Heribert Watzke: The brain in your gut

هربرت وازکه: مغز در شکم شما

Translator: Mehdi Yaghoubi Reviewer: Shahram Eatezadi

This technology

این تکنولوژی

made a very important impact on us.

تاثیر مهمی روی ما گذاشت.

It changed the way our history developed.

مسیری که تاریخ ما پیشرفت نمودرا تغییر داد.

But it's a technology so pervasive,

اما چنان فراگیر،

so invisible,

و نامحسوس،

that we, for a long time,

که سالهاست که

forgot to take it into account

فراموش کرده ایم آنرا بحساب بیاوریم،

when we talked about

وقتی در مورد تکامل بشری صحبت می کنیم

human evolution.

وقتی در مورد تکامل بشری صحبت می کنیم

But we see the results of this technology, still.

هنوز نتایج آنرا می بینیم.

So let's make a little test.

خوب باهم یک آزمایشی می کنیم.

So everyone of you turns to their neighbor please.

همه شما به سمت بغلی برگردید،

Turn and face your neighbors.

صورتتان را به سمت کناری بچرخانید.

Please, also on the balcony.

لطفا همه حتی افراد در بالکن.

Smile. Smile. Open the mouths.

بخندید. بخندید. دهان را باز کنید.

Smile, friendly.

دوستانه بخندید.

(Laughter)

(خنده حضار)

Do you --

آیا

Do you see any Canine teeth?

آیا متوجه دندانهای نیش شدید؟

(Laughter)

(خنده حضار)

Count Dracula teeth

دندان دراکولا را

in the mouths of your neighbors?

در دهان بغلی تان شمردید؟

Of course not.

البته که نه.

Because our dental anatomy

از نظر آناتومی

is actually made,

در حقیقت دندان ما

not for tearing down raw meat from bones

برای پاره کردن گوشت خام از استخوان

or chewing fibrous leaves for hours.

یا جویدن طولانی برگهای الیافی ساخته نشده.

It is made for a diet

برای موادی که

which is soft, mushy,

نرم، خمیری،

which is reduced in fibers,

دارای فیبرهای کم

which is very easily chewable

به راحتی قابل جویدن

and digestible.

و قابل هضم باشد ساخته شده.

Sounds like fast food, doesn't it.

مثل فست فود، مگه نه؟

(Laughter)

(خنده حضار)

It's for cooked food.

برای غذای پخته شده است.

We carry in our face the proof

ما درچهره مان حامل سند اون تغییرغذایی به سمت پخته خواری هستیم

that cooking,

ما درچهره مان حامل سند اون تغییرغذایی به سمت پخته خواری هستیم

food transformation,

ما درچهره مان حامل سند اون تغییرغذایی به سمت پخته خواری هستیم

made us what we are.

که ما را بصورت آنجه هستیم میسازد.

So I would suggest that we change how we classify ourselves.

من پیشنهاد می کنم نحوه طبقه بندی مان را تغییر دهیم.

We talk about ourselves as omnivores.

ما خودمان را همه چیز خوار می دانیم.

I would say, we should call ourselves coctivors --

من می گویم باید خودمان را کوکتل خور بنامیم

(Laughter)

(خنده حضار)

from coquere, to cook.

از آب پز تا پختنی

We are the animals

ما حیواناتی هستیم که

who eat cooked food.

غذای پختنی می خوریم.

No, no, no, no. Better --

نه، نه، نه،نه بهتره بگیم

to live of cooked food.

زنده غذای پختنی هستیم.

So cooking is a very important technology.

از اینرو آشپزی تکنولوژی مهمیه.

It's technology.

این تکنولوژیه.

I don't know how you feel,

نمی دونم چه حسی دارید،

but I like to cook for entertainment.

اما من برای سرگرمی آشپزی می کنم.

And you need some design

و برای موفقیت،

to be successful.

باید طراحی کنید.

So, cooking is a very important technology,

پس، آشپزی تکنولوژی مهمی است.

because it allowed us to acquire

چون به ما چیزی می دهد

what brought you all here:

چیزی که شما را به اینجا کشانده:

the big brain,

مغز بزرگ،

this wonderful cerebral cortex we have.

این قشر مغزی شگفت انگیزی که داریم.

Because brains are expensive.

مغز چیز پر هزینه ای ست.

Those have to pay tuition fees know.

کسانی که شهریه تحصیلی بالا می دهند می فهمند.

(Laughter)

(خنده حضار)

But it's also, metabolically speaking, expensive.

اما واقعا از نظر متابولیستی بسیار پر هزینه است.

You now, our brain is two to three percent of the body mass,

می دانید که مغز دو تا سه درصد از وزن بدن ماراتشکیل میدهد.

but actually it uses 25 percent of the total energy we use.

اما 25 درصد کل انرژی ما را مصرف می کند.

It's very expensive.

بسیار پرهزینه است.

Where does the energy come from. Of course, from food.

این انرژی از کجا می آید، درسته از غذا.

If we eat raw food,

اگر مواد را خام بخوریم،

we cannot release really the energy.

واقعا نمی توانیم انرژی آزاد کنیم.

So this ingenuity of our ancestors,

و این نبوغ نیاکان ماست،

to invent this most marvelous technology.

که این حیرت آورترین فن آوری را ایجاد کردند.

Invisible -- everyone of us does it every day, so to speak.

پنهان است، می توانیم بگوییم همه ما هر روز آنرا بکار می بریم.

Cooking made it possible

آشپزی این امکان را می دهد که

that mutations,

این جهش ها،

natural selections, our environment,

انتخاب های طبیعی، محیط ما،

could develop us.

بتواند باعث پیشرفت ما بشه.

So if we think about

اگر درباره این

this unleashing human potential,

رها کردن این پتانسیل بشری صحبت کنیم

which was possible by cooking and food,

که از طریق غذا و آشپزی ممکن شد،

why do we talk so badly about food?

چرا اینقدر بد درباره غذا صحبت میکنیم؟

Why is it always do and don'ts

چرا همواره باید و نباید باشد،

and it's good for you, it's not good for you?

این برای تو خوبه، این برای تو خوب نیست؟

I think the good news for me

فکر می کنم این خبر خوبی برای من

would be if we could go back

باشه که بتونم

and talk about the unleashing,

درباره رهاسازی

the continuation of the unleashing of human potential.

ادامه رهاسازی پتانسیل بشری صحبت کنم.

Now, cooking allowed also

اکنون آشپزی به ما امکان داده،

that we became a migrant species.

که گونه های مهاجری شویم.

We walked out of Africa two times.

دوبار از افریقا سردرآوردیم.

We populated all the ecologies.

در تمام محیط ها ساکن شدیم.

If you can cook, nothing can happen to you,

اگر بتوانی آشپزی کنی هیچ اتفاقی برات نمی افته

because whatever you find,

چون هرچه که پیداکنی،

you will try to transform it.

سعی می کنی آنرا تغییر دهی.

It keeps also your brain working.

همچنین فعالیت مغزتان را تداوم می بخشد.

Now the very easy and simple technology

اکنون این تکنولوژی ساده و آسان

which was developed

که در واقع در پی

actually runs after this formula.

این فرمول، تکامل یافته است.

Take something which looks like food, transform it,

چیزی را شبیه غذا پیدا کنید و آنرا تغییر دهید،

and it gives you a good, very easy, accessible energy.

و به شما انرژی خوب، آسان و در دسترسی می دهد.

This technology affected two organs,

این تکنولوژی بر دواندام تاثیر می گذارد،

the brain and the gut, which it actually affected.

مغز و شکم.

The brain could grow, but the gut actually shrunk.

مغز می تواند بزرگ شود اما شکم در واقع آب میرود.

Okay, it's not obvious to be honest.

خوب صداقتشم چندان روشن نیست.

(Laughter)

(خنده حضار)

But it shrunk to 60 percent

اما تا 60 درصد

of primate gut

شکم ما پستانداران،

of my body mass.

توده بدنی ما آب رفت.

So because of having cooked food,

و به خاطر داشتن غذاهای پخته،

it's easier to digest.

هضم آن آسانتر می شود.

Now having a large brain, as you know,

همانطور که می دانید داشتن مغز بزرگ،

is a big advantage,

مزیت بزرگیه،

because you can actually influence your environment.

چون به محیط خود تاثیر می گذارید.

You can influence your own technologies you have invented.

می توانیدروی تکنولوژیهایی که خودتان اختراع کرده اید تاثیر بگذارید.

You can continue to innovate and invent.

میتوانید به ابداع و اختراع ادامه دهید.

Now the big brain did this also with cooking.

و این مغز بزرگ آنرا با آشپزی انجام میدهد.

But how did it actually run this show?

اما این نمایش چگونه اجرا شد؟

How did it actually interfere?

چه دخالتی داشت؟

What kind of criteria did it use?

چه معیاری را بکار گرفت؟

And this is actually taste reward and energy.

در حقیقت به خاطر مزه و انرژی است.

You know we have up to five tastes,

می دانیم که پنج مزه داریم،

three of them sustain us.

که سه تای آنها ما را نگه میداره.

Sweet -- energy.

انرژی – شیرین.

Umami -- this is a meaty taste.

اومامی – مزه گوشت.

You need proteins for muscles, recovery.

برای بهبود به پروتئین های گوشت نیاز دارید.

Salty,

نمکی،

because you need salt, otherwise your electric body will not work.

اگر نمک نداشته باشید بدن الکتریکی شما کار نمی کند.

And two tastes which protect you --

و دو مزه ای که شما را محافظت می کنند --

bitter and sour,

تلخ و ترش.

which are against

که علیه

poisonous and rotten material.

مواد سمی و فاسد هستند.

But of course, they are hard-wired

البته خیلی عجیب هستند،

but we use them still in a sophisticated way.

ما آنها را ماهرانه بکار می بریم.

Think about bittersweet chocolate;

به شکلات های کم قند فکر کنید.

or think about the acidity

یا به اسیدی بودن

of yogurt -- wonderful --

ماست فکر کنید – شگفت انگیز است.

mixed with strawberry fruits.

در ترکیب با میوه های توت فرنگی.

So we can make mixtures of all this kind of thing

پس ما می توانیم اینطور چیزها را با هم ترکیب کنیم.

because we know

چون می دانیم

that, in cooking, we can transform it

که با آشپزی می توانیم آنها را به

to the form.

شکل مورد نظرتغییر دهیم.

Reward: this is a more complex

کمی پیچیده است

and especially integrative

و بویژه مکمل

form of our brain

در مغز ما

with various different elements --

با عناصر مختلف

the external states, our internal states,

وضعیت بیرونی، وضعیت درونی

how do we feel, and so on are put together.

نحوه احساس ما وغیره باهم ترکیب می شوند

And something which maybe you don't like

و چیزی که ممکن است دوست نداشته باشید

but you are so hungry that you really will be satisfied to eat.

و شما گرسنه هستید و دوست دارید چیزی بخورید

So satisfaction was a very important part.

برای همین رضایت، بخش مهمی است.

And as I say, energy was necessary.

و من می گویم انرژی ضروری است.

Now how did the gut actually

اکنون شکم

participate in this development?

چگونه در این روند همکاری می کند؟

And the gut is a silent voice --

و شکم یه صدای ساکت است.

it's going more for feelings.

چیزی فراتر از احساسات است.

I use the euphemism digestive comfort --

من از کلمه گوارشی استفاده می کنم.

actually -- it's a digestive discomfort,

اما در واقع آنچه به شکم

which the gut is concerned with.

مربوط است ناراحتی هضم غذاست.

If you get a stomach ache, if you get a little bit bloated,

اگر معده درد بگیرید، کمی نفخ کند،

was not the right food, was not the right cooking manipulation

شاید غذا مناسب نبوده یا ترکیبات غذا خوب نبوده،

or maybe other things went wrong.

یا شاید مشکلات دیگری وجود دارد.

So my story is a tale of two brains,

روایت من در مورد دو مغز است،

because it might surprise you,

ممکن است تعجب کنید،

our gut has a full-fledged brain.

معده ما یک مغز کامل دارد.

All the managers in the room say,

تمام مدیران اتاق می گویند،

"You don't tell me something new, because we know, gut feeling.

حرف جدیدی نیست چون همه معده را احساس می کنیم،

This is what we are using."

چیزی است که از آن استفاده می کنیم.

(Laughter)

(خنده حضار)

And actually you use it and it's actually useful.

چیزی است که از آن استفاده می کنید و بهره می برید.

Because our gut is connected to our emotional limbic system,

شکم ما به سیستم احساسات لیمبیک ما متصل است.

they do speak with each other

با هم صحبت می کنند

and make decisions.

و تصمیم می گیرند.

But what it means

اما منظور از اینکه

to have a brain there

مغز داره اینه که

is that, not only the big brain

یعنی نه تنها مغز بزرگ

has to talk with the food,

با غذا باید صحبت کند،

the food has to talk with the brain,

غذا هم باید با مغز صحبت کند.

because we have to learn actually

چون درواقع ما مجبوریم یادبگیریم

how to talk to the brains.

چطور با مغزها صحبت کنیم.

Now if there's a gut brain,

اکنون اگر مغز شکم وجود داشته باشد،

we should also learn to talk with this brain.

باید یاد بگیریم چگونه با آن صحیت کنیم.

Now 150 years ago,

150 سال پیش،

anatomists described very, very carefully --

کالبدشکافان بسیار دقیق آنرا توضیح دادند،

here is a model of a wall of a gut.

اینجا مدلی از دیواره شکم است.

I took the three elements --

سه عنصر آنرا برداشتم،

stomach, small intestine and colon.

معده، روده کوچک و بزرگ،

And within this structure,

و درون این ساختار،

you see these two pinkish layers,

دو لایه صورتی می بینید،

which are actually the muscle.

که در حقیقت عضله هستند.

And between this muscle, they found nervous tissues,

و بین این عضلات بافت عصبی وجود دارد،

a lot of nervous tissues,

بافتهای عصبی فراوان،

which penetrate actually the muscle --

که درون عضله نفوذ میکنند

penetrate the submucosa,

در غشاء عضله نفود کردند،

where you have all the elements for the immune system.

جایی که شماتمام اجزای سیستم ایمنی را دارید.

The gut is actually the largest immune system,

در واقع شکم بزرگترین سیستم ایمنی است،

defending your body.

که از بدن شما دفاع می کند.

It penetrates the mucosa.

در غشاء نفوذ میکند.

This is the layer which actually touches the food you are swallowing

این لایه غذایی را که می بلعید لمس می کند.

and you digest,

و شما آنرا هضم می کنید،

which is actually the lumen.

و بشکل توخالی است.

Now if you think about the gut,

اکنون اگر درباره شکم فکر کنید،

the gut is -- if you could stretch it --

اگر بتوانید آنرا بکشید،

40 meters long,

40 متر طول آن می شود.

the length of a tennis court.

اندازه طول زمین بازی تنیس.

If we could unroll it,

اگر بتوانیم آنرا باز کنیم،

get out all the folds and so on,

و تمام پیچها را باز کنیم،

it would have 400 sq. meters of surface.

سطح آن 400 متر مربع می شود.

And now this brain takes care over this,

و اکنون این مغز مسئولیت آنرا به عهده دارد

to move it with the muscles and to do defend the surface

تا آنرا با عضلات به حرکت دربیاورد و ازسطح آ ن محافظت کند

and, of course, digest our food we cook.

البته غذایی که می پزیم را هضم کند

So if we give you a specification,

به طور خاص می توانیم بگوییم

this brain, which is autonomous,

این مغر مرکز فرماندهی است که

have 500 million nerve cells,

500 میلیون سلول عصبی دارد

100 million neurons --

100 میلیون سلول عصبی

so around the size of a cat brain,

در اندازه یک مغز

so there sleeps a little cat --

یک بچه گربه که آنجا خوابیده

thinks for itself,

فکر کنید

optimizes whatever it digests.

هرچیزی را که هضم می کند آنرا بهبود می بخشد

It has 20 different neuron types.

20 نوع نرون مختلف دارد

It's got the same diversity you find actually in a pig brain,

به تنوع مغز یک خوک

where you have 100 billion neurons.

جایی که 100 میلیارد نرون وجود دارد

It has autonomous organized microcircuits,

مرکز فرماندهی دارای مدارهای کوچک هستند

has these programs which run.

که این برنامه ها را اجرا می کنند

It senses the food; it knows exactly what to do.

غذا را حس می کند و می داند که چکار باید کند

It senses it by chemical means

آنرا بوسیله ابزارهای شیمیایی حس می کند

and very importantly by mechanical means,

و بویژه توسط وسایل مکانیکی

because it has to move the food --

چون باید غذا را جابجا کند،

it has to mix all the various elements

باید موارد مختلف را ترکیب کند،

which we need for digestion.

که برای هضم لازم است.

This control of muscle is very, very important,

کنترل این عضله بسیار بسیار مهم است،

because, you know, there can be reflexes.

چون در آنجا رفلکس انجام می شود،

If you don't like a food, especially if you're a child, you gag.

اگر غذایی را دوست نداشته باشید بویژه اگر بچه باشید شما دچارتهوع میشوید،

It's this brain which makes this reflex.

این مغز این رفلکس را ایجاد می کند.

And then finally,

و سپس در نهایت،

it controls also the secretion of this molecular machinery,

تراوش این سیستم مکانیکی مولکولی را هم کنترل می کند،

which actually digests the food we cook.

که باعث هضم غذایی می شود که می پزیم.

Now how do the two brains work with each other?

اکنون این دو مغز چگونه با هم کار می کنند؟

I took here a model from robotics --

من اینجا یک مدل ربوتیک دارم.

it's called the Subsumption Architecture.

معماری استنتاج نامیده می شود،

What it means is that we have a layered control system.

یعنی یک سیستم کنترل لایه ای داریم،

The lower layer, our gut brain,

لایه پایینی مغز روده ما،

has its own goals -- digestion defense --

کار خودش را دارد – هضم دفاعی –

and we have the higher brain

و مغز بالاتری داریم

with the goal of integration

با هدف پیوستگی

and generating behaviors.

و ایجاد رفتارها.

Now both look -- and this is the blue arrows --

هر دو را می بینیم – این پیکانهای آبی رنگ

both look to the same food, which is in the lumen

هر دو به یک غذا که در لوله هستند اشاره دارند،

and in the area of your intestine.

و در ناحیه روده شما،

The big brain integrates signals,

مغز بزرگ سیگنالها را مجتمع میکند،

which come from the running programs

که از برنامه های در حال اجرا می آید،

of the lower brain,

از مغز پایین،

But subsumption means

اما استنتاج یعنی اینکه

that the higher brain can interfere with the lower.

مغز بالاتر می تواند با پایینی تداخل کند.

It can replace,

می تواند سیگنالها

or it can inhibit actually, signals.

را مهارو یا جایگزین کند.

So if we take two types of signals --

و ما دو نوع سیگنال دریافت می کنیم

a hunger signal for example.

مثل سیگنال گرسنگی.

If you have an empty stomach,

اگر شکم شما خالی باشد،

your stomach produces a hormone called ghrelin.

هورمونی تولید می کند بنام گرلین.

It's a very big signal;

سیگنال بزرگی است.

it's sent to the brain says,

سیگنال را به مغز می فرستد و می گوید،

"Go and eat."

برو چیزی بخور.

You have stop signals --

ما سیگنالهای توقف داریم.

we have up to eight stop signals.

تا هشت نوع سیگنال توقف داریم.

At least in my case,

در مورد من،

they are not listened to.

به اونها توجهی نمی شود.

(Laughter)

(خنده حضار)

So what happens

چه اتفاقی می افتد

if the big brain in the integration

اگر مغز بزرگ در اتحاد باشد

overrides the signal?

سیگنالها نادیده گرفته می شود؟

So if you override the hunger signal,

اگر سیگنال گرسنگی را نادیده بگیرید،

you can have a disorder, which is called anorexia.

ممکن دچار بی اشتهایی شوید.

Despite generating

با وجود تولید

a healthy hunger signal,

سیگنال سلامتی گرسنگی

the big brain ignores it

مغز آنرا نادیده می گیرد

and activates different programs in the gut.

و برنامه های مختلفی در معده را فعال می کند.

The more usual case

مورد رایج

is overeating.

پرخوری است.

It actually takes the signal

سیگنال را دریافت می کند،

and changes it,

و آنرا تغییر می دهد،

and we continue,

و ما ادامه می دهیم،

even [though] our eight signals would say, "Stop, enough.

با وجود اینکه هشت سیگنال به ما می گویند. بسه. کافیه.

We have transferred enough energy."

به اندازه کافی انرژی تولید کردیم.

Now the interesting thing is that,

و نکته جالب این است که

along this lower layer -- this gut --

همواره با این لایه پایینی، معده،

the signal becomes stronger and stronger

سیگنال قوی تر و قوی تر می گردد.

if undigested, but digestible, material

اگر مواد هضم نشده ولی قابل هضم باشد،

could penetrate.

ممکن است نفوذ کند.

This we found from bariatric surgery.

این را از جراحی باریاتریک می فهمیم.

That then the signal would be very, very high.

که سیگنال بسیار بسیار قوی بوده است.

So now back to the cooking question

برمی گردیم به سوال آشپزی،

and back to the design.

و برمی گردیم به طراحی.

We have learned to talk to the big brain --

یادگرفتیم با مغز صحبت کنیم،

taste and reward, as you know.

همانطور که فهمیدید، مزه و رضایت.

Now what would be the language

با چه زبانی باید

we have to talk to the gut brain

با مغز معده صحبت کنیم

that its signals are so strong

وقتی سیگنالها بسیار قوی هستند

that the big brain cannot ignore it?

و مغز نمی تواند آنها را نادیده بگیرد.

Then we would generate something

سپس چیزی را تولید می کنیم.

all of us would like to have --

همه ما توازن

a balance between the hunger

بین گرسنگی و سیری

and the satiation.

را دوست داریم.

Now I give you, from our research, a very short claim.

اکنون بر اساس تحقیقاتمان به شما مطلبی می گویم.

This is fat digestion.

این چربی گوارش است.

You have on your left

در سمت چپتان

an olive oil droplet,

قطره کوچک روغن زیتون دارید

and this olive oil droplet gets attacked by enzymes.

و این قطره روغن زیتون مورد حمله آنزیمها قرار می گیرند.

This is an in vitro experiment.

این تجربه آزمایشگاهی است.

It's very difficult to work in the intestine.

کار در روده بسیار مشکل است.

Now everyone would expect

اکنون همه انتظار دارند

that when the degradation of the oil happens,

که تخریب روغن روی دهد،

when the constituents are liberated,

وقتی اجزای اصلی تجزیه شدند،

they disappear, they go away

محو و ناپدید می شوند،

because they [were] absorbed.

چون جذب شده اند،

Actually, what happens is that a very intricate structure appears.

در واقع یک ساختار بسیار پیچیده ظاهر می گردد.

And I hope you can see

امیدوارم بتوانید در وسط تصویر

that there are some ring-like structures in the middle image,

ساختارهای حلقه ای را ببینید.

which is water.

که آب است.

This whole system generates a huge surface

این سیستم کلی یک سطح بزرگ ایجاد می کند

to allow more enzymes

تا اجازه دهد آنزیمهای بیشتری

to attack the remaining oil.

به روغن باقی مانده حمله کنند.

And finally, on your right side,

و در نهایتدرسمت راستتان

you see a bubbly,

یک ساختارحبابی شکل شبه سلول ظاهر میشه

cell-like structure appearing,

یک ساختارحبابی شکل شبه سلول ظاهر میشه

from which the body will absorb the fat.

که از آن بدن چربی را جذب می کند.

Now if we could take this language --

اگر بتونیم این زبان را بفهمیم

and this is a language of structures --

که زبان ساختارهاست

and make it longer-lasting,

و آنرا بادوام تر کنیم

that it can go through

که بتواند

the passage of the intestine,

از مسیر روده عبور کند

it would generate stronger signals.

سیگنالهای قوی تری تولید می کند.

So our research --

در تحقیقات ما

and I think the research also at the universities --

ومن فکرمیکنم تحقیقات دانشگاهی هم

are now fixing on these points

به دو نکته رسیده اند

to say: how can we actually --

که بتوانیم بگویم چگونه می توانیم

and this might sound trivial now to you --

البته شاید برای شما بی اهمیت باشد

how can we change cooking?

که چگونه پخت و پز را تغییر دهیم؟

How can we cook

چگونه می توانیم غذا بپذیم

that we have this language developed?

که باعث توسعه این زبان شویم؟

So what we have actually, it's not an omnivore's dilemma.

ما جانور همه چیز خوار نیستیم

We have a coctivor's opportunity,

ما فرصت پخت و پز داریم،

because we have learned over the last two million years

چون در طول دو میلیون سال گذشته یاد گرفتیم،

which taste and reward --

که مزه

quite sophisticated to cook --

باعث پیشرفت آشپزی ما شده

to please ourselves, to satisfy ourselves.

تا خودمان را راضی کنیم.

If we add the matrix,

اگرما ماتریکس رابیفزاییم

if we add the structure language, which we have to learn,

اگرما زبان ساختار را که باید بیاموزیم اضافه کنیم،

when we learn it, then we can put it back;

وقتی آنرا یاد گرفتیم می توانیم آنرا کنار بگذاریم،

and around energy,

و می توانیم در

we could generate a balance,

انرژی توازن ایجاد کنیم،

which comes out

که از آشپزی

from our really primordial operation: cooking.

دوران کهن نشات می گیرد.

So, to make cooking really

برای اهمیت دادن

a very important element,

به آشپزی

I would say even philosophers have to change

می گویم حتی فلسفه باید تغییر پیدا کند،

and have to finally recognize

و باید بفهمیم که

that cooking is what made us.

پخت و پز ما را شکل می دهد.

So I would say, coquo ergo sum:

و من خواهم گفت:

I cook, therefore I am.

من می پزم پس هستم.

Thank you very much.

بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حضار)