What can we learn from shortcuts? | Tom Hulme

Translator: hassan qodusi Reviewer: Saeid Saadat Talab

When we're designing new products,

هنگامی که محصولات، خدمات،

services or businesses,

یا کسب و کار جدیدی طراحی می‌کنیم،

the only time you'll know if they're any good,

تنها زمانی می‌فهمید اون‌ها چقدر خوب هستند،

if the designs are good,

طراحی‌هایشان چقد خوب است،

is to see how they're used in the real world, in context.

که ببینید اون‌ها چقدر در دنیای واقعی، در عمل استفاده شده‌اند.

I'm reminded of that every time I walk past Highbury Fields

من هربار که از «میدان هایبری» در لندن عبور می‌کنم

in north London.

یاد این موضوع می‌افتم.

It's absolutely beautiful.

این میدان کاملا زیباست.

There's a big open green space.

فضای بازِ بزرگ سرسبزی داره.

There's Georgian buildings around the side.

ساختمان‌های «سبک جورجی» دور تا دور اونجا هست.

But then there's this mud trap that cuts across the middle.

اما بعد این راه خاکی هست که از وسط جاده اصلی عبور می‌کند.

People clearly don't want to walk all the way around the edge.

واضحه که مردم نمی‌‌خواهند این همه راه اصلی را طی کنند.

Instead, they want to take the shortcut,

به جاش، می‌خواهند میانبر بزنند،

and that shortcut is self-reinforcing.

و آن میانبر خودش رو تقویت می‌کنه.

Now, this shortcut is called a desire path,

خب، به این میانبر یک راه دلخواه می‌گویند،

and it's often the path of least resistance.

که اغلب راهی است با کمترین مقاومت

I find them fascinating,

به نظر من اینها جذاب‌اند،

because they're often the point where design and user experience diverge.

چون اکثرا نقاطی هستند که طراحی و تجربه کاربران واگرا می‌شوند.

Now at this point, I should apologize,

خب در این نقطه، باید معذرت بخوام،

because you guys are going to start seeing these everywhere.

چون شماها به زودی این‌ها رو همه جا خواهید دید.

But today, I'm going to pick three I find interesting

اما امروز، می‌خواهم سه مورد که برام جذاب هست رو بهتون بگم

and share what actually it reminds me

که در واقع چه چیزی در مورد راه‌اندازی محصولات

about launching new products and services.

و خدمات جدید به من یاد می‌دهند.

The first is in the capital city of Brazil -- Brasilia.

اولینش در پایتخت برزیل، برزیلیا است.

And it reminds me that sometimes,

و به من یاد می‌ده که گاهی اوقات

you have to just focus on designing for a real need

فقط باید روی طراحی برای یک نیاز واقعی تمرکز کنین

at low friction.

با کمترین اصطکاک.

Now, Brasilia is fascinating.

خب، برزیلیا فوق‌العاده است.

It was designed by Niemeyer in the '50s.

این شهر در دهه ۵۰ میلادی توسط «نیمار» طراحی شد.

It was the golden age of flying,

دهه‌ای که عصر طلایی پرواز بود.

so he laid it out like a plane, as you can see there.

بنابراین همانطور که می‌بینید او هم آن را شبیه یک هواپیما ترسیم کرد.

Slightly worryingly,

او با کمترین نگرانی،

he put most of the important government buildings in the cockpit.

بیشتر ساختمان‌های دولتی مهم رو در قسمت دماغه شهر قرار داد.

But if you zoom in, in the very center of Brasilia,

اما اگر بزرگ نمایی کنید، در مرکز شهر برزیلیا،

just where the point is there,

درست جایی که در تصویر هست،

you see it's littered with desire paths.

می‌بینید پر است از راه‌های دلخواه.

They're absolutely everywhere.

اون‌ها همه جا هستند.

Now, they thought that they had future-proofed this design.

خب، اون‌ها فکر می‌کردن باید این نقشه رو ضد آینده طراحی کنند.

They thought in the future we wouldn't need to walk anywhere --

فکر می‌کردند در آینده ما نیازی به راه رفتن نخواهیم داشت --

we'd be able to drive --

می‌تونیم رانندگی کنیم --

so there was little need for walkways or pavements.

پس نیاز اندکی به پیاده‌روها یا سنگفرش ها احساس می‌شد.

But as you can see, there's a real need.

اما همون‌طور که می‌بینید، نیازی واقعی وجود داره.

These are very dangerous desire paths.

اینها راه‌های دلخواه خیلی خطرناکی هستن.

If we just pick one, in the middle,

اگر فقط یکی رو از وسط انتخاب کنیم،

you can see it crosses 15 lanes of traffic.

می بینید که ۱۵ مسیر ترافیک دیگه رو قطع می‌کنه.

It won't surprise you guys

پس تعجب نخواهید کرد

that Brasilia has five times the pedestrian accident rate

که برزیلیا نرخ تصادف عابرهاش ۵ برابر

of your average US city.

میانگین شهرهای ایالات متحده است.

People are resourceful.

مردم دنبال راه‌حل هستند.

They'll always find the low-friction route

اون‌ها همیشه راه‌های کم اصطکاک رو پیدا خواهند کرد تا در هزینه

to save money, save time.

و زمان‌شون صرفه‌جویی کنن.

Not all these desire paths are dangerous,

تمام این راه‌های دلخواه خطرناک نیستند،

I was reminded flying here when I was in Heathrow.

منو به یاد پرواز به اینجا می‌اندازه وقتی در «هیثرو» (فرودگاه لندن) بودم.

Many of us get frustrated when we're confronted

خیلی از ما وقتی مواجه می‌شدیم با مسیرهای عبور الزامی در

with the obligatory walk through duty-free.

فروشگاه‌های معاف از مالیات، دلسرد می‌شویم.

It was amazing to me

برای من شگفت آور بود که

how many people refused to take the long, meandering path to the left,

چه آدم‌های زیادی از راه طولانی و خسته کننده راه‌شون رو به سمت چپ کج می‌کردند،

and just cut through to the right,

و میانبر می‌زدند به سمت راست،

cut through the desire path.

میانبر می‌زدند به راه دلخواه.

The question that's interesting is:

سوالی که جالب توجه هست اینه که:

What do designers think when they see our behavior here?

طراحان وقتی رفتار ما رو در اینجا می‌بینن چه فکری می‌کنن؟

Do they think we're stupid?

فکر می‌کنن ما احمق هستیم؟

Do they think we're lazy?

فکر می‌کنن ما تنبل هستیم؟

Or do they accept that this is the only truth?

یا قبول می‌کنن که این تنها حقیقت موجود است؟

This is their product.

این محصول کار اون‌هاست.

We're effectively co-designing their product.

ما به طور موثرتری داریم در طراحی کمک‌شان می‌کنیم.

So our job is to design for real needs at low friction,

کار ما اینه که برای نیازهای واقعی با کمترین اصطکاک طراحی انجام بدیم،

because if you don't, the customer will, anyway.

چون اگه این کارو نکنید، مشتری این کارو خواهد کرد.

The second desire path I wanted to share

دومین راه دلخواهی که می‌خوام نشان بدم

is at the University of California.

در دانشگاه کالیفرنیاست.

And it reminds me

و به من یادآوری می‌کنه

that sometimes the best way to come up with a great design

که بهترین راه برای رسیدن به یک طراحی عالی

is just to launch it.

راه‌اندازی و شروع کردن اونه.

Now, university campuses are fantastic for spotting desire paths.

پردیس‌های دانشگاه‌ها برای تمرکز روی راه‌های دلخواه خیلی خوبن.

I think it's because students are always late and they're pretty smart.

فکر می‌کنم دلیلش اینه که دانشجوها دیرشونه و خیلی هم باهوش هستن.

So they're dashing to lectures.

پس عجله دارند که به کلاس برسن.

They'll always find the shortcut.

اون‌ها همیشه میانبری پیدا می‌کنن.

And the designers here knew that.

و طراحان اینجا این رو می‌دانستند.

So they built the buildings

پس این ساختمان‌ها را ساختند

and then they waited a few months for the paths to form.

و یک چند ماهی منتظر ماندند که این راههای دلخواه ایجاد شوند.

They then paved them.

بعد سنگفرش شون کردند.

(Laughter)

(خنده حضار)

Incredibly smart approach.

دستاوردی بسیار هوشمندانه.

In fact, often, just launching the straw man of a service

درواقع، اغلب، تنها راه‌اندازی آزمایشی یک خدمت می‌تونه

can teach you what people really want.

به شما یاد بده که مردم واقعا چه چیزی می‌خوان.

For example, Ayr Muir in Boston knew he wanted to open a restaurant.

برای مثال، «آیر مویر» در بوستون می‌دانست می‌خواهد یک رستوران باز کند.

But where should it be?

اما کجا بهتر بود؟

What should the menu be?

منوی غذا چطور می‌بود؟

He launched a service,

او کارش را راه‌اندازی کرد،

in this case a food truck,

در این مورد، با کامیون غذا،

and he changed the location each day.

و هر روز موقعیتش رو عوض کرد.

He'd write a different menu on the side in a whiteboard marker

در همین حین با ماژیک منوهای متفاوتی می‌نوشت

to figure out what people wanted.

که بفهمه مردم چی می‌خواهند.

He now has a chain of restaurants.

و حالا هم رستورانی زنجیره‌ای داره.

So it can be incredibly efficient

پس این روش فوق‌العاده کارا هست که

to launch something to spot the desire paths.

کاری رو شروع کنید تا راه‌های دلخواه رو شناسایی کنین.

The third and final desire path I wanted to share with you

سومین و آخرین راه دلخواهی که می‌خواهم بهتون نشان بدم

is the UNIH.

UNIH هست.

It reminds me that the world's in flux,

به می فهماند که دنیا در تغییری پیوسته است،

and we have to respond to those changes.

و ما باید به این تغییرات پاسخگو باشیم.

So as you'll guess, this is a hospital.

همونطور که حدس می‌زنید، این یک بیمارستانه.

I've marked for you on the left the Oncology Department.

من براتون در سمت چپ «بخش تومورشناسی» رو علامت زدم.

The patients would usually stay in the hotels down on the bottom right.

بیماران معمولا در هتل‌هایی اقامت می‌کنند که در پایین سمت راست هست.

This was a patient-centered organization,

این یک سازمان مرکزی برای بیماران بود،

so they laid on cars for their patients.

پس برای بیماران‌شون خودروهایی تدارک دیدند.

But what they realized when they started offering chemotherapy

اما وقتی شروع به ارائه خدمات شیمی درمانی کردند فهمیدند که

is the patients rarely wanted to get in cars.

بیماران به ندرت مایل به سوار شدن در خودرو هستند.

They were too nauseous, so they'd walk back to their hotels.

اونها حالت تهوع زیادی داشتند، پس ترجیح می‌دادند تا هتل شان پیاده بروند.

This desire path that you see diagonally, formed.

این راه دلخواهی که به صورت مورب می‌بینید شکل گرفت.

The patients even called it "The Chemo Trail."

حتی بیماران بهش می‌گفتند «دنباله‌ی شیمی درمانی».

Now, when the hospital saw this originally,

وقتی بیمارستان همان اول این موضوع را دید،

they tried to lay turf back over it, ignore it.

سعی کردند اونجا رو چمن کنند ندیده بگیرنش.

But after a while, they realized it was an important need

اما بعد از مدتی، متوجه شدند که این نیازی مهم بوده

they were meeting for their patients,

که بیماران‌ شون بهش نیاز دارند،

so they paved it.

پس سنگفرشش کردند.

And I think our job is often to pave these emerging desire paths.

و فکر می‌کنم شغل ما اغلب سنگفرش کردن این راه‌های دلخواه به وجود آمده است.

If we look back at the one in North London again,

اگر باز به مورد شمال لندن نگاه بی‌ندازیم،

that desire path hasn't always been there.

اون راه دلخواه همیشه اونجا نبوده.

The reason it sprung up

دلیل به وجود آمدنش

is people were traveling to the mighty Arsenal Football Club stadium

مردمی هستند که به استادیوم تیم فوتبال پرقدرت آرسنال، در روزهای بازی

on game days,

از ایستگاه زیرزمینی که

from the Underground station you see on the bottom right.

در پایین سمت راست می بینید، رفت و آمد می‌کردند.

So you see the desire path.

راه دلخواه رو می‌بینید.

If we just wind the clock back a few years,

اگه زمان رو فقط چند سال به عقب بازگردانیم،

when the stadium was being constructed,

زمانی‌که استادیوم ساخته می‌شد،

there is no desire path.

هیچ راه دلخواهی وجود نداشت.

So our job is to watch for these desire paths emerging,

پس کار ما اینه که ببینیم این راه‌های دلخواه در کجاها به وجود می‌آیند،

and, where appropriate, pave them,

و هرجا که مناسب بود، سنگفرشش کنیم،

as someone did here.

همونطور که یک نفر اینجا کرده.

Someone installed a barrier,

یک نفر یک مانع نصب کرده بود،

people started walking across and round the bottom as you see,

همونطور که می‌بینید، مردم شروع کردند به دور زدن اون مانع،

and they paved it.

و اون‌ها سنگفرشش کردند.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

But I think this is a wonderful reminder as well,

اما فکر می‌کنم این تذکردهنده‌ی خوبی هم هست،

that, actually, the world is in flux.

که دنیا در تغییراتی پیوسته است.

It's constantly changing,

مدام تغییر می‌کنه،

because if you look at the top of this image,

چون اگر نگاه کنید به بالای این تصویر،

there's another desire path forming.

یک راه دلخواه دیگه در حال شکل گیریه.

So these three desire paths remind me

پس این سه راه دلخواه به من یادآوری می‌کنن

we need to design for real human needs.

ما به طراحی‌هایی برای نیازهای واقعی انسان‌ها نیاز داریم.

I think empathy for what your customers want

فکر می‌کنم همدلی کردن با خواست مشتری های‌تان

is probably the biggest leading indicator of business success.

احتمالا بزرگ‌ترین نمودار اولیه در موفقیت کاری هست.

Design for real needs

طراحی برای نیازهای واقعی

and design them in low friction,

و طراحی کردن شون در کمترین اصطکاک،

because if you don't offer them in low friction,

چون اگر در کمترین اصطکاک طراحی‌شون نکیند

someone else will, often the customer.

یک نفر دیگه، معمولا مشتری، اینکارو می‌کنه.

Secondly, often the best way to learn what people really want

دوم اینکه، اغلب بهترین راه برای فهمیدن خواست واقعی مردم

is to launch your service.

اینه که خدمات‌دهی تون رو آغاز کنید.

The answer is rarely inside the building.

پاسخ به ندرت داخل ساختمان قرار داره.

Get out there and see what people really want.

برید بیرون و ببینید مردم واقعا چه چیزی می‌خواهند.

And finally, in part because of technology,

و آخر اینکه، تا اندازه‌ای به خاطر فناوری،

the world is incredibly flux at the moment.

دنیا هر لحظه به شدت در تغییری پیوسته است.

It's changing constantly.

مدام در حال تغییره.

These desire paths are going to spring up faster than ever.

این راه‌های دلخواه خیلی سریع‌تر از همیشه به وجود خواهند آمد.

Our job is to pick the appropriate ones

کار ما انتخاب کردن مناسب ترین اون‌ها

and pave over them.

و سنگفرش کردن‌شون هست.

Thank you very much.

خیلی ممنونم.

(Applause)

(تشویق)