Andrew Mwenda: Let's take a new look at African aid

آندری موندا: کمک برای آفریقا؟ نه متشکریم.

Translator: Kei Esmaeilpour Reviewer: Leila Ataei

I am very, very happy to be amidst some of the most --

من بسیار، بسیار خوشحالم که در میان برخی از کسانی هستم---

the lights are really disturbing my eyes

این چراغ ها واقعا چشمانم را اذیت می کنند،

and they're reflecting on my glasses.

و بخاطر بازتاب نور از روی شیشه های عینکم.

I am very happy and honored to be amidst

من بسیار، بسیار خوشحالم که در میان برخی از

very, very innovative and intelligent people.

بهترین و خلاق ترین و با هوش ترین انسان ها هستم.

I have listened to the three previous speakers,

من به سخنان سه سخنران قبلی گوش داده ام،

and guess what happened?

و حدس بزنید که چه اتفاقی افتاد؟

Every single thing I planned to say, they have said it here,

هر چیزی که من می خواستم اینجا بگویم، را آنها گفته اند.

and it looks and sounds like I have nothing else to say.

و اینجور بنظر می رسد که من دیگر چیزی برای گفتن ندارم.

(Laughter)

( خنده حاضرین)

But there is a saying in my culture

اما یک ضرب المثل در فرهنگ من وجود دارد

that if a bud leaves a tree without saying something,

که می گوید، اگر جوانه یک درخت، درختی را بدون گفتن چیزی ترک کند،

that bud is a young one.

به این معنی است که آن جوانه، جوان است.

So, I will -- since I am not young and am very old,

و از آنجا که من جوان نیستم و خیلی هم پیرهستم،

I still will say something.

بنابراین هنوز حرف هایی برای گفتن دارم.

We are hosting this conference at a very opportune moment,

ما این کنفرانس را در مقطع زمانی بسیار مناسبی میزبانی می کنیم،

because another conference is taking place in Berlin.

چون کنفرانس دیگری نیز در همین زمان در برلین برقرار است.

It is the G8 Summit.

آن نشست سران جی ۸ [هشت کشور صنعتی جهان] است.

The G8 Summit proposes that the solution to Africa's problems

نشست سران جی ۸ ، اعلام کرده است که راه حل مسائل آفریقا

should be a massive increase in aid,

کمک های گسترده و انبوه خواهد بود،

something akin to the Marshall Plan.

چیزی شبیه طرح مارشال (طرح بازسازی اروپای بعد از جنگ دوم).

Unfortunately, I personally do not believe in the Marshall Plan.

متاسفانه، من شخصا به طرحی مثل طرح مارشال اعتقادی ندارم.

One, because the benefits of the Marshall Plan have been overstated.

اول، چون در مورد مزایای طرح مارشال اغراق شده است.

Its largest recipients were Germany and France,

بزرگترین دریافت کنندگان کمک های مالی طرح مارشال فرانسه و آلمان بودند،

and it was only 2.5 percent of their GDP.

و آن فقط معادل ۲/۵ درصد تولید ناخالص ملی بود.

An average African country receives foreign aid

ولی متوسط کمک های دریافتی خارجی مورد نیاز کشورهای آفریقائی

to the tune of 13, 15 percent of its GDP,

چیزی معادل ۱۳ تا ۱۵ درصد از تولید ناخالص ملی شان خواهد بود،

and that is an unprecedented transfer of financial resources

و انتقال مالی به این اندازه از کشورهای ثروتمند

from rich countries to poor countries.

به کشورهای فقیر قابل تصور نیست.

But I want to say that there are two things we need to connect.

می خواهم بگویم که ما باید دو چیز را به هم وصل کنیم .

How the media covers Africa in the West, and the consequences of that.

یکی مسئله پوشش رسانه ها از مسائل آفریقا درغرب و عواقب ناشی از آن،

By displaying despair, helplessness and hopelessness,

با به نمایش گذاشتن یاس ، ناامیدی و ناتوانی،

the media is telling the truth about Africa, and nothing but the truth.

البته رساناها حقایق آفریقا را نمایش می دهند؛ و نه چیزی بجز حقیقت.

However, the media is not telling us the whole truth.

ولی به هرحال، رساناها همه حقیقت را نمی گویند.

Because despair, civil war, hunger and famine,

چون یاس، جنگ داخلی، گرسنگی و قحطی،

although they're part and parcel of our African reality,

اگر چه آنها بخشی از واقعیت آفریقا هستند،

they are not the only reality.

اما آنها تنها واقعیات موجود نیستند.

And secondly, they are the smallest reality.

و سوم اینکه، اینها کوچکترین واقعیتها هستند،

Africa has 53 nations.

آفریقا ۵۳ کشور دارد،

We have civil wars only in six countries,

جنگ داخلی فقط در ۶ کشور آفریقائی جریان دارد.

which means that the media are covering only six countries.

که این یعنی رساناها فقط ۶ کشور را پوشش می دهند.

Africa has immense opportunities that never navigate

آفریقا دارای فرصت های بسیار ممتازی است که هرگز

through the web of despair and helplessness

از طریق مجموعه ناامیدی و درماندگی که رساناهای غربی

that the Western media largely presents to its audience.

مرتب برای مخاطبانشان ارائه می کنند، نشان داده نشده است.

But the effect of that presentation is, it appeals to sympathy.

اما تاثیر چنین تصویر سازی از آفریقا،

It appeals to pity. It appeals to something called charity.

درخواست همدردی است. درخواست چیزی به اسم خیریه است.

And, as a consequence, the Western view

و در نتیجه، دیدگاه غرب نسبت به

of Africa's economic dilemma is framed wrongly.

معمای دشوار اقتصادی آفریقا به غلط چارچوب شده است.

The wrong framing is a product of thinking

چارچوب غلطی که محصول طرز تفکری است که

that Africa is a place of despair.

می گوید آفریقا محل یاس و ناامیدی است،

What should we do with it? We should give food to the hungry.

بعد می گوید، خوب ما چکار باید بکنیم؟ باید به گرسنگان غذا بدهیم.

We should deliver medicines to those who are ill.

ما باید دارو به بیماران برسانیم.

We should send peacekeeping troops

ما باید گروه هائی برای حفاظت از صلح به منطقه اعزام کنیم

to serve those who are facing a civil war.

برای آنانی که با جنگ داخلی درگیر هستند.

And in the process, Africa has been stripped of self-initiative.

و با این روند، آفریقا ابتکار عمل خود را از دست خواهد داد.

I want to say that it is important to recognize

من می خواهم بگویم که این بسیار مهم است که تشخیص دهیم

that Africa has fundamental weaknesses.

که آفریقا نقاط ضعف اساسی دارد،

But equally, it has opportunities and a lot of potential.

ولی متقابلا، فرصت ها و امکانات بالقوه ای دارد.

We need to reframe the challenge that is facing Africa,

لازم است تا چالش هائی که آفریقا با آن روبروست را اصلاح کنیم.

from a challenge of despair,

از یک چالش یاس و نا امیدی،

which is called poverty reduction,

که کاهش فقر نامیده می شود،

to a challenge of hope.

به چالش امید.

We frame it as a challenge of hope, and that is worth creation.

که ما آن را بعنوان چالش امید مطرح می کنیم، و این چالش ارزش دارد تا خلق شود.

The challenge facing all those who are interested in Africa

چالش پیش روی همه کسانی که علاقه مند به آفریقا هستند

is not the challenge of reducing poverty.

چالش کاهش فقر نیست.

It should be a challenge of creating wealth.

باید چالش تولید ثروت باشد.

Once we change those two things --

وقتی ما این دو موضوع را تغییر دادیم،

if you say the Africans are poor and they need poverty reduction,

اگر بگویید آفریقائی ها فقیرند و نیاز به کاهش فقر دارند،

you have the international cartel of good intentions

باعث سرازیر شدن سیلی از کارتل های بین المللی

moving onto the continent, with what?

با نیت خیر به قاره آفریقا هستید، با چی ؟

Medicines for the poor, food relief for those who are hungry,

دارو برای فقرا، کمک های مواد غذای برای آنان که گرسنه اند،

and peacekeepers for those who are facing civil war.

و صلح بان برای آنها که درگیر جنگ داخلی هستند.

And in the process, none of these things really are productive

و درطی این روند، هیچکدام از این کمک ها واقعا مولد ثروت نخواهند بود

because you are treating the symptoms, not the causes

چرا که شما به جای علاج مشکلات اساسی مردم آفریقا

of Africa's fundamental problems.

معلول ها را دیده اید.

Sending somebody to school and giving them medicines,

فرستادن یک نفر به مدرسه و دادن دارو به آنها،

ladies and gentlemen, does not create wealth for them.

خانم ها و آقایان، تولید ثروت برای آنها نمی کند.

Wealth is a function of income, and income comes from you finding

ثروت تابعی از درآمد است و درآمد ناشی از داشتن

a profitable trading opportunity or a well-paying job.

فرصت های تجاری سودآور و یا کار با حقوق مناسب است.

Now, once we begin to talk about wealth creation in Africa,

حالا، وقتی ما شروع کنیم راجع به تولید ثروت در آفریقا صحبت کنیم،

our second challenge will be,

چالش بعدی ما این خواهد بود که،

who are the wealth-creating agents in any society?

چه کسانی عامل ایجاد ثروت در جامعه ما خواهند بود؟

They are entrepreneurs. [Unclear] told us they are always

آنها کارآفرینان می باشند. به ما گفتند[نامعلوم] که آنها همواره

about four percent of the population, but 16 percent are imitators.

حدود چهار درصد جمعیت هستند، ولی ۱۶ درصد دنباله رو هستند.

But they also succeed at the job of entrepreneurship.

اما آنها نیز در شغل کارآفرینی موفق می شوند.

So, where should we be putting the money?

خوب، ما پول را در کجا باید مصرف کنیم؟

We need to put money where it can productively grow.

باید این پول را در جائی سرمایه گذاری کنیم که بتواند بطور موثر رشد کند.

Support private investment in Africa, both domestic and foreign.

یعنی از سرمایه گذاری خصوصی در آفریقا، چه سرمایه گذاری داخلی چه خارجی، حمایت کنیم.

Support research institutions,

از موسسات تحقیقاتی حمایت کنیم.

because knowledge is an important part of wealth creation.

چرا که دانش بخش اساسی فرآیند تولید ثروت است.

But what is the international aid community doing with Africa today?

ولی امروز کمک های بین المللی جامعه جهانی در آفریقا چه می کند؟

They are throwing large sums of money for primary health,

آنها مقادیر عظیمی از پول را صرف برآورده کردن نیازهای اولیه بهداشتی،

for primary education, for food relief.

آموزش ابتدایی، و رفع گرسنگی نموده اند.

The entire continent has been turned into

کل قاره آفریقا به محل یاس و ناامیدی

a place of despair, in need of charity.

تبدیل شده است، که نیاز به کمک های خیریه دارد.

Ladies and gentlemen, can any one of you tell me

خانم ها و آقایان، می توانید به من بگویید که

a neighbor, a friend, a relative that you know,

همسایه ای، دوستی، فامیلی می شناسید که،

who became rich by receiving charity?

با دریافت کمک های موسسات خیریه ثروتمند شده باشد ؟

By holding the begging bowl and receiving alms?

با در دست گرفتن کاسه گدائی ودریافت صدقه ؟

Does any one of you in the audience have that person?

کسی از میان شما، چنین شخصی را می شناسد ؟

Does any one of you know a country that developed because of

کسی از شما کشوری را می شناسد که از راه کمک های خیریه

the generosity and kindness of another?

و سخاوت و محبت دیگری توسعه یافته باشد ؟

Well, since I'm not seeing the hand,

خوب، از آنجا که من جوابی نگرفتم،

it appears that what I'm stating is true.

بنظر می رسد که من درست می گویم.

(Bono: Yes!)

( بونو : بله!)[ خواننده ایرلندی و فعال در کمکهای انسان دوستانه]

Andrew Mwenda: I can see Bono says he knows the country.

آندرو موئند: امن می توانم ببینم که بونو می گوید او یک کشور را می شناسد.

Which country is that?

کدام کشور را می گویید؟

(Bono: It's an Irish land.)

بونو: سرزمین ایرلند.

(Laughter)

( خنده حضار)

(Bono: [unclear])

بونو:[چیزی می گویدنامعلوم.]

AM: Thank you very much. But let me tell you this.

خیلی ممنون. ولی بگذارید تا من نکته ای را بگویم.

External actors can only present to you an opportunity.

عوامل خارجی فقط وقتی برای شما فرصتی ایجاد می کنند،.

The ability to utilize that opportunity and turn it into an advantage

توانائی بکارگیری فرصت و تبدیل آن به یک مزیت

depends on your internal capacity.

بستگی به ظرفیت های داخلی تان دارد.

Africa has received many opportunities.

آفریقا تا کنون فرصت های بسیاری داشته است.

Many of them we haven't benefited much.

از بسیاری از این فرصت ها ما بهره ای نبرده ایم.

Why? Because we lack the internal, institutional framework

چرا؟ چون ما فاقد چارچوب سازمانی داخلی

and policy framework that can make it possible for us

و چارچوب سیاسی هستیم که بتواند امکان بهره وری

to benefit from our external relations. I'll give you an example.

از روابط خارجی را برایمان مهیا کند. من برای شما مثالی می آورم.

Under the Cotonou Agreement,

تحت موافقتنامه کوتونو ( Cotonou Agreement)

formerly known as the Lome Convention,

که قبلا بنام " معاهده لومه" ( Lome Convention)، خوانده می شد،

African countries have been given an opportunity by Europe

به کشورهای آفریقایی از سوی اروپا این فرصت داده شده تا

to export goods, duty-free, to the European Union market.

بتوانند صادرات کالا، معاف از حقوق گمرکی، به بازار اتحادیه اروپا داشته باشند.

My own country, Uganda, has a quota to export 50,000 metric tons

کشور من، اوگاندا، دارای سهمیه صادرات ۵۰٫۰۰۰ متریک تن

of sugar to the European Union market.

صادرات شکر به بازار اتحادیه اروپا بوده است.

We haven't exported one kilogram yet.

ما هنوز 1 کیلوگرم هم صادر نکرده ایم.

We import 50,000 metric tons of sugar from Brazil and Cuba.

ما ۵۰٫۰۰۰ تن شکر از برزیل و کوبا وارد کرده ایم.

Secondly, under the beef protocol of that agreement,

دوما ، طبق پروتکل صادرات گوشت گاو از آن قرارداد ( Cotonou Agreement)

African countries that produce beef

کشورهای آفریقایی تولید کننده گوشت گاو

have quotas to export beef duty-free to the European Union market.

دارای سهمیه بندی برای صادرات گوشت گاو آزاد از عوارض گمرکی به بازار اتحادیه اروپا هستند.

None of those countries, including Africa's most successful nation, Botswana,

هیچ یک از این کشورها، از جمله موفق ترین آنها، بوتسوانا

has ever met its quota.

هیچ صادراتی در این زمینه نداشته است.

So, I want to argue today that the fundamental source of Africa's

بنابراین، من امروز می خواهم بگویم که دلائل اساسی ناتوانی آفریقا

inability to engage the rest of the world

برای دعوت برای مشارکت و درگیر نمودن بقیه کشورهای جهان

in a more productive relationship

در یک رابطه بارور و موثر

is because it has a poor institutional and policy framework.

ناشی از ضعیف بودن چارچوبهای سازمانی و سیاسی می باشد.

And all forms of intervention need support,

و هرگونه ابزار مداخله دیگری نیاز به حمایت دارد،

the evolution of the kinds of institutions that create wealth,

تکامل انواع سازمانهایی که ایجاد کننده ثروت هستند،

the kinds of institutions that increase productivity.

سازمانهایی که باروری را افزایش دهند.

How do we begin to do that, and why is aid the bad instrument?

چطور می توانیم شروع بکار کنیم، و چرا کمک رسانی ابزار بدی است ؟

Aid is the bad instrument, and do you know why?

کمک رسانی ابزار بدی است،و می دانید چرا ؟

Because all governments across the world need money to survive.

چون همه دولتهای جهان برای بقا نیاز به پول دارند.

Money is needed for a simple thing like keeping law and order.

پول لازم است برای کارهای ساده مثل حفظ نظم و قانون.

You have to pay the army and the police to show law and order.

شما باید به ارتش و پلیس حقوق بپردازید تا نشان دهید که نظم و قانون حاکم است.

And because many of our governments are quite dictatorial,

و چون اکثر دولت های ما کاملا دیکتاتور هستند،

they need really to have the army clobber the opposition.

واقعا نیاز دارند تا ارتش مخالفین را سرکوب کند.

The second thing you need to do is pay your political hangers-on.

دلیل دیگرآن پرداخت پول به حامیان سیاسی تان است.

Why should people support their government?

مردم چرا باید ازدولت هایشان حمایت کنند؟

Well, because it gives them good, paying jobs,

خوب، چون برایشان شغلهایی با درآمد خوب فراهم می کند،

or, in many African countries, unofficial opportunities

یا، در خیلی از کشورهای آفریقائی، فرصت های غیررسمی

to profit from corruption.

برای بهره گیری از فساد اقتصادی را بوجود میاورد.

The fact is no government in the world,

واقعیت اینست که هیچ دولتی در جهان نیست که

with the exception of a few, like that of Idi Amin,

البته بجز تعدادی معدود مثل عیدی امین در اوگاندا،

can seek to depend entirely on force as an instrument of rule.

که بخواهد بطور تمام عیار از نیروی نظامی بعنوان وسیله ای برای حکمرانی استفاده کند.

Many countries in the [unclear], they need legitimacy.

بسیاری کشورها در [ نامعلوم]، نیاز به ایجاد مشروعیت دارند.

To get legitimacy, governments often need to deliver things like primary education,

برای داشتن مشروعیت، دولتها اغلب نیاز به انجام کارهائی مثل ارائه تحصیلات ابتدائی

primary health, roads, build hospitals and clinics.

بهداشت اولیه، ساختن جاده ها، بیمارستانها و درمانگاه ها دارند.

If the government's fiscal survival

اگر بقای مالی دولت

depends on it having to raise money from its own people,

وابسته به جمع آوری پول از مردم خود باشد،

such a government is driven by self-interest

گرایش چنین دولتی بر اساس منافع شخصی در جهت

to govern in a more enlightened fashion.

اداره کشور به روش هدایت شده تری است.

It will sit with those who create wealth.

از مشورت با مولدان ثروت بهره می گیرد.

Talk to them about the kind of policies and institutions

با آنها در مورد سیاست ها و سازمانهایی صحبت می کند

that are necessary for them to expand a scale and scope of business

که برای گسترش مقیاس و دامنه تجارت لازم هستند

so that it can collect more tax revenues from them.

تا بتواند درآمدهای مالیاتی بیشتری را از آنها جمع آوری کند.

The problem with the African continent

مشکل مربوط به قاره آفریقا

and the problem with the aid industry

و مشکل مربوط به صنعت کمک رسانی

is that it has distorted the structure of incentives

این است که نابود کننده ساختار آن مشوقهایی است

facing the governments in Africa.

که دولتها در آفریقا با آن مواجه هستند.

The productive margin in our governments' search for revenue

در تحقیقاتی مرتبط با افزایش درآمدهای دولت، حاشیه های تولیدی

does not lie in the domestic economy,

در اقتصاد داخلی قرار نمی گیرند،

it lies with international donors.

هم راستا با کمک کنندگان بین المللی است.

Rather than sit with Ugandan --

به جای نشستن با اوگاندائی ها،

(Applause) --

( تشویق حضار)--

rather than sit with Ugandan entrepreneurs,

به جای نشستن و تبادل نظر با کار آفرینان اوگاندائی،

Ghanaian businessmen, South African enterprising leaders,

بازرگانان غنائی، رهبران کارآفرینی آفریقای جنوبی،

our governments find it more productive

دولت ما مذاکره با

to talk to the IMF and the World Bank.

صندوق بین المللی پول و بانک جهانی؛ را کارسازتر میابد.

I can tell you, even if you have ten Ph.Ds.,

می توانم به شما بگویم که اگر حتی ده مدرک دکترا داشته باشید،

you can never beat Bill Gates in understanding the computer industry.

هیچگاه نمی توانید بهتر از بیل گیتس صنایع کامپیوتر را بفهمید.

Why? Because the knowledge that is required for you to understand

چرا؟ چون دانشی که لازم است تا بدانید

the incentives necessary to expand a business --

کدام مشوق ها می تواند یک صنعت را توسعه دهد

it requires that you listen to the people, the private sector actors in that industry.

شما را ملزم به گوش دادن به مردم، وبخشهای خصوصی فعال در آن صنایع، می کند.

Governments in Africa have therefore been given an opportunity,

بنابراین، از سوی جامعه بین المللی به دولتهای آفریقای فرصتی

by the international community, to avoid building

تقدیم شده که مانع ازشکل گرفتن مقدمات تولید کننده

productive arrangements with your own citizens,

توسط شهروندان کشورهای خودتان می شود.

and therefore allowed to begin endless negotiations with the IMF

و در نتیجه اجازه میدهد تا دور باطلی از مذاکرات با صندوق بین المللی پول،

and the World Bank, and then it is the IMF and the World Bank

و بانک جهانی ادامه یابد، و نهایتا این صندوق بین المللی پول و بانک جهانی

that tell them what its citizens need.

خواهند بود که بگویند که نیازهای شهروندان شما چیست .

In the process, we, the African people, have been sidelined

در این روند، ما مردم کشورهای آفریقائی،

from the policy-making, policy-orientation, and policy-

از سیاست گذاری، سیاست مداری و ارائه

implementation process in our countries.

فرآیند اجرائی طرحها در کشورهای خود کنار گذاشته میشویم.

We have limited input, because he who pays the piper calls the tune.

تاثیر ما بعنوان شهروند بسیارمحدود است، چون آنکه ساز را می زند، می گوید بقیه چطور برقصند.

The IMF, the World Bank, and the cartel of good intentions in the world

صندوق بین المللی پول، بانک جهانی، و کارتل هایی از خیرخواهان جهان

has taken over our rights as citizens,

صاحبان حقوق شهروندی ما شده اند،

and therefore what our governments are doing, because they depend on aid,

بخاطر وابستگی به کمک های آنها،بنابراین کاری که دولت ما می کند

is to listen to international creditors rather than their own citizens.

گوش کردن به طلبکاران بین المللی خود در عوض شهروندانش است.

But I want to put a caveat on my argument,

اما من می خواهم یک نکته را در صحبت هایم اصلاح کنم،

and that caveat is that it is not true that aid is always destructive.

و آن اینکه این کمک های اقتصادی همیشه مخرب نیستند.

Some aid may have built a hospital, fed a hungry village.

بعضی از کمک ها صرف ساختن بیمارستان و یا غذا دادن به گرسنگان روستایی می شود.

It may have built a road, and that road

این کمک ها ممکن است جاده بسازند و

may have served a very good role.

آن جاده نیز نقش اساسی در توسعه کشور دارد.

The mistake of the international aid industry

اشتباه صنعت کمک های بین المللی در اینست که

is to pick these isolated incidents of success,

موارد ایزوله از موفقیت را انتخاب می کنند،

generalize them, pour billions and trillions of dollars into them,

آنها را تعمیم داده،و میلیارد و تریلیون ها دلار پول را در آنها می ریزند.

and then spread them across the whole world,

و سپس آنها را در سراسر جهان تبلیغ می کنند،

ignoring the specific and unique circumstances in a given village,

شرایط ویژه و یگانه یک دهکده خاص،

the skills, the practices, the norms and habits

مهارت ها، شیوه ها، هنجارها و عادت هایی که

that allowed that small aid project to succeed --

منجر به موفقیت کمکها در یک پروژه کوچک را نادیده می گیرند،

like in Sauri village, in Kenya, where Jeffrey Sachs is working --

مثل پروژه روستای سائوری، در کنیا، که در آن جفری ساکس در حال کار روی آن است،

and therefore generalize this experience

و در نتیجه آن تجربه را

as the experience of everybody.

بعنوان یک تجربه عام تعمیم می دهند.

Aid increases the resources available to governments,

کمک های اقتصادی منابع موجود دولت ها را افزایش می دهند،

and that makes working in a government the most profitable thing

و این باعث می شود که کار کردن در بخش های دولتی سود آورترین شغلی باشد

you can have, as a person in Africa seeking a career.

که شما بعنوان یک آفریقایی دنبال آن باشید.

By increasing the political attractiveness of the state,

با افزایش توجهات سیاسی به در دست داشتن کشور،

especially in our ethnically fragmented societies in Africa,

بویژه در جوامع متفرق قومی در آفریقا،

aid tends to accentuate ethnic tensions

کمک ها می تواند نقشی در شعله ورنمودن تنش های قومی ایجاد کند

as every single ethnic group now begins struggling to enter the state

هر گروه قومی را می بینید که درگیر می شود تا به دولت راه یابد

in order to get access to the foreign aid pie.

تا بتواند به این کمک های خارجی دسترسی یابد.

Ladies and gentlemen, the most enterprising people in Africa

خانم ها و آقایان، بهترین کارآفرینان آفریقا

cannot find opportunities to trade and to work in the private sector

نمی توانند در بخش خصوصی فرصت کار وتجارت پیدا کنند

because the institutional and policy environment is hostile to business.

چون محیط سازمانی و سیاستگذاری دولت ها در جهت دشمنی با کسب و کار است.

Governments are not changing it. Why?

دولت ها قرار نیست آنرا تغییر دهند . چرا؟

Because they don't need to talk to their own citizens.

چون آنها نیازی به صحبت و مشورت با شهروندان خود ندارند.

They talk to international donors.

آنها با کمک دهندگان بین المللی صحبت می کنند.

So, the most enterprising Africans end up going to work for government,

بنابراین، بهتر کارآفرینان آفریقائی نیز نهایتا کارمند دولت می شوند،

and that has increased the political tensions in our countries

و این تنش های سیاسی در کشورهای ما را افزایش داده است

precisely because we depend on aid.

دقیقا بخاطر آنکه ما به این کمک ها وابسته شده ایم.

I also want to say that it is important for us to

من می خواهم بگویم که این برای ما بسیار مهم است که

note that, over the last 50 years, Africa has been receiving increasing aid

توجه کنیم که طی 50 سال گذشته کمک های ارسالی

from the international community,

.جامعه بین المللی به آفریقا افزایش یافته است

in the form of technical assistance, and financial aid,

در قالب کمک های فنی، و کمک های مالی

and all other forms of aid.

و کلیه آن اشکال کمکی دیگر.

Between 1960 and 2003, our continent received 600 billion dollars of aid,

بین سالهای ۱۹۶۰ تا ۲۰۰۳، قاره ما ۶۰۰ میلیارد دلار کمک دریافت داشته است،

and we are still told that there is a lot of poverty in Africa.

و به ما گفته می شود که هنوز در آفریقا فقر گسترده ای وجود دارد.

Where has all the aid gone?

این همه کمک ها کجا رفته است ؟

I want to use the example of my own country, called Uganda,

من مثالی از کشورم، اوگاندا، در مورد

and the kind of structure of incentives that aid has brought there.

ساختار تشویقی که این نوع کمک ها برای ما ارمغان آورده است، می گویم.

In the 2006-2007 budget, expected revenue: 2.5 trillion shillings.

در بودجه ۲۰۰۶- ۲۰۰۷ اوگاندا، درآمد مورد انتظار(پیش بینی دولت)، معادل ۲/۵ تریلیون شیلینگ بوده است،

The expected foreign aid: 1.9 trillion.

و درآمد ناشی از کمک های خارجی (مورد انتظار) ۱/۹ تریلیون شیلینگ بوده است.

Uganda's recurrent expenditure -- by recurrent what do I mean?

هزینه های جاری اوگاندا، وقتی می گویم هزینه های جاری، منظور چیست؟

Hand-to-mouth is 2.6 trillion.

حداقل آن بر ۲/۶ تریلیون شیلینگ خواهد بود.

Why does the government of Uganda budget spend 110 percent

چرا دولت اوگاندا ۱۱۰% درآمد هایش خودش را

of its own revenue?

خرج می کند؟

It's because there's somebody there called foreign aid, who contributes for it.

چون شخصی بنام " کمک های خارجی" وجود دارد که تامین این اضافه را تقبل کرده است.

But this shows you that the government of Uganda

ولی این نشان می دهد که دولت اوگاندا

is not committed to spending its own revenue

تعهدی به هزینه کردن درآمدهای خود

to invest in productive investments,

برای سرمایه گذاری در راه تولید ندارد،

but rather it devotes this revenue

بلکه آن را برای پرداخت

to paying structure of public expenditure.

هزینه های عمومی مصرف خواهد کرد.

Public administration, which is largely patronage, takes 690 billion.

مدیریت عمومی، که تا حد زیادی از سیستم حمایت می کند، ۶۹۰ میلیارد هزینه بر می دارد.

The military, 380 billion.

ارتش، ۳۸۰ میلیارد.

Agriculture, which employs 18 percent of our poverty-stricken citizens,

کشاورزی، که ۱۸% از ضعیف ترین قشر شهروندان مان را در بر می گیرد،

takes only 18 billion.

فقط ۱۸ میلیارد.

Trade and industry takes 43 billion.

تجارت و صنایع ۴۳ میلیارد بودجه می گیرد.

And let me show you, what does public expenditure --

و اجازه بدهید به شما نشان دهم، هزینه های عمومی

rather, public administration expenditure -- in Uganda constitute?

هزینه های مدیریت عمومی، در اوگاندا شامل چه اقلامی می شود ؟

There you go. 70 cabinet ministers, 114 presidential advisers,

بفرمائید. ۷۰ وزیر کابینه، ۱۱۴ مشاور ریاست جمهوری،

by the way, who never see the president, except on television.

به هر حال، چه کسی تا بحال رئیس جمهور را، بجز در تلویزیون، دیده است.

(Laughter)

(خنده حاضران)

(Applause)

(تشویق حاضران)

And when they see him physically, it is at public functions like this,

وقتی هم حضور فیزیکی اش در محل های عمومی می بینند،

and even there, it is him who advises them.

و حتی در آنجاها، این رئیس جمهور است که به مشاورانش توصیه می کند.

(Laughter)

( خنده حاضران)

We have 81 units of local government.

ما در اوگاندا ۸۱ دولت محلی داریم.

Each local government is organized like the central government --

هر دولت محلی مثل دولت مرکزی سازماندهی شده است

a bureaucracy, a cabinet, a parliament,

یک بورکراسی، یک دولت، یک مجلس،

and so many jobs for the political hangers-on.

و مشاغل بسیاری مشاغل برای وابستگان و حامیانشان،

There were 56, and when our president wanted to

این دولت های محلی قبلا ۵۶ بود ولی زمانی که رئيس جمهور ما می خواست به

amend the constitution and remove term limits,

اصلاح قانون اساسی و حذف محدودیت مدت رئیس جمهور بودن دست بزند،

he had to create 25 new districts, and now there are 81.

مجبور شد که 25 ناحیه جدید ایجاد نماید، در حال حاضر تعداد آن به ۸۱ رسیده.

Three hundred thirty-three members of parliament.

۳۳۳ نماینده مجلس داریم،

You need Wembley Stadium to host our parliament.

برای دور هم جمع کردن نمایندگان شما نیاز به استادیوم ویمبلی دارید.

One hundred thirty-four commissions

۱۳۴ کمیسون

and semi-autonomous government bodies,

و نهاد های دولتی نیمه مستقل،

همه اینها مدیر و اتومبیل دارند. و نکته نهایی

all of which have directors and the cars. And the final thing,

خطاب به آقای بونو است.که ممکن است در این مورد به ما کمک کند.

this is addressed to Mr. Bono. In his work, he may help us on this.

یک مطالعه اخیر دولت اوگاندا نشان می دهد

A recent government of Uganda study found

که ۳٫۰۰۰ خودرو نقلیه با چهار چرخ محرک

that there are 3,000 four-wheel drive motor vehicles

در مقر وزیر بهداشت و درمان وجود دارد.

اوگاندا ۹۶۱ شهرستان فرعی دارد، هر کدام با یک داروخانه عمومی،

at the Minister of Health headquarters.

که هیچیکدامشان آمبولانس ندارند.

Uganda has 961 sub-counties, each of them with a dispensary,

خوب، اتومبیل های چهار چرخه در مقر وزیر بهداشت و درمان

none of which has an ambulance.

برای خدمت به وزرا، منشی های دائمی، بوروکرات ها و

So, the four-wheel drive vehicles at the headquarters

و بوروکرات های کمک های بین المللی که در پروژه های کمک بین المللی کار میکنند، استفاده می شود.

drive the ministers, the permanent secretaries, the bureaucrats

and the international aid bureaucrats who work in aid projects,

و نهایتا، قبل از اینکه من برای سخنرانی به اینجا بیایم،

while the poor die without ambulances and medicine.

به من گفتند که اصول سخنرانی خوب در TEDGlobal اینست که

Finally, I want to say that before I came to speak here,

سخنرانی خوب باید مانند یک دامن کوتاه باشد،

I was told that the principle of TEDGlobal

آن باید اینقدر کوتاه باشد که توجهات را جلب کند،

is that the good speech should be like a miniskirt.

و باندازه کافی بلند باشد که بتواند موضوع را بپوشاند.

It should be short enough to arouse interest,

امیدوارم که من توانسته باشم اینکار را بکنم.

but long enough to cover the subject.

( خنده حضار)

I hope I have achieved that.

بسیار متشکرم.

(Laughter)

( تشویق حضار)

Thank you very much.

(Applause)