The game that can give you 10 extra years of life | Jane McGonigal

جِین مک گونیکال: بازی کامپیوتری که می تواند ۱۰ سال عمر بیشتر به شما دهد

Translator: Morton Bast Reviewer: Thu-Huong Ha

Translator: Farnaz Saghafi Reviewer: soheila Jafari

من اهل بازیم و دوست دارم که اهدافی را در پیش داشته باشم.

I'm a gamer, so I like to have goals.

من ماموریت های بخصوص و اهداف سری را دوست دارم.

I like special missions and secret objectives.

So here's my special mission for this talk:

خُب این ماموریت مخصوص من در این سخنرانی است:

من سعی دارم تا طول عمر

I'm going to try to increase the life span of every single person in this room

تک تک افراد حاضر در این سالن را

به اندازۀ هفت دقیقه و نیم اضافه کنم.

by seven and a half minutes.

Literally, you will live seven and a half minutes longer

در حقیقت، شما هفت دقیقه و نیم بیشتر عمر می کنید

than you would have otherwise,

نسبت به آنچه غیر از این بود،

just because you watched this talk.

چون فقط به این سخنرانی گوش فرا دادید.

خُب، برخی از شما نگاهی کمی ناباورانه دارید.

Some of you are looking a little bit skeptical.

اشکالی نداره، چون محاسبه کنید

That's okay, because check it out --

I have math to prove that it is possible.

من با ریاضیات ثابت می کنم که شدنی است.

و این مسئله الآن خیلی معنی ندارد.

It won't make much sense now.

من تماما" بعد توضیح می دهم.

I'll explain it all later,

just pay attention to the number at the bottom:

فقط به اعداد در پایین دقت کنید:

+7.68245837 minutes.

بیشتر از۷/۶۸۲۴۵۸۳۷ دقیقه

That will be my gift to you if I'm successful in my mission.

این هدیه من به شماست در صورتیکه در این ماموریت موفق شوم.

Now, you have a secret mission too.

حالا، شما هم یک ماموریت سری دارید.

Your mission is to figure out how you want to spend

ماموریت شما اینه که بفهمید چطور می خواهید هفت دقیقه و نیم اضافی تان را سپری کنید.

your extra seven and a half minutes.

ماموریت شما اینه که بفهمید چطور می خواهید هفت دقیقه و نیم اضافی تان را سپری کنید.

And I think you should do something unusual with them,

و فکر کنم باید یک کار غیر معمول با آن انجام دهید،

because these are bonus minutes.

چون اینها وقتهای اضافی و جایزه ای است. بهر حال قرار نبود آنرا داشته باشید.

You weren't going to have them anyway.

حالا، از آنجائیکه من یک طراح بازی هستم، ممکنه پیش خودتون فکر کنید،

Now, because I'm a game designer, you might be thinking to yourself,

می دونم ازمون می خواد که با اون دقیقه ها چکار کنیم،

I know what she wants us to do with those minutes,

she wants us to spend them playing games.

ازمون می خواد که در اون زمان بازی کنیم.

Now this is a totally reasonable assumption,

حالا این یک نظریۀ کاملا" منطقی است.

given that I have made quite a habit of encouraging people

به توجه به اینکه عادت دارم مردم را به صرف وقت بیشتری برای بازی تشویق کنم.

to spend more time playing games.

به توجه به اینکه عادت دارم مردم را به صرف وقت بیشتری برای بازی تشویق کنم.

For example, in my first TED Talk,

بعنوان مثال، در اولین سخنرانی ام در TED،

پیشنهاد دادم که ما باید بعنوان یک سیاره، ۲۱ میلیارد ساعت در هفته را به بازی سپری کنیم.

I did propose that we should spend 21 billion hours a week,

as a planet, playing video games.

پیشنهاد دادم که ما باید بعنوان یک سیاره، ۲۱ میلیارد ساعت در هفته را به بازی سپری کنیم.

Now, 21 billion hours, it's a lot of time.

حالا، ۲۱ میلیارد ساعت، زمان خیلی زیادی است.

It's so much time, in fact, that the number one unsolicited comment

زمان زیادی است، در حقیقت، از وقتی که آن سخرانی را انجام دادم،

that I have heard from people all over the world

اولین نظریه ناخواسته ای که از مردم سرتاسر دنیا گرفتم، اینه:

since I gave that talk, is this:

اولین نظریه ناخواسته ای که از مردم سرتاسر دنیا گرفتم، اینه:

جِین، بازی عالیه، ولی وقتی در بستر مرگ هستی،

Jane, games are great and all, but on your deathbed,

are you really going to wish you spent more time playing Angry Birds?

آیا واقعا" آرزو می کنی که کاشکی بیشتر "اَنگری بِردز" را بازی می کردی؟

(Laughter)

این نظریه همه جا گیر شده -- که بازی وقت تلف کردنه

This idea is so pervasive --

that games are a waste of time that we will come to regret --

که ما پشیمان می شویم -- که من این حرفو واقعا" هر جایی که می روم می شنوم.

that I hear it literally everywhere I go.

For example, true story:

بعنوان مثال، یک داستان واقعی: همین چند هفته پیش،

Just a few weeks ago,

this cab driver, upon finding out that a friend and I were in town

یک راننده تاکسی، وقتی فهمید که من و دوستم

for a game developers' conference,

برای یک کنفرانس متشکل از طراحان بازی در اینجا هستیم،

به عقب برگشت و گفت -- حرفشو نقل قول می کنم --

turned around and said -- and I quote --

" من از بازی متنفرم. اتلاف وقته. تصور کن زندگیت رو به اتمامه و افسوس همه اون وقت رو می خوری."

"I hate games. Waste of life.

Imagine getting to the end of your life and regretting all that time."

" من از بازی متنفرم. اتلاف وقته. تصور کن زندگیت رو به اتمامه و افسوس همه اون وقت رو می خوری."

Now, I want to take this problem seriously.

حالا، من می خوام این مسئله را جدی بگیرم.

I want games to be a force for good in the world.

منظورم اینه، مایلم بازی کامپیوتری برای همیشه یک چیز اجباری در دنیا باشد.

نمی خوام بازی کنان افسوس زمانی را که صرف بازی کردند، بخورند.

I don't want gamers to regret the time they spent playing,

time that I encouraged them to spend.

زمانی که من آنها را تشویق به صرف آن می کنم.

خُب من اخیرا" خیلی در مورد این سوال فکر کردم.

So I have been thinking about this question a lot lately.

وقتی در بستر مرگ هستیم، آیا افسوس زمانی را می خوریم که صرف بازی کردیم؟

When we're on our deathbeds,

will we regret the time we spent playing games?

وقتی در بستر مرگ هستیم، آیا افسوس زمانی را می خوریم که صرف بازی کردیم؟

حالا، این شما را شگفت زده می کنه، اما معلوم می شه

Now, this may surprise you, but it turns out

there is actually some scientific research on this question.

که در حقیقت یکسری تحقیقات علمی دربارۀ این سوال انجام می شود.

It's true.

درسته. کارمندان آسایشگاه،

Hospice workers,

the people who take care of us at the end of our lives,

کسانی که در آخر عمر از ما نگهداری می کنند،

recently issued a report on the most frequently expressed regrets

اخیرا" گزارشی را در رابطه با بیشترین افسوسهای بیان شده از طرف مردم منتشر کردند،

چیزهایی که مردم وقتی براستی در بستر مرگ هستند، بیان می کنند.

that people say when they are literally on their deathbeds.

و اون چیزی است که مایلم امروز با شما در میان بگذارم --

And that's what I want to share with you today --

the top five regrets of the dying.

پنج افسوس بزرگ زمان مرگ.

Number one:

شماره یک: ایکاش اونقدر زیاد کار نکرده بودم.

I wish I hadn't worked so hard.

Number two:

شماره دو: کاشکی ارتباطم با دوستانم را حفظ کرده بودم.

I wish I had stayed in touch with my friends.

Number three:

I wish I had let myself be happier.

شماره سه: کاشکی شاد تر می بودم.

Number four:

شماره چهار: کاشکی جرات ابراز واقعیت درونم را داشتم.

I wish I'd had the courage to express my true self.

And number five:

شماره پنج: کاشکی در راستای آرزوهایم زندگی می کردم،

I wish I'd lived a life true to my dreams,

نه برای آنچه مردم ازم انتظار داشتند.

instead of what others expected of me.

Now, as far as I know, no one ever told one of the hospice workers,

حالا، تا اونجایی که می دونم، هیچ کس تا بحال به کارمندان آسایشگاه نگفته،

"I wish I'd spent more time playing video games,"

کاشکی بیشتر بازی کامپیوتری می کردم،

but when I hear these top five regrets of the dying,

ولی وقتی من این پنج افسوس بزرگ زمان مرگ را می شنوم،

I can't help but hear five deep human cravings

نمی توانم این پنج تمنای عمیق بشر را نشنیده بگیرم

that games actually help us fulfill.

که در حقیقت به کمک بازیهای کامپیوتری موجودیت می گیرد.

For example, I wish I hadn't worked so hard.

بعنوان مثال، ایکاش اونقدر زیاد کار نمی کردم.

For many people, this means, I wish I'd spent more time

برای خیلی ها این بدان معنی است که ایکاش وقت بیشتری را صرف

with my family, with my kids when they were growing up.

خانواده ام می کردم، صرف فرزندانم وقتی داشتند بزرگ می شدند.

Well, we know that playing games together has tremendous family benefits.

خُب، ما می دانیم که بازهای دسته جمعی، منفعت عظیمی در خانواده دارد.

خُب، ما می دانیم که بازهای دسته جمعی، منفعت عظیمی در خانواده دارد.

A recent study from Brigham Young University School of Family Life

مطالعه اخیر دانشگاه یانگ در بریگام

دانشکده‌ی زندگی خانوادگی، نشان می دهد

reported that parents who spend more time playing video games with their kids

والدینی که زمان بیشتری برای انجام بازی کامپیوتری با فرزندانشان سپری می کنند،

have much stronger real-life relationships with them.

ارتباط به مراتب قوی تری در زندگی واقعی با آنها دارند.

"I wish I'd stayed in touch with my friends."

کاشکی ارتباطم با دوستانم را حفظ کرده بودم.

Hundreds of millions of people

خُب، صدها میلیون نفر

use social games like FarmVille or Words With Friends

با استفاده از بازیهای اجتماعی مثل 'فارم‌ویل' (شهر مزرعه ای) یا 'وُردز ویت فرِندز' (سخنی با دوستان)

to stay in daily contact with real-life friends and family.

ارتباط روزانه خود را با دوستان و خانواده واقعی حفظ می کنند.

A recent study from the University of Michigan

مطالعه اخیر[ دانشگاه میشیگان] نشان داده

showed that these games are incredibly powerful relationship-management tools.

که این بازیها بطور باور نکردنی ابزار قدرتمند حفظ ارتباط هستند.

که این بازیها بطور باور نکردنی ابزار قدرتمند حفظ ارتباط هستند.

They help us stay connected with people in our social network

به ما کمک می کنند تا ارتباط خود را با افراد موجود در شبکه اجتماعی مان، حفظ کنیم

that we would otherwise grow distant from,

که در صورتیکه با هم بازی کامپیوتری نمی کردیم، این ارتباط قطع می شد.

if we weren't playing games together.

که در صورتیکه با هم بازی کامپیوتری نمی کردیم، این ارتباط قطع می شد.

ایکاش شاد تر می بودم.

"I wish I'd let myself be happier."

Well, here I can't help but think of the groundbreaking clinical trials

خُب، اینجا چاره ای جز این ندارم که به آزمایشات کلینیکی پیشگامانه ای

recently conducted at East Carolina University

که اخیرا" در دانشگاه کارولینای شرقی انجام شده، رجوع کنم

که در آنها نشان داده شده که بازیهای آنلاین قادرند عملکرد بهتری

that showed that online games can outperform

pharmaceuticals for treating clinical anxiety and depression.

نسبت به دارو برای درمان اضطراب و افسردگی بالینی داشته باشند.

روزانه فقط ۳۰ دقیقه بازی آنلاین کافیست

Just 30 minutes of online game play a day

was enough to create dramatic boosts in mood

تا تقویت چشمگیری در حالت روحی ایجاد کرده

and long-term increases in happiness.

و باعث افزایش دراز مدت شادمانی شود.

کاشکی جرات ابراز واقعیت درونم را داشتم.

"I wish I'd had the courage to express my true self."

Well, avatars are a way to express our true selves,

خُب، تجسمات، راهی برای ابراز واقعیت وجودیمان هستند،

our most heroic, idealized version of who we might become.

حالت ایده آل و قهرمانانه از آنچه می توانستیم باشیم.

You can see that in this alter ego portrait by Robbie Cooper

می توانید این حالت را در نقاشی پرتره‌ از 'دیگر خود'، اثر " رابی کوپر"

از یک بازیکن و اسطورۀ تجسمی اش مشاهده کنید.

of a gamer with his avatar.

And Stanford University has been doing research for five years now

دانشگاه استنفورد مدت پنج ساله که مشغول تحقیقاتی است

to document how playing a game with an idealized avatar

تا ثابت کند بازی با یک شخصیت تجسمی مطلوب،

چطور می تواند طرز فکر و عمل ما را در زندگی واقعی تغییر داده،

changes how we think and act in real life,

ما را جسور تر، کمال گرا تر،

making us more courageous, more ambitious,

و مقید تر به اهدافمان کند.

more committed to our goals.

"I wish I'd led a life true to my dreams,

کاشکی در راستای آرزوهایم زندگی می کردم،

and not what others expected of me."

نه برای آنچه مردم از من انتظار داشتند.

Are games doing this yet?

آیا بازیها اینکار را تا بحال کرده اند؟ مطمئن نیستم،

I'm not sure, so I've left a Super Mario question mark.

پس من یک علامت سوال می گذارم، یک علامت سوال بشکل سوپر ماریو.

We're going to come back to this one.

و ما به این قسمت باز خواهیم گشت.

But in the meantime, perhaps you're wondering,

اما در این فاصله، شاید از خود بپرسید،

این طراح بازی کامپیوتری کیه که دربارۀ افسوسهای زمان مرگ با ما سخن می گوید؟

who is this game designer to be talking to us

about deathbed regrets?

این طراح بازی کامپیوتری کیه که دربارۀ افسوسهای زمان مرگ با ما سخن می گوید؟

و درسته، من هیچوقت در یک آسایشگاه کار نکرده ام،

And it's true, I've never worked in a hospice,

من هرگز در بستر مرگ نبوده ام.

I've never been on my deathbed.

اما اخیرا" سه ماه را در بستر سپری کردم، می‌خواستم بمیرم.

But recently I did spend three months in bed, wanting to die.

واقعا می‌خواستم بمیرم.

Really wanting to die.

Now let me tell you that story.

حالا اجازه بدهید داستان را برایتان بگویم.

این دو سال پیش شروع شد، وقتی ضربه ای به سرم خورد و ضربه مغزی شدم،

It started two years ago, when I hit my head and got a concussion.

ضربه مغزی کاملا" بهبود پیدا نکرد،

The concussion didn't heal properly,

and after 30 days, I was left with symptoms like nonstop headaches,

و بعد از ۳۰ روز من علائمی مثل سر دردهای بی وقفه،

nausea, vertigo, memory loss, mental fog.

حالت تهوع، سرگیجه، فراموشی، آشفتگی روحی داشتم.

My doctor told me that in order to heal my brain,

پزشکم بهم گفت که می بایست به مغزم استراحت داده تا بهبود یابد.

I had to rest it.

پزشکم بهم گفت که می بایست به مغزم استراحت داده تا بهبود یابد.

So I had to avoid everything that triggered my symptoms.

بدین ترتیب، می بایست از هر چیزی که باعث تحریک علائم بیماری ام می شد، خودداری می کردم.

این برای من یعنی نخوانم، ننویسم، بازی کامپیوتری نکنم،

For me that meant no reading, no writing, no video games,

no work or email, no running, no alcohol, no caffeine.

کاری نکنم، ایمیلی نزنم، ندوم، مشروبات الکلی ننوشم، کافئین مصرف نکنم.

به بیان دیگه -- فکر کنم می دانید تا کجا ادامه دارد --

In other words -- and I think you see where this is going --

دلیلی برای زندگی نیست.

no reason to live.

(Laughter)

البته قرار بود جالب باشه،

Of course it's meant to be funny,

اما با تمام جدیت، ایده خودکشی بدنبال صدمات تکان دهندۀ مغزی، خیلی متداوله.

but in all seriousness, suicidal ideation is quite common

with traumatic brain injuries.

اما با تمام جدیت، ایده خودکشی بدنبال صدمات تکان دهندۀ مغزی، خیلی متداوله.

It happens to one in three, and it happened to me.

از هر سه نفر، یکی دچار آن شده، و برای من اتفاق افتاد.

مغزم بهم می گفت، جین، می خواهی بمیری.

My brain started telling me, "Jane, you want to die."

It said, "You're never going to get better."

می گفت، هیچوقت حالت بهتر نمی شه.

می گفت، درد هیچوقت تمام نمی شه.

It said, "The pain will never end."

و این صداها آنقدر مداوم و آنقدر قانع کننده شدند

And these voices became so persistent and so persuasive

that I started to legitimately fear for my life,

که من براستی نگران زندگی ام شدم،

which is the time that I said to myself after 34 days --

و آنموقع بود که بعد از ۳۴ روز بخودم گفتم

and I will never forget this moment --

-- و هیچگاه این لحظه را فراموش نمی کنم --

I said, "I am either going to kill myself

گفتم، یا خودم را می کُشم

or I'm going to turn this into a game."

یا اینرا به یک بازی کامپیوتری تبدیل می کنم.

Now, why a game?

حالا، چرا بازی؟

I knew from researching the psychology of games for more than a decade

بدنبال بیش از ده سال تحقیق دربارۀ روانشناسی بازیها، می دانستم

that when we play a game --

که وقتی بازی می کنیم -- و این در ادبیات علمی وجود دارد --

and this is in the scientific literature --

we tackle tough challenges with more creativity,

بصورتی خلاقانه تری از پس کشمکش های دشوار بر می آییم،

more determination, more optimism,

مصمم تر و امیدوار تر بوده،

and we're more likely to reach out to others for help.

و به احتمال زیادتری از دیگران طلب یاری می کنیم.

I wanted to bring these gamer traits to my real-life challenge,

و من می خواستم این ویژگیهای بازی را در چالش زندگی واقعی ام بگنجانم،

so I created a role-playing recovery game

بنابراین، یک بازی امدادی همراه با نقش بازی کردن درست کردم

called Jane the Concussion Slayer.

با نام "جین، کسی که ضربه مغزی را به هلاکت رساند".

Now this became my new secret identity,

حالا این، هویت مخفی جدید من شده بود،

and the first thing I did as a slayer was call my twin sister --

و اولین کاری که بعنوان قاتل انجام دادم

این بود که با خواهر دوقلویم تماس گرفتم-- من یک خواهر دوقلوی همسان به اسم کیلی دارم--

I have an identical twin sister named Kelly --

و بهش گفتم، من برای بهبود مغزم می خواهم بازی کامپیوتری بکنم،

and tell her, "I'm playing a game to heal my brain,

و ازت می خوام باهام بازی کنی.

and I want you to play with me."

این راه راحت تری برای کمک گرفتن بود.

This was an easier way to ask for help.

اون اولین یار من در بازی بود،

She became my first ally in the game,

my husband Kiyash joined next,

سپس شوهرم، کیاش، به ما پیوست،

و ما با هم یکی شده و با آدم بدها جنگیدیم.

and together we identified and battled the bad guys.

Now this was anything that could trigger my symptoms

حالا این تنها چیزی بود که علائم بیماری من را تحریک کرده

and therefore slow down the healing process,

و در نتیجه روند بهبود را کاهش می داد،

things like bright lights and crowded spaces.

چیزهایی مثل نورهای روشن و جاهای شلوغ.

ما همچنین قدرت های فوق العاده (در بازیهای کامپیوتری) را جمع و فعال می کردیم.

We also collected and activated power-ups.

This was anything I could do on even my worst day

این تنها کاری بود که حتی در بدترین روزهای بیماری ام قادر به انجام آن بودم

to feel just a little bit good,

تا یک ذره احساس کنم حالم خوبه،

just a little bit productive.

فقط یک ذره احساس ثمر بخش بودن بکنم.

Things like cuddling my dog for 10 minutes,

چیزهایی مثل بغل کردن سگم برای مدت ۱۰ دقیقه،

یا اینکه از تخت بیرون آمده و فقط یک دور اطراف خانه بزنم.

or getting out of bed and walking around the block just once.

Now the game was that simple:

حالا بازی کامپیوتری به همین سادگی بود:

Adopt a secret identity, recruit your allies,

یک هویت پنهانی کسب کن، یار جمع کن،

با آدم بدها بجنگ، نیروهای قدرت زا را فعال کن.

battle the bad guys, activate the power-ups.

اما فقط با وجود بازی‌ای به این راحتی،

But even with a game so simple,

within just a couple days of starting to play,

و در عرض چند روز که بازی را شروع کردم،

that fog of depression and anxiety went away.

اون آشفتگی افسردگی و اضطراب از بین رفت.

به همین راحتی ناپدید شد. مثل یک معجزه بود.

It just vanished. It felt like a miracle.

Now it wasn't a miracle cure for the headaches

حالا این یک درمان معجزه اسا برای سر دردها یا علائم شناختی نبود.

or the cognitive symptoms.

حالا این یک درمان معجزه اسا برای سر دردها یا علائم شناختی نبود.

اون بیشتر از یکسال طول کشید،

That lasted for more than a year,

and it was the hardest year of my life by far.

و سخت ترین سال زندگی ام تا به اونموقع بود.

But even when I still had the symptoms,

اما حتی زمانی که علائم بیماری هنوز در من وجود داشت،

حتی وقتی هنوز درد داشتم، دیگه رنج نمی کشیدم.

even while I was still in pain, I stopped suffering.

آنچه پیرو بازی کامپیوتری رخ داد، من را متعجب کرد.

Now what happened next with the game surprised me.

I put up some blog posts and videos online,

من یکسری وبلاگ و ویدئوهای آنلاین پست کردم

explaining how to play.

و در آنها طریق بازی را شرح دادم.

But not everybody has a concussion, obviously,

اما بطور وضوح هر آدمی که ضربه مغزی نخورده بود،

not everyone wants to be "the slayer,"

هر کسی دوست نداشت "قاتل" باشه،

so I renamed the game SuperBetter.

بنابراین من نام بازی را به "سوپربِتر" تغییر دادم.

And soon, I started hearing from people all over the world

و خیلی زود از مردم سرتاسر دنیا پیام دریافت کردم

who were adopting their own secret identity,

کسانیکه هویت پنهانی خود را کسب کرده،

یاران خود را جمع می کردند، و اوضاع و احوالشان "خیلی بهتر" می شد،

recruiting their own allies, and they were getting "super better,"

facing challenges like cancer and chronic pain,

وقتی چالشهایی همچون سرطان، دردهای مزمن، افسردگی و ناراحتی های قلبی، گریبانگیر آنها بود.

وقتی چالشهایی همچون سرطان، دردهای مزمن، افسردگی و ناراحتی های قلبی، گریبانگیر آنها بود.

depression and Crohn's disease.

Even people were playing it for terminal diagnoses like ALS.

حتی مردمی که بیماری لاعلاج‌ای مثل اِی اِل اِس(از کار افتادن سیستم عصبی بدن) داشتند بازی می کردند.

And I could tell from their messages and their videos

و من از پیامها و ویدئو هایشان می فهمیدم

that the game was helping them in the same ways that it helped me.

که بازی کامپیوتری به آنها را هم به همان اندازه کمک میکرد که به من کمک می کرد.

که بازی کامپیوتری به آنها را هم به همان اندازه کمک میکرد که به من کمک می کرد.

They talked about feeling stronger and braver.

آنها دربارۀ احساس قوی تر و شجاع تر بودن، صحبت می کردند.

آنها از اینکه احساس بهتری داشته و دوستان و خانواده شان متوجه این موضوع شدند، صحبت می کردند.

They talked about feeling better understood by their friends and family.

And they even talked about feeling happier,

و حتی از اینکه خوشحال تر هستند، می گفتند،

علی رغم اینکه درد داشتند، هر چند در حال دست و پنجه نرم کردن

even though they were in pain,

even though they were tackling the toughest challenge of their lives.

با سخت ترین چالشهای زندگی شان بودند.

Now at the time, I'm thinking to myself, what is going on here?

در این لحظه با خودم فکر می کنم، اینجا چه خبره؟

I mean, how could a game so trivial intervene so powerfully

منظورم اینه که چطور یک بازی به این کم اهمیتی می تونه

in such serious, and in some cases life-and-death, circumstances?

در شرایط جدی و گاهی مرگ و زندگی، با این قدرت مداخله کند؟

I mean, if it hadn't worked for me,

منظورم اینه که اگه برای من موثر نبود،

there's no way I would have believed it was possible.

هرگز به ممکن بودن آن باور نداشتم.

Well, it turns out there's some science here, too.

خُب، اینطور معلومه که یک کمی علم هم در اینجا حضور دارد.

بعضی افراد بعد از یک حادثه مصیبت بار، قوی تر و شاد تر می شوند.

Some people get stronger and happier after a traumatic event.

و این چیزی بود که برای ما اتفاق افتاد.

And that's what was happening to us.

The game was helping us experience

بازی کامپیوتری به ما کمک کرد تا آنچه

دانشمندان بعنوان تغییرات مثبت روانی پس از سانحه می نامند را تجربه کنیم،

what scientists call post-traumatic growth,

which is not something we usually hear about.

چیزی که بندرت درباره اش می شنویم.

ما معمولا" درباره ناهنجاری استرسی پس از سانحه می شنویم.

We usually hear about post-traumatic stress disorder.

But scientists now know that a traumatic event

اما دانشمندان در حال حاضر می دانند که یک حادثه دردناک

doesn't doom us to suffer indefinitely.

باعث رنج ابدی ما نمی شود.

Instead, we can use it as a springboard

در عوض، می توانیم از آن بعنوان سکوی پرش استفاده کرده

تا بهترین خصوصیات خود را بروز داده و زندگی شادتری بگذرانیم.

to unleash our best qualities and lead happier lives.

Here are the top five things that people with post-traumatic growth say:

این پنج مورد اولیه ای است که افراد دارای تغییرات مثبت روانی پس از سانحه می گویند:

این پنج مورد اولیه ای است که افراد دارای تغییرات مثبت روانی پس از سانحه می گویند:

اولویت های من تغییر کرده است. از انجام کاری که باعث خوشحالی ام می شود، هراسی ندارم.

"My priorities have changed."

"I'm not afraid to do what makes me happy."

"I feel closer to my friends and family."

احساس نزدیکی بیشتری به دوستان و خانواده ام می کنم.

درک بهتری از خودم دارم. الآن می فهمم که واقعا" کی هستم.

"I understand myself better. I know who I really am now."

حس تازه‌ای از معنی و هدف در زندگی ام دارم.

"I have a new sense of meaning and purpose in my life."

"I'm better able to focus on my goals and dreams."

بهتر می توانم روی اهداف و آرزوهایم تمرکز کنم.

Now, does this sound familiar?

حالا، این بنظر آشنا نمی‌آید؟

It should, because the top five traits of post-traumatic growth

باید اینطور باشه، چون پنج ویژگی نقاهت یا تغییرات مثبت روانی پس از سانحه،

اساسا" درست بر خلاف پنج مورد اولیه افسوس زمان مرگ هستند.

are essentially the direct opposite of the top five regrets of the dying.

Now this is interesting, right?

حالا جالبه، اینطور نیست؟

It seems that somehow, a traumatic event

بنظر می یاد که یک حادثه دردآور، به نوعی باعث توانا شدن ما

can unlock our ability to lead a life with fewer regrets.

در گذران زندگی‌ای همراه با افسوس‌های کمتر می‌شود.

But how does it work?

اما چطور اینکار انجام می شود؟

How do you get from trauma to growth?

چطور شما از آسیب روحی به حالت بهبودی می رسید؟

Or better yet, is there a way to get all the benefits

یا اینطور بگم، راهی هست تا همه مزایای

of post-traumatic growth without the trauma,

دوران تغییرات مثبت روانی پس از سانحه را بدون ناراحتی،

without having to hit your head in the first place?

بدون اینکه مجبور باشید در ابتدا ضربه ای به سر خود وارد کنید را داشته باشیم؟

That would be good, right?

خوبه، اینطور نیست؟

I wanted to understand the phenomenon better,

می خواستم این پدیده را بهتر درک کنم،

so I devoured the scientific literature, and here's what I learned.

بنابراین ادبیات علمی را بلعیدم و این چیزی است که یاد گرفتم.

چهار نوع نقطه قوت، یا انعطاف پذیری٬

There are four kinds of strength, or resilience,

that contribute to post-traumatic growth,

در رابطه با تغییرات مثبت روانی پس از سانحه وجود دارد،

و فعالیتهایی هستند که از لحاظ علمی ثابت شده

and there are scientifically validated activities

that you can do every day to build up these four kinds of resilience,

و شما با انجام روزانه آنها می توانید این چهار نوع انعطاف پذیری را تقویت کنید،

و برای انجام آنها نیازی به درد و ناراحتی ندارید.

and you don't need a trauma to do it.

I could tell you what these four types of strength are,

حالا می توانم این چهار نوع نقطه قوت را به شما بگویم،

but I'd rather you experience them firsthand.

اما ترجیح می دهم ابتدا آنها را تجربه کنید.

I'd rather we all start building them up together right now.

مایلم همین الآن، همه باهم آنها را بسازیم.

Here's what we're going to do.

خُب این کاری است که باید انجام دهیم.

We'll play a quick game together.

یک بازی سریع با هم انجام می دهیم.

This is where you earn the seven and a half minutes

این جایی است که اون هفت دقیقه و نیم اضافی زندگی را که اول بهتون قول دادم، بدست می آورید.

of bonus life that I promised you earlier.

این جایی است که اون هفت دقیقه و نیم اضافی زندگی را که اول بهتون قول دادم، بدست می آورید.

All you have to do is successfully complete

همه کاری که باید انجام دهید اینه که چهار ماموریت اولیه سوپربِتر را با موفقیت پشت سر بگذارید.

همه کاری که باید انجام دهید اینه که چهار ماموریت اولیه سوپربِتر را با موفقیت پشت سر بگذارید.

the first four SuperBetter quests.

And I feel like you can do it. I have confidence in you.

و فکر کنم بتوانید انجام دهید. به شما اطمینان دارم.

خُب، همه حاضرند؟ این اولین ماموریت شماست. شروع می کنیم.

So, everybody ready?

This is your first quest. Here we go.

Pick one: Stand up and take three steps,

یکی را انتخاب کنید: بلند شوید و سه قدم بردارید،

or make your hands into fists, raise them over your head

یا دستهای خود را مشت کرده، آنها را بالا سرتان ببرید

as high as you can for five seconds, go!

تا جایی که می توانید برای مدت پنج ثانیه. شروع!

خیلی خوبه، اونهایی را که هر دو را انجام دادند، دوست دارم. شما بیشتر بدنبال پیروزی هستید.

All right, I like the people doing both.

You are overachievers. Very good.

خیلی خوبه. ( خنده حاضرین)

(Laughter)

Well done, everyone.

همگی عالیه. این بهبودِ سریعِ فیزیکی بعلاوه یک (۱+) است،

That is worth +1 physical resilience,

یعنی بدن شما تحمل استرس بیشتر را داشته

which means that your body can withstand more stress

و قادر است سریعتر خود را بهبود ببخشد.

and heal itself faster.

بدنبال تحقیقات موجود، ما در حال حاضر می دانیم که اولین کاری که

We know from the research

that the number one thing you can do to boost your physical resilience

برای تقویت انعطاف پذیری جسمی خود می توانید انجام دهید اینه که بی حرکت ننشینید.

is to not sit still.

That's all it takes.

همش همینه.

Every single second that you are not sitting still,

هر یک ثانیه ای که بدون تحرک نباشید،

you are actively improving the health of your heart,

در حال تقویت سلامت قلب، ریه ها و ومغز خود بطور فعالانه هستید.

and your lungs and brains.

در حال تقویت سلامت قلب، ریه ها و ومغز خود بطور فعالانه هستید.

همه برای ماموریت بعدی حاضرند؟

Everybody ready for your next quest?

از شما می خوام که دقیقا" ۵۰ بار بشکن بزنید،

I want you to snap your fingers exactly 50 times,

or count backwards from 100 by seven, like this: 100, 93...

یا از شماره ۱۰۰، هفت تا هفت تا برعکس بشمارید، مثل این: ۱۰۰، ۹۳،...

Go!

شروع!

(Snapping)

(صدای بشکن زدن)

Don't give up.

ولش نکنید!

(Snapping)

(صدای بشکن زدن)

Don't let the people counting down from 100

نزارید دیگران شمارش معکوس از ۱۰۰ را بکنند

interfere with your counting to 50.

با شمردن تا ۵۰، مانع کار آنها شوید.

(خنده حاضرین)

(Snapping)

(Laughter)

Nice. Wow. That's the first time I've ever seen that.

خوبه. عالیه.این اولین باری است که اینرا می بینم.

Bonus physical resilience. Well done, everyone.

انعطاف پذیری جسمی مضاعف. همگی عالیه.

حالا ارزش اینکار از لحاظ انعطاف پذیری روانی، بعلاوه یک (۱+) است،

Now that's worth +1 mental resilience,

which means you have more mental focus, more discipline,

یعنی شما تمرکز فکری بیشتر، انضباط، ثبات و ارادۀ بیشتری دارید.

determination and willpower.

یعنی شما تمرکز فکری بیشتر، انضباط، ثبات و ارادۀ بیشتری دارید.

We know from the scientific research

ما بدنبال تحقیقات علمی می دانیم که اراده در واقع همانند یک عضله کار می کند.

that willpower actually works like a muscle.

ما بدنبال تحقیقات علمی می دانیم که اراده در واقع همانند یک عضله کار می کند.

It gets stronger the more you exercise it.

هر چه بیشتر آنرا ورزش دهید، قوی تر می شود.

بنابراین از پس یک کار سخت کوچولو بر آمدن بدون اینکه جا بزنیم،

So tackling a tiny challenge without giving up,

even one as absurd as snapping your fingers exactly 50 times

حتی چیزی به مسخرگی دقیقا" ۵۰ بار بشکن زدن

or counting backwards from 100 by seven

یا شمارش معکوس از ۱۰۰، هفت تا هفت تا

is actually a scientifically validated way to boost your willpower.

در حقیقت از لحاظ علمی برای تقویت نیروی اراده شما ثابت شده است.

So good job. Quest number three.

پس کارتون عالی بود. ماموریت شماره سه.

Pick one: Because of the room, fate's really determined this for you,

یکی را انتخاب کنید: چون ما در حال حاضر در این سالن هستیم

تقدیر براستی راه دیگری برایمان نگذاشته، اما دو انتخاب وجود دارد.

but here are the two options.

If you're inside, find a window and look out of it.

اگر در داخل هستید، پنجره ای پیدا کرده و به بیرون نگاه کنید،

If you're outside, find a window and look in.

اگر بیرون هستید، پنجره ای پیدا و به داخل نگاه کنید.

یا بسرعت از طریق گوگل یا یوتیوب، تصویر "بچۀ [حیوان مورد علاقه تان] " را جستجو کنید.

Or do a quick YouTube or Google image search

for "baby [your favorite animal.]"

یا بسرعت از طریق گوگل یا یوتیوب، تصویر "بچۀ [حیوان مورد علاقه تان] " را جستجو کنید.

Do it on your phones, or just shout out some baby animals,

الآن اینکار را می توانید با تلفنتان انجام دهید،

یا می توانید اسم بچۀ یک حیوان را بلند بگویید،

and I'll put them on the screen.

من می خواهم چند تایی پیدا کرده وبرای خودمان روی پرده بگذارم.

So, what do we want to see?

خُب، چی دوست دارید ببینید؟

اسلات (نوعی پستاندار در آمریکای جنوبی)، زرافه، فیل، مار. باشه. ببینیم چی داریم.

Sloth, giraffe, elephant, snake. Okay, let's see what we got.

Baby dolphin and baby llamas. Everybody look.

بچه دلفین و بچه لاما. همه نگاه کنید.

فهمیدید؟

Got that?

Okay, one more. Baby elephant.

باشه، یکی دیگه. بچه فیل.

(Audience) Oh!

We're clapping for that?

ما داریم براش دست می زنیم؟

That's amazing.

فوق العادست.

(Laughter)

All right, what we're just feeling there is plus-one emotional resilience,

خیلی خوب، چیزی که ما درست در آن حالت احساس کردیم

انعطاف پذیری احساسی بعلاوه یک (۱+) است،

یعنی اینکه شما قادرید احساسات مثبت مثل کنجکاوی یا عشق را برانگیزید،

which means you have the ability to provoke powerful,

positive emotions like curiosity or love,

یعنی اینکه شما قادرید احساسات مثبت مثل کنجکاوی یا عشق را برانگیزید،

which we feel looking at baby animals,

این حس را وقتی داریم که به بچه حیوانات نگاه می کنیم،

when you need them most.

وقتی به آنها بیش از اندازه نیاز داریم.

Here's a secret from the scientific literature for you.

و اینجا برای شما رازی از ادبیات علمی است.

If you can manage to experience three positive emotions

اگر بطریقی بتوانید برای هر حس منفی، سه حس مثبت را

for every one negative emotion

در طول یکساعت، یک روز، یا یک هفته تجربه کنید،

over the course of an hour, a day, a week,

شما بطور خارق العاده ای،

you dramatically improve your health

سلامتی و توانایی برخورد موفقیت آمیز با هر مشکلی که با آن روبرو هستید را تقویت می بخشید.

and your ability to successfully tackle any problem you're facing.

سلامتی و توانایی برخورد موفقیت آمیز با هر مشکلی که با آن روبرو هستید را تقویت می بخشید.

And this is called the three-to-one positive emotion ratio.

و نام آن میزان سه- به- یک حس مثبت است.

اون کلک سوپربِتر مورد علاقه منه، پس ادامه دهید.

It's my favorite SuperBetter trick, so keep it up.

All right, pick one, last quest:

خیلی خوب، یک را انتخاب کنید، ماموریت آخر:

Shake someone's hand for six seconds,

با کسی برای مدت ۶ ثانیه دست دهید،

or send someone a quick thank you

یا یک تشکر کوتاه برای کسی بفرستید

by text, email, Facebook or Twitter. Go!

از طریق پیام کوتاه، فیس‌بوک، یا تویتر. شروع!

(صدای گفتگو)

(Chatting)

Looking good, looking good.

بنظر خوب می یاد، خوبه.

خوبه، خوبه.

Nice, nice.

ادامه دهید. عالیه!

Keep it up.

I love it!

All right, everybody, that is +1 social resilience,

خیلی خُب، همه دقت کنید، این انعطاف پذیری اجتماعی بعلاوه یک (۱+) است،

which means you actually get more strength from your friends,

یعنی شما در واقع انرژی بیشتری از دوستانتان،

your neighbors, your family, your community.

همسایگان، خانواده و جامعه خود می گیرید.

Now, a great way to boost social resilience is gratitude.

حالا، یک راه عالی برای تقویت بهبود اجتماعی، حس قدردانی است.

Touch is even better.

لمس کردن، بهتر هم هست.

Here's one more secret for you:

یک راز دیگه برای شما:

Shaking someone's hand for six seconds

دست دادن با کسی برای شش ثانیه

بطور شگفت انگیزی، میزان اکسی توسین خون شما بالا می برد،

dramatically raises the level of oxytocin in your bloodstream,

now that's the trust hormone.

این هورمون اعتماد است.

That means that all of you who just shook hands

یعنی همه شمایی که همین حالا دست دادید

از لحاظ بیوشیمیایی آماده دوست داشتن بوده و تمایل به کمک بیکدیگر را دارید.

are biochemically primed to like and want to help each other.

This will linger during the break,

اینکار بیرون از جلسه در زمان وقت استراحت طولانی تر خواهد بود،

so take advantage of the networking opportunities.

پس از موقعیتهای ارتباطی نهایت استفاده را ببرید.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

Well, you have successfully completed your four quests,

خُب، شما چهار ماموریت خود را بصورت موفقیت آمیزی به اتمام رساندید،

let's see if I've successfully completed my mission

پس بیایید ببینیم آیا من ماموریت خودم را در دادن هفت دقیقه و نیم وقت اضافی زندگی به شما، با موفقیت انجام دادم.

to give you seven and a half minutes of bonus life.

پس بیایید ببینیم آیا من ماموریت خودم را در دادن هفت دقیقه و نیم وقت اضافی زندگی به شما، با موفقیت انجام دادم.

Now I get to share one more little bit of science with you.

و اینجا مایلم یک کوچولوی دیگه از علم را با شما در میان بگذارم.

اینطور معلومه که افرادی که بطور دائم

It turns out that people who regularly boost these four types of resilience --

این چهار نوع انعطاف پذیری را تقویت می کنند،

-- جسمی، روحی، احساسی و اجتماعی --

physical, mental, emotional and social --

live 10 years longer than everyone else.

نسبت به بقیه، ده سال بیشتر عمر می کنند.

So this is true.

بدین ترتیب این حقیقته.

If you are regularly achieving the three-to-one positive emotion ratio,

اگر بطور منظم به میزان سه- به- یک دست بیابید،

اگر بطور منظم به میزان سه- به- یک دست بیابید،

if you are never sitting still for more than an hour at a time,

اگر هیچوقت برای بیش از یکساعت بطور ساکن ننشینید،

اگر هر روز با کسی که دوستش دارید، تماس داشته باشید،

if you are reaching out to one person you care about every single day,

if you are tackling tiny goals to boost your willpower,

اگر به اهداف کوچکی برای تقویت اراده خود، بپردازید،

you will live 10 years longer than everyone else,

شما ده سال بیش از دیگران عمر خواهید کرد،

and here's where that math I showed you earlier comes in.

و اینجا ریاضیاتی که در ابتدا به شما نشان دادم، وارد بحث می شه.

بدین ترتیب، میانگین طول عمر درآمریکا و انگلیس، ۷۸/۱ است،

So, the average life expectancy in the U.S. and the U.K. is 78.1 years,

but we know from more than 1,000 peer-reviewed scientific studies

ولی ما بر اساس بیش از ۱۰۰۰ مطالعه علمی که مروری دقیق بر آنها شده،

that you can add 10 years of life by boosting your four types of resilience.

می دانیم که شما می توانید با تقویت چهار حالت انعطاف پذیری خود، ده سال به عمرتان اضافه کنید.

می دانیم که شما می توانید با تقویت چهار حالت انعطاف پذیری خود، ده سال به عمرتان اضافه کنید.

پس هر یکسالی که شما چهار حالت انعطاف پذیری خود را تقویت می کنید،

So every single year that you are boosting your four types of resilience,

پس هر یکسالی که شما چهار حالت انعطاف پذیری خود را تقویت می کنید،

you're actually earning .128 more years of life

به سالهای خود اضافه می کنید. ۱۲۸ سال زندگی بیشتر،

or 46 more days of life, or 67,298 more minutes of life,

یا ۴۶ روز زندگی بیشتر، یا ۶۷,۲۹۸ دقیقه زندگی بیشتر،

which means every single day, you are earning 184 minutes of life,

بدین معنی که هر یک روز، شما ۱۸۴ دقیقه زندگی کسب می کنید،

or every single hour that you are boosting your four types of resilience,

یا هر یک ساعت که چهار حالت انعطاف پذیری خود را تقویت می کنید،

مثل همین که الآن انجام دادیم، ۷/۶۸۲۴۵۸۳۷ دقیقه بیشتر در زندگی کسب کردید.

like we just did together, you are earning 7.68245837

more minutes of life.

مثل همین که الآن انجام دادیم، ۷/۶۸۲۴۵۸۳۷ دقیقه بیشتر در زندگی کسب کردید.

Congratulations, those seven and a half minutes are all yours.

تبریک میگم، همۀ اون هفت دقیقه و نیم مال شماست. شما همه آن را کسب کردید.

تبریک میگم، همۀ اون هفت دقیقه و نیم مال شماست. شما همه آن را کسب کردید.

You totally earned them.

(تشویق حاضرین)

Yeah!

آره! شگفت انگیزه.

(Applause)

Awesome.

Wait, wait, wait.

صبر کنید، صبر کنید، صبر کنید.

You still have your special mission, your secret mission.

هنوز ماموریت مخصوص شما مانده،

ماموریت مخفی شما.

How are you going to spend these minutes of bonus life?

چطور می خواهید این هفت دقیقه و نیم اضافی زندگی را سپری کنید؟

چطور می خواهید این هفت دقیقه و نیم اضافی زندگی را سپری کنید؟

Well, here's my suggestion.

خُب، این پیشنهاد منه.

These seven and a half bonus minutes are kind of like genie's wishes.

این هفت دقیقه و نیم اضافی زندگی، یک جورایی مثل آرزوهای جینی است.

You can use your first wish to wish for a million more wishes.

می توانید از آرزوی اول خود استفاده کرده و میلیونها آرزوی دیگر بکنید.

Pretty clever, right?

خیلی زیرکانه است، درسته؟

So, if you spend these seven and a half minutes today

بدین ترتیب، اگر امروز این هفت دقیقه و نیم اضافی زندگی را به کاری بپردازید

doing something that makes you happy,

که شما را خوشحال کنه،

or that gets you physically active,

یا شما را از لحاظ جسمی به تحرک وا داره،

or puts you in touch with someone you care about,

یا ارتباط شما را با کسی که دوستش دارید برقرار کنه،

or even just tackling a tiny challenge,

یا حتی فقط یک کار کوچک را انجام بده،

شما انعطاف پذیری خود را تقویت خواهید بخشید،

you're going to boost your resilience, so you're going to earn more minutes.

بنابراین دقایق بیشتری کسب خواهید کرد.

And the good news is, you can keep going like that.

و خبر خوب اینه که می توانید به اینکار ادامه دهید.

هر ساعت روز، هر روز زندگی تان،

Every hour of the day, every day of your life,

all the way to your deathbed,

همینطوری تا زمان مرگ،

which will now be 10 years later than it would have otherwise.

که در حال حاضر، ۱۰ سال دیر تر از آنچه قبلا" بود، خواهد شد.

و وقتی به آنجا رسیدید، به احتمال زیاد،

And when you get there, more than likely,

شما دیگر اون پنج افسوس را نخواهید داشت،

you will not have any of those top five regrets,

چون شما توانایی و انعطاف پذیری را برای

because you will have built up the strength and resilience

to lead a life truer to your dreams.

یک زندگی حقیقی تر در جهت آرزوهایتان، تقویت بخشیدید.

و با ۱۰ سال زندگی اضافه تر، احتمالا" وقت کافی دارید

And with 10 extra years, you might even have enough time

to play a few more games.

تا چند تایی بازی کامپیوتری بیشتر انجام دهید.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)