side,

محله Lower East Side واقع شده،

and today it still remains one of the most

و هنوز هم یکی از شلوغترین

crowded neighborhoods in the city.

مناطق حومه شهر است.

New York City has two thirds the green space

فضای سبز شهر نیویورک دو سوم

فضای سبز شهرهای بزرگ دیگر به ازای هر نفر جمعیت است،

per resident as other big cities,

و این محله یک دهم فضای سبز را دارد.

and this neighborhood as one tenth the green space.

پس بلافاصله شروع کردیم به فکر درباره این که

So we immediately started thinking about how we

چطور می توانیم این محل را بگیریم و به چیزی تبدیل کنیم

could take this site and turn it into something

که بتواند کاربرد عمومی داشته باشد،

that could be used for the public,

و در عین حال پتانسیل فضای سبز شدن را هم داشته باشد.

but also could potentially even be green.

طرح ما، خلاصه اش این بود که

Our plan, in a nutshell,

با استفاده از یک سیستم ساده نور طبیعی خورشید را به زیر زمین

is to draw natural sunlight underground

جذب کنیم، طوریکه نور خورشید را از بالای خیابان جمع کرده

using a simple system that harvests sunlight above the street,

و به زیر پیاده روهای شهر هدایت کند،

directs it below the city sidewalks,

و امکان رشد گیاهان و درختان را بواسطه نوری که

and would allow plants and trees to grow

به زیرزمین هدایت می شود فراهم کند.

with the light that's directed underneath.

با این رویکرد، شما می توانستید جایی را که امروز این شکلی

With this approach, you could take a site

به نظر می رسد در اختیار بگیرید

that looks like this today

و تبدیل به چیزی کنید که

and transform it into something

اینطوری به نظر می رسد.

that looks like this.

در ۲۰۱۱، ما نخست تعدادی از این تصاویر را منتشر کردیم،

In 2011, we first released some of these images,

و نکته جالب این بود

and what was funny was,

که بسیاری از مردم به ما گفتند که، « اوه، چقدر شبیه

a lot of people said to us, "Oh, it kind of looks

ایستگاه های لاین است.»

like the High Line underground."

و برای همین اسمی که دست آخر به ما داده شد

And so what our nickname ended up becoming,

و ما هم به آن چسبیدیم

and what ended up sticking,

لولاین بود، و به این ترتیب لولاین متولد شد.

was the Lowline, so the Lowline was born.

چیزی دیگری هم که برای ما روشن شد این بود که مردم واقعا میخواستند

What was also clear was that people really wanted

درباره این که فناوری چطور

to know a lot more about how the technology

بنظر خواهد رسید و چه حسی خواهد داشت بیشتر بدانند،

would look and feel,

و این که بیشتر از آنچه که فکرش را می کردیم

and that there was really much more interest in this

به این پروژه علاقمندی نشان داده شد.

than we had ever thought possible.

بنابراین، مثل یک دیوانه، تصمیم به استعفاء از شغلم گرفتم

So, like a crazy person, I decided to quit my job

و به طور کامل روی این پروژه متمرکز شدم.

and focus entirely on this project.

این ما هستیم همراه با تیم مان

Here is us with our team

در حال اجرای فناوری

putting together a technology demonstration

در یک ایستگاه.

in a warehouse.

این هم قسمت زیرین این طاق کاذب خورشیدی است

Here's the underbelly of this solar canopy

که برای نمایش فناوری آن را ساختیم.

which we built to show the technology.

اینجا شش کلکتور خورشیدی در وسط می بینید.

You can see the six solar collectors at the center there.

و در اینجا نمای نهایی داریم از آنچه در این

And here's the full exhibit all put together

ایستگاه اجرا شده.

in this warehouse.

طاق کاذب خورشیدی را در بالا می بینید،

You can see the solar canopy overhead,

نور خورشید به داخل جریان دارد،

the light streaming in,

و این فضای سبز کاملا زنده در پایین.

and this entirely live green space below.

در نتیجه ظرف فقط چند هفته،

So in the course of just a few weeks,

دهها هزار نفر به نمایشگاه ما آمدند

tens of thousands of people came to see our exhibit,

و از آن زمان به بعد، به تعداد

and since that time, we've grown

حمایت کنندگان محلی و همینطور

our numbers of supporters both locally

حامیانی از بین مشتاقان طراحی در سرتاسر جهان افزوده شده است.

and among design enthusiasts all over the world.

این نمایی است از محله

Here's a rendering of the neighborhood

درست در بالای مکان لاین،

just immediately above the Line's site,

و نمایی از آن بعد از

and a rendering of how it will look

انجام تغییرات اصلی در طی

after major redevelopment that is coming

۱۰ سال آینده.

over the course of the next 10 years.

توجه داشته باشید که هنوز محله چقدر شلوغ به نظر می رسد

Notice how crowded the neighborhood still feels

و چطور با فقدان فضای سبز مواجهیم.

and how there's really a lack of green space.

بنابراین پیشنهاد ما در واقع چیزیست

So what we're proposing is really something that will

که فضای سبزی به اندازه یک زمین فوتبال را

add one football field of green space

به زیرزمین این محله میافزاید، اما مهم تر از آن

underneath this neighborhood, but more importantly

تمرکز با محوریت واقعی جامعه

will introduce a really community-driven focus

در ناحیه ای است که بسرعت در حال ترقی است.

in a rapidly gentrifying area.

و همین حالا، از نزدیک بر

And right now, we're focusing very closely

نحوه مشارکت با شهر نیویورک متمرکز شده ایم

on how we engage with the City of New York

درباره تحول واقعی اکوسیستم کلی

on really transforming the overall ecosystem

در قالبی یکپارچه.

in an integrated way.

این در واقع نمایی از نحوه دعوت از مردم

Here's our rendering of how we would actually

به داخل چنین فضایی است.

invite people into the space itself.

خب در اینجا شاهد این ورودی نمادین هستید

So here you see this iconic entrance

که در آن در واقع خیابان را لایه برداری می کنیم

in which we would literally peel up the street

و لایه های تاریخی شهر آشکار می شوند،

and reveal the historical layers of the city,

و مردم را به این فضای گرم زیرزمینی دعوت می کنیم.

and invite people into this warm underground space.

در وسط زمستان، وقتی آن بیرون همه چیز مطلقاً یخ زده است،

In the middle of winter, when it's absolutely freezing outside,

آخرین جایی که دلتون میخواد برید

the last place you'd want to go would be

یک فضای آزاد یا پارک است.

an outdoor space or outdoor park.

لولاین در واقع یک فضای چهار فصل

و استراحتگاهی برای شهر خواهد بود.

The Lowline would really be a four-season space

and a respite for the city.

So I like to think that the Lowline actually brings

پس دوست دارم فکر کنم که لولاین در واقع

my own family's story full circle.

داستان خانواده مرا به ابتدا بر می گرداند.

If my grandparents and my parents were really

اگر والدین من و پدر و مادرهایشان واقعا

focused on building the city up and out,

تمرکز خود را به هر جهت صرف ساختن شهر کردند،

I think my generation is focused on reclaiming

فکر کنم نسل من بر بازسازی

the spaces that we already have,

فضاهایی متمرکز شده که از قبل داریم،

rediscovering our shared history,

کشف دوباره تاریخ مشترکمان،

and reimagining how we can make our communities

و تصور دوباره درباره این که چطور می توانیم

more interesting, more beautiful and more just.

جامعه خود را جذاب تر، زیباتر و منصفانه تر سازیم.

Thanks.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)