Everything you hear on film is a lie | Tasos Frantzolas

Translator: Morteza Haghani Reviewer: Saeid Saadat Talab

I want to start by doing an experiment.

من می‌خوام با یه آزمایش شروع کنم.

I'm going to play three videos of a rainy day.

سه ویدئو از یک روز بارانی رو پخش می‌کنم.

But I've replaced the audio of one of the videos,

اما صدای یکی از ویدیوها رو جابه‌جا کردم

and instead of the sound of rain,

و به‌جای صدای باران،

I've added the sound of bacon frying.

صدای سرخ شدن بیکن رو اضافه کردم.

So I want you think carefully which one the clip with the bacon is.

حالا از شما می‌خوام به دقت فکر کنید که کدوم یکی از کلیپ‌ها مال بیکن هست.

(Rain falls)

(بارش باران)

(Rain falls)

(بارش باران)

(Rain falls)

(بارش باران)

All right.

خیلی خوب.

Actually, I lied.

در حقیقت، من دروغ گفتم.

They're all bacon.

همه‌شون صدای بیکن بودن.

(Bacon sizzles)

(جلز و ولز کردن بیکن)

(Applause)

(کف‌زدن حضار)

My point here isn't really to make you hungry

هدف من این نیست که هر باری که یه صحنه‌ی

every time you see a rainy scene,

بارانی رو می‌بینین گرسنه شین،

but it's to show that our brains are conditioned to embrace the lies.

بلکه اینه که مغز ما طوری شکل گرفته که دروغ‌ها رو با آغوش باز بپذیره،

We're not looking for accuracy.

ما دنبال دقت نمی‌گردیم.

So on the subject of deception,

پس در زمینه‌ی فریفتن،

I wanted to quote one of my favorite authors.

من می‌خوام یه جمله از یکی از هنرمندان مورد علاقه‌م نقل قول کنم:

In "The Decay of Lying," Oscar Wilde establishes the idea

اسکار وایلد تو کتاب «زوال دروغگویی» این ایده رو مطرح می‌کنه که

that all bad art comes from copying nature and being realistic;

همه‌ی هنرهای بد از نمونه‌برداری از طبیعت و واقع‌بین بودن به‌وجود میان؛

and all great art comes from lying and deceiving,

و همه‌ی هنرهای خوب از دروغگویی وفریفتن،

and telling beautiful, untrue things.

و گفتن چیزهای زیبای خلاف واقع.

So when you're watching a movie

بنابراین وقتی یه فیلم تماشا می‌کنین

and a phone rings,

و یه تلفن زنگ می‌زنه،

it's not actually ringing.

اون واقعا زنگ نمی‌زنه.

It's been added later in postproduction in a studio.

بعدا تو استودیوی پس‌تولید اضافه می‌شه.

All of the sounds you hear are fake.

همه‌ی صداهایی که می‌شنوین ساختگی هستن.

Everything, apart from the dialogue,

همه‌چیز، به‌جز گفتگوها،

is fake.

ساختگی هستن.

When you watch a movie and you see a bird flapping its wings --

وقتی یه فیلم تماشا می‌کنین و یه پرنده بال‌هاش رو به هم می‌زنه --

(Wings flap)

(بال زدن)

They haven't really recorded the bird.

اونا واقعا صدای پرنده رو ضبط نکردن.

It sounds a lot more realistic if you record a sheet

اگه صدای ملحفه رو ضبط کنید واقعی‌تر به نظر میاد

or shaking kitchen gloves.

یا صدای تکاندن دستکش آشپزخانه.

(Flaps)

(بال و پر زدن)

The burning of a cigarette up close --

سوختن یه سیگار از نزدیک --

(Cigarette burns)

(سوختن سیگار)

It actually sounds a lot more authentic

خیلی درست‌تر به نظر میاد

if you take a small Saran Wrap ball

اگه یه توپ که با فویل پلاستیکی درست شده رو بگیرین

and release it.

و رهاش کنین.

(A Saran Warp ball being released)

(رها شدن توپ فویل پلاستیکی)

Punches?

مشت زدن؟

(Punch)

(مشت‌زنی)

Oops, let me play that again.

اوف، بذارین دوباره پخشش کنم.

(Punch)

(مشت زدن)

That's often done by sticking a knife in vegetables,

این معمولا با فرو کردن چاقو تو سبزیجات انجام می‌شه،

usually cabbage.

معمولا کلم.

(Cabbage stabbed with a knife)

(چاقو خوردن کلم)

The next one -- it's breaking bones.

بعدی -- شکستن استخوان هست.

(Bones break)

(شکستن استخوان)

Well, no one was really harmed.

خوب، کسی واقعاً آسیب ندیده.

It's actually ...

این در واقع ...

breaking celery or frozen lettuce.

صدای شکستن کرفس یا کاهوی یخ‌زده‌س.

(Breaking frozen lettuce or celery)

(شکستن کاهوی یخ‌زده یا کرفس)

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

Making the right sounds is not always as easy

ساختن صداهای واقعی همیشه هم به آسونیِ

as a trip to the supermarket

رفتن به سوپرمارکت

and going to the vegetable section.

و رفتن به بخش سبزیجات نیست.

But it's often a lot more complicated than that.

بلکه معمولا خیلی پیچیده‌تر از این حرف‌هاست.

So let's reverse-engineer together

پس بیاین فرآیند ساخت جلوه‌های صوتی

the creation of a sound effect.

رو با هم مهندسی معکوس کنیم.

One of my favorite stories comes from Frank Serafine.

یکی از بهترین ماجراها مربوط به فرانک سِرافینی می‌شه.

He's a contributor to our library,

اون یه همیار در کتابخانه‌ی ماست،

and a great sound designer for "Tron" and "Star Trek" and others.

و یه طراح بزرگ صدا برای فیلم‌هایی چون «تِرون» و «اِستار تِرِک» و غیره.

He was part of the Paramount team that won the Oscar for best sound

اون عضوی از گروه پارامونت بود که اسکار بهترین طراحی صدا

for "The Hunt for Red October."

رو برای فیلم «شکار اکتبر سرخ» بردن.

In this Cold War classic, in the '90s,

تو این فیلم کلاسیک جنگ سرد، تو دهه‌ی ۹۰،

they were asked to produce the sound of the propeller of the submarine.

ازشون خواسته شده بود که صدای پروانه‌ی زیردریایی رو تولید کنن.

So they had a small problem:

ولی یه مشکل کوچولو داشتن:

they couldn't really find a submarine in West Hollywood.

تو غربِ هالیوود زیردریایی پیدا نمی‌شد.

So basically, what they did is,

پس اساساً، کاری که کردن این بود،

they went to a friend's swimming pool,

رفتن به استخر یکی از دوستان،

and Frank performed a cannonball, or bomba.

و فرانک یه گلوله‌ی توپ روانداخت توش.

They placed an underwater mic

اونا یه میکروفون زیر آب گذاشتن

and an overhead mic outside the swimming pool.

و یه میکروفون بالاسری بیرون استخر.

So here's what the underwater mic sounds like.

این صدایی بود که میکروفون زیر آب ضبط کرد.

(Underwater plunge)

(فرود آمدن توی آب)

Adding the overhead mic,

با اضافه کردن صدای میکروفون بالاسری،

it sounded a bit like this:

یه جورایی صداش شبیه این شد:

(Water splashes)

(چلپ چلوپ آب)

So now they took the sound and pitched it one octave down,

این صدا رو گرفتن و یه اکتاو پایین‌تر آوردن

sort of like slowing down a record.

یه جورایی آهسته‌تر کردن صدای ضبط شده.

(Water splashes at lower octave)

(چلپ چلوپ آب با اکتاو پایین‌تر)

And then they removed a lot of the high frequencies.

و خیلی از فرکانس‌های بالا رو حذف کردن.

(Water splashes)

(چلپ چلوپ آب)

And pitched it down another octave.

و یه اکتاو پایین‌تر آوردنش.

(Water splashes at lower octave)

(چلپ چلوپ آب با اکتاو پایین‌تر)

And then they added a little bit of the splash

و بعدش از میکروفون بالاسری

from the overhead microphone.

یکم صدای چلپ چلوپ اضافه کردن.

(Water splashes)

(چلپ چلوپ آب)

And by looping and repeating that sound,

و با تکرار کردن این صدا پشت سر هم،

they got this:

به این رسیدن:

(Propeller churns)

(گردش پروانه)

So, creativity and technology put together in order to create the illusion

بنابراین، خلاقیت و فناوری در کنارهم قرار گرفتن تا مارو فریب بدن

that we're inside the submarine.

که تو زیردریایی هستیم.

But once you've created your sounds

اما وقتی شما صداهاتون رو به‌وجود آوردین

and you've synced them to the image,

و با تصویر همگام کردین،

you want those sounds to live in the world of the story.

می‌خواین صداها تو دنیای داستان زندگی کنن.

And one the best ways to do that is to add reverb.

و یکی از بهترین راه‌ها برای این کار اضافه کردن طنین هست.

So this is the first audio tool I want to talk about.

خوب این اولین ابزار صوتیه که می‌خوام درباره‌ش صحبت کنم.

Reverberation, or reverb, is the persistence of the sound

طنین یا پژواک، ماندگاری صدا

after the original sound has ended.

بعد از پایان یافتن صدای اصلی است.

So it's sort of like the --

خوب این یه جورایی شبیه --

all the reflections from the materials,

همه‌ی بازتاب‌ها از مواد،

the objects and the walls around the sound.

اشیاء ودیوارهای پیرامون صداست.

Take, for example, the sound of a gunshot.

صدای شلیک گلوله رو به‌عنوان نمونه درنظر بگیرید.

The original sound is less than half a second long.

صدای اصلی کمتر از نیم ثانیه‌س.

(Gunshot)

(شلیک گلوله)

By adding reverb,

با اضافه کردن طنین،

we can make it sound like it was recorded inside a bathroom.

می‌تونیم کاری کنیم که انگار توی حمام ضبط شده.

(Gunshot reverbs in bathroom)

(طنین شلیک گلوله در حمام)

Or like it was recorded inside a chapel or a church.

یا انگار توی کلیسا ضبط شده.

(Gunshot reverbs church)

(طنین شلیک گلوله در کلیسا)

Or in a canyon.

یا توی دره.

(Gunshot reverbs in canyon)

(طنین شلیک گلوله در دره)

So reverb gives us a lot of information

پس طنین اطلاعات خیلی زیادی درباره‌ی

about the space between the listener and the original sound source.

فضای بین شنونده و منبع اصلی صدا بهمون می‌ده.

If the sound is the taste,

اگرگمان کنیم صدا مزه باشه،

then reverb is sort of like the smell of the sound.

طنین یه چیزیه مثل بوی صداست.

But reverb can do a lot more.

اما طنین خیلی کارای دیگه می‌کنه.

Listening to a sound with a lot less reverberation

گوش کردن به یه صدا با طنین خیلی کمتر

than the on-screen action

به نسبت اتفاقاتی که رو پرده می‌افته

is going to immediately signify to us

می‌تونه فوری بهمون بفهمونه

that we're listening to a commentator,

که داریم به یه سخنگو گوش می‌کنیم،

to an objective narrator that's not participating in the on-screen action.

به یه راوی بی‌طرف که توی اتفاقاتی که روی پرده می‌افته نقشی نداره.

Also, emotionally intimate moments in cinema

همین‌طور، نمایش احساسات صمیمانه در سینما

are often heard with zero reverb,

معمولا بدون هیچ طنینی شنیده می‌شن،

because that's how it would sound if someone was speaking inside our ear.

برای اینکه اگه کسی می‌خواست تو گوشمون صحبت کنه اینطوری می‌شد.

On the completely other side,

دقیقا در سمت مقابل،

adding a lot of reverb to a voice

اضافه کردن میزان زیادی از طنین به صدا

is going to make us think that we're listening to a flashback,

باعث می‌شه فکر کنیم داریم به یه گذشته‌نمایی (فلاش‌بک) گوش می‌کنیم،

or perhaps that we're inside the head of a character

یا شاید تو ذهن یه شخصیت هستیم

or that we're listening to the voice of God.

یا داریم به صدای خدا گوش می‌دیم.

Or, even more powerful in film,

یا حتی خیلی نیرومندتر تو فیلم‌ها،

Morgan Freeman.

مورگان فریمن.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

So --

بنابراین --

(Applause)

(کف‌زدن حضار)

But what are some other tools or hacks

اما سایر ابزارها و ترفندهایی که

that sound designers use?

طراحان صدا استفاده می‌کنن چیا هستن؟

Well, here's a really big one.

خوب، یکی هست که خیلی برجسته است.

It's silence.

سکوت.

A few moments of silence is going to make us pay attention.

چند لحظه سکوت باعث می‌شه حواسمون جمع شه.

And in the Western world,

و تو دنیای وسترن،

we're not really used to verbal silences.

واقعا به سکوت کلامی عادت نداریم.

They're considered awkward or rude.

به نظر زشت یا گستاخانه میاد.

So silence preceding verbal communication

بنابراین سکوت پیش از ارتباط کلامی

can create a lot of tension.

می‌تونه حسابی بحران‌زا باشه.

But imagine a really big Hollywood movie,

اما یه فیلم خیلی بزرگ هالیوودی رو تصورکنین،

where it's full of explosions and automatic guns.

که پر از انفجار و تفنگ‌های خودکار باشه.

Loud stops being loud anymore, after a while.

بعد از یه مدت صدای بلند دیگه بلند به نظر نمیاد.

So in a yin-yang way,

پس بر اساس راه و روش یین و یانگ،

silence needs loudness and loudness needs silence

سکوت نیازمند رسایی و رسایی نیازمند سکوته

for either of them to have any effect.

برای اینکه هر کدوم این‌ها اثربخش باشن.

But what does silence mean?

ولی سکوت به چه معناست؟

Well, it depends how it's used in each film.

خوب، بستگی داره تو هر فیلمی چطور استفاده بشه.

Silence can place us inside the head of a character

سکوت می‌تونه مارو تو ذهن یه شخصیت ببره

or provoke thought.

یا تفکر برانگیز باشه.

We often relate silences with ...

ما خیلی وقت‌ها سکوت رو به ...

contemplation,

تفکر و تعمق،

meditation,

مراقبه و درون‌پویی،

being deep in thought.

و به فکر فرو رفتن نسبت می‌دیم.

But apart from having one meaning,

ولی صرف نظر از داشتن یه معنی خاص،

silence becomes a blank canvas

سکوت مثل بوم سفید نقاشی می‌مونه

upon which the viewer is invited to the paint their own thoughts.

که بیننده می‌تونه روش افکار خودش رو نقاشی کنه.

But I want to make it clear: there is no such thing as silence.

ولی بذارین روشن کنم که: چیزی به اسم سکوت وجود نداره.

And I know this sounds like the most pretentious TED Talk statement ever.

و می‌دونم که این شاید شبیه پر مدعی‌ترین جمله‌ی سخنرانی‌های TED به نظر بیاد.

But even if you were to enter a room with zero reverberation

ولی حتی اگه به یه اتاق بدون طنین‌اندازی صدا

and zero external sounds,

و بدون صداهای بیرونی پا بذارید،

you would still be able to hear the pumping of your own blood.

همچنان می‌تونین صدای تپش قلبتون رو در حال پمپ کردن خون بشنوین.

And in cinema, traditionally, there was never a silent moment

و در سینماهای سنتی هیچوقت لحظه‌ای سکوت حاکم نمی‌شد

because of the sound of the projector.

بخاطر صدای پروژکتور .

And even in today's Dolby world,

و حتی تو دنیای دالبی این روزها،

there's not really any moment of silence if you listen around you.

حتی لحظه‌ای سکوت حاکم نمی‌شه اگه شما به اطرافتون گوش کنین.

There's always some sort of noise.

همیشه یه صدایی هست.

Now, since there's no such thing as silence,

خوب حالا که چیزی به اسم سکوت نداریم،

what do filmmakers and sound designers use?

فیلمسازان و طراحان صدا از چه چیزی استفاده می‌کنند؟

Well, as a synonym, they often use ambiences.

خوب، به عنوان مترادف، معمولا از صداهای محیطی استفاده می‌کنند.

Ambiences are the unique background sounds

صداهای محیطی صداهای پس‌زمینه‌ای منحصر به‌فردی هستند

that are specific to each location.

که ویژه‌ی یک مکان خاص هستند.

Each location has a unique sound,

هر مکان صدای منحصربه‌فردی دارد،

and each room has a unique sound,

هر اتاق صدای منحصربه‌فردی دارد،

which is called room tone.

که به آن آهنگ اتاق گفته می‌شود.

So here's a recording of a market in Morocco.

این یک صدای ضبط شده از بازاری در مراکش است.

(Voices, music)

(اصوات، موسیقی)

And here's a recording of Times Square in New York.

و این هم صدای ضبط شده‌ی میدان تایمزِ نیویورک.

(Traffic sounds, car horns, voices)

(رفت و آمد، بوق ماشین‌ها، اصوات)

Room tone is the addition of all the noises inside the room:

آهنگ اتاق، اضافه کردن همه‌ی صداهای داخل اتاق است:

the ventilation, the heating, the fridge.

سیستم تهویه، سیستم گرمایش، فریزر.

Here's a recording of my apartment in Brooklyn.

این هم صدای ضبط شده‌ی آپارتمان من در بروکلین.

(You can hear the ventilation, the boiler, the fridge and street traffic)

(شما می‌تونید صدای سیستم تهویه، جوشیدن آب و رفت و آمد خیابان را بشنوید)

Ambiences work in a most primal way.

صداهای محیطی به ابتدایی‌ترین روش عمل می‌کنن.

They can speak directly to our brain subconsciously.

اونا می‌تونن مستقیماً به صورت ناخودآگاه با مغزمون صحبت کنن.

So, birds chirping outside your window may indicate normality,

پس، صدای جیک‌جیک پرندگان بیرون پنجره می‌تونه نشون‌دهنده‌‌ی حالت عادی باشه،

perhaps because, as a species,

شاید چون به عنوان یک گونه،

we've been used to that sound every morning for millions of years.

ما به شنیدن هر روزه‌ی اون صدا میلیون‌ها ساله که عادت کردیم.

(Birds chirp)

(آواز پرندگان)

On the other hand, industrial sounds have been introduced to us

از طرف دیگه، صداهای صنعتی

a little more recently.

اخیراً به ما معرفی شدن.

Even though I really like them personally --

اگرچه شخصاً من اونارو دوست دارم --

they've been used by one of my heroes, David Lynch,

یکی از قهرمانانم، دیوید لینچ، و طراح صداش

and his sound designer, Alan Splet --

آلن اسپلت ازشون استفاده کردن --

industrial sounds often carry negative connotations.

صداهای صنعتی معمولاً حامل مفاهیم منفی هستن.

(Machine noises)

(سر و صدای دستگاه)

Now, sound effects can tap into our emotional memory.

خوب، جلوه‌های صوتی می‌تونن از حافظه‌ی احساسی‌مون کمک بگیرن.

Occasionally, they can be so significant

گهگاهی می‌تونن اونقدر قدرتمند باشن

that they become a character in a movie.

که تو یه فیلم تبدیل به یه شخصیت بشن.

The sound of thunder may indicate divine intervention or anger.

صدای تندر ممکنه نشون‌دهنده‌ی دخالت یا خشم الهی باشه.

(Thunder)

(تندر)

Church bells can remind us of the passing of time,

ناقوس کلیسا برامون یادآور گذر زمانه،

or perhaps our own mortality.

یا شاید فناپذیری‌مون.

(Bells ring)

(ناقوس کلیسا)

And breaking of glass can indicate the end of a relationship

و صدای شکستن شیشه می‌تونه نماد پایان یه رابطه

or a friendship.

یا یه دوستی باشه.

(Glass breaks)

(شکستن شیشه)

Scientists believe that dissonant sounds,

دانشمندان معتقدن که صداهای ناهنجار،

for example, brass or wind instruments played very loud,

مثلا، سازهای برنجی یا بادی که خیلی بلند نواخته می‌شن،

may remind us of animal howls in nature

ممکنه باعث بشن یاد زوزه‌ی حیوانات تو طبیعت بیفتیم

and therefore create a sense of irritation or fear.

بنابراین احساس خشم و ترس به‌وجود میارن.

(Brass and wind instruments play)

(نواخته شدن سازهای بادی و برنجی)

So now we've spoken about on-screen sounds.

خوب درباره‌ی صداهای روی پرده صحبت کردیم.

But occasionally, the source of a sound cannot be seen.

ولی گهگاه سرچشمه‌ی صدا قابل رویت نیست.

That's what we call offscreen sounds,

ما به این صداها، خارج از پرده می‌گیم،

or "acousmatic."

یا «آکوسماتیک».

Acousmatic sounds --

صداهای آکوسماتیک --

well, the term "acousmatic" comes from Pythagoras in ancient Greece,

راستش، واژه‌ی «آکوسماتیک» از فیثاغورث گرفته شده تو یونان باستان،

who used to teach behind a veil or curtain for years,

که سال‌ها عادت داشت پشت یه پرده یا نقاب آموزش بده،

not revealing himself to his disciples.

و خودش رو به شاگردهاش نشون نمی‌داد.

I think the mathematician and philosopher thought that,

گمون کنم ریاضی‌دان و فیلسوف ما فکر می‌کرد،

in that way,

با این کار،

his students might focus more on the voice,

شاگردانش احتمالا بیشتر روی صوت

and his words and its meaning,

و کلمات و معانی اون‌ها تمرکز می‌کنن،

rather than the visual of him speaking.

نسبت به وقتی که چهره‌ش رو حین صحبت ببینن.

So sort of like the Wizard of Oz,

یه جورایی شبیه «جادوگر شهر اُز»،

or "1984's" Big Brother,

یا ناظر کبیر توی «۱۹۸۴»،

separating the voice from its source,

جدا کردن صدا از منبعش،

separating cause and effect

جدا کردن علت و معلول

sort of creates a sense of ubiquity or panopticism,

یه جورایی حس حضور همه‌جانبه و سراسری ایجاد می‌کنه،

and therefore, authority.

و به دنبال اون، اقتدار.

There's a strong tradition of acousmatic sound.

یه سنت نیرومند درباره‌ی صدای آکوسماتیک داریم.

Nuns in monasteries in Rome and Venice used to sing in rooms

راهبه‌ها تو صومعه‌های رم و ونیز عادت داشتن که تو اتاق‌های

up in galleries close to the ceiling,

بالای دالان‌های نزدیک سقف آواز بخونن،

creating the illusion that we're listening to angels up in the sky.

و این خیال رو به‌وجود بیارن که داریم به فرشتگان آسمان گوش می‌کنیم.

Richard Wagner famously created the hidden orchestra

ریچارد وگنر یه ارکستر مخفی مشهور ایجاد کرده بود

that was placed in a pit between the stage and the audience.

که توی یه چاله بین صحنه‌ی نمایش و شنونده‌ها قرار داشت.

And one of my heroes, Aphex Twin, famously hid in dark corners of clubs.

و یکی از قهرمانان من، اِ یفکس تویین، به خوبی تو گوشه‌های کلوپ‌ها پنهان می‌شد.

I think what all these masters knew is that by hiding the source,

فکر کنم همه‌ی این اساتید می‌دونستن که با پنهان کردن سرچشمه‌ی صدا،

you create a sense of mystery.

یه حس پر رمز و راز ایجاد می‌کنی.

This has been seen in cinema over and over,

این تو سینما بارها و بارها دیده شده،

with Hitchcock, and Ridley Scott in "Alien."

تو فیلم‌های هیچکاک، و «بیگانه»ی ریدلی اسکات.

Hearing a sound without knowing its source

شنیدن یه صدا بدون اینکه سرچشمه‌ش رو بدونی

is going to create some sort of tension.

یه جورایی یه حس کشمکش ایجاد می‌کنه.

Also, it can minimize certain visual restrictions that directors have

همچنین می‌تونه برخی محدودیت‌های بصری که کارگردان داره رو کم کنه

and can show something that wasn't there during filming.

و یا یه چیزی رو نشون بده که موقع فیلمبرداری اونجا نبوده.

And if all this sounds a little theoretical,

حتی اگه همه‌ی این‌ها خیلی فرضی به نظر بیان،

I wanted to play a little video.

من میخوام یه ویدیو براتون نمایش بدم.

(Toy squeaks)

(فشرده‌شدن اسباب‌بازی)

(Typewriter)

(ماشین تحریر)

(Drums)

(طبل)

(Ping-pong)

(پینگ پنگ)

(Knives being sharpened)

(چاقوی در حال تیز شدن)

(Record scratches)

(صفحه‌ی مخدوش)

(Saw cuts)

(برش با اره)

(Woman screams)

(جیغ زدن یک زن)

What I'm sort of trying to demonstrate with these tools

چیزی که یه جورایی دارم سعی می‌کنم با این ابزار نشون بدم

is that sound is a language.

اینه که صدا یه زبانه.

It can trick us by transporting us geographically;

می‌تونه با جابجایی جغرافیایی گولمون بزنه؛

it can change the mood;

حال و هوامون رو عوض کنه؛

it can set the pace;

آهنگ حرکت رو تنظیم کنه؛

it can make us laugh or it can make us scared.

بخندونه یا بترسونه.

On a personal level, I fell in love with that language

در سطوح شخصی، من چند سال پیش

a few years ago,

عاشق این زبان شدم،

and somehow managed to make it into some sort of profession.

و یه جورایی تونستم تبدیلش کنم به حرفه‌ام.

And I think with our work through the sound library,

و فکر می‌کنم با کار ما تو سرتاسر کتابخانه‌ی صدا،

we're trying to kind of expand the vocabulary of that language.

یه جورایی داریم دایره‌ی لغات این زبان رو گسترش می‌دیم.

And in that way, we want to offer the right tools

و در این مسیر، می‌خوایم ابزار درست رو به

to sound designers,

طراحان صدا،

filmmakers,

فیلمسازها، برنامه‌نویس‌ها

and video game and app designers,

و سازندگان بازی‌ ویدیویی پیشنهاد بدیم،

to keep telling even better stories

که داستان‌های بهتری برامون بگن

and creating even more beautiful lies.

و دروغ‌های زیباتری بسازن.

So thanks for listening.

ممنونم که شنیدید.

(Applause)

(تشویق حضار)