Zainab Salbi: Women, wartime and the dream of peace

زینب صلبی: زنان، زمان جنگ و رویای صلح

Translator: saman dadbin Reviewer: Pouria Montazeri

I woke up in the middle of the night

نیمه شب از خواب پریدم

with the sound of heavy explosion.

با صدای انفجاری بسیار مهیب.

It was deep at night.

عمق شب بود.

I do not remember what time it was.

به یاد ندارم که چه ساعتی بود.

I just remember the sound

تنها به یاد دارم که آن صدا

was so heavy

بشدت گوشخراش

and so very shocking.

و بسیار تکان دهنده بود.

Everything in my room was shaking --

همه چیز در اتاقم می لرزید --

my heart, my windows,

قلبم، پنجره هایم،

my bed, everything.

تختم -- همه چیز.

I looked out the windows

به بیرون پنجره نگاه کردم،

and I saw a full half-circle

و نیم دایره ی کامل

of explosion.

یک انفجار را دیدم.

I thought it was just like the movies,

مانند صحنه های فیلم سینمایی بود،

but the movies had not conveyed them

ولی فیلمهای سینمایی نتوانسته اند تا حالا، تصاویر مقتدری را

in the powerful image that I was seeing

که من داشتم مشاهده میکردم را منتقل کنند --

full of bright red

پر از قرمز روشن

and orange and gray,

و نارنجی و خاکستری،

and a full circle of explosion.

و یک دایره ی کامل انفجار.

And I kept on staring at it

و من همینطور بهش خیره شدم

until it disappeared.

تا اینکه محو شد.

I went back to my bed,

به تختم بازگشتم،

and I prayed,

و دعا کردم،

and I secretly thanked God

و یواشکی از خدا تشکر کردم

that that missile

که آن موشک

did not land on my family's home,

بر سر خانه خانواده من فرود نیامد،

that it did not kill my family that night.

و خانواده مرا در آن شب نکشت.

Thirty years have passed,

سی سال از آن واقعه میگذرد،

and I still feel guilty about that prayer,

و من هنوز از بابت آن دعا احساس گناه می کنم،

for the next day, I learned that that missile

چرا که روز بعدش، متوجه شدم که آن موشک

landed on my brother's friend's home

بر سر خانه ی دوست برادرم فرود آمده بود

and killed him

و خود و پدرش را

and his father,

کشته بود،

but did not kill his mother or his sister.

ولی خواهر و مادرش را نکشته بود.

His mother showed up the next week

مادرش، هفته ی بعد، به سر کلاس

at my brother's classroom

برادرم آمد

and begged seven-year-old kids

و از بچه های هفت ساله التماس می کرد

to share with her any picture they may have

که اگر عکسی از پسر او دارند

of her son,

در اختیارش بگذارند،

for she had lost everything.

زیرا او همه چیز را از دست داده بود.

This is not a story

این یک داستان

of a nameless survivor of war,

یک فرد بی نام و نشان باقیمانده ی جنگ نیست،

and nameless refugees,

یا یک پناهجوی گمنام،

whose stereotypical images we see in our newspapers

که تصویر کلیشه ای آن را در روزنامه ها و

and our TV

تلویزیونمان میبینیم

with tattered clothes,

با لباسهای پاره،

dirty face, scared eyes.

صورتی کثیف و چشمانی هراسان.

This is not a story of a nameless someone

این یک داستن یک فرد گمنام نیست،

who lived in some war,

که در جنگی زندگی کرده است،

who we do not know their hopes, their dreams,

کسی که ما بیخبر از امیدها، آرزوها،

their accomplishments, their families,

فضیلت، خانواده،

their beliefs, their values.

اعتقادات و ارزش های آنها، میباشیم.

This is my story.

این داستان خود من است.

I was that girl.

من آن دختر بودم.

I am another image and vision

من یک تصویر و نگرشی دیگر

of another survivor of war.

از یک باقیمانده ی دیگر جنگ هستم.

I am that refugee,

من آن پناهنده هستم،

and I am that girl.

و من آن دختر هستم.

You see,

میدونید،

I grew up in war-torn Iraq,

من در عراق جنگ زده بزرگ شده ام،

and I believe that there are two sides of wars

و معتقدم که جنگ دو ور دارد

and we've only seen

و ما فقط

one side of it.

یک سوی آنرا دیده ایم.

We only talk about

ما صرفا درباره

one side of it.

یک سوی آن صحبت می کنیم.

But there's another side

ولی یک ور دیگری وجود دارد

that I have witnessed

که من خود آنرا، بعنوان شخصی که

as someone who lived in it

در آن زندگی کرد، مشاهده کرده ام

and someone who ended up working in it.

و کسی که نهایتا به کار کردن درمیان جنگ مشغول شد.

I grew up with the colors of war --

من با رنگ جنگ بزرگ شده ام،

the red colors of fire and blood,

با رنگهای قرمز آتش و خون،

the brown tones of earth

با چرکرنگهای قهوه ای زمین

as it explodes

درحالی که در مقابل صورتهایمان

in our faces

منفجر می شد

and the piercing silver

و رنگ تیزیین نقره اي

of an exploded missile,

یک موشک منفجر شده،

so bright

آنچنان روشن

that nothing can protect your eyes from it.

که هیچ چیزی نمیتواند چشمها را در مقابلش محافظت کند.

I grew up

من با صدای

with the sounds of war --

جنگ بزرگ شدم --

the staccato sounds of gunfire,

با صدای منقطع مسلسلها،

the wrenching booms of explosions,

با صدای وحشیانه ی غرشهای انفجارها،

ominous drones of jets flying overhead

با صدای شوم وزوز هواپیماهای جنگی که بالای سر ما می چرخیدند

and the wailing warning sounds

و با صدای شیون و ناله ی

of sirens.

آژیرهای خطر.

These are the sounds you would expect,

این صداهایی است که شما انتظار شنیدنش را دارید،

but they are also the sounds

اما آنها نیز صداهای

of dissonant concerts of a flock of birds

ساز و آواز ناهنجار دسته پرندگانی هستند

screeching in the night,

که در شب جیغ و فریاد میکشند،

the high-pitched honest cries

صدای اوج گریه های صادقانه ی

of children

کودکان

and the thunderous,

و سکوت ِ

unbearable

صاعقه وار،

silence.

غیر قابل تحمل.

"War," a friend of mine said,

"جنگ،" یکی از دوستان من می گفت،

"is not about sound at all.

"اصلا درباره ی صدا نیست.

It is actually about silence,

بلکه در واقع درباره سکوت است،

the silence of humanity."

درباره سکوت ِ بشریت."

I have since left Iraq

من پس از آن، عراق را ترک کردم

and founded a group called Women for Women International

و گروهی را بنام "زنان برای زنان بین المللی" تاسیس کردم،

that ends up working

که هدفش خدمت برای

with women survivors of wars.

زنان نجات یافته از جنگ است.

In my travels and in my work,

در سفرها و در کارم،

from Congo to Afghanistan,

از کنگو تا افغانستان،

from Sudan to Rwanda,

از سودان تا رواندا،

I have learned not only

دریافته ام که

that the colors and the sounds of war are the same,

نه تنها رنگ و صدای جنگ در همه جا یکسان است،

but the fears of war are the same.

بلکه ترس از جنگ نیز در همه جا یکسان است.

You know, there is a fear of dying,

می دانید، یک ترس از مُردن وجود دارد،

and do not believe any movie character

هیچ بازیگر فیلمی را که قهرمان

where the hero is not afraid.

داستان است و از مرگ نمی ترسد را باور نکنید.

It is very scary

بسیار ترسناک است

to go through that feeling

تجربه کردن اینکه

of "I am about to die"

"من در حال مُردن هستم"

or "I could die in this explosion."

یا اینکه "من شاید در این انفجار بمیرم."

But there's also the fear

ولی ترس از دست دادن ِ

of losing loved ones,

عزیزان خویش نیز وجود دارد،

and I think that's even worse.

که بنظرم بدتر میباشد.

It's too painful. You don't want to think about it.

این ترس بسیار دردناک است، شما حتی نمی خواهید راجع به آن فکر کنید.

But I think the worst kind of fear is the fear --

اما من فکر می کنم که بدترین نوع ترس، خود ترس است --

as Samia, a Bosnian woman, once told me,

همانطوری که سامیا، یک بانوی بوسنیایی، یکبار بمن گفت،

who survived the four-years besiege of Sarajevo;

او از جنگ و محاصره چهار ساله در سارایوو نجات یافته بود.

she said, "The fear

او گفت: "ترس ِ

of losing

از دست دادن

the 'I' in me,

آن "من" در من است،

the fear of losing

ترس از دست دادن

the 'I' in me."

"من" در من.

That's what my mother in Iraq

این همان چیزی است که مادرم در عراق

used to tell me.

عادت داشت به من بگوید.

It's like dying from inside-out.

شبیه مرگ از داخل به بیرون است.

A Palestinian woman once told me,

یک بانوی فلسطینی یکبار به من گفت،

"It is not about the fear of one death,"

"مسئله، ترس از یکبار مُردن نیست،

she said, "sometimes I feel

او گفت: "گاهی اوقات من

I die 10 times in one day,"

حس میکنم روزی ده بار میمیرم،"

as she was describing the marches of soldiers

اینرا، در حالی که رژه ی سرباز ها و

and the sounds of their bullets.

صدای گلوله هایشان را تعریف می کرد، بمن گفت.

She said, "But it's not fair,

و گفت: "اما این منصفانه نیست،

because there is only one life,

چرا که فقط یک عمر وجود دارد،

and there should only be one death."

و باید فقط یک مرگ وجود داشته باشد."

We have been only seeing

ما همیشه فقط یک طرف داستان جنگ

one side of war.

را می بینم.

We have only been discussing and consumed

ما فقط در حال مطرح کردن و مشغول به

with high-level preoccupations

سطح والای اشغال کشور،

over troop levels, drawdown timelines,

تعداد سربازان، بازه های زمانی ،

surges and sting operations,

حمله و پاتک های جنگی بوده ایم،

when we should be examining the details

زمانی که ما باید به بررسی جزییات بپردازیم که

of where the social fabric

در کجا اساس اجتماعی

has been most torn,

بیشترین آسیب را دیده است،

where the community has improvised

و کجا جامعه به بازسازی پرداخته

and survived

و نجات یافته است

and shown acts of resilience

و از خود، اعمال جهندگي

and amazing courage

و دلاوري شگفت انگیز نشان داده است

just to keep life going.

تا تواند به زندگی ادامه دهد.

We have been so consumed

ما چنان مشغول به

with seemingly objective discussions

گفتگوهای، به ظاهر بی طرف، درباره ی

of politics, tactics,

سیاست، فنون رزمی،

weapons, dollars

اسلحه ها، دُلارها،

and casualties.

و تلفات جنگ بوده ایم.

This is the language

این زبان ِ

of sterility.

سترونی و بی باریست.

How casually

چگونه ما با خونسردی

we treat casualties

با تلفات جنگی رفتار میکنیم

in the context of this topic.

در متن این موضوع.

This is where we conceive of rape and casualties

اینجاست که ما تجاوز به ناموس و تلفات را

as inevitabilities.

بعنوان اتفاقهای عادی و حتمی تصور میکنیم.

Eighty percent of refugees around the world

هشتاد درصد از پناه جویان دنیا

are women and children. Oh.

زنان و بچه ها هستند. اُه باشه.

Ninety percent of modern war casualties

نود درصد از تلفات انسانی جنگ های مدرن

are civilians.

غیر نظامیان هستند.

Seventy-five percent of them are women and children.

هفتاد و پنج درصد از این تلفات بچه ها و زنان هستند.

How interesting.

به چه جالب.

Oh, half a million women in Rwanda

یا، نیم میلیون زن در رواندا در طی

get raped in 100 days.

یکصد روز مورد تجاوز قرار گرفتند.

Or, as we speak now,

یا در حال حاظر که ما با هم صحبت میکنیم،

hundreds of thousands of Congolese women

صدها هزار زن کنگویی دارند

are getting raped and mutilated.

تجاوز می شوند و مورد نقص عضو قرارمی گیرند.

How interesting.

چه جالب.

These just become numbers that we refer to.

اینها صرفا تبدیل به اعدادی میشوند که ما به آنها مراجعه میکنیم.

The front of wars

صورت ظاهری جنگها

is increasingly non-human eyes

بطور افزاينده، چشم هایی غیر انسانی است،

peering down on our perceived enemies

که از فضا، بدقت دشمنانمان را

from space,

مینگرد،

guiding missiles toward unseen targets,

و موشک ها را به سمت اهداف غیر قابل دیدن هدایت می کند،

while the human conduct

در حالی که انسان ها مشغول هدایت

of the orchestra of media relations

ارکستر خبرگزاری ها هستند

in the event that this particular drone attack

مبادار این حمله ی وزوزی

hits a villager

بر سر یک روستایی فرو آید

instead of an extremist.

بجای یک شخص افراطی.

It is a chess game.

این یک بازی شطرنج است.

You learn to play an international relations school

شما یاد میگیرید که یک بازی مدرسه روابط بین الملل بکنید

on your way out and up

تا راه خود را برای تبدیل شدن به

to national and international leadership.

یک رهبر ملی و یا بین المللی بیابید.

Checkmate.

کیش و مات.

We are missing

ما کلاً فاقد

a completely other side of wars.

وجه دیگر جنگ هستیم.

We are missing my mother's story,

ما داستان مادرم را نمی بینم،

who made sure with every siren, with every raid,

که او در حین هر آژیری و هر یورشی،

with every cut off-of electricity,

و هر قطع برقی،

she played puppet shows for my brothers and I,

با عروسک خیمه شب بازیش مطمئن میشد که من و برادرم،

so we would not be scared

از صدای انفجارها

of the sounds of explosions.

وحشت زده نشویم.

We are missing the story of Fareeda,

ما داستان فریده را نمی شنویم،

a music teacher,

یک معلم موسیقی،

a piano teacher, in Sarajevo,

معلم پیانو در ساریوو،

who made sure

که تلاش میکرد

that she kept the music school open

تا در ِ مدرسه ی موسیقی

every single day

در تمام روزها،

in the four years of besiege in Sarajevo

در طی آن چهار سالی که ساریوو تحت محاصره بود، باز باشد

and walked to that school,

و همه روز پیاده وار به مدرسه میرفت

despite the snipers shooting

با وجود خطر تک تیراندازی

at that school and at her,

بسوی آن مدرسه و خودش،

and kept the piano, the violin, the cello

و صدای پیانوها و ویولن ها و ویولن سل ها را

playing the whole duration of the war,

در طی جنگ زنده نگه داشت،

with students wearing their gloves and hats and coats.

با دانش آموزانی که کلاه و دستکش و کت به تن می داشتند.

That was her fight.

این شیوه نبرد او بود.

That was her resistance.

این مقاومت او بود.

We are missing the story of Nehia,

ما داستان (نهییه) را نمی نبینم و نمی شنویم،

a Palestinian woman in Gaza

زنی فلسطینی در غزه،

who, the minute there was a cease-fire in the last year's war,

که همینکه یک آتش بست بوجود میآمد طی جنگ سال پیش،

she left out of home,

خانه اش را ترک می کرد،

collected all the flour

تمام آرد ها را جمع می کرد و

and baked as much bread for every neighbor to have,

تا جایی که می توانست برای همسایه هایش نان می پخت،

in case there is no cease-fire the day after.

مبادا که فردا آتش بستی وجود نداشته باشد.

We are missing

ما داستان (ویولت) را

the stories of Violet,

نمی شنویم ، کسی که

who, despite surviving genocide in the church massacre,

با وجود اینکه از یک قتل عام نژادی و کشتار در کلیسا نجات یافته بود،

she kept on going on,

زندگی را همچنین ادامه میداد،

burying bodies, cleaning homes, cleaning the streets.

بوسیله ی دفن کردن اجساد و شستن و تمیز کردن خانه ها و خیابان ها.

We are missing stories of women

ما داستان زنانی را نمی شنویم،

who are literally keeping life going

که در میان جنگها،

in the midst of wars.

زندگی را ادامه می دهند.

Do you know --

می دانید،

do you know that people fall in love in war

آیا خبر دارید که مردم در طول جنگ عاشق می شوند

and go to school

و به مدرسه می روند

and go to factories and hospitals

و در کارخانه ها و بیمارستان ها کار می کنند

and get divorced and go dancing and go playing

طلاق می گیرند، به رقص می پردازند و بازی می کنند

and live life going?

و زندگی را ادامه می دهند؟

And the ones who are keeping that life

و کسانی که زندگی را زنده نگه می دارند،

are women.

زنان هستند.

There are two sides of war.

دو سمت و وجه از جنگ وجود دارد.

There is a side that fights,

سمتی که در آن جنگ است،

and there is a side that keeps the schools

و سمتی که مدارس و کارخانه ها

and the factories and the hospitals open.

و بیمارستانها را باز نگه می دارد.

There is a side that is focused on winning battles,

سمتی که تاکید و هدفش پیروزی در جنگ است،

and there is a side that is focused

و سمتی که هدفش پیروزی در

on winning life.

زندگی است.

There is a side that leads the front-line discussion,

سمتی است که مذکرات جبهه را هدایت می کند،

and there is a side

و سمتی که

that leads the back-line discussion.

مذاکرات پشت جبهه را هدایت می کند.

There is a side that thinks

سمتی که باور دارد

that peace is the end of fighting,

صلح آخر و انتهای جنگ است.

and there is a side that thinks

و سمت دیگری که فکر می کند که

that peace is the arrival

صلح به معنای آمدن

of schools and jobs.

مدارس و موقعیت های شغلی است.

There is a side

سمتی است

that is led by men,

که توسط مردان مدیریت می شود،

and there is a side

و سمت دیگری است که

that is led by women.

توسط زنان هدایت می شود.

And in order for us to understand

و برای اینکه بفهمیم

how do we build lasting peace,

چگونه یک صلح پاینده با دوام بنا کنیم،

we must understand war and peace

باید هر دو وجه جنگ و صلح را

from both sides.

بشناسیم و درک کنیم.

We must have a full picture

ما باید تصویری کامل

of what that means.

از معاني آنها داشته باشیم.

In order for us to understand

برای اینکه ما بفهمیم که

what actually peace means,

صلح واقعا چه معني می دهد،

we need to understand,

ما باید که بدانیم،

as one Sudanese woman once told me,

آنطوری که یک زن سودانی یکبار به من گفت،

"Peace is the fact that my toenails

"صلح این واقعیت است که انگشت ناخن پای من،

are growing back again."

دوباره شروع به رشد کرد."

She grew up in Sudan, in Southern Sudan,

او در سودان بزرگ شده بود، در جنوب سودان،

for 20 years of war,

برای مدت بیست سال جنگ،

where it killed one million people

جنگی که یک میلیون انسان را کشت

and displaced five million refugees.

و پنج میلیون انسان را آواره کرد.

Many women were taken as slaves

بسیاری از زنان، بدست سربازان و افراد شورشی،

by rebels and soldiers,

بعنوان برده به اسارت درآمدند،

as sexual slaves who were forced also

بعنوان برده های جنسی که مجبور بودند

to carry the ammunition and the water

مهمات، آب و غذاهای سربازان را

and the food for the soldiers.

حمل کنند.

So that woman walked for 20 years,

پس او برای بیست سال راه رفت

so she would not be kidnapped again.

تا مبادا دوباره به اسارت افراد آدم دزد در بیاید.

And only when there was some sort of peace,

و تنها زمانی که به شکلی صلح وجود داشت،

her toenails grew back again.

ناخن های پای او شروع به رشد مجدد میکرد.

We need to understand peace

ما نیاز به این داریم که صلح را

from a toenail's perspective.

از دیدگاه یک ناخن پا درک کنیم و بشناسیم.

We need to understand

ما باید بدانیم

that we cannot actually have negotiations

که نمی توانیم بدون در نظر گرفتن کامل زنان،

of ending of wars or peace

مذاکراتی درباره ی پایان جنگ یا صلح

without fully including women

در دور میزهای

at the negotiating table.

مذاکره ای داشته باشیم.

I find it amazing

من این را بسیار شگفت انگیز یافتم که

that the only group of people

تنها گروهی از مردم که

who are not fighting and not killing

نمی جنگند و نمی کشند

and not pillaging and not burning and not raping,

و غارت نمی کنند و آتش نمی زنند و تجاوز نمی کند،

and the group of people who are mostly --

و گروهی که تقریبا بیشترین --

though not exclusively --

هر چند نه منحصرا --

who are keeping life going in the midst of war,

زندگی را در میان جنگ زنده نگه می دارند،

are not included in the negotiating table.

زنان هستند و آنها در دور میز مذاکرات در نظر گرفته نمی شوند.

And I do argue that women lead the back-line discussion,

بحث من اینست که زنان مذاکرات پشت جبهه را به عهده دارند،

but there are also men

چه آنکه مردانی نیز هستند

who are excluded from that discussion.

که در این مذاکرات محرومند.

The doctors who are not fighting,

پزشکانی که نمی جنگند،

the artists, the students, the men who refuse to pick up the guns,

هنرمندان، دانشجویان، مردانی که به دست گرفتن اسلحه را قبول ندارند،

they are, too, excluded

آنها نیز از این میزهای مذاکره ی

from the negotiating tables.

محرومند.

There is no way we can talk about a lasting peace,

به هیچ عنوان ما نمیتوانیم درباره ی یک صلح با دوام و پایدار،

building of democracy, sustainable economies,

ساختن دموکراسی، اقتصادی پایدار،

any kind of stabilities,

یا در مورد هر گونه ثباتی، صحبت کنیم،

if we do not fully include women

اگر زنان را به صورت کامل در این مذاکرات

at the negotiating table.

دخیل ندانیم .

Not one, but 50 percent.

نه تنها یک، ولی پنجاه در صد.

There is no way we can talk about the building of stability

به هیچ عنوان ما نمیتوانیم درباره ی استحکام ساختن صحبت کنیم،

if we don't start investing

اگر شروع به سرمایه گذاری

in women and girls.

روی زنان و دختران نکنیم.

Did you know

آیا می دانستید

that one year

که یک سال از

of the world's military spending

هزینه ی ارتشهای دنیا،

equals 700 years

برابر با هفتصد سال بودجه

of the U.N. budget

سازمان ملل است،

and equals 2,928 years

و برابر است با ۲۹۲۸ سال

of the U.N. budget allocated for women?

از بودجه ای که سازمان ملل برای زنان در نظر گرفته است؟

If we just reverse

اگر ما تنها این نحوه

that distribution of funds,

هزینه کردن را معکوس کنیم،

perhaps we could have

شاید بتوانیم

a better lasting peace in this world.

صلحی پایدار در دنیا داشته باشیم.

And last, but not least,

و آخر، نه حداقل،

we need to invest in peace and women,

ما نیاز به سرمایه گذاری در صلح و زنان داریم،

not only because it is the right thing to do,

نه صرفا به دلیل اینکه یک کار صحیح و درست است،

not only because it is the right thing to do,

نه صرفا به دلیل اینکه یک کار صحیح و درستی است،

for all of us to build sustainable and lasting peace today,

برای بوجود آوردن یک صلح پایدار و قابل تحمل امروزی،

but it is for the future.

بلکه برای آینده است.

A Congolese woman,

یک زن اهل کنگو،

who was telling me about

که به من درباره بچه هایش می گفت

how her children saw their father killed in front of them

که چگونه به قتل رسیدن پدرشان را جلوی چشمشان مشاهده کرده بودند

and saw her raped in front of them

و تجاوز به مادرشان را و ناقص کردن او را

and mutilated in front of them,

جلوی خود مشاهده کرده بودند،

and her children saw their nine-year-old sibling

و قتل برادر نه ساله شان را

killed in front of them,

جلوی خود مشاهده کرده بودند،

how they're doing okay right now.

که چطوری در حال حاظر به نحو معمولی زندگی میکنند.

She got into Women for Women International's program.

او وارد پروژه ی (زنان برای زنان بین المللی) شد.

She got a support network.

با یک شبکه حمایتی برخوردار شد.

She learned about her rights.

در باره ی حقوقش آگاهی یافت.

We taught her vocational and business skills. We helped her get a job.

ما به او مهارت های تجاری آموختیم و به او کمک کردیم که کار جدیدی بگیرد.

She was earning 450 dollars. She was doing okay.

او ۴۵۰ دلار دریافت می کرد و وضع او خوب بود.

She was sending them to school. Have a new home.

او بچه هایش را به مدرسه فرستاد، خانه جدیدی گرفت.

She said, "But what I worry about the most

او گفت: "چیزی که من را بیش از همه چیز نگران کرده است،

is not any of that.

هیچ کدام از آنها نیست.

I worry that my children

من نگران این هستم که بچه هایم

have hate in their hearts,

در قلب خود نفرت داشته باشند،

and when they want to grow up, they want to fight again

و زمانی که بزرگ شدند، آنها نیز بخواهند که بجنگنند

the killers of their father and their brother."

علیه قاتل های پدر و برادرشان."

We need to invest in women,

ما نیاز داریم تا بر روی زنان سرمایه گذاری کنیم،

because that's our only chance

چرا که این تنها شانس ماست

to ensure that there is no more war

تا مطمئن شویم که دیگر در آینده

in the future.

جنگی نخواهد بود.

That mother has a better chance to heal her children

آن مادر شانس بیشتری برای شفا دادن بچه هایش دارد،

than any peace agreement can do.

تا هر نوع موافقت صلحی.

Are there good news? Of course, there are good news. There are lots of good news.

آیا خبر خوبی نیز هست؟ البته که هست، تعداد زیادی خبر خوب است.

To start with, these women that I told you about

برای شروع، آن زنهایی که درباره شان به شما گفتم،

are dancing and singing every single day,

همه روزه می رقصند و آواز می خواند،

and if they can,

و اگر آنها بتواند،

who are we not to dance?

ما کی هستیم که نتوانیم.

That girl that I told you about

آن دختری که درباره اش به شما گفتم،

ended up starting Women for Women International Group

برنامه (زنان برای زنان بین المللی) را بنیاد کرد،

that impacted one million people, sent 80 million dollars,

که بر یک میلیون زن اثر مثبت داشت و بیش از هشتاد میلیون دلار پول جمع کرد،

and I started this from zero,

و من این کار را از صفر شروع کردم،

nothing, nada, [unclear].

از هیچی،

(Laughter)

(خنده حضار)

They are women who are standing on their feet

زنانی هستند که بر روی پای خود وایستاده اند،

in spite of their circumstances,

با وجود شرایط بدی که دارند،

not because of it.

نه بدلیل آن شرایط بد.

Think of how the world can be a much better place

تصور کنید که دنیا چطوری میتواند جای بهتری باشد،

if, for a change,

اگر، برای اولین بار هم که شده،

we have a better equality,

برابری و عدالت بیشتری داشته باشیم،

we have equality,

ما برابری داریم،

we have a representation

نماینده داریم،

and we understand war,

و جنگ را می فهمیم،

both from the front-line

هم از مذاکرات جبهه ای

and the back-line discussion.

و هم از پشت جبهه.

Rumi, a 13th-century Sufi poet,

مولوی، عارف و شاعر قرن سیزدهم میلادی می گوید،

says, "Out beyond the worlds

"مارواء این دنیاها

of right-doings and wrong-doings,

که پر از خیر و شر است،

there is a field.

جایی است،

I will meet you there.

من تو را در آنجا ملاقات خواهم کرد.

When the soul lies down in that grass,

زمانی که روح تو در سبزه زار لمیده است،

the world is too full

و دنیا پر تر از آنی است

to talk about.

که درباره اش حرف بزنیم.

Ideas, language,

ایده ها، زبان ها،

even the phrase 'each other'

حتی خود عبارت "همدیگر"

no longer makes any sense."

دیگر کارایی نخواهد داشت."

I humbly add -- humbly add --

من با فروتنی می گویم

that out beyond

که ماوراء

the worlds of war and peace,

دنیاهای جنگ و صلح

there is a field,

جایی است

and there are many women and men

که در آن مردان و زنان بسیاری

[who] are meeting there.

همدیگر را ملاقات میکنند..

Let us make this field a much bigger place.

بیایید و آنجا را وسیعتر سازیم.

Let us all meet in that field.

بیایید و همدیگر را در آنجا ملاقات کنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)