On time and water | Andri Snær Magnason

Transcriber: TED Translators Admin Reviewer: Mirjana Čutura

Translator: Leila Ataei Reviewer: Mansoureh Hadavand

Hi, my name is Andri Snær Magnason,

سلام، اسم من آندری اسنار مگنئسن،

talking from Iceland.

از ایسلند با شما صحبت می‌کنم.

(Water rushing)

(هجوم آب)

In 2019, we had lost our first glacier to climate change:

در ۲۰۱۹، ما نخستین یخچال طبیعی خود را به تغییر اقلیم باختیم:

the Okjökull, the Ok glacier,

اکیاکول، یا یخچال طبیعی اکی،

that is not OK anymore.

که دیگر اکی نیست.

And in the next 200 years,

و در ۲۰۰ سال آینده،

we expect all our glaciers to follow the same path.

انتظار داریم تمام یخچال‌های طبیعی همین مسیر را دنبال کنند.

This glacier here is one of them:

این یخچال طبیعی در اینجا یکی از آنهاست:

Sólheimajökull, in the south coast of Iceland.

سولهئمایاکول، در کرانه جنوبی ایسلند.

(Water rushing)

(هجوم آب)

I wrote a poem for a plaque that was placed on the mountain

من شعری نوشتم برای پلاکی که روی کوه قرار داشت

where Okjökull once stood.

جایی که اکیاکول زمانی آنجا بود.

It was a letter to the future,

نامه‌ای به آینده بود،

and it says,

و می‌گوید،

"This monument is to acknowledge that we know what is happening

«این یادبود اذعان بر این دارد که می‌دانیم چه اتفاقی در حال وقوع است

and what needs to be done.

و لازم است چه کار کنیم.

Only you know if we did it."

تنها تو می‌دانی اگر انجامش داده بودیم.»

My grandparents, they were glacier explorers at times,

پدر بزرگ و مادر بزرگ من در یک دوره‌ای سیاح یخچالهای طبیعی بودند،

when the glaciers seemed eternal.

وقتیکه یخچال‌های طبیعی ابدی به نظر می‌رسیدند

They went on a glacial honeymoon in the year 1956.

در ۱۹۵۶ به ماه عسل یخچال طبیعی رفتند.

For three weeks, they were mapping and traveling Vatnajökull,

چهار هفته، در حال گشت و گذار و نقشه‌برداری از وتان‌یاکول بودند،

Europe's biggest glacier,

بزرگترین یخچال طبیعی اروپا،

sleeping in tents in extreme temperatures.

در آن آب و هوای خیلی سرد توی چادر می‌خوابیدند

And I asked them once, "Weren't you cold?"

و وقتی یکبار از آنها پرسیدم، «یخ نمی‌زدید؟»

And they said, "Cold?

گفتند، «یخ بزنیم؟

We were just married."

ما تازه عروسی کرده بودیم.»

My grandmother just turned 96,

مادربزرگم تازگی ۹۶ ساله شد،

and now we know that many glaciers will be gone

و الان می‌دانیم که خیلی از یخچال‌های طبیعی طی دوره‌ای که

within the time someone born today becomes as old as my grandmother is now.

امروز یک نفر به دنیا میاید و تا به سن کنونی مادربزرگم برسد از بین خواهند رفت.

We need to start connecting to the future in an intimate and urgent way.

لازم است سریع و فوری خود را به نحوی به آینده وصل کنیم.

My grandmother, she was born in the year 1924.

مادربزرگم، در ۱۹۲۴ به دنیا آمد.

And if I have grandchildren,

و اگر من نوه‌دار شوم،

the people I will love the most in my life will still be alive in the year 2150.

کسانی که از همه بیشتر در زندگی‌ دوست خواهم داشت، در ۲۱۵۰ هنوز زنده خواهند بود.

Because our time is the time of the people that we know and love,

زیرا دوره ما دوره آدم‌هایی است که می‌شناسیم و دوست داریم،

the time that created us,

دوره‌ای که ما را خلق کرد،

and our time is also the time of the people that we will know and love,

و دوره ما همچنین دوره آدم‌هایی است که خواهیم شناخت و دوست خواهیم داشت،

the time that we create.

دوره‌ای که ما خلق می‌کنیم.

We can easily span 230 years --

می‌توانیم به راحتی ۲۳۰ را دربر بگیریم--

the handshake of generations.

دست دادن نسل‌ها.

When a scientist says 2100, we just shrug; we don't feel connected.

وقت دانشمندی می‌گوید ۲۱۰۰، ما فقط شانه بالا می‌اندازیم و حسی نداریم.

But I asked my grandmother, "Are 100 years a long time or short time?"

اما وقتی از مادربزرگم پرسیدم، «۱۰۰ سال مدت طولانی است یا کوتاه؟»

And she said, to my surprise,

در کمال تعجب من جواب داد،

"It's a short time.

«کوتاه است.

I feel like I was traveling the glaciers yesterday."

انگار همین دیروز در بین یخچال‌های طبیعی سفر می‌کردم.»

(Water rushing)

(هجوم آب)

So 2100 is not a distant future.

لذا ۲۱۰۰ آینده دوری نیست.

It's basically tomorrow,

اساسا فردا است،

because in the mind of those people,

زیرا در ‌ذهن آن آدم‌ها،

2020 will be yesterday.

۲۰۲۰ دیروز خواهد بود.

And I'm quite sure that we want them to look at our time

و من کاملا مطمئنم که ما می‌خواهیم آنها به زمانه ما با غرور و

with pride and gratitude,

قدردانی نگاه کنند،

because we knew what was happening

چون می‌دانستیم چه اتفاقی می‌افتاد

and we know what needs to be done,

و ما می‌دانیم چه کاری لازم است انجام شود،

and we actually, eventually, did the right thing.

و ما درواقع، بالاخره کار درست را انجام دادیم.

Thank you.

متشکرم.