A temporary tattoo that brings hospital care to the home | Todd Coleman

Translator: Babak Azizafshari Reviewer: soheila Jafari

Please meet Jane.

لطفاً جین را ببینید.

She has a high-risk pregnancy.

او بارداری پرخطری دارد.

Within 24 weeks,

طی ٢٤ هفته،

she's on bed rest at the hospital,

به دلیل انقباضات ناشی از زایمان زودرس

being monitored for her preterm contractions.

در بیمارستان بستری در حال استراحت است.

She doesn't look the happiest.

به نظر نمی رسد خیلی شاد باشد.

That's in part because it requires technicians and experts

یک علت این است که پرستارها و دکترها باید

to apply these clunky belts on her to monitor her uterine contractions.

این بندهای دست و پاگیر را به او وصل کنند تا انقباضات رحم را پایش کنند.

Another reason Jane is not so happy is because she's worried.

علت دیگری که جین چندان شاد نیست این است که نگران است.

In particular, she's worried about what happens

به ویژه، نگران سرنوشت خود

after her 10-day stay on bed rest at the hospital.

پس از این ۱۰ روز بستری در بیمارستان است.

What happens when she's home?

وقتی به خانه برود چه می شود؟

If she were to give birth this early it would be devastating.

اگر به این زودی زایمان کند، ممکن است همه چیز خراب شود.

As an African-American woman,

به عنوان یک زن سیاهپوست،

she's twice as likely to have a premature birth

شانس او برای زایمان زودرس

or to have a stillbirth.

یا تولد نوزاد مرده دوبرابر است.

So Jane basically has one of two options:

پس در واقع جین دو راه دارد:

stay at the hospital on bed rest,

در بیمارستان بستری بماند،

a prisoner to the technology until she gives birth,

در بند فناوری تا وقتی زایمان کند،

and then spend the rest of her life paying for the bill;

و سپس مابقی زندگی خود را صرف پرداخت صورتحساب کند؛

or head home after her 10-day stay and hope for the best.

یا پس از ١٠ روز بستری به خانه بازگردد و خوشبینانه امیدوار باشد.

Neither of these two options seems appealing.

هیچ یک از این دو گزینه جالب به نظر نمی رسد.

As I began to think about stories like this

وقتی به داستانهایی مانند این فکر می کردم،

and hear about stories like this,

و چنین داستانهایی می شنیدم،

I began to ask myself and imagine:

از خود می پرسیدم و فکر می کردم:

Is there an alternative?

آیا گزینه دیگری هست؟

Is there a way we could have the benefits of high-fidelity monitoring

آیا راهی هست تا از مزیت های پایش دقیقی

that we get with our trusted partners in the hospital

که در بیمارستان از اشخاص قابل اعتماد خود دریافت می کنیم

while someone is at home living their daily life?

در خانه و حین زندگی روزمره برخوردار باشیم؟

With that in mind,

با این ذهنیت،

I encouraged people in my research group

افراد شرکت کننده در تحقیق خود را تشویق

to partner with some clever material scientists,

به همکاری با چند دانشمند بااستعداد کردم،

and all of us came together and brainstormed.

و همگی جمع شدیم و مغزها را کار انداختیم.

And after a long process,

و پس از یک فرآیند طولانی،

we came up with a vision, an idea,

به دیدگاهی رسیدیم،

of a wearable system that perhaps you could wear like a piece of jewelry

ایده سامانه همراهی که شاید بتوانید مانند جواهرات با خود داشته باشید

or you could apply to yourself like a Band-Aid.

یا مثل مچ بند ببندید.

And after many trials and tribulations and years of endeavors,

و پس از بارها آزمایش و سختی بسیار و سالها کوشش و تلاش،

we were able to come up with this flexible electronic patch

توانستیم این چسب الکترونیک انعطاف پذیر را بسازیم

that was manufactured using the same processes

که به همان روشی ساخته شد

that they use to build computer chips,

که برای ساخت تراشه های رایانه ای به کار می رود،

except the electronics are transferred from a semiconductor wafer

با این تفاوت که جریان از یک لایه نیمه هادی

onto a flexible material that can interface with the human body.

به ماده انعطاف پذیری منتقل می شود که در تماس با بدن انسان است.

These systems are about the thickness of a human hair.

ضخامت آن معادل یک موی انسان است.

They can measure the types of information that we want,

قادر به اندازه گیری اطلاعات مورد نظر ماست،

things such as:

چیزهایی مثل:

bodily movement,

حرکات بدن،

bodily temperature,

دمای بدن،

electrical rhythms of the body

ریتم الکتریکی بدن،

and so forth.

و غیره.

We can also engineer these systems,

همچنین می توانیم این سیستم را طوری مهندسی کنیم،

so they can integrate energy sources,

که بتواند با منابع انرژی مرتبط شود،

and can have wireless transmission capabilities.

و توانایی ارتباط بی سیم داشته باشد.

So as we began to build these types of systems,

وقتی ساخت آن را شروع کردیم،

we began to test them on ourselves in our research group.

آن را روی خودمان در گروه تحقیق آزمایش می کردیم.

But in addition, we began to reach out to some of our clinical partners

اما در کنار آن، با همکاران بالینی در تماس بودیم

in San Diego,

در ساندیگو،

and test these on different patients in different clinical conditions,

و آزمایش را در بیماران مختلف در شرایط مختلف بالینی

including moms-to-be like Jane.

شامل مادران باردار مانند جین انجام می دادیم.

Here is a picture of a pregnant woman in labor at our university hospital

این تصویری از یک زن باردار در حال زایمان در بیمارستان دانشگاهی ماست

being monitored for her uterine contractions with the conventional belt.

که با شکم بند عادی تحت پایش انقباضات رحم است.

In addition,

همچنین،

our flexible electronic patches are there.

چسب الکترونیک انعطاف پذیر ما هم آنجاست.

This picture demonstrates waveforms pertaining to the fetal heart rate,

این تصویر امواج ضربان قلب جنین را نشان می دهد،

where the red corresponds to what was acquired

امواج قرمز با شکم بند عادی

with the conventional belts,

ثبت شده،

and the blue corresponds to our estimates

و امواج آبی

using our flexible electronic systems and our algorithms.

مربوط به سیستم الکترونیک انعطاف پذیر و الگوریتم های ماست.

At this moment,

در این لحظه،

we gave ourselves a big mental high five.

به خودمان یک آفرین بزرگ دادیم.

Some of the things we had imagined were beginning to come to fruition,

برخی خیالات ما در حال تحقق بود،

and we were actually seeing this in a clinical context.

و در واقع این را در یک زمینه بالینی مشاهده می کردیم.

But there was still a problem.

اما هنوز یک مشکل بود.

The problem was, the way we manufactured these systems

مشکل این بود که سیستم هایی که ما ساخته بودیم

was very inefficient,

بسیار ناکارآمد بود،

had low yield

بازده کم داشت

and was very error-prone.

و به شدت مستعد خطا بود.

In addition,

به علاوه،

as we talked to some of the nurses in the hospital,

وقتی با برخی پرستاران در بیمارستان صحبت کردیم،

they encouraged us to make sure

ما را تشویق به

that our electronics worked with typical medical adhesives

استفاده از چسب های رایج پزشکی

that are used in a hospital.

موجود در بیمارستان کردند.

We had an epiphany and said, "Wait a minute.

این یک ایده برای ما بود و گفتیم، "صبر کنید.

Rather than just making them work with adhesives,

به جای استفاده از چسب،

let's integrate them into adhesives,

بیایید سیستم را با چسب یکی کنیم،

and that could solve our manufacturing problem."

و این مشکل ما را حل می کند."

This picture that you see here

تصویری که اینجا می بینید

is our ability to embed these censors inside of a piece of Scotch tape

نشان می دهد چگونه حسگرها را داخل یک تکه چسب شفاف کار گذاشتیم

by simply peeling it off of a wafer.

صرفاً با جدا کردن پوسته از لایه.

Ongoing work in our research group allows us to, in addition,

همچنین با ادامه کار در گروه تحقیق،

embed integrated circuits into the flexible adhesives

با کار گذاشتن مدارهای مجتمع در داخل چسب انعطاف پذیر،

to do things like amplifying signals and digitizing them,

کارهایی مانند تقویت پیام ها و تبدیل آن ها به پیام دیجیتال،

processing them

تحلیل پیام

and encoding for wireless transmission.

و کدگذاری آن برای انتقال بی سیم، امکان پذیر شد.

All of this integrated into the same medical adhesives

همه این ها در همان چسب پزشکی جمع شد

that are used in the hospital.

که در بیمارستان مصرف می شود.

So when we reached this point,

وقتی به این نقطه رسیدیم،

we had some other challenges,

چالش های دیگری داشتیم،

from both an engineering as well as a usability perspective,

هم از دیدگاه مهندسی و هم از دیدگاه کاربردی،

to make sure that we could make it used practically.

برای این که مطمئن شویم در عمل قابل استفاده است.

In many digital health discussions,

در بسیاری از بحث های سلامت دیجیتال،

people believe in and embrace the idea that we can simply digitize the data,

افراد معتقدند داده ها به سادگی قابل تبدیل به دیجیتال،

wirelessly transmit it,

انتقال بی سیم،

send it to the cloud,

ارسال به ابر،

and in the cloud,

و در ابر،

we can extract meaningful information for interpretation.

به سادگی قابل تبدیل به اطلاعات معنادار برای تفسیر است.

And indeed, you can do all of that,

و در واقع، می توانید همه این کارها را انجام دهید،

if you're not worried about some of the energy challenges.

به شرطی که نگران برخی چالش های انرژی نباشید.

Think about Jane for a moment.

یک لحظه به جین فکر کنید.

She doesn't live in Palo Alto,

او ساکن پالو آلتو

nor does she live in Beverly Hills.

یا بورلی هیلز نیست.

What that means is,

معنی اش این است،

we have to be mindful about her data plan and how much it would cost

که باید نگران طرح داده های او و هزینه ای باشیم

for her to be sending out a continuous stream of data.

که ارسال جریان مداوم داده ها برای او دارد.

There's another challenge

چالش دیگر

that not everyone in the medical profession is comfortable talking about.

که هیچ کس در حرفه پزشکی به راحتی درباره اش حرف نمی زند.

And that is, that Jane does not have the most trust

و آن این که جین چندان اعتمادی

in the medical establishment.

به تشکیلات پزشکی ندارد.

She, people like her, her ancestors, have not had the best experiences

او، افرادی مانند او، اجداد او، تجربیات چندان خوبی

at the hands of doctors and the hospital

از دکترها و بیمارستان

or insurance companies.

یا شرکت های بیمه ندارند.

That means that we have to be mindful of questions of privacy.

معنی اش این است که باید نگران مسائل حریم شخصی باشیم.

Jane might not feel that happy

جین ممکن است

about all that data being processed into the cloud.

از ارسال همه داده ها به ابر چندان خوشش نیاید.

And Jane cannot be fooled;

و نمی توان جین را گول زد:

she reads the news.

او اخبار را می خواند.

She knows that if the federal government can be hacked,

می داند که اگر بتوان دولت فدرال را هک کرد،

if the Fortune 500 can be hacked,

اگر فرچن ٥٠٠ را بتوان هک کرد، (فهرست درآمد ٥٠٠ شرکت بزرگ آمریکا)

so can her doctor.

پس دکتر او را هم می توان هک کرد.

And so with that in mind,

پس با این ذهنیت،

we had an epiphany.

یک ایده داشتیم.

We cannot outsmart all the hackers in the world,

شاید باهوش تر از همه هکرهای جهان نباشیم،

but perhaps we can present them a smaller target.

اما شاید بتوانیم به آنان هدف کوچک تری نشان دهیم.

What if we could actually,

چه می شود اگر بتوانیم در واقع

rather than have those algorithms that do data interpretation

به جای آن الگوریتم های تفسیر داده

run in the cloud,

که در ابر اجرا می شود،

what if we have those algorithms run on those small integrated circuits

چه می شود اگر آن الگوریتم ها را در آن مدارهای مجتمع کوچک

embedded into those adhesives?

داخل آن چسب ها اجرا کنیم؟

And so when we integrate these things together,

و وقتی همه این چیزها را با هم جمع می کنیم،

what this means is that now we can think about the future

معنی اش این است که حال می توانیم به فکر آینده ای باشیم

where someone like Jane can still go about living her normal daily life,

که کسی مثل جین می تواند در حین زندگی عادی

she can be monitored,

پایش شود،

it can be done in a way where she doesn't have to get another job

طوری که مجبور نشود به شغل دیگری بپردازد

to pay her data plan,

تا پول آن جور شود،

and we can also address some of her concerns about privacy.

و نگرانی او از حریم شخصی هم برطرف شود.

So at this point,

تا اینجا،

we're feeling very good about ourselves.

حس خوبی داریم.

We've accomplished this,

موفق شده ایم

we've begun to address some of these questions about privacy

به برخی مسائل حریم شخصی بپردازیم

and we feel like, pretty much the chapter is closed now.

و فکر کنم این بحث تقریباً به انجام رسیده است.

Everyone lived happily ever after, right?

و همه چیز به خیر و خوشی تمام شده، درسته؟

Well, not so fast.

خب، نه به این سرعت.

(Laughter)

(خنده)

One of the things we have to remember, as I mentioned earlier,

همانطورکه قبلاً گفتم، یکی از چیزهایی که باید به یاد داشته باشیم،

is that Jane does not have the most trust in the medical establishment.

این است که جین چندان اعتمادی به تشکیلات پزشکی ندارد.

We have to remember

باید به یاد داشته باشیم

that there are increasing and widening health disparities,

اختلاف طبقاتی در زمینه سلامت رو به افزایش است،

and there's inequity in terms of proper care management.

و دسترسی یکسان به خدمات سلامت وجود ندارد.

And so what that means is that this simple picture

معنی اش این است که این تصویر ساده

of Jane and her data --

از جین و داده های او--

even with her being comfortable being wirelessly transmitted to the cloud,

حتی اگر با ارسال آن ها به ابر مشکلی نداشته باشد،

letting a doctor intervene if necessary --

و در صورت لزوم اجازه دهد یک دکتر مداخله کند--

is not the whole story.

تمام داستان نیست.

So what we're beginning to do

کاری که می خواهیم بکنیم

is to think about ways to have trusted parties serve as intermediaries

این است که به راههایی فکر کنیم برای داشتن افراد واسطه

between people like Jane and her health care providers.

بین افرادی مثل جین و دکترهای او.

For example, we've begun to partner with churches

مثلاً، همکاری با کلیساها را شروع کرده ایم

and to think about nurses that are church members,

و پرستارانی که عضو کلیسا هستند،

that come from that trusted community,

و از طرف آن کلیسای معتمد می آیند،

as patient advocates and health coaches to people like Jane.

به عنوان حامی بیماران و مربی سلامت افرادی مثل جین.

Another thing we have going for us

مشکل دیگر ما

is that insurance companies, increasingly,

این است که شرکت های بیمه، به طور فزاینده،

are attracted to some of these ideas.

به برخی از این ایده ها جلب شده اند.

They're increasingly realizing

آنها کم کم متوجه شده اند

that perhaps it's better to pay one dollar now

که شاید بهتر باشد اکنون یک دلار هزینه شود

for a wearable device and a health coach,

برای یک ابزار پوشیدنی و یک مربی سلامت،

rather than paying 10 dollars later,

به جای این که بعدها ١٠ دلار هزینه شود،

when that baby is born prematurely

وقتی آن کودک نارس متولد شده

and ends up in the neonatal intensive care unit --

و کارش به بخش مراقبت ویژه نوزادان می کشد--

one of the most expensive parts of a hospital.

یکی از گران ترین بخش های بیمارستان.

This has been a long learning process for us.

این فرآیند یادگیری برای ما طولانی بوده است.

This iterative process of breaking through and attacking one problem

فرآیند تکراری تحولات و یورش به مشکلات

and not feeling totally comfortable,

و این که هرگز آرام نگیریم،

and identifying the next problem,

و سراغ مشکل بعدی برویم،

has helped us go along this path

به ما کمک کرده این مسیر را طی کنیم

of actually trying to not only innovate with this technology

و در واقع سعی کنیم علاوه بر نوآوری با این فناوری

but make sure it can be used for people who perhaps need it the most.

مطمئن شویم برای افرادی که به آن بیشترین نیاز را دارند قابل استفاده است.

Another learning lesson we've taken from this process

درس آموزنده دیگری که از این فرآیند آموختیم

that is very humbling,

و به شدت عبرت آموز است،

is that as technology progresses and advances at an accelerating rate,

این است که با پیشرفت فناوری و سرعت فزاینده آن،

we have to remember that human beings are using this technology,

باید به خاطر بسپاریم که این فناوری را انان ها استفاده می کنند،

and we have to be mindful

و باید مراقب

that these human beings -- they have a face,

این انسانها باشیم-- آنان چهره دارند،

they have a name

نام دارند،

and a life.

و زندگی دارند.

And in the case of Jane,

و در مورد جین،

hopefully, two.

امیدوارم دو انسان.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)