Barbara Natterson-Horowitz: What veterinarians know that doctors don't

باربارا نترسون-هرووتیز: چیزهایی که دامپزشکان می دانند ولی پزشک ها نمی دانند

Translator: Amin Alaee Reviewer: soheila Jafari

Ten years ago,

ده سال پیش

I got a phone call that changed my life.

تماسی با من گرفته شد، که زندگیم رو تغییر داد

At the time, I was cardiologist at UCLA,

در آن زمان من متخصص قلب در UCLA( دانشگاه کالیفرنیا، لس آنجلس) بودم

specializing in cardiac imaging techniques.

در حال تخصص گرفتن در روش های عکس برداری از قلب

The call came from a veterinarian at the Los Angeles Zoo.

تماس از طرف یک دامپزشک از "باغ وحش لس آنجلس" بود.

An elderly female chimpanzee

یک شمپانزه مونث سالخورده

had woken up with a facial droop

با افتادگی صورت از خواب بیدار شده بود

and the veterinarians were worried that she'd had a stroke.

و دامپزشکان نگران بودند که او سکته کرده باشد.

They asked if I'd come to the zoo

آنها از من خواستند تا به باغ وحش بروم

and image the animal's heart

واز قلب این حیوان برای یافتن

to look for a possible cardiac cause.

علت احتمالی بیماری قلبی عکس برداری کنم.

Now, to be clear, North American zoos are staffed

حالا، برای این که واضح باشه، باغ وحش های آمریکای شمالی

by highly qualified, board-certified veterinarians

به دامپزشکان شایسته ای مجهز هستند

who take outstanding care of their animal patients.

که به طور شایسته ای از بیماران حیوان خود مراقبت می کنند.

But occasionally, they do reach into the human medical community,

ولی گاهی، به انجمن پزشکی انسان ها

particularly for some speciality consultation,

منحصرن برای مشاوره تخصصی مراجعه می کنند،

and I was one of the lucky physicians who was invited in to help.

و من یکی از پزشکان خوش شانسی بودم که برای کمک دعوت شده بودم.

I had a chance to rule out a stroke in this chimpanzee

و یک شانس داشتم فرضیه سکته رو در این شمپانزه رد کنم

and make sure that this gorilla didn't have a torn aorta,

و مطمئن شوم که که شاهرگ این گوریل پاره نشده بود

evaluate this macaw for a heart murmur,

صدای قلب این طوطی رو ارزیابی کنم

make sure that this California sea lion's paricardium wasn't inflamed,

و مطمئن شوم که غشاء خارجی قلب این شیر دریایی متورم نبود،

and in this picture, I'm listening to the heart of a lion

و در این عکس، من دارم به قلب یک شیر گوش می کنم

after a lifesaving, collaborative procedure

بعد از یک رویه نجات دهنده و مشترک

with veterinarians and physicians

بین پزشکان و دامپزشکان

where we drained 700 cc's of fluid from the sac

که ما ۷۰۰ سی سی مایع از

in which this lion's heart was contained.

قلب این شیر خارج کردیم

And this procedure, which I have done on many human patients,

و این رویه، که من روی بیمار های انسان انجام داده ام

was identical, with the exception of that paw and that tail.

دقیقا یکسان بود، به استثنای چنگال و دم

Now most of the time, I was working at UCLA Medical Center with physicians,

حالا، بیشتر اوقات، من دردانشکده پزشکی دانشگاه لس آنجلس با پزشکان کار دیگر می کردم،

discussing symptoms and diagnoses and treatments

و در مورد به علائم، تشخیص ها و معالجات

for my human patients,

برای بیماران انسان ها بحث و گفتگو می کردم،

but some of the time, I was working at the Los Angeles Zoo

ولی گاهی در باغ وحش لس آنجلس کار

with veterinarians, discussing symptoms and diagnoses and treatments

با دامپزشکان کار می کردم درباره علائم، تشخیص ها و معالجات

for their animal patients.

برای بیماران حیوان بحث می کردم.

And occasionally, on the very same day,

گاهی، در همان روز

I went on rounds at UCLA Medical Center

به بخش پزشکی دانشگاه لس آنجلس

and at the Los Angeles Zoo.

و به باغ وحش لس آنجلس می رفتم.

And here's what started coming into very clear focus for me.

و این چیزی است که مورد توجه من قرار گرفت

Physicians and veterinarians were essentially taking care

پزشکان و دام پزشکان در اصل در حال مراقبت از

of the same disorders in their animal and human patients:

بیماری های یکسانی در بیماران انسان و حیوان خود بودند:

congestive heart failure, brain tumors,

ناتوانی متراکم قلب، تومور مغز

leukemia, diabetes, arthritis, ALS, breast cancer,

سرطان خون، دیابت، آرتروز، ALS، سرطان سینه

even psychiatric syndromes like depression, anxiety,

حتی علائم روانشناسی مثل افسردگی، اضطراب

compulsions, eating disorders and self-injury.

وسواسی فکری و عملی، اختلال های تغذیه ای و خود زنی.

Now, I've got a confession to make.

حالا، باید یک اعترافی کنم.

Even though I studied comparative physiology and evolutionary biology

اگر چه من علم طبیعی تفضیلی و و زیست شناسی تکمیلی خوانده بودم

as an undergrad --

به عنوان دانشجوی مقطع کارشناسی--

I had even written my senior thesis on Darwinian theory --

حتی پایان نامه ام رو درباره تئوری داروین نوشته بودم--

learning about the significant overlap

برای من لازم بود درباره اشتراک بزرگ بین

between the disorders of animals and humans,

اختلالات بین حیوان ها و انسان ها یاد گرفته بودم،

it came as a much needed wake-up call for me.

به عنوان یک بیدارباش یادبگیرم.

So I started wondering, with all of these overlaps,

من از تمامی این مشترکات شگفت بودم،

how was it that I had never thought to ask a veterinarian,

چطور ممکن بود که تا آن زمان هرگز به فکر سوال کردن از یک دامپزشک نیفتاده بودم،

or consult the veterinary literature,

یا با مجله ادبیات دامپزشکی مشورت نکرده بودم،

for insights into one of my human patients?

برای فهم بیشتر درباره بیماران انسان خودم؟

Why had I never, nor had any of my physician friends and colleagues

چرا هرگز من یا یکی از دوستان پزشک و همکارم

whom I asked, ever attended a veterinary conference?

در یک کنفرانس دامپزشکی حضور نداشتیم؟

بدین منظور، چرا هر یک از این ها مشترکات شگفت آور بودند؟

For that matter, why was any of this a surprise?

I mean, look, every single physician accepts some biological connection

منظورم اینه، هر پزشک برخی ارتباط زیستی

between animals and humans.

بین حیوان ها و انسان ها قبول دارند.

Every medication that we prescribe or that we've taken ourselves

هر دارویی که ما تجویز می کنیم یا خودمان استفاده کرده ایم

or we've given to our families

یا به خانواده مان داده ایم

has first been tested on an animal.

ابتدا روی یک حیوان امتحان شده است.

But there's something very different

ولی یک چیز خیلی متفاوت

about giving an animal a medication or a human disease

درباره دادن یک دارو به بیمار حیوان و انسان وجود دارد

and the animal developing congestive heart failure

و یا بیماری بزرگ شدن قلب

or diabetes or breast cancer on their own.

یا دیابت یا سرطان سینه حیوانات و انسان.

Now, maybe some of the surprise

خُب، شاید بخش از شگفتی ما

comes from the increasing separation in our world

از این جدایی در حال افزایش در دنیای امروز ما

between the urban and the nonurban.

از زندگی شهری یا غیر شهری می اید.

You know, we hear about these city kids

میدونید، ما راجع به این بچه های شهر می شنویم

who think that wool grows on trees

که فکر می کنند، پشم روی درختان رشد می کند

or that cheese comes from a plant.

یا این که پنیر از یک گیاه به دست می آید.

Well, today's human hospitals,

خوب، بیمارستان های انسان های امروز

increasingly, are turning into these gleaming cathedrals of technology.

به طور افزاینده در حال تبدیل شدن به معبدگاه های تکنولوژی هستند

And this creates a psychological distance between the human patients

و این یک فاصله روانشناسی بین بیمارها

who are being treated there

که در حال درمان آنجا

and animal patients who are living in oceans

و حیوانات بیماری که در اقیانوس ها

and farms and jungles.

و جنگل ها و مزرعه ها زندگی می کنند را ایجاد می کند.

But I think there's an even deeper reason.

ولی من فکر میکنم حتی یک دلیل عمیق تری وجود دارد.

Physicians and scientists, we accept intellectually that our species,

ما پزشکان و دانشمندان بشکل عقلایی می پذیریم که گونه ما،

انسان فقط یک گونه از موجودات است،

Homo sapiens, is merely one species,

no more unique or special than any other.

منحصر به فرد یا خاص تر از سایر موجودات نیست.

But in our hearts, we don't completely believe that.

ولی در قلب خودمان واقعا به آن اعتقاد نداریم.

و من این را هنگامی که به موسیقی موزارت گوش می کنم

I feel it myself when I'm listening to Mozart

or looking at pictures of the Mars Rover on my MacBook.

و یا به عکس های مریخ‌نورد روی کامپیوتر نگاه می کنم احساس می کنم.

I feel that tug of human exceptionalism,

کششی از اینکه انسان استثناست را احساس می کنم،

حتی بطور عملی جدایی خودمان را

even as I recognize the scientifically isolating cost

of seeing ourselves as a superior species, apart.

به عنوان گونه برتر درک می کنم.

خوب، این روز ها تلاش می کنم.

Well, I'm trying these days.

وقتی یک بیمار انسان را می بینم، همیشه سوال می کنم،

When I see a human patient now, I always ask,

دامپزشکان چه چیزی راجع به این مشکل می دانند که من نمی دانم؟

what do the animal doctors know about this problem that I don't know?

And, might I be taking better care of my human patient

و آیا من مراقبت بیشتری از بیمار انسان می کردم

if I saw them as a human animal patient?

اگر من آنها را به عنوان بیمار انسان-حیوان می دیدم؟

Here are a few examples of the kind of exciting connections

در اینجا تعدادی مثال از ارتباطات جذاب که این نوع طرز

that this kind of thinking has led me to.

فکر من رو به سمت آن هدایت کرده است را می توانید ببینید.

مشکلات قلبی ناشی از ترس

Fear-induced heart failure.

Around the year 2000,

حدود سال ۲۰۰۰،

متخصصان قلب " بیمار های قلبی ناشی از احساسات "را در قلب کشف کردند.

human cardiologists "discovered" emotionally induced heart failure.

این توسط یک پدر قمار باز که تمام پس انداز خود را

It was described in a gambling father who had lost his life's savings

با هر چرخش یک تاس باخته بود

with a roll of the dice,

in a bride who'd been left at the alter.

و نوعروسش را در مراسم عقد رها کرده بود.

But it turns out, this "new" human diagnosis

ولی مشخص شده این تشخیص "جدید" برای ادمها،

was neither new, nor was it uniquely human.

نه جدید و نه خیلی منحصر به فرد است.

Veterinarians had been diagnosing, treating and even preventing

از دهه ۱۷۹۰ دامپزشکان توانسته اند

علائم ناشی از بیماری های روحی را در حیوانات

emotionally induced symptoms in animals

ازجمله میمون ها ، فلامینگو ها، گوزن ها و خرگوش ها را

ranging from monkeys to flamingos, from to deer to rabbits,

تشخیص داده و آنها را درمان کرده و حتی از آنها جلوگیری کنند.

since the 1970s.

زندگی چه تعدادی از انسان ها نجات داده می شد

How many human lives might have been saved

اگر دانش دامپزشکی در دستان

if this veterinary knowledge had been put into the hands

پزشکان اورژانس و متخصصین قلب قرار داده می شد؟

of E.R. docs and cardiologists?

خود-آسیبی

Self-injury.

برخی بیماران انسان خودشان رابه خودشان صدمه می زنند.

Some human patients harm themselves.

Some pluck out patches of hair,

برخی دسته ای از موی خودشان را می کشند،

others actually cut themselves.

برخی واقعا خودشان را زخمی می کنند.

برخی بیماران حیوان نیز به خودشان صدمه می زنند.

Some animal patients also harm themselves.

پرندگانی هستند که پرهای خودشان را می کشند.

There are birds that pluck out feathers.

There are stallions that repetitively bite their flanks until they bleed.

اسب های نری هستند که مکرر پهلوی خود را گاز می گیرند تا خونریزی کنند.

ولی دامپزشکان روش های خاص و موثری برای

But veterinarians have very specific and very effective ways

معلاجه و حتی پیشگیری از خود-آسیبی در

of treating and even preventing self-injury

حیوانات خود-آزار دارند.

in their self-injuring animals.

آیا نباید این دانش دامپزشکی را در اختیار

Shouldn't this veterinary knowledge be put into the hands

روان پزشکان، والدین و بیماران درگیر با

of psychotherapists and parents and patients

خود-آزاری قرار داده شود؟

struggling with self-injury?

افسردگی و جنون بعد از زایمان

گاهی ، برخی از زنان بلافاصله بعد از زایمان

Postpartum depression and postpartum psychosis.

دچار افسرده می شوند،

Sometimes, soon after giving birth,

و برخی اوقات خیلی جدی افسرده می شوند یا به جنون می رسند.

some women become depressed,

and sometimes they become seriously depressed and even psychotic.

آنها حتی ممکن است از نوزاد خود غافل شوند،

They may neglect their newborn,

and in some extreme cases,

و در برخی شرایط حاد بیماری،

even harm the child.

حتی به کودک خود آسیب برسانند.

دامپزشکان اسب می دانند که گهگاه

Equine veterinarians also know that occasionally,

یک اسب ماده، بلافصله بعد از زایمان

a mare, soon after giving birth,

از کره اسب غافل خواهند شد، از پرستاری خودداری می کند،

will neglect the foal, refusing to nurse,

and in some instances, kick the foal, even to death.

و در برخی نمونه ها حتی کره اسب را تا مرگ لگد می زند.

ولی دامپزشکان روشی برای مواجه شدن

But veterinarians have devised

an intervention to deal with this foal rejection syndrome

با سندرم طرد کره اسب ایجاد کردنده اند

که شامل افزایش آکسی توسین در اسب ماده است.

that involves increasing oxytocin in the mare.

آکسی توسین هورمون پیوندی است

Oxytocin is the bonding hormone,

که باعث ایجاد علاقه مجدد می شود،

and this leads to renewed interest,

در طرف اسب ماده، درباره کره اسب او

on the part of the mare, in her foal.

آیا نباید این اطلاعات در دستان

Shouldn't this information

be put into the hands of ob/gyn's

پزشکان زنان و زایمان و پزشکان خانواده

and family doctors and patients

who are struggling with postpartum depression and psychosis?

و بیمارانی که با

افسردگی و جنون بعد از زایمان درگیر هستند، قرار گیرد؟

خوب، علیرغم این وعده

Well, despite all of this promise,

unfortunately the gulf between our fields remains large.

متاسفانه جدایی بین کار ما همچنان بزرگ است.

برای توضیح آن، مجبور هستم کمی بی پروا صحبت کنم.

To explain it, I'm afraid I'm going to have to air some dirty laundry.

بعضی پزشکان واقعا

درباره کسانی که دکترای پزشکی ندارند افاده ای هستند.

Some physicians can be real snobs

من درباره دندانپزشکان، چشم پزشکان و روان پزشکان

about doctors who are not M.D.'s.

I'm talking about dentists and optometrists and psychologists,

ولی شاید بطور خاص نسبت به پزشکان حیوانات.

but maybe especially animal doctors.

البته بیشتر پزشکان متوجه نیستند

Of course, most physicians don't realize that it is harder

رفتن به دانشگاه دامپزشکی سخت تر از دانشگاه پزشکی است،

to get into vet school these days than medical school,

و این که وقتی به دانشکده پزشکی می رویم،

and that when we go to medical school,

we learn everything there is to know

ما هر چیزی که درباره

گونه انسان ها وجود دارد را فقط یاد می گیریم،

about one species, Homo sapiens,

ولی دامپزشکان نیاز دارند درباره سلامت و بیماری

but veterinarians need to learn about health and disease

in mammals, amphibians, reptiles, fish and birds.

پستانداران، دوزیستان، خزندگان، ماهی ها و پرندگان یاد بگیرند.

So I don't blame the vets for feeling annoyed

پس من دامپزشکان را برای رنجیده بودن

از حس برتری و نادیده گرفتن تخصص شان مقصر نمی دانم.

by my profession's condescension and ignorance.

این از طرف یکی از دامپزشکان است:

But here's one from the vets:

شما به دامپزشکی که فقط

What do you call a veterinarian

از یک گونه حیوانات مراقبت می کند چه می گویید؟

who can only take care of one species?

یک پزشک. (خنده حاضرین)

A physician. (Laughter)

من بسیار مشتاق شدم که از بین بردن این فاصله از میان بردارم

Closing the gap has become a passion for me,

and I'm doing this through programs

و من این کار رو در برنامه هایی مثل

like Darwin on Rounds at UCLA,

Darwin on Rounds در UCLA انجام می دهم،

where we're bringing animal experts and evolutionary biologists

که متخصصین حیوانات و زیست شناسان سیر تکاملی را می آوریم

و ما آن ها را در تیم پزشکی مان با

and embedding them on our medical teams

with our interns and our residents.

انترن ها و رزیدنت ها قرارمی دهیم.

و در کنفرانس های Zoobiquity

And through Zoobiquity conferences,

که دانشکده های پزشکی و دامپزشکی برگزار می کنند

where we bring medical schools together with veterinary schools

بحث و گفتگو برای

for collabortive discussions

بیماری ها و ناهنجاری های مشترک

of the shared diseases and disorders

بین بیماران حیوان و انسان انجام می شود.

of animal and human patients.

در کنفرانس های Zoobiquity

At Zoobiquity conferences,

شرکت کنندگان یاد می گیریند که چگونه از معلاجه سرطان سینه در یک ببر

participants learn how treating breast cancer in a tiger

در معلاجه سرطلان سینه در

can help us better treat breast cancer

یک معلم مهد کودک کمک بگیرند.

in a kindergarten teacher;

چگونه درک پلی کیستیک در یک گاو هلشتاینی

how understanding polycystic overies in a Holstein cow

به مراقبت بهتر از یک

can help us better take care

معلم رقص با قاعده گی های دردآور کمک می کند؛

of a dance instructor with painful periods;

و چگونه درک بهتر اضطراب جدایی

and how better understanding the treatment of separation anxiety

در یک سگ شلتی( نوعی سگ) مضطرب

in a high-strung Sheltie

can help an anxious young child struggling with his first days of school.

به کودک مضطرب درباره روزهای اول مدرسه کمک کند.

در کنفرانس های Zoobiquity در آمریکا و امروزه درسراسر جهان

In the United States and now internationally, at Zoobiquity conferences

physicians and veterinarians check their attitudes and their preconceptions

پزشکان و دامپزشکان با برخورد و تعصب مناسب

at the door and come together as colleagues,

با هم به عنوان همکار ،

به عنوان پزشکان هم سطح و به عنوان دکتر وارد کنفرانس می شوند.

as peers, as doctors.

After all, we humans are animals, too,

به هر حال، ما انسان ها هم نوعی حیوان هستیم.

and it's time for us physicians to embrace

و زمان آن است که ما پزشکان

our patients' and our own animal natures

طبیعت حیوانی خودمان و بیماران را در آغوش بگیریم

and join veterinarians

و با دامپزشکان همراه شویم

in a species-spanning approach to health.

در نزدیک شدن به سلامتی در یک روش فرا گونه ای

زیرا مشخص شد که

Because it turns out,

some of the best and most humanistic medicine

برخی از بهترین و انسانی ترین دارو ها

is being practiced by doctors whose patients aren't human.

توسط پزشکانی استفاده می شود که بیماران آنها انسان نیستند.

And one of the best ways we can take care

و یکی از بهترین روش هایی که می توانیم

of the human patient is by paying close attention

از یک بیمار انسانی مراقبت کنیم این است

to how all the other patients on the planet

که به دیگر بیمارهای روی این سیاره که توجه دقیقی کنیم

live, grow, get sick and heal.

که آنها چگونه زندگی می کنند، رشد می کنند ، بیمار و درمان می شوند.

Thank you.

ممنون

(Applause).

(تشویق حاضرین)