An underwater art museum, teeming with life | Jason deCaires Taylor

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

Ten years ago,

ده سال پیش،

I had my first exhibition here.

اولین نمایشگاهم را اینجا داشتم.

I had no idea if it would work or was at all possible,

ایده‌ای نداشتم که اصلا ممکن باشد یا جواب دهد

but with a few small steps and a very steep learning curve,

اما با کمی پله کوچک و منحنی یادگیری بسیار شیب‌دار

I made my first sculpture, called "The Lost Correspondent."

اولین مجسمه خود به نام «خبرنگار گمشده» را ساختم.

Teaming up with a marine biologist and a local dive center,

همراه تیمی متشکل از یک بیولوژیست دریایی و مرکز غواصی محلی،

I submerged the work off the coast of Grenada,

اثر را در نزدیکی ساحل گرانادا زیر آب بردم،

in an area decimated by Hurricane Ivan.

در محلی که در اثر گردباد ایوان دچار خسارت و خرابی شده بود.

And then this incredible thing happened.

و سپس این اتفاق باورنکردنی افتاد.

It transformed.

دچار دگردیسی شد.

One sculpture became two.

یک مجسمه شد دو تا.

Two quickly became 26.

دو تا بسرعت شد ۲۶ تا.

And before I knew it,

و پیش از ان که بدانم

we had the world's first underwater sculpture park.

نخستین پارک مجمسه زیر آب را داشتیم.

In 2009, I moved to Mexico and started by casting local fisherman.

در ۲۰۰۹، به مکزیکو نقل مکان کردم و شروع به قالبگیری از ماهیگیرهای محلی کردم.

This grew to a small community,

که منجر به شکل‌گیری جامعه‌ای کوچک و

to almost an entire movement of people in defense of the sea.

و تقریبا جنبشی در دفاع صرف از دریا گردید.

And then finally, to an underwater museum,

و بعد سرانجام یک موزه زیر آب داشتیم،

with over 500 living sculptures.

با بیش از ۵۰۰ مجسمه زنده.

Gardening, it seems, is not just for greenhouses.

باغبانی انگار فقط مختص گلخانه‌ها نیست.

We've since scaled up the designs:

بهمین خاطر مقیاس طراحیها را افزایش دادیم:

"Ocean Atlas," in the Bahamas, rising 16 feet up to the surface

«اقیانوس اطلس،» در باهاماس در عمق۴/۸۷ متری سطح آب

and weighing over 40 tons,

و بالای ۴۰ تن وزن دارد،

to now currently in Lanzarote,

و الان در لانزاروته

where I'm making an underwater botanical garden,

جایی که مشغول ساخت باغ گیاه شناسی زیر آب هستم،

the first of its kind in the Atlantic Ocean.

که اولین در نوع خود در اقیانوس اطلس می‌باشد.

Each project, we use materials and designs that help encourage life;

در هر پروژه، ما از مصالح و طراحی‌هایی استفاده می‌کنیم که زندگی را اشاعه می‌دهند؛

a long-lasting pH-neutral cement provides a stable and permanent platform.

سیمان دائمی با PH طبیعی که سکوی دايمی و پایداری را فراهم می‌کند.

It is textured to allow coral polyps to attach.

بافت آن طوری است که به پلیپ‌های مرجانی اجازه الحاق شدن را می‌دهد.

We position them down current from natural reefs

ما آنها را درست زیر جریان ناشی مرجانهای طبیعی قرار می‌دهیم

so that after spawning, there's areas for them to settle.

تا که بعد از تخم ریزی محدوده‌هایی برایشان موجود باشد که در آن مستقر شوند.

The formations are all configured so that they aggregate fish

سازه‌ها طوری چیدمان شده‌اند که ماهی‌ها

on a really large scale.

را تا مقیاس واقعا بالایی افزایش دهند.

Even this VW Beetle has an internal living habitat

حتی این خَزوک‌های وی دابلیو زیستگاه درونی دارند

to encourage crustaceans such as lobsters and sea urchins.

که مشوق سخت‌پوستانی مثل لابسترها و توتیای دریایی است.

So why exhibit my work in the ocean?

پس چرا به نمایش آثارم در اقیانوس می‌پردازم؟

Because honestly, it's really not easy.

در حالیکه راستش اصلا راحت نیست.

When you're in the middle of the sea under a hundred-foot crane,

وقتی وسط دریا زیر یک جرثقیل ۳۰/۴۸ متری هستید

trying to lower eight tons down to the sea floor,

سعی دارید ۸ تن را زیر سطح دریا ببرید،

you start to wonder whether I shouldn't have taken up watercolor painting instead.

به خودتان می‌گویید چرا نرفتم سراغ نقاشی با آبرنگ.

(Laughter)

(خنده)

But in the end, the results always blow my mind.

اما در آخر، نتایج همیشه ذهنم را بهم می‌ریزند.

(Music)

(موسیقی)

The ocean is the most incredible exhibition space

اقیانوس شگفت‌آورترین فضای نمایشگاهی است

an artist could ever wish for.

که یک هنرمند ممکن است آرزو کند.

You have amazing lighting effects changing by the hour,

جالبترین افکتهای نوری که هر ساعت عوض می‌شود،

explosions of sand covering the sculptures in a cloud of mystery,

انفجارهای شنی که مجسمه‌ها را در غباری رمزآلود می‌پوشاند،

a unique timeless quality

یک کیفیت بی‌همتای عاری از زمان

and the procession of inquisitive visitors,

و فرایند بازدیدکنندگان کنجکاوی

each lending their own special touch to the site.

که هر کدام ارتباط مخصوص خود با آن محل را برقرار می‌کنند.

(Music)

(موسیقی)

But over the years,

اما طی سالها،

I've realized that the greatest thing about what we do,

تشخیص داده‌ام که بزرگترین مساله درباره کاری که می‌کنیم

the really humbling thing about the work,

این نکته واقعا فروتنانه است

is that as soon as we submerge the sculptures,

که بعد از غوطه‌ور کردن مجسمه‌ها،

they're not ours anymore,

آنها دیگر به ما تعلق ندارند،

because as soon as we sink them,

چون به محضی که غرقشان می‌کنیم

the sculptures, they belong to the sea.

این مجسمه‌ها به دریا تعلق دارند.

As new reefs form, a new world literally starts to evolve,

همانطور که مرجانهای جدید شکل می‌گیرند، جهانی جدید به واقع شروع به شکل گرفتن می‌کند،

a world that continuously amazes me.

جهانی که به شگفت زده کردن من ادامه می‌دهد.

It's a bit of a cliché, but nothing man-made

کمی کلیشه‌ای است اما هیچ چیز ساخت دست بشری نیست

can ever match the imagination of nature.

که بتواند با تخیل طبیعت برابری کنی.

Sponges look like veins across the faces.

اسفنجها مثل رگهای صورت میمانند.

Staghorn coral morphs the form.

مرجان شاخ‌گوزنی شکل بخصوصی دارد.

Fireworms scrawl white lines as they feed.

کرمهای آتشین موقع غذا خوردن خطوط سفیدی را خط خطی می‌کنند.

Tunicates explode from the faces.

آب‌دزدک دریایی از صورت منفجر می‌شوند.

Sea urchins crawl across the bodies feeding at night.

توتیای دریایی شبانه توی بدنهایی که تغذیه می‌کند می‌خزد.

Coralline algae applies a kind of purple paint.

جلبک آهکی نوعی رنگ ارغوانی خاص دارد.

The deepest red I've ever seen in my life lives underwater.

سرخترین قرمزی که تا بحال در زندگی دیده‌ام زیر آب زندگی می‌کند.

Gorgonian fans oscillate with the waves.

بادبزنهای دریایی با موجها تاب می خورند.

Purple sponges breathe water like air.

اسفنجهای ارغوانی آب را مثل هوا تنفس می‌کنند.

And grey angelfish glide silently overhead.

و فرشته ماهی خاکستری دزدکی بالای سرتان سر می‌خورد.

And the amazing response we've had to these works

و شگفت انگیزترین واکنشی که نسبت به این آثار داشتیم

tells me that we've managed to plug into something really primal,

به ما می‌گوید که موفق شده‌ایم به چیزی واقعا اولیه متصل شده‌ایم.

because it seems that these images translate across the world,

چون به نظر میاید این تصاویر در سراسر جهان ترجمه می‌شوند،

and that's made me focus on my responsibility as an artist

و باعث شد من بر مسئولیتم بعنوان یک هنرمند تمرکز کنم

and about what I'm trying to achieve.

و همچنین بر آنچه در تلاش جهت بدست آوردنش بودم.

I'm standing here today on this boat in the middle of the ocean,

امروز ایجاد در وسط اقیانوس روی این قایق ایستاده‌ام،

and this couldn't be a better place

و بهتر از اینجا مکانی بهتری وجود نداشت

to talk about the really, really important effect of my work.

که بتوان درباره تاثیر بسیار مهم کارم صحبت کنم.

Because as we all know,

چون همانطور که همه می‌دانیم،

our reefs are dying, and our oceans are in trouble.

مرجانهای ما در حال مردن و اقیانوسهای ما در وضعیت بدی قرار دارند.

So here's the thing:

پس نکته این است:

the most used, searched and shared image

این تصویری از کل آثار من تا به این لحظه است که از همه بیشتر

of all my work thus far is this.

استفاده و جستجو و به اشتراک گذاشته شده است.

And I think this is for a reason,

و فکر می‌کنم دلیلی هم دارد،

or at least I hope it is.

یا امیدوارم که حداقل اینطور باشد.

What I really hope is that people are beginning to understand

آنچه واقعا امیدوارم این است که مردم شروع کنند به فهمیدن این

that when we think of the environment and the destruction of nature,

که وقتی درباره محیط زیست و تخریب طبیعت فکر می‌کنیم

that we need to start thinking about our oceans, too.

لازم است به اقیانوسها هم فکر کنیم.

Since building these sites, we've seen some phenomenal

چون در هنگام ساختن این محلها، برخی نتایج

and unexpected results.

غیر منتظره و خارق‌العاده را مشاهده کرده‌ایم.

Besides creating over 800 square meters of new habitats and living reef,

در کنار خلق بیش از ۸۰۰ متر مربع از ساکنان جدید و مرجان زنده،

visitors to the marine park in Cancun now divide half their time

بازدیدکنندگان از پارک دریایی در کانکون اکنون نیمی از وقت خویش

between the museum and the natural reefs,

را بین موزه و مرجانهای عادی صرف می‌کنند،

providing significant rest for natural, overstressed areas.

که تامین کننده آسایش قابل‌توجه‌ای برای طبیعت و مناطق تحت فشار است.

Visitors to "Ocean Atlas" in the Bahamas highlighted a leak

بازدیدکنندگان از « اقیانوس اطلس» در باهاماس خبر از یک نشتی

from a nearby oil refinery.

در مجاورت پالایشگاه نفتی دادند.

The subsequent international media forced the local government

در ادامه رسانه‌های بین‌المللی دولت بومی را وادار کرد

to pledge 10 million dollars in coastal cleanups.

۱۰ میلیون دلار به تمیز کردن ساحل اختصاص دهد.

The sculpture park in Grenada was instrumental

پارک مجسمه در گرانادا برای دولت در

in the government designating a spot -- a marine-protected area.

اختصاص یک محدوده دریایی محافظت شده موثر بود.

Entrance fees to the park now help fund park rangers

هزینه ورودی به پارک اکنون به تامین بودجه حفاظت از پارک کمک می‌کند

to manage tourism and fishing quotas.

تا سهمیه‌های ماهیگیری و توریسیم را اداره کند.

The site was actually listed as a "Wonder of the World"

آن محل در واقع بعنوان یکی از «شگفتیهای جهان» از سوی

by National Geographic.

نشنال جغرافی ثبت شده است.

So why are we all here today in this room?

خب امروز برای چه همه ما در اینجا جمع شدیدیم؟

What do we all have in common?

چه چیز مشترکی بین ما هست؟

I think we all share a fear

فکر می‌کنم همه ما این ترس مشترک را داریم

that we don't protect our oceans enough.

که به حد کافی از اقیانوسها محافظت نمی‌کنیم.

And one way of thinking about this

و یک راه فکر کردن به آن

is that we don't regard our oceans as sacred,

در نظر نگرفتن اقیانوسها بعنوان مکانی مقدس است

and we should.

که نباید اینطور باشد.

When we see incredible places --

وقتی مکانهای شگفت‌انگیز را می‌بینیم--

like the Himalayas or the La Sagrada Família,

مثل هیمالیا یا کلیسای سگرادا فامیلی

or the Mona Lisa, even --

یا مونالیزا و یا حتی--

when we see these incredible places and things,

وقتی این مکانها و اشیاء شگفت‌انگیز را می‌بینیم،

we understand their importance.

به اهمیت آنها پی می‌بریم.

We call them sacred,

آنها را مقدس می‌نامیم،

and we do our best to cherish them, to protect them

بهترین تلاشمان را می‌کنیم تا آنها را گرامی بداریم و محافظت کنیم

and to keep them safe.

و امن نگه داریم.

But in order to do that,

اما جهت انجام این کار،

we are the ones that have to assign that value;

ما هستیم که باید ارزش را تعیین کنیم؛

otherwise, it will be desecrated

والا، از سوی کسانی که

by someone who doesn't understand that value.

ارزششان را نمی‌فهمند حتک حرمت می‌شوند.

So I want to finish up tonight by talking about sacred things.

پس مایلم امشب را با صحبت درباره چیزهای با ارزش تمام کنم.

When we were naming the site in Cancun,

موقع نامگذاری محل در کانکون

we named it a museum for a very important and simple reason:

موزه را به یک دلیل خیلی ساده و مهم نامگذاری کردیم:

museums are places of preservation,

موزه‌ها مکانهای نگهداری،

of conservation and of education.

احیاء و تعلیم هستند.

They're places where we keep objects of great value to us,

مکاهایی که اشیاء‌ فوق‌العاده با ارزش را در آنجا نگه می‌داریم،

where we simply treasure them for them being themselves.

جایی که صرفا آنها را بخاطر خودشان ارزش می‌نهیم.

If someone was to throw an egg at the Sistine Chapel,

اگر کسی قصد پرتاب یک تخم مرغ به کلیسای سیستین را داشت،

we'd all go crazy.

همگی از کوره در می‌رفتیم.

If someone wanted to build a seven-star hotel

اگر کسی می‌خواست هتل هفت ستاره

at the bottom of the Grand Canyon,

در قعر گرند کنیون بسازد،

then we would laugh them out of Arizona.

با خندیدن به او از آریزونا فراری‌اش می‌دادیم.

Yet every day we dredge, pollute and overfish our oceans.

با این حال هر روز اقیانوسها را لایروبی و آلوده کرده و بیش‌از حد ماهی می گیریم.

And I think it's easier for us to do that,

و فکر می‌کنم انجامش برای ما آسانتر است،

because when we see the ocean,

چون وقتی اقیانوس را می‌بینیم

we don't see the havoc we're wreaking.

متوجه ویرانگری که می‌کنیم نیستیم.

Because for most people,

چون برای اغلب مردم،

the ocean is like this.

اقیانوس اینطوری است.

And it's really hard

و واقعا سخت است که

to think of something that's just so plain and so enormous, as fragile.

به چیز فکر کنیم که بسیار ساده و بسیار کلان و در عین حال شکننده است.

It's simply too massive, too vast, too endless.

اقیانوس خیلی عظیم، خیلی گسترده و خیلی بی‌انتهاست.

And what do you see here?

و در اینجا چه می‌بینید؟

I think most people actually look past to the horizon.

فکر کنم اکثر آدمها راستش نگاهشان به افق می‌رود.

So I think there's a real danger

پس فکر می‌کنم این خطر واقعی هست

that we never really see the sea,

که ما هرگز واقعا دریا را نبینیم

and if we don't really see it,

و اگر واقعا آن را نبینیم،

if it doesn't have its own iconography,

اگر نگاره‌ شناسی خودش را نداشته باشد،

if we miss its majesty,

اگر شکوه آن را از دست دهیم،

then there's a big danger that we take it for granted.

خطر بزرگی است که آن را بدیهی فرض می‌کنیم.

Cancun is famous for spring break,

کانکون بخاطر تعطیلات بهاره،

tequila and foam parties.

تکیلا و کَف پارتی‌هایش معروف است.

And its waters are where frat boys can ride around on Jet Skis

و آبهای آن جایی است که پسرهای د انشجو می‌توانند سوار بر جت اسکی

and banana boats.

و قایقهای موزی در اطراف بچرخند.

But because of our work there, there's now a little corner of Cancun

اما بخاطر کارمان در آنجا، اکنون یک گوشه کوچکی در کانکون هست

that is simply precious for being itself.

که صرفا بخاطر وجود خودش با ارزش است.

And we don't want to stop in Grenada,

و ما نمی‌خواهیم در گرانادا

in Cancun or the Bahamas.

در کانکون یا باهاماس توقف کنیم.

Just last month, I installed these Four Horsemen of the Apocalypse

همین ماه قبل، این چهار سوار آخرالزمان را در

in the Thames River,

رود تیمز نصب کردم،

in central London, right in front of the Houses of Parliament,

در مرکز لندن، درست در مقابل مجلس،

putting a stark message about climate change

یک پیام آشکار درباره آب و هوا

in front of the people that have the power to help change things.

در جلوی چشمان کسانی که قدرت تغییر اوضاع را دارند.

Because for me, this is just the beginning of the mission.

چون برای من، فقط شروع ماموریت است.

We want to team up with other inventors,

ما می‌خواهیم با سایر مخترعان، هنرمندان،

creators, philanthropists, educators, biologists,

بشردوستان، تعلیم‌دهندگان و زیست‌شناسهای تیم شویم

to see better futures for our oceans.

تا شاهد آینده بهتری برای آیندگانمان باشیم.

And we want to see beyond sculpture,

و می‌خواهیم ورای مجسمه را ببینیم،

beyond art, even.

و حتی ورای هنر را.

Say you're a 14-year-old kid from the city,

فرض کنیم شما کودک ۱۴ ساله شهری هستید

and you've never seen the ocean.

که هرگز اقیانوس را ندیده است.

And instead of getting taken to the natural history museum

و بجای بردنتان به یک موزه ناریخ طبیعی

or an aquarium,

یا آکواریوم

you get taken out to the ocean,

به اقیانوس برده شوید،

to an underwater Noah's Ark,

به یک کشتی نوح در زیر آب،

which you can access through a dry-glass viewing tunnel,

که می‌تواند از طریق یک تونل قابل رویت شیشه‌ای خاص در دسترس باشد،

where you can see all the wildlife of the land

جایی که بتوانید کل حیات وحش خشکی را

be colonized by the wildlife of the ocean.

که از طریق حیات وحش اقیانوس کلون سازی شده را ببینید.

Clearly, it would blow your mind.

بدون شک، باعث شگفتی شما خواهد شد.

So let's think big and let's think deep.

پس بیایید بزرگ فکر کنیم و ژرف بیاندیشیم.

Who knows where our imagination and willpower can lead us?

چه کسی می‌داند که نیروی اراده و تخیلمان ما را به کجا خواهد برد؟

I hope that by bringing our art into the ocean,

امیدوارم که با آوردن هنرمان به اقیانوس

that not only do we take advantage of amazing creativity

نه تنها از خلاقیت فوق‌العاده‌مان و تاثیر بصری چیدمان

and visual impact of the setting,

بهره بگیریم،

but that we are also giving something back,

اما همچنین چیزی را نیز برمی‌گردانیم،

and by encouraging new environments to thrive,

و با تشویق محیطهای جدید به رونق یافتن

and in some way opening up a new -- or maybe it's a really old way

و به طریقی گشودن راهی جدید یا شاید واقعا روشی قدیمی برای

of seeing the seas:

دیدن دریاها باشد:

as delicate, precious places,

بعنوان مکانهای باارزش و زود آسیب،

worthy of our protection.

که ارزش حفاظت شدن از سوی ما را دارند.

Our oceans are sacred.

اقیانوسهای ما مقدسند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)