Lauren Zalaznick: The conscience of television

Lauren Zalalnick: باطن تلویزیون

Translator: Mozhgan Jamsahar Reviewer: mohsen hoseini

I want to say that really and truly,

می خوام يك واقعيت رو، رو راست بگم كه،

after these incredible speeches

بعد از این سخنرانی ها

and ideas that are being spread,

و ایده های باور نکردنی که منتشر شده،

I am in the awkward position

دست پاچه ام

of being here to talk to you today

که امروز اینجام

about television.

و می خوام درباره تلویزیون با شما صحبت کنم.

So most everyone watches TV.

بیشتر افراد تلویزیون نگاه می کنند.

We like it. We like some parts of it.

ما از تلویزیون خوشمون می یاد. بخش هایي از اون رو دوست داریم.

Here in America, people actually love TV.

مردم در امریکا، واقعاً عاشق تلویزیون هستند.

The average American watches TV

امریکایی ها به طور متوسط

for almost 5 hours a day.

روزانه تقريباً 5 ساعت تلویزیون نگاه می کنند.

Okay?

خوب؟

Now I happen to make my living these days in television,

این روزها من زندگیم رو در تلویزیون می گذرونم،

so for me, that's a good thing.

پس برای من،این یک چیز خوبه.

But a lot of people don't love it so much.

ولی تعداد زیادی از مردم این رو خیلی دوست ندارند.

They, in fact, berate it.

در حقیقت،،سرزنشش می کنند.

They call it stupid,

اونا تلویزیون رو مزخرف،

and worse, believe me.

یا حتی یک چیزی بدتر از اون می دونن، باور کنید.

My mother, growing up,

وقتی بچه بودم، مامانم،

she called it the "idiot box."

به تلویزیون می گفت "جعبه احمقانه"

But my idea today is not to debate

ولی امروز من نمی خوام در این باره که آیا

whether there's such a thing as good TV or bad TV;

تلویزیون چیز خوبیه یا چیز بدیه بحث کنم؛

my idea today

ايده اي كه امروز

is to tell you that I believe

می خوام بهتون بگم ،معتقدم كه

television has a conscience.

تلویزیون دارای باطن است.

So why I believe that television has a conscience

دلیل این که چرا من فکر می کنم تلویزیون دارای باطن و وجدان است

is that I actually believe

اینه که من عقيده دارم

that television directly reflects

تلویزیون مستقیماً

the moral, political,

نیازهای اخلاقی، سیاسی،

social and emotional need states of our nation --

اجتماعی و احساسی ملت ما رو منعکس می کند.

that television is how we actually disseminate

تلویزیون چیزیه که به وسیله اون ماعملاً

our entire value system.

کل سیستم ارزشی مان را منتشر می کنیم.

So all these things are uniquely human,

پس تمام این چیزها منحصراً مربوط به انسان است،

and they all add up

و همه اونها

to our idea of conscience.

به برداشت ما از باطن اضافه می شود.

Now today, we're not talking about good and bad TV.

امروز ما درباره خوبی و بدی تلویزیون صحبت نمی کنیم.

We're talking about popular TV.

ما درباره تلویزیون محبوب صحبت می کنیم.

We're talking about top-10 Nielsen-rated shows

درباره 10 نمایش برتر که توسط نیلسن رتبه بندی شده

over the course of 50 years.

در طول 50 سال صحبت می کنیم.

How do these Nielsen ratings

چطور این رتبه بندی های نیلسن

reflect not just what you've heard about,

نه تنها آنچه رو که درباره اش شنیدید،

which is the idea of our social, collective unconscious,

که همان ایده ضمیر ناخودآگاه اجتماعی و جمعی ما است رو منعکس می کند،

but how do these top-10 Nielsen-rated shows

بلکه چطور این 10 نمایش برتر رتبه بندی شده توسط نیلسن

over 50 years

در طول 50 سال

reflect the idea

ایده

of our social conscience?

ضمیر اجتماعی ما رو منعکس می کند؟

How does television evolve over time,

تلویزیون در طول زمان چگونه تکامل یافته است،

and what does this say about our society?

و درباره جامعه ما چه می گوید؟

Now speaking of evolution,

صحبت از تکامل شد،

from basic biology, you probably remember

احتمالاً شما از زیست شناسی پایه، به یاد دارید

that the animal kingdom, including humans,

که قلمرو حیوانات، از جمله انسان ها،

have four basic primal instincts.

دارای 4 غریزه اولیه پایه هست.

You have hunger; you have sex; you have power;

گرسنگی، جنسیت، قدرت

and you have the urge for acquisitiveness.

و میل به یادگیری داريد٠

As humans, what's important to remember

به عنوان انسان آنچه مهم است به خاطر داشته باشیم

is that we've developed, we've evolved over time

این است که ما در طول زمان توسعه و تکامل یافته ایم

to temper, or tame,

تا این غرایز حیوانی پایه را

these basic animal instincts.

رام کنیم.

We have the capacity to laugh and cry.

ما ظرفیت خندیدن و گریه کردن رو داریم.

We feel awe, we feel pity.

ما دارای احساس ترس و دلسوزی هستیم،

That is separate and apart

اینها مجزاء از

from the animal kingdom.

قلمرو حیوانی است.

The other thing about human beings

مسئله دیگه در مورد انسان

is that we love to be entertained.

اینه که ما عاشق سرگرمی هستیم.

We love to watch TV.

ما عاشق تماشا کردن تلویزیون هستیم.

This is something that clearly separates us

این همان چیزی است که ما راه به وضوح

from the animal kingdom.

از قلمرو حیوانی جدا می کند.

Animals might love to play,

ممکن است حیوانات عاشق بازی کردن باشند،

but they don't love to watch.

اما آنها تمایلی به تماشا کردن ندارند.

So I had an ambition

به همین دلیل من تمایل دارم

to discover what could be understood

بفهمم چه چیزی

from this uniquely human relationship

از این رابطه منحصر به انسان

between television programs

بین برنامه های تلویزیون

and the human conscious.

و باطن و ضمیر انسان برداشت می شه.

Why has television entertainment evolved the way it has?

چرا سرگرمی تلویزیون در مسیری که هست تکامل پیدا کرده؟

I kind of think of it

من یک جورایی فکر می کنم

as this cartoon devil or angel

کارتون شیطان و فرشته

sitting on our shoulders.

روی شونه های ما نشسته.

Is television literally functioning

آیا تلویزیون به معنای واقعی کلمه

as our conscience,

به عنوان باطن ما تعریف می شه،

tempting us and rewarding us at the same time?

که همزمان هم ما رو وسوسه می کنه و هم به ما پاداش می ده؟

So to begin to answer these questions,

برای پاسخ به این سوالها،

we did a research study.

ما یک مطالعه تحقیقاتي انجام دادیم.

We went back 50 years

ما 50 سال به عقب برگشتیم

to the 1959/1960 television season.

به فصل تلویزیون در سال های 1959/1960

We surveyed the top-20 Nielsen shows

ما در مورد 20 نمایش برتر رتبه بندی شده توسط نیلسن

every year for 50 years --

در هر سال از این 50 سال نظرسنجی کردیم--

a thousand shows.

که می شد 1000 نمایش.

We talked to over 3,000 individuals --

ما با بیش از 3000 نفر--

almost 3,600 --

حدوداً 3600 نفر--

aged 18 to 70,

با سن 18 تا 70 سال صحبت کردیم.

and we asked them how they felt emotionally.

و ازشون پرسیدیم از لحاظ احساسی چه حسی داشتند.

How did you feel

وقتی هر کدام از این نمایش ها رو تماشا می کردید

watching every single one of these shows?

چه حسی داشتید؟

Did you feel a sense of moral ambiguity?

آیا شما دچار حس ابهام اخلاقی می شدید؟

Did you feel outrage? Did you laugh?

آیا احساس خشم می کردید؟ آیا می خندیدید؟

What did this mean for you?

این نمایش ها برای شما چه معنی داشت؟

So to our global TED audiences,

باید به شما حضار TED جهانی بگم که،

I want to say that this was a U.S. sample.

این یک مثال از ایالات متحده بود.

But as you can see,

اما همان طور که می بینید،

these emotional need states are truly universal.

در واقع این نیازهای احساسی جهانی است.

And on a factual basis,

و بر اساس واقعیت،

over 80 percent of the U.S.'s most popular shows

بیش از 80% از محبوب ترین نمایش ها در ایالات متحده

are exported around the world.

به سرتاسر جهان صادر می شود.

So I really hope our global audiences

به همین دلیل امیدوارم حضار جهانی ما

can relate.

بتونن ارتباط برقرار کنن.

Two acknowledgments

قبل از اولین اسلاید

before our first data slide:

می خوام 2 تا تشکر بکنم:

For inspiring me

اول برای الهام بخشیدن به من

to even think about the idea of conscience

برای این که به موضوع باطن

and the tricks that conscience can play on us on a daily basis,

و فوت و فن هایی که باطن می تونه روزانه، روی ما اجرا کنه، فکر کنم،

I thank legendary rabbi, Jack Stern.

از خاخام یهودی افسانه ای، Jack Stem تشکر می کنم.

And for the way in which I'm going to present the data,

و دوم برای روشی که می خوام داده ها رو نمایش بدم،

I want to thank TED community superstar Hans Rosling,

می خوام از سوپر استار جامعه TED، آقای Hans Rosling

who you may have just seen.

که ممکنه دیده باشیدش تشکر کنم.

Okay, here we go.

بسیار خوب، شروع می کنیم.

So here you see,

شما اینجا،

from 1960 to 2010,

از سال 1960 تا 2010،

the 50 years of our study.

50 سال مورد مطالعه ما رو می بینید.

Two things we're going to start with --

ما با 2 مسئله شروع می کنیم--

the inspiration state and the moral ambiguity state,

قسمت الهام بخشی و قسمت ابهام اخلاقی،

which, for this purpose,

كه، برای این منظور،

we defined inspiration

ما الهام بخشی رو

as television shows that uplift me,

به عنوان نمایش های تلویزیونی که باعث تعالی من می شه،

that make me feel much more positive about the world.

وباعث می شه که من راجع به دنیا مثبت تر فکر کنم، تعریف می کنیم.

Moral ambiguity are televisions shows

ابهام اخلاقی نمایش های تلویزیونی هستند که

in which I don't understand

که من در آنها

the difference between right and wrong.

فرق بین درست و غلط رو نمی فهمم.

As we start, you see in 1960

در شروع، شما می بینید که در سال 1960

inspiration is holding steady.

الهام بخشی ثابت مانده.

That's what we're watching TV for.

این همان دلیل ما برای تماشای تلویزیون است.

Moral ambiguity starts to climb.

ابهام اخلاقی شروع به صعود می کند.

Right at the end of the 60s,

دقیقاً در اواخر دهه 60،

moral ambiguity is going up,

ابهام اخلاقی بالا می رود.

inspiration is kind of on the wane.

و الهام بخشی یک جورایی رو به افول است.

Why?

چرا؟

The Cuban Missile Crisis, JFK is shot,

بحران موشکی کوبا، جان اف کندی مورد اصابت گلوله قرار می گیرد،

the Civil Rights movement,

جنبش حقوق مدنی،

race riots, the Vietnam War,

شورش های نژاد پرستانه، جنگ ویتنام،

MLK is shot, Bobby Kennedy is shot,

مارتین لوتر کینگ و بابی کندی مورد اصابت گلوله قرار می گیرند،

Watergate.

رسوایی واترگیت.

Look what happens.

ببینید چه اتفاقی می افتد.

In 1970, inspiration plummets.

در سال 1970، الهام بخشی کاهش می یابد.

Moral ambiguity takes off.

ابهام اخلاقی اوج می گیرد.

They cross,

و با هم برخورد می کنند،

but Ronald Reagan, a telegenic president, is in office.

اما Ronald Reagan ، رئيس جمهور خوش چهره توی دفتر کارشه.

It's trying to recover.

تلاش برای بهبود اوضاع در حال صورت گرفتن است.

But look, it can't:

اما ببینید، امکان پذیر نیست:

AIDS, Iran-Contra,

ایدز، ایران کنترا،

the Challenger disaster, Chernobyl.

فاجعه گردنكشي، چرنبيل٠

Moral ambiguity becomes the dominant meme in television

از سال 1990 تا 20 سال بعد،

from 1990 for the next 20 years.

ابهام اخلاقی به الگوی رفتاری غالب در تلویزیون تبدیل می شه.

Take a look at this.

نگاهی به این بندازید.

This chart is going to document a very similar trend.

این نمودار قصد داره روند مشابهی رو نشون بده.

But in this case, we have comfort -- the bubble in red --

ولی در این مورد، ما راحتی -- حباب های قرمز--

social commentary and irreverence

تفسیر اجتماعی و هتک حرمت

in blue and green.

رو با رنگ های آبی و سبز داریم.

Now this time on TV

این بار شما در تلویزیون

you have "Bonanza," don't forget, you have "Gunsmoke,"

"bonanza"رو دارید، فراموش نکنید، شما "Gunsmoke" رو دارید،

you have "Andy Griffith,"

شما "Andy Griffith "رو دارید،

you have domestic shows all about comfort.

شما نمایش های خانوادگی که همه درباره آسایش و راحتی هستند رو دارید.

This is rising. Comfort stays whole.

این موضوع در حال افزایش است. راحتی به صورت کامل باقی می ماند.

Irreverence starts to rise.

هتک حرمت شروع به بالا رفتن می کند.

Social commentary is all of a sudden spiking up.

تفسیر اجتماعی به طور ناگهانی افزایش می یابد.

You get to 1969, and look what happens.

شما به سال 1969 می رسید، ببینید چه اتفاقی می افتد.

You have comfort, irreverence, and social commentary,

شما نه تنها راحتی، هتک حرمت، و تفسیر اجتماعی رو دارید،

not only battling it out in our society,

که در جامعه ما مبارزه می کنند،

but you literally have two establishment shows --

بلکه به معنای واقعی کلمه شما 2 تا نمایش استقراری دارید--

"Gunsmoke" and "Gomer Pyle" --

"Gunsmoke"و "Gomer Pyle" --

in 1969 are the number-two- and number-three-rated television shows.

که در سال 1969 رتبه دوم و سوم رو در نظرسنجی نمایش های تلویزیونی کسب کردند.

What's number one?

شماره 1 چی بود؟

The socially irreverent hippie show,

نمایش هیپی که از لحاظ اجتماعی هتاکی و بی ادبی بود.

"Rowan and Martin's Laugh-In."

"Rowan and Martin's Laugh-In"

They're all living together, right.

همه آنها با هم زندگی می کنند، درسته.

Viewers had responded dramatically.

بینندگان به طور چشمگیری جواب داده بودند.

Look at this green spike in 1966

در صفحه نمایش

to a bellwether show.

به نمایش bellwether در سال 1966 نگاه کنید.

When you guys hear this industry term, a breakout hit,

وقتی اصطلاح صنعتی "ضربه ناگهانی" رو می شنوید،

what does that mean?

براتون چه معنی داره؟

It means in the 1966 television season,

این بدین معنیه که در سال 1966 از فصل تلویزیون،

The "Smothers Brothers" came out of nowhere.

"smothers Brothers" يك دفعه ظاهر شد.

This was the first show

این اولین نمایشی بود که

that allowed viewers to say,

به بیننده اجازه می داد بگه،

"My God,

"خدای من،

I can comment on how I feel about the Vietnam War,

من می تونم از طریق تلویزیون بگم درباره جنگ ویتنام،

about the presidency, through television?"

همچنین در مورد ریاست جمهوری چه نظری دارم"

That's what we mean by a breakout show.

منظور ما از نمایش ناگهانی همینه.

So then, just like the last chart, look what happens.

در نتیجه، درست مانند آخرین نمودار، ببینید چه اتفاقی می افته.

In 1970,

در سال ١٩٧٠،

the dam bursts. The dam bursts.

سد منفجر می شه. سد منفجر می شه.

Comfort is no longer why we watch television.

دیگه راحتی دلیل ما برای تماشای تلویزیون نیست.

Social commentary and irreverence

هتک حرمت و تفسیر اجتماعی

rise throughout the 70s.

در طول دهه 70 افزایش یافتند.

Now look at this.

حالا به این نگاه کنید.

The 70s means who? Norman Lear.

دهه 70 یعنی چه کسی؟ Norman Lear.

You have "All in the Family," "Sanford and Son,"

شما نمایش های "All in the family" ، "Stanford and son"

and the dominant show --

و نمایشی که از همه برجسته تر بود --

in the top-10 for the entire 70s --

و جزو 10 تای برتر در کل دهه 70 بود--

"MAS*H."

یعنی MASH رو داشتید.

In the entire 50 years

در تمام این 50 سال

of television that we studied,

از دوران تلویزیون که ما مطالعه کردیم،

seven of 10 shows

هفت تا از 10 نمایش

ranked most highly for irreverence

شدیداً برای هتک حرمتی که

appeared on air during the Vietnam War,

در طول جنگ ویتنام در هوا ظاهر شد،

five of the top-10 during the Nixon administration.

و پنج تا از 10 تای برتر در طول دولت نیکسون رتبه بندی شدند.

Only one generation, 20 years in,

تنها یک نسل، در طول 20 سال،

and we discovered,

و ما فهمیدیم،

Wow! TV can do that?

ووو! تلویزیون می تونه این کارو بکنه؟

It can make me feel this?

می تونه باعث شه من همچین احساسی داشته باشم؟

It can change us?

می تونه ما رو تغییر بده؟

So to this very, very savvy crowd,

برای این جمعیت خیلی خیلی دانا،

I also want to note

هم چنین می خوام به یاد داشته باشيد

the digital folks did not invent disruptive.

مردم دیجیتالی ، نفاق و از هم گسیختگی رو اختراع نکردند.

Archie Bunker was shoved out of his easy chair

Archie Bunker رو از روی صندلی راحتیش راندند

along with the rest of us

به همرا بقیه ما

40 years ago.

40 سال پیش.

This is a quick chart. Here's another attribute:

این یک نمودار سریعه. اینجا یک جنبه دیگه وجود داره:

fantasy and imagination,

فانتزی و تخیل،

which are shows defined as,

به نمایش هایی گفته می شه که،

"takes me out of my everyday realm"

"من رو از قلمرو روزمره خارج می کنه"

and "makes me feel better."

و "باعث می شه من احساس بهتری داشته باشم."

That's mapped against the red dot, unemployment,

فانتزی در برابر نقطه قرمز، یعنی بی کاری،

which is a simple Bureau of Labor Department statistic.

که یک مثال ساده از آمار وزارت کار است، قرار داره.

You'll see

شما می بینید

that every time fantasy and imagination shows rise,

که هرگاه نمایش های فانتزی و تخیلی افزایش می یابد،

it maps to a spike in unemployment.

باعث افزایش بی کاری می شود.

Do we want to see shows

آیا ما می خوایم نمایش هایی رو که

about people saving money and being unemployed?

درباره صرفه جویی پول توسط مردم و بیکاریشون هست رو ببینیم؟

No. In the 70s

نه. در دهه 70

you have the bellwether show "The Bionic Woman"

شما نمایش "The Bionic WOman" رو دارید

that rocketed into the top-10 in 1973,

که در سال 1973 ،

followed by the "Six Million-Dollar Man" and "Charlie's Angels."

به دنبال "Six Million-Dollar Man" و "Charlie's Angels" جزو 10 نمایش برتر شد.

Another spike in the 1980s --

صعود دیگری در دهه 80 بود.--

another spike in shows about control and power.

صعودی ديگر نمایش هایی درباره کنترل و قدرت.

What were those shows?

اون ها چه نمایش هایی بودند؟

Glamorous and rich.

فریبنده و غنی.

"Dallas," "Fantasy Island."

"Dallas، "Fantasy Island".

Incredible mapping of our national psyche

به تصویر کشیدن غیر قابل باور روح ملی ما

with some hard and fast facts:

با بعضی حقایق سخت و سریع:

unemployment.

بیکاری.

So here you are, in my favorite chart,

شما اینجایید، در نمودار مورد علاقه من،

because this is our last 20 years.

چون 20 سال آخر مطالعه ماست.

Whether or not you're in my business,

چه در زمینه کاری من فعالیت کنید چه نکنید،

you have surely heard or read

مطمئناً درباره

of the decline of the thing called the three-camera sitcom

کاهش چیزی که طنزهای تلویزیونی 3 دوربینه نامیده می شه،

and the rise of reality TV.

و افزایش واقعیت در تلویزیون شنیدید یا خوندید.

Well, as we say in the business,

خوب، همان طور که ما در تجارت می گیم،

X marks the spot.

تلاقی دو موضوع.

The 90s -- the big bubbles of humor --

در دهه 90-- حباب های بزرگ طنز--

we're watching "Friends," "Frasier," "Cheers" and "Seinfeld."

ما "Friends"، "Frasier"، "Cheers" و "Seinfeld" رو تماشا می کنیم.

Everything's good, low unemployment.

همه چیز خوبه، نرخ بیکاری پایینه.

But look: X marks the spot.

اما نگاه کنید: تلاقی.

In 2001,

در سال 2001،

the September 2001 television season,

در سپتامبر 2001 از فصل تلویزیون،

humor succumbs to judgment once and for all.

طنز یک بار و برای همیشه تسلیم داوری می شود.

Why not?

چرا که نه؟

We had a 2000 presidential election

ما انتخابات ریاست جمهوری در سال 2000 را داشتیم

decided by the Supreme Court.

که توسط دیوان عالی کشور تصمیم گیری شد.

We had the bursting of the tech bubble.

ما ترکیدن حاب تکنولوژی رو داشتیم.

We had 9/11.

ما 11 سپتامبر رو داشتیم.

Anthrax becomes part of the social lexicon.

سیاه زخم بخشی از لغت نامه اجتماعی می شه.

Look what happens when we keep going.

ببینید وقتی ادامه می دیم چه اتفاقی می افته.

At the turn of the century, the Internet takes off,

در هنگام تغییر قرن، اینترنت اوج می گیرد.

reality television has taken hold.

واقعیت تلویزیون ادامه دارد.

What do people want in their TV then?

اون موقع مردم از تلویزیونشون چی می خوان؟

I would have thought revenge

من فکر می کنم انتقام

or nostalgia.

یا احساس غربت.

Give me some comfort; my world is falling apart.

به من راحتی و آسایش بده؛ دنیای من در حال از هم گسیختن است.

No, they want judgment.

نه، اونها داوری می خواهند.

I can vote you off the island.

می تونم شما رو از گروه بیرون کنم.

I can keep Sarah Palin's daughter dancing.

من می تونم باعث شم دختر Sarah Palin به رقصیدن ادامه بده.

I can choose the next American Idol. You're fired.

من می تونم بت امریکایی بعدی رو انتخاب کنم. شما اخراجید.

That's all great, right?

همه این ها عالیه، درسته؟

So as dramatically different as these television shows,

بنابراین نمایش های تلویزیونی،

pure entertainment, have been over the last 50 years --

و سرگرمی های خالص در طول 50 سال گذشته به طور چشمگیری تغییر کرده اند.

what did I start with? --

من با چی شروع کردم؟--

one basic instinct remains.

یک غریزه پایه باقی می ماند.

We're animals, we need our moms.

ما حیوان هستیم، ما به مادرانمان نیاز داریم.

There has not been a decade of television

هیچ دهه ای از تلویزیون

without a definitive, dominant TV mom.

بدون یک مادر تلویزیون غالب و قطعی وجود نداشته است.

The 1950s:

دهه 1950:

June Cleever in the original comfort show, "Leave it to Beaver."

"June Cleever" در نمایش راحتی اصلی، "Leave it to Beaver".

Lucille Ball kept us laughing

Lucille Ball

through the rise of social consciousness in the 60s.

در دهه 60 با بالا بردن آگاهی اجتماعی به خنداندن ما ادامه داد.

Maude Findlay,

Maude Findlay،

the epitome of the irreverent 1970s,

مظهر هتاکی در دهه 1970،

who tackled abortion, divorce,

کسی که در تلویزیون با سقط جنین، طلاق،

even menopause on TV.

حتی یائسگی مقابله کرد.

The 1980s,

در دهه 1980،

our first cougar was given to us

اولین گربه پشمالو ما

in the form of Alexis Carrington.

در قالب Alexis Carrington به ما داده شد.

Murphy Brown took on a vice president

Murphy Brown

when she took on the idea of single parenthood.

وقتي ایده تک والدینی رو مطرح کرد، معاون رییس جمهور شد.

This era's mom,

مادر دوران،

Bree Van de Kamp.

Bree Van de Kamp.

Now I don't know if this is the devil or the angel

حالا من نمی دونم این شیطانه یا فرشته

sitting on our conscience,

که روی وجدان ما،

sitting on television's shoulders,

و روی شانه های تلویزیون نشسته،

but I do know that I absolutely love this image.

ولی اینو می دونم که من قطعاً عاشق این تصویر هستم.

So to you all,

هم چنین عاشق همه شما هستم،

the women of TEDWomen, the men of TEDWomen,

عاشق زنان و مردان TEDWomen،

the global audiences of TEDWomen,

و مخاطبان جهانی TEDWomen،

thank you for letting me present my idea

ممنون که اجازه دادید ایده ام

about the conscience of television.

در مورد باطن تلویزیون رو ارایه کنم.

But let me also thank the incredible creators

اما اجازه بدبد هم چنین تشکر کنم از سازندگان باورنکردنی

who get up everyday

کسانی که در تمام طول دوران تلویزیون

to put their ideas on our television screens

هر روز بلند می شوند

throughout all these ages of television.

تا ایده هایشان را روی صفحه تلویزیون ما بگذارند.

They give it life on television, for sure,

مطمئناً آنها باعث تداوم حیات تلویزیون می شوند،

but it's you as viewers,

اما این شما هستید که به عنوان بیننده،

through your collective social consciences,

از طریق وجدان های اجتماعی جمعی،

that give it life, longevity,

اجازه می دهید تلویزیون زندگی، بقاء

power or not.

و قدرت داشته باشد یا نه.

So thanks very much.

خوب خیلی ممنون.

(Applause)

(تشویق حضار)