Charles Leadbeater: Education innovation in the slums

چارلز لدبیتر: نوآوری آموزش در محله های فقیرنشین

Translator: Mohammad Reza Minoosepehr Reviewer: Saeed Salehi

It's a great pleasure to be here.

از اینکه امروز اینجام خیلی خوشحالم

It's a great pleasure to speak after

خصوصا اینکه بعد از

Brian Cox from CERN.

برایان کوکس از CERN صحبت می کنم

I think CERN is the home

به نظر من CERN خانه ی

of the Large Hadron Collider.

برخورددهنده هادرونی بزرگ است.

What ever happened to the Small Hadron Collider?

چه بلایی سر برخورددهنده هادرونی کوچیک اومد؟

Where is the Small Hadron Collider?

برخورددهنده هادرونی کوچیک الان کجاست؟

Because the Small Hadron Collider once was the big thing.

چرا که برخورددهنده هادرونی کوچیک یه زمانی چیز بزرگی بود.

Now, the Small Hadron Collider

حالا برخورددهنده هادرونی کوچیک

is in a cupboard, overlooked and neglected.

رفته تو یه جعبه و دیگه کسی بهش توجهی نمی کنه.

You know when the Large Hadron Collider started,

می دونید که وقتی برخورددهنده هادرونی بزرگ استارت خورد

and it didn't work, and people tried to work out why,

و کار نکرد و مردم سعی کردن بفهمن چرا

it was the Small Hadron Collider team

این تیم برخورددهنده هادرونی کوچیک بودن

who sabotaged it

که خرابکاری کردن

because they were so jealous.

چون خیلی حسود بودن.

The whole Hadron Collider family

کل خانواده برخورددهنده هادرونی

needs unlocking.

نیاز به کشف شدن دارن!

The lesson of Brian's presentation, in a way --

درس سخنرانی برایان از یه جهتی--

all those fantastic pictures --

در کنار همه اون تصاویر جالب--

is this really:

اینه که:

that vantage point determines everything that you see.

زاویه دید تعیین کننده همه اونچیزیست که میبینی.

What Brian was saying was

اونچه که برایان می خواست بگه این بود که

science has opened up successively different vantage points

علم بی وقفه زاویه دید های متفاوتی گشوده

from which we can see ourselves,

که از اون زوایا ما می تونیم خودمون رو ببینیم.

and that's why it's so valuable.

و به همین دلیل این خیلی ارزشمنده.

So the vantage point you take

بنابراین زاویه دید شما

determines virtually everything that you will see.

به واقع تعیین کننده همه اونچیزی خواهد بود که میبیند.

The question that you will ask

سوالی که می پرسید

will determine much of the answer that you get.

تعیین کننده بیشترین جوابی خواهد بود که میگیرید.

And so if you ask this question:

و بنابراین اگه شما این سوال رو مطرح کنید:

Where would you look to see the future of education?

برای فهمیدن آینده آموزش کجا رو جستجو می کنید؟

The answer that we've traditionally given to that

جوابی که معمولا به اون داده ایم

is very straightforward, at least in the last 20 years:

خیلی سرراسته، حداقل در در این بیست سال اخیر.

You go to Finland.

شما میرید به فنلاند.

Finland is the best place in the world to see school systems.

فنلاند بهترین جا در دنیا یرای درک سیستم های آموزشی مدارسه.

The Finns may be a bit boring and depressive and there's a very high suicide rate,

فلاندی ها ممکنه یه کم بی حوصله و افسرده باشن و نرخ آمار خودکشی اونجا خیلی بالا باشه،

but by golly, they are qualified.

اما متعجبانه اونها شرایط لازم رو دارن.

And they have absolutely amazing education systems.

اونا سیستم های آموزشی واقعا شگفت آوری دارن.

So we all troop off to Finland,

بنابراین همه ما به فنلاند سفر میکنیم ،

and we wonder at the social democratic miracle of Finland

و از معجزه ی سوسیال دموکراتیک فنلاند شگفت زده میشیم.

and its cultural homogeneity and all the rest of it,

همینطور از تجانس فرهنگی و مابقی چیزای اون،

and then we struggle to imagine how we might

و بعد در تقلای این تصور هستیم که

bring lessons back.

چطور می تونیم درسهایی رو با خود بیاریم.

Well, so, for this last year,

از این رو در سال گذشته،

with the help of Cisco who sponsored me,

با کمک سیسکو که حامی من بود،

for some balmy reason, to do this,

برای انجام این کار،بنا به یه سری دلایل جالب

I've been looking somewhere else.

سرگرم جستجو در جاهای دیگه شدم.

Because actually radical innovation does sometimes

چرا که به واقع نوآوری رادیکالی یه وقتهایی

come from the very best,

از بهترین ها سر در میارن ،

but it often comes from places

اما اغلب از مکانهایی سر میزنه

where you have huge need --

که شما نیازهای عمده و تحقق نیافته

unmet, latent demand --

و خواستهای نهفته دارید

and not enough resources for traditional solutions to work --

ولی منابع کافی حتی برای انجام راهکارهای معمولی ندارید--

traditional, high-cost solutions,

راه کارهای معمول پر هزینه ای

which depend on professionals,

که وابسته به متخصصان هستند،

which is what schools and hospitals are.

چیزی که در مدارس و بیمارستان ها وجود داره.

So I ended up in places like this.

بنابراین من از جاهایی مثل اینجا سر درآوردم.

This is a place called Monkey Hill.

اینجا جاییه که بهش می گن" مانکی هیل".

It's one of the hundreds of favelas in Rio.

یکی از صدها محله فقیرنشین ریو.

Most of the population growth of the next 50 years

بیشترین رشد جمعیت ۵۰ سال آینده

will be in cities.

در شهر ها خواهد بود.

We'll grow by six cities of 12 million people a year

در ۳۰ سال آینده ما هر سال معادل شش شهر ۱۲ میلیون نفری

for the next 30 years.

هر سال به جمیتمان افزوده خواهد شد.

Almost all of that growth will be in the developed world.

تقریبا تمام این رشد در کشور های توسعه یافته خواهد بود.

Almost all of that growth will be

تقریبا تمام این رشد در جاهایی

in places like Monkey Hill.

مثل مانکی هیل خواهد بود.

This is where you'll find the fastest growing

اینجا جاییه که شما سریعترین رشد

young populations of the world.

جمعیت جوان دنیا رو پیدا خواهید کرد.

So if you want recipes to work --

پس اگه شما راهکاری عملی می خواهید--

for virtually anything -- health, education,

تقریبا در همه زمینه ها-- بهداشت،آموزش

government politics

سیاست های دولت

and education --

و تحصیل--

you have to go to these places.

باید به یه همچین جاهایی برید.

And if you go to these places, you meet people like this.

و اگه به یه همچین جاهایی برید، با افرادی مثل اینو ملاقات میکنید.

This is a guy called Juanderson.

این پسر اسمش "یواندرسونه"

At the age of 14,

در چهارده سالگی

in common with many 14-year-olds in the Brazilian education system,

مثل خیلی دیگه از چهارده ساله ها در سیستم آموزش برزیل،

he dropped out of school.

مدرسه رو رها می کنه.

It was boring.

مدرسه براش خسته کننده بود.

And Juanderson, instead, went into

و به جاش میره

what provided kind of opportunity and hope

به جایی که امید و فرصتی رو در محل زندگی اش

in the place that he lived, which was the drugs trade.

براش فراهم میکنه، یعنی تجارت مواد مخدر.

And by the age of 16, with rapid promotion,

و تا سن ۱۶ سالگی ، با یه پیشرفت جهشی،

he was running the drugs trade in 10 favelas.

اون عهده دار تجارت مواد در ۱۰ محله فقیر نشین میشه.

He was turning over 200,000 dollars a week.

هفته ای بیش از ۲۰۰ هزار دلار درآمدش بود

He employed 200 people.

و ۲۰۰ نفر براش کار میکردن.

He was going to be dead by the age of 25.

در سن ۲۵ سالگی نزدیک بود کشته بشه

And luckily, he met this guy,

که خوشبختانه این فرد رو ملاقات میکنه.

who is Rodrigo Baggio,

رودریگو باجیو

the owner of the first laptop to ever appear in Brazil.

مالک اولین لپ تاپ موجود در برزیل.

1994, Rodrigo started something

در سال ۱۹۹۴رودریگو چیزی رو به اسم

called CDI,

CDI راه انداخت.

which took computers

که کامپیوترهایی که شرکت ها

donated by corporations,

اهدا می کردند رو برداشت،

put them into community centers in favelas

و اونا رو در مراکز تجمع محله های فقیر نشین گذاشت

and created places like this.

و جاهایی مثل این رو درست کرد.

What turned Juanderson around

چیزی که زندگی یواندرسون رو عوض کرد

was technology for learning

تکنولوژی آموزشی بود

that made learning fun and accessible.

که یادگیری رو خوشایند و قابل دسترس می کرد.

Or you can go to places like this.

یا اینکه میتونید به جاهایی مثل اینجا برید.

This is Kibera, which is the largest slum in East Africa.

اینجا کیبراست. بزرگترین محله فقیرنشین آفریقای شرقی.

Millions of people living here,

میلیون ها نفر تا کیلومترها

stretched over many kilometers.

در این جا زندگی می کنند.

And there I met these two,

و اونجا این دو نفر رو ملاقات کردم،

Azra on the left, Maureen on the right.

"آزرا" در سمت چپ ، "مائورین" در سمت راست.

They just finished their Kenyan certificate

اونا به تازگی گواهینامه پایان

of secondary education.

تحصیلات متوسطه کنیا رو گرفتن.

That name should tell you that the Kenyan education system

این اسم برای شما بازگوننده اینه که سیستم آموزشی کنیا

borrows almost everything

تقریبا همه چیش رو از بریتانیا

from Britain, circa 1950,

در حدود سال ۱۹۵۰ به قرض گرفته،

but has managed to make it even worse.

اما موفق شدن که اونو خرابترش کنن.

So there are schools in slums like this.

بنابراین در زاغه نشین ها مدارسی مثل این وجود داره.

They're places like this.

جاهایی مثل اینجا.

That's where Maureen went to school.

جایی که مائورین به مدرسه می رفت.

They're private schools. There are no state schools in slums.

اونها مدارس خصوصی هستند.هیچ مدرسه دولتی در زاغه نشین ها وجود نداره

And the education they got was pitiful.

و آموزشی که اونا میدیدن واقعا اسف بار بود.

It was in places like this. This a school set up by some nuns

در جاهایی مثل این. این مدرسه ایه که توسط چندتا راهبه

in another slum called Nakuru.

در یه محله دیگه به اسم ناکورو راه اندازی شده.

Half the children in this classroom have no parents

نیمی از بچه های این کلاس هیچ والدینی ندارن

because they've died through AIDS.

چرا که اونها در اثر بیماری ایدز مردند.

The other half have one parent

نصف دیگه هم فقط یکی از والدینشان رو دارن

because the other parent has died through AIDS.

چرا که اون یکی در اثر بیماری ایدز مرده.

So the challenges of education

بنابراین چالش های آموزش

in this kind of place

در محله هایی مثل این

are not to learn the kings and queens of Kenya or Britain.

این نیست که درباره پادشاه ها و ملکه های کنیا و بریتانیا بدونن.

They are to stay alive, to earn a living,

اونا میخوان زنده بمون، امرار معاش بکنن،

to not become HIV positive.

و آلوده به ویروس ایدز نشن.

The one technology that spans rich and poor

تنها تکنولوژی که افراد فقیر و ثروتمند رو

in places like this

در جاهایی مثل این به هم پیوند میده

is not anything to do with industrial technology.

هیچ ربطی به تکنولوژی صنعتی نداره.

It's not to do with electricity or water.

ربطی به آب و برق نداره.

It's the mobile phone.

اون تکنولوژی تلفن همراهه.

If you want to design from scratch

اگه بخواهید در آفریقا تقریبا تمام خدمات رو

virtually any service in Africa,

از اول طرح ریزی کنید،

you would start now with the mobile phone.

در حال حاظر از تلفن همراه شروع میکنید.

Or you could go to places like this.

یا ممکنه برید جاهایی مثل این.

This is a place called the Madangiri Settlement Colony,

اینجا جاییه که معروفه به" محله مادانگیری"

which is a very developed slum

که یه محله فقیر نشینه توسعه یافته است،

about 25 minutes outside New Delhi,

حدودا ۲۵ دقیقه خارج از دهلی نو.

where I met these characters

جایی که این افراد رو ملاقات کردم

who showed me around for the day.

کسانی که اطراف محله رو بهم نشون میدادن.

The remarkable thing about these girls,

نکته قابل توجه درباره این دخترا،

and the sign of the kind of social revolution

و نشان نوعی انقلاب اجتماعی

sweeping through the developing world

که در حال گسترش یافتن در کشورهای در حال توسعه است

is that these girls are not married.

اینه که این دخترا ازدواج نکرده اند.

Ten years ago, they certainly would have been married.

ده سال پیش، اونها قطعا ازدواج کرده بودن.

Now they're not married, and they want to go on

اما حالا اونها ازدواج نکرده اند و قصد دارن

to study further, to have a career.

تا درس بخونن و کار کنن.

They've been brought up by mothers who are illiterate,

اونها در دامن مادران بی سوادی بزرگ شدن،

who have never ever done homework.

که هرگز یه ورق مشق انجام ندادن.

All across the developing world there are millions of parents --

در تمام کشورهای در حال توسعه میلونها والدین هستن،

tens, hundreds of millions --

دها و صدها میلیون نفر،

who for the first time

کسانی که برای اولین بار

are with children doing homework and exams.

دارن با بچه هاشون مشق می نویسند و امتحان می دن.

And the reason they carry on studying

و دلیل اینکه اونها دارن درس میخونن

is not because they went to a school like this.

این نیست که بخوان برن به مدرسه هایی مثل این.

This is a private school.

این یه مدرسه خصوصیه.

This is a fee-pay school. This is a good school.

یه مدرسه شهریه ای. یه مدرسه خوب.

This is the best you can get

این بهترین سیستم آموزشیه

in Hyderabad in Indian education.

که در حیدرآباد هند می تونید داشته باشید.

The reason they went on studying was this.

دلیل درس خوندن اونها این بود.

This is a computer installed in the entrance to their slum

این کامپیوتریه که در ورودی محلشون

by a revolutionary social entrepreneur

توسط یه کارآفرین انقلابی اجتماعی

called Sugata Mitra

به نام سوگاتا میترا نصب شده.

who has conducted the most radical experiments,

کسی که رادیکالی ترین آزمایشها رو به کاربرد،

showing that children, in the right conditions,

تا نشون بده که بچه ها در شرایط درست

can learn on their own with the help of computers.

می تونن به تنهایی خودشون به کمک کامپیوتر درس بخونن.

Those girls have never touched Google.

اون دخترا هرگز گوگل رو لمس نکرده ان.

They know nothing about Wikipedia.

اونا هیچی درباره ویکی پدیا نمی دونن.

Imagine what their lives would be like

تصور کنید که زندگی اونا با داشتن کامپیوتر

if you could get that to them.

چه شکلی می تونه باشه.

So if you look, as I did,

بنابراین اگه توجه کنید

through this tour,

اونچنان که من در طول این سفر متوجه شدم

and by looking at about a hundred case studies

-- با بررسی حدود صدها مورد مطالعه

of different social entrepreneurs

کارآفرینان اجتماعی مختلفی

working in these very extreme conditions,

که در این شرایط بسیار وخیم کار میکنن،

look at the recipes that they come up with for learning,

و بررسی راهکارهایی که اونا در رابطه با یادگیری بهش رسیدن،--

they look nothing like school.

اونا هیچ شباهتی به مدرسه ندارن.

What do they look like?

اونا شبیه چی هستن؟

Well, education is a global religion.

بنابراین، تحصیل یه آیین جهانیه

And education, plus technology,

و تحصیل به علاوه تکنولوژی،

is a great source of hope.

منبع عظیمی از امید است.

You can go to places like this.

می تونید برید به جاهایی مثل اینجا.

This is a school three hours outside of Sao Paulo.

این مدرسه ایه سه ساعت خارج از سایو پائولو.

Most of the children there have parents who are illiterate.

اکثر بچه هایی که اونجان والدینی بی سواد دارن.

Many of them don't have electricity at home.

بیشترشون در خونه هاشون برق ندارن.

But they find it completely obvious

اما استفاده از کامپیوتر، وبسایتها

to use computers, websites,

ساخت ویدیوها و غیره و غیره رو

make videos, so on and so forth.

به وضوح دریافتن.

When you go to places like this

وقتی به جاهایی مثل اینجا میرید

what you see is that

اونچه که میبینید اینه

education in these settings

که تحصیل در این شیوه ها

works by pull, not push.

با "علاقه " انجام میشه نه با "اجبار".

Most of our education system is push.

بیشتر سیستم آموزشی ما اجباریه.

I was literally pushed to school.

خودم راستش به اجبار به مدرسه رفتم.

When you get to school, things are pushed at you:

وقتی به مدرسه میرید چیزهایی بهتون تحمیل می شن،

knowledge, exams,

دانش،امتحانات

systems, timetables.

سیستم ها، تقویم آموزشی.

If you want to attract people like Juanderson

اگه میخواهید تا کسانی مثل یواندرسون رو جذب کنید،

who could, for instance,

کسی رو که مثلا

buy guns, wear jewelry,

اسلحه میخره، جواهرات میندازه

ride motorbikes and get girls

موتور سواری میکنه و دخترها رو

through the drugs trade,

در معاملات مواد تور میکنه،

and you want to attract him into education,

و شما میخواهید که اونو به تحصیل علاقه مند کنید،

having a compulsory curriculum doesn't really make sense.

داشتن یه برنامه آموزشی اجباری قطعا جوابگو نیست.

That isn't really going to attract him.

این قطعا اونو جذب آموزش نمی کنه.

You need to pull him.

شما باید اونو "جذبش " کنید.

And so education needs to work by pull, not push.

بنابراین تحصیل باید با علاقه انجام بشه نه با اجبار.

And so the idea of a curriculum

و ایده برنامه آموزشی هم

is completely irrelevant in a setting like this.

در موردی مثل این کاملا بی ربطه.

You need to start education

شما باید آموزش رو

from things that make a difference

از چیزهایی شروع کنید که در خواستهای اونا

to them in their settings.

تغییری ایجاد کنه.

What does that?

اون چیه؟

Well, the key is motivation, and there are two aspects to it.

خب، کلید این کار انگیزه است و از دومنظر میشه بهش نگاه کرد.

One is to deliver extrinsic motivation,

یکی اینه که یه انگیزه بیرونی ایجاد کنید.

that education has a payoff.

که تحصیل یه باز پرداختی داره.

Our education systems all work

همه سیستم آموزش ما بر این اساس

on the principle that there is a payoff,

کار میکنه که یه باز پرداختی وجود داره،

but you have to wait quite a long time.

اما باید مدت زمان زیادی رو براش انتظار بکشید.

That's too long if you're poor.

وقتی شما فقیر هستید این زمان زیادیه.

Waiting 10 years for the payoff from education

ده سال انتظار برای رسیدن موعد پرداخت تحصیل

is too long when you need to meet daily needs,

زمان زیادیه خصوصا وقتی که شما باید نیازهای روزانه رو برآورده کنید،

when you've got siblings to look after

وقتیکه خواهر و برادری دارید که باید ازشون مراقبت کنید

or a business to help with.

یا کاری که باید انجام بدید.

So you need education to be relevant and help people

پس شما به یه آموزشی نیاز دارید که بی ربط نباشه و به مردم کمک کنه

to make a living there and then, often.

تا بتونن اونجا برای همیشه زندگی کنن.

And you also need to make it intrinsically interesting.

و همچنین باید یه انگیزه درونی جذاب ایجاد کنید.

So time and again, I found people like this.

بنابراین دوباره ، با افرادی مثل اینها آشنا شدم.

This is an amazing guy, Sebastiao Rocha,

سباستیو روکا ، یه آدم خارق االعاده است.

in Belo Horizonte,

در بلو هاریزون،

in the third largest city in Brazil.

در سومین شهر بزرگ برزیل.

He's invented more than 200 games

اون بیش از ۲۰۰ بازی ابداع کرده

to teach virtually any subject under the sun.

تا بتونه هر موضوعی رو در محل های باز درس بده.

In the schools and communities

تو مدارس و اجتماعاتی

that Taio works in,

که تایو در اونها کار میکنه

the day always starts in a circle

کار روزانه همیشه درحالیکه که همه دور نشستن

and always starts from a question.

و با طرح یه سوال آغاز میشه.

Imagine an education system that started from questions,

سیستم آموزشی رو تصور کنید که با سوال شروع میشه،

not from knowledge to be imparted,

نه از بازگو کردن دانش ،

or started from a game, not from a lesson,

یا اینکه از یه بازی شروع میشه، نه از یه درس،

or started from the premise

یا از یه فرض شروع میشه

that you have to engage people first

که شما قبل از اینکه بتونید چیزی به افراد یاد بدید

before you can possibly teach them.

باید اول اونا رو درگیر موضوع کنید.

Our education systems,

یا سیستم های آموزشی که

you do all that stuff afterward, if you're lucky,

اگه خوش شانی باشید، همه اون کارها رو بعدش انجام میدید،

sport, drama, music.

ورزش، نمایش، موسیقی.

These things, they teach through.

اینا چیزایی اند که اونها باهاشون تدریس میکنن.

They attract people to learning

اونها مردم رو جذب یادگیری میکنن

because it's really a dance project

چرا که به واقع اون یه برنامه رقص

or a circus project

یا سیرک

or, the best example of all --

و یا بهترین نمونه موجود--

El Sistema in Venezuela --

ال سیستما در ونزوئلا--

it's a music project.

که یه برنامه موسیقی است.

And so you attract people through that into learning,

و شما اینجوری با این روشها افراد رو جذب یادگیری می کنید،

not adding that on after

نه اینکه اونا رو بعد از اینکه

all the learning has been done

تدریس انجام شد و

and you've eaten your cognitive greens.

یادگیری صورت گرفت اونا رو انجام بدید.

So El Sistema in Venezuela

ینابراین ال سییتما در ونزوئلا

uses a violin as a technology of learning.

از یه ویولون به عنوان تکنولوژی آموزشی استفاده میکنه.

Taio Rocha uses making soap

تایو روکا از درست کرد صابون

as a technology of learning.

به عنوان تکنولوژی آموزشی استفاده میکنه.

And what you find when you go to these schemes

و اونچه که شما از این برنامه ها می فهمید

is that they use people and places

اینه که اونها از افراد و اماکن

in incredibly creative ways.

به روشهای فوق العاده خلاقانه بهره میبرند.

Masses of peer learning.

انبوهی از یادگیری فعال.

How do you get learning to people

چگونه شما افراد رو آموزش میدید

when there are no teachers,

وقتی که هیچ معلمی ندارید،

when teachers won't come, when you can't afford them,

وقتی که معلمها نمیاند و شما نمی تونید دستمزدش رو بدید،

and even if you do get teachers,

و حتی اگر هم داشته باشید،

what they teach isn't relevant to the communities that they serve?

چیزی که درس میدن هیچ ربطی به اجتماعی که درش خدمت میکنن نداره؟

Well, you create your own teachers.

بنابراین،شما معلم های خودتون رو خلق میکنید.

You create peer-to-peer learning,

شما یادگیری نفر به نفر رو خلق میکنید.

or you create para-teachers, or you bring in specialist skills.

یا اینکه شبه معلمان رو خلق میکنید و مهارت های تخصصی رو وارد میکنید.

But you find ways to get learning that's relevant to people

بهرحال روشی رو پیدا میکنید تا آموزشی که میدید به زندگی افراد ربط داشته باشه.

through technology, people and places that are different.

از طریق تکنولوژی، افراد و مکانهای مختلف.

So this is a school in a bus

این یه مدرسه اتوبوسیه.

on a building site

در محل ساختمانی

in Pune, the fastest growing city in Asia.

در پونا، شهری با سریعترین رشد جمعیت در آسیا.

Pune has 5,000 building sites.

پونا ۵۰۰۰ محل ساختمانی داره.

It has 30,000 children

و ۳۰ هزار کودک،

on those building sites.

در اون محل های ساختمانی زندگی می کنن.

That's one city.

اون یه شهره.

Imagine that urban explosion

انفجار حومه نشینی که در حال وقوع

that's going to take place across the developing world

در سراتاسر کشور های در حال توسعه است رو تصور کنید

and how many thousands of children

که چند هزار کودک

will spend their school years on building sites.

سالهای مدرسه رو در محل های ساختمانی خواهند گذراند.

Well, this is a very simple scheme

این یه طرح خیلی ساده

to get the learning to them through a bus.

برای آموزش دادن اونها در یه اتوبوسه.

And they all treat learning,

و نگاه اونها به تحصیل،

not as some sort of academic, analytical activity,

به عنوان یه کار دانشگاهی یا فعالیت تحلیلی نیست،

but as that's something that's productive,

بلکه یه چیز کارآمد است،

something you make,

چیزی که شما می سازید،

something that you can do, perhaps earn a living from.

چیزی که شما می تونید انجامش بدید و امرار معاش کنید.

So I met this character, Steven.

بنابراین ابن شخص رو ملاقات کردم، استیون.

He'd spent three years in Nairobi living on the streets

او سه سال رو در نایروبی با زندگی در خیابونها گذرونده بود.

because his parents had died of AIDS.

چونکه والدینش در ابتلا به ایدز مرده بودند.

And he was finally brought back into school,

و در نهایت اون به مدرسه برگردانده شد،

not by the offer of GCSEs,

ولی نه با با پیشنهاد GCSEs

but by the offer of learning how to become a carpenter,

بلکه با این پیشنهاد که می تونه یاد بگیره که چه جوری یه نجار بشه،

a practical making skill.

مهارت عملی ساخت.

So the trendiest schools in the world,

بنابراین مدرنترین مدارس دنیا--

High Tech High and others,

دبیرستان های با تکنولوژی بالا و مابقی--

they espouse a philosophy of learning as productive activity.

به فلسفه آموزش به عنوان یه فعالیت موثر نگاه می کنن.

Here, there isn't really an option.

گزینه دیگه ای وجود نداره،

Learning has to be productive

آموزش باید موثر باشه

in order for it to make sense.

تا کارآمد باشه.

And finally, they have a different model of scale,

و در آخر اینکه اونها یه مدل متفاوتی برای سنجش دارن.

and it's a Chinese restaurant model

که مدل یه رستوران چینی

of how to scale.

در سنجش است.

And I learned it from this guy,

من اینو از این شخص یاد گرفتم،

who is an amazing character.

که یه فرد حیت آوره.

He's probably the most remarkable social entrepreneur

او احتمالا یکی از سرشناس ترین کارآفرین های اجتماعی

in education in the world.

در سطح آموزش در دنیاست.

His name is Madhav Chavan,

اسم اون مادهاو چاوانه،

and he created something called Pratham.

و چیزی رو به اسم "پراتام" درست کرد.

And Pratham runs preschool play groups

که تا به حال برای ۲۱ میلیون کودک در هند

for, now, 21 million children in India.

بازی های گروهی برای دوران پیش دبستانی ترتیب میده.

It's the largest NGO in education in the world.

این بزرگترین نهاد غیر دولتی آموزشی در دنیاست.

And it also supports working-class kids going into Indian schools.

این طرح همچنین از بچه های طبقه کارگر برای رفتن به مدارس هندی حمایت میکنه.

He's a complete revolutionary.

اون واقعا یه فرد انقلابی است،

He's actually a trade union organizer by background,

اون در واقع تجربه مدیریت یه اتحادیه تجاری رو داره،

and that's how he learned the skills

و از این طریق مهارت های

to build his organization.

مدیریتی اش رو یاد گرفته است.

When they got to a certain stage,

وقتی اونها به یه مرحله قطعی رسیدن،

Pratham got big enough to attract

پاراتام اینقدری بزرگ شده بود

some pro bono support from McKinsey.

که تعدادی حمایت های رایگان از مک کینسی رو به خودش جلب کنه.

McKinsey came along and looked at his model and said,

مک کنسی اومد و به طرحش نگاهی کرد و گفت،

"You know what you should do with this, Madhav?

" مادهاو،می دونی باید با این چی کار کنی؟

You should turn it into McDonald's.

باید اینو به یه مک دونالد تبدیلش کنی.

And what you do when you go to any new site

و هر جا که میری، کاری که باید بکنی

is you kind of roll out a franchise.

اینه که حق امتیاز ها رو گشترش بدی.

And it's the same wherever you go.

همه جا باید همینجوری باشه.

It's reliable and people know exactly where they are.

این روش مطمئنیه و مردم می دونن که دقیقا کجا هستن

And there will be no mistakes."

و اشتباه نمی کنن."

And Madhav said,

و مادهاو هم گفت:"

"Why do we have to do it that way?

چرا باید اینو اینجوری انجامش بدیم؟

Why can't we do it more like the Chinese restaurants?"

چرا نمی تونیم بیشتر شبیه رستورانهای چینی این کار رو انجام بدیم؟"

There are Chinese restaurants everywhere,

رستورانهای چینی همه جا هستند،

but there is no Chinese restaurant chain.

اما هیچ رستوران چینی زنجیره ای وجود نداره.

Yet, everyone knows what is a Chinese restaurant.

ولی با این وجود مردم می دونن رستوران چینی چیه.

They know what to expect, even though it'll be subtly different

اونا میدونن انتظار چه چیزی رو داشته باشن حتی اگه کمی هم متفاوت باشه

and the colors will be different and the name will be different.

یا رنگ ها فرق داشته باشند و اسمش یه کم متفاوت باشه.

You know a Chinese restaurant when you see it.

تو وقتی می بینی می فهمی یه رستوران چینیه.

These people work with the Chinese restaurant model --

این افراد با مدل رستوران چینی کار میکنن.

same principles, different applications and different settings --

اصول یکسان با ساختارها و اجزایی متفاوت.

not the McDonald's model.

نه با مدل مک دونالد.

The McDonald's model scales.

مدل مک دونالد سنجشیه

The Chinese restaurant model spreads.

مدل رستوران چینی فراگیره.

So mass education

بنابراین آموزشی همگانی

started with social entrepreneurship

با کارآفرینی اجتماعی

in the 19th century.

در قرن ۱۹ام شروع شد.

And that's desperately what we need again

و در مقیاس جهانی ، به ناچار این همون چیزیه

on a global scale.

که دوباره بهش نیاز داریم.

And what can we learn from all of that?

از همه این موارد چه چیزی رو میشه یادگرفت؟

Well, we can learn a lot

چیزهای زیادی می تونیم یاد بگیریم

because our education systems

چرا که سیستم های آموزشی ما

are failing desperately in many ways.

از جهات زیادی در حال فروپاشی هستند.

They fail to reach the people

اونها از در تماس بودن با افرادی

they most need to serve.

که بیشترین نیاز حدمت رو دارن ناتوانند.

They often hit their target but miss the point.

اونها اغلب به هدف می رسند اما مسیر رو گم میکنن.

Improvement is increasingly

مدیرت پشرفت روز به روز

difficult to organize;

دشوار تر می شود.

our faith in these systems, incredibly fraught.

ایمانمان به این سیستم ها فوق العاده سست شده.

And this is just a very simple way of

و فقط یه راه خیلی ساده وجود داره

understanding what kind of innovation,

تا بفهمیم که به چه نوع نوآوری ،

what kind of different design we need.

یا طرح متفاوت نیازمندیم.

There are two basic types of innovation.

دو نوع نوآوری اساسی وجود داره.

There's sustaining innovation,

نوآوری حفظ کننده،

which will sustain an existing institution or an organization,

که باعث حفظ سازمان یا موسسه موجود میشه،

and disruptive innovation

و دیگری نوآوری به هم ریزنده کننده

that will break it apart, create some different way of doing it.

که با از هم پاشیدن سازمان موجود، راه متفاوتی برای اجرا به وجود میاره.

There are formal settings --

اجزای رسمی هم وجود دارن،

schools, colleges, hospitals --

که نوآوری در اونها می تونه اتفاق بیافته،

in which innovation can take place,

مثل مدارس،دانشگاه ها، بیمارستان ها،

and informal settings -- communities,

و اجزای غیر رسمی،مثل اجتماعات

families, social networks.

خانواده ها ،شبکه های اجتماعی.

Almost all our effort goes in this box,

تقریبا تمام تلاش های ما در این بخش صرف میشه،

sustaining innovation in formal settings,

نوآوری حفظ در اجزای رسمی،

getting a better version

یه نمونه بهتر

of the essentially Bismarckian school system

سیستم بنیادی مدارس بیسمارکی (Bismarckian) است

that developed in the 19th century.

که در قرن ۱۹ گسترش پیدا کرد.

And as I said, the trouble with this is that,

و همونطور که گفتم مشکل اون اینه که

in the developing world

در کشور های در حال توسعه

there just aren't teachers to make this model work.

معلم هایی که این طرح رو به کار بیاندازن نیست.

You'd need millions and millions of teachers

برای این منظور به میلیونها میلیون معلم

in China, India, Nigeria

در چین،هند،نیجریه

and the rest of developing world to meet need.

و ما بقی کشورهای در حال توسعه نیاز دارید.

And in our system, we know

ومی دونیم در سیستمی که داریم

that simply doing more of this won't eat into

صرفا اجرای یه کم بیشتر از این طرح

deep educational inequalities,

باعث از بین زفتن نابرابری عمیق آموزشی نمیشه

especially in inner cities

خصوصا در محله های فقیر نشین

and former industrial areas.

و مناطق صنعتی ذکر شده.

So that's why we need three more kinds of innovation.

برای همین ما به سه نوع دیگه از نوآوری نیاز داریم.

We need more reinvention.

ما بیشتر به "بازآفرینی" نیاز داریم.

And all around the world now you see

الان در تمام دنیا میبینید که

more and more schools reinventing themselves.

مدارس بیشتر و بیشتری در حال بازآفرینی خودشان هستند.

They're recognizably schools, but they look different.

اونها مدرسه اند فقط متفاوت به نظر میرسند.

There are Big Picture schools

مثل مدارس "بیگ پیکچر" (Big Picture)

in the U.S. and Australia.

در آمریکا و استرالیا .

There are Kunskapsskolan schools

مدارس "کونساپ اسکولن" (Kunscap Skolan)

in Sweden.

در سوئد.

Of 14 of them,

که از ۱۴ تا از اونها

only two of them are in schools.

فقط دوتاشون درون مدرسه هستن.

Most of them are in other buildings not designed as schools.

بیشترشون در ساختمان هایی هستن که مثل مدرسه طراحی نشدن.

There is an amazing school in Northen Queensland

در کوئینزلند شمالی مدرسه حیرت آوری وجود داره

called Jaringan.

به اسم جارینگان (Jaringan).

And they all have the same kind of features:

و اینها همه ویژگی های یکسانی دارن،

highly collaborative, very personalized,

فعالیت گروهی بالا، کارهایی مرتبط با امور شخصی،

often pervasive technology,

معمولا استفاده از تکنولوژی فراگیر.

learning that starts from questions

یادگیری که از سوال پرسیدن

and problems and projects,

و مشکلات و طرح ها شروع میشه،

not from knowledge and curriculum.

نه از دانش و برنامه آموزشی.

So we certainly need more of that.

و بنابراین قطعا ما بیشتر به این نیاز داریم.

But because so many of the issues in education

ولی از اونجایی که بسیاری از موضوعات آموزشی

aren't just in school,

فقط در مدارس نیستن،

they're in family and community,

بلکه در خانواده و جامعه هستن،

what you also need, definitely,

چیزی که نیاز دارید مطمئنا

is more on the right hand side.

در سمت راست این جدول است.

You need efforts to supplement schools.

ما به تلاش هایی برای ارتقا مدارس نیاز داریم.

The most famous of these is Reggio Emilia in Italy,

مشهورترین این تلاشها، روش رجیو امیلیو در ایتالیاست

the family-based learning system

سیستم یادگیری خانواده محور

to support and encourage people in schools.

برای حمایت و تشویق افراد در مدارس.

The most exciting is the Harlem Children's Zone,

مهیج ترینش روش " بچه های منطقه هارلم " (Harlem Children's Zone) است.

which over 10 years, led by Geoffrey Canada,

که بیش از ۱۰ سال توسط جفری کانادا (Geoffrey Canada) انجام شد،

has, through a mixture of schooling

که با تلفیقی از پروژه های مدرسه ای ،

and family and community projects,

خانواده ای و اجتماعی

attempted to transform not just education in schools,

تلاش کرد تا در مدارس نه تنها دانش رو

but the entire culture and aspiration

که همه فرهنگ و آرمان های

of about 10,000 families in Harlem.

حدودا ۱۰ هزار خانواده در هارلم رو انتقال بده.

We need more of that

ما به این نوع تفکر کاملا جدید و بنیاد شکن

completely new and radical thinking.

بیشتر نیاز داریم.

You can go to places an hour away, less,

می تونید به جاهایی که دست کم چند ساعت

from this room,

تا اینجا فاصله دارن برید

just down the road, which need that,

کمی دورتر، که به این نگرش نیاز دارند،

which need radicalism of a kind that we haven't imagined.

که برداشتی رادیکال از چیزی که تصورش رو نمیکنیم نیاز دارن.

And finally, you need transformational innovation

و در آخر شما به نوآوری انتقالی نیاز دارید

that could imagine getting learning to people

که بتونه انتقال دانش به مردم رو

in completely new and different ways.

در روشهایی کاملا نو و متفاوت ارایه بده.

So we are on the verge, 2015,

بنابراین در سال ۲۰۱۵ ما در آستانه

of an amazing achievement,

یه دستاورد حیرت آور هستیم،

the schoolification of the world.

مدرسه ای شدن دنیا.

Every child up to the age of 15 who wants a place in school

هر بچه ای تا سن ۱۵ سالگی که به دنبال جایی در مدرسه است

will be able to have one in 2015.

در سال 2015 می تونه یه جا داشته باشه.

It's an amazing thing.

دستاورد حیرت آوری است

But it is,

اما این

unlike cars, which have developed

بر خلاف ماشین ها که رشدشان

so rapidly and orderly,

سریع و پشت سر هم بود،

actually the school system is recognizably

در واقع سیستم مدارس به طرز کاملا مشخصی

an inheritance from the 19th century,

میراث قرن نوزدهم است

from a Bismarkian model of German schooling

که اصلاح طلبان انگلیسی اونو

that got taken up by English reformers,

از روی مدل مدارس بیسمارکی آلمان گرفتند،

and often by

و اغلب توسط

religious missionaries,

مبلغان مذهبی

taken up in the United States

در زیر فشار همبستگی اجتماعی

as a force of social cohesion,

به آمریکا رفت،

and then in Japan and South Korea as they developed.

و بعد هم در زمان پیشرفت ژاپن و کره جنوبی به آنجا برده شد.

It's recognizably 19th century in its roots.

بهر حال کاملا مشخصه که ریشه در قرن نوزدهم داره.

And of course it's a huge achievement.

قطعا دستاورد بزرگی است

And of course it will bring great things.

و چیزهای بزرگی رو به همراه خواهد داشت.

It will bring skills and learning and reading.

مهارت و خواندن و یادگیری رو به همراه خواهد داشت.

But it will also lay waste to imagination.

اما درعین حال باعث از بین رفتن قوه تخیل میشه.

It will lay waste to appetite. It will lay waste to social confidence.

باعث از بین رفتن رغبت و اعتماد به نفس اجتماعی میشه.

It will stratify society

به همون اندازه که جامعه رو آزاد میکنه

as much as it liberates it.

تیکه تیکه اش میکنه.

And we are bequeathing to the developing world

و ما در کشورهای در حال توسعه

school systems that they will now spend

سیستم مدارسی رو به ارث میذاریم که در حال حاظر

a century trying to reform.

برای اصلاحش باید یه قرن تلاش کنیم.

That is why we need really radical thinking,

برای همین در حقیقت به یه تفکر رادیکالی نیاز داریم

and why radical thinking is now

و به همین دلیله که در حال حاظر تفکر رادیکالی

more possible and more needed than ever in how we learn.

بیش از هر زمان دیگری در شیوه یادگیری ما ممکن و مورد نیازه.

Thank you. (Applause)

متشکرم.